ผมชอบนังเลง

เนื้อเรื่อง

ในโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งมีนักเรียนมากมาย ทุกคนต่างเป็นลูกคนมีกะตังส่งลูกของตนมาเรียน แต่ทว่าลูกคุณหนูเหล่านี้กลับไม่สนใจการศึกษาแม้แต่น้อยเลย และเด็กหนุ่มผู้หนึ่งมักถูกแกล้งอยู่เสมอ ทุกคนหาว่าเขานั้นอ่อนแอจึงทำให้เขาโดนแกล้งอยู่บ่อยๆ เขาเป็นเด็กข้อนข้างเรียนดี มักจะได้รับรางวัลต่างๆเสมอ แต่ทว่าเขากลับไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว เพราะเหตุผลที่ว่าเขาโดนรังแกบ่อยนั้นเอง

ในยามเช้าทุกคนต่างเข้าห้องเรียนเพื่อเรียนแต่ทว่าเด็กหนุ่มผมดำท่าทางอ้อนแอ้นกำลังโดนรังแกอยู่หลังห้องน้ำชาย "เฮ้ ไอ้อนุสิทธิ์วันนี้มึงอาตังมาเท่าไหรวะ ขอกูยืมใช้หน่อยแดะ" เด็กชายร่างสูงตัวใหญ่กำลังจับคอเสื้อของเด็กคนนั้น "อย่าเลย เราไม่มีแล้วนะ ขอร้องละปล่อยเราไปเหอะนะ" เขาขอร้องอ้อนวอน "ทำไมแค่กูขอยืมหน่อยไม่ได้รึไง" เด็กร่างสูงตะวาดใส่ "ขอร้องละ" เขาร้องขออีกที "ขอร้องเหรอ เฮ้พวก ไอ้นี่มันขอร้องกูวะ ฮ่า ฮ่า" เด็กร่างสูงยังคงแกล้งเขาไปเรื่อยๆ "พั่ก!!!" เด็กหนุ่มร่างสูงตีเข่าไปที่อนุสิทธิ์ เขากระอักและล้มลง "ตุ๋ย ไอ้สวะ ไปตายสะไป" เด็กร่างสูงคนนั้นถุยน้ำลายลงมาที่อนุสิทธิ์และเดินจากไป ตอนนี้เขานอนกองอยู่ที่พื้นและร้องโอดโอย เขาพยุงตัวลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้อง ระหว่างนั้นเขาเห็นเด็กที่รังแกเขาเมือกี้กำลังทำท่าสนใจนักเรียนหญิงคนหนึ่ง แต่ว่าสาวเจ้ากลับไม่เล่นด้วย เธอต่อยชายร่างยักล้มทรุดลงกับพื้นแล้วเดินจากไป เด็กที่เหลืออึ่งและทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยเธอเดินจากไปเท่านั้น เธอเดินตรงมาที่เขา เธอเห็นสภาพของคนที่เพิ่งโดนรังแกมาหยกๆ "เอานี่ เช็ดซะ เห็นนายแบบนี้แล้วทุเรศที่สุดวะ" เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขาและเดินจากไป เธอคืออโณทัยนักเลงประจำโรงเรียน ทุกคนต่างกลัวเธอ แต่ความโชคร้ายของผมเธอยู่ห้องเดียวร่วมกันกับผม เด็กหนุ่มเดินโซเซไปห้องเรียนพร้อมความเจ็บปวด

