คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6.1
ครึ่งตอนแรก << จิ้ม
.
.
.
.
.
"พี่จุนมยอน ไปวิ่งกัน!"
"เห?"
จุนมยอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้าอย่างงงๆ เทาในชุดเสื้อยืดสีเทาเข้มและกางเกงวอร์มยืนเท้าสะเอวมองมาที่พี่สะใภ้ตัวขาว
"ไปวิ่งก่อน เดี๋ยวผมจะสอนมวยให้" เทาอธิบายต่อเมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้ทำหน้าไม่เข้าใจ
"วันนี้หรอ?" จุนมยอนถามพร้อมเครื่องหมายคำถามมากมายบนหัว
"ไม่สอนวันนี้แล้วสอนวันไหนล่ะ ผมว่างทั้งวันนะ" เทาว่าพลางอมยิ้ม ท่าทางดูมึนๆงงๆของอีกคนมันกลับดูน่ารักมากในสายตาเขา
"อ๋า.." จุนมยอนพยักหน้าช้าๆ แต่ก็ยังดูสับสนอยู่ดี
"ลุกๆไปเปลี่ยนชุดวิ่ง ให้5นาทีนะ" เทาดึงจุนมยอนให้ลุกขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะไล่ไปเปลี่ยนชุดชั้นสอง ร่างบางก็เดินขึ้นไปแบบงงๆ เทาอดขำกับท่าทางของคุณพี่สะใภไม่ได้จริงๆ มันตลก...แต่ก็น่ารักในเวลาเดียวกัน ผ่านไป5นาทีจุนมยอนก็เดินลงบันไดมาในชุดวอร์มพร้อมจะออกไปวิ่งกับเทาที่ทะเลสาบ ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ
.
.
.
.
.
"พี่จุนมยอนวิ่งเร็วๆสิ"
"เทานั่นแหละ...แฮ่ก..ช้าๆหน่อยสิ"
"วิ่งตามผมให้ทัน"
"ร...รอพี่ด้วยสิเทา!"
เทาวิ่งเหยาะๆก่อนจะหันมายิ้มให้กับพี่สะใภ้ก่อนจะเริ่มออกเท้าวิ่งเท่าความเร็วเดิมอีกครั้ง จุนมยอนได้แต่วิ่งช้าๆและมองตามน้องชายตัวสูงที่เริ่มจะวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ นี่เราก็วิ่งวนรอบทะเลสาบมาจะครบสามรอบแล้วนะ พี่ขอพักก่อนได้มั้ย...พี่เหนื่อยแล้วนะเทา พี่วิ่งไม่ทันนายหรอกดูสิ...ขาก็สั้นกว่าตั้งเยอะ ท...เทารอพี่ด้วยสิ T^T
"แฮ่กๆ...ก็มันไม่ได้วิ่งนานแล้ว...แฮ่ก...เทาเทารอพี่ก่อนสิ" จุนมยอนตัดสินใจหยุดวิ่งก่อนจะพักหอบหายใจ ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดผืนเล็กถูกยกขึ้นมาซับไปตามใบหน้าหวาน หลังจากหยุดยืนอยู่กับที่ได้สักพักใหญ่ๆร่างบางก็เริ่มก้าวเท้าเดินอีกครั้ง พลางดวงตาหวานก็สอดส่องมองหาน้องเขยไปด้วย แต่กลับไม่เห็นใครวิ่งนำหน้าเขาเลย
"เทาหายไปไหนแล้วอ่ะ?" จุนมยอนหยุดเดินอีกครั้งเพื่อชะเง้อมองหาเทา พอไม่เห็นวี่แววของคุณน้องเขยจึงตัดสินใจนั่งยองๆเพื่อพักขา
"วิ่งหายไปแล้วปล่อยเราไว้ตรงนี้เนี่ยนะ .___." ไม่บ่นเปล่า มือขาวเอื้อมจุ่มลงไปในน้ำเย็นๆของทะเลสาบและแกว่งนิ้วไปมาด้วยความที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อ
เทาที่แอบดูอยู่ห่างๆค่อยๆย่องออกมาเมื่อเห็นว่าจุนมยอนแอบไปนั่งเล่นอยู่ริมน้ำ ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะแกล้งคนตัวเล็กให้ตกใจเล่น
"แฮ่!!!"
