song ทำนองรัก...ชั่วนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3

พี่ซองมิน.......พี่ซองมิน........

พี่ซองมิน.......พี่ซองมิน........

เสียงของน้องชายที่ดังวกวนอยู่ในสมองของซองมินในขณะที่เขากำลังก้าวออกจากองการณ์ภายใต้ชุดสูทสีดำแลดูสะอาดเรียบร้อย มือนิ่มทำการเปิดประตูรถสปอตสีเงินคันหรูของบริษัทก่อนที่กายอวบจะสอดกายเข้าไปในตัวรถทางด้านหลังโดยมีคนขับรถอยู่ข้างหน้า

ตลอดระยะทางจากต้นสายจนถึงปลายทางซองมินได้เพียงแต่นั่งก้มหน้าอยู่กับตัวเอง ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของลมหายใจที่ออกมาจากโพรงจมูกสวย ครืด~ ครืด~ ตาหวานเคลื่อนสายตามองไปยังโทรศัพท์ของตัวเองที่วางไว้อยู่ข้างๆก่อนที่มือนิ่มจะหยิบมันขึ้นมาดูว่าใครโทรมา นิ้วสวยทัชปุ่มรับสายตามด้วยข้อมือสวยที่สอดเครื่องผ่านลูกผมสีทองสวยเข้าไปแนบกับใบหู 
"....."
"หึฉันจัดการเกี่ยวกับข้อมูลส่วนตัวของนายเรียบร้อยแล้วนะ...มันแต่งออกมาได้ดีเลยทีเดียวเหลือเพียงแค่แกที่ต้องอย่าให้มันจับได้ล่ะ...นายคงรู้ดีว่าท่าพลาดจะเกิด"
"ครับผมทราบ"ตู๊ด! ตู๊ด! เสียงหวานที่สวนกลับไปก่อนที่จะกดปิดสายเรียกให้ใบหน้าหวานเย็นชายิ่งกว่าเดิม แววตาแห่งความมุ่งมั่นและความเจ็บแค้น มือนิ่มกำโทรศัพท์แน่นเพียงแค่ระบายอารมณ์แทนที่จะสื่อทางสีหน้า แววตา ที่เย็นยิ่งกว่าอสูรกายแช่แข็ง 


รถสปอตถูกขับเคลื่อนมาหยุดที่หน้าประตูแก้วของตึกประมาณ 15 ชั้น มีผู้รักษาความปลอดภัย(รปภ.)ยืนขนาบข้างประตู สายตาหวานที่กวาดมองสิ่งรอบตัวผ่านกระจกรถติดฟิลม์กันแดดดำสนิทจนคนภายนอกไม่สามารถมองผ่านเข้ามาเห็นได้ ขาเรียวค่อยๆก้าวออกมาจากตัวรถเผยให้เห็นร่างกายอวบภายใต้ชุดสูทซึ่งเป็นจุดสนใจของหมู่คนจำนวนมาก  ซองมินไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกับสถานการณ์เบื้องหน้า 
 

 

เพราะความรู้สึกดีที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
มันถูกปิดตายไปนานแล้ว
........................................................................
 

ซองมินเดินเข้ามาในลิฟต์แก้ว ตาหวานช้อนตามองตัวเลขชั้นหลังจากที่ก้มหน้าเดินมาตลอด นิ้วสวยกดไปยังเลขเยอะสุดของแป้นแต่ทว่าไม่ก็ไม่เป็นผล ไม่ว่าร่างอวบจะกดกี่ทีกี่ทีตัวลิฟต์ก็ไม่ได้ขยับเขยื่อนเลยสักนิด ตาหวานกวาดตาหาวิธีใช้ลิฟต์ซึ่งอยู่ด้สนบนของแป้นซึ่งเขียนไว้ว่าจะต้องใช้บัตรประจำตัวพนักงานแตะที่เครื่องสแกนก่อนแล้วจึงจะสามารถกดลิฟต์ได้ซึ่งมันก็เป็นปัญหาใหญ่มากสำหรับคนร่างอวบในตอนนี้.....แต่ว่าโชคก็ย่อมเข้าข้างคนเสมอเมื่อมีพนักงานคนหนึ่งเป็นผู้หญิงภายใต้ชุดเดรสสีดำซึ่งแตกต่างจากพนังงานคนอื่นที่แต่งชุดฟอร์มของบริษัท
"เออ...คือ"
"มีไรให้ช่วยไหมคะ"อีกฝ่ายเป็นฝ่ายถามก่อนเมื่อเห็นว่าซองมินมีท่าทีจะขอความช่วยเหลือ
"ช่วยกดลิฟต์ให้ผมหน่อย...ชั้นสูงสุด"เสียงเรียบเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอิ่มที่ขยับเพียงเล็กน้อยโดยที่ไม่เห็นฟันขาว
"อ..อ่อค่ะ...ว่าแต่คุณไปทำอะไรที่ชั้นนั้นคะ?"ฝ่ายหญิงตามศักยภาพมนุษสัมพันธ์ดีแต่ตรงข้ามกับอีกฝ่ายที่มองตรงไปยังประตูลิฟต์ที่ไม่มีอะไรให้ดูไร้ซึ่งการขยับตัวและเสียงตอบรับคำถามที่ถามออกมาได้ประมาณ 5 วินาทีซึ่งฝ่ายหญิงเองก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอบุคคลที่มีนิสัยแบบนี้

