[SF]The Man Who Can't Be Moved (HunHan feat. EXO-K)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง The Man Who Can't Be Moved ของวง The Scipt ค่ะ
(เพลงเพราะนะคะ ลองไปหาฟังกันดูได้ อิอิ)

เราอาจจะไม่ได้ตีความออกมาจากเนื้อเพลงโดยตรงนะคะ แค่ใช้เป็นแรงบันดาลใจเฉยๆค่ะ

แล้วก็ฟิคเรื่องนี้คู่ ฮุนฮาน นะคะ ^^








ไปอ่านฟิคกันนน!!!!

 

เนื้อเรื่อง

 'Cause if one day you wake up and find that you're missing me


หากวันใดเมื่อคูรตื่นขี้นแล้วคุณคิดถึงผมขึ้นมา

 

And your heart starts to wonder where on this earth I could be


และหัวใจของคุณก้เริ่มสงสัยว่าผมอยู่ที่ไหน



Thinking maybe you'll come back here to the place that we'd meet



ผมคิดว่าคุณอาจจะกลับมายังที่ๆเราเคยพบกัน




And you'd see me waiting for you on the corner of the street




แล้วคุณจะเห็นว่าผมรอคุณอยู่ที่มุมถนน



I'm not moving


ผมไม่ได้หายไปไหน



 

Song  : The Man Who Can't Be Moved - The Script


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





 

"เราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ย?"

"แน่นอน รอเค้านะ"

"อืม...ฉันจะรออยู่ที่นี่แหละ"

  ใครบางคนคนนั้นบอกให้ผมรอเขา...รอวันที่เขาจะกลับมา กลับมาหาผมอีกครั้ง ผมตั้งใจรออย่างใจจดใจจ่อทุกวัน รอว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมาตามสัญญาที่ให้ไว้ รอที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเขา รอที่จะให้เขากลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง... นี่มันก้ผ่านมาสี่ปีแล้วสินะ สี่ปีที่ผมรอเขามาตลอด สี่ปีแล้วที่ผมยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนเพื่อว่าพอเขากลับมาแล้วจะหาผมเจอ แม้ว่าสภาพแวดล้อมข้างๆจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนยังไง แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก้คือผมที่ยังคงมารอเขาที่นี่ทุกวัน...ทุกวันจริงๆ คนที่ผ่านไปผ่านมาแถวนี้ทุกวันคงจะรู้จักผมกันหมดแล้วล่ะ บ้างก้ว่าผมบ้าที่มาที่นี่ทุกวันเพื่อจะรออะไรก้ไม่รู้ตั้งสี่ปี บางคนก้เอาไปพูดต่อต่างๆนาๆ เรื่องของผมมันอาจจะกลายเป็นนิทานก่อนนอนไปแล้วก้ได้เพียงแต่ว่ายังไม่มีใครรู้ตอนจบของนิทานเรื่องนี้แม้แต่ตัวผมเองก้ตาม บางทีผมก้รู้สึกท้อเหมือนกันนะ...ก้มันผ่านมาตั้งสี่ปีแล้วนี่นา แต่ถึงผมจะท้อยังไง สุดท้ายแล้วขาของผมก้พาผมมานั่งรอเขาที่นี่่อยู่ดี สงสัยผมคงต้องเห็นเขากลับมาล่ะมั้งผมถึงจะเลิกมาที่นี่ได้...

"เห้ย? เอาอีกแล้วหรอไอ้ฮุน" 

"ไค..." เพื่อมผมมาหาด้วยสีหน้าไม่พอใจอีกแล้ว 

"เชื่อเลย กูเจอมึงที่นี่อีกแล้ว!" หมอนั่นบ่นอุบอิบ นิสัยไม่ต่างกับแฟนมันเลยซักนิด

"ไม่ดีหรอ? เวลากูหายไปมึงก้รู้นี่ว่าต้องตามหากูที่ไหน" 

"มึงมันบ้า!" 

"อืม"

"กลับไปกับกูเดี๋ยวนี้ งานรออยู่เป็นกองนะ" เฮ้อ มาบังคับให้กลับอีกแล้ว กี่ครั้งแล้วทั่เป็นแบบนี้...แล้วฉันเคยกลับไปกับนายสักครั้งมั้ยล่ะ

"กูไปไม่ได้" ผมปฏิเสธไปดื้อๆอย่างเอาแต่ใจตัวเอง

"มึงจะนั่งรอแฟนมึงไปก้เท่านั้นแหละ มึงรอมากี่ปีแล้วแล้วเขาเคยกลับมาหามึงมั้ยห๊ะ?" เป็นประโยคที่มันถามผมทุกปี มันเป็นคำถามที่แทงใจดำแต่สำหรับผมในตอนนี้....มันชินซะแล้วล่ะ

"แล้วถ้าเขากลับมาวันนี้ล่ะ?" คำตอบที่เหมือนเดิมทุกปี

"มึง!!!!" ไคดูท่าทางจะสติแตกไปแล้ว ตลกดีเวลาเห็นมันทึ้งหัวตัวเอง

"กูไม่ไปไหนทั้งนั้น..." 

