Cloze Friend

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER III ความสุข

ความสุขที่ 1….

จากวันที่ผมได้รับใบจบการศึกษาไปแล้วนั้น แต่ช่วงเวลาในสมัยอนุบาลของผมยังไม่จบ ผมกับเพื่อนๆรวมถึงนักเรียนคนอื่นยังคงต้องเรียนต่อให้จบปีการศึกษา ซึ่งตอนนี้เพิ่งจะเดือนกุมภาพันธ์เอง อีกตั้งเดือนหนึ่งแหน่ะ ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมรู้สึกมีความสุขถึงแม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แต่ผมจะทำให้มันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ยาวนานที่สุด

หลังจากวันนั้นได้ไม่นาน

เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นเป็นเวลาแห่งการเลิกเรียน เวลาในตอนนั้นก็ราวๆบ่ายสาม  โดยปกติแล้วผมกับเพื่อนๆในก๊วนจะลงมาเล่นด้วยกันจนกว่าจะถึงเวลาของเด็กเย็น แต่ทว่าวันนี้ผมกับเพื่อนชายในก๊วนติดธุระบางอย่างจึงทำให้วันนี้ผมต้องปฏิเสธที่จะเล่นกับแชมเปญและตูมตามหนึ่งวัน แต่ว่าแชมเปญไม่ได้โกรธผม เธอส่งยิ้มให้ผม แล้วบอกกับผมว่า เธอไม่เป็นไร เธอจะไปเล่นเพื่อนของเธอที่อยู่ห้องเดียวกันก็ได้ ซึ่งผมก็โอเค ขณะที่ผมกำลังทำงานอยู่ให้ห้องของคุณครู มีเพื่อนซึ่งคาดว่าน่าจะอยู่ห้องดียวกันกับแชมเปญวิ่งหน้าตั้งมาทางผม ผมคิดว่าเขาคงเหนื่อยมาก เพราะใบหน้าของเขาแดงก่ำ เม็ดเหงื่อจำนวนหลายหยดไหลลงมาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน เขาวิ่งมาหยุดตรงหน้าพวกผมก่อนที่จะหอบด้วยความเหนื่อย เขาบอกผมด้วยสีหน้าที่ตกใจว่า มีเพื่อนจากกลุ่มอื่นมาแกล้งแชมเปญกับเพื่อนๆของเธอ ทันทีที่พวกผมได้ยิน พวกเราก็รีบวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ พอพวกผมมาถึง สิ่งที่ผมเห็นในตอนนั้นไม่ต่างอะไรจากเขาบอกเลย แชมเปญกับเพื่อนของเธอกำลังถูกแกล้ง ผมสังเกตเห็นน้ำตาของแชมเปญที่ไหลออกมาเล็กน้อย ในใจผมตอนนั้นคือ ผมยอมไม่ได้ ผมต้องช่วยเธอ เพราะเธอเป็นเพื่อนของผม...เป็นเพื่อนของเรา  แต่ที่น่าตกใจคือขณะที่ผมกำลังมองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วง พีค ชายที่เงียบที่สุดในกลุ่มของผมก้าวออกมาข้างผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง เขาก็ดูเหมือนจะโกรธ เขาตะโกนเรียกพวกที่มาแกล้งแชมเปญพร้อมกับบอกให้เลิกแกล้ง ไม่อย่างนั้นเขาจะไปฟ้องครูให้มาลงโทษ แต่ใช่ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะหยุด พวกเขายังคงแกล้งแชมเปญต่อ

“จะหยุดไหมมมมมมมม” ในที่สุดเสียงที่ดังกึกก้องดังมาทางข้างหลังผม ซึ่งผมมั่นใจมาก ว่ามันเป็นเสียงกีกี้ ไจแอนท์ประจำกลุ่มของเรา เขาก็ดูจะเดือดมากกว่าผมกับพีคอีก เสียงของเขาสะกดการเคลื่อนไหวของเจ้าพวกนั้นได้

“ถ้าพวกนายไม่ไป...เราจะโมโหแล้วนะ กลับไปเล่นที่ที่ของตัวเองเลย!!!” โอ๊ะ! ท่าทางกีกี้จะโมโหแรงนะ ทำเอาเด็กพวกนั้นวิ่งหางจุกตูดเลย จากภาพที่ผมเห็นแชมเปญโดนแกล้ง ในตอนนี้ภาพที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นภาพของเพื่อนรักของผมทุกคนกอดคอกันและปลอบแชมเปญให้หยุดร้องไห้  พวกเราเป็นเพื่อนที่พร้อมจะปกป้องกันเสมอ ผมคิดว่าพวกเราคงจะรู้จัก “เพื่อน” ได้อย่างถ่องแท้แล้วหล่ะ

ความสุขส่งต่อ...

