ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โอ้เย ^O^ ผมร่างกายอ่อนแอ
หลังจากที่ผมไล่กวดไอ้นาโอะไปได้ พอหอมปากหอมคอกันแล้ว ผมกะมันก็ลากสังขารกลับมาที่ห้อง ด้วยความเหนื่อยสุดๆ
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก..หนะ เหนื่อยเป็นบ้า"ผมบ่นกระปอดกระแปด แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน ข้างหน้าต่าง ฮ้าาา > < สบายจิงๆ ลมพัดเย้นเย็น
"ก็แกเจือกไปวิ่งไล่ ไอ้นาโอะทำไมเล่า..โง่จริง" อ้าว !! ไอ้เร็น รอให้ข้าหายเหนื่อยเมื่อไหร่ แกตายแน่ แฮ่กๆๆ เหนื่อยๆๆๆ
"เอาน่า ใจเย็น พวกแกนี่ก็ อาจารย์จะเข้าแล้วน่ะเว้ย"ฮารุตัดบทดื้อๆ ไอ้หมอนี่มันเย็นชาจริงๆ -*-
"อากิระ มาตารางสอนไหม?"ริวคังถามผม
"อืม..อยู่ในกระเป๋าน่ะ หยิบเอาดิ ผมหยิบกระเป๋าแพนข้างเก้าอี้ แล้วโยนให้มัน
"เออ!!..."
จากนั้นมันก็เงียบไปซักพัก สงสัยกำลังพินิจพิจารณาวิชาเรียนล่ะมั้งเนี่ย
"เฮ้ยตกลงเรียนวิชาอะไรบ้างวะ"เร็นส่งเสียง
"พละวิชาต่อไป"แหม น้ำเสียงเครียดสุดยอด แค่วิชาพละเอ๊งง..
....................
หือ O_o วิชาพละงั้นเรอะ !!!! แว้กกกก ผมเกลียดวิชานี้ TOT ผมเป็นพวกตัวเบาสุดๆ วิ่งเร็วกจริง แต่ถ้าวิ่งกลางแดดนานๆ หรือทำอะไรหนักๆละก็ แทบบ้าตาย (ความจริงมันทำได้แต่ไม่ทำ : บานะคุง) อย่ามาขัดเว้ย คนเขียนก็แต่งไป
"นายจะไหวหรอ อากิระ"ริวคังหันมาถามผม โอ้โห มันเป็นห่วงผมด้วยแห๊ะ O_o
"ไม่รู้ดิ..คงไม่น่าไหวนะ"
"เวงกำ.. -*- ฉันยิ่งขี้เกียจอุ้มนายอยู่ งั้นบอกอาจารย์ไปว่า นายร่างกายไม่สบายนะ"
ไอ้ฟาย นึกว่าเป็นห่วง ที่แท้ก็ขี้เกียจแบกเพื่อนตัวเอง เหอะๆ แต่ก็ดี ถ้ามันช่วยโกหก
"เออๆ แต้งกิ้ว ช่วยๆกันโกหกหน่อยนะ O_O"ผมบอก พร้อมทำหน้าตาขอร้องสุดชีวิต
"เฮ้ย หยุดทำหน้าแบบนั้นนะ"นาโอะร้องขึ้น เสียงหลง อ้าว ไมอ่ะ o_o หรือว่าผมทำแล้วน่าเกลียด
"ไมอ่ะ"
"ก็นายทำแบบนั้นทีไรนะ..พวกฉันใจอ่อนทุกที"ฮารุถอนหายใจ ง่ะ! จริงดิ งั้นผมอยากได้อะไรจะทำบ่อยๆแล้วกันนะเพื่อนเอ๋ย ^.^
"เอ้าๆ ฟังหน่อยจ้า นักเรีนยทุกคน >O<"อาจารย์โคมิเนะตะโกนลั่นห้อง พวกเราหันไปมองเธออย่างหน่ายๆ
"มีอะไรครับอาจารย์ เสียเวลาผมพักผ่อน"นาโอะว่า พร้อมทำหน้าตาจริงจัง อาจารย์มองมันเขม็ง ฮะฮะ ตลกเป็นบ้าเลย
"นี่โรงเรียนนะ เคนยะคุง -*- เอาล่ะ นั่งที่แล้วฟังซะ.....(นาโอะนั่งทีเรียบร้อย..แบบว่าเรียบร้อยมากกกกก ขนาดฟุบลงไปบนโต๊ะ) คาบนี้ความจริงพวกเธอต้องทำความรู้จักกันในคาบโฮมรูม..แต่อาจารย์ซาซากิ บอกว่าขอชั่วโมงนี้ เป็นพละ..ตอนนี้ขอให้พวกเธอลงไปที่สนาม แล้วเปลี่ยนเสื้อให้เรียบร้อยด้วย"
