My Store Room ห้องเก็บของครับผม :D

ลำดับตอนที่ #3 : ออริตัวที่สาม และสี่

 มาส่งลูกชายและลูกสาวแจ้~

ลูกชาย (ขอใส่รูปน้อ)

  << ภาพนี้คือโยซากุคุงแบบปกติ ใส่แว่น (ยืมรูปโนบิตะมาใช้หน่อยแล้วกัน เครดิต : เพจ Doraemon : Nobita No Biohazard ครับ)

ชื่อ :: ทาคาเนดะ โยซากุ 

เพศ :: ชาย

อายุ :: 16
วัน/เดือนเกิด :: 14 กุมภาพันธ์ (วันวาเลนไทน์ จะได้จำง่าย ๆ) 
สัญชาติ :: ญี่ปุ่น         เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น

ลักษณะรูปร่าง :: รูปร่างสมส่วน ผมหน้าม้าสีดำปัดซ้าย ดวงตากลมโตสีดำดูเศร้าๆ จมูกโด่งนิด ๆ ปากเรียวบางแดงสวย ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมสีดำ แต่ถ้าซ้อมกีฬาจะใส่คอนแทคเลนส์ 

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: ส่วนสูง 165 ซม. หนัก 55 ซม.

 สีผม/สีตา :: ดำ

สีผิว :: ขาวซีด ๆ 

ตำหนิ :: รอยปลูกฝีที่หัวไหล่ซ้าย 

สุขภาพ :: ค่อนข้างดี เหนื่อยง่ายเวลาวิ่งเร็วติดกันนาน ๆ แต่ไม่ถึงกับเป็นลมเป็นแล้ง(?)  

ลักษณะนิสัย :: เป็นคนเฮฮา พูดเก่ง มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือดูแลคนอื่น   แต่ขี้อายเวลาต้องออกไปแสดงอะไรก็ตามแต่  เวลาทำผิดแล้วชอบแถเหมือนพ่อปลาไหล แต่ส่วนใหญ่ก็ยอมรับตรง ๆ เมื่อมีปัญหา จะพยายามแก้ให้ถึงที่สุด ไม่หนี ไม่ถอย  ขี้เกียจเล็กน้อย และโกหกบ่อย (ที่โกหกคือเรื่องงาน บอกเสร็จแล้ว ๆ ที่จริงยังไม่เสร็จ เพราะความขี้เกียจนั่นแหละ แต่พอโดนถามมาก ๆ เข้า เจ้าตัวก็ยอมรับแต่โดยดี) เจ้าเล่ห์ ในหัวสมองชอบวางแผนอยู่ตลอดเวลา   

ชอบ :: เต้นรำ งานปาร์ตี้ อ่านหนังสือ เกมคอมพิวเตอร์  ดูหนัง ทำอาหาร ผู้หญิงน่ารัก ๆ นิสัยดี เพื่อนที่คุยกันถูกคอ  และฝึกเคนโด้   

ไม่ชอบ :: สัตว์เลื้อยคลานน่าเกลียด ๆ เช่น งู คางคก  

เกลียด ::  แมลงสาบ กองงานเยอะ ๆ เพื่อนที่คุยกันไม่รู้เรื่อง

กลัว :: การสูญเสียคนใกล้ชิด ความตาย และเรื่องที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้