"หวาๆๆๆ"
จุนมยอนที่กำลังนั่งเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อยๆไม่ทันได้รู้สึกตัวก็ตกใจและดูเหมือนจะสูญเสียการทรงตัว ร่างบางโอนเอียงไปข้างหน้าและกำลังจะตกน้ำ แขนเรียวปัดป้องไปในอากาศเพื่อการทรงตัวและหวังจะคว้าอะไรให้พอเป็นที่ยึดได้บ้างแต่ก็เหมือนจะไร้ผล
"พี่จุนมยอน!" เทาเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบคว้าตัวจุนมยอนและดึงเข้าหาตัว ก่อนจะโอบเอาไว้จนจุนมยอนเริ่มจะทรงตัวยืนด้วยตัวเองได้ เทาจึงเปลี่ยนมากอดร่างบางเอาไว้แทน แม้ว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดีแล้วแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเทาจะปล่อยพี่สะใภ้ไปง่ายๆ ทั้งยังกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
"ท...เทา" เสียงหวานใสดังขึ้นใกล้ๆหู เรียกสติของร่างสูงให้กลับคืนมา เทาคลายอ้อมกอดก่อนจะผละออกจากคนตัวเล็กช้าๆ
"ผมขอโทษนะ" ร่างสูงเอ่ยขอโทษออกไปทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพูดออกไปทำไม
"ไม่เป็นไรๆ" จุนมยอนโบกมือทั้งสองข้างระดับอกก่อนจะยิ้มให้เทาอย่างใจดี...น่ารักชะมัด เทายิ้มตอบจุนมยอนและมองพี่สะใภ้คนสวยไม่วางตา...คงจะดีถ้าได้มองรอยยิ้มนี้ไปนานๆ โดยที่ไม่มีใครมาแย่งมอง
"พี่จุนมยอนนี่!"
ไม่ทันขาดคำ เสียงทุ้มแหบที่คุ้นเคยดีก็ดังก้องมาแต่ไกล จุนมยอนและเทามองไปทางเดียวกันยังที่ๆเป็นแหล่งต้นเสียงนั้นก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง พร้อมกับเส้นผมสีน้ำตาลและใบหูที่เป็นเอกลักษณ์เดินยิ้มร่ามาแต่ไกล
"อ้าว ชานยอล" จุนมยอนยิ้มก่อนจะโบกมือให้น้องชายข้างบ้านอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มเดียวกันกับที่ยิ้มให้เทา
"ไอ้เทา ดีๆ" ชานยอลหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งสองก่อนจะทักทายชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันก่อน เทามองชานยอลไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า...เสื้อยืด...กางเกงวอร์ม...รองเท้าผ้าใบ...มึงจะชัดเจนไปละ
"ไม่มีเรียนอ่อ?" เทาแกล้งถามพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆบนใบหน้า
"ม่ายย นี่มาทำอะไรกัน" ชานยอลถามอย่างอารมณ์ดี
"มาว่ายน้ำมั้งมึง ใส่ชุดวิ่งเห็นมั้ย?" เทาย้อนกลับด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย แต่ชานยอลกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรนอกจากยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"บังเอิ๊ญบังเอิญเนอะ ผมก็จะมาวิ่งเหมือนกันแหละพี่จุนมยอน" เด็กชายข้างบ้านเขยิบเข้าไปใกล้จุนมยอนที่เอาแต่ยืนยิ้มอยู่เฉยๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่
"มึงเนี่ยนะ..." เทากำลังจะพูดขัดแต่ก็ถูกชานยอลตัดบทเสียก่อน
"พี่จุนมยอนไปวิ่งกัน~" ร่างโปร่งไม่รอช้า คว้าข้อมือเล็กของร่างบางและออกวิ่งในทันที
"อ่ะ...ชานยอลเดี๋ยวก่อน..." จุนมยอนมองชานยอลแบะเทาสลับกันอย่างสับสน ทั้งพยายามจะยื้อรั้งชานยอลเอาไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังดงต้นสน ทิ้งให้เทายืนมองตามทั้งสองคนอยู่คนเดียว รอยยิ้มเจื่อนๆที่ถูกปั้นขึ้นมา บัดนี้ได้หายไปจนหมดสิ้น ลมหายใจอุ่นถูกพ่นออกมาจากปากอย่างไม่สบอารมณ์นัก เทาหันหน้ามองไปทางทะเลสาบก่อนจะกร่นด่าออกมาเบาๆ
"ไอ้สัส เสือกทุกเรื่องเลยมึงนี่..."
