คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [SF] Mom Dad story
Mom Dad Story
by March
เช้าแล้วเหรอเนี่ย …
เสียงนกน้อยสองสามตัวข้างหน้าต่างคือสิ่งเดิมที่ผมพบเจอในทุกๆเช้าวันใหม่ มันเป็นอภิมหานันทนาการจากคุณแม่สุดสวยของผมเองครับ ม๊าจะขยันมาเปิดหน้าต่างพร้อมกับปิดแอร์ให้ผมในทุกๆวันโดยที่ผมไม่ต้องร้องขอเลยสักนิด …
มันเป็นยุทธวิธีการมัดมือชกให้ผมตื่นเช้าโดยที่ไม่ต้องมีใครมาปลุกเพราะผมต้องจำใจตื่น ... ต้องตื่นก่อนที่เหงื่อจะท่วมตัวตายนั่นเอง
นี่แหละครับม๊าผม …
ผมลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อหยิบหมอนมาตบๆให้เข้ารูป ก่อนจะเอาไปวางไว้ที่เดิม ตรึงผ้าปูที่นอนในเรียบแล้วสะบัดผ้าห่มสองสามทีเพื่อคลุมเตียงในเรียบร้อยโรงเรียนหม่าม๊า ทั้งหมดทั้งมวนนี้ผมถูกม๊าสอนมาตั้งแต่เด็กทำให้ติดเป็นนิสัยมาจนเดี๋ยวนี้
หลังจากจัดการกับเตียงเสร็จ สองขายาวในสลิปเปอร์รูปหมาน้อยของผมก็ก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะเข้าไปทำอะไรต่อมิอะไร … เอ่อผมหมายถึงกิจกรรมอาบน้ำชำระล้างร่างกายนะครับ อย่าคิดลึกสิ ไม่เกินสิบนาที คนหน้าตาดีป๊าให้มาอย่างผมก็ก้าวออกมาแต่งตัวเรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตูตรงดิ่งออกมายังห้องตรงข้ามที่มีป้ายแขวนไว้ว่า ‘ห้องคนสวย’
ครับ ห้องน้องสาวผมเองแหละ …
“ปันปันนนน เฮียเข้าไปนะ”
ไม่รอให้คนด้านในตอบ ผมก็ถือวิสาสะเปิดประตูพรวดเข้าไปเจอยัยน้องสาวคนรองนอนหลับเป็นหมูตุ๊อยู่บนเตียง สีหน้าผมเปลี่ยนไปกลายเป็นพี่ชายจอมเฮียบทันที สองขาก้าวฉับๆไปยังเตียงของยัยปันก่อนจะดึงผ้าห่มออกจนยัยหมูอ้วนตื่น
“เฮี๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ! อีกแล้วนะ !” กวนตีนน้องสาวจนตื่นได้สำเร็จ ผมก็รีบเดินออกจากห้องมาอย่างไว ทิ้งไว้แต่เสียงบ่นโวยวายของยัยหมูปันปัน ที่ดังส่งท้ายเสียงปิดประตู
แล้วผมก็เดินมาหยุดหน้าประตูห้องข้างๆอันเป็นห้องของน้องสาวคนเล็กของบ้าน ก็อก ก็อก ก็อก แค่สามครั้ง ไม่ถึงนาทีประตูก็ถูกหมุนออกเชิญผมให้เข้าไปข้างในโดยเจ้าตัวเล็กของบ้าน
“เฮียยยยย” ยัยตัวเล็กนามว่า ‘บัมบี้’ ลูกหลงของป๊ากับม๊าเพราะอายุห่างกับผมตั้ง 12 ปีพุ่งเข้ากอดผมด้วยความเร็วสูง ส่วนสูงน้อยๆเมื่อเทียบกับพี่ชายทำให้ยัยตัวเล็กด้านหน้าผมทำได้แค่กอดเอวผมแน่น
