คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 8
เที่ยงตรงของวันเสาร์ จุนมยอนขับรถมาหยุดจอดอยู่ที่หน้าร้านเบเกอรี่เล็กๆของคยองซู ถึงแม้จะมีป้ายแขวนว่า "ปิดพักกลางวัน" แต่ร่างเล็กรู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาต้องอยู่ด้านในแน่นอน
'กิ๊งง'
เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่ที่ประตูดังขึ้นส่งสัญญาณว่ามีคนเข้ามา จุนมยอนกวาดมองไปรอบๆร้านก็ต้องแปลกใจที่ไม่มีใครอยู่เลย ภายในร้านดูเงียบผิดปกติกว่าทุกครั้ง...หรือว่าคยองซูจะออกไปทานข้าวกับฮยอนซิกข้างนอกนะ?
"คยองอา~" เสียงหวานร้องเรียกหาเพื่อนสนิทก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปด้านในครัว...ไม่มีคนอยู่เลยแฮะ แต่เตาอบถูกเปิดทิ้งไว้นะ
ร่างบางเดินออกมาจากครัว ก่อนจะเดินไปรอบๆบริเวณร้านและตะโกนเรียกคยองซูอีกครั้ง จนในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้ารัวๆเหมือนกำลังวิ่งลวมาจากบันไดชั้นสองให้จุนมยอนต้องหันไปมองอย่างสงสัย
"จุนจ๋าาาาาาาาาาาาา!!" เสียงมาก่อนภาพเสมอ แบคฮยอนในชุดนอนของคยองซูวิ่งลงมาจากบันไดก่อนจะเกาะแขนจุนมยอนเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เม็ดเหงื่อแถมด้วยอาการหอบหายใจนั่นอีก...นี่แกไปทำอะไรมาน่ะแบคฮยอน
"อ้าว แบคฮยอน?" จุนมยอนมองเพื่อนอีกคนอย่างงงๆ นึกว่าแบคจะกลับบ้านไปแล้วเสียอีก
"จุนจ๋าช่วยเค้าด้วย TwT" แบคฮยอนกอดจุนมยอนแน่นไม่ยอมปล่อย จนจุนมยอนเองก็เริ่มจะรู้สึกแปลกๆ ปกติแบคฮยอนไม่ใช่คนขี้อ้อนอ่ะ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แล้วนี่คยองซูหายไปไหนของเขานะ
"ทำไมอ่ะ?" ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้ตอบคำถาม เสียงตะโกนของคยองซูก็ดังแทรกพร้อมกับชายหนุ่มร่างเล็กที่มีไม้กวาดอยู่ในมือ
"ไอ้แบค!!!!!!!!!!" คยองซูกำไม้กวาดแน่นก่อนจะวิ่งมาทางแบคฮยอนอย่างรวดเร็ว หมายจะใช้ไม้กวาดนั่นตีเพื่อนคนนี้ซะให้เข็ด
"หวา" แบคฮยอนย้ายร่างของตัวเองมาหลบหลังจุนมยอน และใช้เพื่อนตัวขาวเป็นเกราะกำบังการโจมตีจากคยองซู
"จุนมยอนหลบดิ๊" คยองซูเห็นดังนั้นก็ถลึงตาใส่ก่อนจะเริ่มวิ่งไล่แบคฮยอนเป็นวงกลมรอบๆตัวจุนมยอนที่ยืนอยู่เฉยๆ
"เกิดไรขึ้นเนี่ย คึคึ" คนตัวขาวพูดขึ้นก่อนจะแอบหัวเราะกับการวิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆของเพื่อนทั้งสอง
"ไม่ตลกนะจุนจ๋า คยองจะฆ่ากูอ่ะ" แบคฮยอนว่าพลางวิ่งหนีเพื่อนตาโตไปด้วย
"มึงบอกอยู่เฉยๆก็เบื่อกูก็ให้มึงมาช่วยงาน แล้วมึงไปจีบลูกค้าเนี่ยนะ? ต่อหน่าแฟนเค้าเนี่ยนะ? ร้านกูเกือบพังมั้ย? ไอ้เพื่อนเวรรรรรรรร!" คยองซูโวยวายก่อนจะแหย่ไม้กวาดไปโดนเอวแบคฮยอนได้สำเร็จ ทำเอาคนโดนตีต้องเปลี่ยนที่กำบังไปหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์แทน
"กูไม่รู้นี่ คนไม่รู้ไม่ผิดนะมึง" แบคฮยอนโผล่หน้าออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบก้มหลบไม้กวาดที่คยองซูเขวี้ยงใส่...เอ่อ...ตอนนี้เจ้าของร้านกำลังจะพังร้านตัวเองแล้วล่ะผมว่า
"ออกมาให้กูเตะเดี๋ยวนี้เลย!" คยองซูแผดเสียงด้วยความโมโห
"คยองอ่า ใจเย็นๆสิ" ฮยอนซิกเมื่อได้ยินเสียวดังก็รีบวิ่งลงมาห้ามคยองซูไม่ให้ทำอะไรรุนแรงไปมากกว่านี้
"อย่ามายุ่งนะฮยอนซิก" คยองซูสะบัดมือหนาที่เคยกอบกุมข้อมือเล็กๆของเขาออก ก่อนจะอาละวาดใส่ฮยอนซิกอีกคน
"ขอโทษครับ T^T" ถึงแม้จะรู้ดีว่าไม่ควรห้ามเวลาที่คยองซูโกรธแต่มันช่วยไม่ได้นี่นา ผมไม่อยากเห็นคยองซูเป็นบ้าแบบนี้...ไม่น่ารักเลยนะ
"นายไปเตรียมแป้งไป๊" คยองซูไล่ฮยอนซิกเข้าครัวซึ่งร่างหนาก็ทำตามอย่างว่าง่าย เดินหายเข้าครัวไปเงียบๆ จุนมยอนได้แต่มองตามฮยอนซิกด้วยความสงสาร...เป็นแฟนคยองซู...ต้องอดทน
"มึงๆๆๆ จุนจ๋ามาหามึงแน่ๆเลย มึงคุยกับจุนจ๋าก่อนนะๆๆ กูจะไปอาบน้ำ" แบคฮยอนยิ้มแหยๆให้คยองซูก่อนจะขยิบตาให้จุนมยอนเป็นอันว่ารู้กัน แบคฮยอนปีนเคาน์เตอร์ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว
"อย่าคิดว่าจุนมยอนจะช่วยมึงได้นะไอ้แบค!" คยองซูวิ่งตามไปที่บันไดอย่างไม่ลดละ
"ว้ากกกกกกกกก!!" แบคฮยอนกรีดร้องเสียงดังประหนึ่งเห็นผี ก่อนจะรีบปิดประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว คยองซูทำท่าจะตามแบคฮยอนขึ้นไปข้างบนแต่จุนมยอนก็รีบถลาเข้ามาขวางเอาไว้
"คยองซูใจเย็นๆ แบคมันไม่ได้ตั้งใจหรอก" รอยยิ้มสดใสของจุนมยอนถูกส่งออกมา นั่นทำให้คยองซูใจเย็นลงได้ในระดับนึงแต่ก็ยังเคืองอยู่ดี
"กูจะบ้า เมื่อคืนมันก็ละเมอบ้าอะไรไม่รู้กูต้องไปนอนกับมัน ตื่นมาแม่งเดินไปนอนในห้องกูเฉย" ได้ทีคยองซูก็ฟ้องจุนมยอนใหญ่
"อืม.." ร่างบางพยักหน้ารับช้าๆ
"คือเข้าใจกูป่ะ ตื่นมาแบคควรจะนอนข้างกูสิ แต่นี่หายไปนอนในห้องกูแล้วฮยอนซิกก็นอนอยู่ กูแบบ..." คยองซูกลอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องบ้าบอเมื่อเช้าที่ทำเขาประสาทเสียไปแล้วรอบนึง
"อ๋อ~ โกรธเพราะแบบนี้นี่เอง" จุนมยอนยิ้มกรุ้มกริ่มกับสิ่งที่คยองซูเผลอหลุดปากออกมา
"ม...ไม่ใช่นะ ฟังให้จบก่อนสิ!" คยองซูแก้มแดงก่อนจะเริ่มโวยวายอีกครั้ง
"ขี้เกียจฟังแกบ่นแล้ว" จุนมยอนอมยิ้มก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้แช่เค้ก
"จุนมยอนอ่า ไม่ใช่แบบนั้นนะ" คยองซูเดินตามก่อนจะกอดอกแน่น พลางค้อนใส่เพื่อนอีกต่างหาก
"เราจะมาซื้อขนม" จุนมยอนหันมายิ้มให้คยองซู
"เอ่อ...เอาอะไรดีล่ะ?"