"เฮ้ย!!!"o_O ไม่ใช่เสียงของผมคนเดียวที่ร้องออกมา แต่เป็นทั้งห้อง อาจารย์โปรยยิ้ม แล้วเดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะ อย่างไม่สนใจนักเรียนเลย
"อย่ามาเฮ้ย ไปกันเหอะ..เด๋วก็โดนวิ่ง 50 รอบหรอก"ฮารุพูดเรียบๆ ง่ะ ใครไปอึดถึกแบบแกล่ะว ไอ้บ้า..เอ๊ะ แต่ผมบอกว่าร่างกายอ่อนแอได้นี่นา ตัวบางแบบนี้ จารย์เชื่อแน่นอน หุหุ ^^ Happy
ผมกะไอ้พวกเพื่อนในแก๊งค์ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องแต่งตัว เป็นชุดเสื้อผ้าลื่นๆ (ไม่รู้เรียกว่าอะไร) บางๆ กางเกงขาสั้นประมาณเข่า นี่แหละครับ ชุดพละโรงเรียนผม แต่ถ้าเป้นหน้าหนาว เสื้อผ้าพวกนี้จะเป็นแขนยาวกะขายาวอ่านะครับ
ปี๊ดดดดดด!!!! เอาล่ะครับ เสียงนกหวีดดังขึ้น อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย (อยู่สนามมันคงจะมีหรอกนะน่ะ -*- : บานะคุง) พวกผมวค่อยๆวิ่งไปอย่างเชื้องช้า และเมื่อมาถึงแถว ก็เจออาจารย์ซาซากิร่างยักษ์ รูปร่างสมกับเป็นครูสอนพละ หน้ามันเด็กนะ แต่โหดโคตรครับ
"นักเรียนหญิงวิ่รอบสนาม 2 รอบ ผู้ชาย 3 รอบ"อาจารย์สั่งเสียงเฉียบ นักเรียนทุกคนร้องโอดโอย แต่(จำใจ)วิ่งออกไป
ให้ตาย!!.. ผมว่าซักรอบ 2 นิดๆผมต้องล้มลงไปกองกับพื้นแน่ๆเลย อันนี้ไม่ใช่เพราะสำออยนะครับ หมายถึงว่า ผมไม่ไหวจริงๆ ไม่เชื่อคอยดู
รอบที่ 1..ผ่านไป ฮารุกับริวคังวิ่งนำปร๋อ เร็นกะนาโอะวิ่งข้างๆผม ส่วนผมน่ะเหรอ แฮ่กๆๆๆๆๆ เหนื่อยแทบบ้า
รอบที่ 2 นักเรียนหญิงที่เดินบ้างวิ่งบ้าง ไปนอนพักใต้ต้นไม้แล้วครับ ส่วนผมขาแทบไม่มีแรง เหงื่อไหลเต็มหน้า แดดตอนเช้ามันก็ไม่ได้ร่มซะด้วย ร้อนสุดยอด อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเวียนหัวยังไงชอบกล หัวใจผมเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และแล้ว...โลกของผมก็ดับวูบไปในความมืด
..หืมม ที่นี่ที่ไหนเนี่ย เงียบจัง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วมองไปรอบๆ..ผมอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ ลมพัดอ่อนๆ ซักพักเสียงตะโกน พูดคุยก็ตค่อยๆ ดังเข้าสู่โซตประสาทของผม ง่ะ >.< ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
"อากิระ ฟื้นแล้วหรอ"นามิ เธอเป็นนักเรียนห้องผม เธออ่อนหวาน น่ารัก และใจดี ให้ตาย สิน่ารักเป็นบ้า