++++++++++++++++
"ชานยอล รอเทาหน่อยมั้ย?" จุนมยอนที่วิ่งตามชานยอลหันหลังกลับไปมองเป็นระยะๆแต่ก็ไม่เห็นว่าเทาจะวิ่งหรือเดินตามมาเลย จนตอนนี้ร่างเล็กเริ่มจะกังวลขึ้นมานิดๆ
"เดี๋ยวมันก็ตามทันพี่" ชานยอลตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"แต่ว่า..." จุนมยอนตั้งท่าจะพูดซ้ำอีก ชานยอลจึงรีบชิงพูดขึ้นมาก่อน
"พี่มาที่นี่บ่อยมั้ย?"
"จากนี้ไปก็คงจะอาทิตย์ละครั้งล่ะมั้ง"
"อ้อ~" ชานยอลพยักหน้าช้าๆก่อนจะยิ้มออกมา
"ชานยอล พี่ว่าเราน่าจะรอเทา" จุนมยอนพยายามยื้อน้องโดยการดึงมือข้างที่น้องจับเอาไว้
"พี่เหนื่อยแล้วหรอ?" ชานยอลหันมาถามด้วยรอยยิ้ม หากแต่มันเป็นการบ่ายเบี่ยงที่จะพูดถึงบุคคลที่สามที่เขาไม่ต้องการ
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ว่าเทา..." จุนมยอนยังไม่ลดละความพยายามที่จะอธิบาย แต่ก็ถูกชานยอลตัดบทอีกครั้ง
"นั่งพักตรงนู้นก่อนก็ได้นะ" ร่างสูงชี้ไปที่ต้นสนต้นใหญ่ซึ่งมีรากบางส่วนชอนไชขึ้นมาเหนือผิวดิน และบางส่วนก็ยื่นออกมามากพอจะเป็นที่นั่งพักใต้ร่มไม้ได้
"เอ่อ...ก็ได้" จุนมยอนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินตามชานยอลไปนั่งใต้ต้นไม้นั้น ไม่คิดว่าชานยอลจะเป็นคนที่พูดด้วยยากขนาดนี้...พูดกันคนละเรื่องแถมยังไม่ยอมเข้าใจตลอดเลย
จุนมยอนนั่งเล่นนั่งพัก สังเกตมองไปรอบๆดงต้นสนนี้อย่างสนใจ จริงๆได้นั่งพักหน่อยก็ดีนะ...เมื่อกี้ตอนวิ่งตามเทายังเหนื่อยอยู่เลย...จริงสิ แล้วตอนนี้เทาไปอยู่ไหนของเขานะ
"ทำอะไรน่ะชานยอล. เมื่อจุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นชานยอลยืนอยู่ตรงหน้าเขาในระยะที่ไกลออกไป กำลังทำมือเป็นรูปตัวแอลสองตัวประกบกันเพื่อเป็นกล้องถ่ายรูปเหมือนอเด็ก
"ถ่ายรูปไง" ชานยอลตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างเหมือนทุกที
"คึ กล้องลมน่ะนะ" จุนมยอนอดขำไม่ได้กับท่าทีที่ดูเด็กขัดกับเสียงแฃะส่วนสูงของชานยอล...เขาก็แค่น่ารักเกินกว่าจะมีเสียงแบบนั้น
"เหมือนนางไม้เลย" ชานยอลเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอื้อมมือไปเด็กดอกไม้สีขาวซึ่งบานเป็นพุ่มเตี้ยๆใกล้ๆกับต้นสนมาหนึ่งดอกและทัดเอาไว้ที่หูข้างขวาของจุนมยอน
