คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : mystery room 1
กลับมาสู่ปัจจุบัน
“เจ้อายะ ! ตื่นได้แล้ว! นี่มันจะสายแล้วนะจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!”
ฮิโรกิตวาดเสียงดัง พร้อมกับเอาเจ้าแมวขนปุยมาวางไว้บนตัวฉัน จนฉันที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ต้องลืมตาขึ้นมาดูการปลุกที่สุดแสนจะพิสดารของน้องชาย เจ้าฮิโรกิเนี่ยก็เหลือเกินฉันเป็นพี่สาวของมันแท้ ๆดันไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่ จะเรียกฉันว่าพี่ก็ตอนที่กำลังอ้อนหรือขอความช่วยเหลือนั่นแหละ
“อืมมมมม ตื่นแล้วๆ” ฉันค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นจะที่นอนแล้ววางแมวที่พื้น
“เจ้นี่ยังไงกันนะ ตื่นก็สายตลอด รีบไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันโรงเรียน”
“เออน่า ก็ตื่นแล้วไง กำลังจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ ฉันใช้เวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้นแหละ”
“เออ ให้มันจริงอย่างที่พูด คราวก่อนเจ้ก็พูดอย่างงี้ทุกทีแต่ก็ไปสายเหมือนเดิม = =;” ฮิโระบ่นแล้วนั่งอยู่บนโซฟาเอาขาขึ้นมาก่ายขาอีกข้างอย่างถือดี ถ้าไม่ติดว่าฮิโระแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วรอฉันอยู่คนเดียว ฉันจะด่าคืนซะให้เข็ดเลย ฮึ่ย !
ซ่า ~
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น คงจะเป็นฮิโรกิอีกตามเคย
“นี่เจ้ ! มันเลยห้านาทีมาแล้วนะ เร็วๆดิ ทุกคนกำลังรอเจ้อยู่นะ” ฮิโระพูดอย่างหัวเสีย ฟังจากน้ำเสียงของมันน่ะนะ
“เสร็จแล้ว ๆ”
หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จ พวกเราสองคนกือ ฉันกับฮิโระ ขี่มอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียนพร้อมกันโดยที่ฉันเป็นคนซ้อนส่วนฮิโระเป็นคนขับ ฉันเป็นลูกคนโต ส่วนฮิโระเป็นคนสุดท้อง
“เออ เจ้ที่ร้านไอศกรีมร้านโปรดของเจ้ เปิดรับพนักงานพาร์ทไทม์แล้วนะ สนใจมั้ย ” ฮิโระถามขึ้นในขณะที่รถติดไฟแดงอยู่
“แล้วสมัครกี่ตำแหน่งล่ะ ถ้าฉันทำ แกจะทำด้วยมั้ย” ฉันพูดในขณะที่ตาก็ยังมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกอยู่
“ถ้าเจ้ทำผมก็ทำ แล้วเจ้จะทำงานพาร์ทไทม์ไปทำไมหรอ”
“ก็ช่วยครอบครัวเราน่ะสิถามได้ ฉันรู้ว่ามาธุรกิจที่พ่อกับแม่ทำอยู่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ พ่อกับแม่เลยส่งเงินมาให้เราน้อยลง ฉันก็อยากให้พ่อกับแม่ไม่ต้องส่งเงินมาให้พวกเราแล้ว เราก็หางานพาร์ทไทม์ทำกันเองไง แล้วแกจะเอายังไงจะให้พ่อกับแม่ส่งเงินมาให้อีกน่ะหรอ”
