[ Fic one piece ] What!? เกิดใหม่มาเป็นแฝดของลอว์!!

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 : ศัลยแพทย์แห่งความตายและนักฆ่าไร้เงา

Chapter1 : ศัลยแพทย์แห่งความตายและนักฆ่าไร้เงา

“แต่…ใครจะไปทำร้ายกัปตันเองได้จริงไหมครับJ~” 

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

“ให้ตายสิ..” เสียงบ่นพึมพำดังขึ้นอย่างเบื่อหน่าย นัยต์ตาสีขี้เถ้ากวาดมองรอบด้าน เมืองที่ครึ้กครื้นมากด้วยผู้คน เสียงโหวกเหวกแบบนี้เขาแล้วคนหนึ่งที่ไม่ชอบ.. ถ้าเลี่ยงได้เขาจะเลี่ยงให้ไกลที่สุด

ถ้าไม่ติดที่มาตามหาคนน่ะนะ..

ชายหนุ่มศัลยแพทย์ในชุดแปลกตาอย่างเสื้อฮู้ดสีดำส้มมีลายกะโหลกยิ้มสุดประหลาดประดับบนเสื้อ กางเกงขาวยาวสีครามลายจุด สวมหมวกขนสัตว์ปุกปุย มือถือดาบที่ยาวเกินตัวคล้ายในใบประกาศจับ ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน 

สายตาก็กวาดมองหาคนตามร้านหนังสือหรือไม่ก็ร้านอาหาร แถมที่นี่ก็มีทหารเรือพลุ่นพล่านเสียจนน่ารำคาญ จนเขาต้องคอยระวังไม่ให้เป็นที่สังเกตอีก..

ใช่เขาเป็นโจรสลัด..

“ห้ามไม่เคยได้นะเจ้าพวกนั้น….” นึกแล้วก็ได้แต่ปลง นิสัยที่ทะเล้นนอกกรอบที่บังคับไม่เคยได้นี่ก็มักจะนำพาเอาแต่ปัญหามาให้ เขาก็อดคาดโทษลูกเรือทั้งสามที่ทำตามคำสั่งของเขาไม่ได้เหมือนกัน

‘กัปตัน! ผมขอโทษษ!!’

‘ผมบอกไปแล้ว! รั้งก็แล้ว! ลากก็แล้ว! สุดท้ายก็ใช่ทีเผลอหนีไปตลอดเลย!’

‘ผมขอโทษครับ…’

‘อย่าจ๋อยสิเฟ้ย!’

แค่จะออกไปซื้อเสบียงบางอย่างมาเพิ่มเล็กน้อยโดยคำนวนเวลาไว้ให้สั้นที่สุดแล้วก็ตาม แต่ก็มากพอสำหรับคนนั้นๆ ที่จะหนีออกไป..

แกร๊ก!

“หยุดอยู่กับที่ซะ…คุณทราฟาลก้า ลอว์” ปลายกระบอกปืนสั้นจ่อที่หลังของชายหนุ่ม เสียงทุ้มที่ค่อนหวานกระซิบเอ่ยอย่างทะเล้น นัยต์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองคนด้านหลังที่อยู่ในชุดของพลทหารฝึกหัดจากรัฐบาล 

แม้จะมีหมวกแก็ปสีขาวที่สลักคำว่า ‘Marine’ ปิดใบหน้าก็ตาม แต่คุณศัลยแพทย์แห่งตวามตายอย่าง ทราฟาลก้า ลอว์ ก็รู้ดีว่าคนๆ นี้คือใคร..

ก็คนที่เขาตามหาน่ะแหละ..

“หยุดเล่นได้แล้วนะ…เรย์” เขาพูดเสียงเรียบอย่างเบื่อหน่าย

“โธ่…แค่ไปขอข้อมูลจากพวกนั้นมานิดเดียวเอง” คนข้างหลังเปิดหมวกขึ้นเล็กน้อย ทำให้เห็นนัยต์ตากลมโตสีขี้เถ้าเช่นเดียวกับชายหนุ่มตรงหน้า

ใช่...เธอเป็นผู้หญิง..

