ตอนที่ 12 : Alpha Red hood : 11
[kookv] Alpha Red hood #กุกวีหมวกแดง
Alpha Red hood : 11
โอเมก้าตัวน้อยนั่งเท้าคางกับขอบหน้าต่าง เหม่อมองดูดาวที่ส่องแสงสกาวอยู่บนท้องฟ้า หันรับลมเย็นที่พัดเข้ามาจนผมนุ่มปลิวไสวเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าเจื่อนยิ้มบางๆจะหายไป และถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาแทน แทฮยองยกมือทาบอก เมื่อความรวดร้าวแผลงฤทธิ์เข้าที่ช่วงบนของร่างกาย
ใบหน้าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบซีดเหมือนคนไร้เลือด หยดน้ำสีใสเล็ดออกมาจากหางตาด้วยความทรมาน แทฮยองกำลังหายใจไม่ออก ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างอุดตันระบบหายใจในร่างกาย ขณะเดียวกันก็รู้สึกราวกับว่ามีโซ่พันธะการหัวใจดวงน้อยบีบแน่นจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จนกายสีน้ำผึ้งต้องทรุดลงไปนอนงอตัวกับพื้นเพื่อหวังบรรเทาความเจ็บปวด
“แฮ่ก แฮ่ก ชะ ช่วยด้วย อึก – ”
เด็กหนุ่มนอนหอบหายใจถี่ราวกับคนที่กำลังจะขาดอากาศ พลันต้องรีบยกมือปิดปากเมื่อของเหลวในร่างกายพุ่งขึ้นมาในลำคอ นัยน์ตาสวยเบิกกว้างทันทีที่เห็นว่ามีของเหลวสีแดงสดเปรอะเปื้อนเต็มฝ่ามือรวมไปถึงชุดนอนสีขาวที่สวมใส่อยู่จนเป็นวงกว้างหลายจุด
เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วตำหนักตะวันตก ความเจ็บปวดที่ทรมานจนอยากกลั้นใจตายกระจายไปทั่วทั้งร่างกาย โอเมก้าตัวน้อยนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ดีดดิ้นอย่างทุรนทุรายเมื่อสองข้อมือและข้อเท้าขึ้นสีแดงเถือก แต่ทว่าความเจ็บปวดที่ได้รับราวกลับมีมากเหมือนกำลังมีมีดแหลมคมกรีดลงบนผิวเนียนละเอียดจนเป็นแผลเหวอะ
พลั่ก! พลั่ก!
“แทฮยอง!”
“อะ องค์ชาย ย”
นัยน์ตาคู่สวยมองประตูบานใหญ่ที่ปิดกั้นตัวเขากับบุคคลภายในนอกเอาไว้ เสียงโครมคามจากด้านนอกทำให้เด็กหนุ่มพยายามไถลตัวไปกับพื้นเพื่อหวังเปิดประตู แต่ความเจ็บปวดและความทรมานที่ได้รับก็ทำให้สิ่งที่ต้องการเป็นไปได้ยากมากขึ้น
ขณะที่ด้านนอกอัลฟ่าชั้นสูงกำลังออกแรงผลักประตูด้วยหัวใจร้อนรน ประตูไม้ธรรมดาที่ไม่ได้ถูกลงกลอนจากด้านในแต่ทว่ากลับเปิดออกไม่ได้แม้ว่าจะถูกแรงของอัลฟ่ากระทำอยู่หลายครั้งด้วยกัน เสียงกรีดร้องและเสียงแทฮยองที่เรียกเขาอยู่ด้านในทำเอาหัวใจของจอกกุกตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เม็ดเหงื่อซึมขึ้นตามกรอกหน้าด้วยความหงุดหงิดที่ตีวนผสมกับความเป็นห่วงโอเมก้าตัวน้อย
ขาแกร่งยกถีบประตูอยู่หลายครั้งร่วมกับแรงขององค์รักษ์คู่กาย แต่ก็ไม่อาจทำให้ประตูขยับเขยื้อน พ่อมดหนุ่มยืนร่ายคาสะเดาะกลอนประตูอยู่ไม่ไกล ก็ไม่เกิดผลอะไร
“แทฮยอง ได้ยินพี่หรือเปล่า”
“ช่วยแทที แทจะทนไม่ไหวแล้ว กรี๊ดดดดด”
“แทฮยอง!!!!”
เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากด้านในแล้วจู่ๆก็เงียบลงไปทำเอาองค์ชายจองกุกและสหายทั้งห้าใจกระตุก ช่วยกันออกแรงผลักประตูหน้าต่างรอบห้องนอนแทฮยองด้วยความร้อนรน หน้าต่างกระจกที่ควรจะแตกออกหลังจากถูกแรงมหาศาลของอัลฟ่าถีบเข้าเต็มแรง กลับไม่มีแม้แต่รอยขีดขวนทำเอาพ่อบ้านหนุ่มและดยุคแห่งฟรานเชสเลือดขึ้นหน้า
“แทฮยอง ข้ากำลังจะไปช่วยเจ้า – ได้ยินพี่ไหม แทฮยองตอบพี่หน่อย”
“ทะ แทได้ยิน”
เสียงของโอเมก้าตัวน้อยที่โต้ตอบชายหนุ่มมาอย่างแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มคลายความร้อนรนและความเป็นห่วงลงได้เลยสักนิด จองกุกสูดหายใจเข้าออกฮึดใหญ่ก่อนจะตัดสินใจใช้พลังอำนาจที่มีเพียงไม่กี่คนรับรู้ว่าชายหนุ่มมีมันอยู่
“ทุกคนกลับไปที่ตำหนักข้า”
“แต่..”
“ – ข้าบอกให้ออกไปไง!”
จองกุกตวาดลั่นเมื่อบรรดาสหายทั้งหลายยืนนิ่งไม่ทำตามสั่ง ยุนกิที่คาดการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปจึงพยักหน้าให้ทุกคนทำตามแต่โดยดี
“ระวังด้วยล่ะ เจ้าต้องเป็นฝ่ายควบคุมมัน อย่าให้มันควบคุมเจ้า” พ่อมดหนุ่มเอ่ยทิ้งทาย ก่อนจะปล่อยให้จองกุกอยู่ตามลำพัง
ทันทีที่หน้าห้องเหลือเพียงแต่เขา เปลือกตาสีมุกก็หลุบลงปิดสนิทเพื่อบดบังนัยน์ตาสีเทา ทรุดตัวนั่งกับพื้นช้าๆ เมื่อความรวดร้าวแล่นไปทั่วทั้งร่ายกาย สองเล็บมือเล็บเท้างอกยาวออกมาจิกที่พื้นจนรอยยาว หยาดเหงื่อซึมออกมาตามรูขุมขนขนร่างกายเปียกชุม จองกุกกัดฟันกรอดก่อนที่จะเปิดขึ้นช้าๆด้วยนัยน์ตาสีทองอร่าม
ชายหนุ่มมองเงาสะท้อนของตัวเองจากกระจกหน้าต่างที่กำลังปล่อยพลังอำนาจที่เลวร้ายออกมาช้าๆ ทันใดนั้นเองไอสีดำค่อยๆซึมออกมาจากร่างกายชายหนุ่ม มากขึ้นเรื่อยๆ จนมองเห็นเป็นหมอกควันหนาสีทมิฬลอยอยู่ในอากาศ ก่อนจะก่อตัวเป็นรูปร่างคล้ายหมาป่าตัวใหญ่แล้วพวยพุ่งเข้าสู่ประตูจนมันเปิดออกอย่างแรง
ปัง!
เพล้ง!
