ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : จองกุก say
[จองกุก:Say]
.
.
.
.
.
.
"สวัสดีฮะ...ผมชื่อจองกุก มาจากเกาหลีใต้ฮะ"
ผมยืนแนะนำตัวเป็นคนสุดท้ายของห้อง วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดเรียนคลาสเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ
ที่ผมลงโปรแกรมเรียนไว้ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้วแต่ก็ไม่ได้มา แล้วเลื่อนมาเป็นปีนี้แทน
เท่าที่ฟังหลายๆคนพูดดูแล้ว เพื่อนๆในห้องก็มีหลายเชื้อชาตินะ ทั้งคนไทย คนเกาหลี คนญี่ปุ่น ออสเตรเลีย
แล้วก็อีกหลายๆประเทศนับสิบประเทศทั่วโลก ที่รวมกันอยู่ในห้องนี้ ฟังดูยิ่งใหญ่จังฮ่าๆๆๆ
"สวัสดีจองกุก"
เสียงทักทายของคนที่ผมเลือกที่จะนั่งข้างๆเค้าทักผมเป็นภาษาเกาหลี...แน่นอนว่าเค้าเป็นคนเกาหลีเหมือนผม
"อื้ม...สวัสดี...นายชื่อจีมินใช่มั้ยอ่ะ"
"ช่ายๆ นายความจำดีจัง"
"ก็แหม ทั้งห้องมีฉันกับนายที่เป็นคนเกาหลีนี่"
ผมพูดคุยกับจีมินเป็นภาษาเกาหลี ดูท่าทางจีมินน่ารักมากนะ ผมรู้สึกสนิทกับเค้ามากๆเลยล่ะ
"อ่ะแฮ่ม!! เมื่ออยู่ในห้องเรียนนี้กรุณาพูดภาษาอังกฤษเท่านั้นนะ"
แล้วชายร่างท้วมที่เดินเข้ามาฉะพวกเราก็คือ มิสเตอร์วิน เป็นที่ปรึกษาและอาจารย์ปประจำคลาสนี้
ซึ่งเป็นคลาสที่นักเรียนทุกคนในที่นี้คือนักเรียนโปรแกรมพิเศษภาษาอังกฤษ และต้องพูดแต่ภาษาอังกฤษเท่านั้น
ตึ้งตึงตึ้งตึ่ง...ตึ่งตึงตึ้งตึง
เสียงสัญญาณเตือนหมดเวลาเรียนคาบสุดท้ายดังขึ้นในขณะที่มิสเตอร์วินกำลังสั่งงานอยู่ ทำให้นักเรียน
ส่วนมากในห้องนี้ไม่ได้สนใจวินสักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่เก็บของอยู่ แล้วข้างๆผมก็เหมือนกัน
จีมินกำลังก้มหน้าก้มตาเล่นสมาร์ทโฟนอย่างขมักเขม่นโดยไม่สนใจสิ่งที่วินสั่ง
"อ่ะ...งานที่วินสั่ง...ฉันจดไว้ให้"
ผมยื่นกระดาษที่จดงานไปให้จีมินด้วยความเป็นห่วง แต่จีมินก็ทำหน้างงๆ แล้วยกโทรศัพท์ที่ผมเห็นว่าเค้าเล่นอยู่
เมื่อครู่ขึ้นมาให้ผมดู ในนั้นมีข้อความที่เค้าพิมพ์งานไว้เต็มไปหมดเลย
"ฉันจดไว้แล้วเหมือนกัน...ขอบใจมากนะ"
พูดจบจีมินก็ลดโทรศัพท์ลง แล้วก็เลื่อนกระดาษโน๊ตที่ผมยื่นให้เค้าคืนมาให้ผม...งั้นที่ผมเห็นเมื่อกี้ว่าเค้าเล่น
โทรศัพท์อยู่ก็ไม่ใช่น่ะสิ...อั้ยยยขายหน้าแล้วมั้ยล่ะจองกุก
"เดี๋ยวสิจีมิน!...."
ผมดึงชายเสื้อจีมินไว้ แล้วเค้าก็หันมามองผมแบบงงๆ
"หืม...มีอะไร?"
จีมินหันมามองผม ใบหน้าที่ดูสวยนั่นมันช่างน่ารักมาก เค้าสวยเหมือนผู้หญิงจริงๆ
"นาย...พักที่ไหนหรอ?"
ที่ผมถามก็เพราะว่าผมกำลังหาเพื่อนมาอยู่ด้วยน่ะ อยู่คนเดียวเหงาจะตาย อีกอย่างเอาไว้กันใครบางคนด้วย
"ตรงข้ามหอพักนายไง"
จีมินหันมาตอบแล้วทำหน้ากรุ้มกริ่มเหมือนกับว่ารู้จักผมนานแล้ว
"นายเป็นน้องพี่โฮซอกหรอ?"
ถ้าเค้าอยู่ตรงข้ามหอพักผมจริงๆก็รู้จักพี่โฮซอกแน่ๆ อีกอย่างต้องเป็นพี่น้องกันชัวร์ถึงอยู่บ้านเดียวกันได้
"ป่าว...ฉันไม่ใช่น้องพี่เจโฮป"
แป่ว!!! ผมคิดผิดงั้นหรอ แล้วเค้าสองคนเป็นอะไรกันล่ะเนี่ย
"แล้วทำไม่อยู่ด้วยกันล่ะ...รึว่าเป็นญาติกันหรอ"
"ก็ไม่ใช่อีกอ่ะ...เรื่องมันยาวน่ะ...เอาเป็นว่าอยู่ใกล้ๆนายละกันน่า"
พูดจบจีมินก็โบกมือลาแล้วชิ่งกลับบ้านไปก่อน ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่คนเดียวที่นี่...แล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันนะ...
.
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น