คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ★ Chapter (2) : สมุดทำเรื่อง!?
[นานึล]
07.00 น.
ณ ห้องนอนของนานึล
ครืด~
ครืด!!
ฉันเลื่อนลิ้นชักเปิดปิดอยู่มาห้ารอบแล้ว เปิดตู้นู้นบ้างตู้นี้บ้าง กำลังคิดอยู่ว่าตัวเองเอาสมุดคณิตไปใส่ไว้ในตู้ไหน ฉันไม่ได้ขี้ลืมน่ะ แต่บางครั้งวางของเอาไว้แต่ดันจำไม่ได้ซะงั้น เอ่อ.. แล้วมันอยู่ตรงไหนเนี้ย?TOT
สมุดคณิตจ้าาาา ได้ยินไหมว่าเสียงครายยยยย~
ตู้นี้ก็ไม่มี ตู้นั้นก็ไม่มี ตู้นู้นก็ม้ายยมี
หรือว่า...
จะลืมไว้ที่โรงเรียนเมื่อวันศุกร์ก่อนอ่ะ! เป็นไม่ได้ๆ วันเสาร์เรายังเอามานั่งปั่นอยู่เลยนี่! แล้วมันไปอยู่ไหนอ่ะเนี้ย? เครวชั่นมารค์เต็มหัวไปหมด นานึลน่ะ นานึล ทำไมแกถึงลืมได้ลืมดีอย่างนี้ว่ะT^T ชีวิตนานึลช่างเศร้าแท้เหลา
หาๆๆ สิ่งเดียวที่จะทำได้ในตอนนี้
คลุกคลักๆ
ในกล่องลังหนังสือเก่าก็ไม่มี T-T
งั้น...ใครเอาไปกันล่ะ?
นึกสิ นึกกกกก ใครกันที่จะเอาสมุดเราไปอ่ะ
"นานึลลลล สายแล้วน่ะลูก"
แม่ตะโกนมาจากชั้นล่าง แต่ถ้าให้เดาตอนนี้...แม่กำลังเดินขึ้นมา!!!
ไม่ได้ๆ จะใหัแม่รูัไม่ได้น่ะยัยนานึล ไม่งั้นนรกแตกกกก ว้ากกกก=[ ]= [ นานึลเสียสติไปแล้วค่ะ- -//ไรท์]
พรึบ!!
ฉันใช้หลังตัวเองดันประตูเอาไว้เพื่อไม่ให้แม่ดันเข้ามาได้ แต่แม่แรงเยอะเป็นบ้าเลยแฮะ
"นี่! นานึล ดันประตูทำไม? แม่เข้าไปไม่ได้"
แม่เริ่มออกแรงดันมากขึ้น ม้ายยยยย ฉันจะไม่ไหวแล้ว
"เปล่าค่ะแม่ ประตูมันเสีย= =;"
แต่ตอนนี้ฉันเหงื่อแตกพลั่กแล้วว โอ้ยยยย จะไม่ไหวจริงๆแล้วน่ะเนี้ย
ผลัก!!!
สุดท้ายแม่ก็ดันเข้ามาได้ เล่นเอาเกือบหงายท้อง ดีที่ฉันถอยออกมาก่อน- -
"สายแล้ว มัวทำอะไรอยู่?"
แม่ถามพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง
"เปล่าค่ะ พอดี...เอ่อ...ถุงเท้ามันใส่ยากมากเลยอ่ะค่ะ^^;;"
เหตุผลโคตรปัญญาอ่อนเลยตรูYoY
"อ่อ อืมๆ คราวหลังก็รีบหน่อยล่ะกัน รู้ไหมเนี้ยว่ากี่โมงแล้ว? นัมโชเดินไปโรงเรียนแล้ว"
"ห๋า...ก็...."
ฉันค่อยๆก้มดูที่นาฬิกา หวังในใจว่าขอให้มันชี้อยู่ที่เลขเจ็ด แต่ตอนนี้มันชี้อยู่ที่...
เลขแปด!!!
สวรรค์โคตรไม่เป็นใจเลยยย
"แม่! หนูไปก่อนน่ะ!"
