คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 12
'ครืดด~ ครืดด'
สมาร์ทโฟนสีดำสั่นครืดคราดอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวเก่งของร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะเดินออกจากห้องทำงาน คริสหยุดดูก่อนจะสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายด้วยความประหลาดใจ ก็ในเมื่อนานทีปีหนปลายสายจะโทรหาเขานี่นา
"มีอะไรเซฮุน พี่กำลังจะประชุมเดี๋ยวค่อยคุยได้มั้ย"
(พี่คริสเดี๋ยว!)
"อะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไง"
(พี่จุนมยอน...เอ่อ...)
"จุนมยอนเป็นอะไร?"
(พี่จุนมยอน...หายตัวไป)
"ว่าไงนะ!!"
(ตอนผมกลับจากโรงเรียนก็ไม่มีใครอยู่บ้านเลยคิดว่าพี่เขาอาจจะออกไปข้างนอก แต่จนพี่เทากลับมาพี่จุนมยอนก็ยังไม่กลับ หาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ ผมไม่รู้ว่าพี่เขาจะไปอยู่ที่ไหนได้อีกก็เลยโทรหาพี่ แต่...พี่จุนมยอนก็ไม่ได้อยู่กับพี่ใช่มั้ย?)
"เปล่า จุนมยอนไม่ได้อยู่ที่นี่"
(มีที่อื่นอีกรึเปล่าที่พี่เขาจะไป?)
"ฉันจะถามให้ แต่ปกติจุนมยอนจะบอกก่อนตลอดนะถ้าจะไปไหนน่ะ แล้วตอนนี้เทาอยู่ไหน? พี่ขอคุยกับเทาหน่อย"
(พี่เทาไปถามที่บ้านพี่ชานยอล)
"อ่อ...ฉันจัดการต่อเอง นายมีอะไรก็ไปทำเถอะเซฮุน ขอบใจที่โทรมาบอกนะ"
(พี่คริส)
"ว่าไง?"
(ผมไม่สบายใจ)
"ทำไมล่ะ"
(ผมว่ามันต้องมีอะไร..เกิดขึ้นแน่ๆ)
"ตอนนี้เรายังสรุปไม่ได้นะเซฮุน พี่สะใภ้ของนายอาจจะกลับไปที่ร้านหรือบ้านก็ได้"
(แล้วถ้าไม่อยู่ล่ะ?)
"ถ้าถึงตอนนั้นแล้วยังไม่เจอ..."
(ถ้าไม่เจอ?)
"นายก็เตรียมแจ้งตำรวจได้เลย"
หลังจากที่คริสวางสายแต่ในใจเขากลับไม่ได้ปล่อยวางเหมือนอย่างที่แสดงออกมา การประชุม3ชั่วโมงแทบจะไม่ได้อะไรเลยเพราะในหัวคิดถึงแค่ว่าจุนมยอนไปไหนและทำไมถึงติดต่อไม่ได้ งานทั้งหมดถูกโอนให้แอมเบอร์ดูแลต่อ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะหนังสีเทาในรถยนต์คันหรูก่อนจะขับไปดูที่บ้านของจุนมยอนในทันที
.
.
.
.
.
"อือ..."
