คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
“แบมแบม ตื่นครับตื่น”
“อื้ออออ”
“ตื่นครับตื่น”
ร่างสูงในชุดนักเรียนชายของไทยยืนมองคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู เขาฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีตามสไตล์ ใบหน้าเรียวได้รูปตัดกับริมฝีปากบางสีสดเม้มเข้าหากันอย่างที่เจ้าตัวชอบทำบ่อยๆ ก่อนที่มันจะค่อยๆเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าหวานที่นอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องบนเตียง และ …
จุ๊บ!
เฮ้ย!! -[]-
ดวงตากลมโตเปิดขึ้นจนเกือบสุดคิ้ว คนตัวเล็กในชุดนอนสีฟ้าสดใสลายหมีน้อยสะดุ้งขึ้นอย่างรวดเร็วจนคนข้างๆเตียงตกใจกระโดดไปยืนอยู่ห่างๆแทบไม่ทัน
“พี่มาร์คคคคคคคคคคคคค!!”
“ครับ”
มาร์ค ต้วน อี้เอิน หรือ มาร์ค ที่คนตัวเล็กพูดถึงเมื่อกี้ขานรับเสียงใส หน้าตาซึ่งจัดว่าอยู่ในหมวด ‘คนหล่อมาทั้งชีวิต หล่อจนวัวตายควายล้ม หล่อจนม้าพิการ หล่อจนต้องร้องขอชีวิต!’ จ้องมองคนบนเตียงตาแป๋วแล้วหลุดขำออกมาเบาๆ
… น่าหมั่นเขี้ยวจริง
“แบมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าปลุกแบมแบบนี้ คือโอเคเว้ยแบมรู้ว่าแบมตื่นโคตรยาก แต่พี่มาร์คช่วยปลุกแบบวิธีที่ชาวบ้านเค้าทำกันได้ป้ะ!จะเอาน้ำมาสาด แบมโอเค เอาประทัดมาจุดข้างเตียง แบมก็โอเค แต่มาหอมแก้มปลุกแบบนี้ แบมไม่โอเคครับ!” เด็กน้อยที่เพิ่งถูกพรากความบริสุทธิ์ของแก้มไปหมาดๆชักสีหน้าใส่คนตัวสูงที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆเตียง แบมแบมยกมือขึ้นขยี้หัวระบายอารมณ์จนผมที่ยุ่งอยู่แล้วยุ่งเข้าไปอีก ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงระเรื่อทำให้มาร์คอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าตัวเล็กโมโหหรือว่าเขินกันแน่
ไม่รู้สินะ แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งคนชื่อแบมแบมนี่นา
“ตื่นครับตื่นครับ” มนุษย์มาร์คต้วน คือมนุษย์ที่ต่อให้คนตรงหน้าโมโหแค่ไหนเขาก็ยังตีมึนทำเนียนไม่รู้เรื่องรู้ราว แบมแบมจึงจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียก่อนจะลงจากเตียงแล้วพุ่งเข้าไปตบตีคนหล่ออย่างรวดเร็ว
“นี่แนะ!สอนไม่รู้จักจำนะมาร์คต้วน! ยังงี้ต้องตีสั่งสอน!!” มือเรียวระดมตีไปที่มาร์คไม่ยั้ง
“เจ็บนะ”
“เจ็บแล้วจำมั้ย!อยู่แค่สองเดือน นี่แก้มแบมจะช้ำแล้วนะ!”
“อยู่บ้านม๊าก็ทำแบบนี้” สำเนียงไทยแปร่งๆที่คนหล่อพูดออกมาทำให้แบมแบมไมเกรนขึ้นกะทันหัน เหตุผลเดิมๆที่มาร์คใช้เป็นเรื่องที่แบมแบมสอนเจ้าตัวมาหลายพันครั้งแล้ว
“ฟังนะครับพี่มาร์ค ที่นี่คือประเทศไทย ยูโน้ว?ไทยแลนด์แดนสยามน่ะ ที่นี่เค้าไม่ทำอะไรแบบนี้ ถ้าแบมเป็นม๊าของพี่มาร์คแบมจะไม่ว่าเลย แต่แบมไม่ใช่ไง แบมเป็นโฮสต์! ยูอันเดอร์สแตนมั้ย ว่าไอมจัสยัวโฮสต์น่ะ!” แบมแบมสวดรัวใส่มาร์คแบบน้ำไหลไฟดับจนหอบรับประทาน แต่คนตัวสูงกลับยืนทำตาปริบๆใส่ด้วยสีหน้าที่แสดงว่าไม่เข้าใจความหมายที่รัวมาเมื่อกี้สักนิดเดียว
“เฮ้อ!ช่างมันเถอะ” โฮสต์ตัวน้อยถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว ทิ้งให้คนตัวสูงมองตามแผ่นหลังน้อยที่ฝากเสียงปิดประตูไปแบบยังไม่เข้าใจความหมาย
ปัง!
…. เป็นโฮสต์ต้องใจเย็น ท่องไว้แบมแบม
ความคิดเห็น