คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2
มื้อเย็นวันนี้จุนมยอนเป็นคนลงมือทำอาหารให้กับครอบครัวของคริสด้วยตัวเอง มาวันแรกก็ต้องทำให้ประทับใจกันหน่อย ถึงแม้มันจะเป็นแค่ข้าวผัดกิมจิก็เถอะเพราะดูจากสภาพตู้เย็นแล้วคงไม่สามารถเตรียมอะไรที่หวือหวามากกว่านี้ได้ คริสร้องห้ามผมตลอดเวลาว่าไม่ต้องทำด้วยเหตุผลนู่นนี่นั่นแต่ผมไม่สนหรอก ก็ลองผมเริ่มลงมือปรุงซักจานแล้ว สิบล้อก็หยุดผมไม่ได้หรอกครับ...ก็บ้านผมน่ะเปิดกิจการร้านอาหารนี่นา
"คริส เรียกเด็กๆลงมาทานข้าวสิ" ผมว่าพลางตักข้าวผัดแบ่งใส่จานเท่าๆกัน
"จนได้สิน่า" คริสนั่งเท้าคางมองผมอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว
"เรียกเร็วเดี๋ยวอาหารเย็นหมด" ผมเร่งคริสที่ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกจากเก้าอี้สตูล
"ครับๆๆ" คริสถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นไปเรียกเทาและเซฮุนที่คงจะเล่นเกมด้วยกันอยู่ให้ลงมากินข้าวเย็นฝีมือผม ไม่นานคริสและเด็กๆก็ลงมานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา โดยที่คริสคงจะนั่งหัวโต๊ะ ด้านซ้ายและขวาเป็นเทาและเซฮุนตามลำดับ ผมยกจานอาหารมาวางบนโต๊ะกินข้าวครบตามจำนวน
"อะไร?" ทันทีที่เซฮุนนั่งลง ก็จ้องมองอาหารตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าไปที่คริสอย่างต้องการคำตอบ
"ถึงมันจะดูเป็นข้าวผัดกิมจิธรรมดาโปะไข่ดาว แต่จ้าวผัดของจุนมยอนน่ะอร่อยที่สุดในโลกเลยจะบอก" คริสอธิบายก่อนจะดัดเสียงเหมือนในโฆษณาขายของตามเคเบิลทีวีในตอนท้ายให้ดูตลก เทาหัวเราะเบาๆแต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้จากเซฮุนเลย
"คริสก็เว่อร์ไป" ผมยกถาดแก้วน้ำมาวางไว้ข้างๆคริสก่อนจะเริ่มแจกจ่ายให้เด็กๆ
"เซฮุน เขยิบให้จุนมยอนนั่งหน่อยสิ" คริสหันไปสั่งน้อง
"ทำไมต้องผม ทำไมไม่บอกพี่เทา?" เซฮุนเถียงด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉย
"ไม่เป็นไรหรอกคริส เรานั่งไหนก็ได้" ผมวางมือบนไหล่คริสก่อนจะหันไปยิ้มให้เซฮุน ซึ่งสิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือการสะบัดหน้าหนี
"พี่สะใภ้นั่งกับผมก็ได้นะ" เทาลุกขึ้นก่อนจะเขยิบไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆให้ผมได้นั่งติดกับคริส ผมยิ้มให้เทาก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆเขา
'ติ๊งหน่อง~'
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทุกคนหันไปมองที่ประตูบ้านเป็นตาเดียวแต่ยังไม่มีใครยอมลุกจากเก้าอี้สักคน
"เดี๋ยวเราไปดูให้" ผมเลยอาสาออกไปดูเองว่าใครที่มากดกริ่งหน้าบ้าน
"จุนมยอนเดี๋ยว.." คริสพยายามจะเรียกผมไว้แต่ไม่ทันแล้วล่ะ ผมวิ่งออกมาถึงหน้าบ้านแล้ว
“มาหาใครครับ” ผมเอ่ยถามชายร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่นอกรั้ว ตอนนี้ก็เรื่มมืดแล้วผมมองไม่ค่อยถนัดซะด้วยสิ
"จ๊ะเอ๋!!" ชานยอลหันหน้ามาก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
"ชานยอล!?" ผมเปิดประตูให้น้องเข้ามาก่อนจะพาเข้าไปในบ้าน
"ผมขอฝากท้องด้วยคนนะครับ!!" ทันที่ที่เข้ามาถึง ชานยอลก็พูดเสียงดังก่อนจะเดินไปหาทุกคนที่โต๊ะกินข้าวอย่างคุ้นเคย
"เอ่อ งั้นชานยอลนั่งก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปทำมาให้" ผมยิ้มก่อนจะรีบเข้าครัวไปเตรียมอาหารเพิ่ม
"ว่าไงเซฮุนอา" ชานยอลเดินไปนั่งข้างๆเซฮุนก่อนจะยีหัวน้องเล่นเป็นการทักทาย
"ชิส์" เซฮุนจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะปัดมือชานยอลออก…น่ารำคาญ
คริสมองตามจุนมยอนที่รีบเข้าไปในครัว ที่เขาไม่อยากให้จุนมยอนทำอาหารก็เพราะแบบนี้แหละ ไม่รู้ว่าชานยอลจะมาเมื่อไหร่และจุนมยอนเองก็จะเหนื่อยในการเตรียมอาหารด้วย คริสทำท่าจะลุกไปช่วยจุนมยอนแต่ก็โดนเทาตัดหน้าเสียก่อน..