แสงสว่างจากหลอดไฟสีขาวเพียงหนึ่งเดียวในห้องใต้ดินช่วยปลุกให้จุนมยอนรู้สึกตัวขึ้นมาทีละน้อย ร่างบางที่นอนราบอยู่บนพื้นค่อยๆปรือตาก่อนจะหันมองไปรอบๆช้าๆที่ทั้งหนาวและไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน ความรู้สึกอึนๆเหมือนมีใครเอาหินมาทับหัวคือความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามา ตามด้วยความรู้สึกเจ็บๆที่ข้อมือทั้งสองข้างที่ถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือก ทั้งที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ทั้งที่จำไม่ได้ว่ามาที่นี่ได้ยังไง แต่เขากลับเหนื่อยเกินที่จะรู้สึกกลัวเสียอีก
"ว่าไงครับพี่จุนมยอน?" ร่างสูงโปร่งเดินยิ้มลงมาจากด้านบนก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างบาง
"ช...ชานยอล"
"ครับ ผมเอง"
"พ...พี่อยู่ที่...ที่ไหน"
"บ้านผมไง จำไม่ได้สินะครับ" ว่าพลางเกลี่ยนิ้วลงบนแก้มนิ่มเบาๆอย่างทะนุถนอม
"ท...ทำไมถึง...." จุนมยอนหันหน้าหนีสัมผัสจากอีกคนด้วยการพยายามจะมองไปรอบๆห้องอันแสนว่างเปล่าและเยือกเย็นนั่นแต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้เขาเวียนหัวมากกว่าเดิม
"พี่จุนมยอนเนี่ยน้า ใครบอกให้ดื่มอะไรก็ดื่มง่ายๆเนอะ แต่ก็ดีนะ...พี่เนี่ยน่ารักอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด"
"ดื่ม...ดื่มอะไร"
"ยากดประสาทนี่ไง ผมมีเยอะเลยล่ะ...เอาอีกมั้ยครับ" ชานยอลฉีกยิ้มกว้างก่อนจะยกขวดน้ำอัดลมพลาสติกขนาด2ลิตร ที่ภายในบรรจุของเหลวสีออกน้ำตาลดำซึ่งมีปริมาตรเหลืออยู่ครึ่งหนึ่งของภาชนะ
"ม...ไม่...ชานย...อล"
"เรียกผมอีกสิ"
"ช...ชาน..."
"พี่น่ารักที่สุดเลย" ชานยอลก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวพี่ชายข้างบ้านมากอดอย่างเต็มรัก ตัวจุนมยอนโอนเอนไปตามแรงดึงก่อนจะซบหน้าลงบนแผงไหล่กว้างนั้นอย่างไม่มีทางเลือกด้วยฤทธิ์ของยากดประสาท
"บ้าน...อยาก...กลับ..." สิ่งเดียวที่สะทัอนความคิดในจิตใต้สำนึกของคนตัวเล็ก
"ฟันอยู่หรอครับ? ผมไม่ให้พี่กลับง่ายๆหรอก ผมรอให้พี่มาหาตั้งนานแล้วนะ" ชานยอลหุบยิ้มแต่ยังคงน้ำเสียงออดอ้อนไว้อย่างเดิม
"......"
"ได้อยู่ใกล้ๆ ได้สัมผัสผิวนุ่มๆ ได้กลิ่นหอมๆ ผมอยากเก็บพี่ไว้ที่นี่จัง" เสียงกระซิบอันแผ่วเบาแต่กลับดังกึกก้องสำหรับจุนมยอนถูกแทนที่ด้วยสัมผัสนุ่มร้อนจากริมฝีปากหนาที่กดจูบเบาๆลงบนต้นคอขาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"ชานยอล...ไม่.." ร่างบางพยายามรวบรวมสติที่มีเหลืออยู่เพียงน้อยนิด มือที่ถูกมัดก็พยายามจะดันอีกคนนึงเอาไว้ ถึงแม้จะอ่อนแรงแต่ร่างโปร่งก็รับรู้ได้ว่าคนตัวเล็กเริ่มจะไม่เชื่อฟังเขาอีกแล้ว
"หืม? ดื่มอีกสักหน่อยท่าจะดีแฮะ" ชานยอลยิ้ม ก่อนจะเปิดฝาขวดน้ำ
"ไม่...ไม่ พี่ไม่ดื่ม...ไม่!" จุนมยอนพยายามหันหน้าหนีก่อนจะเม้มปากแน่น ตอนนี้ความทรงจำก่อนหน้ารวมทั้งสติค่อยๆเริ่มกลับมาทีละน้อยหลังจากฤทธิ์ของยากดประสาทที่ถูกบังคับให้ดื่มเริ่มเจือจางลงไปบ้าง จุนมยอนพยายามยันตัวขึ้นมาเพื่อจะหนีแต่ก็ถูกชานยอลกดเอาไว้ตามเดิม
