คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5
"จุนมยอน เช้าแล้วครับ" ร่างสูงอยู่ในในชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว เดินออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงกว้าง คริสปลุกจุนมยอนที่กำลังหลับสบายให้ตื่นด้วยการหอมแก้ม
"อื้อ~ คริสอ่ะ" จุนมยอนพลิกตัวเข้าหาร่างสูง ก่อนจะขยี้ตาเบาๆพอให้ตื่น ใบหน้ายู่ยี่ในยามเช้าบ่งบอกเลยว่าคนตัวเล็กไม่อยากตื่นขนาดไหน คริสยิ้มกับท่าทางน่ารักของร่างบางตรงหน้าก่อนจะยื่นมือไปยีผมที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งกว่าเดิม
"วันนี้ฉันตื่นก่อนนาย สงสัยหิมะจะตกหน้าร้อนแหงๆ" คริสพูดด้วยน้ำเสียงปนขำ
"เพราะใครกันล่ะ" จุนมยอนค้อนใส่คนตัวโตกว่า เมื่อคืนตั้งกี่รอบก็ไม่รฺู้..บอกให้พอก็ไม่พอ ตัวเองไม่เหนื่อยแต่เราเหนื่อยนะ -3-
"หึหึ ไปทำงานก่อนนะ" คริสยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"จะไปทำงานน่ะทานอะไรรึยัง?" จุนมยอนเงยหน้ามองคนรักก่อนจะถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
"ทานแล้ว เมื่อคืนนี้ไง...อิ่มถึงเช้า" คริสยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อโค้ทมาพาดไว้ที่แขน
"บ้า -///-" จุนมยอนฝังหน้าลงกับหมอน แต่ก็ปกปิดแก้มขาวที่ขึ้นสีแดงอ่อนๆไว้ไม่มิด
"หึหึ ฉันไปแล้วนะ" คริสดึงหมอนออกจากมือจุนมยอนก่อนจะย้ายมาวางไว้ข้างๆคนตัวเล็กแทน
"อื้ม" จุนมยอนพยักหน้ารับก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือบางคว้าเอาเนคไทของคริสก่อนจะดึงให้ร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้ๆและจุ๊บเบาๆ...กลายเป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกวันไปแล้วสำหรับมอร์นิ่งคิสก่อนที่คริสจะออกไปทำงาน ซึ่งร่างสูงเคยอ้างว่าเป็นกำลังใจในการทำงาน (ตอแหลชัดๆ -.,-)
หลังจากที่คริสออกไปแล้ว จุนมยอนก็ลุกจากที่นอนไปอาบน้ำ ร่างบางเหลือบมองไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนัง...เพิ่งจะหกโมงเช้าเองหรอเนี่ย ทำไมวันนี้คริสออกไปทำงานเช้าจังล่ะ...หมู่นี้คริสดูงานเยอะยังไงไม่รู้แฮะ .___.
“กลับมาต้องหาอะไรโด้ปซะแล้ว...ทำอะไรให้ทานดีนะ” จุนมยอนยืนคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนออกที่ละเม็ดและถอดใส่ในตะกร้า ก่อนจะตามด้วยกางเกงผ้า ร่างเปลือยเปล่าเดินเข้ามาภายในห้องอาบน้ำก่อนจะเปิดน้ำร้อนไหลออกจากฝักบัวมากระทบผิวกายเนียนละเอียด ไอหมอกจากความร้อนของน้ำคละคลุ้งเต็มไปหมด กระจกทุกบานเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นเนื่องจากฝ้าที่เกิดจากความต่างของอุณหภูมิ มือเล็กเอื้อมไปปิดน้ำก่อนจะชโลมสบู่เหลวไปตามท่อนแขนและลำตัวช้าๆ แต่จู่ๆจุนมยอนกลับหยุดการกระทำทุกอย่างไปเสียดื้อๆ ก่อนจะเริ่มหันมองไปทุกทิศทางอย่างหวาดระแวงซึ่งก็พบเจอแต่เพียงความเงียบและความว่างเปล่าเท่านั้น...ไม่ ไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย...ความรู้สึกอึดอัดแบบนี้คืออะไร รู้สึกเหมือนถูกมองอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทั้งที่ก็ไม่มีใคร...เราเป็นอะไร หรือเพราะเรานอนไม่พอ...เพราะอะไร...ไม่มีใครสักหน่อย นายคิดมากเกินไปแล้วคิม จุนมยอน
ร่างบางรีบเปิดน้ำล้างตัวอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกระแวงที่ยังคงอยู่ ก่อนจะดึงผ้าขนหนูมาห่มตัวแน่นหนาและเดินออกจากห้องน้ำไปแต่งตัว........จังหวะเดียวกันกับที่ชานยอลเดินออกจากห้องไป...
"เซฮุนอา" เมื่อจุนมยอนเดินลงมาข้างล่างก็พบกับเซฮุนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว เซฮุนหันมามองพี่สะใภ้เล็กน้อยก่อนจะรีบลุกหนีไป
"เดี๋ยวก่อนสิ เซฮุนอา" จุนมยอนเร่งฝีเท้าตามก่อนจะรั้งแขนน้องเอาไว้
"ต้องการอะไร?" เซฮุนหันมามองจุนมยอนด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ทานข้าวเช้าก่อนสิ ไม่หิวหรอ" จุนมยอนยิ้มถาม
"ไม่" เซฮุนเมินหน้าหนี
"แต่มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ วัยกำลังโตน่ะต้องทานเยอะๆสิ" จุนมยอนพยายามโน้มน้าวให้น้องอยู่ทานข้าวเช้าที่บ้านให้ได้
"พูดจบยัง?" ร่างโปร่งถอนหายใจก่อนจะทำหน้าเบื่อหน่าย
"จ...จบแล้วก็ได้" จุนมยอนยิ้มแห้งๆให้เซฮุน...ไม่สำเร็จสินะ
"แล้วตอนพี่อายุเท่านี้พี่ทานเยอะหรอ ทำไมตัวเล็กกว่าผมอีก" เซฮุนย้อน ก่อนจะไล่มองพี่สะใภ้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ก็...ก็มัน...ได้แค่นี้อ่ะ" ร่างบางพูดเสียงเบา เล่นแบบนี้ก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเหมือนกันแฮะ .__.
