คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 9
'ครืดด~'
เสียงโทรศัพท์มือถือของเซฮุนสั่นอยู่บนโต๊ะวางของข้างๆเตียง เนื่องจากมีข้อความเข้าจากคนที่เขารู้จีกดี ร่างสูงถูกปลุกด้วยเสียงสั้นที่ดังอย่างต่อเนื่อง รบกวนสมาธิในการนอนเป็นที่สุด เซฮุนตัดสินใจตื่นและลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มพร้อมทั้งคว้าโทรศัพท์มาเปิดดูเพื่อตัดปัญหาเรื่องเสียงเตือนนั่นไปซะ แต่แล้วสิ่งแนบมากับข้อความที่ได้รับกลับทำให้ร่างสูงตื่นจากห้วงนิทราเป็นปลิดทิ้ง ภาพถ่ายของเขาและพี่สะใภ้ในห้องอาบน้ำเมื่อวันเสาร์...ที่กำลังจูบกัน
เซฮุนรีบกดโทรออกไปยังคนที่ส่งภาพนี้มาให้เขาทันที...คิม จงอิน
"ไอ้เ ชี่ย นี่มันหมายความว่ายังไง!" ไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไร เซฮุนโพล่งออกไปด้วยความตกใจและโกรธทันทีที่เพื่อนกดรับ
(กูรึเปล่าที่ต้องถามมึงว่านี่อะไร?) จงอินยิ้มเยาะในใจ
"มึงมีรูปนี้ได้ยังไง" เซฮุนถามด้วยน้ำเสียงตึงเครียด ถ้าขนาดไอ้จงอินมีรูปนี้ในมือถือ...ถ้ามันหลุดออกไปจะทำยังไงวะ ถ้าพี่คริสเห็นกูชิบหายแน่ๆ ไอ้เหี้ยดำเอ๊ยยย!!
(กูก็ถ่ายเอาดิวะ) สิ่งที่ได้ยินทำเอาเซฮุนใจเต้นไม่เป็นส่ำ แปลว่าวันนั้นไม่ได้มีแค่เขากับพี่จุนมยอนในห้องน้ำน่ะสิ...แล้วถ้ามีคนอื่นนอกเหนือจากจงอินอีกจะทำยังไงวะ
"อย่าบอกนะว่ามึงซ่อนอยู่ในห้องอาบน้ำ?" เสียงทุ้มถามออกไปอย่างสั่นเครือ รู้สึกเหนื่อยและอึดอัดยิ่งกว่าวิ่งรอบสนามฟุตบอลเป็นสิบเท่า
(กูเปล่าซ่อน กูกลับเข้าไปเอาของแล้วมึงก็เข้ามาพอดี...แต่ก็ดีนะ กูได้เห็นอะไรเด็ดๆ) จงอินเล่าไปตามความจริง น้ำเสียงฟังดูไม่ใส่ใจ ไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งสิ้น
"เด็ดพ่อง!!!"
(หึหึ กูอยากรู้ว่าพี่จุนมยอนว่ายังไง)
"ก็ไม่ว่าอะไร"
(หืม? เขาไม่ว่าอะไรมึง ไม่โกรธมึงเลยหรอวะ?)
"มันก็...เรายังไม่ได้คุยกันเท่าไหร่หลังตอนนั้น" ก็ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือจงใจที่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่พี่สะใภ้ก็ยังคงยิ้มให้เขาเหมือนเดิมเสมอ
(ทำไมง่ายจังวะ)
"อะไรนะ?"