"สวยมาก.." ร่างโปร่งยืนมองคนตรงหน้าไม่วางตาก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"อะไรนะครับ?" จุนมยอนเลิกคิ้วถาม ก็เมื่อกี้ได้ยินไม่ชัดว่าชานยอลพูดอะไรนี่นา
"ผมหมายถึงดอกไม้น่ะ" ชานยอลยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เขิน
"อ่า.." จุนมยอนพยักหน้าช้าๆ ชานยอลเด็ดดอกไม้ออกมาอีกหนึ่งดอกก่อนจะยื่นให้จุนมยอนอีก ร่างบางเมื่ิอรับดอกไม้มาก็ยิ้มก่อนจะนั่งสังเกตดูลักษณะของดอกไม้สีขาวในมือ
'แชะ'
"หืม..ถ่ายรูปหรอ? จุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงกดชัทเตอร์ แล้วก็ใช่จริงๆเมื่อเห็นกล้องดิจิตอลสีเฃินขนาดเล็กห้อยอยู่ที่ข้อมือของชานยอล
"หึหึ" ร่างสูงยิ้มแฉ่งเห็นฟันทุกซี่และหัวเราะในลำคอเบาๆ
"เอามาดูนะ" จุนมยอนลุกจากที่นั่งเดินตรงไปหาชานยอลพยายามจะขอกล้องถ่ายรูป
"ไม่ให้ดู~" ชานยอลยกมือขึ้นสูงเพื่อให้คนต้วเล็กเอื้อมไม่ถึง
"อย่าถ่ายตอนเผลอสิ เอามาดูเลย" ร่างบางเขย่งสุดตัวก่อนจะพยายามกระโดดเพื่อจะแย่งกล้องถ่ายรูปมาให้ได้แต่ก็ไร้ผล
"ไม่ ผมจะเก็บไว้ดูคนเดียว" ชานยอลว่าพลางแลบลิ้นใส่อย่างอารมณดี
"ชานยอลอ่า~"จุนมยอนยู่ปากก่อนจะพองแก้มเล็กน้อย มือเรียวตีไปที่ไหล่ของร่างสูงเบาๆหลายที
"หึหึ" อีกครั้งที่ร่างสูงหัวเราะในลำคอ มือหนาเอื้อมขึ้นมาบีบจมูกรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว...ใช่ มันเป็นรูปถ่ายตอนเผลอ แต่ก็เป็นรูปถ่ายตอนเผลอที่สวยที่สุดนะ เพราะพี่น่ะ...สวยมากอยู่แล้วในสายตาผม ไม่ว่าจะส่วนไหนหรือจะทำอะไรก็สวยไปหมด ...จริงๆนะ
"พี่จุนมยอน!"
ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก จุนมยอนก็รีบหันไปหาเจ้าของเสียงทันที เทาเดินตามมาทีหลังพร้อมกับจักรยานของเขาที่เข็นมาคู่กัน
"เทาเทา" จุนมยอนยิ้มก่อนจะโบกมือเรียกน้อง แต่กลับไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆจากเทา...แม้แต่รอยยิ้มแห้งๆ
"ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ" เทาจอดจักรยานตรงหน้าพั่สะใภ้และชานยอลก่อนจะยกตัะขึ้นคร่อมเบาะนั่งเอาไว้ จุนมยอนก็รีบปีนขึ้นไปซ้อนอย่างว่าง่าย แต่ยังโบกมือร่ำลากับชานยอลไม่ทันเสร็จเทาก็รีบปั่นจักรยานออกมาจากสวนตรงกลับบ้านไปทันที
.
