BLACKMA!L★วางแผนร้ายให้กลายเป็นรัก [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #20 : ★BlackMail Top Secret : Blackmail 01 !? [Bank*Mu] [100%]

BlackMail ★

S PECAIL CHAPTER :  Blackmail 01  !? [ BANK*MUNICH ]

“ นี่ มิวนิก ให้ฉันไปส่งที่บ้านก็ได้นี่…. ”

                เสียงทุ้มนั่นเอ่ยขึ้นกลั้วเสียงหัวเราะ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงผิวปากฮัมเพลงแสดงถึงความอารมณ์ดีของคนพูด ผมสะบัดหน้าไปมองเจ้าของเสียงนิดหนึ่งก่อนจะรู้สึกถึงอารมณ์หงุดหงิดขัดใจของตัวเองที่พุ่งพรวดขึ้นมาเพราะไอ้ใบหน้าหล่อนั่น ไอ้เหี้ยแบงค์ ไอ้นมเปรี้ยวไขมันต่ำ! กูเกลียดขี้หน้ามึงฉิบหายเลยเว้ยยยยยยยยยยยย!!!

“ กูไม่อยากให้คนอย่างมึงรู้จักบ้านกู!! ”

                ผมหันไปแหวเข้าใส่มันเพราะความหมั่นไส้ แทนที่มันจะหน้าเสีย แต่มันกลับยังยิ้มร่าแถมหัวเราะหึหึปิดท้ายส่งมาให้ด้วย ดูมันสิครับดูมัน แม่งกวนตีนฉิบหาย!! =O= อย่างนี้ต้องรีบให้หม่อมแม่ติดต่อมือปืนด่วน เอาไว้ไม่ได้แล้วไอ้นี่ จังซี่มันต้องถอน!! (??)

“ ฉันรู้จักบ้านนายแล้วมันจะมีอะไรงั้นหรอ คิดไกลไปไหม? ”

                มันเลิกคิ้วเชิงถามขึ้นพร้อมกับหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายเข้าไปยังลานจอดรถของห้างโรบินสันที่ผมให้มันมาส่ง… ผมที่อยู่ในสภาพกางเกงยีนส์ตัวเดิมที่ใส่ตั้งแต่เมื่อวานกับเสื้อยืดสีชมพูที่ไอ้แบงค์มันให้ยืมใส่มา เนื่องจากเสื้อนักศึกษาผมมันเลอะอ้วกจนมันเอาไปส่งซักให้แต่ยังไมได้คืน -_-

                ผมก้มลงมองเสื้อยืดสีชมพูดูปัญญาอ่อนที่ตัวเองใส่อยู่สลับกับใบหน้าหล่อโหดของไอ้เจ้าของมัน ณ.จุดจุดนี้ผมจึงคิดได้ว่า ไอ้ปอปกนั่นช่างซื้อเสื้อได้ไม่เข้ากับหน้าตาที่ยังกับหัวหน้าแก๊งมาเฟียของมันเลยจริงๆ -_-a กูพูดจริงนะเว้ยแบงค์ หน้าตามึงอ่ะ เด็กเห็น เด็กคงร้องไห้แล้วเดินไปบอกแม่เค้าว่า หนูกลัวอ่าแม่ เพราะฉนั้นมึงอย่าไปแถวโรงเรียนอนุบาลนะเว้ย กูสงสารเด็กๆซึ่งเป็นอนาคตของชาติหว่ะ -0-

“ เรื่องของกู หมาอย่าเสือก -0- ”

                ผมที่นึกหมั่นไส้มันเลยต่อปากต่อคำออกไปเบาๆก่อนจะหันมาสนใจเสื้อยืดสีตุ๊ดที่ตัวเองใส่อยู่ งือ…. กูไม่กล้าลงรถอ๊า สีมันไม่แมนอ่า มิวนิกรับไม่ได้ เพราะมิวนิกแมนมาก สีชมพูแบบนี้ มิวนิกรับไม่ด๊ายยยยยย!! T^T และขณะที่ผมกำลังเครียดอยู่กับสีเสื้อยืดที่มันให้ยืมมาอยู่นั้น จู่ๆผมก็รู้สึกถึงรถยนต์ที่เคยเล่นอยู่เมื่อครู่ที่จอดสนิทอยู่กับที่แล้วตอนนี้