(เปล่า...มึงไม่ลองอะไรที่มากกว่าจูบล่ะ เขาอาจจะโกรธมึงก็ได้นะ) จงอินแค่นหัวเราะเบาๆ
"ไอ้เหี้ย!" เด็กหนุ่มผิวขาวกร่นด่าเพื่อนสนิทของตนเองก่อนจะตัดสายทิ้งไปทันทีและโยนโทรศัพท์ใส่ลิ้นชัก ลมหายใจอุ่นๆถูกพ่นออกมาอย่างไม่ขาดสาย รู้สึกพลาดกับสิ่งที่ทำลงไปมากๆ...ไม่ใช่ว่าพลาดที่จูบพี่จุนมยอนไปแบบนั้น แต่พลาดมากๆที่เป็นเพื่อนกับจงอิน ร่างสูงนึกได้ก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้งและจะลบข้อความรูปภาพนั้นทิ้งไปเพื่อกันไม่ให้มีใครมาเปิดเจอเข้า ลมหายใจร้อนถูกพ่นออกมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะลุกไปอาบน้ำในที่สุด โทรศัพท์มือถือที่ถูกวาวทิ้งไว้บนเตียงเริ่มขยับเพราะแรงสั่นจากการแจ้งเตือนข้อความครั้งแล้วครั้งเล่า...เพราะจงอินรู้ว่ายังไงเพื่อนของเขาก็คงจะลบข้อความอย่างแน่นนอน คงไม่ผิดอะไรถ้าจะส่งมาซ้ำๆอีก หึ
.
.
.
.
.
.
"เวลาจะมีใครปล่อยหมัดใส่ พี่ก็ต้องตั้งการ์ดแบบนี้" เทาตั้งแขนทั้งสองข้างขึ้นมาพร้อมกับกำหมัดให้ดูถึงท่าทางและตำแหน่งที่ถูกต้อง
"อ่าฮะ" จุนมยอนพยักหน้าก่อนจะทำตามที่เทาสอน ถึงจะยังดูเก้ๆกังๆก็เถอะแต่เทาคิดว่ามันดูน่ารักดีเลยไม่แก้ให้
"พอตั้งการ์ดแล้วก็เตรียมออกหมัดได้เลย ผมจะคอยรับพี่ก็ต่อยใส่นวมนี่นะ ต่อยแรงๆเลย" เทาว่าพลางสลับเอานวมมาใส่บ้าง
"ฮึบ!" จุนมยอนกำหมัดและต่อยใส่นวมสี่เหลี่ยมสีแดงสดตรงหน้า เทาแอบอมยิ้มอยู่เงียบๆ...พี่สะใภ้ครับ แรงแค่นี้จะไปต่อยกับใครได้ล่ะครับ แล้วยังจะเสียงแปลกๆนั่นอีก โอ้ยย~ น่าแกล้งชะมัดเลย
"ไม่แรงเลย เอาแรงๆดิ" เทาแกล้งทำเสียงดุ จุนมยอนเบ้ปากก่อนจะถอยไปตั้งหลักและชกนวมอีกครั้ง มันก็แรงขึ้นกว่าเดิมนะแต่ยังไม่พอ
"แรงได้กว่านี้อีกครับ" เทาตีหน้านิ่งก่อนจะยกแขนขึ้นมาตั้งการ์ดอีกครั้ง จุนมยอนสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้งด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"ฮึบ!! หวาา~" เพราะออกแรงเหวี่ยงมากเกินไปแถมเทายังเอี้ยวตัวหลบอีกต่างหาก ร่างเล็กเลยเซถลาไปข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้
"พี่จุนมยอน!" พอเห็นว่าพี่สะใภ้ทำท่าจะล้มร่างสูงก็รีบคว้าเอาเอวบางอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงเข้ามาชิดตัวและกอดเอาไว้หลวมๆ กลิ่นแชมพูหอมๆจากคนตัวเล็กลอยมาติดจมูก แถมตัวเล็กๆนิ่มๆพอดีมือแบบนี้นี่อยสกจะกอดไปนานๆจัง...
"ซุ่มซ่ามชะมัดเลย" เทายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยให้ร่างเล็กตรงหน้า
"เทาหลบพี่ทำไมล่ะ" จุนมยอนค้อนใส่ร่างสูง
"อ้าว..พี่ต่อยมาผมก็ต้องหลบสิ"
"เทาอ่ะขี้โกง!" ร่างบางยู่ปากก่อนจะเชิดหน้าใส่เทา
"พี่ล้มเองอย่ามาโทษผมนะ" มือหนาเอื้อมขึ้นมาบีบจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว...รู้หรอกว่าแกล้งทำเป็นงอน
"งื่ออๆๆ อย่าบีบจมูกสิ" ร่างบางตีแขนเทารัวๆให้ปล่อยมือออกจากจมูกเขา
"ฮ่าๆๆ" ร่างสูงหัวเราะเสียงดังเพราะเสียงอู้อี้ๆของจุนมยอน เทาปล่อยมือออกจากจมูกของพี่สะใภ้ตัวเล็กแต่มืออีกข้างก็ยังคงโอบเอวบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"ทำอะไรกันน่ะ!"
