คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ★ Chapter (4) : ความฝันในอดีต
ณ สนามเด็กเล่นใจกลางกรุงโซล
"ฮือๆ ฮือๆ"
ฉันร้องไห้ฟูมฟายท่ามกลางเด็กรุ
จนกระทั่ง...
"เอ่อ ร้องไห้ทำไมเหรอ?"
เด็กผู้ชายคนหนึ่งก้มตัวลงมาถาม
"ฮึก ฮึก ฉันโดนเด็กคนนั้นแย่งขนม ฮึก"
ฉันตอบแบบสะอึกสะอื้นจากการร้อง
พอฉันพูดจบ เด็กผู้ชายคนที่มาถามฉันก็เดินต
ผลัว!!!
"เอาขนมคืนไปให้เธอเดี้ยวนี้น่ะ
เขาตะหวาดใส่เด็กพวกนั้นพร้อมกั
"ฮือๆๆ พวกเราจะฟ้องแม่!"
"ใช่ๆ พวกเราจะฟ้องแม่!"
เด็กพวกนั้นขู่ก่อนจะรีบวิ่งออก
"นี่ เอาไปสิ แล้วไม่ต้องร้องแล้ว^^"
เขากล่าวอย่างเอ็นดูพลางยื่นถุง
ว่าไปแล้ว...
ก็หล่อเหมือนกันน่ะเนี้ย-//-
เด็กผู้ชายที่ช่วยฉันท่าทางเขาจ
ไม่อยากได้ขนมคืนแล้ว เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมอ่าา
อ้ะ! เขากำลังจะเดินออกไปแล้วอ่ะ!
"อ..โอปป้า!"
ฉันรีบตะโกนเรียกเขาก่อนที่จะไม
"^^"
เขาหันมายิ้มให้กับฉันและเขาก็ค
"มีอะไรเหรอ?"
"คือว่า...โอปป้าชื่ออะไรค่ะ?"
ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวก่อนจะค่อย
"พี่ชื่อ..แท แทฮยอง"
พอเขากล่าวเสร็จ เขาก็เดินออกไปจากที่สนามเด็กเล
โครม!!
"อ..โอ้ย"
ฉันลูบหัวตัวเองอย่างเจ็บปวดเนื่องจากตกเตียงก่อนจะลุกขึ
ฝันงั้นเหรอ?
เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
เขา..คนที่มีชื่อว่า'แทฮยอง'
ณ โรงเรียนมัธยมปลายซองจา
"เฮ้อ~"
ฉันนั่งเอามือเท้าคางก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ถอนหายใจอีกแล้วน่ะนานึล! รู้ป่าวว่าถอนหายใจหนึ่งครั้งเท่ากับลดอายุตัวเองไปหนึ่งปี!"
ยัยฮาริมพล่ามสรรพคุณข้อเสียต่างๆนานาของการถอนหายใจพลางจิกตาจนฉันนะพลุนไปหมดทั้งตัวแล้ว
เฮ้ออออออ ขอถอนหายใจยาวๆอีกรอบเหอะ ก็คนมันกลุ้มใจนี้ ตั้งแต่ฝันถึงเรื่องนั้น ฉันก็เก็บมาคิดตั้งแต่วันที่ฝันจนถึงทุกวันนี้แหละ ถึงฉันจะชอบวีโอปป้ามากแต่ฉันก็อดคิดถึงโอปป้าคนนั้นไม่ได้สักที..