"จะไม่ดื่มหรอครับ" รอยยิ้มอันเยือกเย็นไม่ต่างไปจากน้ำเสียงกรีดลงบนใบหน้าหวานของร่างโปร่ง มือหนาค่อยๆประคองแก้มนิ่มอย่างเบามือก่อนจะออกแรงบีบคางเล็กอย่างแรงเพื่อจะเปิดปากของจุนมยอน
"อื้อ!" ของเหลวสีน้ำตาลเข้มถูกเทกรอกใส่ปากบาง ของเหลวบางส่วนกระฉอกหกเลอะไปตามเนื้อตัวและเสื้อผ้า จุนมยอนตัดสินใจที่จะไม่กลืนแต่มีหรือที่ร่างโปร่งจะไม่รู้ ชานยอลบีบจมูกรั้นเอาไว้โดยมีอากาศเป็นเครื่องต่อรอง
"กลืนสิครับ จะได้ไม่ทรมานนะ" รอยยิ้มอันเยือกเย็นถูกส่งออกมาอีกครั้ง จุนมยอนไม่มีทางเลือกนอกจากกลืนเครื่องดื่มผสมยากดประสาทรสชาติหวานๆเฝื่อนๆลงไปอย่างไม่มีทางเลือก ร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างพอใจก่อนจะกระดกขวดให้ร่างบางดื่มเพิ่มอีก
"แฮ่กๆๆ.." ร่างเล็กหอบหายใจถี่เพื่อกอบโกยออกซิเจนเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ทันทีที่ชานยอลปล่อยมือออก
"เก่งมากครับ คนสวยของผม" ร่างสูงโปร่งก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆก่อนจะลูบผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู จุนมยอนได้แต่นอนนิ่งๆ หายใจแผ่วเบาและจ้องมองไปยังผู้ชายตรงหน้าที่เปลี่ยนอารมณ์ทุกๆ5วินาที สารกดประสาทในร่างกายถูกเติมเต็มอีกครั้งและตอนนี้เขากำลังพ่ายแพ้ต่อมัน
"อยากให้ผมวาดรูปพี่ตอนนี้มั้ย? น่าจะได้รูปที่สวยที่สุดตั้งแต่ผมวาดมาเลยล่ะ"
"....."
"หรือว่าจะถ่ายรูปไว้แล้ววาดทีหลังดีนะ"
"....."
"อยากเห็นหน้าพี่ตอนมีความสุขใกล้ๆน่ะ ผมรอไม่ไหวแล้ว" ร่างโปร่งก้มตัวลงคร่อมทับร่างบางเอาไว้ ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนแก้มเนียนใสอย่างหลงใหล ก่อนจะเลื่อนมาจูบเบาๆที่มุมปาก จุนมยอนช้อนตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ถึงจะไม่ใช่สิ่งที่ชานยอลต้องการแต่ก็ดีกว่าปฏิเสธเขา ทั้งสองอยู่ใกล้กันเพียงแค่ปลายจมูกแตะ, แบ่งปันลมหายใจอุ่นๆด้วยกัน จุนมยอนหลับตาด้วยความอ่อนแรงและสมองของเขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้วเมื่อริมฝีปากหนากำลังบดเบียดอยู่กับริมฝีปากของตน สิ่งที่ทำได้เพียงอย่างเดียวคือการตอบสนองจากเบื้องลึกในจิตใต้สำนึก - จูบตอบ
(ไอ้ยอล!! ไอ้ชานยอลโว้ยย!! อยู่มั้ยวะ!!?)
เสียงเรียกสลับกับเสียงเคาะประตูด้านบนที่ดังขึ้นขัดจังหวะทำเอาชานยอลตกใจไม่น้อย มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือนและยังเป็นแขกที่อันตรายมากเสียด้วย
"ดื่มอีกนิดนะครับ พี่จุนมยอน" ชานยอลถือขวดน้ำก่อนจะประคองศีรษะร่างบางเพื่อป้อน จุนมยอนเองก็ยอมดื่มแต่โดยดีเพราะตอนนี้เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
"เดี๋ยวผมมานะ" พูดจบก็ค่อยๆวางตัวจุนมยอนให้นอนลงก่อนจะรีบเดินขึ้นไปที่ประตูบ้านทันที ก่อนจะเปิดรับแขกชานยอลก็ไม่ลืมที่จะส่องกระจกก่อนเพื่อจะปั้นหน้าให้ดูเหมือนปกติ มือหนาขยี้ผมตัวเองให้ยุ่งฟู เสื้อยืดสีขาวซึ่งมีคราบเครื่องดื่มเลอะถูกถอดทิ้งไปและหยิบเสื้อยืดสีเทามาสวมแทน ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มวัย20ปีหยุดยืนอยู่หลังประตูบ้าน มือข้างหนึ่งจับอยู่ที่ลูกบิด...พร้อมแล้วสำหรับแขกไม่ได้รับเชิญ...จื่อเทา
"มีอะไรวะ?"
