Cloze Friend

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER II เด็กเย็น

กลุ่มของผมตอนแรกก็ไม่ได้สนิทกันมากมาย เป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมห้องกันเท่านั้น ผม พีคและกีกี้อยู่ห้องเดียวกัน ส่วนแชมเปญอยู่อีกห้องนึง ชีวิตผมตอนนั้นนี่แบบ ปลีกตัวสุดๆคุยกับใครได้เกินวันนี่ผิดปกติและ แต่อะไรที่ทำให้ผมกับเพื่อนๆมาสนิทกัน นั่นเป็นเพราะว่าแม่ของผมทำงานเลิกเย็น กว่าจะมารับผมได้ก็เกือบจะหกโมงละ ซึ่งอนุบาลในตอนนั้นเลิกประมาณบ่ายสามซึ่งอีกสามชั่วโมงผมจะทำอะไรละ แม่มารับเย็นโรงเรียนก็ดันเลิกเร็ว อย่างนี้ผมก็แย่สิ แม่ของผมจึงให้ผมเป็น "เด็กเย็น" (เด็กที่ผู้ปกครองมารับหลังสี่โมง)และบังเอิญที่ว่าพ่อแม่ของทุกคนก็ทำงานดึกจนมารับพวกเขาไม่ทันสี่โมงเช่นกัน ทำให้ผมและพวกเขากลายเป็นเด็กเย็น วันแรกๆของการเป็นเด็กเย็นยังคงไม่คุ้นเคยพวกเราถูกจับมานั่งด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน(ผู้หญิงแยกนะ อย่าคิดลึก) กินข้าวด้วยกัน มีเหตุการณ์อย่างนี้ในทุกๆวันหลังสี่โมงเย็น จนกลายเป็นความคุ้นเคย ผมกับพวกเขาเองก็เช่นกัน พวกเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ คุยกันมากขึ้น เล่นด้วยกันมากขึ้นจนสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม่รู้ตัวเลย รู้ตัวอีกทีก็พวกเขากลายเป็นคนที่ผมสามารถคุยได้ทุกเรื่อง

เวลาสี่โมงเย็น

เสียงปรบมือของคุณครูดังก้องทั่วสนามเป็นสัญญาณว่า ได้เวลาของเด็กเย็นแล้ว ผม พีคและกีกี้ถูกเรียกตัวไปอาบน้ำ พวกเราสามคนอาบน้ำด้วยกันอย่างนี้ทุกวัน ก็ตอนเด็กอ่ะเนอะไม่มีความอายในหัวหรอก ตอนนั้นคงจะสาดน้ำใส่กัน เล่นกันจนลื่นล้มในห้องน้ำ แล้วยังไงล่ะ ก็โดนตีไปตามระเบียบสิ ผม พีค     กีกี้ แชมเปญและรุ่นน้อง กู๊ดและตูมตามมานั่งกินข้าวเย็นที่โรงอาหาร ตอนนั้นคุณครูจะจัดอาหารเป็นถาดๆให้พวกเราคนละถาดอาหาร ในแต่ละวันก็จะแตกต่างกันออกไป แต่ไอที่มีทุกวันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากผักสีเขียว ผัก เป็นสิ่งที่ผมและเพื่อนๆปรารถนาที่จะกินน้อยที่สุด ไม่เคยอยากกินเลยก็ว่าได้ แต่คิดสภาพสิ มีครูนั่งประกบข้างๆเนี่ย ไม่อยากก็ต้องอยากแหละ มองแรงซะ ครูบอกว่ากินผักแล้วจะแข็งแรง ตัวสูง นี่ผมกินมานานแล้วผมก็ไม่ได้มีความสูงเพิ่มสักเซนต์เลย แชมเปญเป็นคนเดียวที่ยอมกินผักแต่เธอก็ไม่ได้ถึงกับโปรดปรานมากนัก เขาสอนผมให้กินผัก เกลี้ยกล่อมผมจนสำเร็จ ผมก็ยอมกินผักแต่โดยดี แชมเปญส่งยิ้มให้ผมทุกครั้งที่ผมกินผัก แลดูเหมือนเธอเป็นพี่สาวของผม ทั้งๆที่ผมกับเธอก็อายุเท่ากัน หลังจากวันนั้นเธอก็เริ่มคุยกับผม เล่นกับผมมากกว่าขึ้น จากลุคเงียบๆของเธอ ทำให้ผมคิดว่ามันไม่ใช่ เธอออกจะร่าเริง สดใส ขี้เล่นซะด้วยซ้ำ ดูๆไปเธอก็...น่ารักดี

พวกเราเป็นเด็กเย็นกันตั้งแต่อนุบาลสองจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงอนุบาลสาม พวกเรากลายเป็นพี่ใหญ่รุ่นจิ๋วของโรงเรียน การเป็นเด็กเย็นยังคงเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์กันอยู่เช่นเคย  ในทุกๆปีโรงเรียนของเราจะมีการจัดการแสดงของเด็กๆอย่างเรา ที่โรงละคร ซึ่งแลดูอลังมากกกกกกก พอดีว่าพวกเราได้อยู่ห้องเดียวจึงได้ทำการแสดงชุดเดียวกัน ในวันนั้นผมภายใต้ชุดสูทสีดำ แลดูสง่าเดินออกมาจากห้องเก็บตัวนักแสดงชาย ร่างของแชมเปญถูกปกคลุมด้วยชุดราตรีสีชมพูดูน่ารักเดินมาอยู่ตรงหน้าผม เธอถามผมว่า ผมตื่่นเต้นไหม? ตอนแรกผมก็ตื่นเต้นอยู่หรอกนะ แต่ว่าเวลาที่ผมเห็นหน้าเธอแล้ว ผมรู้สึกสบายใจ  การแสดงในวันนั้นผ่านไปด้วยดี พวกเรารู้สึกแฮปปี้มากๆ ยิ่งพ่อแม่ของพวกเรานะ เอาแต่ถ่ายรูปพวกเรากันใหญ่ตามประสาพวกเขา

เมื่อเวลาในค่ำคืนแห่งความสุข ณ โรงละครได้ดำเนินมาถึงพิธีสำคัญ คือพิธีจบการศึกษาของเด็กชั้นอนุบาลสาม ซึ่งผู้อำนวยการโรงเรียนจะเป็นผู้มอบใบจบการศึกษาให้แก่นักเรียนทุกคน ผมเองก็ได้รับเช่นกัน แม้ภายนอกผมจะยินดีว่าผมนั้นจะก้าวเข้าสู่รั้วประถมศึกษาอย่างภาคภูมิใจ แต่ในใจของผมมันบอกเพียงว่า เวลาแห่งความผูกพันของเพื่อนๆในก๊วนค่อยๆน้อยลงทุกที ผมอยากให้ค่ำคืนนั้นเป็นค่ำคืนที่ยาวนาน และอยากให้พวกเราอยู่โรงเรียนเดียวกันแบบนี้ ตลอดไป ผมคิดว่า พวกเขาเองก็คงจะคิดแบบผมเช่นกัน  แต่เสียดายที่มันคงเป็นไปไม่ได้  สักวันหนึ่ง...เราคงต้องแยกจากกัน

จากใจนักเขียนสู่อ้อมกอดนักอ่าน

เม้นท์ได้นะ ติชมได้นะ เก๊าอยากได้กะลังใจ><

ฝากติดตามCloze Friend ด้วยนะคะ จะพยายามลงบ่อยๆเน้อออ