คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ห้องสมุด [100%]
ห้องสมุด
BamBam part :
[ห้องสมุด]
.
.
.
!!!!!!
ชัดเลย ยิ่งกว่า 3D บอกทีว่าผมไม่ได้ฝันไป..
“พี่มาร์ค!!!!! อุ๊บ!!” ผมรีบหันไปก้มเชิงขอโทษหลังได้สายตาอํามหิตจากหลายโต๊ะ ก็มันตกใจปนแปลกใจไง เลยลืมไปเลยว่าอยู่ห้องสมุด
พอผมหันกลับมาเท่านั้นแหละ
อุ๊ย!! ว่าที่แฟนในอนาคตก็มองผมอยู่ด้วยแหละ
“มองอย่างนี้ คิดถึงกันหรอครับ”
(-_-) <<--- พี่มาร์ค
(^o^) <<--- แบมแบม
“นายทำให้ฉันตื่น”
“พี่มาร์คก็หลับต่อสิครับ” ผมป่าวกวนนะ..แค่เพิ่งนึกได้ว่างอนอยู่
(- -*) <<--- พี่มาร์ค
(-O-) <<--- แบมแบม
“ขอโทษคร้าบบบบ” ทำไมผมต้องแพ้คนหล่อตลอดเลย โดยเฉพาะคนหล่อตรงหน้าผมเนี้ย
“มาทำไร” มาห้องสมุดผมคงมาซักผ้ามั้งครับ ถ้าเป็นคนอื่นถามนี่ผมจะตอบอย่างนี้จริงๆนะ แต่นี่เป็นพี่มาร์คไงเลยไม่กลัวกวน(ตีน)
“มาหาข้อมูลทำรายงานครับ แล้วพี่มาร์คล่ะ” ระหว่างรอคำตอบ ผมเท้าคางกับโต๊ะเอียงคอ 45 องศา ท่าไม้ตายเลยนะเนี้ย
พี่มาร์คขยับเก้าอี้เข้ามาชิดโต๊ะมากขึ้น เลียนแบบท่าเท้าคางของผม พร้อมพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน..
“ยุ่ง..” โหย ที่ก่อนหน้านี้พี่ยังถามผมเลยอะ พูดงี้ผมน้อยใจนะครับ
ไม่เป็นไร เพราะพี่มาร์คจะเป็นว่าที่แฟนในอนาคตของผม เพราะฉะนั้นผมจะให้อภัยนะครับ ถ้าเป็นคนอื่นนี่ตกเก้าอี้ไปแล้ว
“ไหนว่าจะหาข้อมูล หาสิ” สงสัยผมจ้องพี่แกนานไปหน่อย คนอะไรหล่อชะมัด
แล้วพี่จะให้ผมหาข้อมูล ในขณะที่พี่นั้งเท้าคางเอียงคอ 45 องศา จ้องผมอยู่เนี้ยแหละ ถึงมันจะเป็นท่าไม้ตายของผม แต่พอพี่มาร์คทำแล้ว ผมยกท่านี้ให้เลย หล่อเว่อร์ แล้วผมจะมีสมาธิทำงานได้ไงล่ะ
แบมแบมสะบัดผมพยายามไล่ความคิดออกไปให้หมดแล้วดึงสติตัวเองกลับมา มือเรียวสวยเริ่มเปิดหนังสือไล่สายตาไปทุกตัวอักษรเพื่อหาข้อมูลที่ตัวเองต้องการ โดยไม่รู้เลยว่ามีคนๆหนึ่งแอบหัวเราะอยู่
'เด็กบ้าเอ๊ย' มาร์คเพียงแค่ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง ให้คนตรงหน้า ที่เหมือนจะหลุดเข้าไปในโลกของตัวเอง
