วางแผนร้ายมัดหัวใจยัยลูกครึ่ง บทนำ-บทที่5

-บทนำ-

                       "พี่คะ หนูไปละนะ..." เสียงน้องสาวของผมบอกเบาๆ ในขณะที่ผมหลับอยู่ แอ๊ดดดดดดด ตึง! เสียงปิดประตู


                        ตอนเช้าผมตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำ ตามปกติ เพื่อที่จะไปเรียนที่มหาลัย และในทุกเช้าเลยครับผมจะต้อง


ปลุกน้องสาวผมซึ่งไม่มีทางตื่นเช้าได้เลย "หวาน ตื่นได้แล้ว จะสายแล้วนะ" ผมร้องเรียก ไม่มีเสียง... ไม่มีเสียง... "ไม่ตอบพี่เข้าไป


นะ"


                       ไม่มี... ไม่มี... หวานหนีออกจากบ้านนนน!!!


                       "ห้ะ? อะไรนะ หวานหนีออกจากบ้าน ทำไมล่ะ?" เปิ้ลเพื่อนผมถาม "ก็ใช่น่ะสิ สงสัยหนีไปอยู่กับยัยนิโคล แน่เล้ย!"


เฮ้ออออ สงสัยงอนที่เราไปว่าตอนนั้นแน่เล้ยยยย น่าเบื่อจริงๆ


                       "แล้วนายจะเอาไงล่ะ?"ยัยเปิ้ลถามอีก "คงจะต้องไปหายัยนิโคลอยู่แล้วล่ะ หวานน่ะ ติดยัยนิโคลจะตาย เฮ้ออ.."
 

-บทที่1-

                         ผมล่ะเบื่อจริงๆชีวิตแบบนี้  ที่ต้องกังวลเรื่องน้องสาวอยู่ตลอดเวลาด้วยเหตุผลที่น้องสาวของผมหนีไปหา


ยัยนิโคลอะไรล่ะนั้น ผมไม่รู้จริง ๆทำไมยัยสองคนนั้นมันติดอะไรกันนักหนา


                         "แล้วตกลงนายจะเอาไง นายแน่ใจแล้วนะว่าหวานไปหายัยนิโคล" เปิ้ลตามผม
                         
                       
                         "แน่ใจสิเลยล่ะ แล้วหวานมันจะเป็นอะไรไปมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยย" ผมล่ะเครียดจริงๆเลยยัยเลสเบี้ยนนั้นจะทำ


จะทำอะไรหวานมั้ยเนี่ย


                         "นายก็ไปตามที่บ้านของนิโคลสิ"เปิ้ลพูดเหมือนทำได้ง่ายๆ


                         "เฮ้อ ฉันก็อยากทำตอนนี้นะ แต่ประเด็นพวกเรามีติดเรียนน่ะสิ๊" ทำไงดีนะสมองผมคิดด้วยความกังวลและทำอะไร


ไม่ถูก


                         "เอางี้ พวกเราไปเรียนก่อน แล้วพอเลิกเรียนเราค่อยไปตามหากัน"


                         "...." ผมเงียบอย่างบอกไม่ถูก


                         "โอเคมั้ย" เปิ้ลถามอีกครั้ง


                         "เอางั้นก็ได้"


-เลิกเรียน-

                          "เปิ้ลเร็วรีบไปกัน" ผมรีบบอกเปิ้ลพร้อมวิ่งนำไปก่อน 


                          "อื้อรู้แล้วๆ รีบอยู่เนี่ย" เปิ้ลบอกผมพร้อมวิ่งตามผมมา


                           "แล้วนายรู้ใช่มั้ยว่าบ้านของนิโคลอยู่ไหน"


                           "รู้ๆ ตามมาเหอะหน่า" ผมบอกด้วยความรีบมากวิ่งไปโดยไปสนใจใครรอบข้าง


ผมวิ่งด้วยความเร็วสุดขีดด้วยเหตุผลที่เป็นห่วงน้องสาวโดยผมได้มาถึงบ้านของยัยเลสเบี้ยนหรือยัยนิโคลนั้น พร้อมกับเปิ้ลเพื่อนของผม


ที่วิ่งตามมาพร้อมๆกันกับผม


                          "แฮ่ก...แฮก.. ที่นี่แหละ" ผมบอกเปิ้ลด้วยความเหนื่อย เพราะวิ่งมาด้วยความเร็ว


                          "อื้ม ดูเงียบๆแปลกๆนะ หวานกำลังทำอะไรอยู่นะ" 


                          "อยากรู้ไม่เห็นยาก เข้าไปดูกันเถอะเปิ้ล" ผมบอกเปิ้ลด้วยความเหนื่อย


                          "แน่ใจแล้วหรอจะเข้าไป ฉันว่าเราแอบดูตรงบริเวณหน้าต่างนั้นเถอะ" เปิ้ลบอกแล้วชี้ไปที่หน้าต่างที่ว่า


                          "เออก็ดี"


                          ผมกับเปิ้ลค่อยๆย่องไปตรงบริเวณหน้าต่างที่ว่า 


                          "เฮ้ยจริงด้วย นั่นไงหวาน" เปิ้ลบอกผม้วยเสียงเบาๆเพราะกลัวว่าพวกเขาจะรู้ตัว


                          "อืม ยัยเลสเบี้ยนนั้นทำไรกับหวานอยู่นั้น" ผมพูดกับตัวเองด้วยความสงสัย เพราะเห็นหวานกับนิโคลกำลังนั่งคุย

                          
   ตึก........ตึก........ตึก.... เสียงคนเดินช้าๆดังก้องมาถึงหูของผม แล้วเสียงมันค่อยๆชัดขึ้นเหมือนเข้าใกล้มาทุกทีๆๆๆ ซึ่งกำลังมุ่ง


หน้ามาทางนี้


                          "เฮ้ยยยยยย ใครเดินมาน่ะ  หลบเร็วเปิ้ล"


                           ผมรีบหาที่ซ่อนทันทีที่รู้ตัวว่าเสียงเดินนั้นคลืบคลานเข้ามาใกล้เต็มที "แอ๊ด~" เสียงประตูจากห้องเก็บของที่