"อ่ะๆ ถ้าสมมติเขามาวันนี้อ่ะ แต่ถ้าเขามาที่นี่ไปแล้วเมื่อตอนเช้ามึงมานั่งรอเขาตอนเย็นเนี่ย รอให้ตายมึงก้ไม่เจอเขาหรอก" คำถามนี้ทำเอาผมชะงักไป ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาจางๆ

"ไม่...ลู่หานไม่มาตอนเช้าหรอก" 

"มึงรู้ได้ไง?" ไคทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ส่วนผมก้นั่งยิ้มปล่อยให้มันไม่เข้าใจไปอย่างนั้น...

"เซฮุนอา พาเค้ามาที่นี่ทำไมอ่ะ?" ลู่หาน เด็กผู้ชายหน้าหวานตัวเล็กที่ผมแอบชอบ มองมาทางผมก่อนจะถามคำถามพร้อมกับดวงตาใสแป๋วคู่นั้น

"ก้ฉันเห็นนายชอบมาหลังเลิกเรียนบ่อยๆ" ที่นี่อาจจะดูเหมือนเป็นสวนสาธารณะธรรมดา มีคนมาเดินเล่น ออกกำลังกาย พาสุนัขที่เลี้ยงไว้มาเดินเล่น แต่จริงๆแล้วมันเป็นพื้นที่อนุรักษ์ คล้ายๆกับเป็นอุทยานทางธรรมชาติที่อนุญาติให้คนเข้ามาใช้ได้ แล้วที่นี่ก้มีต้นไม้แปลกๆเต็มไปหมดเลยล่ะ

"ก้ใช่..." ลู่หานพึมพำออกมาเบาๆ

"ก้ฉันอยากมาพร้อมกับนายบ้างอ่ะ" 

"มาตอนเช้าแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ" ลู่หานหันมามองผม

"ทำไมล่ะ?" 

"ก้ดอกไม้พวกนี้น่ะจะบานเฉพาะตอนเย็นน่ะสิ" 

"อ่าว...จริงหรอ?" ผมไม่รู้นะเนี่ยไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย มิน่าล่ะลู่หานถึงชอบมาแต่ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

"ฉันชอบเวลาดอกมันบานๆเต็มต้นน่ะ สวยดี" ลู่หานว่บพลางมองไปยังบรรยากาศรอบๆและยิ้ม 

"งั้นเรามาด้วยกันทุกเย็นได้มั้ย?" 

"อืม...ได้สิ ฉันก้อยากจะพาเซฮุนมาดูดอกไม้ด้วยกันตั้งนานแล้วล่ะ ^^" 

"แล้วมึงจะเอายังไง? กูต้องหอบงานมาให้มึงทำที่นี่มั้ย?" ไคมองผมด้วยสายตาที่เอาเรื่อง แต่ผมไม่กลัวมันหรอกนะ

"....." ผมไม่เงียบไม่พูดอะไร แต่ความเงียบนี่แหละคือคำตอบของผม

"เวรกรรม!! รออยู่ที่นี่นะมึงเดี๋ยวกูมา!!" ไคสบถก่อนจะวิ่งหายไปเพื่อไปเอางานมาให้ผมทำที่นี่...ที่ม้านั่งตัวนี้ภายในอุทยานธรรมชาติที่แสนเงียบสงบ ผมนั่งเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้าสีเทาที่แผ่กว้าง ก่อนที่ก้อนเมฆสีเทาจะค่อยๆเคลื่อนตัวมาพร้อมกับสายลมเย็น

"ฤดูหนาวนี่...วนมารอบที่เท่าไหร่แล้วนะ"

"วันนี้เย็นจัง~" ลู่หานวิ่งไปรอบๆต้นไม้อย่างกับเด็กประถมให้ผมต้องวิ่งตามไล่จับ

"นี่ ใส่เสื้ออีกตัวสิ" อากาศหนาวแบบนี้ ไปวิ่งให้ลมตีทั้งที่ไม่ใส่เสื้อหนาวเดี๋ยวก้เป็นหวัดเอาหรอก ที่พูดนี่เป็นห่วงนะ

"ไม่เอา ไม่เห็นหนาวเลย" ลู่หานหันมาแลบลิ้นใส่ผมก่อนจะวิ่งหนี จริงๆเลยนายนี่

"ดื้อไปเถอะ...เป็นหวัดขึ้นมาจะหาว่าไม่เตือน" ผมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินตามลู่หานไป พอเดินเล่นกันได้สักพักก้มีลมพัดมาอย่างแรงจนใบไม้ร่วงเป็นแถว ผมน่ะก้แค่ชาๆหน้านิดหน่อยแต่อีกคนที่ดื้อไม่ยอมใส่เสื้อหนาวเนี่ยสิ

"บรื๋ออออ~ >.<" นั่นไง ยืนตัวสั่นนั่นไง

"ไม่เห็นจะหนาวเลยยย" ผมเดินไปหาลู่หานแล้วก้ทำเสียงเลียนแบบที่เขบพูดไว้เมื่อกี้

"เซฮุนอา เอาเสื้อมาใส่หน่อย~" โห่ ทีอย่างงี้เรียกหาเสื้อ 

"อ่ะ" ผมเอาเสื้อกันหนาวห่มตัวลู่หานเอาไว้และกอดเขา

"อุ่นจัง >.<" 

"อ้าวคุณ? มาที่นี่อีกแล้วหรอ?"

