คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : งอน [100%]
งอน
BamBam part :
พักเที่ยง
ณ โรงอาหาร
งอน
งอน
งอน
“กูงอนเว้ย!!!!”
“เออ ถ้างอนนัก ก็ไม่ต้องกินมันล่ะข้าวน่ะ เอามาเลย” ไม่นะนั้นข้าวผม ถึงจะงอนขนาดไหน แต่เรื่องกินนี่เรื่องใหญ่ครับ
“อะไรของมึง เอาข้าวกูมา” ว่าแล้วก็ดึงจานข้าวตัวเองกลับมา
เฮ้อออ ตลอดเวลาช่วงเช้า ผมแทบไม่มีสมาธิเรียนเลยอะ มั่วแต่งอนใครบางคนอยู่ ชิ!! คิดแล้วมันหน้าน้อยใจ พี่มาร์คนะพี่มาร์ค ผมงอนขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก(?) และเนื่องจากผมงอนมากมาย เมื่อเช้าเลยหนีมาคนเดียวไม่อยากเห็นหน้ากลัวใจอ่อน
“ถ้าไม่กินก็เอามา เขี่ยข้าวอยู่ได้”
“แปปดิ กูงอนอยู่มึงไม่เห็นหรอ”
“แล้วมึงงอนใคร งอนกูหรอ” แล้วกูจะมึงทำไมล่ะ ยองแจ
“กูงอนพี่มาร์ค”
“มึงงอนพี่มาร์ค? ตลกล่ะ มึงมีสิทธิไรไปงอนเขาว่ะ”
มึง..
เจ็บ
“ไอ้เชี่ยแจ! นี่กูเพื่อนรักมึงนะ มั้ยพูดงี้วะ”
“อ่าว กูพูดผิดหรอ? กูพูดผิดหรอยูค” ประโยคแรกมันพูดกับผม แล้วหันไปถามไอ้หมียูค
มึงตอบดีๆนะ
“....ก็...
..เออ มึงมีสิทธิไร”
ไอ้หมี!!!!!!!!!
“ไอ้เพื่อนไม่รักดี!! ทำไมกูจะไม่มี!!!”
“แล้วมึงมีสิทธิไร ไหนว่ามาสิ” ไอ้แจ มึงแม่.ง
เออ แล้วผมมีสิทธิไรวะ…?
โอ๊ยยย เจ็บปวด
เออใช่!
“สิทธิเพื่อนบ้านไง ใช่ๆ กูเป็นเพื่อนบ้านพี่มาร์คนะ เพื่อนบ้านต้องดูแลกันและกัน ไปไหนไปด้วยกัน กลับด้วยกัน ใส่ใจกัน เป็นห่วงซึ่งกันและกัน มันต้องเป็นอย่างนี้สิ”
“เพื่อนบ้าน หรือ ผัวเมีย” สึดแจ หยาบคาย
“เดี๋ยวก็ใช่ไงมึง” อีกไม่นานหรอก เชื่อสิ
“เพ้อเจ้อ” ไอ้แจ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง
“อ่าว! น้องยองแจ!!!!!!!!!!!!!” เสียงดังอย่างกะมีโทรโขงอยู่ในลำคอ อย่างนี้มีคนเดียวจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก
พี่แจ็คสัน
“เวรแล้วไง ไอ้แบม ไอ้ยูค ถ้ามันถาม บอกไม่รู้ไม่เห็นนะ กูจะรอพวกมึงอยู่บนห้อง กินเสร็จแล้วรีบตามมานะมึง” มันพูดจบ ก็วิ่ง 4 คูณ 100 ไปนู้นนน~
“เออๆ กูไม่รับปากนะมึง ฮิฮิ”
“มึงคิดจะทำไร” ทำไม หน้ากูดูชั่วร้ายขนาดนั้นเลยหรอ
“ป๊าว” รู้ได้ไงวะ มีญาณรึไง รู้ทันกูตลอดดดด
“น้องยองแจ~ อะ..อ่าว ไปไหนแล้วอะ เมื่อกี้อยู่นี้ไม่ใช่หรอ?” พอมองรอบๆไม่เห็นเลยหันมาถามแทน
“ไม่รู้ไม่เห็น รออยู่บนห้องนู้นนน อุ๊บ!!” ปิดปากแทบไม่ทัน ทำไงดีบอกไปแล้ว ฮุฮุ
“จริงหรอ! โอเคๆ นั้นพี่ไปก่อนนะ ทำไมน่ารักจังเลย” พี่จะไปพี่ก็ไปสิครับ จะมาดึงแก้มผมทำมายยยย
“อี่แอ๊คอ่อยอะ” พี่แจ็คปล่อยนะ ถ้าแก้มผมย่วยขึ้นมาจะทำไง
“555555 โอเคๆ ไปล่ะ”
“เอ่อ.. เดี๋ยวสิพี่!!”