"ผมไปช่วยพี่สะใภ้นะ"
เทายิ้มให้คริส ก่อนจะรีบลุกเดินเข้าไปในครัว...คริสยิ้มตอบไม่ได้คิดอะไร เพราะนี่อาจจะทำให้จุนมยอนสนิทกับน้องชายของเขาเร็วขึ้น เซฮุนมองพี่ชายทั้งสองคนสลับกันก่อนจะก้มลงตักจ้าวผัดกิมจิตรงหน้าใส่ปากเคี้ยวโดยไม่สนใจว่าพี่ชายข้างบ้านที่นั่งข้างๆจะพูดคนเดียว
.
.
.
.
ร่างสูงโปร่งย่องเข้าไปในครัว ซึ่งจุนมยอนกำลังตระเครียมวัตถุดิบอย่างคร่ำเคร่งจนไม่มีเวลามาสนใจว่ามีใครแอบย่องเข้ามาข้างหลัง เทาตะครุบตัวจุนมยอนเอาไว้ มือหนาโอบรัดรอบเอวบางจากด้านหลังและเกยคางไว้บนหัวไหล่มนของอีกคน
"ท...เทา?" จุนมยอนเผลอทำตะเกียบหลุดมือด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันมามองตัวต้นเหตุอย่างสงสัย
"หอมดีเนอะ" เทาทำท่าสูดกลิ่นก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
"ก...กลิ่นเนยใช่ป่ะ?" จุนมยอนยิ้มแหยๆเพราะไม่รู้ว่าเทาต้องการจะสื่ออะไร แล้วทำไมต้องมากอดเขาแบบนี้ด้วย ถึงเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก็จริงแต่แบบนี้มัน...
"อืมม์ ใช่ก็ได้" จุนมยอนชะงักไปหลังจากคำว่า ‘ก็ได้’ ของเทา...นี่เขาต้องการอะไรกันแน่
"เทาปล่อยพี่ก่อนได้มั้ย พี่ไม่ถนัดเลย" จุนมยอนพยายามแกะมือหนาที่กอดรัดเอวของเขาอยู่ออก แต่ไม่มีทีท่าว่าจะแกะออกได้ง่ายๆเลย ทำไมต้องกอดแน่นขนาดนี้ด้วยนะ? ก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรหรอกแต่แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว
"กอดเอวนี่...ไม่ได้กอดแขน" ร่างสูงยกยิ้ม ตอนแรกก็แค่นึกสนุกอยากแกล้งเล่นเฉยๆแต่ตอนนี้เริ่มไม่อยากปล่อยมือซะแล้วล่ะ
"เทา?" จุนมยอนขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจนักที่ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของอีกฝ่าย
"รีบทำเหอะน่า ไอ้ยอลบ่นหิวแล้ว" เทาเอาชานยอลมาเป็นข้อต่อรอง เพื่อที่เขาจะได้กอดพี่สะใภ้คนสวยไปอีกนาน ระหว่างที่จุนมยอนเตรียมอาหารด้วยความยากลำบาก เทาก็เอาแต่กอดเอวและมองดูทุกขั้นตอนการเตรียมอยู่หน้าเตาพร้อมรอยยิ้ม ...ตัวเล็ก น่ารัก เชื่อฟัง ใจดี มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือน กระตือรือร้น สเป็กพี่คริสทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ แล้วจะมีใครรู้บ้างมั้ยนะว่าสิ่งที่พี่เขาเป็น...ก็สเป็กผมเหมือนกัน
"โอ้ยยยย!" เทาร้องโอดโอยออกมาเมื่อจุนมยอนซอกโดนบริเวณท้องน้อยของเขาในขณะที่คนตัวเล็กกำลังผัดข้าวในกระทะเข้ากับกิมจิและเครื่องปรุงต่างๆ ทำให้เทายอมปล่อยเอวจุนมยอนในที่สุด
"เทาพี่ขอโทษๆ ก็บอกแล้วว่าไม่ถนัดอ่ะ" จุนมยอนหันมาดูน้อง ก่อนจะรีบวางตะหลิวและปิดเตาชั่วคราว
"แดง...เป่าให้เลย" เทาเลิกเสื้อขึ้นมาเพื่อจะโชว์รอยแดงฝีมือของคนตัวเล็กตรงหน้า
"เอ่อ โอเค" จุนมยอนก้มลงก่อนจะค่อยๆเป่าแผลให้เทาตามที่ขอ...เชื่อเขาเลย บอกให้ทำอะไรก็ทำจริงๆ
เทาไม่ได้สนใจรอยแดงบนตัวเลยซักนิด อันที่จริงเขาไม่เจ็บเลยต่างหาก แต่พอเห็นจุนมยอนดูเป็นห่วงเป็นใยถึงขั้นเป่าแผลให้เขาก็เริ่มอยากจะเจ็บจริงขึ้นมาตะหงิดๆ
"ดีขึ้นยัง?" จุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเทา อีกแล้ว...โดนจ้องแบบนี้อีกแล้วนะ เมื่อตอนกลางวันชานยอลก็มองเขาแบบนี้ ตอนนี้เทาก็ดันเป็นแบบเดียวกัน หรือว่าจะมีอะไรผิดปกติที่หน้าผมหรอ?