.
.
.
"พี่เข้าไปก่อนเดี๋ยวผมเอาจักรยานไปเก็บ" เทาหยุดรถที่หน้าบ้านเพื่อให้จุนมยอนลงไปก่อน
"โอเคครับ~" ร่างบางก็ทำตามอย่างว่าง่าย จุนมยอนเปิดประตูรั้วให้เทาเข็นจักรยานเข้าไปเก็บที่โรงรถเก็บของ ส่วนตัวเองก็แยกเข้าบ้านไป
"อ้าว เซฮุนอา" เมื่อเข้ามาด้านในก็เจอเซฮุนนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา ที่โซฟาชุดเล็กตรงข้ามกับเขามีเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนอีกคนที่ขนาดตัวพอๆกับเซฮุนนั่งอยู่ด้วย คงจะเป็นเพื่อนของน้องล่ะมั้ง จะว่าไปเด็กคนนี้ก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะถึงแม้จะผิวคล้ำนิดหน่อยก็ตาม
"นี่ไง พี่จุนมยอน" เซฮุนแนะนำพี่สะใภ้ให้เพื่อนรู้จัก
"อ้อ...สวัสดีครับ ผมชื่อจงอินเป็นเพื่อนเซฮุน" เด็กชายผิวคล้ำลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะแนะนำตัวเองและโค้งให้กับจุนมยอน
"อ๋า~ สวัสดีครับ...ทานอะไรมั้ยเดี๋ยวพ..!!" ร่างเล็กยิ้มกว้างก่อนจะเริ่มเสนอของว่างให้เด็กๆ แต่ไม่ทันได้พูดจนจบริมฝีปากอิ่มก็ถูกช่วงชิงครอบครองเสียก่อนแล้ว จงอินเข้ามาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะก้มลงประกบจูบคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว จุนมยอนตาโตด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จู่ๆเด็กที่เพิ่งรู้จักกันครั้งแรกก็เข้ามาจูบเขา...นี่มันอะไรกัน!?
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่จุนมยอน" จงอินพูดหลังจากถอนจูบออกพร้อมกับขยิบตาให้ ร่างโปร่งยิ้มหวานซึ่งเปี่ยมไปด้วยสเน่ห์ที่ยากจะปฏิเสธ ผิดกับเซฮุนที่เอาแต่นั่งจ้องมาที่ร่างเล็กกับเพื่อนสนิท...ไม่มีการแสดงออกทางสีหน้า ไม่มีการปริปากพูดอะไรใดๆออกมา เพียงแค่จ้องมอง...ด้วยสายตาที่แปลกออกไป...ตกใจ เสียใจ และโกรธในเวลาเดียวกัน
To Be Continue
เป็นไง ใครโดนหลอกมั่ง 555555555555555 สนุก ฮิ้งงงงง -,,-
ตอนแรกว่าจะแกล้งซ้อนอีก แต่...สงสารก็ได้ เก็บเอาไว้แกล้งรอบหน้า 555555 #หลบมือหลบเท้ารี้ด
และ...ตัวที่เลวที่สุดในเรื่องโผล่มาแล้ว...น้องจุงงินของไรท์ #ผิด
เรารู้สึกว่าเรื่องมันยังอีกยาวไกลมากเลยง่ะ ฮื่อออออ 555555555555555555555
ไปละพรุ่งนี้สอบ ฮื่ออออออ O<-<
ซารางเงยยย์ ฝันจุนม๊วฟฟ <333
ความคิดเห็น