ภพรักข้ามพรมแดน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

           ร่างแข็งแกร่งที่เบียดกระชับเข้ามาทางด้านหลัง  พร้อมทั้งดึงตัวเธอเข้าไปขังไว้ด้วยอ้อมแขนหนาดั่งคีมเหล็ก  ไออุ่นร้อนแผ่เข้ามาตามร่างกาย  ใบหน้าหวานขึ้นสีเอียงคอไปเองเล็กน้อยเมื่ออีกคนซุกหน้าเข้าดมความหอมจากซอกคอระหง  ขยับตัวออกด้วยหวังคลายความอึดอัด แต่กลับกลายเป็นสัญญาณให้อีกร่างกระชับตัวเข้ามาอีก  จนเธอละอ่อนใจ  อดยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ได้ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแสดงความห่วงหาได้น่ารักน่าหยิกขนาดนี้

  "เจอเมื่อไหร่เป็นต้องกอด     ไม่กลัวข้าช้ำบ้างรึไง" 

  "ไม่ช้ำหรอก     เพราะข้าจะกอดเจ้าอย่างทนุถนอมที่สุด"

  "ไม่อึดอัดรึไง     กอดนานๆร้อนจะตาย"

  "ไม่อึดอัดซักนิด  ตัวเจ้านิ่มดีออก  ไม่ร้อนด้วย  กอดเจ้าแล้วอุ่นดี"

  "ไม่เมื่อยหรอ"

  "ไม่เมื่อย   ชอบบบบบบบ"

             ร่างบางกลับตัว   ซุกหน้าเข้าหาอ้อมอกแข็งแกร่งนั้นอย่างช้าๆ   กระชับกอดเข้าที่เอวหนา เอ่ยวาจาออกมา น้ำเสียงหวานพาเคลิ้ม

  "แต่ข้าเมื่อย"

         ใบหน้าที่หลุบซุกอยู่ที่อ้อมอกนั้น  แทบจะหลุดขำออกมา  เมื่ออีกฝ่ายกอดกระชับตัวเธอเข้าไปอีก  กลั้นใจเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องพบสบสายตากับอีกฝ่าย    ตาคมเข้มเฉี่ยว  ดูหนักแน่น  บัดนี้เต็มไปด้วยความน้อยใจที่แสดงล้นออกมา  ใจเธอหล่นวูบ

  "ข้า..."

           ริมฝีปากหนาไม่รอช้า     ฉกวูบลงมาที่กลีบปากบาง     ฉวยโอกาสก่อนที่หญิงสาวเปิดปากจะพูด    เป็นการเข้าซอกซอนหาความหอมหวานจากปากของคนตรงหน้าแทน       บดขยี้ค่อนข้างแรงอย่างต้องการลงโทษเล็กๆ  ว่าเธออย่าได้เอ่ยวาจาขัดหูเขาเยี่ยงนี้อีก  แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวล      เนิ่นนาน        จนคนถูกลงโทษแทบจะยืนไม่อยู่  หากไม่เป็นเพราะอีกฝ่ายที่โอบรั้งเธอไว้อย่างใกล้ชิด

  "อื้อออออ..."

            เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูท่าจะขาดอากาศหายใจไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านได้อีก  เขาจึงได้ละริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย  






           แต่ก็นึกชอบใจที่ได้เห็นคนหน้าแดงเต็มๆตา  รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก  จนคนถูกแกล้งกลับชักจะงอนซะเอง

                พยายามรั้งตัวออกจากอ้อมแขนนั้นอีกครั้งแต่ก็กลายเป็นได้แค่การดิ้นขลุกขลักไปเสีย เมื่ออีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้เธอพ้นออกมาได้ง่ายๆ

 "นี่ท่าน  ไม่มีอย่างอื่นให้ไปทำรึไง    ว่างมากนักหรอ   กอดอยู่ได้"




 
 "มี  แต่ไม่ทำ "

 "เอ๊ะ!"

  "เจ้ารู้มั้ย   ข้ากลัว"

  ร่างบางหยุดดิ้น  เชยตาขึ้นมองสบกับคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

 "คราวที่แล้วก็อย่างนี้  พอข้าเผลอ เจ้าก็หายไป"

  "แต่คราวนี้ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปไหนแน่  จะกอดเจ้าไว้อย่างนี้  เจ้าจะได้อยู่กับข้าไม่หนีไปไหนได้อีก"

 ------------------------------------------------



ระบายท้ายตอน

            เพิ่งคิดสดๆ  ร้อนๆเลยคร้าบบบ  เอามาแปะไว้ก่อน  ให้ตัวเองจำได้ว่าอารมณ์ของเรื่องประมาณนี้นะจ๊ะ  

สำหรับเรื่องนี้  อัพไม่เป็นเวลาแน่นอน  เพราะแต่งตามใจคนแต่งมากมาย

ส่วนอีกสองเรื่องที่เหลือนั้น  โปรดติดตามตอนต่อไป  ชะเอิงเงิงเงย


                                                                                                        ปรัมปรา...