งานอดิเรก ::  อ่านหนังสือ ดูการ์ตูน ฟังเพลง เล่นคอม เขียนนิยาย ซ้อมเคนโด้ 

ประวัติคร่าวๆ :: เป็นลูกชายเจ้าของโรงฝึกเคนโด้ตระกูลทาคาเนดะ ซึ่งเป็นโรงฝึกที่มีชื่อเสียงมายาวนานในเขตเซตะงายะของกรุงโตเกียว มีฐานะปานกลางค่อนไปทางดี สนิทกับพ่อและแม่ดี เพราะพ่อแม่เลี้ยงแบบให้อิสระ อยากทำอะไรก็ทำได้ แต่ก็สั่งสอนว่าอะไรควรไม่ควรด้วย ด้วยความที่เป็นลูกชายเจ้าของโรงเคนโด้ จึงได้ฝึกวิชาดาบทั้งแบบโบราณและสมัยใหม่ รวมถึงวิชาอิไอด้วย (โบราณ เช่น เคนจัตสึ) และเขาเองก็ชอบวิชาดาบมาก พ่อซึ่งเป็นเจ้าของโรงฝึกจึงสนับสนุนลูกทุกทาง แต่ก็ไม่ทิ้งการเรียน ยึดหลัก เรียนดี กีฬาเด่น จนได้ไปแข่งในระดับเขต (วิธีเรียนดี กีฬาเด่นของโยซากุคือ พยายามทำการบ้านให้เสร็จภายในคาบ หรืออย่างน้อยก็ต้องทำให้เร็วที่สุด พยายามส่งงานให้ตรงเวลา [เพราะโยซากุคุงขี้เกียจพอตัวเลย] พอกลับมาบ้าน ก็อ่านหนังสือทบทวนก่อนไปซ้อมเคนโด้ ก็จะซ้อมเคนโด้ติดกันนาน ๆ จนเหนื่อยหรือจับหลักได้) 

ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว :: รักใคร่กลมเกลียวกันดี แต่ก็มีทะเลาะกันบ้างบางครั้ง

สไตล์การแต่งตัว :: ง่าย ๆ สบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบหรือรองเท้าแตะ ไม่ก็ชุดเรียบร้อยอย่างชุดนักเรียน

ลักษณะการพูด ::  พูดแบบมีเหตุผล ชอบปล่อยมุกรั่ว ๆ ประจำ ไม่ชอบพูดหยาบ ส่วนคำพูดติดปากคือ "เออ" "อืม" "ครับ" "รู้แล้ว ก็ได้ ๆ "  

ท่าทางที่มักจะทำเป็นประจำ :: ชอบเอานิ้วดันตรงกลางแว่นบ่อย ๆ และเสยผมที่ปรกหน้าผาก ชอบยืนเอามือไขว้ไว้ข้างหลัง

ความสามารถพิเศษ :: ถนัดวิชาภาษาต่าง ๆ มาก และเก่งวิชาดาบที่สุดในโรงเรียน เพราะฝึกฝนมานาน 

ความใฝ่ฝัน :: อยากเป็นนักเขียน แปลภาษา เหตุผลเพราะว่า เจ้าตัวชอบภาษาอยู่แล้ว บวกกับชอบอ่านหนังสือ และมีจินตนาการสูง จึงอยากเขียนนิยายของตัวเอง 

ความรู้สึกในตอนที่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย :: งุนงง สับสน และหวาดกลัว แต่ก็ตั้งสติได้

ความรู้สึกเมื่อรู้ว่าต้องมาเล่นเกมเพื่อเอาชีวิตรอด :: ตกใจ และกังวลเล็กน้อย แต่ก็มั่นใจว่าตัวเองจะต้องรอด ไปพร้อม ๆ กับคนอื่น

สิ่งที่คิดว่าจะทำขณะอยู่ภายในเกมนี้ :: พยายามหาทางรอด พร้อมกับช่วยคนอื่น ๆ ให้ได้มากทีสุด แต่ถ้ามีคนคิดไม่ซื่อ หรือท่าทีแปลก ๆ และมั่นใจว่าเป็นไปในทางไม่ดี [จะเฝ้าดูคนที่สงสัยเรื่อย ๆ จนแน่ใจ ประมาณว่าก่อปัญหาให้คนอื่น]  เขาฆ่าทิ้งโดยไม่ลังเลแน่ เพราะสถานการณ์แบบนี้  ไว้ใจใครไม่ได้  แต่ใจจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากฆ่าใครโดยเฉพาะเพื่อนตัวเอง แต่สำหรับคนที่เล่นไม่ซื่อ สำหรับเกมเอาตัวรอดเกมนี้ ก็จำเป็นต้องทำ เพราะไม่รู้ว่า ถึงโน้มน้าวให้กลับใจ มาช่วยเหลือได้ ก็อาจจะแว้งกัดทีหลังได้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จึงตัดไฟแต่ต้นลมเป็นการดีที่สุด

คิดว่าตัวเองจะรอดหรือไม่ :: คิดว่าจะรอด เพราะตนเองก็มีความสามารถ และเจ้าเล่ห์ ฉลาดทันคนในระดับหนึ่ง 

