star death relation

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : เสียงโหยหวน

บทนำ

เสียงโหยหวน

              เด็กสาวนั่งอยู่ท่ามกลาง ทัศนียภาพหมู่ เมฆหมอก สีนั้นราวเช่นเฉก ปุยฝ้าย แววตานั้นราวกับผ่านการทรมานมามากมายนัก การอยู่ด้วยคำโกหก  การดำรงด้วยความเท็จ เขานั้นไม่เหลืออะไรอีกที่จะให้โอบอุ้มเอาไว้   ตัวที่เปื้อนของเหลวสีสกปรก นั้น

สีของโลหิตของคนคนนั้น ..... คนที่เขาเรียกว่าเพื่อน

เด็กสาวแสยะยิ้ม เดินไปที่เศษซากข้างกาย กระชากศีรษะของคนผู้หนึ่งออกมา

น่าแปลก .... คนคนนั้นยังไม่ตาย

 เสียงลมหายใจโรยริน ขึ้นทุกที เขาเป็นเพียงคนเดียวที่จะเลือกให้เด็กชายอีกคนตรงหน้าของตนนั้น เป็น..หรือ..ตาย

“หึ! ข้าบอกแล้ว ข้านะมิอาจจะเป็นสหายของเจ้าได้หรอก”

ขณะที่พูดนั้น เด็กสาว  ออกแรงบีบศีรษะของเด็กหนุ่ม ให้แน่นขึ้นอีก

“งั้นสินะ ข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าต้องเป็น สหายของข้าได้เป็นแน่”

เด็กหนุ่มพูด พลาง คลียิ้มอ่อนโยน เหมือนรวมกับผมสีทองนั้น ทำให้เด็กหนุ่มดูสว่างไสวเสียเหลือเกิน...

“ข้าจะรอวันนั้น”

เด็กสาวคนนั้น  ใช้มือฟาดไปยังเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มสีทองผู้นั้นสลายหายไปในทันตา

พอเห็นดังนั้น เด็กสาวก็วางมือลง นั่งอยู่กับพื้นน้ำตาสีใสๆ ก็ไหลลงมาไม่หยุด เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้น เนื้อตัวเริ่มสั้นคลอน

“เจ้าแน่ใจแล้วหรือ ที่ทำแบบนั้น ‘ไมเรียส’ ” ชายหนุ่มลึกลับกล่าว

ไมเรียสไม่สนใจเดินออกไปเรื่อยๆ

“ทั้งๆ ที่เจ้าก็รู้เสียว่า ข้าก็คือ ‘ยมทูตแห่งดวงดารา’”

ไมเรียสยังเบือนหน้าหนีอยู่อีก ชายหนุ่มไม่สนใจอีกเดินห่างออกไป แต่ไมเรียสยังเดินต่อไปอีก

ข่างหน้าของเขาคือบันไดเวียนอันไร้ซึ้งจุด จบ

บันไดของโลกแห่งใหม่ ที่ ได้มอบชีวิตให้กับเขา สุดปลายของหน้าบันได มีประตูสีขาวมุก สวยงามเด่นปะกายอยู่ตรงหน้า ในขณะเดี๋ยวกันสิ่งที่อยู่ข้างหน้าประตูนั้น

คือ ปีศาจยืนตระหง่านอยู่เสีย มันแสยะยิ้ม เขียวประกายมุกเฉกเช่นเดียวกับประตูของมันวาวขึ้น ความสูงของมันเท่ากับชายฉกรรจ์สิบคนเสียทีเดียว

มันคำรามร้องลั่น เสียงนั้นพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งหวาดกลัวได้ไม่ยาก  แต่  ไมเรียสยังยืนด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งราวน้ำวนที่ไหลเชียว  ไมเรียสจ้องดวงตาของตนไปยังปีศาจนั่น ปีศาจตนนั้นถอยห่างออก ไป ไมเรียสเปิดประตู นั้นออก

ข้างในมีเด็กน้อยคนหนึ่ง หน้าตา น่าเอ็นดู นั่งอยู่ในนั้น เด็กน้อย ช้อนตามองขึ้น มองแขกผู้มาเยือน

เด็กสาว กัดมือของตนหยดหยาดโลหิตลงไปบนมือของเด็กน้อย ทันใดนั้น  เด็กน้อยก็หายตัวไป

“นี่ คือสิ่งเดียวเท่านั้นที่ข้าทำให้เจ้าได้” ไมเรียสพูดเสียงค่อย

ก่อนที่ชายหนุ่มลึกลับจะปรากฏตัวขึ้น

“เจ้ารู้ไหม เจ้าทำอะไรลงไป ไมเรียส”

ชายหนุ่มตวาดเสียงดัง

“ข้าทำมิได้ จริงด้วย ข้าจะอยู่กับเขาตลอดไป ภายในตัวตนของเขา ยามใดที่ท้องฟ้าเป็นสีรัตติกาล เมื่อนั้นข้าถึงจะหวนคืน หรือ เพียง เขาเอื่อย ชื่อ ของข้า “

เด็กสาวตอบน้ำเสียงราบเรียบ

“แต่ เจ้าจะทำให้ เขาลำบาก เพราะ เจ้า”

ชายหนุ่มยังโต้ตอบไม่เลิก

“นี่คือ ความเห็นแก่ตัวของข้า...”
หลังจากนั้นเด็กสาวก็สลายหายไป ไม่มีใครพบ เขา อีกเลย......


 

 “ไมเรียส เจ้าทั้ง เห็นแก่ตัวและ โง่เขลาเสียจริง”

เมื่อเปรียบมนุษย์ดั่งหนังสือ เมื่อมนุษย์ถูกฆ่าก็เปรียเสมือนได้ฉีกหน้าเหล่านั้นไป

เมื่อถูกฉีกลง เนื้อความในหนังสือ ก็ ไม่ต่อเนื่องกัน เมื่อไร้ซึ้งข้อความ ก็ไร้ซึ่งผู้อ่าน และผู้ที่จดจำมัน แต่ หาก หน้านั้นทำลายตนเองลง ละ......