KOOKV | Omega Queen #กุกวีโอเมก้าควีน (Omegaverse) | New Edition Available

ลำดับตอนที่ #1 : KOOKV | Omega Queen - Prologue

KOOKV | Omega Queen - Prologue

 

ว่ากันว่าชีวิตของเราทุกคนต่างก็แขวนอยู่บนเส้นด้ายเส้นหนึ่งที่ชื่อว่าความไม่แน่นอน  ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ อมนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตอื่นใด ต่างยืนอยู่บนเส้นด้ายของตัวเองกันทั้งนั้น นั่นเป็นเพราะโชคชะตามิอาจคาดเดา ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่แสนมีความสุข หรืออาจจะเป็นวันที่ต้องประสบพบเจอกับความโชคร้าย ... หรือไม่วันพรุ่งนี้ก็อาจเป็นวันสุดท้ายที่ชีวิตนี้จะมีลมหายใจอยู่ก็เป็นได้ ไม่ใครรู้เลยว่าอนาคตชีวิตของเราต้องพบเจอกับอะไร แม้แต่เพียงวินาทีข้างหน้าที่จะมาถึง ก็ไม่อาจมีสิ่งมีชีวิตใดล่วงรู้ได้อย่างแน่นอนเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตบ้าง

นัยน์ตาสีโกเมนที่เป็นประกายแวววาวดั่งดาวประกายพรึกล่อกแล่กไปมาด้วยอาการหวาดระแวงที่ตีตื้นขึ้นมาในกลางดึก มือเรียวสอดเข้าไปใต้หมอนที่หนุนอยู่คว้าเอาปลายด้ามหุ้มหนังอย่างดีของโลหะแหลมคมไว้แน่น แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดชีวิต แต่ทว่าด้วยภาระหน้าที่ที่แบกอยู่เป็นบ่าทั้งสองก็ทำให้ร่างบางจำเป็นต้องดิ้นรนและกัดฟันเพื่อที่จะมีชีวิตรอดต่อไปในวันพรุ่งนี้

เสียงตะกุกตะกักที่ดังอยู่หน้าประตูห้องนอน มันทำให้โอเมก้าตัวน้อยรับรู้ได้ว่าค่ำคืนนี้เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัวและความหวาดระแวงอีกครั้งหนึ่งแล้ว ใบหน้าดั่งตุ๊กตากระเบื้องเคลือบปรากฏรอยยิ้มฝืดเคืองออกมาท่ามกลางความมืดด้วยความรู้สึกสมเพชในโชคชะตาชีวิตของตัวเอง อันที่จริงเขาควรจะชินกับอะไรแบบนี้ได้แล้ว แต่ทว่ากลับไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่โอเมก้าตัวน้อยจะทำใจให้เคยชินกับความรู้สึกหวาดกลัวว่าพรุ่งนี้ตัวเขาจะไม่ชีวิตอยู่อีกต่อไป

เสียงประตูที่ถูกเปิดออกทำให้มือเรียวกำอาวุธในมือที่ซ่อนอยู่ใต้ภายผ้าห่มแน่นขึ้น เปลือกตาสีมุกปิดลงดุจเจ้าของร่างบางกำลังตกอยู่ในห้วงนิทรา พลันโอเมก้าตัวน้อยก็สัมผัสได้ถึงแรงที่ยวบลงของเตียงนอน มือเรียวที่กำลังกำอาวุธแหลมคมหมายจะปกป้องตัวเองจากศัตรูที่อยู่ในเงามืด

!!!

อนึ่งสรรพสิ่งในยามรัตติกาลหลับใหล กาลเวลาหยุดหมุน มีเพียงร่างบางบนเตียงนอนหลังใหญ่ที่กำลังสั่นไหว ไหล่ทั้งสองที่เคยตั้งผายกลับงุ้มห่อลงเมื่อความหวาดกลัวประทุออกมาท้วมท้นในหัวใจดวงน้อยหลักจากที่ฝ่ามือของเขาถูกแรงที่มากกว่าคว้าเอาไว้ แรงบีบมหาศาลที่ข้อมือทำให้มีดพกลายสลักหลุดออกจากมือ ก่อนที่ฝ่ามือหยาบโลนอีกข้างจะบีบเข้าที่ลำคอระหงจนลมหายใจของโอเมก้าตัวน้อยติดขัด

นัยน์คู่สวยที่โดดเด่นในยามรัตติกาลสั่นไหวและเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตาตีตื้นออกมาอยู่รอบดวงตา แม้ว่าร่างบางจะถูกความหวาดกลัวครอบงำควบคู่ไปกับความอ่อนแอที่สะสมมานานวัน แต่ทว่าร่างกายนี้กลับภักดีต่อผู้เป็นเจ้าของยิ่งนัก เพราะมันไม่เคยไหลรินออกมาจนเผยความอ่อนแอในจิตใจของผู้ครอบครองบัลลังก์ของแผ่นดินนี้ให้ผู้อื่นได้ดูถูกถากทางเลยแม้แต่ครั้งเดียว