“เรือจะออกแล้ว ขืนไปช้ากว่านี้เดี๋ยวพวกน่ารำคาญจะตามมารังควานอีก” 

“มันอยู่นั่น! ศัลยแพทย์แห่งความตาย! ทราฟาลก้า ลอว์!!” ท้ายที่สุดก็ถูกเจอ พวกตัวน่ารำคาญที่คอยอ้างว่าอยู่ฝั่งยุติธรรมนับหลายสิบคนก็พากันกรูเข้าหาทั้งสองที่ยืนกระซิบกระซาบกันอยู่ 

ก่อนจะล้อมวงจนไร้ทางหนี…ตั้งการ์ดปืนใส่พวกเขา..

ไม่ทันขาดคำไหมล่ะ..

ผู้คนในบริเวณนั้นต่างตกใจกับเหตุการณ์และรีบวิ่งหนีออกไป โดยบางคนก็คอยดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ อย่างใคร่รู้

อริของโจรสลัด…ทหารเรือที่อยู่ฝั่งรัฐบาลโลก.. 

“ทำได้เยี่ยมมาก! นายตรงนั้นน่ะ!” นาวาเอก เกคิ ที่เป็นผู้นำทับกล่าวอย่างชื่นชม ตรงตามรายงานที่ทหารหนุ่มบอกมาแบบเด๊ะๆ ว่าเห็นเรือของกลุ่มโจรสลัดฮาร์ทจอดเทียบท่าอยู่ เขาไม่รอช้าเลยที่จะสั่งรวมกำลังพลจากทุกที่บนเกาะมายังที่แห่งนี้

“หึหึหึ..” กัปตันหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างขบขัน

“หัวเราะอะไรของแก…อย่าหวังว่าจะหนีไปจากที่นี่ได้!” นาวาเอกคนนั้นตวาดลั่น

“โดนหลอกก็ยังไม่รู้ตัวนะพวกแกน่ะ..” ลอว์ฉีกยิ้มอย่างสมเพช

“ว่าไงนะ!?”

“Room…” แสงวงกลมสีฟ้าขยายกว้างจากมือของลอว์ จนเซอร์เคิลครอบคลุมกองกำลังทหารได้อย่างหมดจด 

“หนอย…แกตรงนั้นน่ะยิงมันซะ!!” เกคิตวาดลั่น

“คะ-ครับ!!” หญิงสาวด้านหลังดัดเสียงเป็นชายกล่าวเสียงสั่น นิ้วเรียวเตรียมลั่นไกใส่หลังของกัปตันหนุ่ม

แกร๊ก..

ปัง!!

“อั่กก!!?”

“ท่านเกคิ!!” พวกลูกน้องต่างอุทานลั่น เมื่อเห็นกระสุนปืนพุ่งใส่ไหล่กว้างของนาวาเอกที่ว่าจนเลือดกระเซ็น ร่างหนาพลันทรุดลงอย่างเจ็บปวด

เหตุการณ์มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในเสี้ยววินาทีวิถีของปืนถูกเปลี่ยนเป้าพร้อมลั่นไกออกอย่างไม่ลังเล จนไปโดนนาวาผู้ดวงซวยคนนั้นอย่างที่เห็นในปัจจุบัน

“ทำบ้าอะไรของแกวะ!!?” เขาตวาดใส่ทหารฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังของโจรสลัด หลักฐานคาตาเลยว่ากระบอกปืนนั้นจงใจเล็งใส่เขาอยู่แล้ว! ปกติกระสุนแค่นี้เขาหลบได้สบายๆ

แต่นี่..เล่นทีเผลอชัดๆ !!

