คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
สังคมนี้มีแต่ความเสแสร้ง.....
คุณคิดเหมือนผมหรือเปล่า ? ผมมีชื่อว่า โด คยองซู อายุก็17แล้ว ผมเป็นพวกไม่ชอบเข้าสังคม ผมเลยขอคุณพ่อมาอาศัยอยู่ในคอนโดคนเดียวอย่างเงียบๆ โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อดังในแถบนี้ มีคนมาพยายามเข้าหาผมหลายครั้ง แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องไร้สาระ บางคนก็แกล้งใส่หน้ากากยิ้มให้กัน แต่ภายในใจคิดไม่ดีซึ่งกันและกัน ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องชิงดีชิงเด่นกัน
บางคนอาจบอกว่า ‘ใช่สิ นายมันรวยนี่’ แล้วไงล่ะ รวยแล้วตายไปจะเอาไปได้มั้ยล่ะ ผมเกลียดการสังสรรค์เป็นที่สุด เพราะมีแต่เสียงดังจนรำคาญ ผมน่ะเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไงล่ะ
ออดดดดดด ออดดดดดด
ใครมาวะ กำลังได้อารมณ์อยู่พอดี
ผมเดินไปส่องดูที่ตาแมวก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ใครกัน ไม่เคยเห็นเลย หรือจะเป็นเพื่อนในห้องของผม อ่า... ผมจำเพื่อนในห้องไม่ได้ซะด้วยสิ นอกจากคริสที่มาจากแคนนาดา ที่เข้ากันได้เพราะมีนิสัยคล้ายๆกัน ผมก็จำใครไม่ได้แล้ว
ผมเปิดประตูแล้วมองผู้ชายคนนั้นอย่างพิจารณา หน้าตาน่ารักดีนะ แต่ทำไมถึงได้แต่งตัวได้ห่วย...
“ห้องคุณคยองซูใช่มั้ยครับ” ผู้ชายคนนั้นถามผม ซึ่งผมก็พยักหน้ารับอย่างช้าๆ
“อ่า คือ คุณท่านส่งผมมาเป็นพ่อบ้านให้คุณน่ะครับ”
“ห้ะ พ่อบ้าน” ผมทวนคำนั้นช้า ผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าเป็นพ่อบ้านผมยิ้มให้แทนคำตอบ พ่อบ้านเหรอ เพื่ออะไรกัน ในเมื่อผมก็ดูแลตัวเองได้แล้วนี่
“ฉันไม่เชื่อ ฉันจะลองโทรหาคุณพ่อดู” ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเอามือล้วงกระเป๋าและหยิบมือถือคู่ใจขึ้นมา
“ไม่ต้องหรอกครับ คุณพ่อคุณโทรมานี่แล้ว” ผู้ชายคนนั้นยิ้มยิงฟันมาให้ผม ผมรับมือถือมาจากมือของเขาแล้วกดรับสายทันที
“ฮัลโหลคุณพ่อ” ผมกรอกเสียงใส่ในมือถือรัวๆ
[อ้าว คยองซูเหรอ แบคฮยอนไปถึงแล้วเหรอ] แบคฮยอน ? ใครวะ
“ใครคือ แบคฮยอน”
[ก็พ่อบ้านที่พ่อส่งไปไง]
“อ้อ อืมๆ พ่อจะส่งมาทำไม ผมดูแลตัวเองได้”
[ไม่ต้องเลย ชั้นอยากให้แกได้มีนิสัยเข้าสังคมกับชาวบ้านเขาบ้าง ชั้นเลยส่งแบคฮยอนไป]
“แต่ผมไม่ต้องการ !!”
[นี่คือคำสั่ง]
“พ่อ !!”
[ถ้าแกไม่ทำตามคำสั่งแกก็กลับบ้านมาเลยนะ ตู๊ด ตู๊ด] วางสาย ไปแล้ว... =[]=
“โถ่เว้ยยยย” ผมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด นี่น่ะเหรอพ่อบ้านของผม จะส่งมาทำไมเนี้ย ทั้งๆที่ผมก็ดูแลตัวเองได้แล้ว พ่อทำแบบนี้ ต้องการอะไรจะสังคม !!
ผมตวัดสายตาไปทางพ่อบ้านที่ชื่อแบคฮยอน หมอนั่นส่งยิ้มจนเห็นเขี้ยวมาให้ผม เก่งจังเลยนะยิ้มได้ทั้งๆที่เหงื่อแตกแถมหน้าออกเกร็งๆ --;
“เข้ามาๆ” สุดท้ายผมก็ต้องยอมจำนนแล้วให้พ่อบ้านมาอยู่ในคอนโดจนได้สินะ แล้วดูการแต่งตัวสิ กางเกงย้วย เสื้อหลวมโคร่ง งานนี้ใครจะดูแลใครกัน ปวดหัวเว้ยยยยยยย !!
.
ความคิดเห็น