"เฮ้อ แค่กินข้าวเช้าก็พอใช่มั้ย" พอเห็นว่าจุนมยอนดูจ๋อยลงไป เซฮุนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวและไม่พูดอะไรอีก จุนมยอนมองตามเซฮุนอย่างไม่เข้าใจแต่สุดท้ายรอยยิ้มจางๆก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหวานอีกครั้ง ร่างบางรีบไปเตรียมอาหารเช้าให้น้อง ส่วนตัวเองมีแค่นมหนึ่งแก้วติดมือออกมาจากครัว
ทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกัน เซฮุนเขี่ยอาหารตรงหน้าไปมาก่อนจะเริ่มทานอย่างจริงจัง เขาไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าเท่ากับคนที่นั่งตรงข้ามเขาพี่สะใภ้กำลังอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์อย่างจดจ่อจนไม่รู้ตัวว่าเซฮุนกำลังมองอยู่ มือบางยกแก้วนมขึ้นดื่มก่อนจะวางลงที่เดิม ลิ้นเล็กตวัดเลียคราบนมที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากอย่างเคยชินโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าร่างโปร่งเหลือบมองเขาตลอดเวลา ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงนั่นทำให้เซฮุนคิดอะไรบางอย่างแต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็พลั้งปากพูดออกไปเสียแล้ว
"พี่จุนมยอน" จู่ๆเซฮุนก็เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา จุนมยอนละสายตาจากหนังสือพิมพ์และเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงทุ้มนั้นทันที
"ครับ?" ร่างบางมองอีกคนตาแป๋ว
"จูบแรกของพี่ เมื่อไหร่" เซฮุนยังคงสีหน้าเรียบเฉย
"เห?" จุนมยอนทำหน้างงกว่าเดิม จู่ๆมาถามอะไรเนี่ย
"จูบแรกน่ะ เมื่อไหร่" คนเด็กกว่าถามซ้ำอรกครั้ง...ก็พลั้งปากพูดออกไปแล้วแถมอีกฝ่ายยังได้ยินชัดเจนขนาดนี้ คงจะทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ
"เอ่อ...ก็น่าจะ 7ปีที่แล้วล่ะมั้ง" ร่างบางนึกอยู่สักพักก่อนจะตอบไปอย่างงงๆ
"กับพี่คริสรึเปล่า" เซฮุนถามต่อ
"ช...ใช่ครับ" จุนมยอนตอบพลางพยักหน้าช้าๆ
"งั้นก็ไม่เคยมีประสบการณ์กับคนอื่นเลยดิ"
"ก็...ไม่เคยอ่ะ" ร่างบางส่ายหัว ถึงคริสจะไม่ใช่แฟนคนแรกแต่เรื่องแบบนี้เขารู้จักก็เพราะคริสน่ะแหละ
"อืม ไปเรียนนะ" เซฮุนก้มลงหยิบเป้ขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากบ้านไปโดยที่กินอาหารเช้าไปได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
"ถามทำไมนะ..." จุนมยอนได้แต่มองตามหลังเซฮุนไป พลางคิดไม่ตกถึงสิ่งที่เด็กคนนั้นถามเมื่อสักครู่นี้ หรือว่า...เซฮุนจะแอบมีแฟน?! ไม่งั้นก็คงไม่มาถามอะไรแบบนี้หรอกมั้งเนอะ หรือว่าที่รีบออกไปโรงเรียนแต่เช้าทุกวันก็เพื่อจะไปเจอแฟนงั้นหรอ...จะว่าไปเราก็มีแฟนตอนม.ปลายเหมือนกันนะ ถึงจะคบกันได้ไม่ยาวแต่ช่วงที่คบกันเราก็เป็นคล้ายๆเซฮุนล่ะมั้ง พกข้าวเช้าไปกินที่โรงเรียนกับคนนั้นทุกวันเลย บ้าจริง...ทำไมแค่นี้ถึงนึกไม่ออกนะ ที่เซฮุนเป็นแบบนี้เพราะมีแฟนนี่เอง แล้ววันนี้เรารั้งเขาไว้จะไปสายรึเปล่า...พี่ขอโทษนะเซฮุนนา
'กริ๊ง~'
"สวัสดีครับ?" ร่างบางรีบวิ่งมารับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
(จุนมยอน นี่ฉันเองนะ) ซึ่งปลายสายเป็นเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดี
"อ้าว มีอะไรหรอคริส"
(เทาตื่นรึยัง?)
"ยังเลยอ่ะ"
(เฮ้อ~ มันเรียน9โมงนะเนี่ย นายช่วยไปปลุกเทาหน่อยได้มั้ย) คริสถอนหายใจยาวๆให้น้องคนกลางจอมเหลวไหล ขอให้ได้นอนเถอะ...ยาว
"อ๋อ ได้สิๆ" จุนมยอนเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะตอบตกปากรับคำ
(ขอบใจมากนะจุนมยอน)
"ไม่เป็นไรหรอกคริส เดี๋ยวเราปลุกให้นะ...นี่คริสอยู่ไหนแล้ว?"
(ยังไม่ถึงเลย อยู่บนถนนเนี่ย)
"อ่อ ตั้งใจทำงานนะครับ"
(งั้นเจอกันตอนเย็นนะ) พูดจบคริสก็วางสายไป จุนมยอนวางหุโทรศัพท์ก่อนจะจัดการเก็บล้างภาชนะทั้งหลายที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ เสร็จแล้วจึงขึ้นไปปลุกเทาตามที่คริสบอก
"เทา...ตื่นอยู่รึเปล่าครับ?" จุนมยอนเคาะประตูเรียกน้องจากด้านนอก ก่อนจะเงียบรอปฏิกิริยาโต้ตอบจากอีกฝ่าย แต่ก็ได้รับแต่ความเงียบกลับมาพอให้อนุมานได้ว่ายังไม่ตื่น
"เทา พี่เข้าไปนะ" ร่างบางถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปภายในห้องนอนของน้องชายคนกลาง เทายังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ หมอนและผ้าห่มกระจัดกระจายพอๆกับของในห้องที่วางไม่เป็นที่ หนังสือกองอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือบ้าง บนโต๊ะหัวเตียงบ้าง บนพื้นบ้าง จุนมยอนยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหัวเบาๆกับห้องรกๆของเด็กน้อย ร่างบางเดินไปที่เตียงก่อนจะเขย่าตัวเทาเพื่อจะปลุกให้ตื่น