ฉันอธิบายซะยืดยาว ฉันน่ะเห็นใจพ่อกับแม่จริงๆนะ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงมั่ง ฉันกับฮิโระอยู่บ้านด้วยกันสองคนมาได้ประมาณสองสามปีแล้วล่ะ บ้านที่เราอยู่กันก็เป็นบ้านจัดสรรสองชั้น ข้างบ้านของพวกเราก็จะมีเวเฟอร์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายฉันตั้งแต่เด็กๆแล้ว และฉันก็เล่นกับเวเฟอร์บ่อยเหมือนกัน สนิทกันเหมือนเพื่อนกันเลยล่ะแต่ว่า เวเฟอร์ตอนเด็กๆน่ะขี้แยจะตายฉันยังจำได้เลยว่าฉันได้โอ๋เป็นประจำ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าเวเฟอร์ไม่ได้เป็นเด็กขี้แยเหมือนแต่ก่อน เขาหล่อขึ้นแต่กวนประสาทเป็นนักดนตรีเลยล่ะชื่อวงว่า ‘ซิกมาร์’ สาวๆนี่ติดตรึมเลย และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ด้วยแหละกี๊สสสสส >.,< (กัดผ้าเช็ดหน้า)
“ผมก็จะทำงานที่เดียวกับเจ้นี่แหละ เอางี้ละกัน ตอนเลิกเรียนเจอกันที่ร้านนั้นละกัน จะได้รู้ตำแหน่งและเวลาทำงาน”
พอฮิโระพูดจบประโยคก็ถึงโรงเรียนพอดี ในขณะที่ฉันกำลังลงรถ เวเฟอร์ ก็เดินตรงมาทางฉันและฮิโระ
“ว่าไง ยัยเตี้ยมาสายเชียวนะวันนี้” เวเฟอร์มองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง ตลอดเล้ยหมอนี่ -_-;
“เรื่องของฉันย่ะ ไอ้ขี้แย แบร่ “ ฉันแลบลิ้นปริ้นตาใส่เวเฟอร์อย่างสะใจแล้วรีบวิ่งไปให้ไกลก่อนที่เวเฟอร์จะด่าฉันกลับ และได้ผล! พอฉันหันหน้ากลับมาทางฮิโระก็เห็นเวเฟอร์ยืนหัวเสียอยู่คนเดียว คริ ๆ
“อาย้าาาาา >[]< มาแล้วหรอฉันรอแกตั้งนานแหละ” เสียงของ เฟริ์ส หรือ ใบเฟิร์น ดังขึ้น ไม่ต้องแปลกใจนะคะว่าทำไมยัยนี่ถึงมีสองชื่อ ที่หล่อนมีชื่อแบบนี้ก็เพราะว่าหล่อนเป็นกระเทยค่ะ ! ชื่อเฟริ์สเนี่ยพ่อแม่เป็นคนตั้งให้ ส่วนใบเฟริ์น เจ้าหล่อนคิดขึ้นมาเองค่า ยัยเฟิร์นเนี่ยล้อหล่อ เชียวล่ะตอนมาโรงเรียนวันแรก สาวๆในห้องเนี่ยจ้องยัยเฟิร์นตาเป็นมันเลยแต่หล่อนไม่สนใจพวกชะนีทั้งหลาย แต่หล่อนดันมานั่งข้างฉันและจากเซ้นส์ของฉันก็รับรู้มาว่าหล่อนเป็นกระเทย พอสาวๆในห้องรู้ว่านายเฟิร์สหรือใบเฟิร์นเป็นกระเทย ก็เสียดายกันเป็นแถว ๆ แต่ว่ายัยใบเฟริ์นเนี่ยก็เข้ากับเพื่อนสาวในห้องได้ดีทีเดียวนะ
“รอฉันหรอ มีอะไรกัน” ฉันมองยัยใบเฟริ์นที่ใบหน้าของเจ้าหล่อนยังคงจ้องที่กระเป๋าและค้นอย่างเร่งรีบ
พรึบ!
เสียงใบเฟริ์นกางหนังสือพิมพ์โรงเรียนออกให้ฉันดูแล้วชี้ที่คอลัมน์หัวข่าวที่ว่า ‘Meet & Greet ห้าหนุ่มหล่อสุดเพอร์เฟกต์ ซิกมาร์ !’ รายละเอียดหน้าที่ 19..
