คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : งานเข้า [100%]
งานเข้า
BamBam part :
" เอ~ ทา อานึนเด เว ชากู ซุมกยอ~ "
คล่ำครับ
คล่ำเข้าไป
มือน่ะคล่ำเข้า ตานี่ยังไม่ลืมเลย งัวเงี่ย สุดๆ โทรศัพท์อยู่ไหนวะ เมื่อคืนก็เอาไว้แถวนี้นิ
"นีกา นัล โชอาฮานึนเก อีมี เน ออลกูเล ซือยออิซซอ~ "
เออ รู้แล้วแปปดิ อยู่ไหนวะ
อ่ะ!! เจอแล้ว
“อือ~ ฮัลโหล~~~” ใครโทรมาแต่เช้าเนี้ย ถ้าไม่สำคัญนะน่าดู
“ฮัลโหล! ทำมั้ยไม่พูดวะ” หงุดหงิดล่ะครับ ง่วงโว้ย
“....”
“อ่าว เชี่ย นาฬิกาปลุก” ถึงกับเอือม ลืมไปเลยว่าตั้งไว้เมื่อคืน ตัวเลขบนหน้าจอบ่งบอกเวลา 05.00 น. อืม~ บางทีมันก็เช้าไปนะ
“หลับอีกสัก 5 นาที ดีกว่า” ว่าแล้วก็หลับตาลง
เดี๋ยวนะ..
“เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ ถ้าคาดกันล่ะ!” คิดได้ดั้งนั้น ก็ห่อสังขารที่ยังตื่นไม่เต็มที่เข้าห้องน้ำไปเลย คิดจะทำการใหญ่ใจมันต้องมาครับ
- 1 ชั่วโมงผ่านไป -
ไวจริงๆ
ผมทำทุกอย่างเสร็จแล้วครับเหลือแต่เช็คความเรียบร้อย
เสื้อผ้า เป๊ะ! ผม เป๊ะ! อย่างน่ารักอะครับ ไม่อยากจะคุย.. อาทิตย์ก่อนไปทำสีมาใหม่ ถ้าโจรเห็นนี่ต้องมาปล้นแน่เลย คงนึกว่าทองอะ สวยครับสวย ถ้าหน้าไม่ให้นี่อย่าริทำนะครับ เดี๋ยวหาว่าผมไม่เตือน แต่ด้วยความที่ผมหน้าตาน่ารักไง พอทำสีนี้ออกมา มันใช่เลยอะ พอไอ้ยองแจมันเห็น นี่แทบจะไปเปลี่ยนตามผมเลยแหละ ดีนะที่ผมเบรคมันไว้ก่อน โดยให้เหตุผลมันว่า..
'สีนี้ ไม่เข้ากับหน้ามึงหรอก'
'อะ..ไอ้ แบมมมม!'
พูดความจริงมันผิดตรงไหน ผมเป็นห่วงมันนะเนี้ยถึงบอกอะ และหลังจากนั้นมันก็โกรธผม 2 วันเต็มๆเลย กว่าจะง้อได้
จริงแล้วๆ ผมมีเหตุผลนะครับที่ย่อมสีนี้
ก็เผื่อคนบางคนจะสนใจ
แต่มันก็ผ่านมา 1 อาทิตย์ แล้ว เขายังไม่ทัก ไม่ถามผม เหมือนเดิม คิดแล้วมันท้อนะครับ
แต่คนอย่างแบมแบมอะ..
ท้อแล้วไม่มีถอยนะครับ จะบอกให้!!
หึ! หลังจากที่พล่ามมานานเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่หน้าบ้าน เมื่อกี้ยังอยู่บนห้องอยู่เลย หรือว่า
.
.
.
.
.
.
หัวใจพามา
เป๊ะเลย!!
พี่มาร์คออกมาพอดี...
พรหมลิขิตบันดาลชักพา~ ดลให้มาพบกันทันใด~
[ต่อ]
Mark part :
วันนี้มันเป็นเช้าที่สดใสครับ เมื่อคืนรู้สึกนอนเต็มอิ่มจริงๆ เป็นเพราะความเหนื่อย เมื่อยล้าอันมหาศาลจากการขัดโรงยิม มันเป็นยานอนหลับชั้นดีชนิดนึ่งเลยนะ และผมก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ร่วมถึงการไปโรงเรียนสายในเวรครูสมศรีด้วย ผมจำมันขึ้นใจเลยล่ะ
หลังจากผมล็อคประตูเสร็จก็บิดขี้เกียจนิดนึ่ง หว้า~ อาการดีจริงๆวันนี้
“เท่ห์จัง..”
หมดกันครับ
หมดกัน!!!