แบมแบมเป็นคนที่ถ้าตั้งใจจะทำอะไร เขาจะตั้งใจทำจริงๆแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างเหมือนตอนนี้ เด็กน้อยเปิดหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่า เมื่อยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองต้องการ อารมณ์เริ่มเสีย มือข้างที่ใช้เปิดแต่ละหน้าก็เริ่มรุ่นแรงขึ้นตามอารมณ์ คิ้วเรียวขมวด สุดท้ายก็ปิดสนังสือเล่มสุดท้ายลงอย่างเสียงดัง โดยไม่กลัวว่ามันขาดหรือไม่
“เฮ้ๆ เบาๆหน่อยนั้นหนังสือของโรงเรียนนะ ไม่ใช่ของนาย”
“เฮ้อออ ขอโทษครับ ผมหงุดหงิดนิดหน่อย” ผมเชื่อแล้วล่ะว่ามันเป็นดอกไม้หายากจริงๆ หายากมากกกกกก แล้วอยู่ดีๆผมก็นึกถึงไอ้หมีกับไอ้แจอะ รู้ทั้งรู้ว่ามันหายากแทนที่จะช่วยกันหา แต่กับทิ้งให้ผมหาคนเดียว แล้วตัวเองออกไปร่าเริงกันสองคน ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิง
“หาเรื่องอะไร ดอกไม้หายากหรอ” แต่เพราะมีพี่มาร์คอยู่ด้วยนี่แหละ ผมค่อยโอเคขึ้นหน่อย ^^
“ครับ พี่มาร์ครู้จักดอกไม้ที่ชื่อบลีดดิง ฮาร์ทมั้ยครับ”
“ดอกโลหิตแห่งหัวใจหรอ”
“ใช่ครับใช่ พี่มาร์ครู้จักด้วยหรอครับ”
“มันเป็นดอกไม้ที่ฉันชอบน่ะ”
“โหยจริงดิ งั้นพี่ก็ต้องรู้ข้อมูลมันใช่ป่ะ” ผมคิดแผนบางอย่างออกแล้วสิ ฮุฮุ
“อืม ก็พอรู้นะ.. ทำไหม จะให้ฉันช่วยนายหรอ?”
(-_-)(_ _)(-_-)(_ _) <<--- แบมแบม
“ไม่มีทาง” คิดบ้างก็ได้
“พี่มาร์คคคค ช่วยผมหน่อยน๊า ผมหาข้อมูลไม่ได้จริงๆ พี่ก็เห็นผมเปิดหนังสือทุกเล่มแล้วยังหาไม่เจอเลย ดูหัวผมสิฟูหมดเล๊า” พูดแล้วก็ชี้ไปที่ผมของตัวเอง เพื่อย่ำว่ามันฟูจริงๆ สิงโตจะเรียกพ่ออยู่แล้ว
“แล้วฉันจะได้อะไร”
'หัวใจผมไง' อร๊ายยย ได้แค่คิด ขืนบอกไป โอกาสที่พี่มาร์คจะช่วยเป็นศูนย์แน่ๆ
“ทุกอย่างที่พี่ต้องการเลย” ผมให้พี่ได้หมดเลย เดี๋ยวหัวใจผมแถมให้เลยฟรีๆ ><
“.....” พี่มาร์คมองหน้าผม ทำหน้าเหมือนใช่ความคิด หล่ออีกแล้วเฮอะ
“นะ..น๊า~~”
“อืม ก็ได้” ว่าไงนะ!!
พี่มาร์คบอก 'อืม ก็ได้'
'อืม ก็ได้'!!
'อืม ก็ได้'!!!!
“เยส!!!! อุ๊บ!” แฮะๆลืมตัวอีกแล้ว ก็คนมันดีใจนี่น่า
“แต่ไม่ใช่วันนี้นะ ค่ำแล้ว ห้องสมุดจะปิดแล้วด้วย” รับทราบครับผม
“ได้ครับๆ”
“เอาโทรศัทพ์มา” เอ๋? ถึงจะสงสัย แต่ผมก็หยิบโทรศัพท์ให้พี่มาร์คไปอยู่ดี
พี่มาร์คกดโทรศัพท์ผมอยู่สักพัก ก่อนจะคืนให้ผม และประโยคต่อมาผมทำให้ผมช็อกมาก..