เวลาบ่ายสามทุกคนต่างแบกกระเป๋ากลับบ้าน เด็กหนุ่มอ้อนแอ้นกำลังเดินทางกลับหลังโรงเรียน ในขณะที่เขากำลังจะกลับบ้านนั้นเขามองเห็นชายร่างใหญ่4-5คนยืนล้อมเด็กผู้หญิงไว้เธอตัดผมซอยประบ่าผิวขาวสุขภาพดี ไม่ใช่ใครที่ไหนอโณทัยนั่นเอง เขาเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูเหตุการแต่เขาต้องประหลาดใจเมืองหนึ่งในชายร่างใหญ่นั้นคือคนที่รีดไถตังเขาเมื่อเช้านี้ อโณทัยชกหมัดสวนเข้าไป ชายหนุ่มร่างใหญ่รับไว้และจะมือเธอแน่ เธอพยามดิ้นให้หลุด ตอนนี้เธอถูกจับและโดนลวนลามอยู่ ตอนนี้ในหัวของอนุสิทธิ์ไม่คิดอะไร เขาเดินออกมาและตะโกนว่า "ไอ้แจ๊ค มึงปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ" เขาตระโกนดังจนทำให้เจ้าของชื่อหันมามอง "อ่าวนึกว่าหมาที่ไหน แกเองรึไอ้อนุสิทธิ์ วันนี้มึงไม่เข็ดใช่ไหมหา" เขาละมือจากเด็กและเดินเข้าไปหาอนุสิทธิ์ "มึงปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ" เขาบอก "ทำไม กูไม่ปล่อยจะทำไม หา" แจ๊คต่อยหน้าอนุสิทธิ์และซ้ำลงไปอีกหลายหมัดจนเขาล้มลง อนุสิทธิ์ตอนนี้เขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก "เฮ่ ไอ้แจ๊คมึงมาสู้กะกูตัวต่อตัวสิวะ ไปรังแกคนอ่อนแอทำไม" อโณทัยตะโกนเรียก "อ่าว ยังปากมากไม่เปลี่ยนเลยอีนังนี่ เพีย!!!" เขาตบไปที่หน้าของเด็กสาวเต็มแรง เลือดกระเด็นออกจากปากของเธอ "หึ ไอ้พวกหมาหมู่ มาพนันกันเอาไหม ถ้าไอ้อนุสิทธิ์มันชนะแกน่ะแกต้องปล่อยฉัน" เธอยื่นข้อเสนอให้กับชายหนุ่ม "แล้วถ้าเกิดมันแพ้ละ" แจ๊คถามไปที่เด็กสาว "แก่จะทำอะไรกับฉันก็เชินเลย" เธอบอกลับมา "หึๆ ได้เธอเตรียมรอได้เลย" พอพูดเสร็จแจ๊กเดินหันหลังกลับไปเตะเข้าที่หน้าท้องของอนุสิทธิ์เต็มแรง "ลุกขึ้นมาสิ ไอ้สวะ ฮ่าๆ" เขาตระโกน "ไม่ได้ ฉันสู้ไม่ไม่ได้หรอก" อนุสิทธิ์พูดออกมา "ไอ้อนุสิทธิ์นายยังไม่ได้สู้เลยนายจะรู้ได้ไง ลุกขึ้นมา" อโณทัยตะโกนให้กำลังใจ พออนุสิทธิ์ได้ยินคำพูดนั้นพยามลุกขึ้นและตั้งกาดต่อสู้ "อ่าว คิดสู้เหรอได้สวะ" แจ๊คสวนหมัดเข้าไปที่หน้าของอนุสิทธิ์เต็มแรง เขาเซเล็กน้อยและซ้ำหมัดไปที่หน้าของอนุสิทธิ์อีกหลายครั้ง เขาทรุดลงและพยามยืนขึ้น แจ๊คเหวี่ยงหมัดอีกที แต่คาวนี้อนุสิทธิ์หลบหมัดได้และสวนคืนกลับไป1หมัด แจ๊คเซจนเกือบล้มลง "สัด มึงกล้าต่อยกู มึงตาย" แจ๊คเริ่มบ้าครั่ง และสวนหมัดแล้วหมัดเล้าไปที่อนุสิทธิ์ แต่ทว่าแจ็คก็ไม่สามารถต่อยอนุสิทธิ์ได้แม้แต่หมัดเดียว จนทำให้แจ๊คเหนื่อยหอบ อนุสิทธิ์เหวี่ยงหมัดเต็มแรงเข้าไปที่คางของแจ๊คจนทำให้เขาล้มลงกับพื้น ตอนนี้อนุสิทธิ์เหนื่อมากจนไม่มีแรงไปช่วยอโณทัยที่ถูกจับอยู่ ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาเพื่อที่จะต่อยอนุสิทธิ์ แต่กลับต้องสะดุดเพราะอโณทัยสกัดขาของชายหนุ่มคนนั้น ไม่ถึงนาทีเหล่าชายหนุ่มลงไปนอนกอบกับพื้นกันทั่วหน้า "เฮ้ นายเป็นยังไงบ่างละ" อโณทัยเดินมาถามชายหนุ่มที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ "ไม่เป็นไรแล้วเธอละ" เขาถามคำถามกลับ "ไรฟะ แล้วเห็นฉันมีบาดแผลบ่างไหมละ" เธอคำถามกวนๆกลับมา "งั้นฉันไปก่อนละกัน บายนะ เออวันนี้นายเก่งมากเลย ไปละ" สาวเจ้าหญิงกระเป๋าแล้ว "ยะ..อย่าเพิ่งไป" อนุสิทธิ์ตระโกนเรียก อโณทัยหยุดเธอหันกลับมา "มีอะไร" เธอตอบกลับห้าวๆ "เออ….คือ…ว่า…อโณทัย ฉันชอบเธอ" อนุสิทธิ์ตะโกนบอกกับอโณทัย