"ผ...ผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณครับ" เทารีบเดินหนีกลับไปที่โต๊ะกินข้าวทันที จุนมยอนมองตามหลังเทาไปอย่างงงๆ แต่ความรู้สึกสงสัยนั้นก็ต้องถูกพับเก็บไว้เมื่อเขาสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลแสนเย็นชาของเซฮุนที่ค่อยๆเขยิบออกมาจากด้านหลังประตูครัว
"เซฮุน..."
"หึ" ไม่เคยมีปฏิกิริยาอื่นจากเด็กคนนี้นอกจากสายตาเย็นชาและรอยยิ้มที่ไม่ดูเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงโปร่งนำจานเปล่ามาวางไว้ที่อ่างล้างมือ ก่อนจะแวะหยิบนมขวดในตู้เย็นและเดินกลับออกไปโดยไม่พูดอะไรเลยซักคำ จุนมยอนเองก็ได้แต่เงียบ รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องอยู่กับเซฮุนเพียงแค่สองคนแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม หลังจากเซฮุนออกไปแล้วจุนมยอนก็ใช้เวลาไม่นานเดินตามออกไปพร้อมกับข้าวผัดของชานยอล
หลังจากที่เราทั้งห้าคนทานอาหารเย็นเสร็จก็ถึงเวลาของการเก็บล้าง โดยผมและคริสตอนนี้ช่วยกันล้างจานอยู่หลังครัว ส่วนเด็กๆก็นั่งเล่นดูทีวีอยู่ที่โซฟา
"ฉันบอกจุนมยอนแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องทำ วันนี้แม่บ้านไม่อยู่ต้องเก็บล้างเอง" คริสบ่นพลางใช้ฟองน้ำถูไปทั่วจานใบแล้วใบเล่า
"ถ้าไม่ทำจะกินอะไรล่ะ?" ผมหันมองคริสก่อนจะหยิบจานจสกมือคริสมาล้างฟองออก
"ก็สั่งอะไรมากินแบบกินเสร็จก็ทิ้งเลยไงไม่ต้องมานั่งล้าง" บ่นเสร็จก็ส่งจานอีกใบให้ผมล้างน่้ำต่อ
"ยืนล้างต่างหาก" ผมถือโอกาสเล่นมุขซะเลย เผื่อว่าคนตัวโตจะเลิกบ่นเป็นคุณลุงอายุหกสิบซะที
"คิม จุนมยอน" ได้ผล คริสหยุดบ่นและหันมามองผมด้วยรอยยิ้มขำ
"คึคึ" ผมดีดน้ำใส่หน้าคริส ยืนยิ้มอยู่ได้จานไม่ยอมล้าง คิดจะอู้กันใช่มั้ย
"จะเอาใช่มั้ย" คริสยกมือขึ้นมาข้างนึงซึ่งมีฟองน้ำยาล้างจานติดเลอะเต็มไปหมด
"นี่แหนะ" ผมสะบัดน้ำที่ติดอยู่ตามนิ้วมือใส่คริส
"จุนมยอนอ่า" คริสแกล้งทำโวยวาย ก่อนจะเอามือที่เลอะฟองมาป้ายจมูกผม
"คริส~ มันเลอะหมดแล้วนะ" ผมงอแงใส่พอคริสเริ่มแกล้งผมกลับ ผมจะไม่ว่าเลยถ้าฟองมันไม่เหม็นกลิ่นอาหารน่ะ อี๋~~
"ใครเริ่มล่ะ" คริสหัวเราะเบาๆ ก่อนจะป้ายฟองไปทั่ว ทั้งแก้ม,ผม แถมยังเลอะเสื้อผมนิดหน่อยด้วย
"คริสอ้ะ!!" ผมปิดน้ำ ก่อนจะงอแงใส่คริสแบบจริงจัง มันเริ่มไม่สนุกแล้วนะ -3-
"เลอะแล้วก็ต้องไปอาบน้ำ" คริสวางแก้วน้ำและช้อนส้อมที่ล้างอยู่ลงในอ่างก่อนจะเปิดน้ำอีกครั้งเพื่อล้างมือให้สะอาด
"ยังล้างจานไม่เสร็จเลย อ๊ะ!" ผมที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดฟองออกจากหน้าไม่ทันได้ระวังตัวก็โดนคริสอุ้มพาดบ่าเดินออกจากครัวซะแล้ว นี่เอาจริงหรอเนี่ยย!