"เราก็ไม่แน่ใจว่าเขาชอบอะไรอ่ะ" จุนมยอนว่าพลางพยายามจะนึกว่าอะไรที่จะเหมาะกับเซฮุน
"เขานี่ใครอ่ะ พี่คริส?" คยองซูเลิกคิ้วถาม
"ไม่ๆ น้องชายของคริส"
"ไม่รู้สิ ไม่เคยเจอแฮะ"
"คัพเค้กก็น่ารักดีนะ" จุนมยอนยิ้มพลางชี้ไปที้คัพเค้กหลากสีในตู้
"เขาชอบของหวานรึเปล่าเหอะ" คยองซูยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอย ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี ถ้าคนไม่ชอบของหวานเอาอะไรไปให้เขาก็ไม่ชอบอยู่ดีล่ะ
"อืม...ไม่รู้สิ ตอนนั้นคริสซื้อเค้กไปก็เห็นกินนะ แต่อยากได้อะไรเล็กๆกินง่ายๆอ่ะ" จุนมยอนอธิบาย แต่ตายังคงจ้องคัพเค้กไม่เลิก
"นี่จะซื้อให้เนื่องในโอกาสอะไร? วันเกิดน้องเขาหรอ?" คยองซูว่าพลางเดินไปเปิดตู้แช่และหยิบถาดคัพเค้กออกมาวางไว้บนหลังตู้พร้อมกับมาการองอีกหนึ่งกล่อง
"เปล่า วันนี้มีแข่งกีฬาน่ะ" จุนมยอนส่ายหน้าเบาๆ
"แข่งกี่โมง?" คยองซูถามพลางมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่ในร้าน
"ตอนเย็นๆ สักสี่โมงล่ะมั้งถ้าจำไม่ผิด"
"ยังพอมีเวลาอยู่ แกอยากลองแต่งหน้าคัพเค้กมั้ยล่ะ? เดี๋ยวให้ฮยอนซิกเคี่ยวน้ำตาลให้" คนตาโตว่าก่อนจะเก็บถาดเค้กเข้าตู้ตามเดิม ถ้าโอกาสพิเศษน่ะคัพเค้กพวกนี้มันดูจะธรรมดาไปหน่อยล่ะมั้ง คยองซูยืนเท้าคางและมองจุนมยอน...เฝ้ารอคำตอบจากอีกคน รอยยิ้มน่ารักปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานแทบจะทันที ร่างบางพยักหน้าช้าๆก่อนจะตอบรับข้อเสนอของเพื่อนสนิท
"อื้ม!"
.
.
.
.
.
.
.
"เซฮุนอยู่ไหนนะ"
สี่โมงเย็น จุนมยอนเดินเข้ามาภายในโรงเรียนมัธยมซึ่งเซฮุนเรียนอยู่ มือนึงก็ถือถุงเค้กพร้อมทั้งผ้าขนหนูและขวดน้ำเดินโต๋เต๋มองหาน้องเล็กไปเรื่อยๆแต่ก็ไร้วี่แวว การแข่งกีฬาวันนี้คงจะสำคัญน่าดูเลย ทั้งผู้ปกครองหรือแม้แต่คนนอกก็เข้ามาขายของเต็มไปหมด...แล้วแบบนี้จะหาเซฮุนเจอได้ไง เราเองก็ไม่เคยมาที่นี่ซะด้วย อะไรอยู่ตรงไหนเราก็ไม่รู้เลย ทำยังไงดีล่ะ... TvT
"พี่จุนมยอน!" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดีดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ร่างเล็กหันมองตามหาเจ้าของเสียง ไม่นานก็เห็นเซฮุนในชุดพร้อมแข่งเดินเบียดกลุ่มคนออกมา
"เซฮุนอา" จุนมยอนยิ้มออกมา ก่อนจะรีบเดอนไปหาร่างโปร่งอย่างรวดเร็ว
"ติดนี่ไว้สิ" เซฮุนหยิบบัตรสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋ากางเกงและยื่นให้พี่สะใภ้
"อะไรหรอครับ?" จุนมยอนมองแท็กป้ายในมือเซฮุนก่อนจะถาม
"บัตรผู้ปกครอง" พูดจบก็กลัดป้ายนั้นเข้ากับเสื้อของอีกคนโดยไม่รอให้ต้องถามอะไรไปมากกว่านี้
"แล้วนี้อะไรอ่ะ?" จุนมยอนชี้ไปที่แผ่นกระดาษแข็งขนาดใหญ่ที่เซฮุนหนีบไว้กับสีข้างและมองอย่างสงสัย
"ป้ายไง" เซฮุนลอบยิ้มก่อนจะยัดเยียดให้จุนมยอนถือเอาไว้
"ให้พี่ถือนี่?" จุนมยอนกางแผ่นกระดาษออกก่อนจะอ่านข้อความในกระดาษ คนตัวเล็กค่อยๆคลี่ยิ้มเมื่ออ่านข้อความจนจบ...อะไรเนี่ย เบอร์4หล่อสุดในสนาม...นี่กล้าเขียนเองด้วยนะ คึคึ
"นั่นมันป้ายเชียร์ของผม ชูสูงๆด้วย" เซฮุนพูดน้ำเสียงเรียบ แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่นิ่งเฉยนั่นเซฮุนกำลังกลั้นยิ้มแทบตาย
"อ...โอเคครับ" จุนมยอนตอบตกลงไปอย่างงงๆ
