คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : mystery room 3
“เห้ย ๆ พวกแกอายะฟื้นแล้ว” เต้าหู้สะกิดเรียกยัยใบเฟิร์นกับน้ำให้มาดูฉัน
“ฉันเป็นอะไรไปงั้นหรอ” ฉันถามอย่างงง รู้แต่ว่าพอฟังประกาศผลเสร็จก็สลบไปเลย สงสัยตื่นเต้นมากไปมั้ง ^^;
“แกน่ะสลบไปตอนที่ประกาศผล แกดีใจมากขนาดนั้นเลยหรอ เสียดายจังเลยนะที่ฉันกับเต้าหู้ไม่ได้ไปด้วย” น้ำพูดเสียงเศร้า ๆ
“เอาน่ะ แกปีนี้ไม่ได้ไป ไปปีหน้าก็ได้เนอะ” ฉันปลอบยัยน้ำ
“พวกแกไปกันสองคนอย่าลืมของฝากด้วยล่ะ” น้ำยิ้มให้แล้วหยิบนิตยสารที่อยู่ข้างๆเตียงมาอ่าน
“แกอุ้มฉันมาห้องหรอ เฟิร์น ขอบใจแกมากนะ” ฉันยิ้มบางๆให้ยัยกระเทย
“แกไม่ต้องมาขอบใจฉันหรอก ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย นายเวเฟอร์ต่างหากที่ช่วย หมอนั่นน่ะกระโดดลงมาจากเวทีเลยนะ แกน่ะต้องไปขอบคุณเค้า”
อะไรนะ! นี่ฉันฟังผิดรึเปล่าเนี่ย คนอย่างนายเวเฟอร์ที่ฉันด่าทุกวันทำไมถึงมาทำดีกับฉันนะ สงสัยฮิโระขอให้ช่วยฉันล่ะมั้ง
“ตอนนี้กี่โมงแล้วแก เลิกเรียนยัง” ฉันเบี่ยงประเด็นมาพูดเรื่องเรียนทันที
“บ่ายโมงกว่าแล้ว รีบขึ้นไปเรียนเถอะเดี๋ยวไปไม่ทัน” เต้าหู้ค่อยๆพยุงฉันขึ้นมาจากเตียง
“พวกแกจะไปไหนรึเปล่าตอนเลิกเรียน” ฉันถามขึ้นในขณะที่พวกเราทั้งสี่กำลังเดินขึ้นบันได
“ฉันกับใบเฟริ์นจะไปร้านทำผมน่ะ” น้ำพูดขึ้น
“ส่วนฉันจะไปกินข้าวกับพ่อกับแม่น่ะ วันนี้ครบรอบวันแต่งงานของพวกเขา ^_^” เต้าหู้ยิ้มหน้าบาน สงสัยจะดีใจที่พ่อกับแม่รักกันมานานหลายมีมั้ง
“ฉันจะไปสมัครงานนะที่ร้านไอศกรีมที่ฉันชอบทำน่ะ ถ้าพวกแกสองคนว่างก็แวะมาหาฉันได้นะ” ประโยคแรกฉันพูดกับทุกคน ส่วนประโยคหลังฉันพูดกับใบเฟริ์นแล้วก็น้ำ
หลังเลิกเรียน....