"เฮ้อ~ ช่างเถอะฮาริม อายุมันจะลดหรือไม่ลดก็ช่างมัน ตอนนี้ฉันกลุ้มใจเรื่องฝันตัวเองมากกว่าอายุของตัวเองอีก
:("
"ดูหน้าแกไม่โอเคเลยน่ะนานึล เป็นอะไรรึเปล่า? เล่าให้ฉันฟังได้น่ะ"
เธอพูดพร้อมหน้าตาอยากรู้ได้ใสบ๊องแบ๊วมากก เห็ดเพลียยยย- -
"เลิกทำหน้าแบบนั้นเฮอะ ฉันขอร้อง-/|\-"
"เออๆ ก็ได้ๆ ฉันจะไม่ทำแหละ"
ยัยฮาริมพูดพลางปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เออ แบบนี้ค่อยเวิรค์- -b
"เล่ามาสักทีเถอะ ก่อนที่อาจารย์จะเข้า"
เธอกล่าวต่อพร้อมกับมองไปยังประตูทางเข้าปกติที่อาจารย์เข้าก่อนจะหันมามองหน้าฉันต่อ
"เออ คือเรื่องมันแบบว่า....เศร้าอ่ะ"
"เศร้ายังไงอ่ะ? เล่าๆ เล่ามาๆ*0*"
กลับไปทำหน้าแบบนั้นอีกล่ะ! เดี้ยวฉันก็เอาดอกเห็ดไปปลูกบนหัวหล่อนหรอกย่ะ-*-
"เอิ่มม ไหนบอกจะเลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วไงฮะ!"
เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเงียบขรึมแทน แต่แววตาหล่อนโคตรอยากรู้เลยน่ะ
"เออ แบบนี้แหละ ฉันจะเล่าแล้วน่ะ เอาหูมาสิ"
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติและค่อยๆเบาลงเพื่อให้เราได้ยินแค่สองคนพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูหล่อน
หลังจากที่ฉันเล่าให้ยัยฮาริมฟังเสร็จ หล่อนทำตกใจอย่างกับฉันสั่งพรรคพวกดอกเห็ดไปถล่มบ้านหล่อนยังไงยังงั้น ฉันไม่เข้าใจจริงจริ๊ง ทำไมต้องตกใจกันด้วยก็แค่ความฝันสมัยเด็กๆ= =
อ่อ ฉันลืมบอกไป ความจริงฉันไม่ได้เล่าให้แค่ยัยฮาริมฟังหรอก ในตอนเช้าฉันก็ได้เล่าให้ยัยแทอากับเฮียวซานฟังด้วย ยัยสองคนนั้นก็ทำหน้าตกใจอ้าปากค้างจนแมลงวันบินเข้าไปสามตัวเหมือนยัยฮาริมเป๊ะเลย
"ห้ะ! จริงอ่ะ แกฝันแบบนั้นจริงเหรอ?0.0"
"อืม ก็ใช่น่ะสิ ฉันเลยกลุ้มใจมาจนถึงตอนนี้ไงเหล่า!TOT"
ยังไม่พอแค่นั้นน่ะ ทั้งยัยสองตัวนั้นยังหันมองหน้ากันเหมือนจะรู้อะไรสักอย่างแต่ไม่อยากบอกฉันน่ะสิ ฮือๆ ชีวิตนางนานึล เศร้ากว่านี้มีอีกไหม?T^T
"เฮ้ยยย ฟินอ่าาาาาา"
เอิ่ม....ที่หล่อนตกใจเพราะฟินสิน่ะ= = ฉันก็หลงคิดว่าแกจะคิดแบบยัยสองตัวนั้น
"คิดว่าฉันจะได้เจอเขาไหมอ่ะ?"
"เจอสิ ฉันเชื่อว่าพรหมลิขิตมันต้องบันดาลให้เธอได้เจอกับเขาแน่นอน>~<"
หล่อนต้องอ่านนิยายเยอะมากไปแน่ๆ คำพูดของเธอนี่มันเหมือนก๊อบปี้เอามาพูดเลยน่ะย่ะ
"อืมๆ ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น"
ฉันกล่าวพลางหยิบสมุดขึ้นมาเรียน เฮ้! ฉันไม่ลืมสมุดแล้วน่ะจ้ะ^(+++)^
แอ็ด~
ปัง!
"นักเรียนทุกคนเปิดหนังสือไปหน้าที่90และเอาสมุดขึ้นมาด้วย"
อาจารย์ก็เข้ามาในห้องพร้อมกับถือหนังสือคู่ใจประจำกายของเขาเข้ามาด้วย บรรยากาศที่ครึกครื้นเมื่อกี้ก็หายวับไปทันตาเห็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของปรมาจารย์
ฉันเพิ่งจะนึกอะไรได้บางอย่าง...