"นี่มึงอยู่บ้านทั้งวันป่ะเนี่ย"
"เปล่า กูออกไปซื้อของเพิ่งกลับมาได้ซักพัก"
"แล้วพ่อแม่มึงอ่ะ?"
"ทำงาน"
"มึงอยู่บ้านคนเดียวหรอ?"
"เออ มีไรป่ะเนี่ย"
"คือ...มึงเห็นพี่สะใภ้กูบ้างมั้ย แบบ...เขามาหามึงป่ะ?"
"ไม่นะ พี่จุนมยอนจะมาหากูทำไม"
"แล้วมึงเห็นเขาบ้างมั้ยวะ?"
"ไม่เห็นว่ะ มีไรป่าว"
"อืม...ช่างมันเถอะ โทษทีเว้ย"
"เออ มีไรให้กูช่วยก็บอกแล้วกัน" สิ้นประโยคชานยอลก็ปิดประตูใส่เพื่อนบ้านอย่างเทา รอยยิ้มจอมปลอมถูกลบออกจากใบหน้าตลอดกาล ร่างโปร่งเดินผ่านห้องครัวลงไปยังห้องใต้ดินให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ รอยยิ้มปีศาจปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าตุ๊กตามีชีวิตของเขายังคงนอนอยู่ที่เดิม
"พี่จุนมยอน" เสียงกระซิบแหบพร่า แม้จะเบาบางแต่ก็ดังพอจะปลุกให้ร่างบางรู้สึกตัวจากห้วงนิทราอันเวิ้งว้าง
"อือ..." แต่ก็ตอบสนองอะไรไม่ได้มากนักนอกจากเสียงครางอื้ออึงในลำคอ
"อยากให้มีใครสักคนวาดรูปผมกับพี่ตอนนี้เอาไว้จัง คงเป็นภาพที่สวยน่าดู" ชานยอลยิ้ม มือหนาก็พลางปลดเปลื้องชิ้นส่วนผ้าต่างๆที่ปกปิดร่างกายเล็กเอาไว้
"อ...อย่า..." ถึงแม้ร่างกายจะขีดขืนไม่ได้แต่จุนมยอนก็ไม่เคยเต็มใจกับการกระทำนั้น
"ร้อนมั้ยครับพี่จุนมยอน" เด็กหนุ่มถามในขณะที่กำลังดึงกางเกงขาห้าส่วนของร่างเล็กออกจสกเรียวขาขาว
"ช...ชานย..อล"
"ทำให้ร้อนกว่านี้ดีมั้ยนะ" ผู้ถูกเรียกขานชื่อยกยิ้มอย่างพอใจ มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะนำสิ่งๆนั้นสอดเข้าไปในช่องทางที่คับแน่นของอีกคน
"อ๊ะ!!" สิ่งสุดท้ายที่จุนมยอนรับรู้ได้ ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเริ่มเบลอเหมือนโทรทัศน์ที่ถูกตีดสัญญาณ และดับมืดไปในที่สุด
.
.
.
.
.
"เซฮุน, เทา เจอจุนมยอนมั้ย?" คำถามแรกที่ออกจากปากพี่ชายคนโตอย่างคริสหลังจากพรวดเข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อนชนิดที่ว่าแทบจะพังประตู
"ไม่ครับพี่" เทานั่งส่ายหน้าอยู่บนโซฟาโดยมีเซฮุนนั่งอยู่ข้างๆด้วย
"พี่ถามที่บ้านหรือที่ร้านยัง?" น้องเล็กหันมาถามด้วยแววตาที่ดูกังวลผิดปกติ
"คุณพ่อไม่สบายเข้าโรงพยาบาลมาได้สักพักแล้ว ส่วนคุณแม่ก็ไปอยู่เฝ้าคุณพ่อแทบจะตลอดเวลาเลยไม่มีใครอยู่บ้าน คุณแม่เลยล็อคประตูไว้ตลอดเวลา ถ้าจุนมยอนกลับบ้านจริงก็เข้าบ้านไม่ได้นะ ของทุกอย่างของเขาอยู่บนห้องใช่มั้ยเซฮุน?"
