This love อาการแอบรัก [Boy love]

#แอบรักเบื้องต้น#

“หิวข้าวเว้ยยยย!!!”

“เสียงดังน่าไอ้วิน อายคนอื่นเขา”

“กูหิววว!!!”

ป๊าบ!

“โอ้ยย!!”หลังจากที่ผมแหกปากท้าทายอำนาจมืดคุณเพื่อนที่ชื่อโอ๊ต ผมก็โดนมันตบหัวเสียงดังชัดเจน หัวยุบยังวะ ลองลูบๆดูก็ยังโอเคไม่ยุบไม่นูน โล่งอกไปที ฮ่าๆ

                ขณะนี้เวลา11.40น. เป็นเวลาพักกลางวันของเด็กมัธยมปลายอย่างพวกผม พวกน้องม.ต้นน่ะขึ้นเรียนกันเกือบหมดแล้ว ผมและเพื่อนอีกสามคน อันได้แก่ เพื่อนโอ๊ต เพื่อนเอ็ม และเพื่อนกร เรากำลังเดินลงจากตึก3 ชั้น3 และตรงไปโรงอาหารของโรงเรียน ที่เริ่มโล่งเพราะม.ปลายส่วนใหญ่ยังไม่ลงมา ห้องผมมักเลิกเรียนเร็วแบบนี้แหละ

                “ป้าค้าบบ เก็ตตี้ไก่ทอดคาโบเหมือนเดิมม” เมื่อถึงโรงอาหารผมก็รีบวิ่งไปเกาะเคาน์เตอร์ร้านที่ 7 ทันที ซึ่งร้านนี้เป็นร้านอาหารพวก สปาเก็ตตี้ คัดสึด้ง อะไรทำนองนี้ เป็นร้านที่ผมกินบ่อยมาก ไม่ใช่ว่าชอบอาหารอิตาเลียนไรงี้หรอกนะ ที่ชอบกินเพราะมันไม่ติดเหล็กดัดฟันของผมไง กินข้าวแล้วเม็ดข้าวมันชอบไปยัดตลอด ขี้เกียจบ้วนปากน่ะครับ

                “อ้าว เดือนนี้มากินบ่อยนะเรา ”ป้าร้าน7 หันมายิ้มให้ผมแล้วเอาจานสปาเก็ตตี้ที่ราดเสร็จแล้วยื่นให้

                “ก็ผมติดใจฝีมือป้านี่ครับบ” ผมยิ้มกว้างจนเห็นยางสีแดงที่ผมเพิ่งไปเปลี่ยนมาเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วส่งแบงค์ยี่สิบพร้อมกับบัตรอาหารให้ป้าแกไป

                “แหม่ ปากหวาน”ป้าแกตีไหล่ผมทีนึงแล้วหันไปทำเมนูอื่นให้คนด้านหลังผมต่อ

                ผมเดินไปหยิบซอสมะเขือเทศที่หน้าร้านมาราดนิดหน่อยบนสปาเก็ตตี้ แล้วเดินไปวางจานบนโต๊ะที่พวกเพื่อนผมวางหนังสือจองไว้ตอนที่ผมวิ่งมาร้าน7

                “เฮ้ย ไอ้เอ็มซื้อไวจังวะ”ผมทักมันที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับข้าวราดแกงรอพวกผม

                “ความไวเป็นของปีศาจ ฮ่าๆ”มันบอกผมแล้วขำนิดๆ

                “เออๆ ไปซื้อน้ำกับกูหน่อยดิ”ผมดึงแขนลากมันไปร้านน้ำที่อยู่เคาท์เตอร์แรก ร้านขายน้ำโรงเรียนผมมันมีแยกสองอย่าง ขายน้ำเปล่ากับขายแข็งอื่นๆอย่างเช่นน้ำแดง น้ำชาเขียว มันจะมีสองแถวในเคาท์เตอร์เดียวกัน ช่วงนี้ผมเลิกดื่มน้ำหวานๆไม่มีประโยชน์พวกนั้นมาสักพักนึงแล้วครับ หันมาดื่มน้ำเปล่าแทนได้ประโยชน์กว่า เพราะอะไรน่ะหรอ .. มันมีเหตุผลสองข้อครับ อย่างแรกน่ะเพราะแถวซื้อน้ำมันไม่ยาวแบบแถวน้ำร้านข้างๆไง ยาวจะถึงถนนหน้าโรงเรียนล่ะ เวอร์ไปหรอ โทษทีแฮะๆ

ส่วนอย่างที่สอง ก็..

พลัก! ตุ้บ!!

“โอ้ยย! สัส!”ในตอนที่ผมกำลังเดินถือขวดน้ำเปล่านึกเหม่อๆกลับโต๊ะหลังจากซื้อน้ำกับไอ้เอ็มเสร็จ ก็มีใครไม่รู้เดินสวนมาชนผมอย่างแรง จนขวดน้ำเปล่าหลุดมือตกพื้นกลิ้งไปไหนไม่รู้ แล้วตัวผมก็ล้มคะมำหน้าจุ่มกระเบื้องโรงอาหาร

ไอ้นี่! ไม่ตายดีแน่มึง!

