คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 1 ญาติสนิท
ตอนที่ 1 ญาติสนิท
ณ คฤหาสน์วองโกเล่ ในอิตาลี่
ด้าน จีอ็อตโต้
อ้า อากาศสดชื่นดีจัง แถวนี้ก็เงียบสงบดีด้วย บรรยากาศดีแบบนี้มันน่างีบดีจริงๆ
“กรี๊ดดดดดดดใครก็ได้ช่วยฉันที”หืมเสียงใครมารบกวนการงีบของข้า เป็นคนญี่ปุ่นซะด้วยงั้นรึ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดปู่จ๋าช่วยหนูที”เฮ้ยยย นั่นผู้หญิงกำจะตกลงมา ผมเลยรีบใช้โหมดดับเครื่องชน ไปรับเธอทันพอดี หืมหน้าน่ารักด้วย (กรี๊ดดดจะละลาย//คุโระ)
“เจ้าเป็นอะไรไหม”เก๊กเสียงหล่อทำสุภาพบุรุษหน่อย (เอิ่มปู่ค่ะ-_-//แบมบี้)
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะค่ะ”เสียงหวานซะด้วย อ่ารู้สึกร้อนๆที่หน้าน่ะเนี่ย
“เอิ่มปล่อยฉันลงได้แล้วมั้งค่ะ”อ่าลืมไปเลย แอบเสียดายแหะตัวเบาๆ
“อืม ข้าชื่อ พรีโม่ จีอ๊อตโต้ เรียกจ๊อตโต้ก้ได้นะ^^”ยิ้มบางๆให้หน่อย
“ค่ะ ฉันชื่อ คิริ คุโรมิ คุณคงเป็นอิตาลี่สินะค่ะ”ผมพยักหน้าตอบ
“ว่าแต่ ทำไมเธอถึงตกลงมาจากฟ้าได้ล่ะ”อย่าบอกนะว่านางฟ้าตกมาจากสวรรค์?
“เอ่อคือเรื่องนั่น ค่อนอธิบาย ฉันมีเพื่อนอีก7คนมาด้วยกันแต่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน”
“อ่า งั้นเดี๋ยวข้าให้สหายช่วยตามหาให้นะ”เป็นสุภาพบุรุษหน่อย
“ขอบคุณมากๆคร่า^^”อ๊ากกกกยิ้มน่ารักสุดๆ
ด้าน จี
เจ้าจ๊อตโต้ มันแอบอู้ไปอยู่ที่ไหนนะ อย่าให้เจอล่ะพ่อจะจับ....ซะนี่(จิ้นเอา แต่ขอบอกว่าแบมบี้จิ้นแรงมากกกก//แบมบี้)
ตุ๊บ!!!!!
เสียงเหมือนมีอะไรตกลงมา ผมจึงรีบวิ่งไปดู ทันที
“กรี๊ดดดดดดดดใครก็ได้ช่วยหนูที”เสียงผู้หญิงนิ ไปติดอยู่บนต้นไม้งั้นหรอ
“เจ้าขึ้นไปทำอะไรบนนั่นน่ะ”ผมออกไป แต่ดวงตาสีฟ้า คล้ายๆเจ้าจ๊อตโต้เลย
“ขึ้นมายิงนกมั้งย่ะ ฮือๆเอาฉันลงไปที”ปากดัชะมัด หึๆเป็นพวกกลัวความสูงละสิ
“ปากดีนัก งั้นเชิญเจ้ายิงนกต่อไปล่ะกัน”ผมพูดออกไปพลางหันกลับแต่แค่แกล้งเท่านั่นนะ รู้สึกเหมือนยัยนั่นกำลังด่าผมอยู่อ่ะ
“แงๆมาช่วยฉันก่อนนะT^T”ผมเลยหันกลับไป ดวงตาสีฟ้าเริ่มมีน้ำตาคลอ
“เจ้าก็โดดลงมาสิเดี๋ยวข้ารับเอง”ผมพูด
“ฉันกลัวความสูงT^T”ยัยนั่นบอก ผมเลยทำตาดุๆไปให้ ยัยนั่นเลยค่อยโดดมา
หมับ!!!!!!!
