คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ★BlackMail ฉบับที่ 18 : Plan Step Eighteen >..< [100%]
BlackMail ★
Chapter XVIII : Plan Step Eighteen >..<
“ เฮ้ย!! ต้นไม้กินคน!! =[]=!! ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ ต้นไม้กินคนงั้นหรอ? เมื่อกี๊มึงพูดว่าต้นไม้กินคนงั้นหรออิท? -..-^ ”
=[]=^
ผมหันไปอ้าปากหวอใส่เฮียอิ๊กที่บอกว่าจะพาไอ้อ้วนโซดาไปเดินเล่น แต่มันกลับเสือกชะงักแล้วเดินกลับมาหาผมกับไอ้เด็กปีหนึ่งตรงหน้าเสียดื้อๆ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของมันว่าอะไรดี T-T สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือผมหันไปมองหน้ากับไอ้เด็กนั่นที่กำลังหรี่ตามองหน้าผมเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ แล้วนัยน์ตาที่กำลังหรี่มองผมก็เบิกกว้างทำท่าเหมือนนึกอะไรออกก่อนที่มือเรียวของอีกฝ่ายที่ยกขึ้นชี้หน้าผมพร้อมกับแหกปากเสียงดังไม่แพ้กันว่า…
“ เฮ้ย!! พี่ชายนักถ้ำมอง =[]=^ ”
=O=^ << Mr. IT
-_-a << Mr. IG
พี่ชายนักถ้ำมอง? พี่ชายนักถ้ำมอง? พี่ชายนักถ้ำมอง? พี่ – ชาย – นัก – ถ้ำ – มอง …. ? ? ? ? ? >[]<^ ถ้ำมองบ้าอะไรเล่า!! มึงสองคนแทบจะซั่มกันกลางถนนแล้วกวักมือเรียกกูไปดูเลยด้วยซ้ำ!! เพราะฉะนั้นอย่ามาเรียกกูด้วยคำแปลกๆนั่นนะเฟ้ยยยยยยยย T^T ว่าแต่เห็นชัดๆว่ามึงสองคนมัวแต่ บะบะโอบะบะกัน แล้วเอาเวลาที่ไหนมาแอบดูหน้ากูวะ? =.,=
“ พี่ชายนักถ้ำมองงั้นหรอ? เมื่อกี๊น้องแม็ทพูดว่าพี่ชายนักถ้ำมองงั้นหรอครับ? -..-^ ”
แล้วอิ๊กก็เปลี่ยนเป้าหมายจากการจ้องหน้าคาดคั้นผมไปขมวดคิ้วถามไอ้น้องเมียของมันแทน ผมถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองไอ้สองคนนั้นที่จ้องหน้าจับผิดกันยังกับปลากัดเตรียมผสมพันธุ์ -0- เอ่อ… ใครก็ได้บอกผมทีครับ วัดไปทางไหน? T^T ไปทางไหนบอกที ไปทางหนายยยยยยยย TOT ถ้าจะซวยคอมโบเซ็ตขนาดนี้ ผมขอไปบวชล้างซวยให้มันรู้แล้วรู้รอดดีกว่า >O<
“ อ่ะ... เอ่อ คือ เมื่อกี๊ เอ่อ…. ”
ไอ้เด็กนั่นตะกุกตะกักนิดหนึ่งก่อนจะเหล่มาทางผมเหมือนขอตัวช่วย -_-^ อะไร? มองหน้ากูทำไม? รู้จักกันหรอ? พึ่งเจอกันที่พุ่มไม้ข้างๆเมื่อกี๊นี่เอง แถมมึงยังขัดจังหวะ เอ้ย! มึงยังไล่กูกับปิงออกมาด้วย เพราะฉะนั้นไม่รู้จักกั๊นบู่ววว์ -3- แต่ไอ้เด็กนั่นก็ยังไม่ละความพยายามนะครับ มันยังมีการใช้ขาสะกิดผมใต้โต๊ะด้วย -0- หนอยลามปาม!! ไม่สนิทอย่าทำตัวคุ้นเคยนะเฮ้ย! =.,=^