ฉันรีบคว้ากระเป๋านักเรียนและใส่เกียร์แมววิ่งมาโรงเรียนทันที
ณ โรงเรียนมัธยมปลายซองจา
"แฮกๆๆ"
ฉันมายืนหอบอยู่หน้าประตูโรงเรียนเพราะระยะทางระหว่างบ้านกับโรงเรียนไม่ใช่เล่นๆ และวิ่งมาด้วยถ้าแค่เดินธรรมดามันจะไม่เหนื่อยมากเท่าไหร่
ฮู่ว นึกว่าไม่ทันซะแล้ว- -;
ฉันปาดเหงื่ออย่างลวกๆพร้อมกับเดินเข้าประตูโรงเรียนเนิบๆเสมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เนียนๆอะไรประมาณนั้นอ่ะน่ะ-..-
ระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้น ต้องสะดุดตากับฝูงชนฝูงหนึ่งที่กำลังมุงอะไรอยู่สักอย่าง ถ้าให้เดา...ต้องเป็น...
แบดบอยแน่!!! กรี้ดดด นานึลต้องไม่พลาดดด!
"นานึลลลล"
เสียงหวานลากยาวมาแต่ไกล เฮ้อ ขัดจังหวะซะจริง นานึลเซ็งค่ะ-*-
"ไง ฮาริม"
ฉันตอบแบบหัวเสียพลางทำหน้าเอือมๆใส่เพื่อนสาวคนสนิท
"วันนี้ทำไมมาช้าจัง?"
ฮาริมถามพร้อมกับเอียงคอสี่สิบห้าองศามุมความโมเอะ แมัว่านิสัยจะขัดกับหนัาตาก็เถอะ เธอก็ยังคงมั่น- -b
"นี่ๆ เลิกทำเป็นน่ารักได้ล่ะ ไม่ได้เหมาะกะแกเล้ยย"
ฉันดันคอยัยฮาริมให้ตรงเหมือนเดิมพลางสะบัดหน้าอย่างเอือมๆ
"เอ่อ แล้วเฮียวซานกับแทอาล่ะ?"
ฉันถามต่อแต่ยัยนี้มัวแต่ก้มหน้าก้มตาจดอะไรก็ไม่รู้ยุกยิกๆอยู่ในสมุดอ่ะน่ะ
"หือ?"
เฮ้อ นั่นไง ว่าแล้วต้องถามแบบนี้= = ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยรึงายยยยยยย
"อืมมม ไม่มีอะไรล่ะ ฉันไปก่อนน่ะ"
ฉันพูดพร้อมกับโบกมือให้ฮาริมก่อนจะเดินไปที่ฝูงชนที่คาดว่าน่าจะมุงแบดบอย แต่ว่า..
หายไปแล้ว!!!
ม้ายยยยยย อยากกรี้ดให้โลกแตกกToT
การสืบของฉันก็ล้มเหลวน่ะสิ ฮือๆ ยัยฮาริมน่ะ ยัยฮาริม ถ้าแกไม่ทักฉันก่อน ฉันก็คงได้เจอวีโอปป้าแล้วอ่าาาาาา แง้~
"มีอะไรรึเปล่า?"
ยัยฮาริมถามเมื่อเห็นฉันเบ้หน้าเหมือนกำลังร้องไห้เต็มที
ใช่! ตอนนี้ฉันกำลังจะร้องไห้แว้ววว วีโอปป้าาาาาา
"อ..อืม หายไปแล้ว หายไปไหนแล้วอ่ะ"
"อะไรหาย หายอะไร?"
"โอ้ยๆ บ้าจริง"
"มีอะไร?"
ฮาริมเขย่าแขนฉันเพื่อเค้นคำตอบ
"เรื่องแบดบอยน่ะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้ยุ่งเรื่องพวกนี้น่ะ!"
