ข้านี่แหละเมียองค์ชาย

          องค์ชายหยางเจี๋ยกำลังเดินอยู่ในตลาดกลางเมืองหลวงพร้อมเจิ้นกงกงและจือเป่ย องครักษ์ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาออกมาเดินเยี่ยมชมตลาดและความเป็นอยู่ของราษฎร เป็นกี่ครั้งก็มิอาจทราบได้ วันนี้เขามีนัดกับสหายคนสนิทที่เป็นบุตรชายอำมาตย์ขวา สถานที่นัดหมายคือ โรงเตี้ยมแม่นางลี่ โรงเตี้ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง

          ขณะเดียวกันคุณชายเจ้าสำอางนามว่าจิวหลิงก็กำลังหาวิธีหลบหนีอู้ฮุยที่ตามตนไม่ห่าง ตามติดราวกับว่าเขาเป็นเด็กอายุห้าขวบ เพตราที่ไม่ชอบให้ใครมาตามตัวติดเช่นนี้เกิดความรำคาญ จึงคิดหนีเพื่อที่ตนจะได้ไปไหนมาไหนตามลำพัง

          “กว่าจะหลุดออกมาได้” เพตราในร่างจิวหลิงพูดขึ้น แอบมองอู้ฮุยที่เดินหาตนจ้าละหวั่น “ขอโทษนะอู้ฮุย เดี๋ยวข้ากลับบ้านเอง”

          คนพูดคิดว่าอู้ฮุยจะไม่เห็นตน จึงชะล้าใจไม่เดินหนี พอเห็นว่าอู้ฮุยเห็นตนและกำลังวิ่งมาหาตน จิวหลิงรีบก้าวเท้าวิ่งหนี วิ่งไปตามตรอกซอกซอย วิ่งไปหันไปมองด้านหลังไป ดูว่าอู้ฮุยตามมาทันหรือไม่ ความที่มัวแต่หันไปมองด้านหลัง ส่งผลให้จิวหลิงไม่ระวังด้านหน้า จึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

          “โอ๊ย!” จิวหลิงร้องลั่น ตัวกระเด็นไปสองสามก้าว กำลังจะหงายท้องแต่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งตัวตนไว้ไม่ให้ล้มไปนั่งวัดพื้น

          จิวหลิงมองเจ้าของลำแขนที่โอบเอวตนนิ่ง ใบหน้าเขาหล่อเหลาเกลี้ยงเหลา ปรากฏรอยยิ้มบางๆ แต่งแต้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าเขาโดดเด่นมากขึ้น

          ตุ๊บๆๆๆ หัวใจจิวหลิงเต้นถี่แรง มองเขาตานิ่งค้าง

          องค์ชายหยางเจี๋ยมองเจ้าของร่างบอบบาง เจ้าของใบหน้างดงามราวกับอิสตรี ใบหน้าของอีกฝ่ายตอนนี้ช่างเหมือนกับสตรีที่เห็นในกระจกสะท้อนเงาไม่มีผิด แตกต่างกันก็ตรงเครื่องแต่งกายและเพศ คนที่เขาใช้ลำแขนรับร่างไว้เป็นผู้ชาย เขามองชายในอ้อมแขนนิ่งงัน หลุบตามองริมฝีปากบางสีชมพูที่รู้สึกว่า น่าบดจูบเหลือเกิน...

น่าจุมพิตกว่าสตรีที่เคยสัมผัสแตะต้อง

          “ข้าขอบใจท่านมากที่ช่วยรับร่างข้า”

จิวหลิงค่อยๆ ดันอกแข็งแรงให้ออกห่างอย่างสุภาพ ขยับตัวถอยหลังมาสองก้าว

          “ไม่เป็นไร” หยางเจี๋ยตอบสั้นๆ “เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม”

          คำถามนี้เองที่ทำให้เพตราชะงักงัน ใช่เลย เธอเคยเห็นเขาครั้งหนึ่ง แต่เป็นการเห็นผ่านทางกระจกบานใหญ่ในยุคปัจจุบัน แล้วเขาเห็นเธอตอนไหนในเมื่อไม่เคยเจอหน้ากัน

          “ข้า...ข้าไปก่อนนะ” เสียงอู้ฮุยที่ไล่หลังมา ทำให้จิวหลิงไม่อาจอยู่ชมความหล่อของชายตรงหน้าได้ เขาก้าวเท้าวิ่งไปตามเส้นทาง หนีอู้ฮุยที่วิ่งไล่ตามพร้อมร้องเรียก

          “คุณชายขอรับ คุณชายจิวหลิงหยุดก่อนขอรับ”

          “คุณชายจิวหลิงงั้นรึ”

องค์ชายหยางเจี๋ยพูดพึมพำกับตัวเอง มองร่างแน่งน้อยที่วิ่งหนีคนรับใช้ วิ่งไปมองหันหลังไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความหมายบางอย่างแอบแฝง

          ความหมายที่ใครก็คาดคิดไม่ถึง...

องค์ชายหยางเจี๋ย

องค์ชายรัชทายาทลำดับที่ 2 ผู้สืบทอดบัลลังก์อันยิ่งใหญ่

ภายในรูปหน้าหล่อเหลา เหี้ยมโหด เขาซ่อนความละมุนและความอ่อนโยนที่ไม่เคยมอบให้ใคร แม้แต่ว่าที่พระชายาพระราชทาน แต่กลับมอบให้ชายหนุ่มหน้าหวานนามว่า คุณชายจิวหลิง ที่เขามอบหัวใจให้ตั้งแต่แรกเห็น

คุณชายจิวหลิง,เพตรา

เพตราสาวในภพปัจจุบันถูกชะตาเล่นตลก ย้อนมาในอดีตในยุคจีนโบราณสมัยราชวงศ์ถัง อยู่ในร่างคุณชายจิวหลิง บุตรคนร่ำรวยมากคนหนึ่งในยุคนั้น

นิสัยใจคอของจิวหลิงกับเพตรามีความต่างกันมาก มากจนคนรอบข้างอดสงสัยไม่ได้ ความฉลาดและเอาตัวรอดเก่ง ทำให้เธอก้าวผ่านความระแวงของทุกคน

แต่ก็ต้องมาตกม้าตายให้กับองค์ชายเจ้าสำราญที่ทั้งออดและอ้อน สำคัญที่สุดคือ ชอบลวนลาม ปากไวมือไวเป็นที่สุด คนนี้แหละที่เธอเอาตัวรอดยาก

เรื่องวุ่นๆ จริงเกิดขึ้น...

เป็นนิยายวายเรื่องแรกของเกตุ ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ

สามารถติชมได้ค่ะ คำชมทำให้ชื่นใจและมีพลัง คำตินำไปแก้ไขและปรับปรุงค่ะ

ขอบคุณค่ะ

เกตุ (อัญญาณี , เหม่ยหลิน)