"ตามผมมา" เซฮุนถือโอกาสคว้ามือเล็กมาจับไว้ ก่อนจะเดินนำไปที่สนามหญ้าซึ่งเป็นที่สำหรับการแข่งฟุตบอลประจำระดับชั้นวันนี้ ตลอดทางร่างสูงแอบอมยิ้มไม่หยุด ไม่เคยคิดว่าจะได้เดินจับมือกันแบบนี้ ครั้งแรกเลยที่ได้สัมผัสตัวพี่สะใภ้ตรงๆ...มือเล็กๆแถมยังนุ่มอีกต่างหาก...ใครจะไปอยากปล่อยกัน
แต่แล้วฝันหวานๆของเซฮุนก็ต้องจบลง เมื่อตอนนี้ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่ทางขึ้นอัฒจันทร์ข้างๆสนาม...ถึงเวลาต้องปล่อยมือแล้วสินะ :(
"พี่นั่งเลยตรงไหนก็ได้ เดี๋ยวผมต้องไปวอร์มแล้ว ไว้จะแวะมาหาก่อนแข่งนะ" เซฮุนว่าก่อนจะตัดใจปล่อยมือจุนมยอน
"ครับ สู้สู้นะ" คนตัวเล็กยิ้มให้พลางทำท่าไฟท์ติ้ง
เซฮุนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...เพราะรอยยิ้มนั่น แถมคำว่า 'สู้สู้นะ' ที่ออกมาจากปากของคุณพี่สะใภ้ได้กลายเป็นกำลังใจสำคัญของเขาไปแล้ว จุนมยอนเองก็ได้แต่ยืนนิ่งและจ้องมองร่างสูงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา...เซฮุนยิ้ม? ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนๆนี้ เพียงแค่ยิ้มออกมาจากผู้ชายที่เย็นชาก็กลับกลายเป็นเพียงเด็กชายเซฮุนที่ดูสดใสและใจดีไปเลย รอยยิ้มนั่น...ช่วยยิ้มแบบนี้ตลอดไปจะได้มั้ยนะ ชอบจัง..เวลาที่น้องยิ้มแบบนี้ ดูดีกว่าเวลาตีหน้านิ่งเป็นไหนๆ
เมื่อเซฮุนไปแล้ว จุนมยอนก็เดิยไปหาที่นั่งแถวหย้าๆที่พอขะว่าง ก็เห็นว่าพอจะมีิอยู่แถวนึงที่วิงดีสุด เห็นทุกอย่างและไม่ร้อน แต่ปัญหาคือมันเนิ่มจะถูกผู้ปกครองคนอื่นๆจับจองกันไปบ้างแล้วน่ะสิ คนตัวเล็กเดินบเข้าไปหาผู้ชายคนนึงซึ่งนั่งประจำที่อัฒจันทร์อยู่แล้ว แต่ท่ี่จุนมยอนต้องการน่ะเก้าอี้ว่างข้างๆเขาต่างหากล่ะ
"ขอโทษนะครับ"
"ค...ครับๆๆ" ผู้ขายคนนั้นหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะหยุดชะงักไปเหมือนจกใจอะไรบางอย่าง ผู้ขายตรงหน้าน่ะหน้าหวานเอามากๆเลย แถมสีผมออกทองๆดูสะดุดตามากด้วย เขามองผมตาไม่กรพริบเลยล่ะ มีอะไรผิดปกติที่หน้าของผมรึเปล่านะ ' '
"ตรงนี้ว่างมั้ยครับ?" จุนมยอนถามพร้อมกับรอยยิ้ม
"ว่างๆๆๆ ว่างครับว่างเสมอ ต่อให้ไม่ว่างถ้าคุณจะนั่งก็ว่างครับ"
"เอ่อ...ตกลงผมนั่งตรงนี้ได้มั้ยครับ?"
"ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ เชิญนั่งเลยครับ"
"ขอบคุณนะครับ"
"คุณเป็นผู้ปกครองของ..."
"อ้อ เซฮุนครับ"
"คงจะ...ไม่ใช่คุณพ่อใช่มั้ยครับ?"
"เปล่าครับ ผมเป็นพี่ชายเขา"
"นั่นสินะครับ ผมก็กะแล้วเชียวเพราะคุณยังดูเด็กอยู่เลย น่าจะเด็กกว่าผมด้วยซ้ำ.."
"คุณก็เป็นผู้ปกครองเหมือนกันหรอครับ?"
"เปล่าครับ เห็นแบบนี้แต่ผมเป็นโค้ชนะ"
"ทีมฟุตบอลน่ะหรอครับ"
ผู้ชายตรงหน้าพยักหน้ารัวๆก่อนจะยิ้มกว้าง
"คุณก็ดูเด็กมากเหมือนกันนะเนี่ย!"
"อย่าเอาผมไปเทียบกับท่านเซอร์สิครับ แต่สักวันผมจะต้องอยู่ระดับเดียวกับท่านเซอร์ให้ได้! เสียดายจังไม่น่าออกเลย เฮ้อ~"
"......" จุนมยอนได้แต่นั่งเงียบเมื่ออีกคนเริ่มจะพูดถึงอะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้จัก บางที่เขาอาจจะปล่อยมุกก็ได้ แต่ทำไมเราไม่เก็ทล่ะ แล้วเราเอาแต่นิ่งเขาจะรู้สึกไม่ดีรึเปล่านะ เราควรจะหัวเราะใช่มั้ย...ใช่มั้ย?