"นี่ๆ สายแล้วตื่นเร็ว" เสียงหวานพยายามเรียกคนที่นอนอยู่ให้ตื่นแต่ตรงกันข้าม เทาพลิกตัวหันมาทางจุนมยอนก่อนจะนอนกอดหมอนอย่างสบายใจ เสียงเรียกของร่างบางไม่มีผลต่อการนอนของเขาเลยแม้แต่น้อย
"เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ ตื่นสิเทาเทา" จุนมยอนเริ่มบ่นงุ้งงิ้งๆพอเห็นว่าปลุกน้องไม่สำเร็จ ทั้งเขย่าเรียก ทั้งตี ทั้งดึงแก้ม...ทำยังไงเทาก็ไม่ตื่นเสียทีจนจุนมยอนเองเริ่มจะหงุดหงิดนิดๆ
"เทาาาาา~ ตื่นนนนน~ โอ๊ะ!" จุนมยอนยกมือขึ้นมาป้องปากก่อนจะก้มลงตะโกนข้างหูร่างสูงโปร่งที่นอนหลับตา พอเห็นว่าน้องไม่ยอมตื่น...ไม่แม้แต่จะขยับตัว ร่างบางก็ถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงแรงๆด้วยความหงุดหงิด เทาลืมตาข้างนึงก่อนจะลอบยิ้มเมื่อเห็นแผ่นหลังของคนตัวเล็กอยู่ตรงหน้า เสียงบ่นงุ้งๆงิ้งๆเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากบางไม่ขาดสาย ใครมันจะบ้านอนตื่นสายได้ขนาดนี้กันเล่า...ก็พี่สะใภ้น่าแกล้งจะตายไป
"ใครมาบ่นอะไรงุ้งงิ้งๆเนี่ย" เทาพาดแขนไปข้างหน้าก่อนจะรวบเอวบางมากอดต่างหมอนข้าง
"ท...เทา ลุกไปอาบน้ำเร็วครับ ต้องออกไปเรียนไม่ใช่หรอ?" จุนมยอนตกใจที่จู่ๆเทาก็มากอดเอวเขา ก่อนจะรีบไล่น้องให้ลุกไปอาบน้ำเมื่อเห็นว่าตื่นแล้ว
"ไม่ไปได้ป่ะ" ร่างสูงเริ่มเอาแต่ใจ
"เทาลุกเร็วๆ" จุนมยอนบ่น ก่อนจะตีมือที่เหนียวเป็นตีนตุ๊กแกของเทา
"ไม่อาวว" เทาลากเสียงยาว ก่อนจะกอดคุณพี่สะใภ้แน่นกว่าเดิม
"ไม่ได้ โดนคริสดุพี่ไม่ช่วยนะ" จุนมยอนตีหน้าดุเลียนแบบที่คริสชอบทำ
"ผมไม่อยากไป ช่วยทำให้ผมอยากไปหน่อยสิ" เทายิ้มให้จุนมยอนเหมือนทุกครั้ง นี่ไม่กลัวกันเลยใช่มั้ยย!!
"เทาเทาทำไมเป็นแบบนี้นะ ลุกเร็วๆ" จุนมยอนเองก็เริ่มจะงอแงด้วยอีกคน
"พี่สะใภ้ขับรถเป็นมั้ย?" เทาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่สะใภ้ตัวเล็กก่อนจะถาม
"เป็นสิ" ร่างบางพยักหน้ารัว
"งั้นขับไปส่งผมหน่อยดิ" เทายิ้มอ้อน
"ก็ต้องลุกก่อน" จุนมยอนกอดอกก่อนจะยื่นข้อเสนอให้เทาลุกออกจากเตียง
"โอเคๆ" ร่างโปร่งปล่อยมือออกจากตัวร่างเล็กก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"พี่ลงไปรอข้างล่างนะ" จุนมยอนรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ประตู
"อาบน้ำให้หน่อย ขี้เกียจ" เทายิ้มเจ้าเล่ห์ แต่คราวนี้กลับไม่ได้ผลเสียแล้ว
"ตลกและ" จุนมยอนแลบลิ้นใส่น้องก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องของน้องทันที...โตขนาดนี้แล้วใครจะอาบให้กันล่ะ เทายืนมองประตูห้องที่ตอนนี้ไม่มีจุนมยอนยืนอยู่แล้วแต่รอยยิ้มบนใบหน้าคมยังคงอยู่ ไม่ว่าจุนมยอนจะออกไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม...คงจะดีถ้ามีคนตัวเล็กมาปลุกเขาแบบนี้ทุกๆวัน
หลังจากที่เทาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ส่งมอบกุญแจรถให้กับพี่สะใภ้คนสวยเป็นคนขับรถไปส่งเขาที่มหาลัย ถึงจะมาสายนิดหน่อยแต่วันนี้พี่สะใภ้ขับมาส่งถึงที่เชียวนะ ไม่อยากลงจากรถเลยแฮะ...
"ไปเรียนได้แล้ว" จุนมยอนไล่เทาที่เอาแต่นั่งยิ้มไม่ยอมลงจากรถเสียที ทั้งที่เขาก็ขับมาเกยอยู่หน้าคณะแล้วแท้ๆ อีกอย่างตอนนี้มันสายแล้วไม่ใช่หรอ?
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ คุณพี่สะใภ้" เทาหันมายิ้มให้ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆและหอมแก้มจุนมยอนเบาๆหนึ่งที ร่างโปร่งลงจากรถและหายเข้าไปข้างในมหาลัยอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้จุนมยอนนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถ แก้มใสพลันเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ...คิดมากน่าจุนมยอน น้องเขาอาจจะแค่ต้องการขอบคุณที่มาส่งเฉยๆ เมื่อก่อนเราเองก็เคยหอมแก้้มคุณแม่เหมือนกันนี่นา ไม่มีอะไรหรอก...
ร่างบางปลดเกียร์ว่างก่อนจะขับรถออกนอกบริเวณมหาลัยเพื่อจะมุ่งกลับบ้าน แต่ก็พลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าตอนทำอาหารให้เซฮุน ของสดในตู้เย็นแทบไม่เหลือเลย จุนมยอนรีบกลับรถเข้าไปในเมืองเพื่อจะแวะซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่เขามักจะไปเป็นประจำ ดีนะที่นึกขึ้นได้ก่อนไม่งั้นเย็นนี้สามพี่น้องคงจะไม่มีอะไรกินแน่ๆ
.
.
.
.