แระแล้ว วันวาเลนไทน์ ก็มาถึง ผมคิดว่าเป็นอีกวันหนึ่งเลยที่โรงเรียนของเราจะครื้นเครงเป็นพิเศษ มันเป็นวันแห่งสีชมพู ก็ดูสิ แม้แต่ห้องของผมยังถูกตกแต่งด้วยสีชมพูเลย ในตอนนั้นผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่า วันวาเลนไทน์จะมีขึ้นเพื่ออะไร แต่ผมคิดว่าคงมีผมเพียงคนเดียวที่ไม่เข้าใจ เพราะดูเหมือน พีคและกีกี้ก็มีดอกไม้มาโรงเรียนเหมือนกัน ด้วยความสงสัยผมจึงเดินไปถามครูประจำชั้นของผม เธอบอกว่า วันวาเลนไทน์เป็นวันแห่งความรัก ถ้ารักใครชอบใครก็แสดงความรักต่อเขา คนนั้นอาจจะด้วยสิ่งของหรือช๊อกโกแลตก็ได้แล้วแต่เราสร้างสรรค์เลย  คำพูดของครูทำให้ไอเดียบางอย่างผุดขึ้นในหัวของผม เย็นวันนั้น ผมขอให้หม่าม๊าของผมซื้อดอกกุหลาบให้ผมสองดอก ซึ่งม๊าของผมก็สงสัยว่าเอาไปทำอะไร ตอนนั้นผมบอกม๊าว่าผมจะเอาไปให้คุณครูที่โรงเรียน หม่าม๊าของผมก็พยักหน้าแล้วบอกผมว่า ตอนเช้าจะแวะจอดซื้อให้นะ จะได้ได้ดอกสวยๆ ผมที่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกมีความสุขที่สุดเลย อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง.......

แระแล้ววันนี้ก็มาถึง ผมคิดว่าผมในตอนนั้นคงตื่นมาปลุกพระอาทิตย์ด้วยซ้ำ ก็คนมันตื่นเต้นอ่ะเนอะให้ทำไงได้ ผมรีบปลุกม๊าของผมให้ตื่นเร็ว วันนั้นเป็นวันเดียวที่ผมมาโรงเรียนเช้า วันอื่นๆหน่ะเหรอ ไม่เกือบสายก็สายเลยครับ วันนี้ผมมาโรงเรียนพร้อมกับกุหลาบสองดอก ในตอนกลางวันผมเดินไปหาคุณครูประจำชั้น ผมบอกว่าครูว่า ผมมีอะไรจะให้ พร้อมกับส่งยิ้มให้คุณครู เธอจึงหันมามองหน้าผม ก่อนที่ผมจะยื่นดอกกุหลาบสีแดงดอกหนึ่งให้กับเธอ “แฮปปี้วันวาเลนไทน์นะครับครู” ผมเห็นรอยยิ้มของครูบนใบหน้าของเธอ เธอดุมีความสุขมาก เขาบอกผมว่าเขารักผม และอยากให้ผมเป็นเด็กดี ผมก็น้อมรับโดยดีก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป......

พอตกเย็น หลังจากที่พวกผมทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ผมหยิบดอกกุหลาบสีแดงสวยงามจากข้างหลังของผมพร้อมกับส่งมันให้กับเธอ...แชมเปญ เธอรับดอกกุหลาบของผมพร้อมกับส่งยิ้มให้ก่อนที่จะกล่าวขอบคุณผม วันนั้นผมบอกเลยว่า

ผม...โคตรมีความสุขเลย!!!!

จากใจนักเขียนสู่อ้อมกอดนักอ่าน

ฝากติดตามผลงานแล้วก็คอมเม้นท์กันเยอะๆน้าาา เก๊ารออยู่

ขอบคุณค่าาา ^3^