"คุณซูโฮ" 

  คนที่ขี่จักรยานมาทักผมชื่อ คุณซูโฮ ครับ คุณซูโฮชอบมาขี่จักรยานที่นี่ ผมเจอเขาผ่านมาบ่อยบางวันก้นั่งคุยกัน คุณซูโฮเปิดร้านกาแฟอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก วันนี้ก้คงออกไปส่งกาแฟมาแน่ๆเลย

"กาแฟหน่อยมั้ยครับ?" ซูโฮยื่นแก้วกาแฟที่เสียบไว้ในตะกร้าจักรยานให้ผม

"ไม่ดีกว่า วันนี้ผมดื่มมาทั้งวันแล้วล่ะ" แต่ก้ขอบคุณนะครับ

"งั้นผมขอนั่งด้วยซักแป๊บนะ"

"ได้สิครับ" หลังจากที่ผมตกลง เขาก้เอาจักรยานมาเทียบข้างๆม้านั่งก่อนจะลงมานั่งคุยกับผม

"ผมเห็นคุณที่นี่ทุกวันเลย มารอใครหรอครับ?" 

"ผมมารอ...คนสำคัญของผมครับ"

"เขาทำงานแถวนี้หรอ?" 

"เปล่าครับ"

"หรือว่าคุณทำงานแถวนี้ เขามาหาคุณทุกเย็นเลยหรอเนี่ย?"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ"

"อ้าว?" 

"เพราะว่าเขาชอบมาที่นี่บ่อยๆ ผมเลยคิดว่าถ้ามารอที่นี่...ผมอาจจะได้เจอเขาอีกน่ะครับ"

"พวกคุณ...ทะเลาะกันหรอ?" สีหน้าคุณซูโฮดูรู้สึกผิดที่ถามซอกแซกจนไม่เข้าเรื่อง แต่ผมไม่ได้โกรธหรืออะไรนะ 

"เปล่าครับ เราแค่ไม่ค่อยได้เจอกันช่วงหลังๆน่ะฮะ" ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม

"คุณคงจะเงาแย่สิ" 

"แต่คุณก้มานั่งเป็นเพื่่อนผมแล้วนี่ไง" รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าขาวใสของคุณซูโฮ

"ฮ่าฮ่า ผมต้องไปที่ร้านแล้วล่ะครับ"

"อ่าครับ" 

"กาแฟแก้วนี้ผมให้แล้วกันนะ" พูดจบเขาก้วางแก้วกาแฟไว้ที่ม้านั่ง

"ขอบคุณนะครับ"

"ดีจังน้าที่ตอนนี้เป็นฤดูที่ดอกไม้บาน เลยมีอะไรให้มองเพลินๆไม่ค่อยน่าเบื่อเท่าไหร่เนอะ"

"ครับ ไม่เหงาเท่าฤดูใบไม้ร่วงครับ"

"ดีแล้วครับ งั้นผมไปก่อนนะ" 

"โชคดีครับ คุณซูโฮ" 

   คุณซูโฮที่แสนใจดีปั่นจักรยานลงเนินไปจนลับสายตา ผมหยิบแก้วกาแฟที่เขาให้มาถือไว้ในมือและก้มลงมองมันพร้อมรอยยิ้มจางๆ...

"เซฮุนอา"

"หืม?" วิ่งมาหน้าตาตื่นเลย มีอะไรรึเปล่านะ...

"มีกาแฟกับไอติมเอาอะไร?" ลู่หานถามพลางยิ้มให้ผม

"อากาศเย็นๆแบบนี้ก้ต้องกาแฟสิ" เลือกไม่เห็นจะยาก

"ได้ แต่ว่า...มันเป็น...กาแฟเย็นบนโคนนะ คิคิ" ลู่หานหัวเราะคิกคัก พลางชูมือซ้ายที่มีไอศกรีมกาแฟอยู่บนโคน

"แล้วถ้าเอาไอติมล่ะ?"

"ก้...ไอติมกาแฟ!!! ฮ่าฮ่าฮ่า~" ลู่หานระเบิดหัวเราะ พร้อมกับชูมือขวาที่มีไอศกรีมรสกาแฟเช่นกัน

"แกล้งกันนี่นา -_-" 

"หุหุ ^.^"

"ชอบกาแฟนักใช่มั้ย? กินเข้าไปให้หมดเลย" ผมจับมือขวาของลู่หาน ก่อนจะหันไอศกรีมเข้าปากเจ้าตัวแสบของผม

"ด...เดี๋ยวสิ แค่กๆๆ" แต่ว่าเขาสำลัก แล้วก้ไอจนหน้าแดงไปหมดเลย 

"ลู่หาน! ฉันขอโทษๆๆ" ผมค่อยๆลูบหลังลู่หานเบาๆ

"โอยย~ยัดมาได้ แค่กๆๆๆ" 

"ขอโทษๆๆ เป็นไงมั่ง?" 