“ทำไรอยู่ตัวเล็ก” ผมย่อตัวลงคุกเข่าด้านหน้าน้องสาวคนเล็ก บัมบี้เป็นเด็กอารมณ์ดีครับ ตอนที่บัมบี้เกิดตอนนั้นผมจำได้ว่าป๊าม๊าก็ตกใจเหมือนกันว่าจะมามีลูกหลงเอาตอนที่ผมกับยัยปันโตเป็นควายแล้วขนาดนี้ แต่ทุกคนก็แลดูตื่นเต้นเอาเหมือนกันนะ ยกเว้นก็แต่ยัยปันที่มีช่วงหนึ่งชอบแกล้งบัมบี้เพราะน้องมาแย่งตำแหน่งลูกสาวคนเล็กของบ้านไป ตอนนั้นหม่าม๊ากำราบซะเหนื่อยเลยเหมือนกัน
“เฮียหวีผมให้บัมบี้หน่อย” ยัยตัวเล็กยื่นหวีมาตรงหน้าผมด้วยมือน้อยป้อมๆ ตอนนี้บัมบี้เรียนอยู่อนุบาล 2 ครับ แต่หม่าม๊าก็สอนให้บัมบี้จัดการดูแลตัวเองได้ดีเหมือนกับที่สอนลูกๆทุกคน เดี๋ยวนี้ยัยหนูตัวเล็กแทบจะไม่ต้องให้ใครแต่งตัวให้แล้วล่ะ มีก็เพียงอย่างเดียวที่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนคือการหวีผม น้องชอบมาอ้อนให้คนอื่นหวีผมให้ครับ
ผมหวีผมให้น้องสาวตัวเล็กเสร็จก็ออกจากห้องเพื่อลงมาชั้นล่างของบ้าน กิจวัตรประจำวันในทุกเช้าของผมคือการดูแลน้องๆให้เรียบร้อยตามที่หม่าม๊าได้มอบหมายไว้ ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าประธานนักเรียนสุดขรึมอย่างผมจะมีมุมมุ้งมิ้งกับน้องสาวแบบนี้ รู้แล้วก็ห้ามพูดเลยนะ
ว่าแต่นะ …
ตั้งแต่เกริ่นเรื่องมาผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยนี่หน่า เอาเป็นว่าขอพื้นที่สักสองสามบรรทัดให้ผมได้เล่าเรื่องตัวผมเองหน่อยแล้วกันนะครับ
ผมชื่อ ‘มาร์ช’
ประธานนักเรียนสุดหล่อพ่อให้มาของโรงเรียนนานาชาติเจวายพี
มีน้องสาวสุดที่รักสองคนคือ ปันปัน และ บัมบี้
ผมเป็นหลายชายคนโตของคุณปู่ เจ้าสัวใหญ่ผู้เป็นเจ้าของธุระกิจอสังหาริมทรัพย์เครือต้วน
และผมก็ยังเป็นลูกชายคนโตของรองประธานเครือและภรรยาของเค้าอีกด้วย
ใช่แล้วครับทุกคนคงจะทายถูกแล้วล่ะ
ป๊าม๊าของผมก็คือ …
ป๊ามาร์คกับม๊าแบมนั่นแหละครับ :)
……….
ในระหว่างที่ไรท์ไม่ว่างอัพฟิคหลัก
ไรท์เอาฟิคสั้นที่แต่งไว้นานแล้วมาลงให้อ่านก่อนนะคะ
ต้องขอโทษจริงๆที่ปล่อยให้รอตลอดเลย ㅠㅠ
ช่วงนี้งานยุ่งมากจริงๆ กลับบ้านแต่ละวันคือตายสนิท
เอาฟิคนี้มาลงอินโทรให้ลองดูก่อนเนอะ ชอบไม่ชอบคอมเม้นไว้
ถ้าไม่ชอบจะได้เปลี่ยนเอาเรื่องใหม่มาลง แต่ถ้าชอบจะเอาที่เหลือมาแปะให้เนอะ โอเค๊ ? ><
ด้วยความสวย (?)
ไรท์เอง
ความคิดเห็น