“ว่า?” ผมมองไปรอบโรงอาหารไม่เห็นคนนั้นเลย อยากถามจัง
“ไอ้มาร์คมันนอนกกอยู่ห้องประธานโน้น คิดถึงก็ไปหามันดิ” พูดจบพี่แกก็วิ่งไป ย่ำนะครับว่าวิ่ง จะรีบอะไรขนาดนั้น
อีกอย่างนะ..
คิดถึงอะไรเล่า บ้าชะมัด ไม่ได้เจอหน้าเลยตั้งแต่เช้าใจจะขาดอยู่แล้ว ฮือๆ
ไม่ได้ๆ เรางอนพี่มาร์คอยู่
ป้าบ!!
“โอ๊ย อะไรเนี้ยหมียูค” เจ็บนะโว้ย!! ทำมั้ยชอบตบหัวผมอยู่เรื่อยเลย
“เหม่ออยู่ได้ ถ้าอิ่มแล้วก็ขึ้นห้อง”
“อย่าเพิ่งดิ จะขึ้นไปเป็น กขคง เขารึไง”
ป้าบ!!!
“อะไรอีก ไม่ได้เหม่อสักหน่อย” บางทีผมก็ชินกับการถูกตบหัวแล้วนะ จริงๆเลย
“ระวังไอ้แจมันโกรธเอานะ”
“โกรธหรอ ไม่กลัวหรอก” คิดแล้วขำ ขอให้โชดดีนะเพื่อน
......................................
ติ้งหน่องงง~ (เสียงออดเลิกเรียน - -")
“ยองแจ~~ มึงหายโกรธกูเถอะน๊า~ กูผิดไปแล้วจะไม่ทำอีกแล้วคร๊าบบบ” โหยนี่โกรธจริงจังมากอะ ช่วงบ่ายมาไม่คุยกับผมเลย ท่าทางอาการหนักล่ะ
ฮือ ทำไงดียองแจเดินออกไปแล้วอะ โอ๊ย จะบ้าตาย
“ฮือ เอาไงดีหมียูคไอ้แจไม่ยอมคุยกับกูเลยอะ” ผมหันไปถามยูคหวังขอช่วยเหลือจากมัน
“สมน้ำหน้าบอกแล้วไม่เชื่อ”
อะ..ไอ้
หมียูค!!
แม่.ง
“ยองแจ เค้าผิดไปแล้วจริงๆ จะให้ทำไงถึงจะหายโกรธอะ คืนดีกันนะ” ผมวิ่งไปดักหน้ามันไว้ พร้อมยื่นนิ้วก้อยออกไป
เกี่ยวดิเพื่อน เกี่ยวก้อยอะ กระพริบตาปริบๆ เป็นไงล่ะเจอลูกอ้อนแบมแบมเข้าไปเป็นอันต้องสยบทุกราย
“..ไม่” สั้นๆได้ใจความ แล้วก็เดินผ่านผมไปเลย
เอาไงดีวะ
มีทางเดียว..
“ถ้างั้น.. เรื่องงานกลุ่มอะ กูจะทำให้ก็ได้” พอผมพูดจบ มันก็หยุดเลย..
..ลางไม่ดี
“โอเค กูหายโกรธมึงล่ะ” อ่าว.. ง่ายไปป่ะ
ซวยล่ะกู
ผมต้องดีใจสิที่มันหายโกรธ..แต่ทำไมผมถึงรู้เศร้าๆยังไงก็ไม่รู้
“ไป ไอ้ยูคเราไปหาอะไรกินดีกว่า มีคนอาสาทำงานให้ล่ะ” ยองแจหันมาพูดกับยูคที่อยู่ข้างผม
“อ่าว เดี๋ยวๆ ถ้าไอ้หมีไปกูก็ได้ทำคนอะดิ” ให้ทำคนเดียวไม่ไหวนะเว้ย
“ใช่ มึงก็ทำคนเดียวไง” เฮ้ย! ได้ไง
“ไอ้แจ แต่ว่า..”
“งั้นกูโกรธมึงต่อ” โหย มึง
“โอเคๆ ทำคนเดียวก็ได้วะแม่.ง”
“เออดี ไปกันเถอะยูค”
พวกมึงเป็นเพื่อนที่มาก
..จำไว้เลย!!