"อ่อ คุณคงไม่ดูบอลสินะครับ ผมก็พูดไปเรื่อยแหละครับ สวยๆอย่างคุณคงไม่ดูบอล" ลู่หานชิงตัดบทก่อนที่จุนมยอนจะได้พูดอะไร พลางแค่นหัวเราะเพื่อทำให้บรรยากาศดูไม่น่าอึดอัดจนเกินไปแต่กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างกำลังจะแย่ลงกว่าเดิม
"ห่ะ =_=" สีหน้าที่จุนมยอนแสดงออกมาต่อสิ่งที่เพิ่งได้ยินจากปากของโค้ชลู่หาน เดี๋ยวก่อนนะ...เมื่อกี้คุณเพิ่งจะพูดว่าสวย? ผมเนี่ยนะสวย? เข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะครับ
"โอ๊ะ! ป้ายนั่น" ลู่หานเปลี่ยนเรื่องด้วยการเบนความสนใจไปที่ป้ายกระดาษแข็งที่วางอยู่บนตักของร่างบางแทน
"อ๋อ ของเซฮุนเขาเอามาให้ผมถือล่ะ" จุนมยอนยิ้มก่อนจะหยิบป้ายขึ้นมากางให้ชายแปลกหน้าดู...จะว่าภูมิใจก็ได้นะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ถืออะไรแบบนี้มาก่อน คึ
"เจ้าเด็กนั่นน่ะ...เอ่อ...ผมหมายถึงเซฮุนของเรา ตอนซ้อมเมื่อวานเห็นเขาทำไอ้ป้ายนี่แหละครับ แหม่...ตอนแรกนึกว่าจะเอาไปให้คนพิเศษถือซะอีก พอไปยุ่งมากๆถามว่าทำอะไรแกก็โวยวายใหญ่เลย คงจะเขินล่ะมั้ง" ลู่หานว่าพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่เขาไปแอบดูเซฮุนทำป้ายเชียร์นี่อยู่ในห้องชมรมคนเดียว จำได้ว่าโดนโกรธไปหนึ่งวันเต็มๆ
"จริงหรอครับ?" จุนมยอนตาโตพอได้ยินเรื่องราวจากลู่หาน ใบหน้าที่ดูเหมือนตกใจในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มสวยในเวลาถัดมาซึ่งทำเอาลู่หานถึงกับหยุดมองร่างบางไม่ได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาที ต่อให้ตาแห้งก็จะไม่กระพริบตาเด็ดขาด โอ้ยยยย!! เสี่ยวลู่หาน อิส ฟอลลิ่ง อิน เลิฟฟฟฟฟ วิท แอน แองเจิ้ล T/////T
"ลูลู่!!!" พูดถึงเซฮุนเจ้าตัวก็วิ่งมาพอดี เหงื่อออกเต็มหลังเลย
"กลับมาทำไมล่ะ ไปวอร์มสิ" ลู่หานหันมาทำหน้าเบื่อๆใส่เซฮุนที่เพิ่งมาถึง
"นายนั่นแหละนั่งอู้อยู่ได้ ไม่ไปคุมทีมเล่า" คนเด็กกว่าก็ไม่ยอมให้ถูกว่าอยู่ฝ่ายเดียวหรอก มีอย่างที่ไหนมานั่งหลีคนอื่นไปทั่ว...คิดว่าคนอย่างเซฮุนดูไม่ออกรึไงกัน -*-
"นั่งตรงนี้ก็เห็นอยู่แล้วว่าพวกแกทำอะไรกันอยู่ ใช่มั้ยครับคุณ" เมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังถูกเด็กต้อน ลู่หานจึงหันมาขอความช่วยเหลือจากจุนมยอน แต่ก็ได้รับกลับไปเพียงแค่ใบหน้ามึนๆงงๆที่ยิ่งทำให้ลู่หานเครซี่เข้าไปใหญ่
"ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ผมได้มั้ยเนี่ย" เซฮุนเท้าสะเอว ก่อนจะจ้องไปที่คุณโค้ชหนุ่มจอมขี้โม้ของตน
"พูดมากน่า เล่นไม่ดีโดนเตะ" ลู่หานแหวใส่เด็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มเจื่อนๆให้จุนมยอน...ลืมตัวว่าผู้ปกครองแสนสวยของมันนั่งอยู่นี่ด้วย แหะแหะ
"ไปเตะจงอินก่อนไป๊ มันยังไม่เปลี่ยนชุดเลย" เซฮุนว่าพลางบุ้ยปากไปทางเพื่อนสนิทผิวคล้ำในชุดไปรเวทที่กำลังวื่งเล่นและคอยหยอกแกล้งเพื่อนคนอื่นในทีมที่กำลังอุ่นเครื่องกันอยู่
"ห้ะะ!!!! ไอ้จงอินนนนนน!!!!!" ลู่หานรีบวิ่งลงสนามไปจัดการกับเด็กแสบทันทีโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น เซฮุนมองตามพลางส่ายหน้าเบาๆด้วยความระอา ก่อนจะนั่งลงข้างๆจุนมยอนแทนที่โค้ชหนุ่ม
"เป็นโค้ชที่น่ารำคาญที่สุด" ร่างสูงเบะปากเล็กน้อย ในขณะที่กำลังนั่งมองลู่หานเม้งแตกใส่เพื่อนเขา ก็ถ้าจงอินไม่ได้เป็นกองหน้าคงไม่เม้งแตกขนาดนี้อ่ะนะ -_-
"ออกไปแป๊บเดียวเองเหงื่อเต็มเลย" จุนมยอนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากเอาผ้าซับเหงื่อตามใบหน้าคมของอีกคน
"ก...ก็มันร้อนนี่" เสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาเบาๆจนดูเหมือนว่าเป็นการพึมพำกับตัวเอง ทำไงได้ล่ะ...พูดดังกว่านี้ก็รู้หมดว่าเสียงสั่น ไอ้บ้าเซฮุน..มึงมันอ่อนอย่างที่จงอินเคยด่าจริงๆด้วย แค่นี้ก็ใจสั่นแล้วให้ตายสิ เก็บอาการหน่อยหายใจเข้าลึกๆ ฟู่วววววว
"จริงๆแล้วพี่ซื้อขนมมาด้วยนะ" จุนมยอนวางผ้าขนหนูพาดบนไหล่เซฮุน ก่อนจะยกกล่องขนมเค้กจากร้านของคยองซุขึ้นมาวางไว้บนตัก
"อะไรอ่ะ???" เซฮุนรีบเบนความสนใจมาที่กล่องขนมทันที เวลานี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าของกินอีกแล้ว แกมาได้ถูกเวลามากจริงๆคุณขนมเค้ก *-*
"แข่งเสร็จก่อนแล้วค่อยทานดีกว่ามั้งพี่ว่า จะจุกมั้ย" จุนมยอนแสดงสีหน้าที่ค่อนข้างกังวลออกมาและทำท่าจะเก็บกล่องขนมลงไป แต่เซฮุนก็รีบคว้ามันเอาไว้เสียก่อน
"กินนนนน!" ร่างสูงไม่รอช้ารีบเปิดกล่องกระดาษออกทันที รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าหล่อคมอีกครั้ง ภายในกล่องกระดาษนั้นคือคัพเค้กจำนวน6ชิ้นด้วยกัน แต่งหน้าด้วยครีมสีเขียวอ่อนๆแทนสนามหญ้า และตกแต่งด้วยแผ่นน้ำตาลปั้นและช็อคโกแลตเป็นรูปต่างๆ ทั้งลูกฟุตบอล ถ้วยรางวัล ดาว และที่สำคัญมีตัวการ์ตูนเด็กผู้ชายในนั้นด้วย ซึ่ง...ถึงจะหน้าตาไม่เหมือนก็ตาม แต่สามารถอนุมานได้ว่านั่นก็คือเซฮุน ไม่เคยมีใครที่ใส่ใจและทำอะไรแบบนี้ให้เขามาก่อน พี่จุนมยอนเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ ร่างสูงไม่ลังเลที่จะหยิบคัพเค้กขึ้นมาหนึ่งชิ้นและกินมัน ไม่เคยกินอะไรแล้วมีความสุขเท่านี้เอาจริงๆ....
"เราชอบของหวานหรอ?" จุนมยอนยิ้มขำที่เห็นเซฮุนกินไปยิ้มไป
"ชอบหมดอ่ะ...หิว" ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าอะไรที่พี่ทำให้ก็ชอบหมดต่างหาก
"ถ้าบอกว่าทำเองจะเชื่อมั้ยเนี่ย?" จุนมยอนยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอย ก่อนจะอมยิ้มเขินๆ
"จริงดิ..."