ขวับ!
ซองชิลไม่มาเรียนเหรอวันนี้? หวังว่าคงจะไม่ได้ไปหาเรื่องใครอีกน่ะ
"วันนี้ใครไม่มาบ้าง?"
อาจารย์ถามขึ้นเมื่อเห็นโต๊ะๆหนึ่งว่าง
ซึ่งเป็นโต๊ะของซองชิล...
เฮ้อ~ไอ้เพื่อนคนนี้ก็ชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยน่ะ!
"ซองชิลค่ะ!"
ฉันยกมือขึ้นตอบอาจารย์ก่อนที่เขาจะหันกลับไปที่กระดานแล้วสอนต่อ
หลังเลิกเรียน
ตึกๆๆ
ครืด~
"วีโอปป้า!!"
ฉันตะโกนเรียกชื่อของเขาพลางเท้าสะเอวพิงหน้าประตูห้องเรียนมอปลายปีสามซึ่งในห้องมีอยู่เพียงแค่เจ็ดคน ไม่แปลกที่จะเหลือเพียงเท่านี้
"หืม?"
เขาเปล่งเสียงในลำคอเป็นเชิงถามพร้อมกับพวกแบดบอยอีกหกคนที่อยู่ด้านหลังก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว อุปส์! มาผิดจังหวะรึเปล่าเนี่ย-0-
"เฮ้ย! เด็กแกเหรอว่ะ? น่ารักว่ะ><"
เจโฮปโอปป้ามองมาที่ฉันอย่างกับจะกลืนกินทั้งตัวพลางเดินตรงมาที่จุดที่ฉันยืนอยู่ก่อนจะถูกห้ามโดยวีโอปป้า ห้ามทำไมค่ะ>////<
"เฮ้ยๆ แกไปไหนก็ไปเลยว่ะไอ้เจโฮป ฉันละเพลียกับแกจริงๆ-*-"
"โห้ววว ก็น้องเขาน่ารักนี่ ฉันก็อยากแค่ทำความรู้จัก-3-"
เจโฮปโอปป้าทำหน้าแก้มป่องงอนๆใส่วีโอปป้า แต่ฉันว่ามันเป็นหน้าที่กวนส่วนล่างของวีโอปป้าได้เป็นอย่างดี- -b
"เธอ!"
นัมจุนโอปป้าชี้มาที่ฉันก่อนจะเริ่มออกคำสั่ง
"ค่ะ? ฉันเหรอ?๘0.0"
"อืม เธอนั่นแหละ! มานี่!!"
"ค..ค่ะ"
ฉันก้าวเท้าเดินช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมกับมองไปที่วีโอปป้าเพื่อขอความช่วยเหลือแต่เขาก็ได้แต่พยัดเพยิดให้ฉันไปหานัมจุนโอปป้า
"เดินเร็วๆหน่อย ฉันไม่กัดหรอกน่า-*-"
แต่อาจจะทำอย่างอื่นนอกจากกัดก็ได้นี่น่าTOT ตอนนี้นานึลขนลุกไปหมดแล้วค่ะ
"ฉันแค่มาคุยกับวีโอปป้าเฉยๆน่ะค่ะT^T"
"เฮ้อ~"
เขาทนไม่ไหวกับอาการอ้ำๆอ้ึงๆของฉันเลยเดินมาลากฉันไปถึงที่เลยYoY
"><"ฉัน
"หืมมมม"
เขาจับคางอย่างใช้ความคิดก่อนจะมองไปรอบๆตัวฉันอย่างประเมินค่า
"หน้าตาก็ใช้ได้"
"น่ารักเลยตะหาก!!><"
ชูก้าโอปป้าตะโกนแทรกผ่านความเงียบชั่วขณะพร้อมกระโดดโลดเต้นอย่างกับเด็กได้ของเล่นใหม่ สมแล้วที่เป็นแบดบอยที่ขี้แกล้งและก็ทะเล้นมากที่สุด ฉันละเพลียแทนคนในกลุ่มเขาจริงๆ= =
"รูปร่างก็โอเค"
"หุ่นดีมากๆ ฮิ้วววว"
เอิ่มมมม คราวนี้เจโฮปโอปป้ามาสนับสนุนเพิ่มอีกคน รู้แล้วค่ะๆ นานึลรู้ตัวว่าตัวเองสวย-..-[เหรออออ//ไรท์]
"เงียบดิ!!! ไอ้โฮป ไอ้ก้า!"