“ขะ-ขะ-ขอโทษครับ!!” เธอเอ่ยเสียงหวานของผู้หญิงออกมาอย่างสั่นๆ ก่อนที่มือจะเปิดปลายหมวกพอให้เห็นหน้าค่าตา ทหารหนุ่มพลันเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ..

รอยยิ้มอย่างเย้ยหยันจากทั้งสองตรงหน้าถูกส่งมาย้ำความอัปยศให้แก่เขา..

“แต่…ใครจะไปทำร้ายกัปตันเองได้จริงไหมครับJ~” เธอเอ่ยอย่างหยอกล้อก่อนจะฉีกยิ้มให้เป็นของแถม ใบหน้าที่เหมือนกันราวกับแกะแบบเดียวทราฟาลก้า ลอว์ ยิ่งทำให้เขาโกรธอย่างขีดสุด

“แก…นักฆ่าไร้เงา! ทราฟาลก้า เรย์!!”

“ยิงมันซะ!!”

“Shambles!”

ฟุบ!

ตัวของทั้งสองหายไปโดยมีก้อนหินสองก้อนมาแทนที่ทั้งคู่พร้อมเซอร์เคิลสีฟ้าหายไป พวกทหารเรือต่างตื่นตนกตกใจกันยกใหญ่

“มัวเป็นบื้ออะไรอยู่เล่า!? รีบตามมันไปเซ่!!” 

“ครับ!!!”

เวรเอ๊ย..

โดนหลอกเข้าเต็มเปาไหมเล่า!?

#

โป๊ก!!

“โอ๊ยย! ฉันเจ็บนะลอว์!” เสียงโอดครวญจากหญิงสาวดังขึ้นด้วยความเจ็บ ที่หางตามีน้ำตาเม็ดน้อยๆ คลออยู่ หัวปูดโนด้วยกำปั้นจากชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นกัปตันเรือ ที่เป็นคนแจกมะเหงกให้

หลังจากที่หนีมาได้ เขาไม่รอช้าที่จะรีบออกจากเกาะก่อนที่มันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ โชคดีที่ล็อกโพสจับทิศทางของเกาะถัดไปได้

“ใครใช้ให้เธอออกไปเล่า! ยัยบ้า!” ลอว์ตวาดถามเบาๆ 

“ก็หาข้อมูลไง!” ‘ทราฟาลก้า เรย์’ หญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นรองกัปตันพองแก้มอย่างงอนๆ

“แล้วทำไมพวกผมถึงโดนด้วยละครับ..” ซาจิถามทั้งน้ำตา ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนของเขา เพนกวิ้นและเบโปะเลยที่ต่างพากันโดนไปคนละที

“ก็พวกแกทำตามคำสั่งไม่ได้” เขาหันไปมองคาดโทษลูกน้อง ก่อนจะกลับมามองหญิงสาวที่นั่งขัดสมาธิอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจ

“ได้อะไรมาบ้าง?”

“ก็…ข่าวทั่วไปอย่างข่าวของรุกกี้หน้าใหม่ไฟแรงที่กำลังโด่งดังในแกรนไลน์น่ะนะ..” เรย์ยักไหล่ปัดอย่างไม่ค่อยสนใจนัก ก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ที่แอบหยิบติดมือกลับมาด้วยออกมาจากกระเป๋าหลังยื่นให้ชายหนุ่ม

“แต่ที่ดังกว่าข่าวของรุกกี้หน้าใหม่ ก็คงไม่พ้นข่าวของ โปโตกัส ดี. เอส หัวหน้าหน่วยที่ 2 ของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาวหรอก” เรย์อธิบายข่าวสารที่ตนได้รับมาให้กัปตันฟัง

เรย์ที่ถอดเครื่องแบบทหารเรือออก อยู่ในชุดบิกีนี่สีดำเผยให้เห็นรอยสักรูปหัวใจบนผิวที่ขาวผ่อง ทับซ้อนด้วยเสื้อคลุมแขนยาวสีดำไม่ติดกระดุม กางเกงขาสั้นสีครามลายจุด รองเท้าบูทสั้นคลุมข้อสีน้ำตาล ผมสีดำคลับสั้นระต้นคอ นัยน์ตาสีขี้เถ้ากลมโต..

