~Short Fiction~{yaoi}~

ลำดับตอนที่ #1 : [SF EXO] Red thread of love [KrisxTao]

ตำนานด้ายแดงแห่งรัก...ตำนานที่กล่าวไว้ว่า มนุษย์ทุกคนไม่ว่าจะชายหรือหญิง จะมีด้ายแดงผูกไว้ที่นิ้วก้อยข้างใดข้างหนึ่งของตนเอง ปลายของด้ายจะถูกผูกไว้ที่นิ้วก้อยข้างใดข้างหนึ่งของใครอีกคนที่อาจจะอยู่ห่างกันแสนไกล แต่เมื่อถึงเวลา ด้ายแห่งความรักจะหดสั้นลง นำพาให้คนสองคนที่มีด้ายแดงเชื่อมโยงเข้าด้วยกันหากันจนเจอ แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลหรืออยู่คนละมุมโลกก็ตาม...

สายลมพัดเอื่อย แสงแดดอ่อนยามบ่าย เด็กหนุ่มผู้มียิ้มสดใส ในอ้อมกอดมีตุ๊กตาหมีแพนด้าตัวเล็ก นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นหญ้าในสวนหลังบ้าน หลังจากที่เหนื่อยอ่อนกับการจัดสวนตั้งแต่เช้า

กริ้ง ก่องงง

เปลือกตาเปิดขึ้นช้าๆ และปิดไปอีกครั้งเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง เทาลุกขึ้นปัดเศษหญ้าที่ติดมาตามตัวออกด้วยความสะลึมสะลือ ก่อนที่จะเดินไปที่หน้าบ้านโดยที่ไม่ลืมหยิบตุ๊กตาหมีแพนด้าสุดรักของเขาไปด้วย

“มีพัสดุมาสั่งครับ” เสียงบุรุษไปรษณีย์เอ่ยขึ้นเมื่อเทาเปิดประตูรั้วออก

บุรุษไปรษณีย์ยื่นกล่องพัสดุพร้อมกับใบเซ็นรับมาให้ มือเรียวรับของไว้แล้วจับปากกาเซ็นชื่อของตนเองในใบเซ็นรับ เทามองกล่องพัสดุด้วยความสงสัย ใครเป็นคนส่งมาให้เขากัน? ชื่อผู้ส่งไม่ใช่ภาษาเกาหลีรวมทั้งที่อยู่ด้วย ชื่อผู้รับก็เป็นชื่อและที่อยู่ของเทาถูกต้องหมดทุกอย่าง

เทาเข้ามาในบ้าน แล้วนั่งลงบนโซฟาสีดำที่วางอยู่หน้าโทรทัศน์ วางตุ๊กตาหมีแพนด้าลงข้างๆและหยิบกล่องพัสดุมาเปิดดู ข้างในมีเพียงแหวนเงินกลมเกลี้ยงวงเดียว เทาหยิบขึ้นมาลองสวมที่นิ้วกลางด้านซ้ายของเขา แต่มันกลับเล็กเกินไป เขาจึงลองใส่ที่นิ้วก้อย มันกลับใส่ได้พอดี เทานึกแปลกใจ ที่มันดูพอดีพอดีกับนิ้วของเขาเป็นอย่างมาก และที่ทำให้แปลกใจกว่านั่นคือ เด็กหนุ่มไม่สามรถถอดแหวนออกได้ สายตาเริ่มมองดูรอบๆแหวน พลิกมือกลับไปมา สิ่งที่เทาสังเกตเห็นคือ มีปลายด้ายสีแดงจางๆผูกอยู่กลับปลายนิ้วก้อยที่ใส่แหวนเงินวงสวย นัยน์ตาสีดำมองตามด้ายสีแดงไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเจอกับปลายเส้นด้ายอีกด้านหนึ่งเลย  เทาก็พยายามแกะด้ายนั้นออกอีกและแน่นอน...มันไม่สำเร็จ

ร่างบางจึงนั่งคิดเล่นๆว่า ถ้าหากตนเองเดินตามด้ายนั้นไป ปลายด้ายเส้นนั้นจะผูกอยู่กับอะไร ปากเรียวบางสีพีชกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก จึงลุกขึ้นหยิบตุ๊กตาหมีแพนด้าสุดรักตัวเดิมไว้ในอ้อมแขน และเดินตามเส้นด้ายสีแดงนั้นไปเรื่อยๆ

เป็นเวลาเกือบเย็น ขาเรียวหยุดลงที่หน้าสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ร่างบางเดินตามด้ายสีแดงจนรอบหมู่บ้าน และหมู่บ้านที่เทาอาศัยก็กว้างใหญ่พอสมควร เริ่มจากเดิมตามด้ายสีแดงออกมาจากบ้าน ด้ายสีแดงราดยาวบนพื้นถนน ลัดเลาะไปตามบ้านคน ตรอก ซอก ซอยต่างๆ น่าแปลกที่ด้ายสีแดงนี้ไม่พันกับอะไรเลย อีกทั้ง สีของด้ายนั้นก็เข้มขึ้นจากเดิมทีละนิดๆอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หน้าสนามเด็กเล่นแห่งนี้ แต่ไม่ทีท่าว่าด้ายเส้นนี้จะไปหยุดอยู่กับอะไรเลย