“ มิวนิก… ”

“ อะไรของมึง?? ”

                ผมที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อเลยตอบขานตอบมันออกไปเบาๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจากเสื้อยืดที่พึ่งให้ความสนใจไปอยู่นานสองนาน… และในจังหวะที่ผมเงยหน้าขึ้นมานั่นเอง ผมกับรู้สึกถึงใบหน้าหล่อโหดราวกับมาเฟียของอีกคนที่อยู่ใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็น >///< ใบหน้าหล่อที่ยื่นเข้ามาใกล้นั่นมาพร้อมนัยน์ตาคู่คมที่จับจ้องมานิ่งๆ ก่อนที่ริมฝีปากบางๆตรงหน้านั่นจะเอ่ยเบาๆว่า…

“ ปากร้ายๆแบบนายนี่ เคยโดนใครเค้าทำโทษบ้างไหม?? ”

                สิ้นประโยคที่ถูกถามแบบใกล้ชิดนั่น ผมก็รู้สึกได้เลยว่าหน้าตัวเองต้องแดงแปร๊ดแน่ๆ ก็อยู่ไม่อยู่ ภาพริมฝีปากที่ไอ้คนตรงหน้ามันกดจูบลงมาตอนที่มันถ่ายรูปแบล็กเมล์ผมกลับฉายเป็นฉากๆอยู่ในสมองราวกับหนังเก่าเอามาฉายซ้ำ >///< ผมจำได้ว่าตัวเองรนรานจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะคิดออกว่าเปิดประตูหนีลงรถแม่งเลยดีกว่า >///<

“ เดี๋ยว… จะรีบไปไหนครับปอเชียร์? คุยกันก่อนไม่ได้หรอ? ”

                มือเรียวนั่นคว้าข้อมือของผมที่กำลังจะเปิดประตูลงรถก่อนจะกระชากเบาๆให้ผมที่ออกจากรถไปครึ่งตัวให้กลับมานั่งลงที่เดิม ผมทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมก่อนจะสะบัดมือเรียวที่กำแน่นอยู่ที่ข้อมือนั่นออก หากแต่ไอ้คนตรงหน้ามันกลับจับแน่นยิ่งกว่าตุ๊กแกเสียอีก -0- อะไรวะ มาจับมือถือแขนกูแบบนี้ หม่อมแม่มาเห็นเดี๋ยวหม่อมแม่กูกริ้ว ปล่อยเลยแสส >//<

“ มะ… มีอะไรก็ว่ามา แล้วช่วยปล่อยแขนกูด้วย ”

                ผมละล่ำละลักตอบ หากแต่อีกคนกลับจับมือผมไว้แน่นทำเหมือนไม่ได้ยินประโยคหลังที่ผมพูด มันนิ่งไปนิดหนึ่งเหมือนกำลังมองอะไรอยู่ ก่อนที่มือเรียวนั่นจะปล่อยแขนผมแล้วเปิดประตูลงรถไปเสียดื้อๆ -0- อะไรของมึงวะ ผีเข้า หรือว่าผีออกวะเนี่ย?

“ ลงมามิวนิก…. ”

“ ทำไมกูต้องเชื่อมึงวะ? ”

                มันที่ลงรถไปแล้วหันมาสั่งผมเสียงเข้ม  อะไรของมึง เห็นกูเป็นน้องปีหนึ่งหรอถึงมาสั่งกูด้วยเสียงแบบนี้ ผมเลยเลือกที่จะขัดคำส่งมันด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะนั่งกอดอกอยู่ในรถนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยิน ผมเห็นไอ้ปอปกนั่นล้วงเอาบีบีของมันออกมาจากกระเป๋าช้าๆ ก่อนจะชูรูปที่มันกับผมจูบกับมันซึ่งมันบลูทูธจากเครื่องของผมไปขึ้นมาให้ผมดู