"ก็ไม่ทั้งหมดหรอก เพื่อนพี่ทำซะส่วนใหญ่น่ะ พี่แค่เอาน้ำตาลแปะข้างบนเอง" ร่างเล็กหันมายิ้มให้ก่อนจะหัวเราะเบาๆ มันอาจจะดูเป็นเรื่องธรรมดาก็แค่เอาน้ำตาลแปะ แต่สำหรับเซฮุนมันยิ่งใหญ่เสียเหมือนกับว่าพี่สะใภ้คนดีคนเก่งของเขาทำทุกอย่างตั้งแต่ร่อนแป้ง ความรู้สึกหลายๆอย่างเกิดขึ้นในใจของเซฮุน กับพี่สะใภ้ที่น่าปกป้อง น่าทะนุถนอมคนนี้ อย่าทำดีกับผมมากกว่านี้เลย...แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้วสำหรับผม...ผมรักพี่มากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ
"เซฮุน!!! มารวมได้แล้ว!!!" เหมือนฟ้าผ่ากลางทุ่งดอกไม้ เสียงเรียกของลู่หานทำเอาร่างโปร่งถึงกับห่อเหี่ยวเสียยิ่งกว่าต้นไม้อับแดด
"ผมไปก่อนนะ" เซฮุนถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะจำใจลุกขึ้นยืน ทั้งที่คัพเค้กชิ้นแรกยังคงอยู๋ในมือเขา
"ครับ~" จุนมยอนขานรับอย่างร่าเริง
"ลู่หานขี้โม้ อย่าไปฟังมาก" ร่างโปร่งโน้มตัวลงมาใกล้ก่อนจะกระซิบเบาๆและเดินลงสนามฟุตบอลไป ส่วนจุนมยอนพอได้ยินคำเตือนมาแบบนั้นก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุด
"อะไรอ่ะ *-*" จงอินปรี่เข้ามาหาเพื่อนรักทันที...ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะคัพเค้กนี่ต่างหากล่ะ
"เห็นของกินแล้วมาเลยนะ" เซฮุนเบะปากเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
"กินมั่งดิ" จงอินกระพริบตาปริบๆและพยายามจะแอ๊บแบ๊วสุดฤทธิ์ แต่ไสเจีย...กูไม่ให้มึงหรอกโว้ย!
"ไม่ให้” พูดจบก็งับขนมเค้กไปอีกคำ
"ไอ้ขี้งก" จงอินค้อนใส่ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เซฮุนรู้สึกอะไรนอกจากคำว่า หมั่นไส้
"ไม่ต้องแดกทั้งคู่น่ะแหละ" จู่ๆลู่หานก็เดินมาจากด้านหลังและดึงเค้กในมือเซฮุนไปกินเองซะอย่างงั้น
"อ่าว...ไอ้พี่ลู่หานครับ -*-" เด็กหนุ่มร่างโปร่งทั้งสองคนหันควับไปมองคุณโค้ชพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"จะแข่งอยู่แล้วแสรดด แดกเหี้ยไรอยู่นั่นน่ะไปวอร์มไป โดยเฉพาะมึงไอ้ดำ" ลู่หานชี้นิ้วสั่งด้วยความที่ตอนนี้เป็นคนที่มีอำนาจมากท่สุดในทีม จงอินเดินห่อไหล่ไปต่อแถวเพื่อนๆที่กำลังซ้อมยิงประตูอย่างจำใจ
"หูย ต่อหน้าพี่จุนมยอนนี่พูดเพราะชิบหาย -_-" เซฮุนได้ทีก็จิกกัดกลับไปบ้าง
"แน่นอนครับไอ้น้อง คนสวยๆก็ต้องเหมาะที่จะได้รับคำพูดดีๆสิวะ พี่มึงแม่งแจ่มว่ะ" ลู่หานว่าพลางยกนิ้วโป้งให้น้องชายของคนสวย
"อย่ายุ่งกับพี่ผม" ไม่เตือนเปล่า เซฮุนยังส่งสายตาดุๆไปให้คุณครูพละอีกด้วย
"มึงนี่งกทุกอย่างแม้กระทั่งพี่ชายเลยนะ หมั่นไส้ว่ะ ไปๆๆๆๆ" หลังจากเห็นสายตาที่จริงจังของเด็กตรงหน้า ลู่หานก็ไม่คิดจะต่อปากต่อคำอีก ทางเดียวที่จะเลี่ยงการต่อบทสนทนาก็คือไล่ให้ไปซ้อมเหมือนกับจงอินและเด็กคนอื่นๆ เมื่อสำรวจดูและพบว่ามีปัญหาอะไรแล้ว ลู่หานก็เดินกลับไปที่อัฒจันทร์พร้อมกับน้ำผลไม้กล่องในมือที่แอบไปจิ๊กฝ่ายสวัสดิการมาเผื่อนางฟ้าคนสวยของเขา
"น้ำผลไม้ครับ"
น้ำผลไม้รวมสูตรน้ำตาลน้อยขนาด250 มิลลิลิตรยี่ห้อดังลอยอยู่ตรงหน้าจุนมยอน ร่างบางมองกล่องน้ำผมไม้กับคนให้สลับกันไปมาหลายครั้ง ก่อนจะเอียงคอถามอีกคน
"ห...ให้ผมหรอ?" นิ้วเล็กชี้เข้าหาตัวเองเย่างเคยชิน
"ครับผม" ลู่หานพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มให้คนตัวเล็กตรงหน้า
"ขอบคุณมากนะครับ" จุนมยอนรับน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากคุณครูพละหน้าหวาน
"ไม่เป็นไรครับ คุณ...เอ่อ.." ลู่หานเว้นวรรคเอาไว้เพื่อให้จุนมยอนตอบชื่อของตัวเอง
"จุนมยอนครับ" ร่างบางตอบพร้อมยิ้มให้อย่างน่ารักและเป็นมิตร โอ้ยแม่จย๋า เสี่ยวลู่หานหายใจไม่ออกแล้วจ้ะแมมมมมม่ เสี่ยวลู่หานกำลังจะตายยยยยยยยย ความน่ารักมันบาดคออออออออ T////T
"โอ้วว งั้นผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมชื่อลู่หาน เป็นโค้ชและคุณครูพละของเซฮุนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" โค้ชหนุ่มถือโอกาสขอจับมืออีกคน ด้วยการยื่นมือซ้ายออกไปข้างหน้า
"ผมก็เหมือนกันนะ" จุนมยอนยิ้มก่อนจะเต็มใจเชคแฮนด์กับผู้ชายตรงหน้า โอ้ยแม่จย๋า มือนิ่มด้วยจ้ะแมมมมมมมมมมมมมมมม่ T//////T
"หอมแสรด" .ใครจะเชื่อว่าลู่หานจะดมมือซ้ายที่เพิ่งจับกับจุนมยอนไปเมื่อครู่ แม่จย๋า ลูกไม่ได้โรคจิต ลูกแค่อยากได้กลิ่น ฮรื่ออออออออออออ ตัวหอมจัง T///////////T
"คุณลู่หานดูสนิทกับเด็กๆนะครับ" จุนมยอนพยายามจะไม่สนใจอากัปกิริยาและอาการแปลกๆของคนตรงหน้า ถึงจะสงสัยก็เถอะแต่ลืมๆมันไปท่าจะดีกว่าแฮะ
"โดนเล่นหัวประจำแหละครับ..." ลู่หานตอบพลางทำหน้าหงอยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ได้ตั้งใจจะให้คนสวยสงสารหรอกนะ แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่สุดตลอดชีวิตการเป็นครูจริงๆนั่นแหละ TvT
"อ๋า"
"ผมชินแล้วล่ะครับ คุณจุนมยอนจะเล่นหัวผมบ้างก็ได้นะครับ...แต่อย่าเล่นกับหัวใจผมก็พอ"
"......." ไร้สัญญาณตอบรับจากเลขหมายปลายทาง...ทำไมล่ะๆๆ เสี่ยวลู่หานรุกเร็วไปหรอ ผมว่ามันก็ปกตินะ อย่านิ่งไปแบบนั้นสิครับคนสวย เสี่ยวลู่ท้อ TvT
"ผมเล่นมุกน่ะครับ มันเป็นมุก ฮ่าๆๆๆ" คุณครูพละรูปงาม(แต่เสี่ยว) รีบกลับลำทันทีเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ผลและเพื่อไม่ทำลายบรรยากาศอันดีระหว่างเราทั้งคู่ด้วย
"คุณลู่หาน...ตลกดีนะครับ" จุนมยอนหัวเราะเบาๆในลำคอ
"จริงหรอครับ? เขาว่ากันว่าผู้หญิงน่ะชอบผู้ชายตลก แล้วคุณจุนมยอนล่ะครับชอบผู้ชายตลกหรือเปล่า?"