"เทา! ล้างจานให้หน่อย" คริสเดินมาหยุดอยู่ตรงทางขึ้นบันไดก่อนจะมอบหมายงานที่ทำค้างไว้ให้น้องชายทำต่อ
"ห๊ะ?" เทาลดเสียงทีวีก่อนจะตะโกนกลับมา
"ล้างจานต่อให้หน่อย!" คริสตะโกนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะอุ้มผมขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว คริสบ้า!
"เวร...ชานยอลไปล้างจานหน่อยดิ" เทานั่งเอนหลังจมหายไปกับโซฟาก่อนจะโบ้ยให้ชานยอลแทน
"อะไร จานบ้านมึงก็ล้างเองดิ" ชานยอลตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะแย่งรีโมททีวีมาเปลี่ยนช่อง
"อะไรไอ้ยอล กูดูแข่งรถอยู่นะ" เทามองหน้าชานยอลก่อนจะเริ่มโวยวายและแย่งรีโมทคืน
"กูจะดูรักบี้" ชานยอลลอยหน้าลอยตา ตากลมโตจ้องจอทีวีไม่กระพริบ
"บ้านมึงไม่มีทีวีไง?" เทาเตะขาชานยอลอย่างหมั่นไส้
"มี แต่มึงต้องไปล้างจานแล้วจะมาดูแข่งรถทำไมวะ" ชานยอลแลบลิ้นใส่ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูรักบี้คู่โปรดต่อ
"ไอ้เพื่อนบ้านเวร กลับบ้านมึงไป๊ ข้าวก็แดกอิ่มแล้ว" เทาดึงรีโมทเปลี่ยนกลับเป็นช่องฟอร์มูล่าวัน
"มึงอ่านปากกูนะ กู-ไม่-กลับ-ว่ะ" ชานยอลกระแทกเสียงก่อนจะเดินไปกดเปลี่ยนช่องที่กล่องเคเบิ้ล
"ไอ้เชี่ยยอล" เทาคว้าหมอนอิงใบเล็กบนโซฟาปาใส่หลังชานยอลที่ยืนเต้นเป็นปลาหมึกอยู่หน้าทีวี
"ไปล้างจานไปชายกลาง" ชานยอลยิ้มพอใจ พลางเต้นส่ายก้นไปมาเพื่อกวนประสาทอีกคนที่นั่งอยู่
"น่ารำคาญ! ไปล้างทั้งคู่น่ะแหละ"
เซฮุนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆทนเสียงทะเลาะของพี่ๆไม่ไหว ปิดหนังสือและเดินไปปิดทีวี ก่อนจะหนีขึ้นห้องไปในที่สุด ทำเอาพี่ชายแท้ๆอย่างเทาและพี่ชายข้างบ้านอย่างชานยอลพากันเงียบ ไม่กล้าเถียง ไม่กล้าหืออะไรน้องเล็กทั้งสิ้น รอจนเซฮุนเดินลับสายตาไปแล้วชานยอลจึงเริ่มทำลายความเงียบอีกครั้ง
"น้องมึงเมนส์ไม่มาป่ะ?" ชานยอลมองหน้าเทาเหวอๆ
"เมนส์ไม่มาพ่อง ไปๆๆๆล้างจาน" เทายอมลุกจากโซฟาไปล้างจานในครัวแต่โดยดี ชานยอลเองก็เดินตามไปอย่างงงๆ
'อ๊ะ~ ค...คริส อ๊าาา~'
'จุนมยอน...อ่า~'
เสียงครางหวานแม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็ดังลอดออกมาจากห้องนอนของพี่ใหญ่ของบ้านอย่างคริส เซฮุนหยุดยืนนิ่งหันหน้าเข้าหาประตูห้องของพี่ชายอย่างไร้เหตุผล ทั้งที่ตั้งใจจะกลับเข้าห้องตัวเองแท้ๆ...แล้วทำไม ถึงมาหยุดอยู่หน้าห้องพี่คริสได้
"หึ..." เซฮุนส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะกลับหลังเดินเข้าห้องตัวเองในที่สุด
หลังจากจัดการอาบน้ำชำระร่างกายแล้ว เซฮุนก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเตรียมจะนอนทันที ทั้งที่ตั้งใจว่าจะอ่านหนังสือให้จบแต่พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า...ข่มตานอนให้หลับตั้งแต่หัวค่ำจะดีกว่า
'อ๊ะ~ ค...คริส อ๊าาา~'
ทั้งที่ก็อยู่ในห้องตัวเองแล้วทำไมยังได้ยินเสียงอีก? เซฮุนพลิกตัวไปมาก่อนจะเริ่มหลับตาลงอีกครั้ง...