“ อ่าเอ่อ… คืองี้ครับพี่อิ๊ก… คือแม็ท… ”
“ ครับ? ว่างัยหล่ะ พี่รอฟังอยู่ -..-^ ”
ไอ้เด็กนั่นยังคงสะกิดผมอยู่ยิกๆใต้โต๊ะหากแต่ผมก็เลิกที่จะกอดอกเฉยหันหน้าหนี อยากจะแถมออฟชั่นลอยหน้าลอยตาผิวปากฮัมเพลงให้ด้วยหรอกนะ แต่ติดตรงที่ว่าเดี๋ยวอิ๊กมันจะสงสัยผมแทนแล้วจะแย่ -..-^ ผมเลยเฉยไว้ดีกว่า… -3- แต่ฮัมเพลงทางปากไม่ได้ งั้นกูขอฮัมเพลงคันหูของน้องจ๊ะมายไอดอลของกูในใจก็แล้วกัน… คันหู ไม่รู้เป็นอะไร อ้าาาา~
แต่ในที่สุดผมก็ไม่วายโดนลากเข้าไปเกี่ยวกับมันสองคนจนได้ เมื่อไอ้เด็กนั่นจู่ๆก็ย้ายก้นมันมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆผมแถมยังมีหน้ามากอดคอผมเฉย -O-^ เฮ้ย! อะไรของมึงเนี่ย! ไม่สนิทอย่าทำตัวคุ้นเคยนะเฮ้ย -3- แต่ก่อนที่ผมจะลุกหนีหรือจะทันโวยวายนั่น ใบหน้าหล่อนั่นก็หันมาฉีกยิ้มให้ผมกับพี่ชายก่อนจะพูดประโยคที่ไม่เคยเตี๊ยมกับผมไว้ก่อนว่า….!
“ คือ… ผมกับพี่เค้าบังเอิญอยู่ชมรมอนุรักษ์ไม้ในป่าควบชมรมดูนกเหมือนกันหน่ะครับเลยคุ้นๆหน้า… เนอะพี่เนอะ ^^’ ”
“ หะ… หา ชมรม? =[]=!! // ชมรมเหี้ยไรวะ? =O=a ”
ผมรีบหันไปกระซิบข้างหูของไอ้เด็กลามปามที่นั่งอยู่ข้างๆทันที ไอ้เด็กนั่นหันมาขยิบตาให้แว่บหนึ่งก่อนจะหันไปฉีกยิ้มให้ไอ้นึกศึกษาแพทย์พี่ชายผมที่กำลังมองมาอย่างสงสัยสุดๆ =[]= ให้ตายเหอะ เกิดมากูยังไม่เคยเข้าชมรมอะไรกับเค้าเลย แถมกูพึ่งรู้ว่าคณะวิศวะมีชมรมชื่อเหี้ยขนาดนั้นด้วยนะเนี่ย =[]=!! ชมรมอนุรักษ์ไม้ในป่า ฟังแล้วทะแม่งๆฉิบหายเลย จะมีใครอยากเข้าไปช่วยปลูกไม้ป่าเดียวกันกับมึงบ้างไหมนอกจากคู่ขาของมึงเนี่ยไอ้เด็กต้นไม้กินคน!! -_-^
แต่ไอ้ชมรมไม้ในป่ากับชมรมดูนกก็ช่างเป็นชมรมชื่อเหี้ยๆที่สามารถอย่างยิ่งยวดที่จะใช้อธิบายคำว่า พี่ชายนักถ้ำมอง และ ต้นไม้กินคนได้ดีชะงักเลยหล่ะครับ -..-^ ผลก็คือ ตอนนี้อิ๊กมันเลิกขมวดคิ้วแบบที่มันทำเวลาจับผิดใครสักคน(ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผม -0-) แถมตอนนี้มันยังปั้นหน้ายิ้มร่าด้วยท่าทางเวลามันจะแอ๊บเป็นคนดีต่อหน้าป๋ากับแม่เพราะพวกท่านจะไม่ชอบให้ผมกับมันพูดคำหยาบใส่กันต่อหน้า(ลับหลังนี่ ยิ่งกว่าสวนสัตว์เชียงใหม่กรงแตก) -_-^ แต่ก็นะ เชี่ยอิ๊ก ไอ้กิ้งก้าแชมป์โลก เรื่องเปลี่ยนสีนี่ไว แอ๊บเป็นคนดีนี่ขอให้บอก -O-^
“ เราสองคนรู้จักกันมาก่อนก็ไม่บอก ปล่อยให้พี่เครียดตั้งนานว่าแม็ทจะตกใจไหมตอนเจอน้องชายเกรียนๆของพี่ ^^ ”