"เอ่อ...ก็ดีนะครับ" จะว่าไปคริสเองก็มีด้านที่ตลกอยู่เหมือนกันแหละ
"เย้สสสส!" อาการดีใจออกนอกหน้าของลู่หานทำเอาจุนมยอนเหวอไปอีกครั้ง....สรุปแล้วคุณลู่หานไม่ได้ผีเข้าใช่มั้ยครับ
"เอ่อคือ...ผมเชียร์เด็กๆน่ะครับ" ลู่หานยิ้มเจื่อนๆก่อนจะแถสีข้างแก้ตัวสุดๆ เมื่อเห็นว่าจุนมยอนมองมาที่เขาด้วยสายตาที่แบบว่า...ระแวงนิดๆ TvT
"จริงด้วยสิ...เซฮุนนา!" ร่างบางเองก็ลืมไปเสียสนิท ป้ายเชียร์กระดาษขนาดใหณ่ถูกยกขึ้นมาชูจนสุดแขนก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานๆที่เรียกชื่อน้องเล็กอยู่ตลอดเวลา พอเซฮุนอยู่ในตำแหน่งที่ใกล้กับอัฒจันทร์ก็หันมามองป้ายนั่นพอดี ร่างโปร่งยกยิ้มอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง
"สู้เค้านะ เซฮุนอา"
เซฮุนหันมาสบตากับพี่สะใภ้แค่แวบเดียวก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงว่ารับรู้ เมื่อกัปตันทีมสีเขียว (ทีมของเซฮุน) ส่งลูกลอยข้ามไปถึงอีกฝากของสนามได้ทำให้ทีมสีเขียวจำเป็นต้องวิ่งกลับไปแสตนด์บายเพื่อทำประตูหรือไม่ก็ป้องกันการส่งบอลเข้าแดนตนเอง พอเด็กๆวิ่งกรูกันไปที่อีกฝั่งของสนามแล้วลู่หานก็เตรียมตัวที่จะเปิดบทสนทนาใหม่กับคนตัวเล็กอีกครั้ง
"ปกติคุณจุนมยอนไม่ได้มารับมาส่งเซฮุนใช่มั้ยครับ ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย" ลู่หานชวนคุยพร้อมกับรอยยิ้ม...เริ่มแรกก็ต้องเข้าทางน้องชายอย่างเซฮุนสินะ
"อ๋อ ปกติเขาจะไปกลับเองครับ ผมไม่เคยมาส่งเลย"
"ผมจำได้ว่า..ผมเคยเจอคุณคริสตอนคุยกับผู้ปกครอง แต่เห็นเซฮุนเขามีพี่ชายสองคน คุณคือพี่ชายอีกคนของเขาสินะครับ"
"อ่อ...ก็ประมาณนั้นครับ"
"คุณจุนมยอนไม่ทานน้ำหรอครับ เดี๋ยวจะหายเย็นหมดนะ" ลู่หานถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าน้ำผลไม้ที่เขาให้ร่างเล็กไปเมื่อสักครู่ยังอยู่ในมือของอีกคนโดยไม่มีร่องรอยการแกะดื่มเลย
"ผมว่าจะเก็บไว้ให้เซฮุนน่ะครับ รายนั้นแข่งเสร็จคงจะเหนื่อยมาแน่ๆ" จุนมยอนหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน นั่นยิ่งทำให้ลู่หานประทับใจคนๆนี้มากยิ่งขึ้น
"อ่อ~ คุณจุนมยอนนี่ใจดีจังเลยนะครับ แต่จะว่าไปผมก็เอ็นดูเจ้าเซฮุนมันเหมือนน้องแหละครับ บางทีผมเองก็อยากเป็นพี่ชาย...หรือพี่เขยมันเหมือนกัน" ลู่หานหยอดเบาๆพอเป็นพิธี แต่ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมานั้นทำเอาลู่หานแทบจะหงายหลัง
"คุณลู่หาน..." จุนมยอนมองผู้ชายข้างๆด้วยสายตาแปลกๆที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามจนลู่หานเองก็สัมผัสได้
"ครับ"
"ชอบคริสหรอ?"
"พรืดดดดดดด! แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" คำถามที่ได้ยินทำเอาลู่หานอีกจะกัดลิ้นตายอยู่ตรงนั้น โถ...คนสวยไม่เก็ท T^T
"คุณลู่หานเป็นอะไรไปครับ? ใจเย็นๆนะ หายใจเข้าลึกๆ" จุนมยอนเห็นลู่หานไอไม่หยุดจนหน้าแดงก็ตกใจ รีบประคองอีกคนก่อนจะลูบหลังช้าๆหวังว่าจะช่วยให้คุณครูพละรูัสึกดีขึ้นบ้าง
"แค่กๆๆ ผมไม่เป็นไรครับ...สำลักน้ำลายเฉยๆ" ลู่หานเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับจุนมยอน คนคัวเล็กจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่อีกคนไม่เป็นอะไรแล้ว
"ค่อยยังชั่ว"
"ผมไม่ได้ชอบคุณคริสสักหน่อย แหม่~ แมนๆอย่างผมน่ะต้องชอบคนสวยอยู่แล้ว"
"อ่า ครับ" จุนมยอนพนักหน้ารับ
"ผมเคยคิดว่าถ้าเซฮุนมีพี่สาวสักคนก็คงดี ผมจะได้จีบ...หรือถ้าสวยพอๆกับผู้หญิงเหมือนคุณผมก็จะจีบเหมือนกัน" ลู่หานขยิบตาให้คนตัวเล็กตรงหน้าซึ่งตอนนี้กำลังเหวอสุดๆ
"คุณลู่ห..."