บ้านยัยนิโคลอะไร


นั่น ผมจึงรีบกระชากยัยเปิ้ลที่กำลังงุนงงกับคำพูดของผมเมื่อกี้ เข้ามาในห้องเก็บของของยัยนิโคลที่กำลังพูดคุยอะไรไม่รู้อยู่กับน้อง


สาวของผมหงุดหงิดชะมัดเลย-*-  "ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!" เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้น "ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!" "มีอะไรหรอคะพ่อ?"เสียงยัย


นิโคลดังขึ้น "อ่อ เปล่าหรอกลูก สงสัยพ่อหูฝาด" อ่อ ลุงนั่นเป็นพ่อยัยนิโคลหรอเนี่ยยย เฮ้อออ เหมือนกันไม่มีผิด  "อ่อค่ะ" อและแล้ว


ยัยนิโคลก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน =3= เฮ้ออ 


                        

-บทที่2-

       
                        จากนั้น ผมกับเปิ้ลก็แอบย่องเข้าบ้าน ยัยนิโคลจนสำเร็จ  "เฮ้ออออ เกือบตาย" ยัยเปิ้ลบ่น  จากนั้นผมกับยัยเปิ้ล


ก็แอบฟังยัย2คนนั้น พูดจากทางช่องประตู  "นี่จะดีหรอ หวาน เธอหนีออกจากบ้านมาแบบนี้ แล้วจะเอายังไงต่ออ่ะ?"เสียงนิโคลถาม


หวาน "ไม่รู้สิ ฉันคงต้องขออยู่ที่นี่ต่อละนะ อืมมม...." .... เงียบ.... "สองคนนั้น ทำอะไรกันน่ะ..."


                        พวกผมจึงส่องทางช่องประตู ปรากฏว่า!  ผมเห็นหวานกำลังซบอกนิโคลร้องไห้ ส่วนนิโคลก็กำลังทำท่าปลอบ


ยัยหวานอย่างน่าหมั่นใส้ ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ตกลงยัยหวาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ 


                        "เกิดอะไรขึ้นกานน้าาา " ผมและเปิ้ลถอยห่างจากประตูพอสมควร เพื่อปรึกษาว่าจะเอาอย่างไรต่อ "พรุ่งนี้ค่อยมา


ถามหวานตรงๆแล้วกันวันนี้พอก่อน" "บ้าหรออุตส่าห์เข้ามาได้ทั้งที"ยัยเปิ้ลพูด"เราต้องถามให้รู้วันนี้น่าไปซะ!!" ยัยเปิ้ลผลักผม


จนกระแทกประตูเข้าห้องไปจุติหน้าห้อง2คนนั้นทันที "เฮ้ยยยย!!!"จนทั้ง2คนนั้นตกใจ ยัยเปิ้ลนะยัยเปิ้ล หาเรื่องมาให้ชั้นจนได้ 


ผมคิดในใจ  "พี่... เข้ามาได้ยังไงน่ะ?" หวานถามผม จากนั้น นิโึคลก็เสนอหน้าเข้ามาหาผมอย่างระยะประชิด  "หวาน? นี่หรอพีสาว


ของเธอน่ะ?" ยัยนิโคลถามหวาน "พี่ชายจ้ะ ไม่ใช่พี่สาว" หวานกระซิบต่อนิโคล "ห้ะ? พี่สาวหรอ ยัยบ้า จะหยามกันเกินไปแล้วนะ!"


ผมเริ่มทนไม่ไหวขึ้นมาทันที เมื่อเห็นพฤติกรรมของยัยเลสเบี้ยนปากมากนี่ ทำให้ผมปรี๊ดจนแทบเข้าไปต่อยยัยบ้านี่ จากนั้นผมก็กำ


หมัดและทำท่าจะต่อยนิโคลทันที "หยุดนะ!!!" เสียงของหวานดังขึ้้น ด้านหลังนิโคล "นิโคลแค่เข้าใจผิดเอง เขาไ่ม่ได้จงจัยหยามพี่


สักหน่อย อย่าทำอะไรนิโคลเลย" จากนั้นหวานก็เข้ามาขวางหน้าผม และทำท่าปกป้องนิโคล นั้น ยิ่งทำให้ผมฉุนมากขึ้นกว่าเดิมหลาย


เท่า จนกระทั่ง


                           "ทำเสียงดังอะไรกัน!!!" เสียงของชายชรา..เอ๊ะหรื่อว่าา "ป๊ะป๋า คนพวกนี้เ้ข้ามาทำร้ายพวกหนูค่ะ"เสียงใสของ


ยัยนิโคลดังขึ้นทันที นั่นทำให้สมองของผมเริ่มคิดคำแก้ตัวทันที แต่ ยัยเปิ้ลล่ะ เผ่นกลับไปแล้วแหงเลย ไหนบอกมาทั้งทีเฮ้ออออ....


"พวกแกเข้ามาได้ยังไงกัน ฮึ!!" นั่นไง ยัยเปิ้ลหาเรื่องซวยมาให้ผม แต่ตัวเองกลับเผ่นหนีไปก่อน "ฮึ!!!"   "เอ่ออ คือว่าผม..."


"แกตาย!!!"    ว๊ากกกกกก!!!!!  


                           ตึก  ตึก ตึก เสียงผมเดินไปมหาลัยอย่างแทบซังกะตาย=[]=  "กรี๊ดดดดดด !! แม่คะผี ผี"เสียงลูกแม่ค้าขาย


โจ๊กหน้าวัดร้อง "ว้ายลูกไม่ใช่จ้ะ ชู่ววว"เสียงแม่ค้าขายโจ๊กปรามลูก แต่เด็กนั่นจะร้องก็คงไม่แปลก เฮ้ออออ เมื่อคืนเกือบตาย=[]=


ถึงผมบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อ เพราะว่า ตอนนั้นผมแทบโดนลูกซองของลุงนั่นยิง โอ๊ยยยย รอดมาได้หวุดหวิด =[]= ถ้าผมเจอยัย


เปิ้ลเมื่อไหร่ คงจะต้อง สาธยายสารทุกข์สุขดิบของผมสะหน่อยแล้ว ไม่งั้น ผมคงไม่ได้ค่ารักษาพยาบาลจากผู้ก่อเรื่อง อับดับ1 นะครับ