“ นับ หนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ลงมา รูปนี่ไปอยู่บนเฟสคณะแน่… ”

“ หนึ่ง… ”

                ผมที่ตอนแรกไม่เข้าใจการกระทำของมันจำต้องเด้งผึงลงมาจากรถพร้อมกับที่ไอ้บ้านั่นมันนับหนึ่งพอดิบพอดี พ่องมึงเหอะ เอะอะขู่กู เชี่ยแม่ง อย่าให้ถึงทีกูนะไอ้หอกหัก!! = =llll ผมที่กัดฟันคาดโทษมันเอาไว้เดินลงมาจากรถไปหามันอย่างว่าง่ายแบบที่ตัวเองไม่เคยเป็นมาก่อน  

“ เหี้ยอะไรของมึง อยู่ๆมาขู่กูทำไม ?? ”

                ผมโวยวายขึ้นเพราะพฤติกรรมไม่มีเหตุผลของมัน อะไรของมึงเนี่ย เมื่อกี๊ยังดูอารมณ์ดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงมาตีหน้าเครียดแถมขู่กูเฉยเลยวะ เมนส์ไม่มาหรือไงแสส ให้กูไปซื้อผ้าอนามัยให้ด้วยเลยไหม เชี่ยแม่ง!! ไอ้มิวเริ่มหงุหงิดแล้วนะเว้ย!! เดี๋ยวกูแม่งก็กรี๊ดกลางลานจอดรถห้างให้รู้แล้วรู้รอดเลย!! -*- (??)

“ เมื่อกี๊เห็นน้องอิทเดินกับใครก็ไม่รู้ ไม่ทันมอง… ”

                มันพูดนิ่งๆด้วยน้ำเสียงและใบหน้าขรึมตามปรกติที่มันชอบเป็น พอถึงตอนนี้ผมเลยถึงบางอ้อเลยว่าทำไมอยู่ๆไอ้มาเฟียนี่มันถึงรีบพรวดพราดลงรถมาแบบนี้ เห็นน้องรหัสกูนี่เอง แหม รีบลงรถมายังกับหมาเห็นเจ้าของ หมั่นไส้หว่ะไอ้แสส -_-* ว่าแต่มึงจะไปตามมันก็ไปตามเองเถอะ กูจะกลับบ้านแล้ว ที่บ้านกูคงมารอรับที่จุดนัดพบแล้วด้วย ชิ่วๆไปไหนก็ไปเลยไป๊ไอ้ปลวก -3-

“ มาบอกกูทำไม มึงก็ตามมันไปสิ กูจะกลับบ้านแล้ว ”

“ยัง…ยังกลับไม่ได้มิวนิก นายรับปากแล้วนี่ว่าจะช่วยฉันจีบน้องรหัสนาย เพราะฉะนั้น มาด้วยกันก่อน  ”

“ เฮ้ย!!.... ”

                พอมันพูดจบแค่นั้นก็คว้าเข้าที่ข้อมือผมแล้วออกลากให้เดินเข้าไปด้วยกันในทันที O_o เหี้ย!! อะไรมากมายวะเนี่ยกู แล้วไอ้เหี้ยอิททำไมต้องมาเดินห้างตอนกูกำลังจะกลับบ้านด้วยเนี่ย T^T ไว้มึงเดินให้ไอ้เหี้ยปอปกเจอตัวตอนที่กูขึ้นรถกลับบ้านไปแล้วไม่ได้หรอว๊าอิททท!! TOT

Talk Talk Talk : ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีสอบค่ะ จีอยู่ปีสามแล้ว ต้องตั้งใจเรียน T^T ขอโทษที่ให้รอนะคะ คิดว่า ช่วงนี้คงจะกลับมาลงได้ปรกติแล้วจ้า ^O^

Ps. ปอปกปอเชียร์มาแล้วฮ๊าฟฟฟฟฟฟ ^O^



beyo ng