สาวใสสุดห้าว ปะทะ นายก้าวร้าวหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #1 : พิธีอำลา

ณ โรงเรียนหญิงล้วนกลางเมืองแห่งหนึ่ง

     ฮือ~ ~ฮือ
   เสียงร้องไห้ดังระงมทั่วห้องโถงกลางของโรงเรียน เมื่อพิธีอำลานักเรียนมัธยมต้นจบลง นั่นหมายความว่านักเรียนต้องแยกกัน การอยู่ร่วมกันของนักเรียนเหล่านี้ต้องจบลงอีกครั้ง
   "พวกเธอจำไว้น่ะ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ใจของฉันยังคงเก็บพวกเธอไว้ ฉันจะไม่ลืมพวกเธอ ลาก่อน" ฉันบอกลาเพื่อนๆ คงมีฉันคนเดียวสิน่ะในงานที่ไม่ร้องไห้ ฉันไม่เคยร้องไห้ที่โรงเรียน นักเรียนหลายคนจึงคิดว่าฉันเป็นทอมแต่มีแต่เพื่อนสนิทฉันเท่านั้นแหละที่รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นทอม ฉันแค่ ห้าวนิดหน่อยแค่นั้นเอง
   "จ๊ะ... ฮึก ฮือ พวกเราทุกคนก้อจะไม่ลืมเธอน่ะ เรียวจัง" เมื่อประโยคนี้จบลงทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ

   ฉันจะขึ้นมัธยมปลายแล้วสิน่ะ ลาก่อนโรงเรียนที่ฉันไม่มีวันลืม

   ฉันคิดพร้อมหันไปมองโรงเรียนอีกครั้งก่อนจะเดินกลับบ้าน
   "กลับมาแล้วค่ะ"
   "กลับมาแล้วหรอจ๊ะเรียวจัง กินข้าวกันเถอะจ๊ะ อ่อ.. แล้ววันนี้รีบนอนน่ะลูกพรุ่งนี้เราจะไปสมัครเรียนกันจ๊ะ" แม่พูดพร้อมยกกับข้าวจานสุดท้ายออกจากครัว
   "แม่ค่ะเรียวไม่พร้อมที่จะย้ายโรงเรียนค่ะ ขอเวลาเรียวทำใจสักนิดได้ไม๊ค่ะ เราค่อยไปสมัครวันอื่นก้อได้"บอกตามตรงน่ะ ฉันไม่อยากย้ายโรงเรียนเลย ฉันไม่เคยย้ายโรงเรียนมาก่อนฉันอยู่โรงเรียนนี้ตั้งแต่อนุบาล และฉันก้อไม่สามารถลืมเพื่อนที่คบกันมาเกือบสิบปี
   น้ำใสๆ เริ่มก่อตัวและพรั่งพรูออกจากตาของฉันอย่างไม่ขาดสายหลังจากที่อัดอั้นมานาน
    "ไม่เอาน่าลูก ลูกอย่าร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้สิจ๊ะ"
   "แม่ว่ามันไม่เป็นเรื่องอย่างนั้นหรอค่ะ"
   "ก้อใช่สิจ๊ะ ลูกต้องย้ายโรงเรียนเพื่อเจอสังคมที่กว้างขึ้น และเพื่อการศึกษาที่ดีขึ้นน่ะลูก"
   "แต่แม่ค่ะ.."
   "ไม่มีแต่จ๊ะ แม่ว่ากินข้าวกันเถอะจ๊ะเดี๋ยวเย็นหมด"แม่ตัดบทสนทนาอย่างไม่ยุติธรรม (สำหรับฉัน)
   ฉันกินข้าวพร้อมน้ำตา ถ้าเป็นคำสั่งของแม่แล้วละก้อฉันไม่สามรถคัดค้านได้เลย ฉันอยู่กับแม่เพียง 2 คน พ่อฉันถูกมาเฟียยิงตาย ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด แต่ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าเพราะสาเหตุใด ฉันถามแม่เรื่องนี้ทีไรแม่ต้องร้องไห้ทุกที ฉันไม่อยากให้แม่ร้องไห้เลยไม่คิดถามอีก พ่อและแม่ฉันเป็นคนเกาหลีเลยตั้งชื่อฉันเป็นภาษาเกาหลี ฉันชื่อ 'เรียวอิจิ เรนะ' พอพ่อและแม่แต่งงานกันจึงย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทย ฉันก้อไม่รู้น่ะว่าจะย้ายมาทำไม เรื่องนี้แม่ก้อไม่ได้บอกฉันเหมือนกัน
แม่ฉันคอยบอกฉันเสมอว่า "เรามีกันแค่ 2 คน เราต้องรักกันไว้" เพียงเพราะประโยคนี้ประโยคเดียว ทำให้ฉันต้องพูดว่า
   "แม่ค่ะ เรียวขอโทษ พรุ่งนี้เราจะไปสมัครโรงเรียนไหนกันค่ะ"
   "ฮ่าๆๆๆ" แม่หัวเราะร่าก่อนพูดว่า
   "เดี๋ยวลูกก้อรู้เองล่ะจ๊ะ"
   เมื่อแม่พูดจบ เราก้อกอดกันด้วยความรักและอบอุ่น ฉันโชคดีจังที่มีแม่แบบนี้
   "ไปนอนได้แล้วจ๊ะลูก"
   "ค่ะแม่"ฉันขานรับก่อนเดินขึ้นห้องนอน