ฮาริมของขึ้นแล้วอ่ะ ก็คนมันชอบนี้-^-
"ชิ ไม่คุยด้วยแล้ว ขึ้นห้องดีกว่า"
พอพูดจบ ฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีและเดินตรงดิ่งไปยังห้องเรียนของเราน่าอยู่(ผิดๆ)
ชั่วโมงวิชาคณิตศาตร์
ย้ากกกกกกกกกก
ซวยแล้ววว สมุดคณิตหายอ่ะ ทำไงดี T^T
โดดเรียนดีไหม? เย้ย ไม่เอาๆ เดี้ยวโดนแม่ด่า
แกล้งป่วย! ไม่ดีๆ เดี้ยวโดนจับได้ แง้~
"นักเรียนทุกคน! เอาสมุดขึ้นมา เดี้ยวครูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำก่อน กลับมาต้องมีสมุดครบทุกคน!"
เปรี๊ยะ!!
ทำไมต้องเอาไม้เรียวมาด้วยยยย TOT เสียวถึงสันตูดเลยอ่ะ
แอ็ด~
ปัง!!!
คุณครูเดินออกไปแลัว บรรยากาศจากมาคุก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เพื่อนๆคนอื่นๆในห้องก็หันมาเมัาท์กันอย่างเดิม
จังหวะนี้แหละ!!
ควับ!!!
"เอามานี่!"
ฉันรีบเอาของเพื่อนข้างๆมาวางเป็นของตัวเอง ไม่ค่อยชั่วเลยค่าา(เหรอออออออ)
"นี่! นานึลเธอเอาไปทำไม? ของฉันน่ะ!"
เธอรีบตะเกียดตะกายมาคว้าสมุดคืน เรื่องไรจะคืนให้เล่า!?
ฉันหยิบสมุดหลบมือที่กำลังจะเข้ามาคว้าพร้อมกับยักคิ้วเป็นเชิงชัยชนะ
"ฉันไม่ยอมโดนทำโทษหรอก-^-"
"แต่อันนั้นมันไม่ใช่ของเธอสักหน่อย"
เสียงทุ้มก็เข้ามาแทรกกลางระหว่างบทสนทนาอันดุเดือดของฉันกับเพื่อนข้างๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน ซองชิลนั่นเอง
"ก็...."
"เอาคืนเธอไปซะ"
ซองชิลพูดด้วยน้ำเสียงแกมบังคับพร้อมกับกระชากสมุดในมือฉันยื่นให้เจ้าของของมันดังเดิม
"นายทำอะไรน่ะ!! นั่นมันตัวช่วยตัวสุดท้ายของฉันเลยน่ะT^T"
"แต่ก็ไม่จำเป็นต้องไปขโมยของคนอื่นนิ"
เขากล่าวอย่างเหนื่อยใจพลางค้นในกระเป๋าเพื่อหาอะไรสักอย่าง
อย่าบอกน่ะว่า....
"อ้ะ เอาไปสิ อยากได้มากนักไม่ใช่เหรอ"
เขายัดเหยียดสมุดของเขาใส่มือฉันพลางเดินกลับไปนั่งที่ตัวเองและเตรียมตัวที่จะเรียนต่อโดยที่บนโต้ะนั้นมีครบหมดทุกอย่าง ยกเว้น...สมุด
รู้สึกผิดเล็กๆแฮะ; (
เอาไปคืนดีกว่า ยังไงมันก็ไม่ใช่ของฉันอยู่ดี
พอคิดได้เสร็จ ฉันก็กำลังจะลุกออกไป แต่ครูก็เดินเข้ามาพอดี ฉันจึงไม่ได้เดินไปคืนหมอนั่น
ซองชิลต้องโดนทำโทษแหงๆเลยยยยToT
"นำสมุดมาตรวจที่โต้ะครูสิ"
ครูพูดแหวกบรรยากาศที่กำลังครึกครื้น สักพักก็เงียบลงทันตาเห็น
เอื้อก!!!
ซวยแล้ววว ซองชิล!!
ฉันหันมองหน้าซองชิลสลับกับครู ซองชิลก็ได้แค่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
ใกล้จะถึงซองชิลแล้วอ่ะ ทำยังไงดีๆ
ครืด~
พรึบ!!!
ฉันตัดสินใจเลื่อนเก้าอี้และลุกขึ้นมาทันที ฉันจะต้องพูด...