“ตัวหนักใช่ย่อย เพี้ยะ โอ้ย”ผมพูด ความจริงก็ไม่หนักมากหรอ ผมแค่แหย่เล่น ยัยนี่ตีแขนผมเฉยเลย เจ็บเป็นนะเฟ้ย
“เจ้าชื่ออะไร ข้า จี อาเซอร์” ผมพูดออกไป
“ฉัน โอโตนะ แบมบีโกะ ฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอนายยังไงก็ไม่รู้”โอโตนะหรอ อ๋อญาติเจ้าจ๊อตโต้นี่เอง ถึงว่าดวงตาสีฟ้าคล้ายๆกัน
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้ ตามข้ามาล่ะกัน”ผมพูดแล้วเดินนำไปที่คฤหาสน์
ด้าน อุเก็ตสึ
อืมอากาศดีจริงๆนะวันนี้ ว่าแต่เหมือนได้ยินเสียงใครเลยอ่ะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดพ่อแก้วแม่แก้วยช่วยลูกด้วยยยยย”
“ท่านไม่เป็นอะไรนะขอรับ”กระผมพูดออกไปถาม
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”เธอตอบกลับมา อ๊า น่ารักดีเหมือนกันแหะ
“ฮ่ะๆฮ่า ท่านไม่ต้องนอบน้อมขนาดนั่นก็ได้”ผมพูดแล้วหัวเราะ เธอน่าแดงด้วยแหละ
“เอางี้เดี๋ยวฉันพาเธอไปหาเพื่อนฉันดีกว่า”ผมพูดแล้วจูงมือเธอมา
ด้าน อลาวดิ
ผมกำลังเดินตรวจคฤหาสน์อยู่ดีๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดคานะยังไม่อยากกตายยยยน้า”เฮ้ยยยัยนั่นกำลังจะตกลงมานิ
ผมเลยรีบวิ่งไปรับทันที
“เฮ้ยยย คุณเป็นอะไรมากไหม”ผมถามออกไป ดูเหมือนยัยนี่จะหมดสติไปนะเนี่ย
เฮ้อออออ พากลับไปที่คฤหาสน์ก่อนล่ะกัน แต่ดูๆไปยัยนี่ก็น่ารักดีแหะ
ด้าน เดม่อน
นุฟุฟุ ผมกำลังนั่งกินลมชมวิว อยู่ดีๆ ตาขวาก็กระตุกซะงั้น ขวาดีซ้ายร้ายงั้นก็มีเรื่อดีน่ะสิครับ (ใครมันสอนฟร่ะ-*-//แบมบี้)
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” โอ๊ะโอ้มีนางฟ้าตกสวรรค์เรอะ
ผมเลยไปรับ แต่พอเธอตกลงมาผมก็เสียหลักล้ม ทำให้อยู่ในท่าที่ ล่อแหลมมาก-.,-
แต่ยัยนี่หน้าตาคุ้นแหะ พอเธอลุกขึ้นก้ตะโกนชี้หน้าผมทันที
“โอ้ยยย เฮ้ยยนายไอ้โรคจิต” ใครว่าผมโรคจิตห๊ะ อ๋อยัยบ้านี่เองจำได้แระ
“เธอออยัยสมองไม่เต็ม”นุฟุฟุ ก้ไม่ได้อยากว่าเท่าไหร่ แต่เธอว่าผมก่อน ตอนที่เจอยัยนั่นครั้งแรก ยัยนั่นเข้าห้องพักผิดห้อง แถมเข้ามาตอนผมกำลังแต่งตัวอยู่เลย แค้นกันสุด เป็นคู่กัดกันเลยนะเนี่ย
“ใครสมองไม่เต็มห๊ะ แล้วเพื่อนฉันอยู่ไหนเนี่ย”ยัยนั่นพูด
“แล้วใครโรคจิตแหละ เอางี้เดี๋ยวฉันช่วยตามหาเพื่อนให้ล่ะกัน”ผมพูด
“เออดี เร็วๆล่ะ”
ด้าน โคซาร์ท
วันนี้ผมมาหาพวกจ๊อตโต้น่ะ แต่รู้สึกว่าจะไม่มีใครอยู่ในคฤหาสน์เลย เฮ้ออคนหล่อล่ะเซ็ง
“กรี๊ดดดดดใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันยังไม่อยากตายยย” โอ๊ะผู้หญิง อย่างนี้ต้องเป็นพระเอกบินไปช่วยแล้วสินะครับ (เอิ่ม-_-//แบมบี้)