แม้นหัวใจจะร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลมากมาย แต่ทว่านัยน์ตาสีโกเมนที่สะกดทุกคนกลับฉายเพียงความเย่อหยิ่ง และเด็ดเดี่ยวอยู่เสมอ

พลันแสงสว่างจากโคมไฟนำทางเคียงคู่มากับเสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายที่กำลังมุ่งตรงมายังที่แห่งนี้ทำให้ฝ่ามือหยาบกร้านของผู้บุกรุกจำต้องคลายออกอย่างนึกเสียดายที่ต้องสูญเสียโอกาสในการเด็ดชีวิตของโอเมก้าที่ผู้คนทั้งแผ่นดินหมายเอาชีวิตไป ทว่ากลับไม่ลืมเค้นเสียงเล็ดลอดไรฟันกล่าวข้อความบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบคว้ามีดพกอีกอันที่ถูกเหน็บอยู่ตรงโค่นขาอ่อน หมายจะบั่นคอคนที่กล่าววาจาสามห้าวถึงพ่อแม่และพี่ชายของเขาให้สิ้นซาก1 แต่ทว่ากลับไม่ทันการเสียแล้ว เมื่อใครคนนั้นอาศัยความมืดของคืนที่ไร้แสงจันทร์กระโดดหนีออกหน้าต่างไป

โอเมก้าตัวน้อยลงตัวลงบนที่นอนพลางยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำใสรอบดวงตา หันหลังให้กับใครอีกคนที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับทหารจำนวนหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“โทษของการปล่อยให้กบฏบุกรุกเข้ามาถึงห้องนอนข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันคืออะไร”

“หม่อมฉันสมควรตาย โปรดลงโทษหม่อมฉันด้วยพระยะค่ะองค์ราชินี”

แม้นจะถูกผู้เป็นดั่งเจ้าชีวิตหันหลังใส่ ทว่ารอบลำคอที่ปรากฏรอยฝ่ามือแดงล้อมรอบก็ไม่ได้อาจรัดรอดสายตาของหัวหน้าองค์รักษ์รู้สึกผิดยิ่งหนักที่ปล่อยให้ดอกไม้งามต้องเผชิญภยันอันตรายอีกครั้ง หัวหน้าองค์รักษ์หนุ่มคุกเข่าลงอย่างสำนึกในความผิดที่เขาไม่อาจทำหน้าที่ที่ได้รับจากคนตรงหน้าได้อย่างสมเกียรติ ความผิดมหันต์ที่เกิดขึ้นสร้างความโกรธเคืองให้กับองครักษ์หนุ่มที่มีสายเลือดเป็นถึงอัลฟ่าจนต้องกัดฟันกรอด นึกแค้นใจในระบบรักษาความปลอดภัยของปราสาทแห่งนี้ที่หละหลวมจนมีศัตรูหลุดลอดเข้ามาได้

เกลือเป็นนอน คนในเป็นไส้ศึก

ดอกไม้งามตรงหน้ามีชีวิตรอดมาจนถึงวันนี้ได้ก็นับว่าน่าอัศจรรย์มากแล้ว

“ช่างเถอะ ข้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว – เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าต้องทำอะไร”

“พะยะค่ะ หม่อมฉันจะล่าหัวมันมาให้ได้เพื่อถวายแด่องค์ราชินี”

องค์รักษ์หนุ่มมองแผ่นหลังของคนที่ไม่ยอมหันมาให้เขาเห็นหน้าด้วยความรู้สึกผิด ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าใบหน้างดงามที่ราวกับรูปสลักพยักหน้าลงเล็กน้อยอย่างเป็นการอนุญาตให้เขาทำตามที่ต้องการ ไม่มีคำเอ่ยห้าม ไม่มีแม้แต่ความเมตตาเฉกเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา

“รีบกลับมา ก่อนตะวันจะตกดินอีกครั้ง”

.