ผลจากพลังอำนาจที่เลวร้ายทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขว้างหน้าให้พังพินาศลง กระจกทุกบานแตกละเอียดจนแทบไม่เหลือชิ้น สภาพห้องนอนของโอเมก้าตัวน้อยเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม
“แทฮยอง – พี่มาช่วยเจ้าแล้ว”
ชายหนุ่มพุ่งมาคว้าร่างบางที่นอนหายใจโรยรินมากอดแนบอก รอยโลหิตสีแดงที่เปื้อนอยู่บนชุดนอนของแทฮยองทำเอาจองกุกหัวใจแตกสลาย แววตาแข็งกร้าวมีประกายเพลิงลุกขึ้นในตาด้วยความโกรธแค้นในตัวตนปีศาจร้ายที่บังอาจมาทำให้คู่ชีวิตของเขาได้รับบาดเจ็บปางตาย
แม้ว่าในคุกเวทมนต์จองกุกจะสลบไปด้วยเวทมนต์ของยุนกิ แต่ทว่าเขารับรู้ที่เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดผ่านขึ้นประสาทสัมผัสทั้งห้า จองกุกถึงได้รู้ว่าคนที่เขาพยายามเข้าไปช่วยในตอนนั้นไม่ใช่แทฮยอง แต่กลับเป็นเฮเลล วี
ปากหยักพรมจูบที่ศีรษะคนตัวเล็ก พลางโยกตัวไปมาเพื่อปลอบประโลม
“องค์ชายจริงๆด้วย แทยังไม่ตายเหรอครับ”
“ชู่ว อย่าพูดอย่างนั้นสิเด็กดี – พี่อยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้แล้ว”
จองกุกช้อนตัวร่างบางขึ้นแนบอก หลบตากับนัยน์สีน้ำทะเลที่พยายามปรือตามองเขาอยู่ก่อนหน้า จับคนตัวเล็กให้ซุกหน้าเอากับอกเพราะจองกุกไม่อยากให้แทฮยองต้องรับรู้ด้านที่เลวร้ายในตัวของเขา ก่อนจะคว้าผ้าคลุมสีแดงที่อยู่ไม่ไกลมาคลุมร่างโอเมก้าตัวน้อยแล้วก้าวเท้าพาแทฮยองออกไปจากที่นี่ทันที
//
จองกุกวางร่างโอเมก้าตัวน้อยลงบนเตียงในห้องนอนภายในตำหนักของตัวเอง กดจูบอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากซีด ส่งช่วงต่อการดูแลให้กับซอกจินและจีมินที่เดินตามเข้ามา ก่อนจะผละออกไปยังห้องรับรองแขกอันเป็นจุดรวมตัวของบรรดาสหายของเขาในตอนนี้
“เจ้าควบคุมมันได้แล้วเหรอองค์ชาย”
ยุนกิที่ยืนรออยู่หน้าห้องเอ่ยถามผู้เป็นน้องชายด้วยความเป็นห่วง พลางยกมือซีดตบบ่าเป็นเชิงให้กำลังใจเมื่อเห็นคนเป็นน้องส่ายหน้า แววตาแข็งกร้าวเมื่อครู่ถูกเปลี่ยนเป็นเซื่องซึมอย่างปิดไม่มิด
“ตอนที่ข้าใช้มัน ... ข้ากลัวเหลือเกินว่ามันจะทำร้ายแทฮยอง”
“เจ้าทำดีแล้วน้องข้า เจ้ากับมันช่วยแทฮยองให้ปลอดภัย”
“แต่ข้า – เฮ้อ”
“ไม่มีอะไรแล้ว มาเถอะนัมจุนกับโฮซอกรออยู่ข้างใน”
นัมจุนมองตามผู้เป็นเจ้านายที่เดินหน้าเครียดเข้ามา พร้อมๆกับพ่อมดขาวหนึ่งเดียวในคาร์โรซินเวียร์ที่ตามหลังมา ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าแทฮยองปลอดภัยแล้ว
“เหมันต์ที่พลัดผ่าน – คำทำนายของตระกูลเจ้าว่าอะไรต่อนะข้าจำไม่ได้” สายลับหัวส้มเอ่ยถามขึ้นมา
“เหมันต์ที่พลัดผ่านจักพาความบริสุทธิ์ดุจหิมะแรก กำเนิดดอกไม้งามเลือดบริสุทธิ์หนึ่งเดียวในแผ่นดิน บุรุษใดกล้าเด็ดดมเชยชม จักเป็นผู้อยู่เหนือสรรพสิ่งและครอบครองอำนาจทั้งปวง ...มีอะไร เจ้าสงสัยอะไร” นัมจุนพูดพลางขมวดคิ้วยุ่ง
“ไม่รู้ซิ แต่เซ้นข้าบอกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล – ลองคิดดูดีๆนะสหายทั้งหลายของข้า ...โบกอมจะต้องการตัวแทฮยอง ไปทำไม ...”
