ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : หนทางสู่การพลัดพลาก
.
.
.
.
"อื้ม...อ๊ะ"
.
.
.
"อื้ม...อ๊ะ"
เสียงแหลมครางท้วงเมื่อโดนผละออกอย่างแรง
"สมใจอยากรึยังห้ะ!!"
ซอกจินตะคอกใส่สาวสวยที่เค้าเพิ่งจูบไปเมื่อครู่ด้วยความหงุดหงิด
"ยังไม่พอ!! ถ้านายอยากได้นี่คืนก็นอนกับฉันสิ"
ร่างสวยชูถุงกระดาษสีน้ำตาลที่ถูกปิดผนึกไว้อย่างดีขึ้นมาไว้ตรงหน้าซอกจิน
"มันมากเกินไปมั้ย?! ผู้หญิงแบบเธอถ้าไม่เอาเรื่องนี้มาพูด...ฉันก็ไม่มีวันมอง...แม้แต่เดินเฉียดก็ยังรู้สึกรังเกียจ!!!"
"งั้นหรอ...ด้ายถ้านายอยากให้คนอื่นเห็นรูปนี้ก็ตามใจ"
พูดจบมือบางก็รีบแกะถุงกระดาษสีน้ำตาล แล้วหยิบรูปภาพที่เป็นรูปตอนที่จองกุกกำลังยืนจูบกับวีอยู่
"ชิท!! เธอต้องการแค่นี้ใช่มั้ย??"
ร่างสูงเท้าสะเอวอย่างหมดอารมณ์ที่อยู่ดีๆก็มีคนแอบถ่ายรูปจองกุกยืนจูบกับวีในคราวก่อนมาขู่ว่าจะเผยแพร่
เพื่อแลกกับการได้นอนกับนักธุรกิจเจ้าของโรงแรมสุดหล่ออย่างซอกจิน...ยัยนี่สิ้นคิดจริงๆเล้ยยย
"ฮึกฮือๆๆๆๆ "
ร่างบางแอบมานั่งร้องไห้ในที่มืด ตรงซอกตึกที่ไม่มีแม้กระทั่งคนเดินผ่าน ภาพที่ซอกจินยืนกอดจูบกับคนอื่นมันยังคง
หมุนเวียนมาทำร้ายจิตใจคนตัวเล็กตลอด
"จองกุก!! อยู่ไหน!!!"
เสียงตะโกนเรียกคนตัวเล็กจากพี่ชายคนใหม่ที่คอยปลอบเค้าและอยู่เคียงข้างจองกุกตลอดมา
ทำใหร่างบางต้องปิดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้วีได้ยิน แต่คนตัวเล็กก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
และยังคงซ่อนตัวอยู่ตรงนี้จนเสียงความเคลื่อนไหวของวีเงียบไปได้พักหนึ่ง
จากนั้นร่างบางก็ค่อยๆเดินออกมาจากความมืดแล้วก็นั่งลงตรงริมฟุตบาต
"ทำไม!! ทำไมผมต้องรักพี่ด้วย!!"
ร่างบางตะโกนถามตัวเองด้วยความเสียใจ เป็นเวลานานแค่ไหนแล้วนะที่คนเป็นพี่มักจะชอบทำให้น้อง
เข้าใจผิดอยู่เรื่อย ตั้งแต่เด็กจนโตซอกจินมักจะทำตัวเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายใส่ บางครั้งก็ไม่เคยสนใจเลยแม้แต่นิด
'จองกุกต้องรักพี่คนเดี๋ยวนะรู้มั้ย'
คำพูดของคนเป็นพี่ในวัย18ปีทำให้คนเป็นน้องที่ยังเด็กพยักหน้ารับคำแล้วเผลอคิดไปว่าพี่ชายคนนี้รักเค้าเพียงคนเดียว
...ผมรักพี่คนเดียวมาโดยตลอด แล้วทำไมพี่ไม่รักผม เหมือนที่ผมรักพี่บ้างล่ะ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ผมรักแม่กับคุณลุงมากนะครับ"
ร่างบางโผกอดอำลาคนเป็นแม่และพ่อคนใหม่ที่แสนจะใจดี ด้วยความรักอย่างเปี่ยมล้น
และต่อจากนี้ไปคนตัวเล็กก็ต้องอยู่คนเดียว
"พ่อกับแม่ก็รักลูกมากนะ ดูแลตัวเองดีๆนะ ขาดเหลืออะไรก็โทรมาบอกแม่กับพี่เราได้นะ"
คนเป็นแม่พูดอย่างห่วงใย ที่อยู่ๆลูกที่สุดแสนจะรักและเป็นห่วงต้องจากไปเป็นเวลาหนึ่งปี เพราะต้องไปเรียต่อ
"ครับ...ไม่ต้องห่วงผมจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด"
พูดจบคนตัวเล็กก็กอดคนเป็นแม่อีกครั้ง แต่สายตากลับมองหาใครบางคนที่ไม่ได้มาส่งที่สนามบินทั้งคู่
"ใกล้เวลาเครื่องจะขึ้นแล้วล่ะ...โชคดีนะจองกุก"
คนเป็นแม่เตือนร่างบางที่ยังคงกอดตนอยู่เนิ่นนาน ทั้งๆที่ไม่รู่ว่าเพราะอะไรลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้
จึงต้องรีบร้อนหอบผ้าหอบผ่อน บินไปเรียนซะไกลถึงสวีเดน
"ครับแม่...ไว้ผมจะโทรหาบ่อยๆนะฮะ"
คนตัวเล็กพูดจบก็ลากกระเป๋าไปทันที การตัดสินใจทำแบบนี้มันคือทางออกที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
การตัดใจจากคนที่รักมากและรักมาโดยตลอดมันช่างยากเย็นและแสนกล้ำกลืนที่จะต้องทำ
แต่ถ้าหากทำไม่ได้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น มันก็จะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลยในอนาคต
...ผมตัดสินใจ เลือกที่จะตัดใจจากพี่แล้วกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม ผมเลือกที่จะทำแบบนี้จริงๆ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น