'อื้ออ~ อ๊ะ ร...เร็วๆ อื้มม~'
ถึงอย่างนั้นเสียงของพี่สะใภ้ก็ยังไม่หายไป ไม่ใข่แค่เสียงแต่ภาพที่เขาเห็นเมื่อตอนกลางวันในห้องของคริสยังผุดขึ้นมาในหัวอีกด้วย..
"หยุดนะ!"
เซฮุนลืมตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเอง แต่ยิ่งปฏิเสธเสียงร้องครางก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆในหัวของเขา ใช่...ที่ต้องข่มตานอนไม่ใช่เรื่องไปโรงเรียน แต่เป็นเพราะเสียงนี่ต่างหากที่ตามหลอกหลอนเขามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
'คริส...อ๊าา~ ต...ตรงนั้น...อื้อออ~’
เสียงร้องที่แสนจะยั่วยวนแม้ไม่เห็นภาพแต่ก็สามารถกระตุ้นอารมณ์ให้ใครหลายคนได้แค่เพียงได้ยิน ใบหน้าหวานใสที่ไม่นึกว่าะเป็นใบหน้าของบุรุษก็ทำให้ใครหลายคนเกิดจินตนาการได้หลากหลาย...บ้าชะมัด ออกไปจากหัวผมซะที ผมปวดหัวจะตายอยู่แล้ว...ผมเกลียดพี่จุนมยอน
"หยุด...แฮ่ก" มือเรียวเคลื่อนเข้าไปใต้ผ้าห่มช้าๆ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงแท่งเนื้อที่เริ่มแข็งขืนนิดๆของตัวเองและจัดการกอบกุมเอาไว้เต็มฝ่ามือ...ช่วยตัวเอง
"แฮ่ก...จุนมยอน...พี่จุนมยอน...อ่าา~"
ผมต้องทำแบบนี้ใช่มั้ย? พี่ถึงจะหายไปจากหัวผม...พี่ถึงจะเลิกมาหลอกหลอนให้ผมปวดหัว...ผม...เกลียดพี่ พี่จุนมยอน
.
.
.
.
.
รุ่งเช้าและแสงอาทิตย์มาเยือนอีกครั้ง จุนมยอนรีบตื่นลงมาเตรียมข้าวต้มร้อนๆให้กับสมาชิกในครอบครัวอย่างอารมณ์ดี และคนแรกที่จะได้ชิมอาหารเช้าร้อนๆฝีมือเขาก็คือ เทา
"โอ๊ะ? พี่สะใภ้ตื่นเช้าจัง" เทาเดินลงบันไดมาด้วยชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ที่ไหล่พาดเสื้อเชิร์ตแขนสั้นสีขาวเอาไว้
"อรุณสวัสดิ์น้องเทา" จุนมยอนยิ้มให้น้องพลางตักข้าวต้มจากหม้อแบ่งใส่ชามเล็กๆยื่นให้
"ตื่นเช้าแล้วยังมีแรงทำอาหารอีกแฮะ" เทาเขี่ยข้าวในชามไปมาเพื่อไล่ความร้อนบางส่วน
"อ่า...ก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรนี่นา" จุนมยอนแอบอมยิ้มเล็กน้อย, แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ เทามองพี่สะใภ้แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ไม่อยากจะบอกว่ามันน่ารักมาก
"พี่ึีคริสยังไม่ตื่นหรอครับ?" เทายิงคำถามก่อนจะตักข้าวต้มคำแรกใส่ปาก
"อ๋อ คริสอาบน้ำอยู่น่ะ" จุนมยอนปิดฝาหม้อข้าวต้ม ก่อนจะนั่งลงชิมอาหารฝีมือตัวเองตรงข้ามกับเทา
"พี่ทำงานป่ะ?" เทาเริ่มชวนคุยเรื่อยๆ