“อยากเป็นใหญ่ตามคำทำนายไง – โอ๊ย ตบหัวข้าทำไมเนี่ย”
“ฉลาดทุกเรื่อง ทำไมแค่นี้คิดไม่ได้วะ คำทำนายนั่นมันเป็นกลลวงชัดๆ”
“กลลวงอะไรของเจ้า แทฮยองก็เป็นโอเมก้าเลือดบริสุทธิ์ตามคำนาย เอ๊ะ แต่ว่า... – องค์ชายเจ้ากัดน้องข้าหรือยัง”
“ข้ายังไม่ได้ – ”
“งั้นต้องรีบแล้วล่ะองค์ชาย เราไม่รู้ว่าทำคำนายนั่นจะเป็นกลลวงจริงอย่างที่ข้าคิดหรือเปล่า” – โฮซอก
“จะจริงหรือไม่จริง แต่ถ้าวีเกี่ยวข้องกับการที่โบกอมยังมีชีวิตอยู่ ข้าว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่” – นัมจุน
“ใช่ เจ้าต้องรีบผูกจิตกับแทฮยองให้เร็วที่สุด อย่างน้อยจะได้กันไม่ให้วีร้ายแทฮยองไปมากกว่านี้”พ่อมดหนุ่มพูด พลางสบตากับน้องชายนอกสายเลือดด้วยสายตาแน่วแน่
“พี่หมายความว่ายังไง”
“ถ้าสิ่งที่ข้าคิดไม่ผิด ข้าว่าแทฮยองน่าจะเป็นตัวตายตัวแทนของวี สองคนนั้นถึงได้มีหน้าตาเหมือนกันยังไงล่ะ – แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แสดงว่าจิตของแทฮยองผูกเข้ากับจิตของวีตั้งแต่เกิด แต่ยังเป็นการผูกจิตที่ไม่สมบูรณ์”
“ถ้าวีเจ็บ แทฮยองก็เจ็บ” – โฮซอก
“ถูก ยังดีที่การผูกจิตมันยังไม่สมบูรณ์ เพราะมันจะมีผลถึงแทฮยองก็ต่อเมื่อวีได้รับการเจ็บป่วยอย่างรุนแรง”
“แล้วถ้าวีตาย – โอ้ พระเจ้า!” – นัมจุน
“มันจะไม่มีทางเกิดขึ้น ข้าจะไม่ยอมให้แทฮยองต้องเป็นอะไรอีกแน่ พี่พอจะมีวิธีตัดการผูกจิตบ้าๆนี่ไหมยุนกิ”
จองกุกถามพี่ชายบุญธรรมของตัวเองอย่างมีหวัง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หรือจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม เขาจะไม่ยอมใครมาทำร้ายแทฮยอง แต่พ่อมดหนุ่มที่ยืนส่ายหน้าก็ทำให้ชายหนุ่มหัวใจหนักอึ้ง หัวสมองว่างเปล่าอย่างคิดอะไรไม่ออก
“มันไม่มี แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่มีช่องโหว่”
//
หลังจากรายงานทุกอย่างให้เสด็จพ่อรับทราบและเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิด ชายหนุ่มมุ่งตรงกลับมายังตำหนักของตังเองในทันที พอเปิดประตูห้องนอนเข้ามาก็พบกับพ่อบ้านประจำของเขา กำลังลงมือเช็ดตัวให้โอเมก้าตัวน้อยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวเริ่มกลับมาสดใสขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณและรับทำหน้าที่นี้ต่อเอง ก่อนที่ซอกจินจะผละออกไปอย่างรู้งาน
จองกุกหยิบผ้ามาบิดน้ำในถ้วยแก้วสีใสใบใหญ่ที่ตั้งอยู่บนตู้ข้างเตียง กดซับความเปียกชื้นไปทั่วใบหน้าตุ๊กตา นั่งมองใบหน้างดงามด้วยความรู้สึกหลากหลาย
หากเมื่อกี้เขาทำพลาด .. หากเมื่อกี้เขาปล่อยมันให้ควบคู่จิตใจ
มันอาจ .. จะกลายเป็นการปลิดชีพของแทฮยองได้เพียงชั่วพริบตา