เสียงทุ้มแหบจากน้องเล็กของบ้านดังก้องไปทั่วโถงบันไดก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงโปร่งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดมา จะไม่ให้เสียงดังได้ยังไง...ลงมาจากข้างบนก็เห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้ยืนกอดกันกลมแบบนั้น
"โย่" เทากันมายิ้มให้น้องอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"เซฮุนอา..." จุนมยอนเองก็มองมาที่น้องเล็กเป็นตาเดียว
"ทำอะไรกันอยู่" เซฮุนเดินเข้ามาหาพี่ขายทั้งงสองก่อนจะเค้นเสียงถาม ตาคมจ้องมองที่มือปลาหมึกของพี่ชายอย่างเทาไม่เลิก จนเทาต้องเอามือออกจากเอวบาง
"อ๋อ พี่คริสให้พี่สอนมวยพี่สะใภ้น่ะ" เทาอธิบายโดยมีจุนมยอนยืนพยักหน้าร่วมอยู่ข้างๆ
"สอน..หรอ?" ร่างโปร่งหรี่ตามองคนทั้งคู่อย่างสงสัย จากที่เห็นเมื้อกี้นี้มันไม่ได้ดูเหมือนว่ากำลังสอนมวยกันเลยสักนิด
"เซฮุนหิวมั้ย" จุนมยอนชวนน้องคุยเรื่องอื่นเมื่อสังเกตเห็นได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาดูแปลกไป จะว่าไปช่วงนี้เหมือนเซฮุนกำลังหลบหน้าเขายังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้ดูแลเอาใจเจ้าตัวแสบมาสักพักแล้วเหมือนกัน
"ไม่หิวหรอก...ไปหาจงอินนะ" เซฮุนส่ายหน้าก่อนจะปลีกตัวออกมาจากตรงนั้น
"อย่ากลับดึกนะเซฮุน" เทาตะโกนไล่หลังน้องไปแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมาอีกตามเคย
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะได้ก้าวเท้าพ้นออกจากบริเวณบ้านไป เสียงคนสองคนคุยกันก็ลอยมากระทบหูของเขาเข้า ร่างโปร่งชะงักไปเพื่อจะหยุดฟังแต่สิ่งนั้นกลับทำให้เขารู้สึกไม่มีตัวตนยังไงอย่างงั้น...
"ไม่รู้ล่ะ เทาต้องให้พี่ขี่หลังไปหน้าหมู่บ้านด้วย"
"ได้ไงอ่ะ?!"