"นี่แหน่ะ!!" พอผมยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง เจ้าตัวแสบก้ยื่นไอติมมาแปะหน้าผมจนเลอะไปหมด

"ลู่หาน!!" ผมตะโกนชื่อเขาเสียงดัง ไม่คิดว่าจะโดนแกล้งกลับซะเอง

"คิคิ ชอบไอติมมากก้ไม่บอก" ตัวเล็กหัวเราะชอบใจก่อนจะวิ่งหนีผมอย่างรวดเร็ว

"หึ่ยย อย่าให้จับได้นะ!!"

"หึหึ ฉันคงหนีกาแฟไม่พ้นตลอดชีวิตจริงๆนะ ลู่หาน..."

"ขอโทษนะฮะ"  

"ครับ?" เสียงเรียกจากคนแปลกหน้าทำให้ผมละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่ และเงยหน้าขึ้นมามองเขา

"ที่ตรงนี้ว่างมั้ยครับ?" ผู้ชายตัวสูงคนนั้นมองมาที่ว่างข้างๆผม

"อ่อ ว่างๆๆ" ผมรีบเขยิบออกอีกนิดให้ที่ว่างเพิ่มขึ้น

"งั้นผมนั่งนะ" ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มกว้างเห็นฟันครบทุกซี่เลย

"เชิญครับ" 

   หลังจากที่เขาหย่อนตัวลงนั่ง เขาก้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาใครบางคน

"แบคฮยอน ฉันรออยู่ตรงสวนที่มีต้นไม้เยอะๆนะ" 

(นายหมายถึงอุทยานป่ะ?)

"อืมๆ ใช่มั้ง" 

(ตรงที่เขาบอกว่ามีผู้ชายคนนึงนั่งรอแฟนตรงนั้นเป็นปีๆทุกวันไม่ยอมไปไหนป่ะ?)

"ฉันจะไปรู้เรอะ -_-"

(น่าจะใช่แหละ)

"พูดเองเออเอง -_-"

(รอไปก่อนละกัน ฉันยังไม่เลิก)

"อืมๆ" 

  พูดจบก้วางสายไป ผมก้ไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรหรอกนะ แต่ผมก้แค่เผอิญได้ยินสิ่งที่เขาพูดหมดเลยเท่านั้นเอง...นั่งใกล้กันเกินไปสินะ

"ผู้ชายอะไรวะ? มันก้แค่นิทานหลอกเด็กล่ะน่า. ใครจะบ้ารอแฟนเป็นปีๆ ฉันรอนายแค่เป็นชั่วโมงยังขี้เกียจรอเลย -_-" ชายคนนั้นบ่นพึมพำ ท่าทางเขาดูตลกดี

"มารอแฟนหรอ?" ผมหันไปชวนคุย

"อ...อ่อ ครับ" แปลกนะ หน้าตาก้ดูเฉยๆแต่เสียงเขาใหญ่มาก...ตลกดี

"เขาทำงานแถวนี้หรอ?" 

"ทำงานอะไรกันคุณ? พวกเรายังเรียนไม่จบเลยครับ" พวกนายเด็กกว่าฉันอีกหรอเนี่ย

"จริงหรอ? แถวนี้มีโรงเรียนด้วยหรอ?" ผมมาที่นี่ทุกวันเป็นเวลา4ปีจะ5ปีอยู่แล้ว ทำไมผมไม่เห็นรู้เลยล่ะ

"ลงเนินไปทางนู้นแล้วก้เลี้ยวขวาออกถนนใหญ่ไปหน่อยมีวิทยาลัยเพิ่งเปิดใหม่น่ะครับ รู้สึกจะเปิดมาได้2-3ปีแล้วล่ะ แฟนผมเรียนที่นั่น ส่วนผมเรียนอีกที่นึง" เขาอธิบายให้ฟัง

"เจอกันตั้งแต่ตอนมัธยมสินะ" 

"ครับ" 

"ดีจังนะ...พอเข้ามหาลัยแล้วก้ยังได้เจอกันอยู่" ผมยิ้มให้เขาจางๆแต่ลึกๆข้างในแล้ว ผมกำลังเจ็บปวดขึ้นมานิดๆ เรื่องของเขากับเรื่องของผมมันเกือบจะเหมือนกันเลยล่ะ

"คุณเลิกกับแฟนตอนเข้ามหาลัยหรอ?" 

"เปล่า...ไม่ได้เลิกหรอก" 

"แล้วทำไม?"

"เขาไปเรียนต่อที่อื่นน่ะ ฉันตามเขาไปไม่ได้...มันไกลเกินไป"

"อ๋อ ไปเมืองนอกสินะ" เด็กผู้ชายคนนั้นพยักหน้าเหมือนเข้าใจ

"...อืม" 

"ลู่หาน!! ฉันสอบติดแล้วนะ!! อยู่ในโซลด้วยล่ะ ฉันไม่ต้องไปไหนไกลแล้ว ฉันจะอยู่กับนายที่นี่ต่อล่ะ!!" ผมรีบวิ่งมาหาลู่หานที่รอผมอยู่ที่อุทยานแห่งนี้พร้อมกับจดหมายตอบรับจบกหมาวิทยาลัยที่ผมเพิ่งจะได้รับเมื่อตะกี้ นี่ผมวิ่งมาบอกเขาเป็นคนแรกเลยนะ

"จริงหรอ? ดีใจด้วยนะ" ลู่หานยิ้มให้ผม แต่เป็นยิ้มที่ดูก้รู้ว่าฝืนยิ้ม ในดวงตาคู่นั้นมี่แต่ความเศร้าที่ปกคลุม

"ลู่หาน...เป็นอะไรไป ทำไมดูไม่ดีใจเลยล่ะ?" ผมเห็นแบบนั้นผมก้พลอยซึมไปด้วย

"เซฮุนอา...ฉัน..." ลู่หานค่อยๆก้มหน้าลง

"นายเป็นอะไรน่ะลู่หาน?"