และถ้าหากมันเป็นเช่นนั้น จองกุกคงไม่อาจให้อภัยทั้งตัวเขาเองและสิ่งที่หลบซ่อนอยู่ในตัวเขาได้อีกแน่
ชายหนุ่มสลัดความคิดและความรู้สึกที่บั่นทอนจิตใจออก ก่อนจะตั้งท่าลุกออกไป เพื่อจะหยิบชุดนอนของเขามาสวมให้แทฮยองใหม่หลังจากที่ซอกจินถอดชุดเดิมที่เปื้อนเลือดไว้ แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อมือบางยกขึ้นมาดึงรั้งมือของเขาเอาไว้
“องค์ชาย อยู่กับแทได้ไหม”
น้ำเสียงอูอี้ของคนที่นอนอยู่บนเตียงเรียกรอยยิ้มจากอัลฟ่าหนุ่มได้เป็นอย่างดี จองกุกเบียดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนา ดึงรั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมอก ปากหยักกดจูบที่หน้าผากมนของคนตัวเล็กด้วยความเสน่หา
“พี่อยู่นี่แล้ว”
“แทกลัวเหลือเกิน มันทรมานเหมือนว่าแทกำลังจะตาย – ”
“อย่าพูดแบบนี้ – เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วเด็กดี ไม่ต้องกลัวอะไรพี่อยู่ตรงนี้แล้ว ”
“อือ อยู่กับแทนะครับ อย่าไปไหนเลยนะ”
โอเมก้าตัวน้อยซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากอกแกร่ง กระชับออมกอดแน่น อาการความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทุเลาลงจนแทบจะไม่มีหลงเหลืออยู่ ความอบอุ่นที่แสดงผ่านออกมาจากแววตาและการกระทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกอุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งในยามที่อยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า
“ครับ พี่จะอยู่กับแท พักผ่อนเถอะคนดี”
จองกุกกดจูบลงที่หน้าผากมนอีกครั้ง ลมหายเข้าใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าคนที่จองกุกกำลังนอนกอดอยู่เข้าเฝ้าพระอินทร์ไปเรียบร้อยแล้ว รั้งร่างบางเข้ามากอดแน่นจนแทบจะไม่เหลือพื้นที่ว่างของคนสองคน เพื่อให้แทฮยองได้รับความอุ่นจากร่างกายของเขาให้มากที่สุด เพราะเตาผิงที่ตั้งอยู่ไม่ไกลไม่ได้ช่วยบรรเทาความหนาวเย็นของค่ำคืนได้มากเท่าไหร่นัก
“ขอให้ความฝันของเจ้ามีแต่เรื่องดีๆนะแทฮยองของข้า”
แทฮยองตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ อากาศวันนี้ดูสดใสกว่าที่เคย ยกยิ้มให้ชุดนอนตัวโคล่งที่สวมใสอยู่ ดิ้นทองที่ปักอยู่ที่อกซ้ายบ่งบอกได้ดีว่าชุดนอนชุดนี้มีผู้เป็นเจ้าของที่นอนหลับใหลอยู่ข้างๆ มือเรียวพยายามยกท่อนแขนแกร่งที่พาดอยู่เป็นเอวของเขาออกอย่างแผ่วเบา แต่ยังไม่ทันที่ขาเรียวจะได้แตะพื้น เอวบางก็ถูกรั้งไว้โดยคนที่แกล้งหลับอยู่จนแผ่นหลังชนกับแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“จะไปไหน”
“แทจะไปอาบน้ำครับ สายแล้ว”
“ยังเช้าอยู่เลย นอนต่อเถอะแทฮยอง”
“แต่แทอยากอาบน้ำ อ๊ะ!”