อิ๊กหันไปพูดยิ้มๆกับไอ้เด็กนั่น -_-^ แต่ขอโทษเถอะ มึงกลัวน้องเมียมึงตกใจตอนเจอกู กูอยากจะบอกจริงๆว่ากูต่างหากที่ตกใจตอนเจอมัน =3= แล้วมึงว่าใครเกรียนเชี่ยอิ๊ก มึงกับไอ้เด็กนี่สิเกรียน!! แสรด!! =3= มิสเตอร์อิทไม่ได้เกรียนสักนิดเลยนะบู่วว์ ไม่เชื่อไปเคาะประตูถามอาซิ๊มข้างบ้านเลยก็ได้ ชิ -3-
“ แล้วนี่พี่อิ๊กไม่พาหมาไปเดินเล่นแล้วหรอครับ? ^^’ ”
“ พี่เห็นมันหลับอยู่ตรงบันไดเลยกลับขึ้นมา ^^… ทำไมมึงไม่บอกกูวะอิทว่าพี่โซดาหลับ -..-^ ”
ไอ้เด็กนั่นรีบหันไปถามพี่ชายผมเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น เห็นไอ้นักศึกษาแพทย์นั่นยิ้มพลางส่ายหัวแทนคำตอบส่งไปให้ ก่อนที่ใบหน้าหล่อภายใต้กรอบแว่นนั่นจะหุบยิ้มฉับก่อนจะหันมาพูดกับผม -_-^ หนอย สองมาตรฐาน อย่างนี้ต้องทำรัฐประหาร เอ้ย! อย่างนี้ต้องโทรฟ้องน้องอัยให้มาถล่มชีวิตสมรสมันให้พังยับกันเป็นแถบๆไป ฮี่ๆ กูไม่มีเมีย ก็อย่าหวังว่าลูกชายคนไหนในบ้านนี้จะได้มีเมีย!! >..<
“ เฮียอิ๊กพูดกับน้องอิทไม่เพราะเลยอ้ะ~ นี่น้องแม็ทครับ ถ้าเป็นพี่นะ พี่จะไม่เอาผู้ชายพูดไม่เพราะแบบนี้เป็นพี่เขย -O-^ ”
ผมแสร้งจีบปากจีบคอพูดพลางทำหน้าเหมือนคนผิดหวังสุดกับพฤติกรรมการพูดที่ไม่เหมาะสมของพี่ชาย เห็นไอ้ปลวกอิ๊กหันมาสบถเป็นภาษาอังกฤษใส่ผมอยู่คำหนึ่ง ก่อนจะหันมาปั้นหน้าฉีกยิ้มกว้างแบบเสแสร้งสุดๆมาให้พร้อมกับคว้าผมเข้าไปกอดราวกับรักใคร่ปานจะกลืนกินซึ่งต่างจากพฤติกรรมเมื่อครู่ราวกับหน้ามือพลิกเป็นหลังตีน -*- หนอย ถ้าผมไม่ยุแยงไอ้เด็กนั่นอิ๊กมันก็คงไม่มาทำดีกับผมแบบนี้หรอกชิชะ ให้มันรู้เสียบ้างนะอิ๊ก ว่าถ้าวิศวะมีชมรมยุแยงตะแครงรั่ว กูกับไอ้กันต์นี่แหละจะแย่งกันเป็นหัวหน้าชมรม! หึ -3-
“ โถๆๆๆ น้องอิทก็… พี่อิ๊กแค่ล้อเล่นกูๆมึงๆนิดเดียวเอง อย่างอนน้า น้าๆๆๆ…. ”
=[]=!! ผมที่คาดหวังไว้ว่าแค่จะแกล้งเฮียอิ๊กให้รนรานเล่นสนุกๆถึงกับอ้าปากค้างตอนที่มันลากผมเข้าไปซบกับอกแห้งๆของมันพร้อมกับลูบหัวผมเหมือนเอ็นดูสุดๆ =O= ไม่อยากเชื่ออ่ะ กูว่าตัวเองฝันแหงๆ -0- แต่แม่งอยากอ้วกชะมัด มันจะมาทำซึ้งเล่นบทพี่ชายรักน้องชายปานจะกลืนกินทำไมตอนนี้วะ กูว่าน้องเค้าดูออกว่ามึงสันดานยังไงก็ตั้งแต่ตอนที่มึงกระชากคอกูเข้ามาแล้วเหอะ -..-
“ พี่กับอิทรักกันดีครับน้องแม็ท >..< ”
“ ครับๆ ผมเชื่อครับพี่อิ๊ก ^^’ ”
“ เหอๆ -_-^ ”
.
