คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สาย
สาย
Mark part :
“มาร์คโว้ย!!! มาร์ค แม่งสายแล้วนะ มึงจะนอนไปถึงชาติหน้าเลยเหรอวะ”
“ไอ้มาร์ค!!!!!!!!!!!”
“เออๆ กูรู้แล้ว กูรู้แล้ว แหกปากอยู่ได้”
เช้าแล้วเหรอเนี้ย ทำไมรู้สึกเหมือนได้นอนไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง มึนหัวชะมัด เพราะไอ้เพื่อนตัวดี เจ้าของเสียงที่แหกปากเรียกผมเนี้ยแหล่ะ พอเลิกเรียนแล้วมันก็ชวนผมไปดริ๊งค์ต่อ ทั้งๆที่พรุ่งนี้ก็ไม่ใช่วันหยุด มันก็รู้อยู่นะ ถ้าผมได้ดื่มแล้วมันหยุดไม่ได้ จะว่าคอแข็งก็ได้ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เมื่อคืนผมดันดื่มเพลินไปหน่อย มันเลยส่งผลถึงตอนเช้า ดีนะที่ป๊าม๊าผมไม่อยู่ไปทำธุระที่ต่างประเทศพอดี ถ้าอยู่นะผมโดนม๊าฆ่าตายแน่ๆ แค่คิดก็สยองแล้ว
“ไอ้มาร์ค!!! กูรอนานแล้วนะโว้ย! เมื่อไรเสร็จสักทีวะ”
เมื่อผมได้ยินดังนั้นก็รีบย้ายสังขารอันเพอร์เฟคลงจากเตียงทันทีเลยครับ ขืนนอนต่อมีหวังไอ้เพื่อนตัวดีได้บุกมาฆ่าผมถึงห้องแน่ๆ
หลังจากที่ผมใส่เกียร์สปีด อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฝัน แต่งตัวแบบลวกๆ คือแบบไม่อยากแต่งอะไรมากหรอกนะ แค่นี้ก็หล่อแล้ว เช็คเสื้อผ้าหน้าผมอีกแปปนึ่งก็รีบออกไปหาเพื่อนตัวดีที่รออยู่หน้าบ้านทันทีเลยครับ
“กว่าจะออกมาได้นะมึง ถ้ากูไปโรงเรียนไม่ทันล่ะหน้าดู” ดูมันพูดผมล่ะอยากประเคนเท้างามๆอุดปากมันจัง
“เพราะมึงง่ะ ไอ้เจบี ที่ชวนกูไปแดกเหล้าเมื่อวาน แล้วอีกอย่างกูไม่ได้ขอร้องให้มึงมารับกูด้วยนะโว้ยยย” ผมก็แปลกใจอยู่ ว่าทำไมมันถึงมาปลุกผมให้ไปโรงเรียนพร้อมมันทุกเช้า ผมเคยถามมันด้วย แล้วคำตอบที่ได้ คือ..
“ก็มันเป็นทางผ่าน” แบบนี้ประจำ จนผมเริ่มคิด..
“อ้าวเฮ้ย อย่ามองกูแบบนี้ดิวะ แม่งขนลุกเลย กูไม่ได้พิศวาสมึงนะเว้ย” มันรีบปฏิเสธผมทันทีเลยครับ ลองคิดดูสิพ่อจะถีบเข้าให้ อี๊แหวะ ผู้ชายกับผู้ชาย แค่คิดก็ขนลุกตามมันแล้ว
เออว่าแต่ผมลืมอะไรไปรึเปล่านะ?
“มัวแต่ทำหน้ามึนอยู่นั้น จะไปไหมโรงเรียนน่ะ” เออใช่ ไปโรงเรียน แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ววะ
ผมคิดในใจแล้วก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือเหมือนไอ้เจบีจะดูกับผมด้วย แต่มันไม่สำคัญ ที่สำคัญตอนนี้คือ ตัวเลขบ่งบอกเวลา 07.50 น. เข้าแถว 08.00 นี่หว่า..