แบบนี้สิ..หน้าตาถึงจะเหมือนในใบนำจับหน่อย..

“หืม?” ลอว์ร้องในลำคอด้วยความสงสัยหลังจากอ่านพาดหัวข่าววันนี้ หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มอย่างรู้ความคิดดี

“รอบนี้เล่นเผาเรือรบไปทีสามสี่ลำ..” ร่างบางเอ่ยเสริม

“หึหึหึ….ก็นะ..” ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลง

ตระกูล ดี…ที่จะนำพายุลูกใหญ่มาสู่โลก..

“รู้ที่หมายของเกาะต่อไปรึยัง?”

“อื้อ…อาจจะใช้เวลาสักอาทิตย์กว่าๆ น่าจะถึง..” เบโปะสรุปสั้นๆ ให้ฟัง

“งั้นเหรอ…นานแท้..” เรย์ยู่ปากอย่างไม่ค่อยชอบใจ ก่อนจะรับหมวกขนสัตว์ปุกปุยจากกัปตันหนุ่มที่ยื่นมาให้อย่างรู้งาน

“อดทนหน่อยแล้วกัน…” ลอว์ล้มตัวพิงกับโซฟา พลางหยิบหนังสือแพทย์เล่มใหม่ไฉไลกว่าเดิมที่เพิ่งจะซื้อมาใหม่หมาดๆ ขึ้นมาอ่าน

“เมื่อคืนนายไม่ได้นอนอีกแล้วใช่ไหม?” เรย์ท้าวเอวอย่างเอื่อมๆ กับนิสัยของชายหนุ่ม ตอนกลางคืนไม่ค่อยอยากจะนอนพอมาตอนเช้าก็เพลียไม่มีแรง เดินทีก็คงนึกว่าซ้อมบี้เดินได้…

สถิติล่าสุดคงจะ…สาววันสามคืนละมั้งที่ไม่นอน..

รอบนี้คงจะทำลายสถิติแหง…เกือบจะเข้าวันที่สี่ละนะ..

“กัปตันครับกาแฟ..” เพนกวิ้นเดินเข้ามาในมือถาดพร้อมแก้วกาแฟลายหมีขั้วโลก

น่ารักกรุบกริบ….

“อ่า…ขอบใจ” เขาตอบกลับแค่นั้นก็จะเข้าสู่โลกส่วนตัว ที่ไม่มีใครจะลุกล้ำเข้าไปได้แม้แต่หญิงสาวก็ตาม เธอถอนหายใจพรืดก่อนที่จะเดินออกจากตัวห้องพร้อมกับลูกน้องทั้งสาม

“ถ้ารอบนี้ไม่ใช้หมอนั่นตายแน่ๆ ” หลังจากที่ออกมาจากตัวห้อง เรย์ก็กระซิบกับลูกน้องเรื่องแผนลับทันที

“ตัวยาใหม่ที่เรย์ซังให้มา….มันแรงมากเลยนะครับ” เพนกวิ้นเหงื่อออกเล็กน้อย เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเธอดันยัดขวดยาบางอย่างให้ซาจิโดยบอกว่าให้ไปผสมกับเครื่องดื่มแล้วนำมาให้กัปตันของเขา

เห็นว่าจะช่วยให้กัปตันหลับสบาย…

คงไม่ใช่ยาพิษใช่ไหม!?

“เรย์ซังคงไม่ได้เอายาพิษให้กัปตันใช่ไหมครับ!?” ซาจิหลุดโพล่งออกมาเบาๆ ไม่วายโดนหญิงสาวตีไหล่ให้กับความคิดบ้าๆ นั่น เธอไม่ได้จะวางยาฆ่าแฝดตัวเองสักหน่อย!?