“อายะ วันพรุ่งนี้เราไปช้อปปิ้ง หาซื้อของไปเที่ยวทะเลกันนะ >[]<”
“โอเค ๆ เดี๋ยวให้ฉันไปสมัครงานก่อน จะได้รู้ตารางเวลา ไปล่ะ” ฉันโบกมือลาเพื่อนๆทั้งสามคน ก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถเมล์เพื่อไปร้านไอศกรีมที่ฉันชอบมากกกก
เมื่อไปถึงฉันก็พบว่า เวเฟอร์และฮิโระ มาถึงก่อนแล้ว เวเฟอร์จะมาทำไมเนี่ย เหม็นขี้หน้า ชิ ! พอฮิโระเห็นฉันเขาก็โบกไม้โบกมือให้มานั่งกินไอศกรีมด้วยกันก่อน พอฉันนั่งเก้าอี้ปุ๊บ ฮิโระก็ยื่นเมนูให้ทันที
“เจ้ สั่งไอศกรีมก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับผู้จัดการร้านก่อน เจ้มีไรจะพูดกับไอ้เวเฟอร์ก็พูดเลยนะ” พอพูดจบ ฮิโระเดินไปหาพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งและชี้มาทางโต๊ะเรา เธอใส่เสื้อกันเปื้อนสีน้ำตาลอ่อนและเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำเป็นชุดยูนิฟอร์มของร้านเองแหละ ซึ่งฉันก็ชอบมันน่ะ น่ารักดี
“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวพูดเสียงหวานและยิ้มหวานให้ฉันกับเวเฟอร์ ฉันคิดว่ายิ้มหวานๆนั่นคงให้เวเฟอร์คนเดียวมากกว่ามั้ง
“ขอ เม้าท์เท่น ช็อกโกแลต ละกันค่ะ แล้วนายจะสั่งมั้ย” ประโยคแรกฉันพูดกับพนักงานส่วนประโยคหลังฉัน หันหน้ามาทางเวเฟอร์
“ส่วนผม สตอร์วเบอร์รี่ เชอร์เบ็ต ครับ” หลังจากที่สั่งเสร็จเวเฟอร์ยื่นเมนูให้พนักงานเอาไปเก็บและฉันเริ่มเปิดประเด็นในการสนทนาในครั้งนี้
“นี่! ไอ้ขี้แย เมื่อตอนกลางวันนี้น่ะ นายช่วยฉันไว้หรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอคิดหรอว่า ไอ้ตุ๊ดเพื่อนเธอจะอุ้มเธอไหว หนักยังกะช้าง” เวเฟอร์ตอบกลับมาทำให้ฉันหน้าเหวอไปเลยล่ะ
“อุตส่าห์จะขอบใจซักหน่อยดันมาว่ากันได้ ไอ้ขี้แย!” ฉันพูดหงอยๆแล้วก้มหน้าน้ำตาเริ่มจะไหล อะไรกันแค่นี้ก็ร้องไห้หรอเนี่ย แย่จริงๆเลยฉัน
“เฮ้ ยัยเตี้ย ร้องไห้ทำไมเนี่ย” เวเฟอร์เชยคางฉันขึ้นมา แล้วมองตาฉันทำไมดูเหมือนเค้าห่วงใยฉันล่ะ
“เปล่า หรอก” ฉันส่ายหัวแล้วปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลอย่างลวกๆ
“เม้าท์เท่น ช็อกโกแลตกับ สตอร์วเบอร์รี่ เชอร์เบ็ตได้แล้วค่ะ” พนักงานสาวคนเดิมเดินมาเสริ์ฟที่โต๊ะของฉัน พอได้ไอติมมาฉันก็กินอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรซักคำ
“ฮิโระ ไปไหนนะทำไมมาช้าจัง” ฉันพูดกับตัวเองเงียบๆแล้วเอามือเท้าคางอย่างเหนื่อย ๆ ปนเบื่อๆ
“ทำไม กินไอติมกับฉันจะตายรึไง เดี๋ยวฮิโระมันก็มาน่า” เวเฟอร์เงยหน้ามาจากไอติมที่เขากินอยู่แล้วทะเลาะกับฉัน
“ถ้านายพูดดีๆกับฉันกว่านี้ ฉันก็คงอยากกินไอติมกับนายอย่างมีความสุขอยู่หรอก แล้วนี่อะไร ฉันมากินไอติมก็มาว่าๆ ใส่ฉัน ฉันทำอะไรให้นายงั้นหรอ เวเฟอร์! นายเป็นเพื่อนน้องชายฉันนะ แล้วก็เป็นน้องฉันด้วย หัดเคารพกันซะบ้างสิ!”