"เอ้อ ใช่.."ผมค่อยๆลุกขึ้น แล้วมองไปรอบๆ เฮ้ย!! อาจารย์จอมโหด จ้องผมอยู่
"นายเป็นลมน่ะ สงสัยจะร่างกายอ่อนแอ ใช่ไหม"จริงสิ เธอเป็นคนที่ร่วมแผนดีมาก แถมคนในกลุ่มผมก็เป็นมิตรกับเธอซะด้วย หุห แต้งกิ้วมาก นามิจัง^^
"อืม..คงงั้นล่ะมั้ง"
"แล้วทำไมเธอไม่บอกครูฮะ"เสียงอาจารย์ถาม น่ากลัวเป็นบ้าเลยครับ TOT
"เอ่อ คือ...ผม คือว่า"ง่ะ!! ใครไปกล้าตอบฟะ ว่ากลัวแกน่ะ ไอจารย์โหด
"คือ อากิระเค้าเป็นแบบนี้แหละครับ กลัวอาจารย์ไม่เข้าเรื่อง"ไอ้ริวคัง แกตอบแทนฉันก็ดีหรอกนะ แต่ไม่ต้องตรงขนาดนั้น T^T
"อ้าวหรอ..เธอไม่ต้องทำอะไรหนักมากก็ได้นะ"โห อาจารย์ห่วงผมครับ ท่านผู้ชม สุดยอด ^^ แบบนี้ผมจะสบายไปทั้งปี เจ๋งๆๆๆ
เมื่อจบวิชาพละ ผมมองเจ้าพวกผู้ชายที่กลับมาในสภาพหมดหล่อทุกคน ฮะฮะ สะจายย ผมนั่งเฉยๆ ในขณะที่ไอ้พวกนี้ไปวิ่งกับปีศาจ
"อย่ามายิ้มแบบนั้นนะ อากิจัง"นาโอะว่าผม อ้าว ไอ้ฟาย เรียกอากิจังอีก น่าเตะส่งไปอินเดียจริงๆ - -*
"นี่ นายอยากให้ฉันเดินไปเตะขานายไหม - -^"
"ม๊ายน๊า.."มันร้องเสียงหลง หุหุ ทำไงได้ มันวิ่งเป็น 50 รอบทั้งชม.โดยไม่หยุดพัก ปวดก็คงเป็นเรื่องธรรมดา
"ฮึฮึ.."ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินไปหยิบสมุดมา เขียนรายงาน อาจารย์ปีศาจบอกให้ผมเขียนเรียงควมเกี่ยวกับอะไรซักอย่างมาส่งแทน เพราะผมร่างกายอ่อนแอ หุหุ สบายๆครับ ผมเขียนเรื่องเพื่อนๆนี่แหละ สบายดี
และแล้วสายตาผมก็เหลือบไปมองฮารุกับริวคัง ที่กำลังกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง มันกระซิบอะไรกันฟระ และด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผม ก็ค่อยๆกระโดดกอดคอมันทั้งสองคน
"อั่นแน่!!พูดอารายกานน>O<"ผมกระโดดกอดคอพวกมัน
"อากิระ!!อย่าพึ่งยุ่งสิ กำลังคุยธุระอยู่"ริวคังว่าผม ทำไงได้ก็ผมอยากรู้หนิ
"ธุระอะไร"ผมเลิกคิ้วขึ้น พลางมองทั้งสองตัวอย่างสงสัย
"อย่ารู้เลย..นายน่ะโชคดีจะตาย ไม่ต้องวิ่งแบบพวกฉัน"ฮารุเปลี่ยนเรื่อง แหงสิ ผมมันเก่งดิ๊ ^^
"แล้วไอ้วิ่ง 50 รอบเนี่ย สำหรับพวกนายมันเหนื่อยนักหรือไง ไอ้นักกีฬา"ผมประชดกลับ ให้ตายสิ ดูท่า 2 คนนี้มันไม่มีอาการเหนื่อยหรือเจ็บขาอะไรเลย ผิดกับคนอื่นๆ ที่ร้องโอดโอย แล้วนอนหลับไปแล้ว
"ใช่!! ไม่เหนื่อย แค่หมดหล่อนิดหน่อย เพราะเหงื่อมันออก"ริวคังกะฮารุตอบพร้อมกัน ง่ะ..ใครไปทั้งถึกทั้งอึดแบบพวกแกฟระ!!!