"ทำสิ บ้านพี่เปิดร้านอาหาร โอ๊ะ! เซฮุนนา" จุนมยอนตอบคำถามพลางสังเกคเห็นว่าเด็กน้อยในชุดนักเรียนเดินลงบันไดมาแล้ว ร่างบางกวักมือเรียกน้องเล็กให้มาทานข้าวเช้าด้วยกันแต่ก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย
"ไปนะ" เซฮุนพูดสั้นๆก่อนจะเปิดประตูเตรียมออกจากบ้าน
"ไม่ทานข้าวเช้าหรอครับ?" จุนมยอนถาม แต่ก็ได้รับเพียงแววตาเฉยชากลับมา ร่างโปร่งเดินออกจากบ้านไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ จุนมยอนรู้สึกแย่เล็กน้อยที่เซฮุนไม่ยอมเปิดใจให้เขาเลย แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ...เฮ้อ
"ปล่อยมันเถอะพี่ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ" เทาพูดขึ้นหลังจากสังเกตเห็นว่าสีหน้าจุนมยอนไม่ค่อยดีนัก
"อ่อ...ว่าแต่เซฮุนอยู่ชั้นไหนแล้ว" จุนมยอนยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะเริ่มชวนคุย บางทีเขาก็อยากเข้าใจเซฮุนบ้าง
"ม.5 แล้วนี่ร้านพี่อยู่แถวไหนหรอ"
"อยู่อัพกูจองอ่ะ”
"จริงดิ!" เทาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ...เขาไปเดินเล่นแถวนั้นบ่อยมากๆไม่มีร้านไหนไม่รู้จักถ้าเป็นอัพกูจอง แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลูกเจ้าของร้านอาหารสักร้านแถวๆนั้นจะมาเป็นพี่สะใภ้ของเขา จุนมยอนเห็นสีหน้าที่ดูประหลาดใจของเทาก็ได้แต่ส่งยิ้มหวานไปให้
"อ้าว? เทาอยู่ แล้วเซฮุนล่ะ" หลังจากคุยกันได้ซักพักคริสก็เดินลงบันไดมาในชุดทำงานผูกไทเรียบร้อย
"ไปโรงเรียนแล้วพี่" เทาตอบก่อนจะตักข้าวต้มอีกคำเข้าปาก
"ทานข้าวกันคริส" จุนมยอนลุกไปตักข้าวต้มอีกชามให้คริสที่กำลังหย่อนก้นลงนั่งที่ข้างๆเขา
"พี่คริส วันนี้ให้ผมไปส่งพี่จุนมยอนได้ป่ะ?" ยังไม่ทันนั่งได้เต็มก้น เทาก็ชิงถามคำถามก่อนแล้ว
"หืม? แกไม่ได้เรียนบ่ายหรอ" คริสเลิกคิ้วสงสัย จะรีบออกไปทำไมกัน
"ผมเตร็ดเตร่ที่ไหนก็ได้ แต่ว่าพี่มีสอนเช้าไม่ใช่รึไง"
"ก็ใช่.." คริสถอนหายใจ ตารางเทอมนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงจะเป็นแค่อาจารย์พิเศษมหาลัยแต่โดนสอนรอบเช้าสามวันก็ไม่ไหวนะ ขี้เกียจตื่นแถมยังต้องเร่งทำเวลาด้วย ดูท่าว่าเทอมนี้คงต้องให้เทาเป็นคนไปส่งจุนมยอนที่ร้านแทนเขาซะแล้ว
"อืมๆ ตามนั้นก็ได้" คริสพยักหน้าหลังจากลองมาคิดๆดูแล้ว ทั้งสามคนทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองในเวลาต่อมา
.
.
.
.
.