"วันนี้ทำอะไรให้สามคนนั้นกินดีนะ..." จุนมยอนพึมพำระหว่างที่กำลังเดินเลือกซื้อวัตถุดิบ ถ้านึกเมนูออกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปเดินมา ร่างเล็กไล่มองของสดในตู้แช่ไปเรื่อยๆเผื่อว่าจะนึกออกว่าวันนี้จะทำอะไรกิน
"จุนมยอน! จุนมยอนใช่มั้ย" เสียงร้องเรีบกดังขึ้นทำให้จุนมยอนละสายตาจากสิ่งที่มองอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่เจ้าของเสียงตรงหน้าเขา ชายหนุ่มที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันยืนยิ้มให้เขาอย่างสดใส ส่วนสูงที่ไล่เลี่ยกันกับเส้นผมสีส้มสว่างที่ไม่ค่อยคุ้นตาเท่าไหร่นัก จุนมยอนหรี่ตาก่อนจะเริ่มนึกชื่อของคนตรงหน้า...เราคุ้นหน้านายมากเลย แต่เมื่อก่อนนายยังไม่ได้ทำผมสีนี้ใช่มั้ย
"ช...ใช่ครับ นาย...นายคือ...มินซอก!?" จุนมยอนตอบพลางนึกขึ้นได้ว่าคนๆนี้ก็คือ คิม มินซอก เพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมนู่น
"เห้ยย นึกว่าจะจำเราไม่ได้ซะแล้ว!!" มินซอกยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะด้วยความดีใจ
"นายผอมลงเยอะเลย!" จุนมยอนตาโต เมื่อกี้เกือบจำไม่ได้เลยอ่ะ นายหล่อขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย เพราะผอมลงเยอะด้วยก็เลยจำไม่ได้ ไปทำอะไรมานะถึงได้ผอมลงขนาดนี้
"คนเราก็ต้องดูดีขึ้นสิ" มินซอกยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะยักคิ้ว
"คึคึ แล้วนี่เป็นไงมั่งไม่เจอเลย?" ถึงเวลาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ
"ก็เรื่อยๆอ่ะ เริ่มเบื่องานที่ทำอยู่ล่ะ ฮ่าๆๆ" มินซอกพูดไปก็หัวเราะไปด้วย
"นายทำงานอะไรอ่ะ?" จุนมยอนถามต่อ
"ก็พนักงานบริษัททั่วไปน่ะแหละ รำคาญบอสจะแย่แล้ว ฮ่าๆๆๆ"
"คึ นายก็ยังอารมณ์ดีเหมือนเดิมเลย" จุนมยอนยิ้มเมื่อนึกถึงสมัยก่อน มินซอกเป็นคนร่าเริงและอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา โดนเพื่อนล้อเป็นซาลาเปายังไม่เคยโกรธเลย ทำอะไรก็หัวเราะตลอด ตลกดี
"นี่ยังอยู่แก๊งค์เดียวกับแบคฮยอน,คยองซูป่ะเนี่ย" มินซอกเองก็ยังจำภาพสมัยเป็นนักเรียนของจุนมยอนได้ดี ทั้งสามคน : จุนมยอน,แบคฮยอน และคยองซู นี่เห็นตัวติดกันตลอดเวลา ไปไหนก็ต้องไปด้วยกัน เข้ามหาลัยยังเข้าที่เดียวกัน คณะเดียวกันทั้งสามคนเลย บางทีก็แอบสงสัยว่าคนเรียบร้อยแบบจุนมยอนเป็นเพื่อนสนิทกับแบคฮยอนได้ยังไง
"อื้ม แต่พักหลังๆไม่ค่อยได้เจอสองคนนั้นเลย" จุนมยอนยิ้มเจื่อนๆ จะว่าไปก็ตั้งแต่เรียนจบน่ะแหละที่ต่างคนต่างไปทำงานของตัวเองเลยไม่ค่อยได้เจอกัน แบคฮยอนดูจะเป็นคนที่จับตัวยากที่สุดเลย รายนั้นเดี๋ยวไปนู่นไปนี่ตลอด จะว่าไปก็คิดถึงสองคนนั้นอยู่เหมือนกันนะไม่ได้เจอนานแล้ว .___.
"เอ้อ! วันศุกร์นี้จะมีงานคืนสู่เหย้าที่โรงเรียนนี่"
"เห? ไม่เห็นรู้เลย" จุนมยอนทำหน้างงๆ คืนสู่เหย้าอะไรทำไมเราไม่รู้เรื่องเลยล่ะ วันศุกร์นี้แล้วด้วยเนี่ยนะ ทำไมมันกระชั้นจัง
"เขาส่งจดหมายไปที่บ้านน่ะ นายไม่ได้หรอ?" มินซอกถามกลับ
"ไม่เห็นมี...อ๋อ ตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านน่ะ"จุนมยอนเพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้เขาย้ายออกมาอยู่กับคริสแล้ว จดหมายที่ส่งไปที่บ้านนี่อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้อ่าน
"อ่าว นั่นแหละๆนายจะไปมั้ย?" มินซิกไม่สนใจ ตอนนี้อยากรู้แค่คำตอบนี้มากกว่า
"ไปก็ดีนะ จะได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานเหมือนอย่างที่เจอนายวันนี้ไง" จุนมยอนยิ้ม...อยากเจอแบคฮยอนไม่ใช่อะไรหรอก คนนั้นถ้ามีปาร์ตี้ดีๆกับแอลกอฮอล์ให้ดื่มคงจะไม่พลาด
"ดีๆๆ งั้นเจอกันที่โรงเรียนนะ" มินซอกยิ้ม ก่อนจะจัดการแลกเบอร์ด้วยการให้นามบัตรและปลีกตัวออกมาทำธุระของตนเองต่อ
จุนมยอนก้มลงมองนาฬืกาข้อมือ ก่อนจะรีบซื้อของทั้งที่ยังคิดเมนูไม่ออก ร่างบางพุ่งตรงไปที่รถก่อนจะขับออกไปที่ร้านอาหารของเขาเพื่อจะแวะไปถามเรื่องจดหมาย แม้จะเข้าไปได้ไม่นานนักก็โดนคุณแม่ไล่กลับเพราะไม่ต้องการให้จงแดมาเจอลูกชายของตนอีก เมื่อได้จดหมายจากโรงเรียนก็เข้ามานั่งแกะอ่านในรถ ร่างบางรีบโทรศัพท์ไปหาคยองซูก่อนแต่ก็ไร้การตอบรับใดๆ จุนมยอนจึงตัดสินใจบึ่งรถไปที่ร้านเบเกอรี่ของเพื่อนสนิทด้วยตัวเอง
'กิ๊งง'
"รับอะไรดีครับ?"
ชายหนุ่มผิวขาวร่างเล็กกำลังง่วนอยู่กับการจัดเค้กในตู้กระจกส่งเสียงต้อนรับโดยอัตโนมัติเทมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งที่ผูกติดอยู่ที่ประตูโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ
"อ๋อ..ผมมาหาเพื่อนครับ" จุนมยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ตู้โชว์เค้ก คยองซูค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาด้วยความรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงของผู้มาเยือน
"จุนมยอน!!" คยองซูตาโต จากเดิมที่ว่าโตอยู่แล้วยิ่งโตหนักจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า
"คึคึ" จุนมยอนหัวเราะคิกคักกับท่าทางตกใจของอีกคน คยองซูวางเค้กในมือก่อนจะรีบวิ่งอ้อมเคาน์เตอร์ออกมาและพุ่งเข้ากอดจุนมยอนจนเซถลาไปข้างหลัง
"คิดถึงแกโคตรๆ ว่าจะโทรหาอยู่" คยองซูว่า แขนเล็กยังคงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นด้วยความคิดถึง ไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้นานมากกกกกแล้ว อยู่ดีๆก็มาหาโคตรเซอร์ไพรส์อ่ะ
"เมื่อกี้เราโทรมาแต่ไม่มีใครรับ" จุนมยอนฟ้อง
"จริงอ่ะ สงสัยเราจะอบขนมอยู่" คยองซูผละออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดู...จุนมยอนโทรมาจริงๆด้วยแหละ .____.