"อืม พี่สะใภ้ไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปเลย" เซฮุนบุ้ยปากไปทางบันไดเพื่อจะบอกว่าข้าวของทั้งหมดของร่างบางอยู่บนห้องชั้นสอง
"แล้วที่ร้านอาหารล่ะพี่?"
"โทรไปแล้วจงแดรับ บอกว่าไม่ได้เข้าไป"
"เชื่อได้จริงเร้อ?" เทาไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก เพราะดูจากพฤติกรรมล่าสุดแล้วก็เป็นไปได้สูงที่คนๆนั้นจะเอาตัวพี่สะใภ้ไป
"พี่ขับไปดูที่ร้านแล้วเทา ไม่อยู่จริงๆ" คริสถอนหายใจเบาๆ ที่ๆคิอว่าน่าจะเป็นไปได้ก็กลับไม่มี ความรู้สึกตอนนี้ของคริสก็ไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร - ไม่รู้จะเริ่มหาจากที่ไหน ความเป็นไปได้เริ่มจะลดลงเรื่อยๆเหมือนกลับไปตั้งต้นที่ศูนย์
"ชานยอลก็บอกว่าไม่เห็นน่ะพี่ ไม่มีใครเห็นพี่จุนมยอนเลย"
"มันจะเป็นไปได้หรอที่อยู่ๆจุนมยอนจะหายไปเฉยๆ..." ข้อสันนิษฐานใหม่เริ่มผุดขึ้นในหัวของคริส - ลักพาตัว แต่ใครมันจะไปทำเรื่องแบบนั้นและที่สำคัญคือทำไปเพื่ออะไร
"แล้วที่ทะเลสาบล่ะพี่เทา?" เซฮุนเริ่มถามขึ้นหลังจากนั่งรับฟังและครุ่นคิดอยู่สักพัก
"ไปมาแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีใครเลย จะไปอีกรอบก็ได้นะ" เทาลุกขึ้นเดินวนไปมาเป็นวงกลม บรรยากาศตอนนี้เริ่มแย่ลงไปทุกที เทาเองก็เป็นห่วงพี่สะใภ้คนโปรดมากเช่นกัน
"เอางี้ เทาไปหาที่ทะเลสาบกับรอบๆหมู่บ้าน ฉันจะไปหาคยองซูกับแบคฮยอน" ความหวังที่เหลือเพียงเลือนลาง...คนสุดท้ายที่จะช่วยได้แล้วล่ะ
"แล้วผมอ่ะ?" เซฮุนรีบลุกขึ้นเดินตามพี่ชายทั้งสองคนออกไปด้วย
"แกเฝ้าบ้าน" คริสหันมาหาน้องชายคนเล็กที่กำลังถูกขัดใจ
"ผมอยากไปด้วยอ่ะ!" เซฮุนยืนกอดอก จะว่าน้อยใจก็ได้ที่ทุกครั้งที่มีเรื่องอะไรเขาจะถูกกันออกตลอดด้วยความที่เป็นน้องเล็ก แต่ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมเด็ดขาด...พี่จุนมยอนทั้งคนนี่นา
"งั้นแกไปกับเทา โอเค๊? ล็อคบ้านด้วยล่ะ" สุดท้ายคริสก็ยอมตามใจน้อง ร่างสูงยัดตัวเองเข้าไปในรถสีเงินและขับออกจากบ้านไป เทาและเซฮุนกลับเข้าไปเอาไฟฉายในบ้านพร้อมทั้งปิดไฟทุกดวงและล็อคประตูทุกบานอย่างดี ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบและสวนสนด้วยความหวังที่ว่าจะเจอพี่สะใภ้ที่นั่น
.
.
.
.
.
.