"เทาหลบทำไมล่ะ พี่เกือบจะล้มแหนะ"
"แต่พี่ก็ไม่ล้ม ผมรับทันอ่ะ"
"ไม่รู้ไม่ชี้~"
"พี่สะใภ้ใครว้า...ดื้อชะมัดเลย"
บทสนทนาทั้งหมดจบลงด้วยเสียงหัวเราะคิกคักที่ดูสนิทสนมและมีความสุขเสียเหลือเกิน จนเขาเองก็เริ่มจะอิจฉาพี่ชายคนกลางนิดๆที่คุยกับพี่สะใภ้ได้อย่างสนิทใจแบบนั้น ก็แหงล่ะ...แต่ไหนแต่ไรมาเทามักจะเข้าหาคนอื่นแบบเนิบนาบแต่เนียนที่สุดเสมอ ในความเป็นจริงแล้วเทาก็ไม่ได้ร้ายน้อยไปกว่าคนอื่นๆเลยสักนิด ทำไมน้องชายแท้ๆอย่างเซฮุนจะไม่รู้ล่ะ
"เฮ้อ..." ลมหายใจอุ่นถูกพ่นออกมาอย่างไม่ขาดสาย เซฮุนหยุดยืนอยู่นอกรั้วบ้านเงียบๆก่อนจะมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ที่บอกว่าจะไปหาจงอินน่ะโกหกทั้งเพ แต่จะให้อยู่ตรงนั้นต่อไปเรื่อยๆก็ไม่เอาหรอก...ออกไปเดินแถวนี้เล่นสักหน่อยก็แล้วกัน
"อ้าว เซฮุนนี่~!" พอเดินไปได้แค่สองก้าวก็โดนเรียกอีกแล้ว เสียงทุ้มใหญ่แบบนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
"พี่ชานยอล"
"จะไปไหนน่ะเรา?" พี่ชายข้างบ้านยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวครบทุกซี่ก่อนจะเดินปรี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
"ไม่รู้ เดินไปเรื่อยๆมั้ง" ผมไหวไหล่ตอบคำถามอย่างไร้จุดหมายสิ้นดี
"งั้นพี่ไปด้วย"
ผมหันไปมองผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่ยืนยิ้มแฉ่งอย่างไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาดแค่ไหนเขาก็เอาแต่ยืนยิ้ม...ยิ้ม ที่ดูเหมือนคนประสาทไม่เต็มเข้าไปทุกวัน ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้งและกลอกตาไปมาอย่างช่วยไม่ได้ บางทีการมีคนอยู่ด้วย...หมายถึงคนบ้าๆแบบชานยอลอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้างก็ได้...มั้ง
"เฮ้ออ ตามใจละกัน"
.
.
.
.
.
.
"แฮ่กๆๆ...โอ้ยย ต่อยมวยสามชั่วโมงยังไม่เหนื่อยเท่านี้เลย" เทาลากสังขารของตัวเองกลับเข้ามาในบ้านก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่บนโซฟาอย่างแรงประหนึ่งว่าชีวิตนี้จะยืนไม่ได้อีกแล้ว
"เทาเทาเดี๋ยวนี้ขี้บ่นหรอ" จุนมยอนที่เดินตามเข้ามาชิวๆแอบอมยิ้มและแกล้งแซวน้องเล่น
"พี่จุนมยอนขี่หลังผมจะไปเหนื่อยได้ไงล่ะ...แฮ่ก" ถึงจะบ่นไปแบบนั้นก็เถอะ แต่ก็คุ้มค่าเหนื่อยล่ะที่มี่นางฟ้าตัวนิ่มๆอยู่บนหลังตั้งนานสองนาน แถมคุณพี่สะใภ้ยังกอดคอเขาไว้แน่นตลอดเวลาที่อยู่บนหลังเลยด้วย
"กินน้ำๆๆ" ไม่รอช้า จุนมยอนรีบเทน้ำเย็นใส่แก้วก่อนจะประเคนให้เทาถึงที่
"ชื่นใจที่สุด"
"ไม่ฟิตเลย" จุนมยอนยังไม่หยุดแซวน้อง
"พี่มาให้ผมขี่บ้างมั้ยล่ะ" เทาเหล่ตามองคนตัวเล็กข้างๆก่อนจะบ่นลอยๆ
"ขี่อะไร!" จุนมยอนหันมาหยิกแขนน้องแทบจะทันที
"ขี่หลังเนี่ยแหละ คิดอะไรของพี่เนี่ย" เทาตีหน้ามึนใส่พี่สะใภ้ก่อนจะดื่มน้ำในแก้วจนหมด
"ก็คิดว่าขี่หลังไงล่ะ" ร่างเล็กยิ้มให้ก่อนจะแถมหยิกให้อีกสองที
"โอ้ย พี่จุนมยอนนน" เทาโอดพอโดนหยิกมากๆเข้า อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกนะแต่ก็แกล้งโวยวายไปงั้นแหละ
'ครืด~'
เสียงโทรศัพท์สั่นพร้อมกับความรู้สึกสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงหยุดการแกล้งกันของคนสองคนได้ชะงัก เทาก้มลงควานหาโทรศัทพ์คู่ใจพร้อมๆกับจุนมยอน สุดท้ายแล้วก็เป็นโทรศัพท์ของจุนมยอนเองที่สั่น
"โอ๊ะ? ว่าไงคยองซู" จุนมยอนรับโทรศัพท์ก่อนจะลุกจากโซฟามานั่งคุยที่บันได ทิ้งให้เทานั่งเล่นนอนเล่นอยู่คนเดียว
(เค้กเป็นไงมั่ง เงียบไปเลยนะ..ตกลงน้องเขาชอบมั้ย)
"เออ! ก็ชอบนะ ขอบใจมากนะ" ร่างบางว่าพลางยิ้มหวานออกมาจนดวงตาเหลือเพียงแต่ขีดเส้นบางๆ
(อื้ม แล้วแข่งชนะป่ะ?)
