[FIC BTSxYOU] I want Bad boy! แบดบอยจ้ามารักกันเถอะ

ลำดับตอนที่ #11 : ★ Chapter (7) : ไม่เข้าใจ สับสน และวุ่นวาย

กลับไปยังจุดเริ่มต้น

 

กลับไปยังเวลาที่เธอยังรักฉันอยู่

 

ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆที่ไม่รู้เลย

 

ว่าหัวใจเธอไม่อยู่กับฉันอีกต่อไป เธอไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว

 

ฉันอยู่โดยที่ไม่ได้สังเกตเลย

 

ในสิ่งที่ฉันทำ และสิ่งที่ฉันควรจะทำ เมื่อหัวใจเธอยังมีฉัน

 

ฉันควรจะทำอะไรนอกจากนี้ดี มันไม่ได้เป็นแม้แต่ความรักอีกต่อไปเมื่อไม่มีเธอ

 

มันไม่คุ้มค่าเลยที่จะอยู่กับเธอ...


#A Sad Love Song - Davichi
 

     "พี่นัมโช...ออกไปก่อน"
 

     "กล้าสั่งพี่..."
 

     "หนูบอกให้ออกไปก่อนไง!!"
 

ฉันสั่งปนด้วยน้ำเสียงตะคอกใส่พี่นัมโช ตอนแรกเขาเหมือนจะไม่ทำตามแต่สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้รังสีมาคุของฉันและเดินออกไปแต่โดยดี ในตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับ...วีโอปป้า ไม่สิ แทฮยองโอปป้าถึงจะถูก
 

     "โอปป้า...มาทำไม?"
 

     "เห้ ไม่น่ารักเลยน่ะ"
 

เขากำลังจะใช้มือมาหยิกแก้มของฉันเป็นการหยอกเล่นเหมือนตามเคยแต่โดนมือฉันปัดออกไปก่อน ปฏิกิริยาที่น่ารักแบบเมื่อก่อนก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างอัตโนมัติเพราะ...เขา
 

     "เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย?"
 

     "..."
 

     "เฮ้!!! ฉันไม่ชอบเลยน่ะแบบนี้น่ะ!"
 

     "ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบสิ.."
 

     "ไม่มีเหตุผล.."
 

     "..."
 

ฉันเงียบแทนการที่จะเอ่ยคำพูดออกมาจากปาก ความรู้สึกในตอนนี้หนักอึ้งเหมือนมีใครเอาหินสักสิบตันมาวางไว้บนหัว มันรู้สึกเจ็บ เจ็บ เจ็บ เหมือนฉันกำลังถูกเล่นละครใส่ น้ำใสๆที่อยู่ในตาก็ค่อยๆเริ่มจะเอ่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว แม้แต่จะเอ่ยคำพูดแม้แต่คำเดียวก็ยังไม่กล้าที่จะพูด..
 

     "โอปป้า...จำฉันได้ไหม?"
 

     "เธอถามอะไรของเธอ?"
 

     "จำไม่ได้จริงๆสิน่ะ..."
 

     "นี่เธอ..ร้องไห้?"
 

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเล็กๆที่เห็นว่าตอนนี้แก้มทั้งสองข้างของฉันเต็มไปด้วยน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาเรียบร้อย...
 

ฉันนี่...ขี้แยชะมัด;(
 

ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่า...เขาคงจำฉันไม่ได้หรอก
 

แต่ที่เจ็บอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ประเด็นที่โอปป้าจำฉันไม่ได้ แต่เป็น...เรื่องคนที่โอปป้าชอบ
 

     "ป..เปล่าสักหน่อย"
 

     "ก็เห็นๆอยู่ อย่ามาโกหกน่า"
 

     "อย่าเข้ามา!"
 

ฉันตะหวาดใส่เขาเป็นเชิงห้ามปรามก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาในอาณาเขตส่วนตัวของฉัน
 

     "เป็นอะไร?"
 

     "...ผู้หญิงคนที่โอปป้าชอบน่ะ"
 

     "?"
 

ฉันกลั้นใจพูดสิ่งค้างคาอยู่มานานออกไปพร้อมดัดเสียงให้เป็นปกติที่สุด
 

     "ฉัน...ขอไม่สืบแล้วน่ะ"
 

     "ทำไม? ในเมื่อเธอก็ต้องการรู้ข้อมูลของฉันด้วยไม่ใช่เหรอ?"
 

     "อืม แต่ตอนนี้คงไม่ล่ะ"
 

     "นานึล...."
 

     "ค่ะ"
 

     "เธอ......"
 

     "?"
 

     "ไม่ชอบฉันแล้วจริงๆเหรอ?"
 