เวลาแห่งความสุขของผมหมดลงแล้วสินะ
เฮ้อ~ ให้มันได้อย่างนี้สิ ลืมไปเลย ไอ้เด็กบ้านี่มันอยู่ข้างบ้านผม
ผมก็ไม่สนใจครับ ทำไมต้องสน ไปโรงเรียนดีกว่า
“อรุณสวัสดิ์ครับ พี่มาร์ค” รู้ตัวอีกที ไอ้เด็กนี่ก็เดินอยู่ข้างผมแล้ว
ไวจริงๆ
“เออๆ” ผมตอบไปแบบปัดๆ ตามมารยาท
“แล้วนี่ พี่มาร์คจะไปโรงเรียนใช่มั้ยครับ”
“เออ”
“อ๋อ อากาศวันนี้ดีนะครับ”
“เออ”
“ท้องฟ้าแจ่มใสด้วยแหละ”
“เออ”
“ฝันไม่ตกด้วย”
“เออ”
“พี่พูดเป็นคำด้วยหรอกครับ?”
“เออ”
“คิคิ”
“เฮ้ย! ไม่ใช่!!” นี่ผมหลงกลไอ้เด็กนี่แล้วหรอ ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ
“อ๋อ ผมรู้ล่ะ ที่พี่มาร์คพูดแต่คำนี้คำเดียว ก็เพราะ พี่เขินผมใช่มั้ยล๊า~ ”
(-_-) << ผม
(^o^) << ไอ้เด็กบ้า
“เฮ้ๆ เดี๋ยวๆ พี่มาร์คจะรีบไปไหนอะ นี่เขินผมถึงขนาดต้องเดินหนีกันเลยหรอ” ผมไม่ยืนฟังเด็กบ้านั้นพล่ามหรอกครับ คิดได้ไงว่าผมเขิน เฮอะ! จะบ้าตาย
ณ ม.6/2
“เฮ้ย! ไอ้มาร์คทำไมหน้ามึงหมดอายุว่ะ”
“อะไรหน้าหมดอายุ?”
“หน้าบูดไงมึง 555555” อ้าวไอ้นี่
โครม!!
“เชี้ย! มึงผลักกูทำมายยยย”
“กูถิบเว้ย”
“เออ นั้นแหละ ก็กูเห็นมึงอารมณ์ไม่ดี เลยแซวเล่นๆ แต่มึงอันตอบแทนกูด้วยการถิบเนี่ยนะ เชอะ! งอน! แจ็คจะฟ้องแม่!” ผมเพลียกับมันจริงๆครับ
“จะไปฟ้องพ่อ ฟ้องแม่ ฟ้อง อาก่ง อาม่า อาแปะ อาแพะ ก็ตามสบายเลยมึง”
“เออๆ กูไม่กวนล่ะ ว่าแต่มั้ยมึงหน้าบูดล่ะ” มันลุกขึ้นมานั้งดีๆ พร้อมจ้องหน้าผม
“ไม่เกี่ยวกับมึงหรอกหน่า”
ผมนั้งลงข้างมัน โต๊ะเราอยู่ติดกัน ผมนั้งติดหน้าต่างข้าง ผมคือ ไอ้แจ็ค ถัดไป เป็นโต๊ะไอ้เจบี
ว่าแต่มันยังไม่มาเลยแฮะ
“ก็กูอยากรู้” ไอ้นี่ก็ไม่เลิก
“เผือก”
“มันคือวิสัยของกู” ครับกูไม่เถียง
“หรือว่า.. เป็นเพราะเด็กน่ารักคนนั้นใช่ป่ะ”
“อย่าเผือก”
“ไม่ปฏิเสธ แสดงว่าใช่” ผมว่าจะได้ถิบมันอีกรอบ ก็ดันมีคนมาขัดจังหวะซะก่อน
“เฮ้!! ทำไมมาเช้ากันจังว่ะ” มาแล้วครับ ท่านประธาน
“ใครจะมาสายเหมือนมึง เป็นประธานซะป่าว โด่ว” ไอ้แจ็คมันพูดครับ ไม่ใช้ผม เดี๋ยวอีกสักพักก็...
โครม!!