ฟอด!
แทฮยองสะดุ้งสุดตัวเมื่อปากหยักกดจูบลงมาที่แก้มของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว อีกทั้งยังซุกหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นกายที่ซอกคอสีน้ำผึ้งอย่างจาบจวง
“ไหน ตัวไม่เห็นเหม็นเลย หอมจะตาย”
“คิกๆ ไม่เอาครับ แทจักจี้ คิก”
โอเมกาตัวน้อยหัวเราะคิกคักจนน้ำตาซึม เมื่อถูกคนหน้ามึนจับหอมแก้มซ้ายขวาจนหน้าแดงปลั่งแบบมะเขือเทศสุก ไรหนวดอ่อนๆของคนตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กต้องย่นคอด้วยความจักจี้
“พอเลย แก้มแทช้ำหมดแล้ว”
“ไม่เห็นจะช้ำเลย” ร่างสูงว่าพลางยกคางเกยไหล่คนตัวเล็ก
“งื้อ องค์ชายปล่อยแทนะ”
แทฮยองพยายามแกะมือปลาหมึกให้ออกจากร่างกายของเขา หลังจากสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอยากที่มักจะตื่นตัวในช่วงเช้าๆแบบนี้กำลังดุนอยู่ที่สะโพกของตัวเองจนขนอ่อนในร่างกายลุกซู่
“ไม่เอา เรียกพี่ก่อนสิ – พี่จองกุก”
แต่คำพูดของจองกุกก็ทำให้โอเมก้าตัวน้อยเขินอายตัวม้วน จนกายสีน้ำผึ้งขึ้นสีแดงไปทั้งตัวด้วยความขวยเขิน แทฮยองรู้ดีว่าสิ่งที่ชายหนุ่มรบเร้าต้องการมาตลอดตั้งแต่คืนที่ทำรักกันครั้งแรก คือสรรพนามแทนตัวที่ทำให้เขาเขินเสียจนกล้าไม่พูดออกมาสักที
“แทเขิน ไม่เอาด้วยหรอก”
“งั้นพี่ก็จะกอดแทไว้แบบนี้แหละ ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น”
“แง องค์ชายอย่าแกล้งแทสิ”
“พี่พูดจริง ไม่ได้แกล้ง – แล้วก็ ...จะจับแทกินด้วย”
ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มยังกดร่างโอเมก้าตัวน้อยให้ลงไปนอนที่เตียง พลางยกตัวขึ้นคร่อมกักคนตัวเล็กไว้ใต้ร่าง ก่อนจะเข้าไปฉกชิมความหวานในริมฝีปากสีเชอรี่ด้วยความละมุนละมอม ปากหยักดูดดุนอยู่หลายครั้งจนริมฝีปากปิดสนิทยินยอมเปิดออกให้เขาเข้าไปตักตวงความหอมหวานราวกับน้ำผึ้งป่า ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดไปทั่วทั้งโพรงปาก ก่อนจะผสานกับลิ้นเล็กที่โต้ตอบกลับมาได้ดีขึ้นกว่าการจูบครั้งก่อนๆ