                          "อ้าวววว พี่ชายของหวานนี่นา มาทำอะไรที่นี่คะ?" เสียงที่ผมคุ้นเคยได้ภายในไม่ถึง1ชั่วโมงดังขึ้นด้านหลังผม


ใช่แ้ล้วครับ อย่างที่พวกคุณคิดนั่นละนิโคลตัวปัญหาอันดับ2ครับ "มีอะไรยัยตัวแสบ +_U" ผมถามด้วยท่าทางที่พยายาม สงบสุด ๆ


ก่อนที่ผมจะนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วหาเรื่องผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้สะก่อน ('_-   )? "ฮ่าาาา พี่ชายคงไม่ได้เรียนมหาลัยนี่ใช่มั้ยค่ะ?^^"


ยังจะมาถาม ถ้าเช่นนั้น ผมคงไม่มาเดินที่นี่หรอกครับ "แน่นอน ฉันเรียนที่นี่แหละ มีไรมั้ยล่ะ?"ผมตอบ "แหม บังเอิญจังนะึคะนิโคลก็


เรียนที่นี่ค่ะ" ยัยนั่นยื่นหน้าเข้ามาบอกด้วยหน้าตายิ้มแย้มอย่างมีความสุขสุด ๆ เ้ฮ้อออ ดูเหมือนชีวิตผมคงจะต้องสั้นกว่าปกติิสินะ?


                         แต่แล้ว ผมก็เห็น หวาน!... จริงสิ หวานอยู่ปี1ที่นี่ นี่นา "หวาน!" ผมร้องเรียก แต่ดูเหมือนว่า ผมยิ่งเรียกหวาน


มากขึ้นเท่าไหร่ นิโคลก็ยิ่งเดินเข้ามาหาผมมากเท่านั้น "เธอจะทำอะไร" ผมถามนิโคล "ฮิๆๆๆ  ไม่ทำอะไรหรอกค่ะ" และนิโคลก็เดิน


จากผมไป =[]= ทำให้ผมแทบช็อกตาย  "แหม่เป็นไงมั่ง" นั่นไง ยัยเปิ้ลมาแล้ว "นี่! เธอรู้ไม๊ ว่าชั้นต้องโดนลุงบ้านั่นตีฉันกี่ครั้ง


โครตเจ็บเลย เพราะเธอคนเดียวนั่นแหละ!" ผมรีบตวาดยัยเปิ้ลไปด้วยความโมโห"เอาน่าๆนายไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว น่าาา" เฮ้อออ


ผมล่ะเหนื่อยใจกับเพื่อนคนนี้จริงๆ คราวนี้จะหันไปพึ่งใครดีเนี่ยยยยย อ๊ะ! จริงสิ"ลองไปขอให้พวกซูกัสช่วยดูสิ" ยัยเปิ้ลแนะนำ ในขณะ


 ที่ผมก็คิดเหมือนกับยัยเปิ้ลนั่นแหละ ป่านนี้ ยัยพวกซูกัส น่าจะอยู่ที่แถวๆ บ่อปลา (ยัยพวกนั้นชอบให้อาหารปลา)


                  "ฮ่าๆ ๆ ๆ แกคิดอย่างนั้นหรอ มันคงไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้นมั้ง" ยัยพวกซูกัสคุยอะไรกันน่ะ "หาาา? ยัยนั่นเป็นคนแบบ


นั้นหรอ เสียดายนะ เนี่ย อุตส่าห์เกิดเป็นคนหน้าตาดี" เสียงยัยเลมอนเพื่อนยัยซูกัสพูด ผมสงสัยมากเลย เพราะรู้สึกว่า ยัยนั่นกำลังนิน


ทาน้องสาวผมอย่างไรอย่างนั้นแหละ เฮ้อออ~ แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ ลองแอบฟังดูก่อนดีกว่า "เอ๋? พวกเธอไปรู้เรื่องพวกนี้มาได้


ยังไงน่ะ"เสียงยัยลาล่าถาม "แหม่! ก็นังตุ๊ด ห้อง1นั่นน่ะ เพิ่งมาบอกชั้นเมื่อวานเองนะ ว่ายัยนิโคลน่ะ เป็นเลสเบี้ยน แต่ก็ไม่รู้หรอกนะ


ว่าเป็นจริงหรือปล่าว เห็นว่าชวนยัยหวานปี1 ที่รู้สึก เป็นน้องของออกัสนี่นา เฮ้อออ"  หือ? หวาน น้องสาว ออกัส? เรานี่นา เห้ย?


ยัยนิโคลเป็นเลสเบี้ยนจริงหรอเนี่ย?... "ชั้นว่าเราควรจะช่วยหาทางแก้ไขนะ" เลมอนพูด "อย่ามาทำเป็นคนดีไปหน่อยเลยย่ะ"ซูกัส


ขัด  "อืม อย่าไปยุ่งจะดีกว่า ดีไม่ดี เราอาจจะโดน พวกนั้นหาว่า สมรู้ร่วมคิดเป็นเลสสส=[]=" นั่นไงล่ะ พวกนี้จับกลุ่มนินทาคนอีกแล้ว


แต่แบบนี้ล่ะ พวกหล่อนน่าจะช่วยได้นะ*-*


                          "เฮ้ ไงพวกเธอ ฉันมีเรื่องให้ช่วยหน่อยอ่ะ" ผมก็ยังคงต้องทำตีหน้าซื่อไม่ได้ยินอะไรนั่นแหละ "แหม่ตายยาก


จริงๆนะนายเนี่ย" เสียงยัยลาล่าบอก "อะไรกันหรอ?" ผมแกล้งทำเป็นถาม "อ้อปล่าวจ้ะ" เลมอนตอบ "แล้วเรื่องที่จะขอให้ช่วยนี่


อะไรหรอ?" ซูกัสถาม "อ๋อ  คือว่าช่วยไปสืบ ยัยหวาน น้องสาวฉันให้หน่อยสิ ว่าแบบ ทำอะไรกับนิโคลไรเงี้ย" ผมบอก


แหม่ ช่างเข้ากับสถานการ ตอนนี้จริงๆแฮะ! ซูกัสคิดในใจ "อ๋อได้สิ เรื่องแค่ีนี้ รับรองเราไม่พลาดแน่นอนจ้า" เลมอนตอบรับอย่างยินดี