"อากิระคุง ^^ อาจารย์เรียกน่ะจ้ะ"นามิเดินมาบอกกับผม ผมพยักหน้ารับ แล้วเดินไปกับเธอ พร้อมกับหมั่นไส้ไอ้ฮารุกับริวคังอยู่นิดๆ
"มีอะไรหรอครับ อาจารย์"ผมถามพร้อมกับมองหน้าอาจารย์โคมิเนะ ด้วยความสงสัย เธอเงยหน้าขึ้นมองผมเล็กน้อยแล้ว นื่นเอกสารให้ปึกใหญ่
"ให้ผมไปเขียนรายงานหรอครับ O_O"จะบ้าหรือไงฟะ ยัยอาจารย์บ้า เยอะขนดานี้ใครไปเขียนหมด ยัยประสาทเอ้ย
"ป่าวจ้า..แหมอย่าทำตาโตแบบนั้น ครูแค่จะให้เธอไปแจกเอกสารพวกนี้ตามห้องหน่อยจ้ะ.."
อ่อ แล้วไป ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ผมเดินไปตามระเบียงแล้วแจกเอกสารแก่อาจารย์ที่ปรึกษาทุกห้อง จนกระทั่งหมดเกลี้ยง
"เสร็จซักที"ผมงึมงำ แล้วรีบวิ่งกลับห้องด้วยความเร็ว และเนื่องจากผมตัวเบาสุดๆ ผมวิ่งฉิวเตรียมจะขึ้นชั้น 2 แต่พอมาถึงหน้าห้องม.4/2 เนี่ยดิ อยู่ๆก็มีคนนึงนอนพละออกมานอกห้อง ทำเอาผมเบรกไม่อยู่ เหยียบตัวมันเข้าเต็มเปา ก่อนที่ผมจะหกคะเมน ลงไปกองกับพื้น
"โอ๊ย!!!"เสียงผมเองแหละ..-*- รวมทั้งเสียงหมอนั่นด้วย
"ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันมอง"ผมรีบกล่าว แวช่วยเจ้าหมอนั่นลุกขึ้น ให้ตายสิ มันหล่อกว่าผมอีกแล้วอ่ะ > <
"นาย!!!"มันชี้หน้าผม เอ๋ o_o หน้าผมมีอะไรงั้นหรอ..
โฮะๆ จบตอนที่ 2 จ้า
-----------------------------------------------------------------------------------
มาดูในตอนที่ 3 ว่า อากิระจังของเราจะเจอกับอะไร
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก..หนะ เหนื่อยเป็นบ้า"ผมบ่นกระปอดกระแปด แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน ข้างหน้าต่าง ฮ้าาา > < สบายจิงๆ ลมพัดเย้นเย็น
"ก็แกเจือกไปวิ่งไล่ ไอ้นาโอะทำไมเล่า..โง่จริง" อ้าว !! ไอ้เร็น รอให้ข้าหายเหนื่อยเมื่อไหร่ แกตายแน่ แฮ่กๆๆ เหนื่อยๆๆๆ
"เอาน่า ใจเย็น พวกแกนี่ก็ อาจารย์จะเข้าแล้วน่ะเว้ย"ฮารุตัดบทดื้อๆ ไอ้หมอนี่มันเย็นชาจริงๆ -*-
"อากิระ มาตารางสอนไหม?"ริวคังถามผม
"อืม..อยู่ในกระเป๋าน่ะ หยิบเอาดิ ผมหยิบกระเป๋าแพนข้างเก้าอี้ แล้วโยนให้มัน
"เออ!!..."
จากนั้นมันก็เงียบไปซักพัก สงสัยกำลังพินิจพิจารณาวิชาเรียนล่ะมั้งเนี่ย
"เฮ้ยตกลงเรียนวิชาอะไรบ้างวะ"เร็นส่งเสียง
"พละวิชาต่อไป"แหม น้ำเสียงเครียดสุดยอด แค่วิชาพละเอ๊งง..
....................