แล้วไอ้งานกลุ่ม ที่ครูสั่งให้ไปทำรายงาน เรื่องดอกไม้หายากเนี้ยที่หนักใจ มันเป็นวิชาภาษาคณิตป่ะ แล้วให้หาเรื่องดอกไม้ ครูสับสนอะไรรึป่าวครับ แต่จะว่าไปมีข่าวแว่วๆมาไม่รู้จริงมั้ย ที่เขาบอกครูอึนจี ครูสอนคณิตน่ะ เขาไม่ชอบขี้หน้าผม เพราะผมน่ารักกว่าแก สงสัยจะจริง กลุ่มอื่นได้ดอกไม้พื้นๆมากอะ หาได้ง่ายๆ แต่ของผมนี่สิ ได้ดอก bleeding heart ผมลองเสริช์หาแล้ว ดอก bleeding heart มันมีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งคือ ดอกโลหิตแห่งหัวใจ ดอกไม้อะไรชื่อแปลกชิบหาย แล้วที่ผมเสริช์ดูอะข้อมูลมันมีน้อยนิดมาก ที่นี้ผมจะไปหาข้อมูลมาจากไหนอะ ไอ้เพื่อนรักผมทั้งหลาย(2 คน) แทนที่จะช่วยผมคิด ช่วยผมทำ ก็ดันทิ้งให้ผมทำคนเดียว ชีวิตมันเศร้าขอเล่าสักหน่อย
ช่วยไม่ได้ คงต้องไปหาดูหนังสืออยู่ห้องสมุด
มันต้องมีบ้างล่ะ
สู้ๆแบมแบม!!
ระหว่างเดินไปห้องสมุด ผมก้มดูนาฬิกา จะห้าโมงแล้ว ยังต้องไปหาข้อมูลรายงานนี่อีก ต้องได้กลับบ้านค่ำแน่เลย
พี่มาร์ค.. ไม่เห็นเลย ปานนี้ถึงบ้านแล้วมั้ง ฮือ อยากกลับด้วยจัง วันนี้เรายังไม่ได้เจอกันเลย T^T
ไม่ได้ๆ แบมแบมนายงอนพี่มาร์คอยู่นะ นายต้องไม่นึกถึงพี่มาร์คสิ!
อ่ะ! ถึงแล้ว
[ห้องสมุด]
โฮ้ จะว่าไปคนมาใช้ห้องสมุดก็เยอะอยู่นะ ส่วนมากมีแต่พวกหนอนหนังสือทั้งนั้นเลย แต่ละคนใส่แว่นหนากี่เซนต์น่ะ น่ากลัวชะมัด มันไม่ใช่แนวผมเลย
อันดับแรกต้องหาหนังสือ
ผมหยิบหนังสือทุกเล่มที่เป็นดอกไม้หายาก ย่ำว่าทุกเล่ม แต่ล่ะเล่มความหนาไม่ต้องพูดถึง ผมจะหาเจอมั้ยเนี้ย
หนังสือกองโตประมาณสี่ห้าเล่มที่ผมถืออยู่ตอนนี้ น้ำหนักไม่ใช่เล่นๆ จะหล่นแล้วอะ ต้องหาโต๊ะ ใช่ต้องหาโต๊ะ ผมกวดสายตามองจนทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอโต๊ะที่ว่างเลย ทำไมคนเยอะจังวะ เต็มทุกโต๊ะ
ระหว่างที่ผมกำลังมองรอบๆอยู่นั้น สายตาก็ไปสะดุดกับโต๊ะๆหนึ่ง อยู่ข้างในสุดของห้อง ทั้งโต๊ะมีอยู่แค่คนเดียวกำลังฟุบหลับอยู่ เขาหลับอยู่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่รอช้าผมรีบไปโต๊ะนั้นทันที พอไปถึง ผมค่อยๆวางหนังสือลง ให้เบาที่สุดจะได้ไม่รบกวนคนที่หลับอยู่ แขนแดงหมดเลย เจ็บชะมัด
แต่เอ๊ะ!
รูปร่างแบบนี้
สีผมแบบนี้
คุ้นๆเนอะ
!!!!!!
โอ๊ะ..โอ แบมแบมเจอใคร ไม่รู้ 555
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ
ขอโทษด้วยที่ไรท์หายไปนานอีกแล้ว
อย่าลืมติดตามต่อด้วยน๊า
ฟิตเด็กบ้า
ความคิดเห็น