song ทำนองรัก...ชั่วนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #6 : chapter 6

Song ทำนองรัก...ชั่วนิรันดร์
 

ในคืนวันนั้นหลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารกันเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ซองมินเดินเข้ามายังห้องอนอนของตัวเองที่คนของเจ้านายใหม่ของเขาเตรียมไว้ให้ ร่างอวบเดินตรงไปยังระเบียงของห้องที่มีวิวเป็นสวนหลังบ้านในยามค่ำคืนที่แสงจันทร์กระทบกับต้นไม้สะท้อนเป็นเงาวัววาวแลดูสวยงามใบหน้าหวานท้าวคางกับระเบียง ตาหวานมองไปที่ดวงจันทร์พลางนึกคิดเรื่องราวในอดีตระหว่างเขากับน้องชาย แต่มันก็มีแต่ความทรงจำเลวร้ายที่หลงเหลืออยู่ในจิตใต้สำนึกของซองมิน ณ ตอนนี้ แต่จู่ๆเสียงที่คุ้นเคยได้ดังออกมา 
'จบนายเนี่ย.......หอมดีนะ' คำพูดของคยูฮยอนที่พูดเอาไว้เมื่อหลายชั่วโมงก่อนเรียกให้ใบหน้าแดงก่ำ นิ้วสวยแตะไปยังจุดที่เป็นรอยรักที่ริมฝีปากอย่างเขินอาย
เพล้ง!!!!!!
เสียงกระจกหน้าต่างบานใหญ่ดังขึ้นจากข้างล่างพร้อมกับเสียงฝีเท้าคนนับสิบวิ่งไปยังต้นเสียงเรียกสติของซองมินให้กลับคืนมา ร่างอวบเดินตามหาต้นเสียงอย่างช้า เมื่อร่างอวบค่อยๆก้าวลงบันไดเผยให้เห็นคนร่างสูงที่นอนจมกองเลือดที่ละน้อยๆตามสเต๊ปของขั้นบันได้วนสีทอง  คยูฮยอนนอนจมกองเลือดท่ามกลางหมู่ลูกน้องมุง มือหนากุมหัวด้วยความเจ็บปวดท่ามกลางเสียงลูกน้องที่ปัดภาระการทำแผลให้ร่างสูง ซองมินเดินแหวกเข้ามาในฝูงคน แขนนิ่มประคองร่างสูงที่ไร้เรี่ยวแรงให้ลุกขึ้นมาจากพื้นแขนสวยบังคับให้อีกฝ่ายเอาแขนมาพาดบ่าของของตนก่อนที่จะประคองคนเจ็บขึ้นห้อง เมื่อมาถึงห้องซองมินพาคยูฮยอนมานั่งที่เตียงนอนในห้องนอนของตัวเอง ถ้วยแก้วสีใสบรรจุด้วยน้ำใสเย็น พร้อมกับผ้าสีขาวละมุนที่จมอยู่ในชาม ผ้าเย็นถูกบิดน้ำให้ออกคงเหลือเพียงแค่ไอความเย็นที่แผ่ออกมาจากผ้าซับบริเวณที่เป็นแผลขนาดใหญ่ เมื่อผ้าเย็นสัมผัสกับาดแผลตาคมหลับตาปี๋ มือหนากำแน่นด้วยความเจ็บปวด เมื่อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดทำให้ต้องเปลี่ยนผ้าและเปลี่ยนน้ำอยู่เสมอเมื่อทำความสะอาดแผลเรียบร้อยผ้าก๊อชสีขาวเรียบนุ่มพันรอบศรีษะใหญ่ใบหน้าหวานเอื้อมเข้ามาใกล้เพื่อความเรียบร้อยของการพันแผล ตาคมช้อนตามองแววตาของอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มจางๆ 
"อุ้ย"เสียงอุทานดังขึ้นเมื่อมือหนาดึงอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแต่ทว่าเมื่อแรงของร่างสูงมีมากจนยั้งไม่อยู่ทำให้ร่างอวบเซลงมาทับกับคนดึงจมูกสวยแนบชิดกับอีกฝ่ายตากลมเบิกกว้างกับการกระทำของตัวเองเสียงลมหายใจพร้อมกับลมร้อนที่ปะทะเข้ากับใบหน้าหวานเป็นจังหวะๆ
"หอม^^"เสียงที่เบาๆลอดเข้าโสตประสาทของซองมินทำให้เขารีบดันตัวออกจากอีกฝ่ายที่ยิ้มอย่างพอใจ
"เสร็จแล้ว...ผมขอตัว"ซองมินทำท่าจะไปเปิดประตูเพื่อตัดบทแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาคิดได้นี่มันห้องของเขาเองนี่นา...ใบหน้าหวานหันมามองคยูฮยอนที่ยักคิ้วอย่างกวนๆ
"ผมอยากนอนแล้วครับ"
"แหมพูดเยอะขึ้นแล้วนะ"ร่างสูงแซวอีกฝ่ายที่เหมือนจะลืมตัว ใบหน้าหวานก้มหน้าเงียบไม่ไหวติงอีกครั้ง ร่างสูงค่อยๆก้าวเดินมาหาอีกฝ่ายช้าๆ
"ฉันชอบให้นายพูดเยอะๆ...น่ารักดี^^"คำพูดทิ้งท้ายของร่างสูงทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นผิดปกติใบหน้าหวานหันตามอีกฝ่ายที่ออกจากห้องไปก่อนที่จะปิดประตู ซองมินหย่อนก้นนิ่มลงช้าๆบนเตียงนอนตาหวานหันไปมองบริเวณที่คยูฮยอนนั่งเมื่อสักครู่ มือสวยคลำไปตามบริเวณนั้น
"คนอย่างนายไม่น่าโดนหมายหัวได้เลยนะ"เสียงพูดกับตัวเองที่แผ่วเบาเรียกรอยยิ้มน้อยให้ออกมาจากคนที่ได้ชื่อว่าผู้ที่ไร้ความรู้สึกออกมาได้ แต่ทว่ามันก็ไม่ได้นานนักหรอกเมื่อภาพที่น้องของตัวเองต้องจองจำในคุกใต้ดินที่มืดมิดมาแทนแววตาของซองมินกลับเปลี่ยนไป มือสวยที่ใช้คลำเตียงเมื่อสักครู่ยกขึ้นมาระดับสายตาพร้อมกับมืออีกข้างที่ช่วยทำแผลให้กับร่างสูงผู้ที่เป็นเหมือนกุญแจอิสรภาพ 

 

'มือนี้ที่เคยช่วยนาย ต่อจากนี้มีไว้สำหรับปิดชีวิตนาย...โจว คยูฮยอน'