คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รุ่นน้อง [100%]
รุ่นน้อง
BamBam part :
“ไอ้แบม!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มึงจะแหกปากทำมั้ย ยองแจ นั้งใกล้กันแค่เนี้ย!” นั่งห่างกันไม่ถึง 20 เซน(?) ทำอย่างกะห่างกันเป็นกิโล
ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องเรียนครับ พอกินข้าวเสร็จก็ขึ้นมาเลย ที่รีบขึ้นมาไม่ใช่ไรหรอก จะลอกการบ้าน ไอ้วิชาต่อไปนี้แหละ ถ้าครูไม่โหดจริงๆอย่าหวังจะได้เห็นสมุดการบ้านผมนะครับ (ได้ยินข่าวว่าครูโรงเรียนนี้โหดทุกคน //กระซิกๆ)
“เรื่องเมื่อวานมึงยังไม่ได้เล่าเลยนะเว้ย”
“เออ เดียว แปปดิ ลอกการบ้านอยู่ไม่เห็นหรอ” ผมพูดไป เขียนไป จนจะเขียนออกมาเป็นคำพูดอยู่แล้วเนี้ย ไม่มีสมาธิลอกเลยเว้ย!
“เร็วๆเลยมึง” ใช่สิ๊ มึงลอกเสร็จแล้วนิ
-2 นาที ผ่านไป-
“เสร็จแล้วโว้ย!!!” เสร็จสักที เขียนจนมือแทบหงิง
“เออดี เล่าเลยๆ” อะไรจะอยากรู้ขนาดนั้น
“คืองี้.. เฮ้! หมียูคจะไปไหนวะ” อยู่ดีๆมันก็ลุกขึ้นเฉยเลย ตกใจหมด
“ไปห้องน้ำ” พูดจบก็เดินไปเลย
อะไรของมันวะ
“เล่าดิมึง”
“หมียูค มันเป็นไรป่าววะ” แปลก
“มันไม่เป็นหรอก คงปวดขี้มั้ง เล่าเลยมึง” ไอ้นี่ก็อยากรู้จัง คนเป็นห่วงเพื่อนอยู่
“คืองี้ ฟหกด่าสว%@%*^$#ฟหกด่าสว เออ เรื่องก็เป็นงี้แหละ เขินเป็นบ้าเลยมึงงงง” ผมเล่าหมดเลยครับ หมดเปลือกเลย ตั้งแต่โรงยิม ยันเรื่องเมื่อเช้าที่พี่มาร์คเขินผม > <
“กูว่าพี่มาร์คไม่ได้เขินมึงหรอก เขารำคาญมึงมากกว่าวะ”
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขิน มึงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ มึงไม่รู้หรอก” ไม่รู้แหละ ผมจะคิดเองละกันว่าพี่มาร์คเขินผม เล่นเดินหนีซะขนาดนั้น เขินผมชัวร์! แบมแบมฟันธง!!
“เฮ้อ~ เอาเถอะมึง สู้ๆล่ะกัน จะไม่ถอยอยู่แล้วนิ” ยองแจ...
..มึงคือเพื่อนที่รู้ใจกูที่สุดดดด~
“กูรักมึง ยองแจอ่า~” พูดแล้วก็กอดกันกลมเลย
ติ้งหน่องงง~ (เสียงออดเข้าเรียน - -")
เพื่อนๆเริ่มทยอยเข้าห้องกันแล้ว ผมกับยองแจนี่ยังกอดกันเลยครับ ไม่สนอะ คนกำลังซาบซึ้ง
หมียูคมาพอดี มันใช้สายตามองผมกับยองแจ ประมาณว่า 'อะไรของพวกมึง'
“กว่าจะมากูนึกว่ามึงตกส้วมแล้ว” แหม ยองแจ
“มึงเป็นไรป่าววะ ท้องเสียหรอ” ผมว่ามันดูแปลกๆนะ รึว่าจะไม่สบาย
“เป็นห่วงกูด้วยหรอ” ถ้าไม่ห่วง แล้วกูจะถามเพื่อ
“มึงอะ อดฟังไอ้แบมเล่าเรื่องพี่มาร์คเลย”
“ก็ไม่ได้อยากฟัง..”
“อาจารย์มา!!!!” เสียงเพื่อนคนหนึ่งในห้อง ไอ้พวกที่นั่งจับกลุ่มกันเม้าท์มอย นี่แตกกันไปนั่งประจำที่อย่างรวดเร็ว ตะโกนซะเสียงดัง ตกใจหมดเลย
แล้วเมื่อกี้ไอ้ยูคว่าไงนะ?