"ยุ่งก็ดีแล้ว ขายดีน่ะสิ" จุนมยอนแตะไหล่คยองซูเบาๆก่อนจะส่งยิ้ม คยองซูเองก็ยิ้มตอบจนริมฝีปากอิ่มกลายเป็นรูปหัวใจสีแดง
"เอ่อ...เอา เค้กแครอทแล้วก็มูสช็อคโกแลตค่ะ" เสียงหวานใสจากลูกค้าสาวคนหนึ่งดังขึ้น เรียกให้คนทั้งสองหันไปสนใจเธอแทน
"ได้ครับ เดี๋ยวเสิร์ฟให้ที่โต๊ะนะครับ" คยองซูรีบหันไปรับออร์เดอร์และยิ้มให้ลูกค้าอย่าเป็นมิตร ก่อนจะหันกลับมาหาจุนมยอน
"เรามากวนรึเปล่า?" ร่างเล็กมองตามหญิงสาวคนนั้นเข้าไปด้านในร้านที่มีลูกค้านั่งอยู่เต็ม ก่อนจะเอ่ยถาม
"ไม่เลยๆๆๆ ฮยอนซิก!!" คยองซูส่ายหน้ารัว ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกฮยอนซิกซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังให้ออกมาหา
"จ๋า?" ชายหนุ่มผมสีดำ ผิวออกคล้ำๆเล็กน้อยเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มหวานจนแทบมองไม่เห็นดวงตาของเขาเลย
"เค้กแครอทกับมูสช็อคโกแลตโต๊ะนู้น" คยองซูสั่ง ก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะซึ่งลูกค้าคนเมื่อสักครู่นั่งอยู่
"จ้าา~ หวัดดีจุนมยอน" ฮยอนซิกโบกมือให้จุนมยอน ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบเค้กในตู้แช่ตามที่คยองซูสั่งอย่างคล่องแคล่ว...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฮยอนซิกก็ยังเหมือนเดิม เป็นคนสุภาพและอารมณ์ดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ที่สำคัญ...ยังเชื่อฟังคยองซูทุกอย่างเหมือนเดิมด้วย เป็นผู้ชายที่น่าคบเป็นแฟนมากๆ คยองซูนี่โชคดีจัง
"จุนมยอน ไปนั่งคุยกันเถอะ" คยองซูว่า พลางลากผมไปนั่งที่ชุดโต๊ะและเก้าอี้เล็กๆทุี่มุมหนึ่งของร้าน ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามผม
"อุตส่าห์แวะมาหา มีอะไรป่าว?" คยองซูเริ่มชวนคุย
"เมื่อกี้เจอมินซอกแหละ"
"จริงดิ!?" คยองซูตาโตเมื่อได้ยินชื่อมินซอก ได้ยินมาว่ามันผอมลงเยอะมาก...อยากเห็นมั่งอ่ะ
"เพิ่งรู้เมื้อกี้เองว่าจะมีคืนสู่เหย้า"
"เออๆ ว่าจะถามอยู่ว่าจะไปมั้ย"
"ไปสิ ไม่ได้เจอเพื่อนๆนานแล้ว"
"แล้วไอ้แบคล่ะ?" คยองซูถามถึงสมาชิกคนสุดท้ายของกลุ่ม
"ยังไม่ได้ถามเลย" จุนมยอนว่าพลางส่ายหัวช้าๆ
"งั้นเดี๋ยวเราถามให้ก็ได้ แต่มันน่าจะไปนะ"
"คึ เราก็คิดงั้น" นานแล้วที่เราสามคนไม่ได้รวมตัวกัน คงจะดีถ้าไปงานคืนสู่เหย้ากันครบทุกคน
"คยองซูจ๋าา~" อีกครั้งที่ผมและคยองซูโดนขัดจังหวะ ฮยอนซิกเดินมาก่อนจะหยุดยืนข้างๆคยองซู
"อะไร?" ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองแฟนหนุ่มช้าๆ น้ำเสียงดูต่างออกไปจากเมื่อกี้..จะว่าหงุดหงิดก็ไม่ใข่หรอก แต่คยองซูไม่ใช่พวกที่ชอบแสดงออกกับคนที่รักต่อหน้าคนอื่น ถึงแม้ว้าคนอื่นที่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทอย่างผมก็ตาม
"ลูกค้าบอกว่าอยากกินช็อคโกแลตร้อน" ฮยอนซิกยิ้มตาปิด
"นายก็ทำสิ" คยองซูตอบปัดๆและไม่มองหน้าฮยอนซิกอีกเลย ฉันอยากคุยกับจุนมยอนนี่นาเพื่อนอุตส่าห์มาหา ยังมีอีกตั้งหลายเรื่องที่อยากจะคุยนะ
"ผมทำไม่อร่อยน่ะสิ ตอนนั้นผมทำแล้วเป็นไงล่ะ จำไม่ได้หรอ?" ฮยอนซิกพยายามพูดให้คยองซูยอมลุกไปทำงาน น้ำเสียงปนอ้อนแบบนั้นทำยังไงคยองซูก็ใจแข็งได้ไม่นานหรอก
"อืมๆ เดี๋ยวไปนะ" คยองซูพยักหน้าส่งๆ หวังว่าฮยอนซิกจะเดินกลับไปและเขาจะได้คุยกับจุนมยอนต่ออีกสักนิดแล้วค่อยไป
"ไม่ได้นะครับ จุนมยอนอ่า~ยืมตัวคยองซูแป๊บนึงนะ" ฮยอนซิกหันมายิ้มให้จุนมยอนก่อนจะดึงตัวคยองซูขึ้นมา
"เราว่าจะกลับพอดีล่ะ ไปทำงานเหอะคยองซูฉันไม่กวนแล้ว" จุนมยอนตัดบทด้วยการลากลับ เขามานี่คยองซูก็ไม่ได้ทำงานแน่ๆ...กลับดีกว่า แค่ได้เจอหน้ากันก็ดีใจแล้วเนอะ
"จะกลับแล้วหรอ เพิ่งจะมาเองนะ" คยองซูหันมามองเพื่อนรักด้วยสายตาที่ดูผิดหวัง ฮยอนซิกนะฮยอนซิก...พึ่งไม่ได้เลย :(
"ฮยอนซิกดูแลเพื่อนเราดีๆนะ" จุนมยอนโบกมือหยอยๆให้กับคนทั้งคู่พร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆ...พวกนายอย่าทะเลาะกันนะ ฮยอนซิกไม่ผิดนะคยองซู ^ ^;;;
"ครับผม~ กลับบ้านดีๆนะจุนมยอน" ฮยอนซิกโบกมือให้จุนมยอนอย่างเป็นมิตร
"บ๊ายบาย" คยองซูเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปกอดจุนมยอนอีกครั้งเป็นการบอกลา
ร่างเล็กขับรถกลับมาที่บ้านก่อนจะรีบนำของสดและอาหารต่างๆเข้าไปจัดเก็บในครัว ระหว่างเดินเข้าไปในบ้านก็สังเกตเห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวของเซฮุนถูกถอดวางอย่างลวกๆ จุนมยอนยิ้มจางๆก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย ร่างบางจัดการเก็บรองเท้าเข้าไปในตู้เป็นที่เป็นทาง แต่เมื่อเข้าไปในตัวบ้านกลับไม่เจอแม้แต่เงาของน้องเล็กตัวสูงโปร่งเลยแม้แต่น้อย จุนมยอนคิดว่าเซฮุนคงจะอยู่บนห้องจึงไม่ได้สนใจอะไร รีบนำของที่ซื้อมาเข้าไปไว้ในตู้เย็นและเก็บเข้าตามชั้นต่างๆทันที หลังจากจัดแจงเก็บของเรียบร้อยแล้วเขาก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าประตูที่เชื่อมต่อระหว่างห้องครัวกับส่วนซักล้างถูกเปิดทิ้งเอาไว้ จุนมยอนกำลังจะเดินไปปิดประตูแต่เขากลับเหลือบเห็นแผ่นหลังและเส้นผมสีน้ำตาลสวยของเซฮุนกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่พื้น เขาลอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะแอบเดินเข้าไปหาเซฮุนเงียบๆ
"ทำอะไรอ่ะ?"