"ชนะสิ เซฮุนยิงคนเดียวตั้งสองลูก..." เพียงแค่จุนมยอนเริ่มเล่า รอยยิ้มสวยก็ค่อยๆจางหายไปทีละนิด ภาพเหตุการณ์ของเมื่อวันนั้นค่อยๆฉายขึ้นมาอย่างชัดเจน คำพูดและการกระทำของน้องที่เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
'ผมอุตส่าห์ยิงเข้าทั้งที พี่ต้องให้รางวัลที่ผมชนะนะ'
'ขอจูบนะ...'
ภาพของคนเด็กกว่าในกางเกงฟุตบอลขาสั้นที่ปกปิดเพียงช่วงล่าง ส่วนท่อนบนนั้นไม่ได้ใส่อะไร ใบหน้าคมที่เลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆก่อนจะหลับตาพร้อมกับริมฝีปากแห้งที่กดจูบลงมาอย่างไม่ประสีประสานัก ถึงจะรู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่สมควรแต่เขาเองก็เผลอจูบตอบเซฮุนไปแล้วในวันนั้น...เพราะความไร้เดียงสาของอีกคน ทำให้เขานึกถึงจูบแรกของเขากับคริสเมื่อ7ปีก่อน
(...มยอน...จุนมยอน!! แกเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ!?) เมื่อเห็นว่าเพื่อนเงียบไปนาน คยองซูก็เริ่มจะเป็นห่วงขึ้นมาตงิดๆ เสียงเรียกจากปลายสายดึงสติของจุนมยอนให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน
"ป...เปล่าคยองซู ไม่มีอะไร"
(แล้วพี่คริสเป็นไงมั่ง ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ข่าวเลยนะ)
"ดูเขาจะงานยุ่งๆอ่ะ ช่วงนี้กลับบ้านดึกทุกวันเลย...ถึงจะอยู่ด้วยกันแต่ก็เหมือนไม่ได้อยู่..."
(ใจเย็นๆนะจุนมยอน อย่าคิดมาก)
"เรา...เราอยากให้คริสมีเวลาให้เรามากกว่านี้ บางทีเราก็เหงา ถึงจะอยู่กับน้องๆแต่เราก็แอบเหงาอยู่ดี แต่ว่า...เราก็ไม่กล้าบอกคริส เรากลัวว่าเราจะทำให้เขาเสียงานอ่ะ"
(แต่เขาแต่งงานแล้วก็ควรจะแบ่งเวลาให้แกบ้างนะ เอางี้! คืนนี้แกโทรไปหาพี่คริสเลย บอกว่าให้กลับบ้านเร็วๆจะทำของโปรดไว้ให้หรือจะมีเซอร์ไพรส์อะไรงี้ มาชัวร์!)