"ฉัน...ต้องกลับไปเรียนที่จีน"

"ว่าไงนะ!?" ผมได้ยินผิดไปใช่มั้ย มันไม่จริงใช่มั้ย

"ฉันต้องกลับจีน พ่อเรียกฉันกลับไป...ส่งตั๋วเครื่องบินมาให้แล้วด้วย" ลู่หานยกซองจดหมายขึ้นมาให้ผมดู ซึ่งข้างในมันก้มีตั๋วเครื่องบินแล้วก้เอกสารอยู่จริงๆด้วย

"ม...ไม่จริงน่า" ผมช็อคไปเลย ช็อคจริงๆนะ อยากจะร้องไห้ออกมาแต่มันร้องไม่ได้ มันจุกอยู่ที่อก

"ฉันขอโทษนะเซฮุน ที่ทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามที่เราวางแผนเอาไว้...ฉันทำลายมันหมดเลย ฮึก..." เอาแล้วไง นายเริ่มร้องไห้แล้วฉันจะทำยังไง 

"ไม่ใช่เพราะนายซะหน่อย ฉัน...ฉันจะไปจีนกับนาย" ณ วินาทีนั้น ผมคิดได้แค่นี้จริงๆ

"มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะเซฮุน" 

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? นายไปเมื่อไหร่?"

"..พ...พรุ่งนี้" 

"บ้าน่า!! ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วกว่านี้!!" เรื่องช็อคซ้ำสอง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ...พระเจ้า ทำร้ายผมแบบนี้ทำไมกัน

"ฉันเพิ่งรู้เมื่อกี้ ตอนที่เห็นซองใส่ตั๋วเครื่องบินวางอยู่บนโต๊ะที่บ้าน..."

"ม...ไม่จริงใช่มั้ย?" 

"เซฮุนอา รอฉันนะ..." ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยดวงตาที่มีแต่น้ำตาใสๆเอ่อเต็มไปหมด

"...." ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

"ฉันจะกลับมาหานาย ฉันสัญญา...รอฉัน อย่าหนีไปไหนนะ เรียนจบแล้วฉันจะกลับมาหานาย...ฉันสัญญา" ลู่หานโผเข้ากอดผมแน่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สัมผัสนี้....ครั้งสุดท้ายแล้วสินะ

"ลู่หาน..."

"อย่าหายไปไหนนะ ฮึก รอฉันนะ....รอฉันนะ ฉันจะกลับมาหานาย ฮึก สัญญา..." ลู่หานร้องไห้แล้ว ผมเองก้ได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา 

"อืม...4ปีแป๊บเดียวเอง ฉันจะรอนะ...จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่จนกว่านายจะกลับมา" ผมพยายามข่มเสียงตัวเองให้เป็นปกติ

"ฮืออ เซฮุนอา" 

"เราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ย?" 

"อื้ม! แน่นอนสิ...ต้องได้เจอสิ!"

"อืม ฉันจะรอนะ" ภาพสุดท้ายที่ลู่หานได้จากผม คือรอยยิ้มที่ผมไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน ผมอยากให้เขาได้เห็นและจดจำแค่รอยยิ้มนี้เท่านั้นในช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะเป็นรอยยิ้มที่ไม่่ได้ปรากฏให้ใครเห็นได้ง่ายๆ ผมถึงยิ้มเพื่อที่เขาจะได้อยากกลับมาหารอยยิ้มนี่อีกครั้ง...

"วันนี้ร้อนจังเลยเนอะ" เด็กคนนั้นนั่งใช้มือพัดหน่าตัวเอง เหงื่อออกเต็มหน้าเลย 

"อืม...ปีนี้ร้อนกว่าปีก่อนๆเยอะเลยล่ะ"

"มาที่นี่บ่อยหรอฮะ?" ทำไมต้องทำหูกางด้วยนะ =_=

"...นั่นแฟนนายรึเปล่า?" ผมชี้ไปที่เด็กผู้ชายตัวเล็กคนนึงที่กำลังเดินมาทางนี้

"ครับ?" เด็กคนนั้นหันไปมองตามที่ผมชี้

"ชานยอลอ่า!" ผู้ชายตัวเล็กตะโกนเรียกชื่อ...คงจะชื่อคนข้างๆผมแหละ

"คุณรู้ได้ไงอ่ะ?" ทำไมต้องทำตาเหลือกใส่ด้วยนะ ตกใจหมด =_=

"ผมเห็นเขามองมาที่คุณตั้งนานแล้วล่ะ" 

"อ่อ..."