"ขอบใจมากนะ งั้นฉันไปละนะ" ผมควรจะรีบออกห่างจากพวกนี้ เพื่อที่พวกเธอจะได้มีเวลา สุ่มคนนินทา มากขึ้น "จ้าาาา~" ทั้ง2คน


ตอบรับผมอย่างเต็มใจ เช่นเดียวกันกับเลมอน


-ตอนเลิกเรียน-


                          "เฮ้ไง! ไปขอให้พวกซูกัสช่วยยังอะ?" ยัยเปิ้ลรี่เข้ามาถามผม "อ่อไปขอมาแล้วอ่ะนะ แต่จะช่วยได้เปล่าก็ไม่่รู้"


ผมตอบ "ต้องช่วยได้ซิ! พวกนั้นนะ ได้ยินว่าชอบไปส่องเรื่องชาวบ้านชาวช่องเก่ง! ไม่ต้องห่วงน่า พวกนั้นช่วยได้แน่" เปิ้ลบอกผม


"อืมมมม... เค! งั้นวันนี้ฉันกลับก่อนนะ" ผมลาเปิ้ล "อืมๆ ขอให้โชคดี" เปิ้ลลาผม เราสองคน ก็แยกกันกลับบ้านที่ทางแยกหน้า


มหาลัย วันนี้ช่างเป็นวันที่น่าเหน็ดเหนื่อยสะจริง เฮ้ออออ
 

        
-บทที่3-
 

                          วันต่อมา ผมก็ยังคงต้องมาเรียนที่มหาลัย ซึ่งเป็นวัฏจักรชีวิตของผม... "ออกัส!" ใครเรียกผมน่ะ อ๊อ ยัยลาล่้านี่


นา สงสัยไปแอบส่องมาเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ย "เออคือฉันจะบอกนายว่าบ้านนิโคลมันปิดประตูหน้าต่างสนิทน่ะ ส่องไ่ม่ได้เลย บางที...


อาจจะทำ.. เอ่อ...." ยัยลาล่าคิดอะไรน่ะ "ไม่ต้องพูด ๆ น้องสาวฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นแน่นอนอ่ะนะ" ผมรีบแก้หน้าให้น้องสาว


แต่ผมคงไม่แก้หน้าให้ยัยนิโคลตัวแสบหรอกนะ หมั่นใส้ เฮ้อ!


-ภายในห้องเรียน-


                          "เอาล่ะนักเรียน ในอีก2อาทิตย์หน้า เราจะมีการไปทัศนศึกษาร่วมกันรุ่นน้องปี1 กันนะคะ! ครูจะขอให้นักเรียน


ทุกคนจับกลุ่ม กลุ่มละ 6คน ค่ะ และให้เขียนรายชื่อมาส่งครูเวลาพักนะคะ ส่วนรายละเอียด ครูจะอธิบายในวันพรุ่งนี้นะคะ อ้อ! รายชื่อ


ส่งภายในพรุ่งนี้นะคะ เอาล่ะ เริ่มเรียนวิชาต่อไปได้ค่ะ!"  ผมจะต้องจับกลุ่มทำกิจกรรมของทางมหาลัยอีกแล้วหรอเนี่ย??? เฮ่อออ!


"ออกัสส ! มาอยู่กลุ่มเรามั้ย?" ยัยลาล่าถามผม "อืมก็ได้" ผมตอบ เฮ้ออออ ไหนๆยัยพวกนี้ก็รับปากช่วยผมแล้ว ก็คงจะไม่มีอะไรต้อง


ห่วง แต่ ประเด็นคือ เราจะต้องไปร่วมกิจกรรมกับพวกปี1 ซึ่ง ยัยตัวแสบนิโคล  อยู่ปี1 ผมควรจะดีใจหรือเสียดีเนี่ย ที่จะได้สังเกตุการ


อย่างใกล้ชิืด TwT/
 

                         

  2อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก [ไม่มีีรายงานจากพวกซูกัสเลย]
 

                         "เอาล่ะนักเรียน ทุกคนมาครบใช่ไหม?" คุณครูร้องถาม "ค่ะ/ครับ" และทุกคนก็ขายตอบเช่นกัน เฮ้อออออ


ในวันนี้ผมได้แต่ถอนหายใจ เพราะผมหวังว่า ภายในวันนี้จะมี รายงานจากสายสืบ พวกซูกัสว่า หวานกับนิโคลทำอะไรกันบ้าง


"ออกัส ถอนหายใจทำไมอ่ะ เครียดไรเนี่ย?" ยัยเปิ้ลเสนอหน้าเข้ามาถามผมอีกละ "อ่อไม่มีอะไรหรอก " ผมก็ได้แต่ตอบปัดๆไป ทั้งๆที่


ก็รู้้ว่ายัยเปิ้ลไม่มีทางเชื่อแน่นอนอยู่แล้วล่ะ "เอาเถอะ ยังไงนายก็คงไม่ตอบฉันตรงๆอยู่แล้วล่ะมั้ง(._.)" ยัยเปิ้ลบอกผมด้วยหน้าสลด


และเดินออกไปจากเก้าอี้ของผม  "ออกัสส...." ยัยเลมอนกระซิบเรียกผม ผมหันหน้าไปหาเลมอน เพื่อบ่งบอกว่า ผมได้ยินที่เธอเรียก


มีอะไรก็ว่ามาเลย "คือว่า...นิโคลกับหวานนั่งรถคันหลังของเราน่ะ นั่งหน้าุสุดด้วย ฉันว่า ถ้านายมาดูเอง น่าจะดีกว่า ให้พวกเราไปสื่อ


ผ่านอีกทีนะ ตามมาดูสิ ผมเดินตามยัยเลมอนไป ระหว่างทาง ผมเห็นสิ่งที่ไม่น่าเห็นจากเพื่อนร่วมห้องผมมากมาย=_= ไม่ว่าจะเป็นอะ


ไร ในแง่ไหนก็ตามอะนะครับ แต่เอาเป็นว่า ตอนนี้ผมมาจุติ ณ ที่นั่งหลังสุดบนรถทัวร์เรียบร้อย เอาล่ะครับ ตอนนี้ ผมเห็น นิโคล