หือ O_o วิชาพละงั้นเรอะ !!!! แว้กกกก ผมเกลียดวิชานี้ TOT ผมเป็นพวกตัวเบาสุดๆ วิ่งเร็วกจริง แต่ถ้าวิ่งกลางแดดนานๆ หรือทำอะไรหนักๆละก็ แทบบ้าตาย (ความจริงมันทำได้แต่ไม่ทำ : บานะคุง) อย่ามาขัดเว้ย คนเขียนก็แต่งไป
"นายจะไหวหรอ อากิระ"ริวคังหันมาถามผม โอ้โห มันเป็นห่วงผมด้วยแห๊ะ O_o
"ไม่รู้ดิ..คงไม่น่าไหวนะ"
"เวงกำ.. -*- ฉันยิ่งขี้เกียจอุ้มนายอยู่ งั้นบอกอาจารย์ไปว่า นายร่างกายไม่สบายนะ"
ไอ้ฟาย นึกว่าเป็นห่วง ที่แท้ก็ขี้เกียจแบกเพื่อนตัวเอง เหอะๆ แต่ก็ดี ถ้ามันช่วยโกหก
"เออๆ แต้งกิ้ว ช่วยๆกันโกหกหน่อยนะ O_O"ผมบอก พร้อมทำหน้าตาขอร้องสุดชีวิต
"เฮ้ย หยุดทำหน้าแบบนั้นนะ"นาโอะร้องขึ้น เสียงหลง อ้าว ไมอ่ะ o_o หรือว่าผมทำแล้วน่าเกลียด
"ไมอ่ะ"
"ก็นายทำแบบนั้นทีไรนะ..พวกฉันใจอ่อนทุกที"ฮารุถอนหายใจ ง่ะ! จริงดิ งั้นผมอยากได้อะไรจะทำบ่อยๆแล้วกันนะเพื่อนเอ๋ย ^.^
"เอ้าๆ ฟังหน่อยจ้า นักเรีนยทุกคน >O<"อาจารย์โคมิเนะตะโกนลั่นห้อง พวกเราหันไปมองเธออย่างหน่ายๆ
"มีอะไรครับอาจารย์ เสียเวลาผมพักผ่อน"นาโอะว่า พร้อมทำหน้าตาจริงจัง อาจารย์มองมันเขม็ง ฮะฮะ ตลกเป็นบ้าเลย
"นี่โรงเรียนนะ เคนยะคุง -*- เอาล่ะ นั่งที่แล้วฟังซะ.....(นาโอะนั่งทีเรียบร้อย..แบบว่าเรียบร้อยมากกกกก ขนาดฟุบลงไปบนโต๊ะ) คาบนี้ความจริงพวกเธอต้องทำความรู้จักกันในคาบโฮมรูม..แต่อาจารย์ซาซากิ บอกว่าขอชั่วโมงนี้ เป็นพละ..ตอนนี้ขอให้พวกเธอลงไปที่สนาม แล้วเปลี่ยนเสื้อให้เรียบร้อยด้วย"
"เฮ้ย!!!"o_O ไม่ใช่เสียงของผมคนเดียวที่ร้องออกมา แต่เป็นทั้งห้อง อาจารย์โปรยยิ้ม แล้วเดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะ อย่างไม่สนใจนักเรียนเลย
"อย่ามาเฮ้ย ไปกันเหอะ..เด๋วก็โดนวิ่ง 50 รอบหรอก"ฮารุพูดเรียบๆ ง่ะ ใครไปอึดถึกแบบแกล่ะว ไอ้บ้า..เอ๊ะ แต่ผมบอกว่าร่างกายอ่อนแอได้นี่นา ตัวบางแบบนี้ จารย์เชื่อแน่นอน หุหุ ^^ Happy
ผมกะไอ้พวกเพื่อนในแก๊งค์ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องแต่งตัว เป็นชุดเสื้อผ้าลื่นๆ (ไม่รู้เรียกว่าอะไร) บางๆ กางเกงขาสั้นประมาณเข่า นี่แหละครับ ชุดพละโรงเรียนผม แต่ถ้าเป้นหน้าหนาว เสื้อผ้าพวกนี้จะเป็นแขนยาวกะขายาวอ่านะครับ
ปี๊ดดดดดด!!!! เอาล่ะครับ เสียงนกหวีดดังขึ้น อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย (อยู่สนามมันคงจะมีหรอกนะน่ะ -*- : บานะคุง) พวกผมวค่อยๆวิ่งไปอย่างเชื้องช้า และเมื่อมาถึงแถว ก็เจออาจารย์ซาซากิร่างยักษ์ รูปร่างสมกับเป็นครูสอนพละ หน้ามันเด็กนะ แต่โหดโคตรครับ