"มีอะไรคิม นานึล "
"ครูค่ะ>^<"
ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัวแต่อีกใจหนึ่งมันก็บอกให้ฉันทำแบบนี้...
"ว่า?"
"หนูไม่ได้เอาสมุดมาค่ะ!!!>[ ]<"
ในที่สุดฉันก็พูดออกไปแล้ววว ดูเหมือนว่าซองชิลก็อึ้งเหมือนกันที่ฉันทำแบบนี้
แต่ทำยังไงได้ล่ะ! ความรักเพื่อนมันมีมากกว่าความเห็นแก่ตัวนี้
"น..นานึล0.0"
ซองชิลตาโตเป็นไข่ห่านไปแล้ว ส่วนฉันก็กำลังจะร้องไห้แล้วววY^Y
"หือ? ว่าไงน่ะ! ไม่ได้เอาสมุดมาเหรอ!! ไปยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้องจนกว่าจะเลิกเรียน!"
คำสั่งเด็ดขาดจากปากครู ทำให้ฉันแทบไปไม่เป็น
ฉันทำได้แค่พยักยอมรับพร้อมกับส่งสมุดใต้โต้ะให้ซองชิลโดยไม่ให้ครูรู้และกำลังจะเดินออกไปหยิบไม้บรรทัดหน้าโต้ะครูเพื่อไปยืนคาบหน้าห้อง
ฮือ~ มีอะไรหน้าอายกว่านี้ไหม?
งัม!!!
ฉันคาบไม้บรรทัดด้วยความละอายใจอย่างที่สุดพลางเดินออกประตูไป
ฉันทำผิดฉันใด~ ไยเธอจึงทำฉ้านนน~ ㅠ ㅇ ㅠ
ตึกๆๆๆๆ
คิกๆๆๆ
คนที่เดินไปผ่านมาต่างก็หันมามองฉันเหมือนตัวประหลาดแล้วแถมยังหัวเราะเยาะเย้ยฉันอีก
นานึลไม่อยากทนแต่ก็ต้องทนㅜ ㅅ ㅜ
ฮ่าๆๆๆ
ฉันหันไปมองทางต้นเสียงที่เป็นกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่ง พวกเขาต่างก็ชี้มาที่ฉันแล้วหัวเราะและพร้อมกับผลักหัวฉันเล่นอย่างกะตุ๊กตาเขกกบาล
"โอ้ย! เจ็บน่ะค่ะ"
ฉันบอกพวกเขาอย่างเหลือออดและคายไม้บรรทัดมาถือเป็นอาวุธป้องกันตัว
"โหย น้องสาว พี่โคตรกลัวเลยอ่ะ"
หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดพร้อมกับทำหน้าตาล้อเลียนเป็นการประชด
ฮึ่ม!!!!
ฉันจะไม่ทนแล้วน่ะ!!!!>[ ]<
"เฮ้ พวกนายน่ะ"
มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อนที่พวกนั้นจะหันไปแล้วหนีตะเลิดอย่างกับฝูงผึ้งที่โดนน้ำร้อนราด
อร๊ายยยย! *0* ตบหน้าฉันที ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?
ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันมัน...
วีโอปป้าชัดๆ
ฉันจำหน้าตาผิวพรรณการแต่งตัวของเขาได้ นี่แหละ ตัวจริงเสียงจริง!
"เธอ... ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"
เขาพูดกับฉันด้วยแววตาที่....ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า อ่อนโยนอ่ะ>/////<
"ม..ไม่ค่ะ"
ขาฉันแทบไม่มีแรงยืน คนบ้าอะไรหล่อเทพขนาดนี้น่ะ! ไม่ไหวแล้ว นานึลแพ้คนหล่อค่ะ>.,<
แอร๊ก~
เป็นลมดีกว่า~
ไรท์มาอัพตอนสองให้แล้วน่ะเน้อออออ
ยังไงก็ฝากหนูน้อยนานึลไว้ในอ้อมใจผู้อ่านด้วยน้าาาา
ขอเม้นหน่อยน่ะจ้ะ^(+++)^
ความคิดเห็น