“จริงหรอเนี่ย >< ฉันอยากไปๆๆ แกอยากไปมั้ยๆ”
“ก็อยากไปน่ะสิ สาวๆที่ไหนไม่อยากไปล่ะแก” ใบเฟิร์นจีบปากจีบคอพูด หล่อนเน้นคำว่า ‘สาวๆ’ เพราะหมายถึงเธอรวมอยู่ในนั้นใช่มั้ยล่ะ
“แล้วฉันต้องทำยังไงถึงจะได้ไปล่ะ”
“ก็ซื้อใบเสี่ยงโชคมาแผ่นละยี่สิบบาทที่ขายอยู่ในโรงเรียนเนี่ยแหละ แล้วก็เขียนชื่อ นามสกุลแล้วก็ห้อง ส่งไปแค่นี้แหละ ก็จะได้ไปเที่ยวกับห้าหนุ่มสุดหล่อนั้นแล้ว อ๊างงงง ~” ยัยใบเฟิร์นเอามือเท้าคางแล้วเพ้อฝันฉันคิดว่าเธอกำลังจินตนาการที่จะได้ไปเที่ยวทะเลกับห้าหนุ่มนั่นแน่ๆเลย เห็นตาลอยซะขนาดนั้น
“ฉันเขียนชื่อพวกเราสี่คนไปแล้วนะไม่รู้ว่าจะได้รึเปล่า ประกาศผลก็ตอนพักเที่ยงนี่แหละ เห็นว่าถ้าวงซิกมาร์เล่นดนตรีเสร็จแล้วก็จะประกาศชื่อยี่สิบคนผู้โชคดีเลย” เต้าหู้เพื่อนสนิทของฉันอีกคนโผล่มาร่วมบทสนทนากับพวกเรา
“โหย ทำไมน้อยงี้ล่ะ คนที่เข้าร่วมชิงโชคกับเราก็เป็นร้อยๆ ไม่ใช่หรอแล้วเราจะได้มั้ยล่ะแก TOT โฮๆ” ฉันกับเต้าหู้กอดกันกลม
“เรายังมีหวังนะแก ฉันส่งของพวกเราไปคนละสิบใบแหนะ >[]<” ยัยใบเฟริ์นพูดขึ้น
“แกได้เขียนชื่อฉันไปด้วยรึเปล่า” ฉันถามยัยใบเฟริ์นด้วยสีหน้ากล้าๆกลัว ถ้าเกิดว่ายัยนั่นเกิดส่งเยอะขึ้นมา แล้วฉันจะไปหาเงินที่ไหนไปคืนมันล้า T_T ช่วงนี้เศรษฐกิจยิ่งไม่ค่อยดีอยู่
“เขียนสิ ฉันส่งของแกไปสิบใบ” เจ้าหล่อนตอบด้วยสีหน้าระรื่น สองร้อยบาทหรอ O_o ค่อยยังชั่วหน่อยที่ยังหาเงินมาคืนหล่อนได้
“เดี๋ยวฉันเอาเงินมาคืนแกนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกแก ฉันรวย โฮะๆๆ เงินแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกย่ะ” ใบเฟิร์นพูดอย่างสบายอารมณ์ ก็จริงอยู่ที่หล่อนรวย ฉันกับเพื่อนยังเคยไปเล่นที่บ้านมันเลยล่ะ หลังค่อนข้างใหญ่เลยล่ะ
“ไฮ้ ><”
เสียงของผู้หญิงที่คุ้นหูดังขึ้นทำให้กลุ่มพวกฉันต้องหันไปมองและคนๆนั้นก็คือ ยัยน้ำเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งหล่อนตัดผมใหม่ด้วยแหละ เสียดายผมของเธอจัง ตัดทำไมกันนะ
“น้ำ! แกไปตัดผมทำไมเสียดายจัง” เต้าหู้พูดขึ้นอย่างเสียดายแล้วเอื้อมมือไปจับผมบ็อบสั้นของยัยน้ำ
“แฮ่ม ๆ ^_^ ที่ฉันตัดเนี่ยก็เพราะว่าเตรียมตัวไปงาน Meet&Greet วงซิกมาร์นั่นไง ตัดผมฉลองไปทะเลเลยนะเนี่ย” น้ำพูดอย่างภูมิใจแล้วดันเก้าอี้มานั่งข้าง ๆเต้าหู้
“นี่หล่อน เล่นไปตัดผมก่อนที่จะประกาศผล แล้วถ้าผลออกมาไม่ได้ไปแล้วจะว่ายังไงจ๊ะ” ใบเฟิร์นเท้าคางพูดใส่ยัยน้ำ
“ถึงไม่ได้ไปก็ไม่เป็นไร ตัดแล้วสวยใช่มั้ยล้า โฮะๆ” ยัยน้ำใช้มือบังปากหัวเราะเลียนแบบคุณหญิงคุณนาย ฉันว่ายัยน้ำตัดผมแล้วก็ดูเปรี้ยวขึ้นเหมือนกันนะเนี่ย
ความคิดเห็น