"อืม...จะลองดูนะ"
(ทำเสียงอ้อนๆหน่อยนะ แค่นี้ก็ติดกับแล้วเว้ย)
"พูดเหมือนเคยทำ คึคึ"
(ค...ใครเคยทำ ไม่มี๊!!! ฉันจำมาจากในหนังนู่น ลองดูๆๆๆ)
"ขอบใจนะคยองซู"
เมื่อวางสายจากเพื่อนรัก จุนมยอนก็รีบต่อสายหาคริสในทันที ไม่นานนักคริสก็กดรับสาย
(ว่าไงครับที่รัก?) แค่สรรพนามที่นานๆทีจะได้ยินคริสใช้เรียกก็ทำเอาจุนมยอนร้อนไปทั้งหน้าแล้ว
"คริส...เย็นนี้คริสว่างมั้ย"
(จุนมยอนมีอะไรหรอ?) คริสวางปากกาลงก่อนจะหมุนเก้าอี้มองออกไปนอกกระจกเพื่อพักสายตา
"คริสกลับบ้านเร็วได้มั้ย เย็นนี้เราทำแต่ของโปรดคริสทั้งนั้นเลย กลับมาทานข้าวที่บ้านนะ" คริสยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงหวานๆของอีกฝ่ายพูดประโยคข้างต้น นานแล้วที่จุนมยอนไม่ได้โทรมาอ้อนเขาแบบนี้ คริสหันกลับมามองปริมาณงานที่เหลืออยู่ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อคิดว่าเขาอาจจะทำตามคำขอของจุนมยอนไม่ได้
(เอ่อ..คืองี้นะจุนมยอน จำทริปญี่ปุ่นที่กำลังจะมาถึงได้มั้ย ตอนนี้ฉันกำลังเคลียร์งานเพื่อที่เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันไง...)
"เอากลับมาทำที่บ้านไม่ได้หรอ?" ไม่รอให้คริสพูดจนจบ จุนมยอนก็รีบแทรกขึ้นมาซะก่อน คริสรู้ตัวแล้วว่าหลังจากนี้ไปคงตอบได้แค่คำเดียว 'ได้'
(เอ่อ มันก็ได้อ่ะนะ...) คริสอ้อมแอ้มพูดเบาๆ แต่นั้นทำให้ร่างบางยิ้มอย่างพอใจมากถึงมากที่สุด
"แล้วเจอกันนะ <3" จุนมยอนรีบตัดบทเพราะกลัวว่าคริสจะลังเลและเปลี่ยนใจอีก ถึงจะรู้ดีว่าคริสเพ่งสมาธิได้ไม่ดีนักถ้าเอางานกลับมาทำที่บ้าน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา...ขอวันนี้หนึ่งวันก็แล้วกัน
(จ้ะ วันนี้ฉันจะรีบกลับบ้านนะจ้ะ...) คริสยิ้มแห้งๆก่อนจะวางสายไป พอมองงานที่ต้องทำให้เสร็จวันนี้ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ งานไม่เสร็จแน่ๆถ้าเห็นเตียงวางล่ออยู่ตรงหน้าแต่ถึงงานจะไม่เสร็จยังไงก็ดีกว่าโดนที่รักงอนล่ะว้า คิดได้ก็รีบปั่นงานให้เสร็จมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะกลับบ้าน
หลังจากวางสายไป ร่างเล็กก็เอาแต่จ้องมองไปท่ีหน้าจอมือถือและแอบอมยิ้มไม่หยุด ทั้งๆที่ตอนนี้เดินกลับมานั่งที่โซฟาแล้วก็ยังไม่หยุดยิ้ม จนเทาเองเริ่มจะหงุดหงิดกับอาการของร่างบางนิดๆ เขารู้ดีว่าพี่สะใภ้ยิ้มได้แบบนี้เพราะใคร นั่นแหละที่ทำให้เทาหงุดหงิดนักล่ะ
"คุยกับใครเนี่ย?" คางมนวางเกยบนไหล่เล็กก่อนจะตามมาด้วยเรียวแขนแกร่งที่รวบเอาเอวบางมากอดไว้หลวมๆจากด้านข้าง
"เทาเทา" จุนมยอนหันไปยิ้มให้น้องก่อนจะลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู
"จะไปญี่ปุ่นกันหรอครับ" ถึงพี่จะลุกไปคุยที่อื่นน่ะ แต่ตอนนี้ในบ้านมีแค่เราสองคน คิดหรอว่าบ้านเงียบแบบนี้แล้วผมจะไม่ได้ยินน่ะ
"อื้ม คริสชวนไว้ตั้งนานแล้ว" จุนมยอนพยักหน้าช้าๆก่อนจะยิ้มกว้าง ยิ่งทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกเซ็งอย่างบอกไม่ถูก