เทาใช้สายตามองตามเส้นด้ายไปเรื่อย จนมาหยุดสายตาลงที่ชิงช้าสองตัวกลางสนามเด็กเล่น ฉันควรจะหยุดพักตรงนี้ก่อน... เทาคิด สมองจึงสั่งให้ขาของเขาเดินไปนั่งที่ชิงช้าตัวหนึ่ง...โดยที่เขาไม่ได้สังเกตเลยว่า เส้นด้ายนั้นกลายเป็นสีแดงเข้มไปแล้ว

“ขอโทษนะครับ...” นั่งพักไปได้สักครู่หนึ่ง เสียงนุ่มทุ้มก็ดังขึ้น

“ขอนั่งด้วยได้มั๊ยครับ?” เสียงนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพ ร่างสูงเจ้าของเสียงยืนบังแสงอาทิตย์ยามเย็น ผมสีทองของเขาสะท้อนกับแสงอาทิตย์ สำหรับเทามันเป็นภาพที่สวยงามมาก เทาพยักหน้าให้ผู้มาใหม่นั่งลงบนชิงช้าอีกตัวข้างๆกัน

“…”

“…”

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนสองคน มีเพียงเสียงนกร้องที่กำลังบินกลับรัง เสียงรถยนต์ที่ขับผ่านหน้าสนามเด็กเล่นไป

“แหวนสวยดีนะครับ” เจ้าของผมสีทองเอ่ยทำลายความเงียบ ประโยคเพียงไม่กี่คำ ทำให้เทารู้สึกอุ่นวาบที่อกด้านซ้าย

เทาหันไปส่งยิ้มให้ แต่สายตากลับถูกดึงดูดให้มองบางสิ่งที่อยู่บนนิ้วก้อยขวาของอีกคน มันทำให้เทารู้สึกอุ่นวาบที่อกด้านซ้ายอีกครั้ง

“ว..แหวนคุณก็สวยเหมือนกันนะครับ” เทาพูดเสียงสั่น แขนขวากอดตุ๊กตาแน่น สิ่งที่เขาเห็นคือ...แหวนเงินที่มีลักษณะคล้ายกับของที่เทาใส่อยู่ เพียงแต่แหวนวงนั้นเป็นสีทอง

และสิ่งที่ทำให้ทั้งเทาและชายผมทองแปลกใจก็คือ เส้นด้ายสีแดงที่เขาทั้งสองคนเดินตามกันมาจนมาถึงที่นี่ มันหดสั้นลงเหลือเพียงหนึ่งไม้บรรทัด และสีของมันเป็นสีแดงเข้มมากจนเห็นเส้นด้ายได้ชัดเจน

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน สายตาทั้งสองจ้องมองลึกลงไปในดวงตาของอีกฝ่าย และเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดนใจให้ทั้งสองยกมือข้างที่ใส่แหวนขึ้นมาประสานกัน ทันใดนั้น ด้ายสีแดงก็ค่อยๆจางลงจนมันหายไป แหวนที่เล็กจนใส่ได้แค่นิ้วก้อย ขยายใหญ่ขึ้นจนหลวม

“…”

“ผม อู๋ อี้ฟานครับ หรือจะเรียกคริสก็ได้นะ” มือใหญ่ปล่อยออกจากมือเรียว

“ผ..ผม ฮวาง จื่อเทา ค..ครับ” เทาก้มหน้า แก้มขาวเริ่มขึ้นสี

ความรู้สึกเย็นที่นิ้วนางข้างซ้าย ทำให้เทาต้องเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ยังแดงกล่ำ และยิ่งทำให้เทาหน้าแดงขึ้นอีกเมื่อแหวนที่เคยอยู่บนนิ้วก้อยข้างขวาของคริส กลับมาอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเทา ส่วนแหวนที่เคยอยู่บนนิ้วก้อยข้างซ้ายของเทา ไปอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของคริส

อู๋ ฟาน มองตา จื่อเทา...จื่อเทา มองตา อู๋ ฟาน...ทั้งสองมองตากัน ส่งความรู้สึกและความคิดของกันและกันผ่านสายตา แล้วทั้งสองก็ยิ้มออกมาบางๆ

มือทั้งสองประสานกัน หันหน้าไปทางพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ราวกับจะบอกกับพระอาทิตย์ให้ส่งข้อความไปถึงพระเจ้าว่า ‘พระเจ้า...ขอบคุณครับ...เราหากันจนเจอแล้ว’

…แล้วคุณล่ะ หาปลายด้ายแดงของคุณเจอหรือยัง?

****************************************************************************************************************************************