"นักเรียนหญิงวิ่รอบสนาม 2 รอบ ผู้ชาย 3 รอบ"อาจารย์สั่งเสียงเฉียบ นักเรียนทุกคนร้องโอดโอย แต่(จำใจ)วิ่งออกไป
ให้ตาย!!.. ผมว่าซักรอบ 2 นิดๆผมต้องล้มลงไปกองกับพื้นแน่ๆเลย อันนี้ไม่ใช่เพราะสำออยนะครับ หมายถึงว่า ผมไม่ไหวจริงๆ ไม่เชื่อคอยดู
รอบที่ 1..ผ่านไป ฮารุกับริวคังวิ่งนำปร๋อ เร็นกะนาโอะวิ่งข้างๆผม ส่วนผมน่ะเหรอ แฮ่กๆๆๆๆๆ เหนื่อยแทบบ้า
รอบที่ 2 นักเรียนหญิงที่เดินบ้างวิ่งบ้าง ไปนอนพักใต้ต้นไม้แล้วครับ ส่วนผมขาแทบไม่มีแรง เหงื่อไหลเต็มหน้า แดดตอนเช้ามันก็ไม่ได้ร่มซะด้วย ร้อนสุดยอด อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเวียนหัวยังไงชอบกล หัวใจผมเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และแล้ว...โลกของผมก็ดับวูบไปในความมืด
..หืมม ที่นี่ที่ไหนเนี่ย เงียบจัง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วมองไปรอบๆ..ผมอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ ลมพัดอ่อนๆ ซักพักเสียงตะโกน พูดคุยก็ตค่อยๆ ดังเข้าสู่โซตประสาทของผม ง่ะ >.< ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
"อากิระ ฟื้นแล้วหรอ"นามิ เธอเป็นนักเรียนห้องผม เธออ่อนหวาน น่ารัก และใจดี ให้ตาย สิน่ารักเป็นบ้า
"เอ้อ ใช่.."ผมค่อยๆลุกขึ้น แล้วมองไปรอบๆ เฮ้ย!! อาจารย์จอมโหด จ้องผมอยู่
"นายเป็นลมน่ะ สงสัยจะร่างกายอ่อนแอ ใช่ไหม"จริงสิ เธอเป็นคนที่ร่วมแผนดีมาก แถมคนในกลุ่มผมก็เป็นมิตรกับเธอซะด้วย หุห แต้งกิ้วมาก นามิจัง^^
"อืม..คงงั้นล่ะมั้ง"
"แล้วทำไมเธอไม่บอกครูฮะ"เสียงอาจารย์ถาม น่ากลัวเป็นบ้าเลยครับ TOT
"เอ่อ คือ...ผม คือว่า"ง่ะ!! ใครไปกล้าตอบฟะ ว่ากลัวแกน่ะ ไอจารย์โหด
"คือ อากิระเค้าเป็นแบบนี้แหละครับ กลัวอาจารย์ไม่เข้าเรื่อง"ไอ้ริวคัง แกตอบแทนฉันก็ดีหรอกนะ แต่ไม่ต้องตรงขนาดนั้น T^T
"อ้าวหรอ..เธอไม่ต้องทำอะไรหนักมากก็ได้นะ"โห อาจารย์ห่วงผมครับ ท่านผู้ชม สุดยอด ^^ แบบนี้ผมจะสบายไปทั้งปี เจ๋งๆๆๆ
เมื่อจบวิชาพละ ผมมองเจ้าพวกผู้ชายที่กลับมาในสภาพหมดหล่อทุกคน ฮะฮะ สะจายย ผมนั่งเฉยๆ ในขณะที่ไอ้พวกนี้ไปวิ่งกับปีศาจ
"อย่ามายิ้มแบบนั้นนะ อากิจัง"นาโอะว่าผม อ้าว ไอ้ฟาย เรียกอากิจังอีก น่าเตะส่งไปอินเดียจริงๆ - -*
"นี่ นายอยากให้ฉันเดินไปเตะขานายไหม - -^"
"ม๊ายน๊า.."มันร้องเสียงหลง หุหุ ทำไงได้ มันวิ่งเป็น 50 รอบทั้งชม.โดยไม่หยุดพัก ปวดก็คงเป็นเรื่องธรรมดา
"ฮึฮึ.."ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินไปหยิบสมุดมา เขียนรายงาน อาจารย์ปีศาจบอกให้ผมเขียนเรียงควมเกี่ยวกับอะไรซักอย่างมาส่งแทน เพราะผมร่างกายอ่อนแอ หุหุ สบายๆครับ ผมเขียนเรื่องเพื่อนๆนี่แหละ สบายดี