     "..."
 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลลงพลางส่งสายตาเป็นอ้อนวอนคำตอบจากฉัน
 

ไม่น่ะๆ อย่าใจอ่อนเด็ดขาดน่ะนานึล!>^<

ฉันหันไปสบตากับเขาตรงๆก่อนจะค่อยๆเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาเขาเอง

 

 ฉันคงต้องพูดแล้วสิน่ะ :(
 

     "คือว่าฉัน...ฉัน...ฉัน..."
 

'ฉันก็ยังคงชอบโอปป้าอยู่เหมือนเดิมน่ะ' 
 

ฉันคงได้แต่พูดกับตัวเองอยู่ในใจ บ้าที่สุด! ทำไมฉันถึงเป็นคนที่ใจโลเลแบบนี้น่ะ-*-

ยัยบ้านานึลเอ้ย! พูดไปสิว่า'ชอบเขา'น่ะ แต่ทว่าในตอนนี้จู่ๆกลับพูดไม่ออกซะงั้น ฉันควรจะจัดการยังไงกับตัวเองดีเนี้ย!
 

     "เธอยังชอบฉันอยู่ไหม? หืม?"
 

เขาก็ก้าวเข้ามาหาฉันเช่นเดียวกันพร้อมกับยื่นมือมาเล่นปอยผมฉันเบาๆ-//-
 

อ๊า~~~ อย่าทำแบบนี้สิ! แบบนี้ฉันเริ่มจะใจอ่อนทีละนิดทีละนิดแล้วน่ะ><
 

     "ฉัน...>_<"


 

 

꿈만 같아 너의 앞에 선 이 순간~

กุมมัน กัททา นอเย อาเพ ซอ อี ซุนกัน

ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงหน้าคุณ ราวกับความฝัน

너를 웃게 할 이 노래~ 

นอรึล อุทเก ฮัล อี นอเร
 

ฉันร้องเพลงเพื่อจะให้คุณได้ยิ้มออกมา


 

 

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดต่อก็มีเสียงโทรศัพท์ของวีโอปป้าแทรกเข้ามาก่อน
 

เฮ้ย!! เดี้ยวน่ะ! โทรศัพท์รุ่นนี้และเสียงเรียกเข้านี้มัน...เหมือนกับ...
 

ของซองชิลเลย0[ ]0
 

     "เอ่อ..."
 

     "บ้าเอ๊ย!!"
 

เขาอุทานอย่างหัวเสียก่อนจะโบกมือลาฉันแล้วเดินออกจากห้องฉันไปอย่างรวดเร็ว
 

     "อะไรของเขา?"
 

ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองพลางปิดประตูและกลับมานั่งที่เตียงเหมือนเดิม

แต่มันก็แปลกอยู่เหมือนกันน่ะ...ที่โอปป้ามีโทรศัพท์และเสียงเรียกเข้าเหมือนกันกับซองชิลเป๊ะแบบนั้นน่ะ ถ้าคิดดีๆก็...

หนึ่งในหมื่นเลยน่ะนั่นOwO
 

แล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างงั้นไปได้ล่ะ? เฮ้อ~ ฉันไม่ใช่โคนันน่ะเฟ้ย! ถึงได้มีแต่ปัญหาเข้ามาให้แก้ไขทั้งนั้น- - 

แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่ดีล่ะว่ะ=*=
 

ปังๆๆ
 

ใครอีกล่ะเนี้ย!? ดึกดึ่นแล้วน่ะโว้ยยยยย คนยิ่งอารมณ์เสียบวกง่วงๆอยู่ด้วย!-*- ถ้ามาไม่เป็นเรื่องแม่จับทำต้มยำเห็ดแม่มเลย!!!
 

แอ๊ด~
 

     "มันคุยกับแกว่าไงบ้าง?"
 

พอมาถึง คุณพี่เขาเท้าสะเอวจับเข่าคุยเลยทันที- -
 

     "ยังไม่ทันได้ความ-___-"
 

ฉันเอ่ยพลางยกไหล่แบบกวนๆตามประสานานึล
 

     "ยกไหล่แบบนั้น ดูเป็นคนเหลาะแหละ-*-"
 

     "ช่างหนูเถอะ! พี่ก็ไปนอนได้แล้ว ดึกป่านนี้เดี้ยวก็ไปเรียนสายหรอก"
 

ฉันผลักไสพี่นัมโชก่อนจะดันหลังให้ออกไปพร้อมกับล็อคกลอนเพื่อความเป็นส่วนตัวเรียบร้อย
 

พรุ่งนี้จะเอายังไงต่อกับวีโอปป้าดีเนี้ย?UoU
 

เฮ้อ~ ไว้คิดพรุ่งนี้ล่ะกัน~
 

ราตรีสวัสดิ์เห็ดน้อย<3

***ไรเตอร์มาอัพต่อแล้ววว ปรากฎว่าผิดพลาดดTOT
แต่สุดท้ายก็มาอัพได้น่ะฮะ><