"ชานยอล ไปกันเหอะ" ผู้ชายตัวเล็กเดินเข้ามาหาที่ม้านั่ง เขาเหลือบมองผมด้วยสายตาแปลกๆเล็กน้อย...อย่าคิดอะไรในแง่นั้นนะ ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว =_=

"อื้ม! ผมไปก่อนนะครับ" เด็กตัวสูงที่ชื่อชานยอลหันมายิ้มให้ผม  

"โชคดีนะ" 

"ครับผม" เขาโค้งให้ก่อนจะเดินจากไปกับแฟนตัวเล็กของเขา

"ชานยอล นายคุยอะไรกับเขาหรอ?" แบคฮยอนถามขึ้นหลังจากออกเดินมาได้ซักพัก

"ก้ไม่มีอะไรนี่ คุยไปเรื่อยๆเขาก้เล่าเรื่องแฟนเขาให้ฟังอ่ะ" ชานยอลก้ตอบแบบชิวๆ

"คนนั้นน่ะแหละ ที่เขาบอกกันว่ามาที่นี่ทุกวันเป็นปีๆแล้ว มานั่งรอแฟนที่ไม่เคยกลับมา" แบคฮยอนดูตื่นเต้นตกใจเล็กน้อย

"หืม? จริงดิ!?" นึกว่าจะเป็นแค่เรื่องเล่าหลอกเด็กซะอีก 

"ฉันก้ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงรึเปล่า ได้ยินเพื่อนบอกมาอีกทีอ่ะ"

"แต่เขาก้ดูเศร้าๆอ่ะนะ" สังเกตจากเมื่อกี้ตอนที่นั่งคุยกัน

"คงจะโดนทิ้งล่ะมั้ง...น่าสงสารจัง" 

"นี่แบคฮยอน ถ้าเป็นนายจะรอฉันแบบที่เขารอแฟนเขาป่ะ?" อยู่ดีๆชานยอลก้นึกคำถามมึนๆขึ้นมาถามสบคฮยอน

"อืม...ก้ไม่รู้สิ รอดีมั้ยน้า?" ฉันรู้นะเวลาให้รอนายก้ชอบบ่น แล้วฉันจะรอนายดีมั้ยวะ~

"แบคฮยอนอ่า~ T T" 

"ไอ้เซฮุนกลับบ้านเหอะ!" ไอ้ไคเจ้าเก่า มันมาอาละวาดอีกแล้วครับ

"กูไม่กลับ" 

"มึงจะบ้าหรอ? ฝนจะตกแล้วนะเว้ย มึงเงยหน้าดูฟ้าดิ!" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามที่มันบอก เมฆสีเทาก้อนมหึมากำลังเคลื่อนผ่านหัวผมไป

"กูมีร่ม" ตอบไปอย่างนั้นทั้งที่จริงๆแล้วก้ไม่มีหรอก

"ร่มก้ช่วยมึงไม่ได้หรอกนะ พายุเข้ามึงไม่ได้อ่านข่าวรึไงห๊ะ?" อ่าน แต่กูไม่กลัว

"มึงกลัวก้กลับไปก่อนดิวะไอ้ไค กลับไปหาเมียมึงอ่ะ" 

"ไอ้ถุย! กูเรียกเขาว่าเมียได้คนเดียว -*-" ดูมันทำหน้า หมั่นไส้จริง

"เออๆ คยองซูมึงอ่ะ ป่านนี้รอรากงอกแล้วมั้ง" คยองซูก้โคตรแม่ศรีเรือน อยู่บ้านทำกับข้าวรอผัวกลับมากิน ถ้ามีลูกได้นี่แมร่งโคตรครอบครัวสุขสันต์อ่ะ นี่พูดเลย..

"ก้เป็นเพราะมึงนั่นแหละ!" ไม่ต้องตะโกนใส่หูก้ได้ กูไม่ได้หูตึง

"กูจะรอลู่หาน...ฝนตก ฟ้าผ่า กูก้จะไม่ลุก" 

"ไอ้บ้า!! กลับบ้านกับกูเดี๋ยวนี้!" ไคพยายามจะดึงผมให้ลุก แต่ผมบอกแล้วนี่ว่าจะไม่ไปไหน

"กูไม่ไป" ผมสะบัดแขนไคออก

"มึงอย่าอย่างงี้ได้ป่ะวะ!" ไอ้ดำเริ่มอารมณ์เสียแล้ว

"ถ้าคยองซูบอกให้มึงรอ มึงจะลุกมั้ย?" 

"ไม่!" 

"กูก้เหมือนกัน" คิดง่ายมากสำหรับคนรักเมียอย่างมัน

"....." เห็นมั้ย? มันเงียบไปเลย

"มึงกลับไปเถอะ กูไม่เป็นไรหรอก" 

"แต่ทุกครั้งที่ฝนตกมึงก้ไม่สบายกลับบ้านทุกที..." 

"แล้วกูหายมั้ย?"

"โห่ กว่าจะหายได้แต่ละที"

"แล้วสุดท้ายกูหายมั้ย?"