“อ่าว เชี่ย!! แม่.งถิบกูอีกแหละ” น่านไง ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้างวะ
“ไอ้มาร์คมันก็ถิบมึงหรือวะ” ช่วยไม่ได้ก็มึงกวนตีนกูก่อนนิ ไอ้แจ็ค
“เออดิ กูไม่ฟ้องแม่ล่ะ กูจะฟ้องมึงนี่แหละ มานั้งดีๆดิ ไอ้บี” ไอ้เจบีมันก็นั้งลงอย่างว่าง่าย เชื่องอีกล่ะมึง
“คืองี้เว้ย เมื่อเช้ากูมาถึงก่อน กูเลยนั้งรอพวกมึงอยู่โต๊ะนี่ สักพัก ไอ้มาร์คก็มา แล้วทำหน้าแบบบูดๆอะมึง คาดว่ามันหน้าจะอาร์มเสียอะไรสักอย่าง กูเลยแซวมันเล่นๆ แม่.งถิบกูเฉยเลย พอกูถามว่าเรื่องไร แม่.งก็หาว่าเผือก แต่กูรู้ล่ะ ต้องเป็นเรื่องน้องที่น่ารักๆคนนั้นแน่เลยมึง”
โป๊ก!! เป็นไงสันหนังสือเจ็บดีมั้ยมึง
“โอ๊ย!!! เป็นเชี่ยไรอีก”
“อาจาร์ยมาแล้ว หยุดพูดไร้สาระสักทีมึงอะ” เดี๋ยวหาว่าไม่เตือน
“โด่ว พอพูดเรื่องจริงหน่อย ทำเป็นรับไม่ได้” มีการเล่นหน้าเล่นตาอีก เดี๋ยวเถอะมึง
“นายหวัง แจ็คสัน!!!” น่านไง มาเต็ม
“คร้าบ!! คุณครู!!”
“คุยอะไร ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!” โหดคครับโหด แต่ดี ฮ่าๆๆ
“แต่ว่า..”
“เดี๋ยวนี้...” เสี่ยวแทนเลยวะ
“ครับ T^T” เดินคอตกออกไปเลย ฮ่าๆๆ เห็นแล้วขำ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกะครูสมศรี โดนสักทีเถอะมึง
พักเที่ยง
ณ ห้องประธานนักเรียน
ผมยืนอยู่หน้าประตูครับกำลังจะเข้าไป ห้องเหี้ยไรไม่รู้หรูชิบหาย พอเปิดเข้าไปก็เจอไอ้แจ็คสันที่นอนตีพุงอยู่บนโซฟา
อุบาทมาก
ผมใช้เท้าเขี่ยๆขาที่ไม่ค่อยจะมี? ของมันออก แล้วหย่อนก้นตัวเองลงไปนั้งโซฟาตัวเดียวกับมัน มันมองหน้าส่งสายตาจิกผมนิดหน่อย กลัวตายล่ะมึง
แล้วผมก็พบความผิดปกติหนึ่งอย่าง..
“ไอ้เจบีไปไหนว่ะ”
“อาจาร์ยเรียกตัวไปพบวะ”
“งานเข้าอีกแล้วสิ” ผมล่ะเหนื่อยแทนมันจริงๆ
“อ้าวนั้นไง มาพอดี” ไอ้แจ็คมันพูดพร้อมกับชี้ให้ดู
เพี๊ยะ!!
“เชี่ย ตีมือกูมั้ย” ยังจะถามอีก
“นิ้วมึงอะจะจิ้มตากู คือมึงบอกอย่างเดียวไม่ต้องชี้ก็ได้ กูฉลาดพอที่รู้ว่าประตูมันอยู่ตรงไหน”
“บีต้องช่วยแจ็คนะ ไอ้มาร์คมันตีแจ็คอะ ตรงนี้ๆ แดงหมดเลย” พอไอ้เจบีมันเดินเข้ามา ไอ้แจ็คมันก็รีบฟ้องทันทีเลย พร้อมยกมือข้างที่โดนผมตีให้ไอ้เจบีดู สำออยเป็นตุ๊ดเลยมึง
“ทะเลาะอะไรกันอีกพวกมึงอะ” เอกสารกองโตที่มันหอบมาถูกวางลงบนโต๊ะ พร้อมกับที่มันทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ดูจากหัวยุ่งๆของมันแล้ว งานเข้า ชัวร์!
“มีไรรึป่าวว่ะ” ผมว่าจะถามอยู่พอดี ลืมไปเรื่องเผือกๆต้องยกให้ไอ้แจ็ค ส่วนผมก็จะเป็นผู้ฟังที่ดีแล้วกัน (เผือกแบบเงียบๆอะนะ)
“งานเข้านิดหน่อย”
“ไม่นิดแล้วมั้ง” ไอ้แจ็คมันพูดพร้อมเบ้ปากไปทางเอกสารกองโต
“นี่แหละหรอ ก็เอกสารทั่วไปที่กูต้องตรวจเฉยๆ แต่ที่งานเข้าอ่ะคือพวกมึง”
“ห้ะ!! พวกกู” ไอ้แจ็คมันชี้ตัวเองกับผม ก่อนจะทำหน้าสงสัย
“เออ กูมีงานมาให้พวกมึงทำ” งาน?