เพิ่มเติม ::  มีเพื่อนสาวที่สนิทคนหนึ่ง ชื่อเซย์นะ และดูเหมือนต่างฝ่ายต่างจะรู้สึกกันเกินเพื่อนด้วย เพราะอยู่ด้วยกัน คุยกัน ทำอะไรด้วยกันเกือบตลอดเวลา เพราะอยู่ห้องเดียวกัน อีกทั้งเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กด้วย เธอชอบมาเล่น และฝึกเคนโด้ที่บ้านเขาบ่อย ๆ 

ของที่พก : กระเป๋าสตางค์  แว่นตา ผ้าเช็ดหน้า คอนแทคเลนส์ โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าเป้ หนังสืออ่านเล่น และดาบไม้(ไว้ซ้อมในชมรมเคนโด้ที่โรงเรียน)
 

 ลูกสาว (ขอใส่รูปหน่อยเถอะน้อ)

   

เซย์นะจัง~ เครดิตรูป : เพจ Doraemon : Nobita No Biohazard เจ้าเก่าครับผม

ชื่อ :: ฮาเซกาวะ  เซย์นะ 

เพศ :: หญิง

อายุ :: 16
วัน/เดือนเกิด :: 25 กุมภาพันธ์ 
สัญชาติ :: ญี่ปุ่น         เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น

ลักษณะรูปร่าง :: รูปร่างสูง แต่ออกอวบนิด ๆ ผมยาวถึงกลางหลัง ไว้หน้าม้าสีดำ ดวงตากลมโตสีดำสดใส จมูกโด่งนิด ๆ ปากเรียวบางแดงสวย 

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: ส่วนสูง 155 ซม. หนัก 50 ซม.

 สีผม/สีตา :: ดำ

สีผิว :: ขาวอมชมพู 

ตำหนิ :: ไม่มี 

สุขภาพ :: ดี   เพราะเธอเป็นผู้จัดการชมรมเคนโด้ ชมรมเดียวกับโยซากุ   

ลักษณะนิสัย :: เป็นคนร่าเริง สดใส แต่จริงจังกับหน้าที่ เพราะเธอต้องคอยดูแลทางบ้านอยู่ตลอด เธอมักจะเตือนโยซากุเรื่องงานอยู่บ่อย ๆ สุภาพเรียบร้อย แต่ถ้ากับคนที่สนิทด้วยอย่างโยซากุจะรั่วเต็มที่  

ชอบ :: ทำอาหาร ออกกำลังกาย ผู้ชายคุยเก่ง(อย่างโยซากุ) อ่านหนังสือ ถ่ายรูป   

ไม่ชอบ :: สัตว์เลื้อยคลานทุกชนิด 

เกลียด ::  แมลงสาบ  สภาพห้องที่รกเกินขนาด (เสื้อผ้า หมอนมุ้ง หนังสือ กระจุยกระจาย วางไม่เป็นที่) 

กลัว :: ความมืด การอยู่คนเดียว การสูญเสียคนใกล้ชิด และความตาย

งานอดิเรก :: ทำอาหาร อ่านหนังสือ ดูการ์ตูน ฟังเพลง ดูหนัง ตัดเสื้อผ้าสวย ๆ ไว้ใส่เอง ซ้อมเคนโด้ที่บ้านโยซากุ 

ประวัติคร่าวๆ :: เธอเป็นลูกสาวเจ้าของร้านอาหารที่อยู่ติดกับโรงฝึกเคนโด้ของโยซากุ ฐานะปานกลางค่อนข้างดี เธอสนิทกับแม่มาก เพราะแม่เธอเลี้ยงเธอมาตัวคนเดียวตั้งแต่เด็ก แยกกันอยู่กับพ่อชั่วคราวจนกว่าเขาจะแก้ไขนิสัยได้ เพราะพ่อเป็นขี้เมา และเป็นคนฟุ่มเฟือย แต่ก็รักลูกมาก พ่อมักจะมาอยู่ด้วยเป็นเวลานานมาก เธอจึงไม่ได้รู้สึกว่าเธอขาดผู้เป็นพ่อไปเลย ด้วยความที่ทั้งสองตระกูล (ทาคาเนดะ และ ฮาเซกาวะ) รู้จักกันมานาน และเปิดกิจการใกล้ ๆ กัน จึงทำให้เธอสนิทกับโยซากุตั้งแต่เด็ก  

ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว :: รักใคร่กลมเกลียวกันดี แต่ก็มีทะเลาะกันบ้างบางครั้ง

สไตล์การแต่งตัว :: แนวง่าย ๆ สบาย ๆ ออกหวาน ถ้าในงานเลี้ยงหรือเล่นละคร ชอบแนวโลลิต้า / โกธิคโลลิต้า)

ลักษณะการพูด ::  ชอบพูดอ้อนแบบน่ารัก ๆ มีเหตุมีผล ชอบปล่อยมุกรั่ว ๆ ประจำ คำพูดติดปากคือ  "ทราบแล้วค่า~" กับ "อาระอาระ (คำพูดติดปากสาวขี้เล่นในภาษาญี่ปุ่น อารมณ์ประมาณ แหม ๆ)" 

ท่าทางที่มักจะทำเป็นประจำ :: เอียงคออย่างน่ารัก ชอบทำแก้มป่อง 

ความสามารถพิเศษ :: ถนัดวิชาคณิตศาสตร์  จึงมักจะติวให้โยซากุที่อ่อนคณิตอยู่บ่อย ๆ ทำอาหารเก่งโดยเฉพาะแกงกะหรี่

ความใฝ่ฝัน :: อยากเปิดร้านอาหารและเสื้อผ้าของตัวเอง เพราะเธอชอบทำอาหารและออกแบบเสื้อผ้ามาก  อยากให้พ่อและแม่มาอยู่พร้อมหน้าอีกครั้ง ไม่ได้แยกกันอยู่เหมือนอย่างตอนนี้ 

ความรู้สึกในตอนที่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย :: งุนงง สับสน และหวาดกลัว ต้องการที่พึ่ง แต่ก็ตั้งสติได้

ความรู้สึกเมื่อรู้ว่าต้องมาเล่นเกมเพื่อเอาชีวิตรอด :: ตกใจกลัว แต่ก็มั่นใจว่าตัวเองจะต้องรอด ไปพร้อม ๆ กับคนอื่น

สิ่งที่คิดว่าจะทำขณะอยู่ภายในเกมนี้ :: พยายามหาทางรอด พร้อมกับช่วยคนอื่น ๆ ให้ได้มากทีสุด ขณะเดียวกัน ถ้ามีคนเล่นไม่ซื่อเธอก็พร้อมจะจัดการ โดยพยายามที่จะไม่ฆ่า เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังคิดถึงความเป็นเพื่อน และเชื่อว่าเพื่อนจะฟังเธอ  ซึ่งต่างกับโยซากุ ที่อีกฝ่ายนั้น เฝ้าสังเกตตลอดเวลาว่าคนที่เล่นไม่ซื่อนั้นก่อปัญหามากน้อยแค่ไหน ถ้าน้อยก็เฉย ๆ แต่ถ้ามาก ก็ฆ่าทิ้งโดยไม่ลังเล เพราะเชื่อว่าโน้มน้าวไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกทั้งเกมนี้เป็นเกมเอาตัวรอด ไม่ใช่เวลามาเห็นใจกัน ขณะที่เซย์นะจะดึงอีกฝ่ายให้กลับใจมาช่วยเหลือพวกตนให้ได้   

คิดว่าตัวเองจะรอดหรือไม่ :: คิดว่าจะรอด เพราะตนเองก็มีความสามารถ และเจ้ามารยา ฉลาดทันคนในระดับหนึ่ง อีกทั้งยังมีโยซากุอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา จึงแทบไม่ต้องกังวลว่าเธอจะเป็นอะไรไป เพราะเขาจะคอยปกป้องเธอตลอด แต่เธอก็ปกป้องตัวเองด้วย 

เพิ่มเติม ::  โยซากุเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่เธอมีความรู้สึกแบบพิเศษให้ และดูเหมือนว่าเขาจะตอบรับความรู้สึกของเธอเสียด้วย

ของที่พก : กระเป๋าสตางค์ ผ้าเช็ดหน้า โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าเป้ ขนมขบเคี้ยว หนังสืออ่านเล่น อุปกรณ์ตัดเย็บ