'เฮฮฮฮ~!!!' ไม่ทันได้พูดอะไรเสียงโห่เชียร์จากคนทั้งสแตนด์ก็ดังขึ้นแทรกเสียก่อน ทั้งลู่หานและจุนมยอนรีบหันไปมองที่สนามทันที เด็กคนอื่นๆที่ใส่เสื้อสีเขียวกรูกันเข้ามารุมเซฮุนกันใหญ่ ลู่หานยกยิ้มอย่างพอใจที่เด็กในสังกัดสามารถทำแต้มได้สำเร็จ
"โอ๊ะ! เด็กๆยิงเข้าแล้วครับ" ลู่หานหันมายิ้มกับจุนมยอนซึ่งยังเอาแต่ทำหน้าเหวออยู่อย่างนั้น
'เบอร์4ทีมสีเขียวนะครับ โอ เซ ฮุน ยิงอัดเข้าไปแรงๆเลยครับ แหม่~ ลูกนี้สวยจริงๆ เหลืออีก30นาทีสำหรับครึ่งหลังนะครับ ตอนนี้ทีมสีเขียวนำ 1-0 นะครับ มาดูกันซิว่าทีมสีเหลืองจะตีตื้นขึ้นมาได้หรือไมมม่~'
เด็กหนุ่มที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรประจำงานประกาศออกไมค์เสียงดังชัดเจน จุนมยอนตั้งใจฟังสิ่งที่ถูกกระจายเสียงออกมาเป็นอย่างมาก ในใจก็นึกเสียดายนิดๆที่ดูไม่ทันตอนที่เซฮุนยิงประตูได้ มัวแต่คุยกับคุณลู่หานเพลินจนลืมดูน้อง ร่างเล็กตัดสินใจที่จะไม่ละสายตาไปจากสนามฟุตบอลตรงหน้าพลางยกป้ายที่เซฮุนบังคับให้ถือด้วย เผื่อว่าน้องจะได้รู้ว่าเขากำลังดูอยู่ แต่ไม่ทันไรลู่หานก็ชานคุยอยู่เรื่อยๆ สุดท้ายแล้วก็ต้องหันไปคุยกับเขาอยู่ดี แต่ก็...ถ้าไม่นับพวกคำพูดแปลกๆ คุณลู่หานก็เป็นคนที่คุยสนุกดีเหมือนกันนะ
.
.
.
.
.
.
"เจ๋งไปเลยมึง แต่มึงยิงโคตรแรงอ่ะ! นี่มึงจะเตะอัดโกรึไงวะ" จงอินโอบคอเซฮุนก่อนจะยกนิ้วโป้งให้สำหรับที่ทำคะแนนได้เมื่อกี้
"กูเปล่าเตะอัดโกสีเหลือง..." เซฮุนปัดแขนจงอินลง สีหน้าบูดบึ้งต่างจากตอนแรกมากทำเอาจงอินถึงกับเหวอไปเหมือนกัน
"นี่มึงโกรธอะไรมาป่ะเนี่ย? เมื่อกี้ยังเห็นอารมณ์ดีอยู่เลย" จงอินถามแต่เวลาผ่านไปก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา เซฮุนเอาแต่จ้องมองไปทางอื่น...ไม่แม้แต่จะหันมาโต้ตอบกับเขาเลยสักนิด จงอินจึงมองหาสิ่งที่เซฮุนกำลังมองอยู่...นั่นไง พี่จุนมยอนกับลูลู่กำลังนั่งคุยกัน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูสนิทสนม ไม่แปลกล่ะถ้าอยู่ดีๆเซฮุนจะอารมณ์ไม่ดี
"อืม...กูว่ากูรู้ละ" จงอินแตะไหล่เพื่อนเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจนัก ทำไมทุกคนต้องมายุ่งกับพี่จุนมยอนด้วยไม่เข้าใจ นี่ก็อีก...ดูไม่ออกเลยรึไงวะ ใครไปใครมาก็ยิ้มก็คุยไปหมด หงุดหงิดแล้วนะ
"เช็ดแมมมมม่!!!" โดยไม่ได้ตั้งใจ เซฮุนเตะลูกบอลที่กลิ้งมาขวางหน้าสุดแรงเพื่อระบายอารมณ์ แต่กลับกลายเป็นว่ามันโค้งเข้าประตูไปซะอย่างงั้น...สองลูกติดกันแล้วนะเนี่ย
'อีกแล้วครับทีมสีเขียวเบอร์4 ลูกที่สองของ โอ เซ ฮุน แล้วครับวันนี้!!! ตอนซ้อมไม่เคยเห็นเขายิงได้เลยครับ แต่วันนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ'
"ลูกหน้าเตะอัดพิธีกรแม่ง" เซฮุนมองตาเขียวไปที่เพื่อนร่วมชั้นซึ่งกำลังทำหน้าที่พิธีกรอย่างเมามันส์
"ใจเย็นดิไอ้ห่า ฮ่าๆๆๆ" จงอินว่าพลางหัวเราะร่า เซฮุนโกรธก็ดีว่ะ แม่งแทบไม่ต้องออกแรงอะไรเลยได้แต้มแล้ว
การแข่งขันในครึ่งหลังดำเนินไปเรื่อยๆจนหมดเวลา ทีมของเซฮุนยิิงเพิ่มไปได้อีก2ลูกทำให้ชนะการแข่งขันในวันนี้ไปได้อย่างขาดลอย เด็กๆถูกเรียกรวมเพื่อจะประกาศรางวัลและมอบถ้วย...ซึ่งสุดท้ายก็ต้องคืนให้โรงเรียนอยู่ดี -_-
'และแล้วผลการแข่งขันฟุตบอลระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 รอบไฟนอล...ผู้ชนะได้แก่ ทีมสีเขียวจากม.5ห้อง2ครับ!!!'
"วันนี้เซฮุนทำได้ดีมากเลย เป็นเพราะคุณจุนมยอนมาเชียร์แน่ๆ" ลู่หานพูดแทรกเสียงโฮ่เชียร์ในขณะที่เขากำลังปรบมือให้กับเด็กๆในทีมอย่างภูมิใจ
"ไม่หรอกครับ" จุนมยอนส่ายหน้าน้อยๆและยิ้มให้คุณครูพละหน้าหวาน
"คุณน่ะเป็นตัวนำโชคของเราก็ว่าได้นะ ขอบคุณที่มาวันนี้นะครับ ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณนะครับ ผมลู่หาน...ห้ามลืมผมนะ" ลู่หานยื่นมือให้จุนมยอนเพื่อจะเชคแฮนด์อีกครั้ง
"โอเคครับ" ร่างเล็กยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะจับมือกับผู้ชายอารมณ์ดีตรงหน้า
"หืม.." ลู่หานก้มลงมองที่มือของจุนมยอนเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเย็นๆที่สัมผัสกับมือของเขา
"ครับ?" จุนมยอนมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีสงสัย
"เอ่อ...แหวนสวยดีนะครับ" ลู่หานยิ้มเจื่อนๆหลังจากปล่อยมือออกจากจุนมยอน
"ขอบคุณครับ มันสำคัญกับผมมากเลยล่ะ"
"แหวนประจำตระกูล...อะไรประมาณนี้ป่ะครับ?"