นัยน์ตาคู่สวยสำรวจตัวเองจากเงาสะท้อนในกระจก ยกมือเรียวขยับผ้าคลุมสีขาวที่มีระบายแบบชุดตุ๊กตาตรงคอ ที่ถูกหยิบออกมาใช้เพื่อปกปิดรอยแดงช้ำที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ใรค่ำคืนที่อันแสนโหดร้ายที่เขาต้องเผชิญมันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มือเรียวยกขยับรัดเกล้าที่ถูกสวมทับลุ่มผมสีเดียวกับดวงตาของเจ้าตัวเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มในแบบที่ชอบทำ

เป็นรอยยิ้มที่คนๆหนึ่งที่เขารักเคยบอกกับเขาว่า ... มันเป็นรอยยิ้มที่จอมปลอมที่สุด – รอยยิ้มที่ไม่ได้ยิ้มเพราะต้องการจะยิ้มจริงๆ

“เหลือเวลาอีกกี่วันกัน กว่าจะถึงเวลานั้น” เสียงหวานเอ่ยถามนางกำนัลโอเมก้าวัยกลางคนที่ดูแลเขามาตั้งแต่แบเบาะที่กำลังช่วยแต่งตัวจัดระเบียบเครื่องแต่งกายให้เขาอยู่

“เจ็ดวันเพคะ หม่อมฉันสั่งให้นางกำนัลจัดเตรียมทุกอย่างสำหรับพระองค์ไว้พร้อมแล้ว องค์ราชินีพร้อมสำหรับครั้งแรกแล้วใช่ไหมเพคะ”

“ไม่รู้สิ เห็นเขาว่ากันว่าการฮีทครั้งแรกมันทรมานมากเลยใช่ไหม”

“อย่ากังวลไปเลยเพคะองค์ราชินี หม่อมฉันเชื่อว่าพระองค์จะสามารถผ่านมันไปได้”

เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีผู้ที่ครอบครองตำแหน่งราชินีแห่งอาณาจักรเวสฮาร์ทพยักหน้าลง ก่อนจะกล่าวขอบคุณในความคำพูดของนางกำนัลคนสนิทที่พยายามจะพูดให้เขาคลายความกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับร่างกายของเขาในอีกไม่ช้านี้

เวสฮาร์ทเป็นอาณาจักรหมาป่าแห่งหนึ่งที่ยิ่งจำนวนประชากรและอาณาเขตยิ่งใหญ่ไม่แพ้อาณาจักรเพื่อนบ้านอย่างคาร์โรซินเวีย แน่นอนว่าการจะขึ้นมาเป็นผู้ที่ครอบครองบัลลังก์แห่งเวสฮาร์ทเพียงหนึ่งเดียว ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับหมาป่าที่มีชาติกำเนิดเป็นโอเมก้าอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย หนทางที่เขาจำต้องต้องเดินนั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ใครคิด ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยขวากหนามที่เป็นอุปสรรคยากที่จะฝ่าฟัน ซ้ำร้ายยังสร้างบาดแผลมากมายให้เด็กชายคนหนึ่งที่ถูกภาระหน้าที่บีบบังคับให้โตเป็นผู้ใหญ่ก่อนวัยอย่างน่าอดสู นับตั้งแต่วันที่ วาเนสซ่า พระราชโอรสคนเล็กของกษัตริย์และราชินีองค์ก่อน ต้องขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทแทนผู้เป็นพี่ชายที่หายสาปสูญ

ราวกับพระเจ้าโกรธแค้นประชาชนชาวเวสฮาร์ท เพราะหลังจากนั้นไม่นานบัลลังก์ก็ได้ว่างลงจาการสูญเสียอดีตพระราชาและราชินีไปอย่างไม่วันหวนกลับ โอเมก้าตัวน้อยที่ดวงตาแดงก่ำเคล้าคลอไปด้วยหยาดน้ำตาจำต้องขึ้นครอบครองบัลลังก์ต่อทันทีเพื่อความมั่นคงของอาณาจักร แต่ทว่าเรื่องราวกับไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น แม้ว่าวาเนสซ่าจะถือครองสายเลือดแห่งกษัตริย์โดยชาติกำเนิด แต่การที่โอเมก้าขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดอย่างการเป็นผู้ครอบครองบัลลังก์กลับเป็นเรื่องที่ยากยอมรับในความคิดของพวกอัลฟ่าที่จัดลำดับตัวเองว่าอยู่จุดสูงสุดของชนชั้นหมาป่า

ทว่าสายเลือดแห่งกษัตริย์อย่างไรเสียก็ย่อมเป็นสายเลือดแห่งกษัตริย์ ชาติกำเนิดมิอาจมีสิ่งใดมาลบล้าง และน้อยคนนักที่จะล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้วโชคชะตาลิขิตให้วาเนสซ่าเกิดมาพิเศษกว่าโอเมก้าทั่วไป – เป็นเช่นคำทำนายที่ถูกจาลึกไว้นานนับพันปี

สรรพล้วนแปรผันเฉกเช่นขั้วอำนาจแห่งพลังที่จะผันเปลี่ยนจากผู้อ่อนแอให้กลายเป็นคนที่เหล่าอัลฟ่าผู้เปี่ยมไปด้วยอำนาจและความแข็งแกร่งยอมสงบแทบเท้าด้วยสายเลือดแห่งโอเมก้าควีน