"ก้...หาย"

"เออ งั้นมึงก้ไม่ต้องห่วงกูหรอกไค กลับบ้านไปหาคยองซูเถอะนะ"

"ไอ้ฮุน..."

"กูขอร้อง" 

"เออ! ไม่สบายไม่ต้องมาแดกยากูนะ" ไคสะบัดก้นเดินลงเนินไปนู่นแล้ว ขอบใจนะไอ้ดำที่มึงเข้าใจกู

  หลังจากไคไป ผมก้นั่งรอต่อไปเรื่อยๆได้ซักพัก ฝนที่ตั้งท่าว่าจะตกตั้งนานแล้วก้เริ่มทยอยโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า คนที่มาเดินเล่นหรือทำธุระที่นี่ก้เริ่มหนีกลับบ้านกันหมดก่อนที่ฝนจะตกหนักกว่านี้ ก้คงจะมีแต่ผมล่ะมั้งที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน...

"ฝนลงเม็ดแล้วนะหนู ไม่ไปหาที่หลบฝนหรอ?" คุณป้าคนนึงที่เข็นจักรยานผ่านมา พอเห็นผมนั่งอยู่ก้ทักขึ้น

"ผมรอคนๆนึงอยู่น่ะครับ" ผมยิ้มให้คุณป้าคนนั้น

"โทรบอกเขาก่อนสิว่าจะย้ายที่น่ะ เขาไม่ว่าหรอก" 

"ไม่เป็นไรหรอกครับป้า ผมจะรอตรงนี้แหละครับ" 

"เอ้า? ตามใจนะพ่อหนู" คุณป้าทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนจะเข็นจักรยานลงเนินไป

"ครับ ขอบคุณมากนะครับ" ผมขอบคุณในความหวังดีของคุณป้า ก่อนจะนั่งแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฝ้ามืดครึ้มที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสีดำและเม็ดฝนโปรยปราย

"ฝนตกหนักแบบนี้..."

"เซฮุนอาทำไงดี?" ลู่หานวิ่งมาหาผมที่รออยู่บริเวณหน้าโรงเรียน

"อะไรหรอ?" 

"เค้าลืมร่มอ่ะ ทำไงดี?" สีหน้าเจ้าตัวแสบดูเป็นกังวลมาก

"ฉันเอามา" ผมลูบหัวเขาเบาๆก่อนจะค้นร่มในกระเป๋านักเรียนออกมา

"จริงง่ะ!! งั้นไปส่งเค้าหน่อยนะ" ลู่หานเกาะแขนผมแน่นเหมือนลูกลิงเกาะแม่ยังไงหยั่งงั้น

"ได้อยู่แล้ว" ผมยิ้มให้เจ้าลูกลิงตาใสแป๋ว

  หลังจากเราออกเดินกันได้ซักพัก ฝนก้ตกหนักขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้หนักมากซะจนเริ่มมีน้ำขังตามร่องถนนแล้ว ลมพัดแรงมากจนต้นไม้เอียงเอนไปทั้งต้น แบบนี้มันพายุเข้าชัดๆ

"ฝนตกหนักจัง" ผมเดินไปก้ออกแรงดึงร่มไปด้วย ลมพัดร่มออกไปไกลจนตอนนี้พวกผมเปียกกันหมดแล้ว 

"เหวอ! ร่มปลิวไปนู่นแล้วอ่ะ" ลู่หานร้องขึ้นมาเมื่อผมไม่สามารถต้านแรงลมได้อีกแล้ว 

"เซฮุนอา หาที่หลบฝนกันเถอะ" 

"อืมๆ รอฝนหยุดละกัน" ผมกับลู่หานรีบวิ่งเข้าไปหลบฝนในป้ายรถเมลล์ที่มีหลังคาบัง มันเป็นที่ร่มที่ใกล้ที่สุดที่จะหาได้แล้วตอนนี้ เฮ้อ~สุดท้ายก้เปียกจนได้

"เปียกเลยย -3-" ผมสำรวจสารรูปตัวเองและลู่หาน เปียกไปหมดทุกอณูจริงๆ ผมสะบัดๆหัวให้มันแห้งเร็วขึ้น

'เปรี้ยง!' 

"เซฮุน!! > <" ลู่หานตกใจเสียงฟ้าร้องแล้วก้กระโดดกอดผมซะแน่นเลย -//-

"ไม่ต้องกลัวนะ ลู่หาน" ผมกอดตอบและลูบหัวเขาเบาๆเพื่อจะปลอบโยน

"อืม..." ลู่หานตอบเสียงอู้อี้ เพราะหน้าเขายังซุกอกผมอยู่เลย

"กอดนายไว้แบบนี้ก้อุ่นดีเหมือนกันนะ" ผมยิ้มออกมาจางๆ

"บ้า -//-" ลู่หานตีแขนผมด้วย เขินใช่ป่ะล้า

"นี่ ลู่หาน" 

"หืม?" เจ้าตัวแสบเงยหน้าขึ้นมามองผมละ

"นาย...รักฉันบ้างไหม?" 

"ถามอะไรน่ะเซฮุน" 

"ฉันรักนายนะ"

"เซฮุนอา..."