วีโอปป้าพูดปัดตัวรำคาญก่อนจะหันมามองที่ฉันต่อ
"โอปป้ามีอะไรรึเปล่าค่ะ? ฉันแคจะมาหาวีโอปป้าจริงๆน่ะค่ะTOT"
ฉันถามด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้เต็มทีพลางถอยเขยิบให้ห่างจากนัมจุนโอปป้า
"พอใจแล้วใช่ไหมนัมจุนฮยอง?"
วีโอปป้าเป็นฝ่ายเปิดประเด็นถามนัมจุนโอปป้าก่อน
"อืม"
เขาได้แต่ตอบกลับเพียงสั้นๆก่อนค่อยๆหันหน้าหนีไปทางอื่น
วีโอปป้าเห็นท่าทีว่าจะไม่มีอะไรแล้วเขาจึงลากฉันออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับจะอาสามาส่งที่บ้านให้
ปึก!
ปึก!
เสียงปิดประตูรถของเราสองคนที่ปิดขึ้นพร้อมกัน
จริงสิ ฉันมีเรื่องต้องถามวีโอปป้านี่หน่า
"โอปป้า!!"
ฉันตะโกนเสียงดังๆข้างหูของเขา
"มีอะไร? ตะโกนทำไม ตกใจหมด"
เขาถามในขณะที่มองไปที่กระจกหน้าของรถแล้วขับต่อไป คำพูดที่ตกใจมันช่างไม่เข้ากับกิริยาจริงๆเลย- -
"วันนี้ฉันยังไม่เจอผู้หญิงที่โอปป้าบอกเลยน่ะ!!>[ ]<"
"เฮ้อ~ เธอนี่มันน่ารำคาญชะมัด!"
"น่ารำคาญแล้วยังไง โอปป้าเป็นคนขอให้ฉันช่วยเองไม่ใช่เหรอ!?"
"อืม.."
"งั้นก็ควรจะรับผิดชอบภารกิจที่เอามามอบหมายให้ฉันด้วยสิ!!-3-"
เอี้ยดดด
จู่ๆเขาก็เบรกขึ้นมากระทันหันทำเอาฉันแทบพุ่งออกไปข้างนอกรถ
"ให้ฉันรับผิดชอบยังไง?"
เขาหมุนพวงมาลัยให้เข้าที่ก่อนจะหันหน้ามาคุยกับฉันแบบตรงๆ
"โอปป้าต้องเป็นคนคิดสิ ไม่ใช่ฉันเป็น...อุ้บ!0x0"
ฉันยังพูดไม่ทันเสร็จโอปป้าก็คว้าตัวฉันไปประชิดกับเขาแล้วจูบลงบนริมฝีปากฉันอย่างรวดเร็วแบบที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว
"โอปป้าทำบ้าอะไรเนี้ย!!0////0"
"ก็จูบรับผิดชอบไง:)"
Baby Oh No Oh Oh 혼잣말이라서 미안해
B
Baby Oh No Oh Oh ผมผิดเอง ผมขอโทษ
Oh 사실은 널 사랑해 Yeah
Oh ที่จริงผมรักคุณนะ Yeah
숨기고 있던 오랜 비밀들 차라리
ถ้ามีเวลามากกว่านี้ให้ความลับของเราได้เปิดเผย
들켰다면 너를 품에 안아줄텐데
ผมอยากจะกอดคุณไว้ในอ้อมแขนของผม
**ไรท์มาอัพให้จบตอนแล้วน้าาา
อย่าลืมเม้นให้น้องวีวี่น้าา><
© Tenpoints!
ความคิดเห็น