"จุนมยอนไม่ได้มาหาผมนะพี่คริส ไม่ได้โทรมาด้วยซ้ำ" คยองซูในชุดนอนหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับคริสพร้อมกับช็อคโกแลตร้อนในมือ เผื่อว่าจะช่วยทำให้ร่างสูงตรงหน้าใจเย็นลงบ้าง
"ล่าสุดที่คุณจุนมยอนมาที่ร้านก็ประมาณอาทิตย์ที่แล้วครับคุณคริส" ฮยอนซิกตามมาสมทบข้างๆคยองซู
"งั้นหรอ...เฮ้อ!" ลมหายใจร้อนถูกพ่นออกมาอย่างแรง ความหวังสุดท้ายหายไปฉับพลัน พูดอะไรไม่ออกนอกจากได้แต่ถอนหายใจยาวๆ - มองไม่เห็นทางออก ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับถูกปล่อยให้ลอยเคว้งคว้างอยู่ในอวกาศคนเดียว ไม่ใช่แค่ความเครียดแต่ความกลัวรวมถึงความโกรธก็โถมเข้าใส่ด้วยเช่นกัน -โกรธตัวเอง ร่างกายสูงใหญ่ที่มักจะคอยปกป้องคนตัวเล็กของเขาได้เสมอดูไร้ประโยชน์มากสำหรับคริสในตอนนี้ ก็ในเมื่อจุนมยอนไม่อยู่ให้เขาได้ปกป้องด้วยซ้ำไป
"ใจเย็นก่อนนะพี่ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ" มือเล็กๆของคยองซูวางลงบนอุ้งมือหนาของคริสที่ตอนนี้กำลังสั่นเทา
"พี่เป็นห่วงจุนมยอน เด็กคนนั้นไม่เคยคลาดสายตา ไม่เคยหายไปโดยไม่บอกแบบนี้ ข้าวของอะไรก็ไม่เอาติดไปเลยไม่รู้จะติดต่อยังไง...พี่กลัวว่าจุนมยอนจะเป็นอะไร พี่กลัวนะคยองซู"
"เรายังไม่รู้ข่าวจากเด็กๆเลยนะพี่ เด็กๆอาจจะเจอจุนมยอนก็ได้ พี่อย่าเพิ่งคิดมากนะ...ผมเองก็เป็นห่วงจุนมยอนไม่แพ้พี่หรอกนะ" คยองซูพยายามจะยิ้มปลอบแต่กลับเป็นว่าเขาเองก็ยิ้มไม่ออกเช่นกัน การที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งหลายปีทำไมจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันผิดปกติขนาดไหน แต่ถ้าจะพูดอะไรออกไปแล้วพี่คริสจะไม่สบายใจสู้ไม่พูดเลยดีกว่า
"พี่ควรจะทำยังไงดีคยองซู...พี่ควรจะทำยังไงดี"
"โอ๊ะ? พี่คริส!" ตอนนั้นเองที่แบคฮยอนเข้ามาในร้านเบเกอรี่หลังจากที่โทรนัดกันเมื่อ20นาทีที่แล้ว แบคฮยอนนั่งลงบนที่ว่างข้างๆคริสอย่างรวดเร็ว
"นี่คือยังไม่เจอจุนจ๋าใช่มั้ย?" ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของแบคฮยอน ผ่านไปเกือบ2นาทีฮยอนซิกก็ตอบโดยการส่ายหน้าช้าๆ
"เฮ้อ~ แล้วมันจะไปไหนได้วะ บ้านก็ไม่อยู่ ร้านก็ไม่เจอ เที่ยวก็ไม่เคยไปอ่ะ..."
"มีที่อื่นที่พอจะเป็นไปได้อีกมั้ย? ที่ๆพี่นึกไม่ออก" คริสหันมาเค้นกับแบคฮยอนแทน ตอนนี้ข้อสงสัยมันปนกันมั่วไปหมด ไม่มีแนวโน้มความเป็นไปได้ที่ชัดเจนเลย สิ่งที่คริสพยายามทำในตอนนี้คือซื้อความหวังให้ตัวเอง
"อืม...ผมก็ไม่รู้แล้วนะ" คยองซูส่ายหัว ทุกๆที่ที่เขาคิดได้พี่คริสก็ไปมาหมดแล้วและไม่พบอะไรนอกจากความผิดหวัง
"โอ๊ะ!!" จู่ๆแบคฮยอนก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออกแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา
"มีอะไรหรอแบค?"