ช่างมันเถอะ
ตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์ บ่งบอกเวลาขณะนี้..
17.00 น.
ห้าโมง
ห้าโมง!
ห้าโมง!!
ห้าโมงแล้วพี่มาร์คอยู่ไหนนนนน
โอ้ว~ ไม่นะหัวใจแบมแบมตัวน้อยคนนี้กำลังจะแตกสลาย เพียงเพราะไม่เห็นผู้ชายคนนั้น ว่าที่แฟนในอนาคตของผม พี่มาร์คคึอ่า พี่อยู่ไหน อยู่แห่งหนใด
ตั้งแต่เลิกเรียนผมก็นั้งรอพี่มาร์คอยู่ในโรงยิม 1 ชั่วโมงแล้วนะ ทำไมไม่เห็นเลยอะ ปกติพี่มาร์คจะมาเล่นบาสหลังเลิกเรียนนิ จะว่าไปผมก็ไม่เห็นพี่ ม.6 เลยนะ ตั้งแต่เลิกเรียน มีไรรึป่าว
รู้มั้ย...ผมอุตส่าห์วาดฝันไว้ว่าจะ..
เดินกลับบ้านด้วยกัน มีเพียงสองเราเดินเคียงคู่ บรรยากาศช่างเป็นใจสายลมพัดพาเบาๆให้เกิดความหนาวเหน็บ ฝ่ามือใหญ่เอือมมากุมฝ่ามือเล็กเพื่อหวังจะช่วยบรรเทาความเหน็บหนาวให้คนตัวเล็กได้ เขาทั้งสองสบตาซึ่งกันและกัน ต่างฝ่ายต่างหลงอยู่ในมนต์สะกด ใบหน้าอันหล่อเหลาผู้เป็นชายในฝันของใครหลายๆคน บัดนี้ได้โน้มต่ำลงมา หวังจะครอบคลองริมฝีปากของอีกคน ทันทีที่ลมหายใจสัมผัสที่แก้มของคนตัวเล็กกว่า..จากนั้นก็......
เฟี้ยว~ ปัก!!
เต็มๆ
วิ้งเลยครับ ดาวเต็มไปหมดเลย *.*
“เชี่ยไรว่ะ!!!!” ข้างๆผมตอนนี้มีลูกบาสนอนแอ้งแม้งอยู่
ฝีมือใคร! อย่าให้รู้นะ!!
“เอ่อ พี่ครับ! ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆเจ็บตรงไหนมั้ยรึป่าวครับ”
ตรงหัวพี่นี่แหละน้อง เต็มๆ ฝีมือดีมาก ดีมากจริงๆ แม่นด้วยกลางหัวพี่เลย
ผมเตรียมจะไฟท์เต็มที่ บังอาจมากที่กล้าทำแบบนี้กับผม รู้จักแบมแบมน้อยเกินไปแล้ว
พอเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละ...
หล่อ
โฮกกก~
ถึงจะไม่เท่าพี่มาร์คก็เถอะ
อยากได้แบบนี้อะ
เจ้าพระใจร้าย
ทำไมไม่สร้างแบมให้หล่อแบบนี้บ้างงงง T^T
ดูจากเนคไทแล้วผมก็รู้เลยว่าเป็นรุ่นน้อง โรงเรียนผม เนคไทจะบ่งบอกถึงระดับชั้นครับ ถ้าเป็นของ ม.4 จะมีขีดแนวขวางเส้นเดียว ม.5 สองเส้น ส่วน ม.6 ก็สามเส้น
แต่เอ~ผมว่าผมเคยเห็นน้องคนนี้นะ หน้าคุ้นๆ
“เอ่อ..หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึป่าวครับ” สงสัยผมจ้องมากเกินไป แต่คุ้นจริงนะๆ หล่อด้วยอะ
“ป่าวๆ ไม่อะไรหรอก” มีแต่ความหล่อน้องอะ ติดเต็มหน้าเลย พี่ขอได้ม่ะ
“แล้วพี่ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยครับ” น้องเขาถามพลางสำรวจตัวผมไปด้วย ว่ามีบาดแผลที่ไหนรึป่าว