“เชี่ย งานไร” ไอ้แจ็คมันพูดครับ ผมยังเป็นผู้ฟังที่ดีอยู่
“งานของสภาที่ต้องรับผิดชอบ”
“เฮ้ ไหนมึงบอกเป็นสภาแล้วสบายไง” มึงเชื่ออย่างงั้นหรอแจ็ค
ผมกับไอ้แจ็คเป็นสภาครับ ห้องผมส่วนใหญ่เป็นสภากันทั้งนั้น ก็โดนไอ้เจบีมันจับมาเป็นนี่แหละ ตอนแรกผมก็ไม่ยอมหรอก ยิ่งไอ้แจ็คนี่ค้านหัวชนฝาเลย แต่ก็โดนไอ้เจบีเป่าหูจนยอมเป็น มันก็ไม่ได้ทำอะไรนะจนกระทั้งเมื่อกี้ที่ไอ้เจบีบอก
“กูปล่อยให้มึงสบายมามากพอล่ะ”
“ไอ้บี!!” ไอ้แจ็คมันงอนล่ะครับ อะไรจะขนาดนั้น
“งานไรว่ะ” หลังจากที่เป็นผู้ฟังที่ดีอยู่ตั้งนาน ถามเองเลยล่ะกัน ดูท่าแล้วไอ้แจ็คมันคงจะหุบปากไปอีกนาน
“ทางเบื้องบนสั่งให้สภาทุกคนกระจายตัวกันคอยสอดส่องนักเรียนหลังเลิกเรียนวะ แบบว่าคุมคนละที่ ที่สำคัญเรื่องนี้ต้องเป็นความลับ”
“ทำไมต้องเป็นความรับ มีไรรึป่าว” แปลก ทำไมต้องเป็นความรับ? แล้วทำไมต้องเป็นสอดส่อง?
“อันนี้กูก็ไม่รู้เว้ย”
“แล้วกูต้องคุมที่ไหนวะ” ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องยากเท่าไร
“มึงต้องไปเป็นบรรณารักษ์คุมห้องสมุด ส่วนมึงไอ้แจ็คเป็นโค้ชคุมโรงยิม”
อืม..
เดี๋ยวนะ!
“เฮ้ย!!! ทำไมต้องห้องสมุดว่ะ!!”
“5555555555” ไอ้แจ็คได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะมึง ได้ข่าวว่ามึงงอนอยู่
“ไอ้เจบีทำมั้ยกูต้องคุมห้องสมุดวะ แล้วไอ้แจ็คคุมโรมยิม แม่.งไม่ยุติธรรมเลย กูก็เป็นนักกีฬาเหมือนกันนะ”
“55555555555555” ไอ้นี่ก็หัวเราะอยู่ได้ เห็นกูเป็นตลกรึไง
“มึงจะให้ไอ้แจ็คมันไปคุมห้องสมุดหรอ มีหวังมันได้เก็บกดตายพอดี ยิ่งชอบแหกปากอยู่ ให้มันคุมโรงยิมน่ะดีแล้ว” เออ ถูกของว่ะ แต่มึงไม่คิดว่ากูจะเก็บกดบ้างหรอ
“อ้าว เฮ้ย!! มึงหรอกด่ากูป่าววะ? ไม่เป็นไร กูไม่โกรธ อย่างน้อยกูก็ได้อยู่โรงยิมเว้ยยย”
“กูเปลี่ยนที่ได้มั้ยอะ แบบว่าเป็นกับคนอื่นอะมึง” เดี๋ยวผมจะลองเปลี่ยนกับเพื่อนในห้องดู กับพวกหนอนหนังสืออะ แค่นี้ก็รอดแล้ว
“ไม่ได้!! เขาจัดไว้หมดแล้ว”
อะ..ไอ้เชี่ยบี
ติ้งหน่องงง~ (เสียงออดเข้าเรียน - -")
เชอะ!! กูไปเรียนดีกว่า ไม่คุยกับมึงเล๊า จำไว้เลยแม่.ง
ก่อนที่ผมจะเปิดประตู..
“อ๋อ เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้นะมึง อย่าคิดหนีล่ะ เพราะกูจับตาดูมึงอยู่ หึหึ”
“ไอ้เชี่ยบี!!!!!!” หัวเราะไรวะ น่ากลัวชิบหาย ผมกะจะหนี มันดันรู้ทัน ฮึ่ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อีกอย่างนะ ถ้ามึงจับตา กูจะบอกให้ยายตบมึงเลย คอยดู
มาต่อแล้วนะ ตอนนี้ยาวมั้ยอ่า
ไรท์เปลี่ยนชื่อเองคนที่อ่าน 20% ไม่ต้อง งง นะ
บรรณารักษ์มาร์ค จะเป็นยังไงต่อ ติดตามค่ะ 55555
ฟิคเด็กบ้า
ความคิดเห็น