"ป...เปล่าหรอกพี่คริส คงไม่ใช่หรอก" แบคฮยอนยิ้มเจื่อนๆให้คริสก่อนจะนั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
"แบค มึงรู้อะไรก็พูดไปสิวะ...จุนมยอนก็เป็นเพื่อนเรานะ มึงไม่ห่วงมันรึไง" คยองซูถลึงตาใส่เพื่อนด้วยความหงุดหงิดจนฮยอนซิกต้องช่วยปลอบให้ใจเย็นลง
"เอ่อ คือ...จู่ๆฉันก็นึกถึง...ฮิมชาน"
"บ้าหรอไอ้แบค!" แล้วคยองซูก็เป็นบ้าขึ้นมาอีกครั้ง
"แต่มันก็กลับมาคุยกันแล้วนี่แกก็เห็น"
"กลับมาคุยกันแล้วไงวะ? จำเป็นที่จุนมันต้องไปหาฮิมชานด้วยหรอ"
"กูก็ไม่รู้ บอกแล้วไงว่านึกถึงเฉยๆ. แล้วถ้าไปจริงๆมันจะเป็นอะไรวะ มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ไงมึงก็คิดเยอะเกิน"
"เดี๋ยวนะ..เดี๋ยวก่อนแบค ฮิมชานคือใคร?" คำถามของคริสหยุดแบคฮยอนและคยองซูไม่ให้ทะเลาะกันได้ชะงักที่สุด ทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบ จะได้ยินก็เพียงแค่เสียงเกล็ดน้ำแข็งที่ก่อตัวบนกระจกเท่านั้น คริสมองคยองซูและแบคฮยอนสลับกันก่อนจะถอนใจ
"ตกลงจะไม่มีใครบอกพี่ใช่มั้ยว่าฮิมชานเป็นใคร" คริสขมวดคิ้วก่อนจะนั่งเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้, กอดอก, ร้อนใจ
"คุณฮิมชาน คือแฟนเก่าของจุนมยอนครับคุณคริส" สุดท้ายแล้วก็เป็นฮยอนซิกที่จัดการทุกปัญหาให้กับคริส
.
.
.
.
.
"โห้ยยยย! แทบจะพลิกป่าแล้วนะเห้ย"
เทาบ่นตลอดทางที่เดินกลับบ้านหลังจากผ่านการเดินหาพี่สะใภ้มาตั้งแต่ที่ทะเลสาบ สวนสน และวนรอบหมู่บ้านจนปวดขาไปหมด
"แค่นี้เหนื่อย?" เซฮุนมองพี่ชายตัวเองก่อนจะแสยะยิ้มเบาๆ
"เห้ย? มึงยืนส่องไฟอย่างเดียวจะไปเหนื่อยอะไรล่ะครับ คุณน้องชายยย" ว่าแล้วก็เขกหัวน้องชายไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้รำคาญ
"ใครบอกว่าผมส่องไฟอย่างเดียว พี่เดินไปไหนผมก็ไปด้วยนั่นแหละ บอกแต่แรกแล้วว่าคงไม่อยู่ที่นั่นหรอกพี่ก็ไม่เชื่อ"
"ใครจะไปรู้ล่ะวะ เกิดหลงอยู่ในนั้นหรือสมมติพี่สะใภ้ออกไปวิ่งแล้วเกิดเป็นลมอยู่ในนั้นฉันจะไปรู้ได้ยังไง"
"เห้ยพี่..." เซฮุนหยุดเดินทั้งที่อีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงบ้านแล้วแท้ๆ แขนเรียวเอื้อมไปข้างหน้าก่อนจะกระตุกชายเสื้อพี่ชายคนกลาง
"อะไรวะ?" เทาเองก็หยุดหลังจากที่ถูกน้องเรียก
"ก่อนออกมาจากบ้านเราปิดไฟยังอ่ะ"
"ปิดแล้วเด๊ะ กูปิดเองกับมือ"
"พี่ดูดิ" เซฮุนชี้ไปที่บ้านของตัวเองซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหยุดเดิน เทามองตามอย่างไม่เชื่อสายตา
ไฟห้องนั่งเล่น... สว่าง
"คืดเหมือนกันมั้ยพี่เทา?"