นั่งกอดแขนข้างซ้ายยัยหวาน อยู่ นั่นทำให้ผมเริ่มฉุนขึ้นมาทันที และเหมือน 2 คนนั้นจะคุยอะไรกัน จุกจิกๆๆๆๆ ด้วยล่ะครับ นั่นเป็น


เหตุให้ ผมเริ่มอารมณ์เสียตั้งแต่ยังไม่ถึงที่หมายในการทำกิจกรรมของทางมหาลัย "ออกัส ฉันว่านายควรจะนั่งสังเกตุการที่นี่ไปเลยนะ


ง่ายดี พอดีว่า ที่นั่งมันว่างที่1อ่ะ ตรงนั้นแหละๆ อื้อนั่งนั่นเลยละกัน" ในที่สุด ผมก็มาจุติ ณ เบาะหลังรถ อย่างถาวรเพื่อ สังเกตุการ


ยัยเลสเบี้ยนว่าจะทำอะไรกับน้องสาวผมครับ


                          "นักเรียน! นั่งหันหลังประเดี๋ยวก็เมารถหรอก หันหน้ามาเดี๋ยวนี้นะคะ!" คุณครูตะโกนใส่ผม ผมจึงต้องจำใจหัน


กลับมา และอดชม ทัศนีย์ภาพ ที่ไม่ค่อยในอภิรมย์เท่าไหร่ แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้2คนนั้นคงได้แต่นั่งคุยหยุมหยิมกันอยู่ แต่


ผมอยากจะฟังน่ะสิ ว่า2คนนั้น เขา คุยอะไรกัน บางที ซูกัสน่าจะช่วยได้(ยังไง) 


                          " ซูกัส ลาล่า เลมอน เธอพอจะรู้ไหม ว่า ยัย2คนนั้นทำอะไรกัน" ผมถามอย่างไม่ค่อยมีความหวังเท่าไหร่=_=


"อ่อ ถ้าเรื่องนั้นพวกเราก็ไม่รู้หรอก แต่อีกสักแปบ รถทัวร์จะแวะ เติมน้ำมันนะ เดี๋ยวพวกฉันจะแกล้งขึ้นรถผิดคัน แล้วจะ... เอ!นายขึ้น


มาด้วยเลยดีกว่าเพื่อความมั่นใจอ่ะนะ เพราะนายจะได้เห็นสถานการณ์จริงด้วย เพราะฉะนั้น ฉันจะให้รุ่นน้องที่ชั้นรู้จักบอกให้จอง


ที่นั่งหลังพวกนิโคลกับหวานให้เองละกันนะ" ลาล่า สาธยายแผนอันล้ำเลิศให้ผมฟัง " อืมก็ได้" ผมตอบรับ อย่างไม่ค่อยเต็มใจขึ้นไป


บนรถทัวร์ของเด็กปี1 สักเท่าไหร่ อ่ะนะ


                          " เอาล่ะค่ะ นักเรียนรถทัวร์จะแวะเติมน้ำมันนะคะ นักเรียนควรจะลงไปเข้าห้องน้ำนะคะ เพราะเดี๋ยวจะนั่งรถอีกยาว


เลยค่ะ" คุณครูประกาศเป็นครั้งที่1 "เอาล่ะได้เวลาแล้ว" ซูกัส บอกผม "ไปกันเล่ย! " และลาล่าส่งท้าย เอาละ ได้เวลาที่ผมจะกระโดด


ขึ้นรถเด็กปี1 เฮ้อออ


-บนรถ-


                        " เงียบๆไว้นะ ออกัส เพราะที่นั่งเนี่ย ข้างหลังเราจะเว้นระยะห่างไกล ไม่มีใครได้ยิน แต่ว่า ข้างหน้าเราคือ


หวานและ นิโคลนะ เพราะฉะนั้น ตั้งใจฟังที่หล่อนๆ พูดดีๆ"ซูกัสเตือนผม และนั่งประกบผมกับลาล่า ส่วนเลมอน คอยสังเกตการ อยู่


ทางเก้าอี้ด้านข้างผม สงสัยจะหวังดีในความรักที่ผมมีต่อน้องสาวมากเกินไป แต่เอาล่ะ โอกาสมาแล้ว!


                        "นี่หวาน เธอกินอะไรน่ะ?" เสียงยัยนิโคลแน่ๆครับ -_- "อ๋อ... คุ้กกี้น่ะ เอามะ?" ยัยหวานถาม "เอาสิ^^"


ยัยนิโคลรีบเสนอหน้าเลยนะ สักวันนะ ฉันจะต้องล้างแค้นเธอให้ได้เชียว หนอย~ อย่ามาทำให้หวานน้องสาวฉันเป็นเลสเบี้ยนแล้วกัน!


ผมสบถในใจ อย่างฉุนเฉียว3_3 ด้านซูกัสและลาล่า คอยสังเกตท่าทางผมอย่างเงียบๆ


                        "ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ซูกัส ยัยนิโคลมันจะบ้าเกินไปแล้ว!" ผมพูดหลังจากส่องเห็น ยัยนิโคลนอนซบไหล่


หวาน จนผมต้องกระซิบบอกซูกัส อย่างร้อนรน "ทนๆไปก่อนน่า อีก2ชม. ก็ถึงที่พักที่ทางมหาลัยจัดไว้ให้แล้ว!" ซูกัสตอบผม


ผมอยากจะบ้าตาย อีก2ชม. ผมต้องทนเห็นน้องสาวที่น่ารักของผม โดนยัยนางมารนี่ ออกลาย อะไรอีกเนียยยย ~

 

2ชม. ผ่านไป ไวเหมือนโกหก
 

                        "เอาล่ะค่ะ นักเรียน รวมกลุ่ม!" คุณครูประกาศเรียก หลังจากนี้ ผมจะได้คอยดูหวานอีกเมื่อไหร่เนี่ย คงจะอีกนาน


เลยล่ะมั้งT^T "เอาล่ะค่ะนักเรียน คุณครูจะให้นักเรียนจับฉลาก สำหรับนักเรียนปี1 จะต้องจับฉลากเพื่อที่จะสุ่มทำงานกับรุ่นพี่ปี4นะคะ