"นี่ร้านพี่อ่อ? ผ่านบ่อยมากไม่ยักรู้เลยนะ" เทาเทียบรถจอดหน้าร้านอาหารเกาหลีสีส้มแดงเด่นเป็นสง่าในย่านอัพกูจอง ก่อนจะชะเง้อมองรายละเอียดของร้านอย่างถี่ถ้วน จำได้ว่าตอนเป็นนักเรียนก็มาเดินเล่นแถวนี้กับกลุ่เพื่อนบ่อยๆแต่ไม่เคนเข้าไปกินร้านนี้เลย เสร็จร้านไก่ทอดกันหมด
"เปิดมานานแล้วล่ะ จริงๆเทาเข้าไปนั่งรอข้างในก่อนก็ได้นะ" จุนมยอนชวน เพราะเห็นว่ากว่าเทาจะเรียนก็ตั้งบ่าย ไปนั่งรอในร้านดูทีวีสบายๆดีกว่า
"เอ่อ...ได้หรอ?" ก็อยากเข้าไปอ่ะนะ แต่เข้าไปนั่งเฉยๆไม่สั่งอะไรกินก็กลัวจะโดนไล่ออกมาน่ะสิ
"ได้สิ" จุนมยอนยิ้ม “แหม่...น้องชายลูกเขยเจ้าของร้านเชียวนะ ยิ่งกว่าต้อนรับอีก”
"พี่ชวนเองนะ" เทายิ้มที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยและดับเครื่องรถยนต์
"แม่ครับ" ร่างเล็กผลักประตูกระจกเข้าไปภายในร้าน ก่อนจะตรงไปยังเคาน์เตอร์ซึ่งมีหญิงสาววัยกลางคนนั่งอยู่โดยมีเทาเดินตามหลังติดๆ
"จุนมยอน! เป็นยังไงบ้างลูก" ผู้เป็นแม่สวมกอดลูกชายด้วยความคิดถึงทั้งที่ก็เจอกันทุกวัน ก่อนจะหอมแก้มลูกชายทั้งสองข้าง
"ผมสบายดีแม่ นี่เทาน้องชายของคริส" จุนมยอนแนะนำชายหนุ่มให้แม่รู้จัก
"สวัสดีครับ" เทาโค้งให้หญิงสาวเป็นการทักทายและทำความเคารพ
"แหม่ๆ มานั่งก่อนๆๆ" แม่ของจุนมยอนลากเก้าอี้มาให้เทานั่ง ก่อนจะเริ่มซักถามและชวนคุยสารพัดสารเพซะจนบางทีเทาเองก็คิดคำตอบไม่ทัน จุนมยอนมองทั้งสองคนก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ก็แม่ของเขาน่ะเห่อลูกเขยเอามากๆ ครอบครัวของลูกเขยก็คงจะเห่อด้วยเหมือนกันน่ะแหละ...ลูกชายบ้านนี้ก็หล่อแถมตัวสูงกันหมดอีกด้วย แบบนี้น่ะลูกชายในอุดมคติของแม่เลยล่ะ ผิดกับผมที่ตัวเล็กแล้วก็ออกจะเหมือนเด็กผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย -3-
"มาแล้วหรอพี่จุนมยอน" เสียงชายหนุ่มอีกคนที่คุ้นเคยดีดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้จุนมยอนต้องหยุดและหันมาตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มให้และตอบกลับเพื่อนร่วมงานคนสำคัญ
"อื้ม ไปเข้าครัวกันเถอะจงแด!" คงต้องปล่อยให้แม่เห่อจนเลิกเห่อน้องเทาแล้วล่ะ คึ
.
.
.
.
.
"แฟนพี่ไม่มาส่งแล้วหรอ?" จงแดถามขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังเปลี่ยนมาใส่ชุดทำครัว
"วันนี้คริสมีสอนเช้าน่ะ" จุนมยอนว่าพลางเอื้อมหยิบผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินที่แขวนอยู่มาใส่
"ถ้างั้นพี่มากับใคร?" จงแดถามต่อ
"น้องชายของคริสน่ะ"
"ไม่มีพี่ก็มีน้องมาส่งสินะ" จงแดพึมพำเบาๆในขณะที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อน แต่ยังไงก็ดังพอจะให้จุนมยอนได้ยิน
"พูดอะไรน่ะจงแด" จุนมยอนหันไปมองจงแดแทบจะทันที พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ค่อยพอใจนัก จงแดไม่พูดอะไรอีกเพียงแต่สายตาเหลือบไปเห็นแหวนเงินที่นิ้วนางข้างซ้ายของร่างบาง ซึ่งเขาจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เจอกันจุนมยอนยังไม่มีแหวนนี่เลย
"แหวนนี่..." จงแดชี้ไปที่มือเล็ก ก่อนจะเว้นประโยคอย่างต้องการคำตอบ
"แหวนแต่งงานน่ะ พี่กลัวมันเลอะจัง" จุนมยอนใช้มือขวากุมมือข้างซ้ายเอาไว้ก่อนจะถูที่แหวนเล็กน้อย
"กลัวก็ไม่ต้องใส่" จงแดดึงมือซ้ายจุนมยอนมา หมายจะถอดแหวนออกจากนิ้วแต่จุนมยอนรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