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดูในบ้านด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยมเหมือนกับแสงไหในห้องนั่งเล่นที่สว่างนั้น
.
.
.
.
.
.
"พี่คริส!! ใจเย็นก่อนดิ" แบคฮยอนวิ่งตามร่างสูงออกมาจากร้านเบเกอรี่ ตอนนี้คริสตรงดิ่งไปที่รถโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น หลังจากสตาร์ทรถแบคฮยอนก็วิ่งมาเคาะกระจก คริสจึงลดกระจกลงแต่กลับกลายเป็นว่าแบคฮยอนยื่นมือเจ้ามาจับพวงมาลัยเอาไว้
"แบค ปล่อย!"
"พี่จะไม่ทำอะไรฮิมชานใช่มั้ย? คือแบบ...ถ้าสมมติว่ามันสองคนอยู่ด้วยกันจริงๆ"
"ไม่รับปากว่ะ" พูดจบก็ปัดมือแบคฮยอนออกก่อนจะกดปิดกระจกรถ
"เห้ยพี่!!!" แบคฮยอนพอเห็นว่าคริสไม่ยอมฟังและเอาแต่จะออกรถท่าเดียวก็วิ่งอ้อมไปดักหน้าและกระโดดขึ้นไปนั่งบนฝากระโปรงซะ
"ไอ้บ้าแบค! ทำอะไรมึงเนี่ย!?" คริสเองก็คาดไม่ถึงว่าแบคฮยอนจะบ้าทำถึงขนาดนี้
"พี่คริส สัญญานะว่าจะใจเย็นๆก่อน คือฮิมชานมันก็เพื่อนพวกผมนะพี่!"
"เออน่า ลงไปโว้ยยแบค" มือหนาทุบลงตรงกลางพวงมาลัยเพื่อจะบีบแตรหลายๆทีแทนการไล่รุ่นน้องตัวแสบลงจากฝากระโปรงรถ
ร่างเล็กยอมกระโดดลงแต่โดยดีและหลีกทางให้คริสขับออกไปตามหาจุนมยอนที่บ้านของฮิมชาน ในใจก็หวังแต่ว่าคริสจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้และภาวนาให้เจอจุนมยอนเสียที แต่ไม่ทันจะได้ขับออกไปไหนไกล - ไม่พ้นบริเวณร้านด้วยซ้ำ เสียงเบรครถก็ดังขึ้นตามด้วยตัวคริสเองที่เปิดประตูลงมาอย่างรีบร้อน
"อะไรอีกวะน่ะ?" คยองซูที่ยืนดูเหตุการณ์ทุกอย่างยังถึงกับงง
"แบคฮยอน! คยองซู!" คริสวิ่งกลับมาหารุ่นน้องทั้งสองหน้าตาตื่น ในมือมีโทรศัพท์สมาร์ทโฟนสีดำที่ยังคงถือสายค้างไว้ แบคฮยอนได้แต่มองแฟนเพื่อนงงๆว่าเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก คยองซูกับฮยอนซิกมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ท่าทางของคริสแบบนั้นน่ะ...มันบอกทุกอย่างหมดแล้วล่ะ
"เจอจุนมยอนแล้ว!!!"
++++++++++++++++++++++++++++++
ฮิฮิฮิฮิฮิฮิ จะเปิดเทอมแล้วทำไงดีง่ะ 5555555
ช่วง2-3ตอนนี้ชยอลเยอะหน่อยนะ กำจัดทีละนาง 55555555555555
เล่นแท็กกันมั้ย เผื่ออยากเม้าท์มอยในทวิตเตอร์งี้ #wickedmarriage ดีป่ะ? eiei
ยากดประสาทถ้านึกไม่ออกก็ยานอนหลับเลยค่ะ กินเข้าไปจะง่วงๆมึนๆเบลอๆอะไรงี้ ถ้าไปหาหมอหรือบำบัดจนหายก็อาจจะจำช่วงตอนที่โดนมอมยาไม่ได้เพราะตอนนั้นมันก็กำลังเบลอๆ รี้ดลองกินดูได้ #ผิดดดด อย่ากินนะ 555555
ความคิดเห็น