เอาล่ะค่ะ หัวหน้ากลุ่ม มาต่อแถวจับฉลากได้!" คุณครูประกาศอีกครั้ง "ฉันจะพยายามจับให้ได้กลุ่มนิโคลนะ!"ซูกัสกระซิบผม จับให้ได้


เถอะ คุณนาย


                       "เราได้กลุ่ม4ห้อง2ล่ะ ของกลุ่มไหนกันนะ?" ซูกัสบ่น "เ้อาล่ะค่ะ ตอนนี้รุ่นพี่ปี4ได้ทำการจับฉลากเป็นเวลาเรียบ


ร้อยแล้ว ให้หัวหน้ากลุ่มนักเรียนปี1 ชูป้ายบอกหมายเลขกลุ่มตนเองค่ะ และตอนนี้ เชิญรุ่นพี่ไป เข้าหากลุ่มที่ตนเองจับฉลากค่ะ


ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงคนเดินตัดกันสเปะสปะ ปนกัน จนกระทั่ง ผมเห็น


นิโคล ชูป้าย ห้อง2กลุ่ม4 ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม? "เห็นไหมล่ะฝีมือฉัน^^" ซูกัสเดินมาบอกผม และ ไปตกลงกับยัยนิโคลเรื่อง การ


ดูแลกลุ่ม "เอาล่ะทุกคน คุณครูบอกว่าให้ กลุ่มเรากับกลุ่มรุ่นน้องจับคู่กัน ต้องเปนพี่ปี4และน้องปี1นะ ตามเลขที่นี้เลยทุกคนฟังนะ


อะแฮ่มมม คู่ที่1 หวาน : ซูกัส

                   นิโคล : ออกัส

                   ซิน    : เลมอน

                   รุุนา   : ลาล่า

                   เจมี่   : เปิ้่ล

                   อาร์ม : ณะณา


                           "ตามนี้เลยจ้า คุณครูช่วยจัดมาให้แล้ว จากนั้น ยืนเรียงตามคู่เลย กิจกรรมแรกคือ...อ่า ทดสอบความกล้านะ


555+ พื้นฐานเลย เหมือนตอนมัํธยมต้นน่ะ ถึงมันจะน่าเบื่อนะ แต่ฉันชอบ เพราะช่วงนี้ คุณครูให้ฉันกำหนดกิจกรรมเองน่ะ เอาล่ะ


เริ่มทีละคู่ เดี๋ยวฉันเริ่มก่อน พอ 2ทุ่มครึ่ง ให้คู่ของนิโคลออกไ้ด้เลยน้ะจ้ะ พี่ไปล่ะ" นั่นไง เวร ตะไล ผมสังหรณ์ใจแปลกแล้ว


"สวัสดีค่ะ รุ่นพี่่ออกัส ^^ " นิโคลทักทายผม "เอ่อ สวัสดีครับ" ผมก็ทักทายตอบ "ฝา่กตัวด้วยนะคะ คือ นิไม่ค่อยจะถนัดเรื่องแบบนี้


สักเท่าไหร่อ่ะนะคะ^^"


-พักต่อมา-


                             "ออกเดินทางกันเล่ย!" นิโคลพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น ... ... ... ... ... ... เราััทั้ง2คน เดินเลียบไปตาม


ทางเดินในแผนที่ที่ซูกัสแจกให้ โดยไม่มีใครพูดอะไรเลย ผมสังเกตสีหน้านิโคลมานานแล้ว ดูเหมือนเธอจะเป็นคนกลัวเรื่องพวกนี้


จริง อ้ะจริงสิ ผมก้มหน้าก้มตาเดินมานาน โดยไม่ได้สังเกต มองท้องฟ้าเลย ฝนทำท่าจะตกสะด้วยสิ จะทำยังไงดีละเนี่ย ยังไม่ได้ออก


จากทางป่าเลย แถวนี้ดูท่าจะไม่มีที่หลบฝนเลยด้วยซ้ำ ผมคงต้องเป็นฝ่ายแรกที่ชวนนิโคลคุย "เอ่อ นิโคลฝนจะตกแล้วรีบเดินเถอะ"


พอผมพูดนิโคลกลับหยุดเดิน และก้มลงคุกเข่า บอกกับผมว่า "ฉันกลัว..." "รีบมาเถอะน่า จะได้ออกจากที่นี่เร็วๆ " ผมพยายามเร่งเธอ


แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลย นิโคลยังคงนั่งก้มหน้า "ไม่ไหวหรอ?" ผมเริ่มถามอย่าอ่อนใจ=[]= เธอส่่ายหน้า(,_,  )(  ,_,)


"ฮืออออ ....ฮืออออ...... ฉันกลัว TOT" นั่นไงครับ คุณผู้ชม นิโคลปล่อยโฮออกมาเต็มที่ น้ำตาพรั่งพรูลงมาอาบแก้มสีชมพูขอเธอ


"อะ...เอ่อ....คือ..." ผมกระอักกระอ่วนจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยครับ เพิ่งเคยมาอยู่ในสถานการณ์มีหญิงสาวมาร้องไห้ด้านหน้า


แบบนี้ ผมเองก็ไม่รู้ จะทำอะไรเช่นกันครับ คงจะทำได้แค่ "เอาน่าๆ ฉันช่วยเธอได้น่า!" ผมคงพูดปลอบเธอได้แค่นี้และครับ


"จริงๆ หรอ?.." นิโคลถามผม ยังไงผมก็คงต้องตอบ "จริงสิ" (  -_-)J


                             เปาะ แปะ เปาะ แปะ เปาะ แปะ "อ่าว ฝนเริ่มตกแล้ว!" นั่นไง ความซวยมาเยือนแล้วล่ะ ทำไงดีๆ ๆๆ


"นี่นิโคล ตามฉันมานะๆ " ผมรีบฉุดมือนิโคลวิ่งไปตาม ทางเดินกลับ แต่ก็พบ กระท่อมสำหรับพักของชาวประมง(มั้ง)เล็ก ๆ


น่าจะช่วยให้ผมหลบฝนได้ตอนนี้ ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงผมวิ่งพยุงนิโคลวิ่งเข้ากระท่อม เป็นสภาพผมที่น่าสงสารมากทีเดียวครับ