“เป็นอะไรกัน เจ้ ทำไมว่าไอ้เวเฟอร์อย่างงั้นล่ะ” ฮิโระที่เดินมาพอดีเดินเข้ามาร่วมสงครามประสาทของฉันกับไอ้เด็กบ้านี่
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ทะเลาะกันนิดหน่อยแล้วเรื่องงานล่ะเป็นไงมั่ง”
ฉันระงับความโกรธที่กำลังจะประทุอยู่ในใจของฉันให้สงบลง แล้วพูดเรื่องงานที่กำลังจะได้ทำในขณะนี้
“คืองี้นะ เจ้ มีคนมาสมัครก่อนเราแล้วล่ะ เดี๋ยวเราค่อยๆหางานก็ได้ไม่เป็นไรหรอก”
“งั้นหรอ อืม ไม่เป็นไร เราจะกลับกันเลยมั้ยฮิโระ” บอกตรงๆนะว่าฉันผิดหวังอยู่นิดหน่อยที่ไม่ได้ทำงานที่นี่แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเขาสมัครมาทำงานที่นี่ได้ พวกเขาก็ลาออกได้เหมือนกันนี่
“เช็คบิลหน่อยครับ”
หลังจากที่เช็กบิลเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์กับฮิโระ แน่นอนเวเฟอร์ก็ขับตามมาติด ๆ
“วันนี้แกจะกินข้าวบ้านฉันมั้ยวะ” ฮิโระถามเมื่อถึงบ้านและจอดรถแล้ว
“กินดิ วันนี้พ่อกับแม่ไปงานสังคมอะไรนั่น” เวเฟอร์ตอบแบบเบื่อ ๆ ฉันว่าเขาคงเบื่อที่พ่อกับแม่ต้องไปงานเลี้ยงหรืองานเปิดตัวเครื่องเพชรอะไรเทือกๆนั่นแน่ ๆ ก็เลยนิสัยแบบนี่สินะ แต่ทำไมกันเวลาเขาร้องเพลงหรือคุยกับคนอื่นไม่เห็นเป็นเหมือนฉัน เขาจะโกรธจะเกลียดอะไรฉันนักหนา
“ฮิโระ ฉันขอคุยกับพี่สาวแกหน่อยได้มั้ยวะ” เวเฟอร์ถามฮิโระแต่ดันจ้องมาที่ฉัน
“อยากคุยกับเจ้ฉัน ก็บอกเจ้ฉันเองดิ เดี๋ยวฉันเข้าบ้านไปก่อนละกัน”
เมื่อฮิโระเดินเข้าบ้านไปแล้ว เวเฟอร์ก็พูดขึ้นทันที
“ฉันขอโทษนะเรื่องเมื่อกี้น่ะ”
“เรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่อง” ฉันตัดบทเพราะไม่อยากคุยกับไอ้เด็กนี่ และกำลังจะเดินเข้าบ้านไปแต่เวเฟอร์คว้าข้อมือฉันไว้ก่อน
“เรื่องที่ฉันปากเสียน่ะ ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเสียใจ เธอร้องไห้ด้วยไม่ใช่หรอ” เวเฟอร์ดึงมือทั้งสองข้างฉันมาด้านหน้าเขา และเขาก้มมองลงมาที่ฉัน ใช่ ถึงแม้ว่าเวเฟอร์จะเป็นน้องฉัน แต่ว่าเขาก็สูงมากเลยทีเดียวล่ะ ยิ่งเมื่อเทียบกับฉันแล้ว ฉันเป็นคนแคระไปเลย =_=;
“ฉันขอถามนายหน่อยได้มั้ย ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธ นายเกลียดฉันเรื่องอะไรฉันไปทำอะไรให้นาย ตอนแรกฉันคิดว่าฉันกับนายจะสนิทกันได้ดีซะอีก เพราะตอนเด็กๆเราก็เล่นด้วยกันบ่อยไม่ใช่หรอ นายน่ะขี้แยมากๆเลย”
ฉันระบายความในใจที่มีต่อเวเฟอร์ไปหมด ตอนนี้ฉันเริ่มผ่อนคลายขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ และเวเฟอร์ก็ดูเหมือนจะพูดง่ายขึ้นแล้วด้วย
ความคิดเห็น