.
.
.
.
.
.
.
“ พี่ถนัดฟิสิกส์แค่เรื่องคลื่นนะครับความจริง… แต่ถ้าเรื่องอื่นพี่ขอเอาเพื่อนติวมาช่วยก็แล้วกัน ”
ผมพลิกหนังสือฟิสิกส์รหัส100ก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกไอ้เด็กนั่นตามที่ดูเนื้อหาเสร็จแล้ว พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเจ้าของใบหน้าหล่อๆกับจมูกโด่งๆนั่นนั่งอมยิ้มเท้าคางมองมาตาไม่กระพริบอยู่ก่อนแล้ว -_-^ อะไรวะ? มองแล้วอมยิ้มทำไม? หน้ากูเหมือนร่องนมน้องจ๊ะหรือไง? แม่งมองอยู่ได้ -..-^
“ เรื่องนั้นแล้วแต่พี่อิทเลยครับ… ผมขอเรียกพี่อิทก็แล้วกัน ^^ ”
“ -_-a ตามใจครับ… ”
ผมพยักหน้าตอบไปส่งๆแบบไม่ค่อยอยากจะใส่ใจนักก่อนจะก้มอ่านเนื้อหาในหนังสือตรงหน้าทบทวนความจำตัวเองเพื่อเตรียมพร้อมเป็นติวเตอร์ที่ดี ^^… เปล่าหรอกครับ ผมไม่ได้อยากเป็นติวเตอร์ที่ดีห่าเหวอะไรหรอก -0- ผมก็แค่อยากได้น้องFHM เล่มนั้นของไอ้อิ๊กมันเฉยๆ อุวะฮ่าๆๆ แค่คิดก็สยิวแล้วเหอะ >..<
“ เดี๋ยวพาพี่โซดาออกไปเดินเล่นก่อนนะ… ขากลับจะซื้อขนมมาฝาก ”
แล้วผมที่กำลังจดจ่อกับหนังสือFHM เอ้ย! หนังสือฟิสิกส์100ก็ได้ยินเสียงไอ้นักศึกษาแพทย์เจ้าปัญหานั่นตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างก่อนจะเงียบหายไปครู่หนึ่งแล้วมีเสียงประตูหน้าบ้านดังขึ้นแทนแสดงว่ามันออกไปแล้ว -0- ออกไปไกลๆตีนกูก็ดี เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้อยากเจาะยางรถแม่งเล่น -_-^
“ อ่า… พี่ว่า เรามาเริ่มบทเรียนง่ายๆเรื่องแรงในบทแรกกันก่อนไหม? ”
ผมพูดพลางฝืนยื้มให้ไอ้เด็กตรงหน้าที่ยังเท้าคางนั่งจ้องมาที่ผมตาไม่กระพริบก่อนจะรู้สึกถึงสัจธรรมของโลกได้ว่า… การตะขิดตะขวงใจเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่เราเคยเห็นมันเป็นพระเอกหนังโป๊คู่กับอาโออิฉันใด เราก็ตะขิดตะขวงใจเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่เราเห็นมันปลูกไม้ป่าเดียวกันกลางแจ้งฉันนั้น >[]<!! ให้ตายเถอะ มิสเตอร์อิทเห็นหน้ามันแล้วนึกออกแต่ฉากต้นไม้กินคนนั่นอ่ะ ฟิสิกส์บ้าบออะไรตอนนี้กลายเป็นภาพอัลเบิร์ตไอน์สไตน์ขึ้นคร่อมท่านเซอร์ไอแซกนิวตันไปหมดแล้วเหอะ TOT!!