“เฮ้ย วินเป็นไรมากไหม!”ไอ้เอ็มที่เดินนำหน้าผมไปก้าวสองก้าววิ่งกลับมาพยุงผมให้ลุกขึ้นยืน

                ตัวไม่เป็นอะไรหรอก แต่ตอนนี้หงุดหงิดสุดๆ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ที่ตั้งกว้างไม่เดิน มาเดินห่าไรตรงนี้ ไม่รู้จักไอ้วินห้องสิบสามซะล่ะ!

“ไอ้เหี้ยนี่!”ผมสะบัดแขนไอ้เอ็มแล้วลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง ตะโกนด่าไอ้ตัวข้างหลังที่ชนผมแล้วเอาแต่ยืนมึนอยู่ข้างหลังผมไม่เข้ามาถาม ไม่ขอโทษ ไม่สำนึกอะไรสักอย่าง

“วิน ใจเย็นก่อน”เอ็มยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูผมให้ใจเย็น ผมดันไอ้เอ็มออกแล้วหันไปเผชิญหน้ากับไอ้สูงเปรตข้างหลัง

ไม่ยง ไม่เย็นมันล่ะโว้ย! งานมวยต้องมา!

“นี่มึง!! เดิ... ดะ.. เดิน... ”เสียงผมหายไปไหนหมดไม่รู้ ผมรู้สึกว่าตัวเองคอแห้งผาก มือที่กำหมัดแน่นมีเหงื่อซึมนิดๆ  หัวใจผมเต้นแรงขึ้นจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน ผมไม่กล้าแม้จะเงยหน้ามองหน้าอีกคน ผมกลัวเขาจะจำหน้าผมได้น่ะสิ ดันทำอะไรไม่ดีต่อหน้าเขาไปได้ ไอ้วินเอ้ย!

“เดินอะไร”คนตัวสูงตรงหน้าถามผมด้วยเสียงทุ่มต่ำเมื่อเห็นผมไม่พูดต่อ เขามองผมด้วยสายตาแบบไหนผมไม่รู้ แต่คิดว่าเขาอาจจะกำลังเคืองผมแน่เลย

“อ.. เอ่อ ไม่มีอะไรครับ”ผมโค้งให้เขาหลายๆที แล้วดึงแขนไอ้เอ็มที่ยืนยิ้มแห้งๆให้เขาคนนั้นวิ่งกลับโต๊ะตัวเองที่อยู่ห่างจากจุดเกิดเหตุประมาณสี่ห้าโต๊ะ

โอ้ยย โชคดีจังวะ เจอแบบใกล้ๆแบบนี้ โมเม้นนี้หายาก!

                บนโต๊ะมีไอ้โอ๊ต ไอ้กร นั่งรอผมสองคนอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งมันก็คงเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ไม่งั้นมันก็คงไม่มองผมด้วยสายตาล้อๆแบบนี้หรอก เชี่ย.. อย่ามองแบบดิ เขิน

                “จากเสือกลายเป็นแมวเลยนะมึง”ไอ้กรล้อผมคนแรกเลยครับพอผมนั่งลงเรียบร้อย

                “แค่ได้เดินชนกับพี่เขาทำไมมึงต้องทำหน้าฟินขนาดนี้ด้วยวะ”ไอ้โอ๊ตล้อผมต่อไอ้กรแล้วเอามือผลักหัวผม

                “กูก็อุตส่าบอกให้มึงใจเย็น เกือบได้ต่อยหน้าพี่เขาแล้วไหมล่ะ”ไอ้เอ็มบ่นพลางดูดน้ำเก๊กฮวยที่มันเพิ่งไปซื้อมากับผม

                ‘พี่เขา’ที่พวกนั้นกล่าวถึง หรือคนที่เดินชนผมจนล้มนั้นนะ คือ พี่โขน แล้วเขาก็เป็นเหตุผลอย่างที่สองที่ทำให้ผมหันมาดื่มน้ำเปล่าเพื่อดูแลตัวเอง แล้วก็เป็นเหตุผลที่ผมลงทุนอ้อนแม่ให้พาผมไปหาที่จัดฟัน พี่เขาเป็นเหตุผลทุกๆอย่างให้ผมเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง..

                “เพ้อเจ้ออะไรอยู่ในห้วงความคิดวะมึง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ท่าจะบ้า”โอ๊ตที่นั่งเท้าคางอยู่ตรงข้าม มองผมด้วยสายตาเอือมแล้วก้มตักข้าวมันไก่เข้าปาก

                “ป.. ปล่าวเว้ย”ผมปฎิเสธมันไป แล้วจับส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากบ้าง

                “ชอบพี่เขา ทำไมไม่ไปบอกตรงๆ”เอ็มที่นั่งข้างผมหันมาถาม

                ป๊าบ!