และแล้วสายตาผมก็เหลือบไปมองฮารุกับริวคัง ที่กำลังกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง มันกระซิบอะไรกันฟระ และด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผม ก็ค่อยๆกระโดดกอดคอมันทั้งสองคน
"อั่นแน่!!พูดอารายกานน>O<"ผมกระโดดกอดคอพวกมัน
"อากิระ!!อย่าพึ่งยุ่งสิ กำลังคุยธุระอยู่"ริวคังว่าผม ทำไงได้ก็ผมอยากรู้หนิ
"ธุระอะไร"ผมเลิกคิ้วขึ้น พลางมองทั้งสองตัวอย่างสงสัย
"อย่ารู้เลย..นายน่ะโชคดีจะตาย ไม่ต้องวิ่งแบบพวกฉัน"ฮารุเปลี่ยนเรื่อง แหงสิ ผมมันเก่งดิ๊ ^^
"แล้วไอ้วิ่ง 50 รอบเนี่ย สำหรับพวกนายมันเหนื่อยนักหรือไง ไอ้นักกีฬา"ผมประชดกลับ ให้ตายสิ ดูท่า 2 คนนี้มันไม่มีอาการเหนื่อยหรือเจ็บขาอะไรเลย ผิดกับคนอื่นๆ ที่ร้องโอดโอย แล้วนอนหลับไปแล้ว
"ใช่!! ไม่เหนื่อย แค่หมดหล่อนิดหน่อย เพราะเหงื่อมันออก"ริวคังกะฮารุตอบพร้อมกัน ง่ะ..ใครไปทั้งถึกทั้งอึดแบบพวกแกฟระ!!!
"อากิระคุง ^^ อาจารย์เรียกน่ะจ้ะ"นามิเดินมาบอกกับผม ผมพยักหน้ารับ แล้วเดินไปกับเธอ พร้อมกับหมั่นไส้ไอ้ฮารุกับริวคังอยู่นิดๆ
"มีอะไรหรอครับ อาจารย์"ผมถามพร้อมกับมองหน้าอาจารย์โคมิเนะ ด้วยความสงสัย เธอเงยหน้าขึ้นมองผมเล็กน้อยแล้ว นื่นเอกสารให้ปึกใหญ่
"ให้ผมไปเขียนรายงานหรอครับ O_O"จะบ้าหรือไงฟะ ยัยอาจารย์บ้า เยอะขนดานี้ใครไปเขียนหมด ยัยประสาทเอ้ย
"ป่าวจ้า..แหมอย่าทำตาโตแบบนั้น ครูแค่จะให้เธอไปแจกเอกสารพวกนี้ตามห้องหน่อยจ้ะ.."
อ่อ แล้วไป ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ผมเดินไปตามระเบียงแล้วแจกเอกสารแก่อาจารย์ที่ปรึกษาทุกห้อง จนกระทั่งหมดเกลี้ยง
"เสร็จซักที"ผมงึมงำ แล้วรีบวิ่งกลับห้องด้วยความเร็ว และเนื่องจากผมตัวเบาสุดๆ ผมวิ่งฉิวเตรียมจะขึ้นชั้น 2 แต่พอมาถึงหน้าห้องม.4/2 เนี่ยดิ อยู่ๆก็มีคนนึงนอนพละออกมานอกห้อง ทำเอาผมเบรกไม่อยู่ เหยียบตัวมันเข้าเต็มเปา ก่อนที่ผมจะหกคะเมน ลงไปกองกับพื้น
"โอ๊ย!!!"เสียงผมเองแหละ..-*- รวมทั้งเสียงหมอนั่นด้วย
"ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันมอง"ผมรีบกล่าว แวช่วยเจ้าหมอนั่นลุกขึ้น ให้ตายสิ มันหล่อกว่าผมอีกแล้วอ่ะ > <
"นาย!!!"มันชี้หน้าผม เอ๋ o_o หน้าผมมีอะไรงั้นหรอ..
โฮะๆ จบตอนที่ 2 จ้า
-----------------------------------------------------------------------------------
มาดูในตอนที่ 3 ว่า อากิระจังของเราจะเจอกับอะไร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น