ในยามบ่ายสามหลังโรงเรียนเลิกภายในโรงเรียนยังมีนักเรียนบางกลุ่มทำกิจกรรมยังไม่กลับบ้าน หลังโรงเรียนได้มีกลุ่มวัยรุ่น8-9คนล้อมเด็กชายท้าทางอ้อนแอ้น "เฮ้ นายรึป่าวที่ว่าล้มไอ้แจ๊คได้น่ะ หา" หวัวโจกในกลุ่มนั้นตระคอกคำถามใส่ "ใช่ครับ มีอะไรเหรอ" เขาตอบ "ไรวะ ใช่ไอ้นี่เหรอวะที่ล้มไอ้แจ๊คได้อ่ะ กูไม่เชื่อ งั้นมาลองเจอกันหน่อยดิวะ" คนที่เป็นหัวโจกท้าต่อยกับเด็กอ้อนแอ้นคนนั้น "อย่าเลยครับ" เขาตอบ "ไอ้สัดนี่ เจอกูหน่อย" ชายหนุ่มหัวโจกเหวี่ยงหมัดเข้าไปที่เด็กหนุ่มคนนั้น "ผั่ว!!!" ก่อนที่หมัดจะโดนตัวของเขานั้น เด็กคนนั้นต่อยไปที่หน้าของหัวโจกจนสลบไป พวกที่เพลื่ออึ่งมากเพราะเพื่อนของเขานั้นได้นอกกองกับพื้นไปเสียแล้ว "เฮ้ย ไอ้กรวดนี่มันหยามกันนี่หว่า ตาย" หนึ่งในพวกที่เหลือเหวี่ยงหมัดเข้าไป แต่ทว่าหมัดนั้นได้ถูกหยุดเอาไว้เสียก่อนแล้วโดยเด็กผู้ เธอเตะคนที่เหวี่ยงหมัดกระเด็น"อ่าว อโณทัย เธอมาทำไมมันอันตรายนะ" เขาบอกเธอเพื่อให้เธอไม่ต้องมายุ่งเรื่องแบบนี้ "อ่าว ใครละจนทนดูแฟนของตัวเองถูกไอ้สะวะพวกนี้รุ่มละหาอนุสิทธิ์" เธอตอบห้าวๆ "จริงๆเลยนี่น่าจะทำตัวให้สมกับเป็นหญิงหน่อยนะ ช่างมันเหอะ ไหนๆก็มาแล้วลุกพร้อมกันเลยนะ" ไอ้อนุสิทธิ์บอเธอ "ได้เลย" อโณทัยตอบ ทั้งคู่วิงไปหาพวกที่เพลือเพื่อซัดพวกนักเลงที่ยังเหลืออยู่