                “เบาๆไอ้สัส! เดี๋ยวใครได้ยินแล้วเอาไปบอกพี่แก”ผมตบหัวมันไปทีนึงเป็นการเตือน แล้วหันมาม้วนสปาเก็ตตี้กินต่อ

                “โอ้ยย ขี้เลื่อยในหัวกูกระเด็นหมด”มันบ่นพลางลูบหัวไปมา

                “กินข้าวของมึงไปเลย แล้วนั่งเงียบๆเหมือนไอ้กรบ้าง”ผมหันไปจับช้อนไอ้เอ็มตักข้าวแล้วเอายัดใส่ปากมันคำใหญ่

“ไอ้เอี้ยอิน(ไอ้เหี้ยวิน)”มันด่าผมทั้งๆที่ข้าวเต็มปากมันนั่นแหละ

                กลุ่มพวกผมเป็นแบบนี้เสมอครับ โวยวายเสียงดังตลอดเวลา ตบตีกันไปมาเป็นเรื่องปกติ อยู่ด้วยกันมา3ปีตั้งแต่ม.2 ตอนม.1 พวกผมอยู่กันคนล่ะกลุ่มเลยครับ แล้วต่างคนก็ต่างเข้ากับกลุ่มของตัวเองไม่ได้เลยแตกต่างจากคนในกลุ่ม จนในที่สุดก็โดนเด้งออกจากกลุ่ม แล้วพวกผมก็เลยได้มาเจอกัน พวกเราสนิทกันมาก ในขณะที่พอขึ้นม.4 กลุ่มอื่นๆก็แตกแยกไปคนล่ะทาง แต่พวกผมกลับมีเส้นทางที่ชอบมาทางเดียวกันซะงั้น เลยได้มาเรียนสายเดียวกันในห้องสิบสาม

นั่งนึกความหลังสักพักผมก็กินสปาเก็ตตี้ไปเกือบครึ่งจาน รู้สึกหิวน้ำแฮะ มองไปทั่วโต๊ะก็ไม่เห็นน้ำที่ผมซื้อมาตอนไปกับไอ้เอ็ม อ้าว.. ไปไหนวะ

“ไอ้เชี่ยโอ๊ต มึงเอาน้ำกูไปใช่ไหม!”ผมตะโกนชี้หน้ามันแบบหาเรื่องสุดๆ

“อ้าว ไอ้วิน มึงนี่ความเสื่อมหรอวะ ก็ที่รักมึ... ”ไอ้โอ๊ตวางช้อนแล้วหันมามองผมเอื่อมๆ แต่จู่ๆมันก็เหลือบไปมองด้านซ้ายแล้วหยุดพูดซะเฉยๆ

“ที่รักกูทำไม!!”ผมมองมันงงๆแล้วตะโกนถาม

ตุบ!

ผมสะดุ้งตกใจหันซ้ายไปเจอพี่โขนที่เป็นคนกระแทกขวดน้ำเปล่ากับโต๊ะกินข้าวที่พวกผมนั่งอยู่จนเกิดเสียงดัง พ.. พี่โขนนิ โชคดีจังวันนี้เจอตั้งสองครั้ง แถมได้เจอแบบใกล้ๆตัวๆแบบนี้ กูฟิน..

เอ้ย!ไม่ใช่ประเด็นป่ะวะ

“ม.. มีอะไรครับ?”ไอ้เอ็มใจกล้าถามพี่เขาไป หรือพี่เขาไม่พอใจตอนกูเดินชนกับเขาวะ

“คือพี่ ตอนนั้นผม-”ผมรีบลนลานจะพูดขอโทษพี่แก

ไม่อยากโดนเกลียดตอนนี้..

“...เอาไปล้างมาให้”พี่โขนเหลือบมองไอ้เอ็มแปบนึงแล้วหันมองจ้องผม เขาไม่ฟังผมพูดให้จบก็พูดขัดผมขึ้นมา

พี่โขนพูดจบก็เดินออกจากโรงอาหารไปเลย ไม่มีการขยายความใดๆทั้งสิ้น

“เชรดดด มีการเก็บขวดน้ำแล้วเอาไปล้างให้ด้วยวะ”ไอ้เอ็มหันมาแซวผมแบบเงียบๆทันทีที่พี่โขนเดินไปไกลพอ

สงสัยกลัวผมตบอีกรอบ

“หึหึ ทีนี่รู้ยังว่าขวดน้ำมึงอยู่ไหน ฟายย” ไอ้โอ๊ตว่าแล้วก็ก้มกินข้าวในจานต่อ

“ชีวิตแอบรักของมึงนี่ชักเริ่มมุ้งมิ้งล่ะ”ไอ้เอ็มหัวเราะคิกคักแล้วปล่อยให้ผมอยู่ในห้วงสีชมพูคนเดียว

“อ.. เออน่า”ผมนั่งมองขวดน้ำที่เปียกชุ่มจากการที่พี่โขนเอาขวดไปล้างยิ้มๆ พลางใช้นิ้วแตะๆตรงที่พี่โขนจับเมื่อกี้

พี่แม่ง.. ให้ความหวังวะ

ฟินน