ถึงจะไม่ค่อยปลื้มกับตัวละครเท่าไหร่น่ะนะ..

“ก็จะบ้าเรอะ! นั่นยานอนหลับต่างหากล่ะ!…ฉันลงทุนไปขโมยถึงฐานพวกกองทัพเรือเลยนะ” ว่าจบก็นึกย้อนถึงตอนที่ตัวเองจะหนีจากพวกทหารเรือแต่บังเอิญไปเจอกับลอว์พอดี…

“เห็นพวกนั้นพูดกันว่า ที่เกาะนี้คนส่วนใหญ่มักเป็นโรคนอนไม่หลับจนร่างกายอ่อนแรงขยับเขยื้อนไปมาไม่ได้ เลยคิดสูตรยาขึ้นมา นั่นก็คือยานอนหลับฤทธิ์รุนแรงที่จะทำให้คนที่กินไปหลับตายจนกว่าร่างกายจะพักฟื้นเพียงพอ…”

“อ๋อ!” ซาจิและเพนกวิ้นทุบมือบางอ้อเบาๆ โดยมีหมีขาวคอยแง้มประตูดูอย่างเงียบๆ

“กัปตันหลับไปแล้วล่ะ…”

“จริงดิ!?” สองหนุ่มไม่เชื่อในคำพูดแล้วรีบไปชะเง้อมองอย่างใคร่รู้ อย่างที่เบโปะพูดจริงๆ กัปตันของพวกเขานอนกับโซฟาโดยมีหนังสือเล่มที่ว่าปิดหน้าเอาไว้ ส่วนกาแฟ…ก็แทบจะไม่ลดจากปริมาณเดิมเลย…

“ซาจิ...นายใส่ไปกี่หยด?” เรย์ที่เขามาร่วมวงสอดส่องย่นคิ้วอย่างสงสัย ถามชายหนุ่มที่สวมแว่นสีดำอย่างสงสัย

“ครึ่งขวด..”

“ห๊ะ!?” เรย์และเพนกวิ้นอุทานออกมาอย่างตกตะลึงพร้อมกัน

“ครึ่งขวด!?”

“ก็เรย์ซังบอกว่าเจ้าสิ่งนี้ช่วยทำให้หลับสบาย ด้วยความเป็นห่วงกัปตันก็เลยใส่เยอะๆ”

หลับไม่ตื่นแน่งานนี้…

พอดีเลย…

“พวกนาย.....ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ฝากดูแลลอว์ด้วย” 

"เอ๊ะ!? เรย์ซังจะไปไหนครับ!?" ซาจิหลุดโพล่งออกมา "ขืนกัปตันตื่นมาไม่เจอคุณ พวกผมก็หัวขาดพอดีน่ะสิ.."

รอยยิ้มที่มีนัยแฝงของหญิงสาวค่อยๆ เผยออกมา เรียกความสนใจจากพวกลูกน้องได้อย่างดีเยี่ยม

"จะไปทำธุระน่ะสิ.."

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

ขออภัยที่ลงช้าค่าาาาา!!!

ยอมรับว่าอู้จริงๆ ,._.)

ปั่นแรงค์เกมกับเพื่อนอย่างเมามันส์จนลืมเลยว่าตัวเองมีหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ต้องทำอยู่...

ก็เลยลงช้าอย่างที่เห็น ;-;)

เราพยายามจะอัพบ่อยๆ ก่อนเปิดเทอมนะคะ...

วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ เราเองก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว..

ฮึก..

มีใครอยากได้ตัวละครเพิ่มไหมคะ..เราคิดไม่ออกเลย หลักๆ ก็มี เอส สโมคเกอร์ คิด โดฟลามิงโก้(?) และอาจจะมีเพิ่ม.....ละมั้ง(?)

มีคำผิดบางประการขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ! (_ _)