เพราะการถือกำเนิดด้วยสายเลือดแห่งโอเมก้าควีนของวาเนสซ่าถูกปกปิดไว้เป็นความลับ เหล่าผู้รู้เห็นต่างล้มหายตายจาด้วยโทษประหารชีวิต จากอดีตพระราชาที่ห่วงความปลอดภัยของลูกน้อยมากกว่าสิ่งอื่นใด ทำให้ผู้ที่กุมความลับนี้เหลืออยู่เพียงแต่ขุนนางและนางกำนัลที่ได้รับความไว้วางใจ และปฏิญาณตนด้วยสัญญาเลือดว่าจะภักดีต่อโอเมก้าควีนผู้นี้เท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่

โดยหารู้ไม่ว่าการปกปิดชาติกำเนิดของวาเนสซ่าจะกลายเป็นดาบสองคนที่ทำร้ายโอเมก้าตัวน้อยอย่างเจ็บปวดดังเช่นปัจจุบัน เหล่าผู้ไม่ยอมรับการปกครองของราชินีที่เป็นโอเมก้าต่างพยายามฉุดรั้งโอเมก้าผู้น่าสงสารให้ลงจากบัลลังก์ โดยหารู้ไม่ว่าวาเนสซ่าได้รับมันมาอย่างชอบทำ

อนึ่งคำสอนของผู้เป็นพ่อที่วาเนสซ่าจำได้ขึ้นใจ

‘สองสิ่งที่คนทรยศคิดจะทำกับลูก นั่นคือหากไม่ฆ่าเจ้าให้ตาย ก็จงเป็นผู้ครอบครอง ... วาเนสซ่าลูกรัก พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ จงจำไว้ว่าอย่าให้ใครได้ครอบครองเจ้าที่เป็นดั่งอัญมณีเม็ดงามของเวสอาร์ทได้อย่างเด็ดขาด หากมันผู้นั้นไม่ใช่คนที่โชคชะตาลิขิตไว้เจ้าก็จงเด็ดหัวมันทิ้งซะ’

โอเมก้าตัวน้อยแค่นหัวเราะให้กับภาพความทรงจำที่ฉายขึ้น นัยน์ตาสีโกเมนมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกอย่างเวทนาในชะตากรรมของตัวเอง

หากไม่ฆ่าให้ตายก็จงเป็นผู้ครอบครอง

น่าอดสูสิ้นดี!

To be continue

Talk

ควีนวาเนสซ่าคนงามของเรากลับมาแล้วค่า ขอโทษที่ดองเรื่องนี้ไว้นานมากๆ ขอโทษที่ให้รอกันนานนะคะ เราจะกลับมา Active เรื่องนี้แล้วค่ะ โดยเนื้อหาจะเป็นการรีไรท์ใหม่ทั้งหมด หลังจากนำมาปั่นฝุ่นพิจารณาอยู่นานก็มองเห็นจุดอ่อนและข้อบกพร่องที่เราอยากแก้ไข แน่นอนว่ากาลเวลาเปลี่ยน ทักษะการเขียนหรือคำนวณการเขียนย่อมเปลี่ยนไปด้วย ดังนั้นเราจึงได้ทำการลบเนื้อหาเก่าออกหมดเลยนะคะ เพื่อความอรรถรสมาอ่านกันใหม่อีกรอบกันดีกว่านะคะ

สำหรับเรื่องนี้เดิมทีความตั้งใจเดิมเราอยากทำให้เป็นซีรีย์ต่อของ Alpha red hood #กุกวีหมวกแดง (หาอ่านได้ในเด็กดี และฉบับอีบุ๊ค) แต่หลังจากเอามาปัดฝุ่นแก้พล้อตกันใหม่ ต้องขอแจ้งให้นักอ่านทราบเลยว่าเนื้อหายังคงมีความเกี่ยวข้องกันอยู่ แต่สามารถอ่านแยกกันได้อย่างไม่งงแน่นอนค่ะ

ตอนนี้เป็นบทนำจึงมาสั้นๆนะคะ เรื่องนี้เป็นพรีเรียดแฟนตาซีที่เราไม่ได้หยิบสำนวนในลักษณะนี้มาเขียนนานมาก หากมีความผิดพลาดประการใดต้องขออภัยนักอ่านทุกท่านล่วงหน้าเลยนะคะ และสุดท้ายนี้ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังรอคอยการกลับมาของนิยายเรื่องนี้ และยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่เข้าสู่ดินแดนที่เราสร้างขึ้นค่ะ

(แอบกระซิ้บว่าเรื่องนี้มีแพลนจะทำเล่มนะคะ ดีลคอมมิสชั่นวาดแฟนอาร์ตสำหรับเรื่องนี้ไปถึง 3 รูปเลยค่ะ เสร็จเมื่อไหร่จะเอาน้องมาอวดนะงับบ)