คือ น้องทำงี้ พี่ก็เขินสิครับ
“ไม่หรอก โดนแค่เฉียดๆเอง” ซะที่ไหนล่ะ
“ไปห้องพยาบาลตรวจดูก่อนมั้ยครับ” สายตาดูเป็นห่วงมากอะ แบ่งความหล่อมาให้พี่บ้างเถอะ
“พี่ไม่เป็นไรจริงๆ อะนี่ลูกบาสของนาย เป็นนักกีฬาหรอ” ผมยื่นลูกบาสให้น้องเขาไป
“อ่า..ครับ ผมเป็นกีฬา” ผมแพ้นักกีฬาจริงๆ ทำไมคนหล่อๆถึงเป็นนักกีฬากันไปหมด ผมไม่ใช่นักกีฬาแสดงว่าผมไม่หล่อสินะ //กระซิกๆ
“อ๋อ งั้นพี่ไปก่อนนะ” ไปดีกว่า ถ้าอยู่คุยนานกว่านี้ ผมจะเสียหลักตกหลุมรักน้องเขา แล้วจะทำไงอะ ไม่ได้ๆ แบมแบมนายมีพี่มาร์คอยู่แล้วทั้งคนนะ ไม่ได้ๆ
ก่อนจะออกไป ผมก็นึกขึ้นได้ซะก่อน
“ลืมถามไปเลย นายชื่อไรหรอ”
“บีไอครับ ผมชื่อบีไอ” โหย~ อย่ายิ้มได้ป่ะ ชักจะหล่อเกินไปแล้วนะ
“อืม บีไอ ไว้เจอกันใหม่น๊า” ผมโบกมือบ๊ายบาย น้องเขาจะหาว่าผมเด็กป่าววะ ช่างเถอะ
รุ่นพี่ตัวเล็กเดินออกมาไกลเกินกว่าจะได้ยินประโยคสุดท้ายจากรุ่นน้อง
“แล้วเจอครับ พี่แบมแบม..”
เฮ้อ~ พี่มาร์คนะพี่มาร์ค
ตอนเช้าเราก็มาด้วยกัน ใยตอนเย็นเราไม่กลับพร้อมกันเล่า ฮือๆ
ชิ! กลับคนเดียวก็ได้ โป้งพี่มาร์คเล๊า
และแล้วผมก็เดินเหงาหงอยคนเดียวจนมาถึงหน้าบ้าน..พี่มาร์ค
ที่มีไฟเปิดอยู่
ไฟเปิด..
ไฟเปิด...
ไฟเปิดแสดงว่าถึงบ้านแล้ว
ถึงบ้านแล้วแสดงว่ากลับจากโรงเรียนแล้ว
แล้วพี่มาร์คกลับตอนไหน ทำไมผมไม่เห็นอะ
ฮือ~ พี่มาร์คใจร้าย ทำไมไม่กลับบ้านพร้อมกัน
งอน
ผมงอนพี่มาร์คเล๊า! ออกมาง้อเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
ทำไมไม่ออกมาง้อล่ะ นี่งอนแล้วนะ งอนจริงๆอะ
ไอ้พี่มาร์คคึคนหล่อว่าที่แฟนของแบมแบมบ้า!!!
นึกสภาพดูนะครับ เด็กผู้ชายในชุดเครื่องแบบนักเรียนสะพายเป้ยืนกอดอก เบะปากใส่ตู้ไปรษณีย์ คือตำแหน่งที่ผมยืนอยู่มันตรงกับตู้ไปรษณีย์พอดี ผมไม่ได้มีเจตนาใช้มันบังตัวเองไม่ให้พี่มาร์คเห็นหรอกนะ จริงๆ แต่ตู้ไปรษณีย์ตู้นี้มันใหญ่พอบังผมมิดทั้งตัวเลยล่ะ ใครเดินผ่านมาเห็นคงคิดว่าผมบ้าแน่เลย
ช่างเถอะ
คนบ้าอะไรจะน่ารักขนาดนี้
ชิ! เข้าบ้านดีกว่า งอน! โป้ง! จะไม่คุยกับพี่มาร์คเล๊า!!
มาแล้วววว~ มาพร้อมสมาชิกใหม่ 555555
ขอโทษรีดเดอร์ด้วยนะที่หายไปนาน
จะทำไงดีล่ะเมื่อน้องแบมงอนพี่มาร์ค
อย่าลืมติดตามกันด้วยนะ
ฟิคเด็กบ้า
ความคิดเห็น