"เห้ย!"
เสียงหวานใสถามขึ้น ทำเอาเซฮุนสะดุ้งตัวออกมาเล็กน้อย ร่างโปร่งหันกลับมามองพี่สะใภ้เจ้าของเสียงก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ตกใจหรอ พี่ขอโทษนะ" จุนมยอนยิ้มขำ
"ไม่เป็นไร" เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างต่อ
"เซฮุนทำอะไรอ่ะ?" จุนมยอนชะเง้อมองก่อนจะถามอีกครั้ง
"ซักผ้าห่ม" คนเด็กกว่าตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"ปกติไม่ได้ให้แม่บ้านซักหรอ?" จุนมยอนถามพลางอมยิ้มไปด้วย ไม่ค่อยจะเห็นเด็กผู้ชายวัยนี้ทำงานบ้านด้วยตัวเองเท่าไหร่เลยแฮะ
"มันเลอะนิดหน่อยซักเองก็ได้" เซฮุนรีบตอบปัดๆ มือขาวก็ขยี้ผ้าห่มไปด้วย
"พี่ซักให้มั้ย เซฮุนจะได้ไปทำการบ้าน" จุนมยอนเสนอจะช่วย
"ไม่เป็นไร"
"ซักเป็นจริงหรอ เปียกทั้งตัวแล้วน่ะ" ร่างเล็กมองดูการกระทำของอีกคนแล้วก็อดยิ้มขำไม่ได้ ดูสิกางเกงเปียกไปหมดแล้ว..เสื้อก็เปียกไปครึ่งตัว ผ้าห่มน่ะมันผิืนใหญ่ซักยากนะ
"ไม่ต้องมายุ่ง" ร่างสูงหันมามองจุนมยอนด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"เซฮุนอา..." ไม่ทันที่จุนมยอนะได้พูดอะไรต่อ เซฮุนก็ขัดขึ้นมาเสียก่อนด้วยท่าทีและสีหน้าที่หงุดหงิด
"อยากจับนักใช่มั้ย? มันเลอะน้ำว..." เสียงทุ้มขาดหายไป เด็กชายชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะเผลอปากพูดอะไรน่าอายออกไป
"น้ำ?" จุนมยอนทำหน้างง
"ว...วาดรูป...ตอนวาดสีน้ำ มันหกใส่ผ้าห่ม" เซฮุนรีบแก้คำตอบทันที
"อ่อ" จุนมยอนพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
"จะทำอะไรก็ไปเหอะน่า" เซฮุนไล่ก่อนจะนั่งหันหลังให้จุนมยอนอีกครั้ง
"ก็ได้ครับ" จุนมยอนยู่ปาก ก่อนจะเดินกลับออกไปทาวครัวตามที่น้องสั่งอย่างว่าง่าย
"เฮ้อ ยุ่งชะมัด" เซฮุนถอนหายใจยาวๆทันทีหลังจากที่พี่สะใภ้กลับออกไปแล้ว ร่างโปร่งส่ายหัวเบาๆให้กับความหวังดีที่จุ้นจ้านของอีกคนก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการทำความสะอาดผ้าห่มของตนเองต่อไป
จุนมยอนออกไปเดินเล่นในสวนเพื่อรอเวลาที่จะทำอาหารเย็น ร่างบางนั่งลงบนพื้นบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่มไม้และสายลมเย็นที่พัดผ่านทำให้บรรยากาศรอบๆดูสงบ เย็นและผ่อนคลาย จุนมยอนตั้งใจจะแค่นั่งเล่นเฉยๆแต่กลับเผลองีบหลับไปครู่ใหญ่ เมื่อตื่นขึ้นมาเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม...ใต้ต้นไม้ หากแต่เขาไม่ได้นั่งคนเดียวอีกต่อไป ศีรษะเกยอยู่บนไหล่กว้างของคนข้างๆ จุนมยอนรีีบกลับมานั่งหลังตรงพิงกับลำต้นก่อนจะมองไปที่บุคคลข้างๆซึ่งกำลังยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี
"ช...ชานยอล!" ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาก็เจอน้องชายข้างบ้านในระยะประชิดพอตัว
"แอบมางีบอยู่นี่เอง" ชานยอลยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"เข้ามาได้ยังไงน่ะครับ?" จุนมยอนถาม
"ปีนเข้ามาไง" ร่างสูงว่าพลางบุ้ยปากไปที่กำแพงรั้วซึ่งติดกับบ้านของเขา
"อ...เหรอ" จุนมยอนมองตาม ไม่รู้จะต่อบทสนทนายังไง เขายังแปลกใจอยู่เล็กน้อยกับการกระทำของเด็กชาย...ชอบมาทำให้ตกใจอยู่เรื่อยเลย
"อยู่คนเดียวหรอครับ?" ชานยอลเปลี่ยนเรื่องคุย
"เปล่าหรอก เซฮุนกลับมาแล้วล่ะ" จุนมยอนตอบพร้อกับรอยยิ้มเจื่อนๆ
"วันหลังจะนอนก็นอนในห้องดีๆสิพี่ นอนในสวนน่ะมันเด่นนะ" ชานยอลว่า พลางดึงเศษใบไม้เล็กๆออกจากผมของร่างบาง
"เด่น?"