"ฉันไม่รู้ว่านายจะรู้บ้างรึเปล่าว่าฉันรักนาย..." ผมยังพูดไม่ทันจบ ลู่หานก้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆและจูบผมเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ลู่หานจูบผม ครั้งแรกที่ผมได้รัาสัมผัสแบบนี้จากเขา ณ วินาทีนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเพราะมัน...ดีใจซะจนพูดไม่ถูกเลยล่ะ!! 

"เซฮุนอา อันนี้แทนคำตอบได้มั้ย?" 

"ลู่หาน...ฉันคิดถึงนายมากนะ รีบๆกลับมาซะทีเถอะ ฉันกลัว...กลัวว่าวันนึงจะเกิดอะไรขึ้นแล้วฉันรอนายไม่ไหวอีกต่อไป นายจะกลับมาไม่เจอฉันนะ...ลู่หาน" ผมนั่งก้มหน้าถ่ามกลางสายฝนที่โถมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ปราณี ผมคิดถึงเขา คิดถึงเรื่องเก่าๆที่เกิดขึ้นในวันที่ฝนตก...จูบแรก และอะไรอีกหลายๆอย่าง ทุกครั้งที่ฝนตก...ผมก้เหมือนคนอ่อนแอ...ทุกครั้งจริงๆ...ทุกครั้งที่ฝนตก...

"ร่มปลิวหายไปอีกแล้วหรอ?" เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับเงาของใครคนนึงตรงหน้าผม คำถามของเขาทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย...ก้ถ้าเป็นคนแปลกหน้าล่ะก้ คงจะไม่ทักว่า 'ร่มปลิวหรอ?' ใช่มั้ยล่ะครับ ผมจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่เดินเข้ามาผม และพอผมได้เห็นหน้าเขา...ผมก้ทำอะไรไม่ถูกเลย น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับสายฝน...คนๆนี้...

"ล...ลู่หาน?" เขากลับมาแล้วจริงๆหรือว่าผมไข้ขึ้นจนละเมอเพ้อถึงเขากันแน่นะ บางทีผมก้ฝันถึงลู่หานอยู่บ่อยๆ

"ตาบ้า! นั่งตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก้ไม่สบายกันพอดี!" ลู่หานบีบคันร่มที่ถืออยู่ในมือแน่น ก่อนจะตะโกนแข่งกับเสียงฝนทั้งน้ำตา

"นายกลับมาแล้วหรอ? ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?" ผมลุกขึ้นยืน ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาลู่หานอย่างกล้าๆกลัวๆ 

"เมื่อกี้ถึงสนามบินฉันก้รีบมาเลย ไคบอกว่านายมาที่นี่เพื่อจะรอฉันทุกวัน นายมันบ้าเกินไปแล้ว!!" ลู่หานทิ้งร่มก่อนจะวิ่งเข้ามากอดผม

"ลู่หาน..." ผมค่อยๆกอดเขาตอบ สัมผัสแบบนี้...นี่คงไม่ใช่แค่จินตนาการหรือความฝันแล้วล่ะ ลู่หานยืนอยู่ตรงหน้าผมจริงๆ...เขากลับมาแล้วจริงๆ 

"อย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันกลับมาไม่เจอนายจะทำยังไงล่ะไอ้บ้า!!" ลู่หานว่าพลางทุบแขนผมไปทีนึง

"ฉัน...คิดถึงนาย" ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก้ผมไม่ได้กอดเขามานานแล้วนี่นา 

"ฉันกลับมาแล้วนี่ไง ไม่ต้องรออีกแล้ว...พอแล้วนะตาโง่" 

"อืม"

"ฉันรักนาย โอ เซฮุน...ขอโทษนะ ฉันจะไม่ทิ้งให้นายอยู่คนเดียวอีกแล้ว" 

"ฉันก้รักนาย รักมากที่สุด ต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกัน...ตลอดไปนะ" ผมพูดด้วยรอยยิ้ม

  ในวันที่สายฝนถาโถมลงมาอย่างหนัก. ผมได้พบกับเขาอีกครั้ง ผมได้พบกับคนที่ผมรอคอยมาตลอดและตัดสินใจว่าถ้าวันนี้เขาไม่กลับมาผมก้จะรอต่อไปและตลอดไป    คนที่ผมรักที่สุด...เขากลับมาอยู่ในอ้อมกอดของผมอีกครั้ง มีหลายเรื่องที่อยากจะพูดคุยด้วย อยากถามไถ่ อยากจะเล่าให้ฟัง ซึ่งผมก้นั่งคิดคำพูดเตรียมเอาไว้ตั้งมากมายแต่ในตอนนี้คำพูดเหล่านั้นมันไม่สำคัญอีกต่อไป ผมลืมทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเมื่อคนคนนี้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม แม้พายุฝนจะหนักหนาสาหัสเพียงไหน จะมีพลังมากเท่าไหร่ ผมจะไม่มีวันปล่อยเขาไปจากอ้อมแขนของผมอีกแล้ว ภาพของคนสองคนยืนกอดกันท่ามกลางสายฝน คงจะกลายเป็นฉากสุดท้ายของนิทานก่อนนอนที่ในที่สุดก้มีตอนจบเสียที