“ เรื่องแรงนะครับ เราต้องเริ่มจาก…. ”
คันหู~ ไม่รู้เป็นอะไร๊~ เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย คันจริ๊ง~ คันอยู่ข้างใน… คันหูทีไรหล่ะขนลุกทุกที….~
=[]=!!! << MR. IT
-O-^ << MR. MATH
เฮ้ย!! ฟิสิกส์บทแรกเรื่องแรงมันไม่ได้เริ่มจากคันหูนะครับ >[]<!! ไอ้ข้างบนนั่นทำไมมันต่อกันเป็นเรื่องเป็นราวเฉยเลยวะ!! =O=^ ผมรีบคว้าไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูเบอร์ด้วยสภาพตอนนี้มึนและเสียหน้าสุดๆ T^T มีเสื่อมกว่าไอโฟนที่ใช้เสียงเรียกเข้าคันหูอีกไหม? TOT ไอ้เหี้ยกันต์!! กูไม่น่าให้มึงยืมมือถือเล่นในคาบเรียนเลยเชี่ย!! มีหน้ามาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้ากูหน้าตาเฉย! ดีนะมีคนโทรเข้าตอนอยู่ที่บ้านแล้ว ถ้าแม่งดังกลางโรบินสันนี่กูคงต้องเลิกไปโรบินสันสักสองปีอ่ะ!! TOT!!
ผมก้มลงมองที่หน้าจอสัมผัส3.5 นิ้วของตัวเองซึ่งตอนนี้โชว์ภาพใบหน้าหล่อกับยางดัดฟันสีน้ำเงินของไอ้คนที่ผมพึ่งแยกกับมันมาได้ประมานชั่วโมง… ปิงโทรมานั่นเอง -*- ผมจำได้ว่าตัวเองก้มลงมองมือถืออยู่พักใหญ่ก่อนจะลุกห่างออกมาจากโต๊ะแล้วรับสายในที่สุด
“ อะไร? โทรมาทำไม? -3- ”
ผมกระแทกเสียงไม่พอใจใส่ปลายสายพอๆกับที่อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง... ถ้ายังจำเหตุการณ์เมื่อตอนที่แล้วกันได้ก็คงจะทราบนะครับว่าทำไมผมถึงอารมณ์เสียใส่ไอ้บ้าดัดฟันนั่น -_-^ อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำสองเลยครับ เพราะพูดแล้วมันปรี๊ด!! พอกูยอมแล้วมันดันหยุด -3- งั้นจำไว้เลยนะปิง!! ต่อไปขาอ่อนกู มึงก็จะไม่มีทางได้เห็น!! บู่ววววว์ -3-!!
“ อิทถึงบ้านแล้วใช่ไหมครับ? ”
ปลายสายที่นิ่งเงียบไปพักใหญ่ถามกลับมาเสียงปรกติราวกับไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่าผมโกรธมันอยู่ -0- แต่ประโยคง่ายๆแสดงความเป็นห่วงของมันนั่นก็ทำเอาผมรู้สึกว่าตัวเองนิสัยไม่ดีไปเลย ที่ไปโกรธมันในเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนั้น… แต่ช่างเถอะครับ! ยังไงโกรธก็คือโกรธ! ถึงปิงจะไม่ผิดก็เถอะ!! แต่ถ้าปิงไม่ผิด! แล้วใครจะผิดหล่ะครับ? เพราะมิสเตอร์อิทไม่มีวันผิดนี่ -3- ถ้าไม่เชื่อให้ไปถามอาซิ๊มข้างบ้านได้เลยอ่ะ =3=^
“ เราถึงแล้ว... แล้วปิงหล่ะ? ”
“ ครับ…ถึงแล้วเหมือนกัน… ”
“ ………………… ”
“ ………………… ”
เสียงนุ่มนั่นตอบกลับมาอีกประโยคก่อนที่ทั้งมันและผมจะนิ่งกันไปพักใหญ่… แต่แล้วหลังจากแข่งกันเงียบไปพักนึง แล้วผมที่เป็นผู้ชนะก็ได้ยินเสียงถอนหายใจแผ่วๆดูอึดอัดมาจากปลายสายก่อนที่เสียงทุ้มนั่นจะเอ่ยประโยคที่ผมไม่คิดว่ามันจะรู้เรื่องที่ผมโกรธในเรื่องไร้สาระนั่นอยู่