"ระวังจะโดนลักหลับนา" ชานยอลโน้มตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบข้างหูจุนมยอน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้ามนหากแต่จุนมยอนมองไม่เห็นมัน
"พ...พูดอะไรน่ะ ชานยอล!" จุนมยอนถลึงตาใส่คนเด็กกว่า แก้มขาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้
"ล้อเล่นครับ ผมไปละนะ...อลิซของผม" ชานยอลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวผู้เป็นพี่และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โบกมือให้ร่างบางเล็กน้อยก่อนจะปีนรั้วข้ามฝั่งไป
"อลิซ?" จุนมยอนยังคงแก้มแดงไม่หาย อลิซอะไรกันเล่า...อลิซเป็นเด็กผู้หญิงไม่ใช่รึไงกัน มาเรียกเราว่าอลิซได้ไง...ร่างเล็กลุกขึ้นยืนบ้างก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่าได้เวลาเตรียมอาหารเย็นแล้ว เมื่อจุนมยอนเดินกลับเข้าไปในบ้านก็เจอเซฮุนเดินกลับออกมาจากห้องซักผ้าพอดี สภาพแย่กว่าเมื่อกี้ที่เขาเห็นเสียอีก...เหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด เปียกไปหมดทั้งตัวเลย แน่ใจนะว่าไม่ได้ตกลงไปในเครื่องซักผ้าน่ะ ทำไมถึงได้เปียกแบบนั้นกันนะ
"เซฮุนนา ซักผ้าเสร็จแล้วหรอ?" จุนมยอนเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
"อืม จะไปนอนแล้ว" เซฮุนตอบสั้นๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่บันได
"เดี๋ยวก่อนสิครับ" จุนมยอนเดินตามน้องและรั้งแขนเอาไว้
"อะไร" เซฮุนหันกลับมามองคนตัวเล็กกว่าด้วยท่าทางเบื่อหน่ายเหมือนเคย
"มานี่ๆ" จุนมยอนลากเซฮุนมาที่เก้าอี้ก่อนจะกดไหล่น้องให้นั่งลง
"ทำไม?" เซฮุนมองหน้าจุนมยอนอย่างไม่เข้าใจว่าคนตัวเล็กต้องการอะไรจากเขากันแน่ คนจะขึ้นห้องแล้วลากมานั่งทำไม
"จะนอนทั้งที่หัวเปียกแบบนี้ได้ไงล่ะครับ" จุนมยอนว่า ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูแห้งผืนเล็กออกมาจากตู้ ถึงเดิมทีเขาจะไม่ได้ซื้อมาเพื่อใข้เป็นผ้าที่เอาไว้เช็ดตัวก็เถอะแต่มันก็ยังไม่ได้สกปรกอะไร
"ช่างมันเหอะ เดี๋ยวก็แห้งเอง" เซฮุนทำท่าจะลุกขึ้น แต่จุนมยอนดันตัวน้องให้นั่งลงเหมือนเดิม
"แบบนี้ไม่สบายกันพอดี พี่เช็ดให้นะ" ร่างบางจัดการใช้ผ้าขนหนูในมือค่อยๆเช็ดเส้นผมสีน้ำตาลสวยของคนเด็กกว่าอย่างทะนุถนอม
"เรื่องเยอะชะมัด..." ถึงร่างโปร่งจะบ่นพึมพำออกไปแบบนั้น แต่ลึกๆแล้วกลับรู้สึกดีที่พี่สะใภ้เช็ดผมให้เขา...ไม่มีใครคอยมาดูแลหรือเป็นห่ววเขาแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ขึ้นมัธยมคริสก็เริ่มปล่อยส่วนเทา ไม่เคยสนใจดูแลน้องเลยซักนิด..แค่มาเล่นด้วยกันเท่านั้น จะว่าไปก็ไม่มีใครมาเช็ดผมให้เขาแบบนี้นานมากแล้วจริงๆ หัวใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหวและเต้นรัวทุกครั้งที่อุ้งมือนุ่มสัมผัสกับเส้นผมของเขา ใบหน้าคมที่เคยซีดเผือกกลับถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อนๆที่แก้มเป็นครั้งแรก ไม่เคยมีใครทำให้เขาหน้าแดงได้มาก่อน...บ้าจริง ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไมต้องรู้สึกดีกับคนคนนี้ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร หยุด...ก่อนที่ฉันจะเป็นบ้า
"ไปนอนได้ อย่าลืมเปลี่ยนเสื้อก่อนล่ะ ข้าวเย็นเสร็จแล้วพี่จะไปเรียกนะ" จุนมยอนเอาผ้าขนหนูไปแขวนตากเอาไว้ที่เคาน์เตอร์แพนทรี่ ก่อนจะหันมายิ้มให้เซฮุนที่พยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
"อืม" แค่เพียงเสียงอื้ออึงสั้นๆในลำคอก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินหายขึ้นชั้นสองไปอย่างรวดเร็ว
จุนมยอนมองตามน้องไปจนลับสายตา ก่อนจะมองไปที่นาฬิกาอีกครั้ง...คงได้เวลาเตรียมข้าวเย็นแล้วจริงๆ ก่อนที่จะเข้าครัวร่างบางก็ไม่ลืมที่จะโทรศัพท์ไปหาคริสก่อน...