“เป็นอะไรรึป่าวครับ”พระเจ้า คนไรเนี่ยสวยจริงๆเลยอ่ะ น่ารักมากก
“เอ่อ ไม่เป้นไร_/////_” น่าแดงด้วย ผมหล่อล่ะสิ (-_-//แบมบี้)
“เป็นอะไร น่าแดงๆเนี่ย” ผมพูด แล้วเอามือไปจับหน้าเธอ เนียนซะหน่อย แก้มนุ่มจัง
“เอ่อ ปล่อยฉันลงได้แล้วค่ะ คือคุณช่วยฉันตามหาเพื่อนได้ไหมค่ะ”
“ได้สิครับ”โฮะๆ ผมน่ะสุภาพบุรุษจริงๆ
ด้าน นัคเคิ้ล
ผมกำลังกวาดพื้นแถวโบถส์อยู่
“กรี๊ดดดดดสิ่งศักดิ์ทั้งหลายช่วยหนูด้วยยยย” ผมเลยวิ่งไปรับทันพอดี
“เจ้าเป็นอะไรรึป่าว”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากที่ช่วย”น่ารักจังแหะ
“อืมไม่เป็นไรก็ดีแล้วนะ” ผมพูดแล้วลุบหัวเธอ ก็น่าเอ็นดูน่ะนะ
“จริงสิ เพื่อฉันอีก7คนไปไหนเนี่ย”เธอพูด
“งั้นเดี๋ยวข้าช่วยตามหาให้ล่ะกัน”ผมพูดออกไป
ด้าน แรมโพ
เฮ้ออออออ วันนี้ก็น่าเบื่ออีกตามเคยน่าจะมีอะไรสนุกๆมาให้บ้างสิ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดช่วยหนูด้วยยยคร่า”เฮ้ยยยยยผู้หญิงตกลง ผมจึงรีบไปรับทันที
“เฮ้!!!เจ้าเป็นอะไรรึป่าว”ดูเด็กชะมัดเลยอ่ะยัยนี่
“ฉันไม่เป็นระ………….” ยังพูดไม่ทันจบก็สลบไป พาไปให้พวกบอสช่วยดีกว่า
ณ ภายในห้องรับแขก
“เจ้ารออยู่นี่แหละ เดี๋วสักพักสหายข้าก็คงมาแล้วล” จ๊อตโต้พูดสั่งเด็กสาว
“เฮ้ จ๊อตโต้นายหายไปไหนมา”จีเดินเข้ามา
“อ๊ะ!!!!คุโระ เธออยู่ที่นี่เอง”
“แบมบี้ ในสุดก็เจอเธอ”คุโระพูด สองหนุ่มมองอย่างชื่นใจ
“พี่คุโระ พี่แบมบี้!!!!!”
“ชิสะจัง”คุโระตะโกน
“สามแล้วหรอ”แบมบี้พูด
“นี่ๆ ยัยนี่ใช่เพื่อนเธอรึป่าว”อลาวดิถาม
“คานะจัง!!!!!”แบมบี้ร้อง เพราะคานะสลบอยู่
“ลืมฉันแล้วหรอชิสะ”
“พี่ชาร์ล็อต”
“ฉันอยู่นี่ทุกคน”
“พี่เมย์อัน”
“ลืมฉันไปรึยัง”
“รินะ!!!!ในที่สุดก็ครบแล้ว”สาวๆกอดกันกลมยกเว่นพวกที่สลบอยู่ แล้วสักพักก็ฟื้นขึ้นมา
“พี่จ๊อตโต้!!!!!!!!!!กรี๊ดดดดดดคิดพี่จัง”แบมบี้วิ่งกระโดดเกาะพ่ายไม่แท้ของแท้
“พี่จ๊อตโต้!!!!หนูก็คิดถึงพี่เหมือนกัน”บีมมี่ก็เป็นไปด้วย
“เอ๋ แบมบี้กับบีมมี่รู้จักด้วยหรอ อ๊ะ!!!!”คุดระที่กำลังถามถูกตบหัวโดยเดม่อน
“ไม่คิดจะทักพี่เลยนะ”เดม่อนพูด
“ไม่เห็นต้องทักเลย เพิ่งเจอไปเมื่อเดือนก่อนไม่ใช่หรอไม่คิดถึงหรอก”
“คุโระรู้จักด้วยหรอ”ชาร์ล็อตถาม
“อืม นี่ญาติผู้พี่ฉัน”
“อ๊ะ พี่จี!!!!!!!ไม่เจอกันานาเลยนะค่ะ”บีมมี่ที่ผละจากจ๊อตโต้ไปหาจีทันที
“บีมมี่ รู้จักด้วยหรอทำไมพี่ไม่รู้จักเลยอ่ะ”แบมบี้พูด
“ก็สมัยที่อยู่อิตาลี่ พ่อกับแม่เอาหนูมาฝากไว้กับพี่จ๊อตโต้แล้วก็พี่จี”
ตัดฉับ รอตอนหน้า ช่วยเม้นกันหน่อยสิค่ะทุกคน
ความคิดเห็น