ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ไม่มีวันจาก(byจิน) 1
ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...
"ว่าไงฮะพี่แทฮยอง"
[จองกุก! ทำไมนายไม่รอให้พี่ไปส่งห้ะ! ชิ่งไปก่อนได้ไงอ่ะ!!]
คนปลายสายเริ่มบ่นคนตัวเล็กที่ไม่รอให้ตนสอบเสร็จก่อนแล้วไปส่งที่สนามบิน
"ก็พี่ช้าอ่ะ ถ้าผมรอผมก็ตกเครื่องสิ"
[ก็เลยไม่ได้ลาเลยอ่ะ]
"พี่ก็โทรมาแล้วนี่ไง...แล้วนี่พี่ไม่นอนหรอฮะ ป่านนี้ที่เกาหลีคงตีสองแล้วล่ะมั้ง"
[ไม่อ่ะ พี่อยากคุยกับนายดึกแค่ไหนก็จะคุย]
"โถ่ๆๆ ลำบากไปมั้ยฮะ ไว้โทรมาหาผมตอนเช้าๆก็ได้"
คนตัวเล็กพูดแนะนำคนปากหวานให้โทรมาตอนอื่นเพราะถ้าโทรมาเวลานี้บ่อยๆเข้าคนที่จะไม่ไหวก็คือคนที่โทรมา
[อื้ม...งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะรีบโทรหาเลยนะ]
"ครับ...ฝันดีฮะ"
คนตัวเล็กบอกฝันดีในขณะที่ตอนนี้ยังบ่ายแก่ๆอยู่เลย เป็นเพราะอยู่ไกลกันคนละซีกโลก เรื่องเวลาจึงเป็นอุปสรรค์
[ครับ...พี่คิดถึงนายมากนะตัวเล็ก]
อ๊ากกก!! วีพูดว่าคิดถึงตัวเล็ก!!...ทำให้จองกุกถึงกับเขินเล็กน้อยที่ถูกเรียกว่าตัวเล็ก
ตี๊ดๆ...คนตัวเล็กหยิบบัตรเครดิตการ์ดขึ้นมารูดที่ประตู แล้วเปิดห้องเข้าไปทันที ความหรูหราอลังการ
ของห้องสไตล์ตะวันตก ทำให้ร่างบางถึงกับแอบยิ้มและชื่นชอบความโรแมนติก มือเล็กค่อยๆหยิบเสื้อผ้า
ออกจากกระเป๋าเดินทาง มาแขวนไว้ในตู้ทีละตัวด้วยความใจเย็น เพราะยังเหลือเวลาอีกมากที่จะจัดเก็บของทุกอย่าง
ให้เข้าที่...เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงคนตัวเล็กก็จัดการเก็บข้าวของที่แบกมาให้เข้าที่และเรียบร้อยคนเดียวอย่างรวดเร็ว
จากนั้นร่างบางก็เอนตัวลงนอนบนเตียงกว้างด้วยความเหน็ดเหนื่อย...
มือบางเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆเตียงขึ้นมาดูเวลา แล้วก็นิ่งไปสักพักสายตาเพ่งมองไปที่รูปหน้าจอโทรศัพท์
ที่เป็นรูปคู่ของพี่ชายน้องชายที่ดูรักกันดี คนเป็นพี่โอบกอดร่างบางจากด้านหลังส่วนคนเป็นน้องก็ยืนยิ้มให้กล้องแล้ว
กดถ่ายภาพ ...ใช่นั่นมันภาพคู่ระหว่างจองกุกและซอกจินเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นและคนตัวเล็ก
ก็หนีมาที่นี่... ร่างบางกดเปลี่ยนภาพหน้าจอกแล้ววางโทรศัพท์ลงไว้บนหัวที่นอนจากนั้นก็เผลอหลับไป
"อื้ม...อ๊ะ...อืม"
เสียงครางกระเส่าจากร่างบางที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียง ทำให้ร่างสูงปริศนาในเงามืดที่นั่งหาเศษหาเลย
กับร่างสวยตรงหน้ายิ่งได้ใจเมื่อคนตัวเล็กไม่ขัดขืน ลิ้นร้อนตวัดเลีบไล้ซอกคอขาวอย่างหิวกระหาย
รอยแดงบนซอกคอขาวที่เกิดจากการดูดเม้มของคนตัวโต มือแกร่งลูบไล้เคล้นคลึงร่างบาง
เหมือนจะขย้ำร่างตรงหน้าได้ตลอดเวลา
"จองกุก...ฉันรักนายนะ"
เสียงทุ้มกระซิบข้างๆกกหูคนตัวเล็กอย่างกระสันเส่า จนทำให้จองกุกสะดุ้งตื่นขึ้นแต่ก็ลุกไม่ขึ้น
เพราะร่างสูงตรงหน้ากดร่างบางไว้
"ปะ...ปล่อยนะ!!!แกเป็นใครน่ะเข้ามาได้ไง!!!"