“เชี่ย!!!/เชี่ย!!!” ทั้งผมและไอ้เจบีตะโกนออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย หลังจากนั้นก็โกยเถอะโยม วิ่งกันไม่คิดชีวิตเลยครับ วันนี้เวรอาจารย์สมศรียายแก่ขี้ใช้ด้วยสิ ตายแน่ๆ ถ้าไปไม่ทัน มีหวังโดนใช้ให้ไปขัดโรงยิมแน่ๆ โอ้ว~ไม่เอานะผมเคยขัดมาแล้วครั้งหนึ่ง กว่าจะเสร็จทำเอาเข็ดหลาบเลยครับ ดีนะที่บ้านผมกับโรงเรียนไม่ค่อยไกลกันเท่าไร เดินไปก็ได้ แต่เชื่อสิผมไม่เคยเดินมาโรงเรียนเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วิ่งมาประจำ
เฟี้ยว~~~
ไม่ต้องสงสัยครับว่าเสียงไร ก็ไอ้เจ้าของเสียงมันวิ่งนำหน้าผมไปโน้น~ ทำไมมันวิ่งเร็วจังวะ
“ไอ้เจบี! มึงรอกูด้วย!” ผมกระโตนสุดเสียง หวังให้มันได้ยินแล้วรอผมด้วย แต่ผลที่ได้คือ นอกจากมันจะไม่รอผมแล้วมันยังเพิ่มระดับความเร็วขึ้นไปอีก ดูมันสิช่างเป็นเพื่อนที่ดีอะไรเช่นนี้
“เฮ้ย!!!!” ไม่นะประตูกำลังจะปิด ผมเพิ่มวิ่งสปีด ×2
วินาทีสุดท้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อันดเว~~
สุดท้ายประตูก็ปิดลงโดยมีผมยืนหอบเกาะประตูอยู่ด้านนอก ส่วนไอ้เจบีน่ะหรอ มันยืนหัวเราะ ผมอยู่ข้างในนู้น อ่านไม่ผิดหรอกครับ มันเข้าทันตอนวินาทีสุดท้ายพอดี ยังมีหน้ามาหัวเราะเพื่อนตัวเองอีก ใช่สิ๊ มึงไม่ใช่กูนิ๊ ผมได้แต่ส่งสายคาดโทษไปให้มัน แล้วมันก็หยักไหล่ไม่สนใจ แล้วเดินหนีออกไปเลย แม่งผมจะร้องแล้วนะ T^T
“นายคนนั้นน่ะเข้ามานี่สิ” น่านไงซวยแล้วกู เสียงครูสมศรี
ผมก็เดินเข้าไปหาครูสมศรีอย่างก้มหน้าก้มตาน้อมรับชะตากรรม
“นายคนนั้นน่ะ มาสายไม่ใช่เหรอยังไม่เข้ามาอีก” อือ ผมก็เดินมาแล้วไง อยู่ตรงหน้าครูเนี้ย ผมมองหน้าครูสมศรี เหมือนครูไม่ได้พูดกับผม แถวนี้ก็ไม่มีใครนี่หว่า
“ยังไม่เข้ามาอีก!” เหมือนครูสมศรีจะโกธรแล้วครับ ผมยิ่งสงสัยเลยหันหลังกลับมองหาต้นตอของเรื่องนี้
ถึงบางอ้อเลย
“นาย!!!!!”
“พี่มาร์ค!! หวัดดีครับ ^^ ”
จบไปแล้วตอนที่ 1 สั้นไปมั้ยอ่า~
แล้วใครเรียกพี่มาร์คเอ่ย ไม่ต้องเดาคงรู้ 55555
เจอกันใหม่ตอนหน้าน๊า~
ฟิคเด็กบ้า
ความคิดเห็น