"จะบ้าหรอ" แหวนแต่งงานก็เหมือนตัวแทนของคริส ใครจะไปถอดกันล่ะบ้าเปล่า
"เป็นพ่อครัวยังจะมาห่วงแหวนอีก อ้อ...แหวนแต่งงานนี่นะ ลืมไป" จงแดประชดประชันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาจุนมยอนแปลกใจและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน
"นายจะเอายังไงกับพี่ พี่ผิดใช่มั้ยที่พี่แต่งงานกับคริส?" จุนมยอนไม่เคยอ้อมค้อมกับจงแด เพราะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆดังนั้นถ้าใครรู้สึกอะไรก็จะพูดถามออกมาตรงๆ และคราวนี้เขาไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของอีกฝ่ายเท่าไหร่
"เปล่า...เปล่าเลยพี่ไม่ผิดเลย ผมผิดเองล่ะที่รักพี่ก่อนที่พี่จะเจอสามีพี่ซะอีกนะ" จงแดยังไม่หยุดน้ำเสียงประชดประชัน
"นี่นายยังไม่เลิกคิดแบบนั้นอีกหรอ?" จุนมยอนตกใจที่รู้ว่าจงแดยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมแม้ว่าเขาจะมีแฟน แม้ว่าตอนนี้จะแต่งงานแล้วเนี่ยนะ ทำไมไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ผ่านมากี่ปีแล้วก็ยังไม่เข้าใจเหมือนเดิม...เฮ้อ
"ไม่ พี่คิดว่าแหวนแต่งงานโง่ๆนี่จะทำให้ผมยอมถอดใจง่ายๆหรอ? ไม่มีทางหรอก" ไม่เจอกันแค่วันเดียวก็กลับมาพร้อมกับแหวนแต่งงานซะแล้ว ทั้งที่เขาเจอจุนมยอนก่อนแต่ไม่เคยได้เข้าใกล้หัวใจของอีกคนเลยแม้แต่นิดเดียว มันเรื่องอะไรกันล่ะที่จะต้องยอมน่ะ
"นายบ้าไปแล้วหรอจงแด? นายควรจะยอมรับความจริงได้แล้วนะ" จุนมยอนขมวดคิ้ว ไม่เคยเห็นจงแดเป็นแบบนี้มาก่อน...จงแดที่หัวดื้อและไม่ยอมรับความจริงเลย ถ้าเป็นแบบนี้ไม่แค่ผืดศีลธรรมแต่ตัวนายเองนั่นล่ะที่จะไม่มีความสุขนะ
“ใครบ้า? พี่นั่นแหละที่ไม่ยอมรับความจริงที่ว่าผมรักพี่มานานแล้ว”
“แล้วพี่เคยบอกรึเปล่าว่าพี่รักนายอ่ะ” จุนมยอนตอบเสียงเรียบ ทำเอาจงแดเองก็เงียบไปด้วยเหมือนกัน
“พี่ว่าพี่ก็ชัดเจนมาตลอดนะ จงแด” พูดจบร่างบางก็เดินสวนจงแดออกมา หมายจะตรงไปยังครัว หากแต่กลับโดนจงแดรั้งแขนเอาไว้
"แค่ไม่ใส่ไว้ก็ไม่รู้ใช่มั้ยว่าแต่งงานแล้ว" คนเด็กกว่าดึงแหวนเงินออกจากนิ้วผู้เป็นพี่ก่อนจะหย่อนมันลงไปในกระเป๋ากางเกงของตน
"จงแดเอาคืนมานะ!" จุนมยอนเสียงดังใส่ ตอนนี้เขาเริ่มจะโกรธจงแดแล้วจริงๆ สีหน้าเรียบเฉยเหมือนทองไม่รู้ร้อนที่อีกคนแสดงออกมายิ่งทำให้จุนมยอนหงุดหงิด จงแดกระตุกยิ้มก่อนจะจับจุนมยอนเหวี่ยงติดกำแพงห้องครัวและยันแขนคร่อมอีกคนไว้ไม่ให้หนีไปไหน จงแดจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่เริ่มจะแสดงออกถึงความกลัวอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะนึกสนุกขึ้นมา
"คืนให้แน่ แต่หลังจากที่ผมได้พี่ก่อนนะ ไม่ได้แต่งงานแล้วนี่ครับ...พี่จุนมยอน"
To Be Continue
==========================
TALK มั้ย? 55555
เราไม่แน่ใจว่าจุดไหนคือแรงหรือไม่แรง เราคิดว่ามันไม่ขนาดนั้น..มั้ง แต่ตอนถัดๆไปอีกมันก็มีเอ็นซีแน่ๆแหละ หุหุ -,,-
จงแดมาแล้ว มาแล้ว มาแล้ว มาแล้ว แต่ว่าพวกที่ไม่ใช่ตัวละครหลักก็จะโผล่มาแบบตอน-2ตอนนะ
ไม่เยอะมาก แต่มาแล้วสร้างความร้าวฉาน 555555555555555555555555555555555555555
ตอนหน้าเจอ พี่คริสญาณทิพย์ นางรู้ นางเห็น นางสัมผัสได้ 55555555555555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะเคอะ ชู้บๆ =w=
ความคิดเห็น