ร่างบางพยายามดิ้นสุดแรงเมื่อรู้ว่าตนกำลังตกอยู่ในอันตราย
"หึ!!หึ!!หึ!!"
ร่างหนาแค่นหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว ด้วยความสนุกจึงบีบเค้นร่างบางที่สั่นระริกเหมือนลูกไก่ในกำมือ
"โอ๊ย!! ปล่อยนะ!!! ไอโรคจิต!!!...ปล่อย อุ๊บ..."
เสียงหวานถูกดูดกลืนลงไปในลำคอของร่างหนา ปากบางถูกปิดแน่นด้วยริมฝีปากของคนหื่นกระหาย
แล้วดูดกลืนความหวานจากปากคนสวยอย่างลุ่มหลง มือทั้งสองก็เกี่ยวรั้งมือบางไว้แน่น
"ไม่ปล่อย...นายเป็นของพี่นายไม่มีสิทธิ์ขัดขืนนะจองกุก"
ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อคนตัวเล็กปิดปากแน่นและพยายามเบี่ยงหน้าหลบทุกครั้งที่ร่างหนาพยายามที่จะรุกล้ำเข้าไป
"พะ...พี่ซอกจิน!!!!"
คนตัวเล็กอุทานออกมาอย่างตื่นตกใจ ที่อยู่ๆไอ้บ้ากามโรคจิตเมื่อครู่ก็คือซอกจิน
"ฮ่าๆๆ ว่าไงไอ้ตัวเล็ก"
ซอกจินเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วหอมแก้มนุ่มๆ ของจองกุกสองฟอดใหญ่ๆ
"ย่าห์...พี่มาได้ที่นี่ไงน่ะ"
มือบางดันร่างหนาที่กอดตัวเองไว้ ทำท่าเหมือนไม่อยากเข้าใกล้คนเป็นพี่สักเท่าไหร่
"นั่งเครื่องบินมา"
ซอกจินตอบคำถามแบบตรงๆ แต่ทว่าคนตัวเล็กกลับรู้สึกว่าซอกจินกวน
"เอาดีๆ"
"จะเอาจริงๆหรอ...อืม...นายก็นอนลงสิ"
พูดจบซอกจินก็กดร่างบางให้นอนแนบกับเตียงแล้วก็ทับร่างบางด้วยตัวของเขาเอง
"ไม่ช่ายยย ผมหมายถึงพูดดีๆอย่ากวนประสาท"
คนตัวเล็กรีบขัดทันที ครั้งนี้จะไม่ยอมซอกจินเหมือนครั้งก่อนๆแล้ว
"อืม...ก็นะ ใครบอกให้นายหนีพี่มาซะไกลล่ะ รู้มั้ยว่าพี่คิดถึง"
"โกหก!! พี่เป็นคนพูดเองว่าไม่มีทางคิดอะไรกับผมเด็ดขาด!!!"
"จองกุก...หายโกรธพี่เถอะนะ...พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ...พี่รักนายจริงๆนะ"
"ผมไม่ยกโทษให้...จนกว่าพี่จะสำนึกผิดจริงๆ"
"จะให้พี่ทำยังไง นายถึงจะยกโทษให้"
ซอกจินเริ่มออดอ้อนคนตัวเล็กที่แสนขี้งอน แล้วก็งอนนานซะด้วย
"พี่ก็เลิกทำตัวแบบนี้สิ เลิกคิดเรื่องอย่างว่ากับผมได้มั้ยล่ะ"
คนตัวเล็กยื่นข้อเสนอให้ซอกจิน ที่ยังคงนอนกอดคนตัวเล็กไว้แน่น
"ได้คืนนี้พี่จะไม่ทำอะไรนายเลย"
"หนึ่งปี!!!"
"เดือนนึงไม่ได้หรอ"
"รึสองปีดีนะ"
จองกุกทำท่าคิด แล้วมองร่างหนาด้านบนที่ทำหน้าละห้อยเมื่อโดนน้องห้ามทำเรื่องอย่างว่าปีนึงเต็มๆ
"ย่าห์ๆๆๆ ปีนึงก็ปีนึงครับ...แต่วันนี้พี่ขอละกันนะ"
"อ๊ะ...อย่านะพี่ซอกจิน!!!"
ร่างบางขัดขืนคนเป็นพี่สุดแรงที่มี แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะคนตัวโตเแรงเยอะมากกว่าหลายเท่า
"วันนี้พี่ขอนะ"
แล้วสุดท้ายร่างบางก็ต้องยอมซอกจินอีกจนได้ ไม่ว่าจะโกรธมากแค่ไหน ก็อภัยให้ได้ถ้าคนเป็นโดนโกรธถ่อมาง้อถึงสวีเดน
pink pink5
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น