กลิ่นฟีโรโมนคล้ายดอกสวีทพีระเบิดออกทำให้จองกุกแทบคลั่ง อยากจะจูบคนใต้ร่างให้ปากเปื่อยกันไปข้างหนึ่ง แต่ก็ต้องยอมถอนจูบออกด้วยความอ้อยอิ่งเมื่อคนตัวเล็กเริ่มประท้วงขึ้นมาเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
จองกุกปล่อยให้คนตัวเล็กได้พักหายใจหายคอเพียงชั่วครู่ ก่อนจะสานต่อความต้องการ โดยการกดจูบลงไปที่ริมฝีปากที่เริ่มบวมแดงเล็กน้อย แต่ทว่าแทนที่จะได้สัมผัสกับริมฝีปากนุ่มนิ่มแบบเยลลี่ กลับเป็นการกดจูบที่ปลายนิ้วของคนตัวเล็กแทน เมื่อถูกแทฮยองยกนิ้วขึ้นมาหยุดริมฝีปากของเขาไว้
สายตาซุกซนและรอยยิ้มหวานตราตรึงใจทำให้ชายหนุ่มอยากจะจับคนใต้ร่างมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดที่ว่า ..
“แทไม่ให้องค์ชายกินหรอก แบร่!”
แทฮยองอาศัยจังหวะที่จองกุกกำลังหลงใหลในรอยยิ้มของเขา แปลงกายเป็นหมาป่าสีขาวตัวน้อย ใช้ประโยชน์ของรูปร่างโอเมก้าที่ขนาดตัวเล็กกว่ามุดตัวออกจากท่อนแขนคนตัวโตด้วยความว่องไว
เสียงปิดประตูและลงกลอนแน่นจากในห้องน้ำ เรียกสติของชายหนุ่มให้กลับ จองกุกยกยิ้มส่ายหน้าให้กับตัวเอง ที่พลาดท่าเสียโอเมก้าตัวน้อยอย่างไม่น่าให้อภัย
“หึ ตัวแสบ”
“แน่จริงองค์ชายก็จับแทให้ได้สิ คิกๆ” โอเมก้าตัวน้อยตะโกนออกมาจากห้องน้ำ พลางหัวเราะคิกคัก
“อย่าให้พี่จับได้นะ จะตีให้ก้นลายเลยคอยดู”
TALK
หลังจากตอนที่แล้วแอบทิ้งปมไว้ปมเบอเร่อ เลยเอาความหวาน(ปนคาวเลือด)มาเสริฟให้กระชุ่มกระชวยใจกันหน่อย สำหรับใครที่งงตอนแล้ว เอาหูมาใกล้ๆนะคะ ไรท์จะกระซิบว่า งงต่อไปนะคะ ^ ^ (หลบรองเท้า) ล้อเล่นค่าา ไรท์จะบอกว่าเดี๋ยวเนื้อเรื่องจะค่อยๆเฉลยไปเอง ปมทุกปมจะค่อยๆคลายออกจนกระจ่างในที่สุดค่ะ ยังไงก็ติดตามกันต่อไปเนอะ
ปักป้ายคำเตือนใหม่! ระวังเป็นไบโพลาร์นะคะ
1/04/2561
ร่วมพูดคุยกันได้ที่ทวิตเตอร์ @BAMATTY_ หรือ #กุกวีหมวกแดง นะจ๊ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้องน่ารักก ใจบางมากก
น้องแทก็ซนจริงๆเลยนะคะ ยัยน่ารัก!!!
มันแบบเซอร์ไพรขึ้นทุกตอน มีความน่าค้นหา ภาษาสวยบรรยายดีมั่กๆ
ใจผ้มนี่แทบแหลกเลย;_;
ชอบฟิคเรื่องนี้มากจิงๆค่ะ สนุกมากๆ
ตื่นเต้นแถมฟินทุกตอน
>///<