“ อิทโกรธอะไรเราหรือเปล่า? จู่ๆก็บอกว่าจะกลับบ้าน… ”
ผมอมยิ้มนิดๆเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจตัวเองมากขนาดนี้ แล้วผมก็ยังคิดได้อีกว่าผมนี่มันงี่เง่าสุดๆเลยที่ไปโกรธมันในเรื่องไม่เป็นเรื่องนั่น… แต่ผมจะตอบมันว่าอะไรดีหล่ะ? จะบอกตรงๆก็ไม่ได้ว่าที่โกรธเพราะมันแซวเรื่องยิ้มบวกกับผมยอมให้มันปล้ำแล้วมันไม่ยอมปล้ำ >.,< ขืนถ้าผมบอกแบบนั้นไปจริงๆเชื่อได้เลยว่ามันคงรีบขับแจ๊สสีแดงของมันมาปล้ำผมที่บ้านตอนนี้เป็นแน่ >..<
“ เปล่าหรอก… เราไม่ได้โกรธอะไรปิงเลยนะ เราแค่รีบมาสอนพิเศษน้องแฟนพี่ชายเราอ่ะ ”
ไหนๆก็ได้สอนพิเศษมันจริงๆแล้วก็ยืมมาอ้างหน่อยเถอะ -0- จะให้บอกตรงๆก็ทำไม่ได้ งั้นก็ทำได้แค่อ้างไปก็แล้วกัน… ปลายสายอืมตอบรับมาเบาๆ ก่อนจะนิ่งไปอีกครั้ง… ผมกับปิงเงียบกับไปอีกคนละหลายวินาทีจนคิดว่าบริษัทโทรศัพท์คงจะดีใจเป็นแน่ที่ลูกค้าโทรคุยกันให้เปลืองตังเล่นแต่ไม่ยอมคุยกันเสียอย่างนั้น -_-a …
แต่การเงียบครั้งนั้นมันกลับเป็นนาทีเงียบงันก่อนที่ผมจะได้ฟังประโยคง่ายๆที่พอได้ฟังแล้วกลับรู้สึกเสียใจที่สุดที่ตัวเองทำตัวงี่เง่าแบบนั้นออกไป… ผมได้ยินปิงถอนหายใจเป็นครั้งที่สองก่อนที่เสียงทุ้มคุ้นหูนั่นจะดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนประโยคนั่นมันไม่สลักสำคัญอะไร… แต่คนฟังอย่างผมกลับสัมผัสได้ถึงความผิดหวังนิดๆที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่พยายามพูดให้ประโยคชวนจี๊ดนั่นดูธรรมดาที่สุดว่า…
“ งั้นไว้วันหลังอิทมาทานข้าวกับครอบครัวเราใหม่ก็แล้วกันเนอะ… ถ้างั้นตอนนี้เราไม่กวนแล้ว… ”
ผมถึงกับสะอึกกับประโยคสั้นๆนั่นก่อนที่ปิงจะวางสายไป… สาบานเลยว่าผมไม่รู้มาก่อนจริงๆว่าปิงจะพาผมไปกินข้าวกับครอบครัว ก็นึกว่าจะกินข้าวด้วยกันแบบธรรมดาเหมือนปรกติเฉยๆ… แถมสาบานอีกด้วยว่าถ้าผมรู้ว่ามันจะทำอย่างนั้น ผมจะไม่ทำตัวงี่เง่างอแงใส่มันเด็ดขาด… และผมขอสาบานเป็นครั้งทุดท้ายว่า… ถ้าผมไม่ติดสอนพิเศษไอ้เด็กหน้าหล่อที่นั่งอ่านหนังสือฟิสิกส์100รออยู่นั่น… ถ้าผมไม่ติดสอนพิเศษอยู่ตอนนี้ ผมจะรีบขับรถไปกินข้าวเย็นกับมันแน่นอน เพื่อที่ทั้งผมและปิง จะได้ไม่ต้องมารู้สึกแย่แบบนี้ T^T
Talk Talk Talk : ตอนใหม่มาแล้วววววววววววววววววววววววววว โอ้ยร้อนนนนนนนนนนนนนนนนน!!(?)
Ps. แบล็กเมลล์จงจบ อยากแต่งมิสเทคแล้วววววววววววววว T^T
beyo ng
ความคิดเห็น