"ดีจัง ผมก็อยากไปเที่ยวกับพี่บ้าง" เทาทำเสียงอ้อน ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"ไปสิๆ เอาไว้เราไปเที่ยวกันนะ" จุนมยอนตอบแบบไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าน้องอาจจะเรียนเบื่อและอยากไปเที่ยวบ้างจริงๆ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสานั่น...พี่สะใภ้ซื่อเกินไปแล้ว แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...เพราะพี่เป็นแบบนี้ล่ะผมถึงชอบพี่ไง
"ผมดีใจนะที่พี่สะใภ้อยากไปเที่ยวกับผม ไว้ผมจะรอแล้วกัน" เทาแค่นยิ้มนิดๆ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนตัวเล็กตรงหน้า
"ถึงตอนนั้นพี่จะพาเทาไปทุกที่ที่อยากไปเลย" จุนมยอนว่าพลางหัวเราะเบาๆ
"จริงนะ? ถ้าผมบอกว่าอยากไปสวรรค์พี่จะพาไปรึเปล่า"
"คึ ไปสิ"
"สัญญานะ"
"อื้ม! สัญญา"
"มัดจำไว้เผื่อเบี้ยวดีกว่า" พูดจบร่างสูงก็กดจูบหนักๆลงบนริมฝีปากอิ่มก่อนจะถอนออกในเวลาต่อมา ร่างเล็กทำอะไรไม่ถูกนอกจากนั่งตัวแข็งอยู่อย่างนั้น ดวงตาสวยเบิกออกกว้างด้วยความตกใจและงุนงง พวงแก้มใสเริ่มขึ้นสีแดงอ่อนๆจนสังเกตเห็นได้
"ถ้าได้ไปเที่ยวแล้วอย่าลืมทวงคืนนะ คุณพี่สะใภ้" เทาขยิบตาให้ก่อนจะปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะรวบรวมอุปกรณ์ที่เขาใช้สอนมวยเมื่อก่อนหน้าเดินขึ้นข้างบนไป
พอตกเย็นวันนั้น คริสกลับบ้านเร็วตามที่สัญญากันเอาไว้จริงๆ แต่หลังจสกทานข้าวเย็นเสร็จก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน จุนมยอนพอหลังจากเก็บกวาดทุกอย่างเสร็จก็ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อน ชงกาแฟให้บ้าง หาขนมมาให้ทานเล่นบ้าง ก่อนจะนั่งเล่นนอนเล่นไปเรื่อยๆเพราะดูท่าว่างานของคริสจะไม่เสร็จง่ายๆแฮะ
.
.
.
.
ไฟในบ้านปิดมืดเกือบจะทุกห้องเว้นก็แต่ที่ห้องทำงานของคริส และอีกห้องที่แม้จะปิดไฟแล้วแต่คนในห้องยังไม่นอน ร่างสูงโปร่งของน้องเล็กของบ้านพลิกตัวไปมาบนเตียงก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นนั่งในที่สุด...นอนไม่หลับ ไม่รู้จะข่มตานอนยังไงทั้งที่พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนตามปกติ เซฮุนเลือกที่จะลงมาดื่มน้ำหรือนมเผื่อจะทำให้หลับสบายมากขึ้นแต่ระหว่างทางก็ดันไปสะดุดตากับแสงไฟที่เล็ดลอดผ่านออกมาทางช่องประตูที่ปิดไม่สนิท...ห้องทำงานของพี่คริส ร่างโปร่งเดินเข้าไปใกล้และหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู ค่อยๆแง้มออกช้าๆพยายามไม่ให้เกิดเสียงมากที่สุดก่อนจะย่อตัวลงและมองผ่านร่องประตูเข้าไปด้านใน. พี่คริสกำลังทำงานอยู่โดยที่มีพี่สะใภ้นอนหลับอยู่บนตัก สองคนนั่งซ้อนกันโดยหันหน้าเข้าหากันและพี่จุนมยอนพิงหัวเข้ากับไหล่กว้างของร่างสูง...ก็ดูจะเป็นภาพที่อบอุ่นดีหรอก
"เฮ้อ..."