“นี่ไอดีไลน์ฉันนะ..”
โอ้
มาย
ก็อด
เมื่อกี้ผมหูไม่ฝาดใช่มั้ย
เมื่อกี้พี่มาร์คให้ไอดีไลน์กับผมจริงๆใช่มั้ย
“ให้คุยเฉพาะแค่เรื่องงานเท่านั้นเข้าใจมั้ย” แอบเสียใจเล็กๆ เราจะคุยเรื่องส่วนตัวกันไม่ได้หรอ ไม่เป็นไรๆ แค่ได้ไลน์พี่มาร์คก็ดีแค่ไหนแล้ว
“คะ..ครับ” ผมตอบแบบสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไร ยังคิดอยู่เลยว่านี้ฝันไปรึป่าว
“ยืนบืออะไรอยู่ จะกลับป่ะบ้านน่ะ” หะ..ห้ะ กะ..กลับบ้านหรอ
พี่มาร์คชวนผมบ้านกับบ้านหรอ โอ๊ย~ ตายครับตาย เกิดอะไรขึ้นกับพี่มาร์คเนี้ย
“ครับๆ” ทำไหม วันนี้โชคดีเหลือเกินได้แต่กำไร กำไร ทั้งนั้นเลย ต้องขอบเพื่อนรักสองแล้วล่ะ ที่ทิ้งให้ผมทำงานนี้คนเดียว อิอิ
ระหว่างเดินออกจากห้องสมุดไม่รู้ว่าเพราะผมมัวแต่สนใจพี่มาร์ครึป่าว พอรู้ตัวอีกที ห้องสมุดนี้ไร้ซึ่งผู้คน เขากลับกันหมดแล้วสินะ แต่ช่างเถอะวันนี้ได้กลับพร้อมพี่มาร์ค อร๊ายยยย
พี่มาร์คเดินนำหน้าไปก่อน ผมก็แอบเนียนเดินไปข้างๆ เราจะได้เดินไปพร้อมกัน >< ระหว่างทางเดินกลับบ้านไม่มีใครพูดอะไร มันเป็นปกติของพี่มาร์ค แต่ที่ผมไม่พูด เพราะฟินอยู่น่ะสิ อยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้ อยากให้ทางเดินกลับบ้านมันไกลกว่านี้
แต่ก็นะ นี้สวรรค์แกล้งกันชัดๆ ผมแค่คิดแปปเดียวเองถึงบ้านละ แบมแบมเซ็ง
พี่มาร์คหยุดที่หน้าบ้านของตัวเองไขประตูรั่วโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมก็ยืนมองพี่มาร์คอยู่หน้าบ้านของตัวเองแต่ต่างกันที่ผมยังไม่ไขประตู พี่มาร์คกำลังจะเดินเข้าบ้านแล้ว
ผมหวังอะไรรึป่าวนะ..
“เข้าบ้านสิ จะยืนให้ยุงกัดตายรึยัง” ขออะไรที่หวานกว่านี้ไม่ได้หรอ แต่พี่มาร์คพูดถึงขนาดนี้เลยนะแบมแบม แสดงว่านายใกล้จะทำสำเร็จแล้วนะ ตำแหน่งว่าที่แฟนในอนาคต ผมจะมอบให้พี่มาร์คให้ได้ สู้โว้ยยยย
แบมแบมทำท่าทางไฟท์ติ้งให้ตัวเอง ก่อนจะไขประตูรั่วแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างอารม์ณดี โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองอยู่ตั้งแต่แรกที่เข้ามาในบ้าน
'เด็กบ้า...ก็น่ารักดี'
โอ๊ะ..โอ เกิดอะไรขึ้นกับพี่มาร์คกันเนี้ย
พี่มาร์คเปลี่ยนไป รึป่าว? ไรท์ก็ไม่รู้
5555555555 อย่าลืมติดตามตอนต่อไปด้วยน๊า
ฟิคเด็กบ้า
ความคิดเห็น