"ไม่ใช่หรอกลูลู่ นี่มันแหวนแต่งงาน" ร่างสูงโปร่งของเซฮุนเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังพี่สะใภ้คนสวยก่อนจะพูดแทรกทำลายความฝันทั้งหมดทั้งมวลของลู่หาน
"ห้ะ!!!!!!!!!!! อะไรนะ!!!!!!!" เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำเอากวางหนุ่มหน้าหวานกลายเป็นกวางหน้าเหี่ยวทันที
"อืม แหวนแต่งงาน" เซฮุนพูดซ้ำเผืิ่อว่าโค้ชของเขาจะได้เข้าใจอะไรมากขึ้น รอยยิ้มปีศาจที่ลู่หานได้เห็นบ่อยครั้ง ไม่คิดเลยว่าวันนี้เด็กนั่นจะยิ้มแบบนี้ใส่เขา
"นี่...นี่คุณจุนมยอนแต่งงานแล้วหรอ!?" ลู่หานแค่นยิ้ม ก่อนจะคงความสุภาพและหันมาถามร่างบางที่ยืนมองเขางงๆ
"เออสิ!!!" เซฮุนตะโกนดังๆใส่หูลู่หานแทนที่จะเป็นเสียงหวานใสของจุนมยอน
"ไม่นะ T^T" เสี่ยวลู่หานอยากกรีดร้อง เสี่ยงลู่หานอยากเตะบอลอัดหน้าไอ้เซฮุน เสี่ยงลู่หานอยากตายยยยย!!
"บอกแล้วว่าอย่ายุ่ง ไปกันเถอะพี่จุนมยอน" เซฮุนยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะลากพี่สะใภ้คนสวยให้เดินตามออกมา ทิ้งให้ลู่หานยืนเหี่ยวให้จงอินหัวเราะเยาะอยู่อย่างนั้น
"โถ~ นางฟ้าของเสี่ยวลู่ T^T" อยากจะลงไปดิ้นๆกับพื้นจริงๆ เพิ่งจะเจอกันครั้งแรก...คิดว่าจะได้เจอนางฟ้าประจำกายแล้วแท้ๆ ดวงของเราในชาตินี้อาจไม่สมพงศ์กัน ผมอาจจะทำบุญมาน้อยถึงได้พบกับคุณจุนมยอนช้าไปนิด โอ้ม่ายยยยยยยยยยยยย อยากจะกรี๊ดจนหายแมนที่สุด Orz
"แมนๆหน่อยลูลู่ กินเลี้ยงเย็นนี้เดี๋ยวก็ลืมแล้วน่า" เป็นจงอินที่ดึงลู่หานขึ้นมาก่อนจะช่วยกันกับเพื่อนในทีมลากลู่หานไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะเก็บของ เปลี่ยนชุด และไปกินเลี้ยงกันตามที่ลู่หานได้เคยสัญญาเอาไว้
.
.
.
.
.
"เซฮุนนา จะไปไหน?" ร่างบางดึงแขนเสื้อของคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้วงเดินไม่หยุด รถพี่ไม่ได้จอดทางนี้สักหน่อย
"กลับบ้าน" เซฮุนหันมาตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉยตามเดิม
"กลับทั้งอย่างนี้อ่ะนะ? ไม่อาบน้ำก่อนหรอครับ"
"ผมอยากกลับแล้ว"
"อาบน้ำก่อนก็ได้ อาบกับเพื่อนๆสนุกออกนะ"
"งั้น...พี่มากับผม" เซฮุนจับมือจุนมยอนแน่นก่อนจะพาไปที่ห้องอาบน้ำสำหรับนักกีฬา
"อ่าวเห้ย? อาบเสร็จกันหมดแล้วหรอวะ" ร่างโปร่งถึงกับทำหน้าเหยเกเมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องอาบน้ำเลย ไม่มีแม้แต่กระเป๋าหรือข้าวของเครื่องใช้ของแต่ละคนที่วางเกลื่อนก่อนหน้านี้ ทำไมมันอาบน้ำเร็วกันจังวะ? =_=
"ป่านนี้คงจะไปกินเลี้ยงกันแล้วมั้งพี่ว่า เซฮุนหิวรึเปล่า?" จุนมยอนพูดขึ้นหลังจากที่สังเกตดู
"หิวสิ แต่ผมรู้ว่ายังไงพี่ก็เตรียมอาหารไว้ให้ผมอยู่แล้ว" เซฮุนหันมายิ้มอย่างรู้ทัน
"งั้นก็รีบๆอาบน้ำ จะได้กลับบ้านเนอะ" จุนมยอนยิ้มให้น้อง...ดีใจที่เซฮุนชอบอาหารฝีมือเขา ร่างบางค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งบนม้านั่งสำหรับพักคอย ส่วนเซฮุนก็เดินไปเปิดล็อคเกอร์ที่ว่างอยู่ ก่อนจะถอดเสื้อที่เลอะทั้งเหงื่อและเศษดินเล็กน้อยโยนเข้าไปข้างในอย่างลวกๆ ร่างสูงลอบมองพี่สะใภ้ตัวเล็กที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างพลันความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในหัวอย่างไม่ตั้งใจ
"พี่จุนมยอน..." เซฮุนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้้าพี่สะใภ้ทั้งที่ไม่ได้สวมเสื้อ
"ครับ?" จุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกก่อนจะส่งยิ้มให้เหมือนทุกที
"ผมอุตส่าห์ยิงเข้าทั้งที พี่ต้องให้รางวัลที่ผมชนะนะ"
"คึ..แล้วเราอยากได้อะไรล่ะ?" จุนมยอนคิดภาพเอาไว้ว่าคงจะหนีไม่พ้นขนม อาหาร หรือไม่ก็ของเล่นใหม่แน่ๆ แต่เปล่าเลย...เขาผิดถนัด
"สัญญาก่อนว่าขอแล้วจะให้" เซฮุนมองพี่สะใภ้ตัวเล็กตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างไปจากตอนเจอกันครั้งแรก จุนมยอนที่มองโลกในแง่ดีได้แต่ยิ้มหวานก่อนจะพยักหน้าช้าๆเป็นการตกลง
ทันทีที่ได้รับอนุญาต มือเรียวทั้งสองก็วางลงบนพื้นเก้าอี้ม้านั่งคร่อมตัวร่างเล็กเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เมิ่อจุนมยอนกำลังตัดสินใจที่จะถอยหนีร่างสูงก็หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างเอาไว้เท่านั้น ก่อนจะเรียกร้องถึงสิ่งที่เขาต้องการจากคุณพี่สะใภ้...คำขอที่แทบจะทำให้จุนมยอนหยุดหายใจอยู่ตรงนั้น...คำขอที่เขาไม่อยากให้แต่ก็กลับปฏิเสธไม่ทันเสียแล้ว
"ขอจูบนะ..."
Wicked Marriage
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาแล้ววววววววววววววววววววววว!!
ช่วงนี้ไม่ได้แกล้งรี้ดเดอร์เท่าไหร่เลย เตรียมตัวไว้นะ 55555555555
ตอนหน้าถ้าลงต้องโดนแบนแน่ๆ กลิ่นตัวแดงลอยมาและ ดิฉันสัมผัสได้ บัยส์ 55555555
ความคิดเห็น