เซฮุนปิดประตูไว้ตามเดิมก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่ครัวตามความตั้งใจแรก ร่างโปร่งเทน้ำใส่แก้วก่อนจะดื่มจนหมดพลางคิดอะไรในใจไปด้วย แก้วเปล่าถูกวางทิ้งไว้บนอ่างล้างจานอย่างเดียวดายพร้อมกับความมืด เซฮุนเดินขึ้นบันไดผ่านห้องทำงานของคริสอีกครั้งโดยที่ไม่แม้แต่จะเหลียวไปมองอีกเป็นครั้งที่สอง เด็กหนุ่มผิวขาวกำลังจะเปิดประตูกลับเข้าห้องแต่กลับรู้สึกได้ถีงบางอย่างที่ผิดปกติในเวลาแบบนี้ ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องเล่นเกมส์ที่เขาและพี่ชายอย่างเทามักจะชอบเข้าไปเล่นด้วยกันบ่อยๆก่อนจะเดินตรงไปยังหน้าต่างบานใหญ่ซึ่งอยู่ด้านหลังโซฟา...ไปบ้านข้างๆเปิดอยู่ทั้งที่ปกติแล้วเวลานี้บ้านข้างๆจะปิดไฟมืดทั้งหมด บางทีก็แอบคิดว่าตัวเองคิดมากเกินไปหรือเปล่าแต่17ปีที่อยู่บ้านหลังนี้มาและมีเพื่อนบ้านเป็นครอบครัวปาร์ค...นี่มันก็แอบผิดปกตินิดๆนะ พอมองไปยังห้องที่เปิดไฟอยู่มันคือห้องของชานยอลและถ้าสังเกตดีๆแล้วก็จะเห็นชานยอลยืนอยู่ที่หน้าต่างเช่นเดียวกับที่ตอนนี้เซฮุนกำลังทำ
"พี่ชานยอล...ยืนทำอะไรวะ"
ร่างโปร่งบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะหรี่ตามองเพ่งไปที่พี่ชายตัวสูงข้างบ้าน ท่าทีที่เห็นต่างออกไปจากทุกที. ปาร์ค ชานยอลที่เคยยิ้มแย้มอยู่เสมอจนเหมือนคนบ้า ตอนนี้กลับยืนนิ่ง รูปปากเป็นเส้นตรงสนิท ดูเหม่อลอยและมองไปยังจุดๆหนึ่งอยู่เป็นเวลานานแล้ว...อย่าบอกนะว่าชานยอลเป็นคนสองบุคลิก? กับคนอื่นายนอกดูร่าเริงแจ่มใส ตลก แต่ลับหลังแล้วเป็นคนเงียบๆหรอ? เซฮุนพยายามมองตามว่าชานยอลกำลังมองอะไรอยู่แต่ด้วยระยะที่แคบเกินไปทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นปลายทางของจุดหยุดสายตาได้ โอเค...ตอนนี้ปาร์ค ชานยอลกำลังมองมาที่บ้านเรา และสิ่งที่เขามองอยู่คือห้องที่ถัดไปจากห้องนี้...ถ้าจากแปลนบ้านมันก็....
ชัดเลย..
ห้องทำงานพี่คริส....
===========================
TALKเถอะ!! กร๊ีดดดดดดดด กลับมาแล้วววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ช่วงที่ผ่านมางานเยอะเว่อร์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด TwT
ใครกดลิ้งค์แล้วมันเริ่มใหม่ก็อย่าตกใจ เราเตรียมพร้อมสำหรับการโดนแบนทั้งตอนแล้ว *กระซิก*
มวยวันละท่าวันนี้ขอเสนอ...
กรั่กๆๆๆๆ นี่คือสิ่งที่เทาสอนพี่สะใภ้วันนี้ 5555555555555
ความคิดเห็น