                             /(,_,)(-_-)\ ตอนนี้ นิโคลนั่งสั่น อยู่ข้างผม "นี่..." ผมเรียกนิโคลเบาๆ นิโคลเงยหน้ามองผมด้วย ด้วยใบหน้า


ที่มีน้ำตารื้นออกมา "อ..เอ่อ .. เปล่า" ผมหาทางให้นิโคลหยุดร้องไห้โดยพูดว่า"เธอกลัวผีรึไง มีฉันอยู่ทั้งคนนะฉัน..จะปกป้องเธอ"


นิโคเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยก่อนตอบรับด้วยคำว่า "ขอบคุณ"ก่อนจะค่อยๆปาดนำ้ตาแล้วก็หันมาบอกกับผมว่า


"เราจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยออกัส" เธอถามผม "ไม่เป็นอะไรหรอกกลัวไปด..ได้" เปรี้ยง เปรี้ยง พรึบ! เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น


                          "ฮึก"นิโคลสะอื้น เธอเอามือปิดหูทั้งสองข้างแล้ว พรวด!! น..นิโคลกอดผมอ่ะ -0-


เปรี้ยง!!! คราวนี้เสียงฟ้าผ่าดังโคตรเลยครับท่าน นิโคลกอดผมแน่นขึ้น ผมก็ทำอะไรไม่ถูกจึงเอามือข้างหนึ่งโอบเธอจากข้างหลังเบาๆ


แล้วเอามืออีกข้างลูบหัวเธอก็นะผมทำอะไรไม่ถูกนี่หว่า ก็ทั้งชีวิตไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนกอดนานขนาดนี้ - - 


"นิโคล เราจะไม่เป็นอะไร" ผมพูด นิโคลไม่ตอบผมแล้วผมก้มลงไปดูหน้าเธอ ยัยบ้านี่หลับไปแล้วคัฟฟ -*- หาววว


จะว่าไปผมก็ง่วงแล้วล่ะครับ........


"อ..โอยย"ผมพูดขึ้นมาแล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นสิ่งที่เห็นสิ่งแรกคือหญิงสาวผมสีทองยาวหลับโดยกอดร่างของผมไว้..ยิ่งไปกว่านั้นทั้งคืน


ผมจึงตัดสินใจปลุกเธอ "นิโคลลลล" ผมปลุกเธอ "ง..งะงือ" นิโคบ่นอะไรไม่รู้ละครับ ผมเลยใช้มือเขย่าเธอแรงๆ3ครั้งแหละ


กว่าเธอจะตื่น"เย้ยยย นี่ฉันมานอนกับนายที่นี่ได้ไงแล้วคนอื่นเล่าตาบ้าออกัส  -*- " เธอจำไม่ได้สินะยัยบ้า ผมเลยเรียกเธอให้ตามมา


เธอก็ตามผมไปใช้เวลาเดินประมาณ15นาทีครับกว่าจะถึงแคมป์ แต่พอถึงแล้วเราก็พบว่ารถบัสกลับไปที่มหาลัยแล้วละครับผม


"ซวย" เฮ้ออออ อะไรกานนนนนนน อะไรฟระไม่เข้าใจทำไมชีวิตผมถึงเป็นอย่างงี้ว่ะ !!!!!

 

           
-บทที่4-
 

                                "อะไรกันเนี่ย อาจารย์ไม่คิดจะเช็คชื่อนักเรียนเลยสักคนหรอ?- -" ผมบ่น "TOT หวานนนน~" นิโคลร้อง


เรียกหวาน อยากกับถูกพรากจากกัน ก็ใช่น่ะสิ! ตอนนี้ผมค้างอยู่กลางหัวหินเี่นี่ยนะ! บ้าไปแล้ว เมื่อผมลองติดต่อกับทุกคนในกลุ่มเพื่อน


"ไม่มีสัญญาณตอนรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...." เยี่ยมยอด เป็นเช่นนี้ทุกคน "ทุกคนไปไหนแล้วล่ะ ออกัส?" ยังจะมาถามอีก


"ก็กลับมหาลัยกันไปหมดแล้วอ่ะเด้!" ผมตวาดอย่างหงุดหงิด "เอ๋? แต่ทางมหาลัยบอกมาค้างแรม2วันไม่ใช่หรอ? นี่มันเพิ่งวันเดียว


เองนะ?" นิโคลค้าน "อ่ะดู" ผมบอกนิโคลพร้อมส่งโทรศัพท์มือถือที่มีแมสเสจจากลาล่าว่า 'ทางมหาลัยบอกว่าจะเลื่อนจากค้างแรม2


วันเป็น1วันนะ รีบๆกลับมานะ ทำอะไรอยู่ที่ไหนเนี่ย   ลาล่า' (ส่งมาตอนตี1- -) "-_-'" นิโคลถึงกับอึ้งกันไปเลยทีเดียวครับ


                               "คราวนี้จะเอายังไงล่ะเนี่ย?" ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ เงินก็ไม่มี จะนั่งรถกลับไปอย่างไรเนี่ย โทรศัพท์


ก็เงินหมด เอ๊ะ! จริงสิ ของนิโคลน่าจะมีเงินเหลือ "นิโคลในโทรศัพท์มีเงินเหลือมั้ย?" ผมถาม "มีนะ" เธอตอบ "2บาท*-*" และเป็น


คำตอบที่ผมรู้สีดีจริงๆT-T เฮ้ออออ นี่มันวันซวยอะไรของผมเนี่ย อย่าบอกนะต้องมาทำงานพิเศษที่นี่น่ะ ไม่นะชีวิตที่สุขสบายของผมม


แต่ก็... ตอนนี้คงต้องหาเงินที่นี่เอาชีวิตรอดก่อนละ เอ่ออ แต่ยังไงละเนี่ย


                               "เอาไง"นิโคลถาม "นั่นสินะ คงต้องหางานพิเศษทำชั่วคราวน่ะ"ผมตอบแต่ก็หวั่นใจแหละครับ


พรึบ! นิโคลคว้ามือผมแล้วออกวิ่งเธอพาผมมาที่..โรงแรม รึเปล่านะ -0- "อะไรของเธอน่ะพาฉันมาที่นี่ทำไม" "เอาเหอะน่า ตามมาๆ"