เมื่อถึงชั้น5 ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกโดยซองมินเป็นฝ่ายเดินออกไปก่อนโดยที่ไม่กล่าวอะไรกับอีกฝ่ายที่ตามมาด้วย ซองมินค่อยๆสาวเท้าเดินตรงมายังประตูไม้แกะสลักสวยงามบานใหญ่เมื่อร่างกายอวบมาถึงหน้าประตู ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองตรงจากการที่เดินก้มหน้ามาโดยตลอด

โจว  คยูฮยอน..........ฉันมาหาแกแล้ว.............
ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีกครั้งสร้างความหงุดหงิดใจให้กับผู้รับสายไม่ใช่น้อย
"......"
"หึหึ...ซัฟเฟอร์ ฉันติดต่อกับคนในไว้ให้แล้วเขาจะเป็นคนที่ช่วยแกในเรื่องของการเข้าถึงตัวคยูฮยอน แต่ก็แค่วันนี้เท่านั้น"
"ครับ...ดี...เกะกะ"ตู้ด! ตู้ด! ร่างอวบกดปิดสายก่อนที่จะเปลี่ยนเส้นทางเดินจากการที่เปิดประตูไปเผชิญหน้ากับเป้าหมายเป็นระเบียงของชั้นก่อนที่มือนิ่มที่กำโทรศัพท์ไว้ยื่นออกมาพร้อมกับปล่อยให้เครื่องสื่อสารล่วงดิ่งลงสู่พื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ตาหวานไร้ชีวิตก้มมองดูเบื้องล่างเพื่อดูสภาพของสิ่งที่เป็นเศษผงไปเสียแล้ว
ซองมินเดินเร็วตรงมายังประตูซึ่งมีชายชุดดำยืนคอยอยู่ซึ่งเขาเป็นฝ่ายเดินตรงเข้ามาหาซองมินมือสากของอีกฝ่ายจับบ่าแสดงความสนิทเหมือนเป็นการทักทาย 
"เอาออกไป"
"ห๊า?"
"มือ...นาย"ซองมินเอ่ยออกมาแบบเรียบๆโดยที่ใบหน้าหวานยังคงมองไปยังประตูทำให้อีกฝ่ายชักมือกลับด้วยความกลัวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเปิดประตูให้คนร่างอวบเดินเข้าไป  เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายร่างสูงโปร่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหันมาทางประตูกลางห้องกว้างที่ตกแต่งแบบไม่เยอะมากแต่ดูโมเดิร์น 
"สวัสดีครับ...ท่านประธาน"
"หวัดดี"ร่างสูงทักทายตอบผิดกับที่เขาทักทายกับคนร่างอวบ
"นั่นใคร?"ร่างสูงถามโดยที่ยังคงก้มหน้าอยู่กับงานบนโต๊ะที่กองเป็นภูเขา
"นี่คือพนักงานมาสมัครงานชื่อ ลี ซองมินครับท่านมาจากบริษัทยักษ์ใหญ่ครับ"
"ถ้าใหญ๋จริงจะมาทำงานที่นี่ทำไม...เล็กก็เล็ก...งานก็เยอะ"
"ก็...ก็..."อีกฝ่ายที่ทำหน้าที่คล้ายจะเป็นล่ามถึงกับตอบไม่ออก ใบหน้าหวานยังคงมองไปยังร่างสูงที่ก้มหน้าทำงาน   เมื่อคำถามที่รอคำตอบยืดเยื้อไปนานเรียกให้ร่างสูงต้องวางปากกาลงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานที่กำลังมองเขาด้วยสายตาที่ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งสิ้นเช่นกัน
"ฉันถามนายว่า...นายจะย้ายมาทำไม"ร่างสูงทวนคำอีกครั้ง
"......." จากการที่ซองมินไม่ตอบคำถามที่เป็นคำถามเดิมที่รอบที่2ทำให้ร่างสูงมองเค้นไปยังอีกฝ่ายให้ตอบออกมาแต่การที่จะใช้สายตาในการบังคับนั้นไม่ได้ผลกับซองมินแม้แต่น้อย มือหนาของเจ้านายยกขึ้นสะบัดออกเพื่อไล่ให้ล่ามที่ไม่เกี่ยวออกไปจากห้องจนตอนนี้คงเหลือเพียงแค่เขากับลูกน้องคนใหม่
"ลี ซองมิน ฉันถามนายจะตอบไหม"
"....."
"ตอบไหม"
"...."
"โอเค้!!!~...ได้ งั้นฉันรับนายเข้าทำงาน"
"ครับ"คำตอบที่สั้นกะทัดรัดออกจากปากเรียกให้อีฝ่ายเริ่มอยากจะค้นหาตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายที่กำลังจะมาทำงานใหม่มากขึ้นไปอีก
 

"โจว...คยูฮยอน นายจะต้องเสียใจ"
"ที่จะเป็นเป้าหมายให้ฉันเชือดง่ายๆ!!!!"