"คริส วันนี้จะกลับมากินข้าวมั้ย?" จุนมยอนถามด้วยน้ำเสียงสดใส
(เออ...ว่าจะโทรหานายอยู่เลย วันนี้ฉันคงกลับดึกล่ะ) ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะล้านิดๆ
"มีประชุมหรอ?” จุนมยอนถามด้วยความเป็นห่วง
(ใช่ ฉันลืมบอกนายขอโทษนะ)
"ไม่เป็นไรๆ ดีนะเรายังไม่ได้เตรียมอะไรเยอะ เราจะได้ทำให้เซฮุนก่อน" จุนมยอนตอบพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย จะขอโทษเราทำไมเราไม่ได้โกรธคริสนะ อีกอย่างคริสก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...ช่วงนี้คริสงานยุ่งดูก็รู้
(ไม่ต้องรอฉันหรอกจุนมยอน ถ้าหิวก็กินไปเลยนะ) คริสดักไว้ก่อน เพราะครั้งก่อนเขาลืมบอก จุนมยอนนั่งรอเขาจนเที่ยงคืนแถมยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วย บอกว่า ‘เดี๋ยวคริสจะเหงากินข้าวคนเดียว’ พอเจอไม้นี้เข้าไปต่อให้กินมาจากข้างนอกจนอิ่มแค่ไหนก็จะกินกับข้าวที่จุนมยอนทำรอเอาไว้จนหมดอยู่ดี
"อื้ม ก็ได้ๆ" จุนมยอนพยักหน้ารัวๆทั้งที่ไม่มีใครเห็น
(ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอฉันกลับหรอก...คงดึกจริงๆวันนี้) คริสเอาแต่ย้ำว่าไม่ต้องรอ
"ถ้าง่วงนะ" จากคำตอบของจุนมยอน คริสรู้ได้ทันทีว่าจุนมยอนจะรอเขาแน่ๆเลย ให้ตายสิดื้อชะมัด
(นอนเถอะ...จะได้ลักหลับง่ายๆ) พูดจบก็หัวเราะ ‘หึหึ’ ในลำคอ
"บ้า -//-" แก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง
(แค่นี้ก่อนนะจุนมยอน) คริสตัดบทเมื่อมีลูกน้องเปิดประตูเข้ามาในห้องของเขา
"ครับผม" จุนมยอนยิ้มและวางสายคุณสามีไปก่อน
ร่างเล็กจัดการเตรียมอาหารเย็นให้กับเซฮุนคนเดียว เพราะเซฮุนบอกว่าวันนี้เทาออกไปกินข้าวกับเพื่อนคงกลับดึกๆ ก่อนจะทำงานบ้านนู่นนี้อย่างละนิดอย่างละหน่อย เวลาล่วงเลยผ่านไปก็ยังไม่มีวี่แววว่าคริสจะกลับบ้านในเร็วๆนี้เลย ร่างบางกดเปลี่ยนช่องทีวีไปมาจนกระทั่งดูละครและหนังจนจบไปหนึ่งเรื่องคริสก็ยังไม่กลับมาเสียที นี่รอจนเริ่มจะง่วงแล้วนะ...หรือเขาควรจะไปนอนก่อนอย่างที่คริสบอกดี แต่ไม่เอาอ่ะ...เกิดคริสกลับมาแล้วมาลักหลับเราจริงๆจะทำไง ไม่เอาๆๆไม่นอนหรอก ยังไงเราก็ไม่นอนก่อนเด็ดขาด -3-
"พี่สะใภ้?" ร่างสูงโปร่งของเทาเดินแทรกผ่านประ๖บ้านเข้ามาและกำลังจะขึ้นไปนอนข้างบน กลับชะงักเมื่อเห็นไฟห้องนั่งเล่นยังสว่างอยู่และพี่สะใภ้ของเขาก็ยังนั่งอยู่บนโซฟา เทาเปลี่ยนใจเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแทบจะทันที
"อ้าว กลับมาแล้วหรอ?" จุนมยอนหันมามองเทาเมื่อรู้สึกได้ถึงเงาของร่างสูงข้างๆ
"พี่คริสยังไม่กลับหรอครับ" เทาถามออกไปทั้งที่รู้อยุ่แล้วว่าคริสยังไม่กลับมา เข้ามาในบ้านก็เห็นแล้วว่ารถของพี่คริสไม่ได้จอดอยู่ในที่ของมันและจากที่สังเกตมาหลายวันพี่สะใภ้ของเขาก็ไม่ใช่คนที่นอนดึกขนาดนี้
"อื้ม" จุนมยอนพยักหน้าช้าๆ ท่าทางอ่อนแรงนั่น...ดูท่าจะเริ่มง่วงเต็มที เทาทิ้งกระเป๋าสะพายลงกับพื้นก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนหนุนตักพี่สะใภ้บนโซฟาอย่างรวดเร็ว
"เทา!?" จุนมยอนตกใจที่อยู่ดีๆเทาก็กระโดดขึ้นมา นั่นทำให้เขาตื่นขึ้นมานิดนึง
"เหนื่อย ขอนอนแป๊บ" พูดจบเทาก็นอนหลับตาโดยไม่ได้สนใจเสียงบ่นของจุนมยอนเลยแม้แต่น้อย
"ขึ้นไปนอนบนห้องสิ" จุนมยอนพยายามจะดันหัวเทาออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล
"เดี๋ยวค่อยขึ้น ขี้เกียจ" เทาพลิกตัวนอนตะแคงอย่างไม่สนใจ
"จริงๆเลย.." จุนมยอนถอนหายใจก่อนจะส่ายหัวช้าๆ เด็กคนนี้ดื้อจริงๆเลย
"รอพี่คริสหรอครับ" ร่างโปร่งหันหน้ามาหาจุนมยอนก่อนจะชวนคุย
"ใช่ เริ่มง่วงแล้วด้วย" จุนมยอนเบะปาก
"ดีจัง...ถ้าผมกลับดึกกว่าพี่คริส พี่จะรอผมป้ะ?" เทาถามก่อนจะเงียบเพื่อรอฟังคำตอบ
“อืมม...ไม่รอหรอก" จุนมยอนทำท่าใช้ความคิดก่อนจะตอบไปแบบแกล้งๆ
"อะไรเนี่ย -3-" เทาแกล้งค้อนใส่คนตัวเล็ก ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิม
"ล้อเล่นนะ คึคึ" ร่างบางยิ้มจนตาหยีก่อนจะหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าเทางอนเขา
"ชิส์ นอนดีกว่า" เทาหันมาแลบลิ้นใส่ ก่อนจะนอนหลับไปบนตักของจุนมยอนจริงๆ ตามมาด้วยจุนมยอนที่เข้าสู่โลกแห่งความฝัน มีเพียงเสียงโทรทัศน์เท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนกับแสงไฟภายในห้องนั่งเล่นสีครีม
คริสกลับมาถึงบ้านหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าเทพบุตรเมื่อเห็นว่าภรรยาสุดที่รักนั่งรอเขาจริงๆ...รอจนหลับไปแล้ว ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนจุนมยอนก็ทำให้เขาหายเหนื่อยได้ทุกครั้งสิน่า คริสเดินไปปิดทีวีก่อนจะปลุกเทาให้ตื่นและไล่ให้ไปนอนข้างบน เทาทำตามอย่างว่าง่ายเพราะสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดตอนนี้คือการนอนต่อ ร่างสูงจัดการอุ้มช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะเดินไปปิดไฟห้องนั่งเล่นและพาคนตัวเล็กขึ้นไปนอนข้างบน
TALKK YEAHH!!
มาแล้วววววว 55555555555555 อาทิตย์ที่แล้วไม่ว่าง เลย
ตอนนี้ซอฟต์ๆนะ กลัวรี้ดหายใจไม่ออก 555555555555555
**คำในเซนเซอร์** ตอนที่เซฮุนซักผ้าน่าจะเดาออกนะ น้ำWOW! นะ 55555555555555
และก็คนที่เป็นแฟนคยองซูในเรื่อง คือ ฮยอนซิก วงBTOB
คู่นี้แอบมีซัมติงนะ เป็นเพื่อนกันอยู่โรงเรียนเดียวกันก่อนเดบิวต์ เลาชอบ 55555555555
กิกิ -..-
ความคิดเห็น