นิโคลตอบผมห้วนๆแล้วจับมือผมลากไปที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง"ที่นี่เป็นที่ๆต้องการคนทำงานอยู่นะ" นิโคลพูด "ทำไมต้องเป็นที่นี่ละ"


ยัยนี่โรคจิตเหรอหรือมาส่องหนุ่มๆตอนเมาล่ะ -*-  "เข้ามาสิ" "เออ..อืม" ผมตอบนิโคล ตริ้ง ติง ติ่ง ติง ตึง ติง ~~ เสียงเพลงจากร้าน


ดังลั่น ผมกับนิโคลเดินไปหาผู้จัดการร้านแล้วขอสมัครเป็นพนักงาน ผู้จัดการตกลงโดยให้เริ่มงานเลย ผมเปลี่ยนชุดเป็นชุดสูทสีดำ


                             ส่วนนิโคลเป็นชุดเมดสุดจะ.... ผมต้องหลีกเลี่ยงการมองนิโคลไปเลยล่ะครับ -.,-


"เริ่มทำงานได้แล้วล่ะ ช่วงบ่าย2พวกเธอถึงกินข้าวได้" ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงครับซึ่งพวกเรา..ยังไม่ได้กินข้าวเลยครับ เฮ้อ!


ผมจัดการไปรับorderที่โต๊ะ3 เพราะผู้จัดการสั่งให้พนักงานฝ่ายชายไปโต๊ะของลูกค้าหญิง ส่วนพนักงานฝ่านหญิงไปโต๊ะของลูกค้าชาย


ซึ่งลูกค้ากลุ่มนี้ดูเหมือนจะอกหัก...  "รับอะไรครับ คุณผู้หญิง" ผมถามพวกเธอในแบบที่ของผู้จัดการร้านสั่ง


"ฮือ..อ..เอารักร้อนแรงของพวกเราคืนมานะ ฮ่า แง่ แง" กำๆไปไม่ถูกแล้วครับแต่ "เอา*****ค่ะ เพื่อเพื่อนของเรา ^ ^"


 เพื่อนหญิงอีกคนพูดแทน "ครับสักครู่ครับ" จากนั้นระหว่างรอคนทำเหล้า***** นะครับเราก็จะมาไปดูทางยัย...นั่นกัน


"รับอะไรค่ะ คุณชาย" นิโคลถามลูกค้าชาย แล้ว พรวด! ลูกค้าชายคนนั้นทำนำหกใส่กระโปรงนิโคล เค้าขอโทษแล้ว ช..เช็ดให้ยัยนั่น

                        
 ขอประทานโทษด้วยค่ะ เดี๋ยวดิชั้นจะการเองค่ะ คุณชาย" นิโคลพูดไปแล้วกลับไปในห้องแต่งตัวจากนั้นผมไม่ทำให้เสียเวลา"


จึงหยิบนำ*****ไปเสริฟให้ลูกค้าหญิงกลุ่มนั้น "นี่ ครับคุณหญิง" พรวด! เฮ้ยย..ผู้หญิงคนที่ร้องไห้โผตัวมากอดผม ท..ทำไงดีว่ะ ..


ผมทำอะไรไม่ถูกหรอกครับรอแค่ให้เพื่อนหญิงอีกคนมาห้ามเท่านั้นและ 3วิต่อมาเพื่อนหญิงก็มาห้ามจริงๆซะด้วยครับแล้วพูดว่า

"พ่อหนุ่มคนนี้แซ่บ ชั้นจะกิน" เพื่อนหญิงพูดแล้วมองมาทางผม.... แย่แล้วโว้ยใครรู้วิธีแก้ไขช่วยด้วยยย และทันใดนั้นเอง "เพล้ง"


ผู้จัดการทำแก้วแตก..ครับ ผมจึงใช้โอกาสนี้วิ่งเข้าไปเก็บกวาดแก้วที่แตกนั้นเอง ผู้จัดการก็..มากระซิบว่า "เนื้อหอมดีแต่ก็..


ไม่เท่าเพื่อนสาวคนนั้นอ่ะนะ" ผมงงแล้วมองไปที่นิโคล โอ้ แม่ จ้าว โว้ย โฮ้ย~~ มีหนุ่มๆมองเต็มเลยแต่ว่า ผมไม่ชอบใจเลยแฮะ -*-


ติ้ง ๆๆ เสียงสัญญาณบอกว่าร้านพักบริการชั่วคราว นิโคลและผมเดินไปปิดร้านและเช็ดโต๊ะให้เรียบร้อย จึงเดินไปหาอะไรกิน


ตอนนี้ผมไม่มีเงินหรอกครับแต่นิโคลได้เงินมา..500 บาท -0- พวกลูกค้าหนุ่มเค้าให้มา หึหึ แล้วทำไมผมต้องใช้เงิน


                                ของยัยนี่ด้วยล่ะคร้าบบ ผมไม่กินข้าวสิครับบอกยัยนั่นว่าไม่อยากใช้เงินก็ของยัยนั่นเกรงใจ ก็จบ...


คร้อกกก~ เสียงท้องร้องของผมเอง เหอะๆ ยัยนิโคลที่กำลังกินราเมง ฮัง จิ บะ ข้างๆร้านเหล้าที่'เรา'ทำงานด้วยกันอยู่ก็


เงยหน้ามามองผม เฮ้ออ กินราเมงในนำซุบกระดูกหมูเนี่ยหอมมเป็นบ้าเลยย แถมหมูนุ่มๆนั่นก็น่ากิน.. = =


"กินหน่อยมั้ย"นิโคลถามพร้อมใช้ตะเกียบคีบเส้นราเมงขึ้นมาใส่ช้อน แล้วยื่นมาที่ปากผม "กินซะ" สิ้นเสียงนิโคลก็ยัดเส้นราเมง


เหนียวนุ่มเข้าปากผมทันทีเลย โอ้วว มายย ราเมงเส้นเหนียวนุ่มมากกเลยครับบอร่อยย ใช้ได้ๆ "ขออีกที่ค่ะ" นิโคลบอกพนักงาน


                                   ทั้งที่ราเมงของตัวเองยังไม่หมด รึว่าสั่งให้ผม...