ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : prize: 1(2)
1
Prize:two(one).
~Mystery Mystery มลรา มลรา อาจิก นอนึนมลรา*~
อื้อ~ ร้องอยู่ได้โว้ย ไอ้บ้าที่ไหนโทรมาหาเรื่องเจ้าแม่บลูโฮปขนาดนี้วะ -_-^
~Hysteric hysteric ทัลรา ทัลรา นานึน นอมู ทัลรา~
น่าเบื่อโว้ย! ถ้าไอ้บ้าที่โทรมารบกวนเวลางีบของฉัน โทรมาไม่มีสาระนะ แม่จะจิกหัวจุ่มน้ำมันแล้วราดด้วยน้ำเกลือ จากนั้นก็เอาไปแช็กลนมันซะ (โหดอ่ะ ._.)
“เฮ้ย! ใครโทรมาป่านนี้วะ ไม่รู้จักเจ้าแม่บลูโฮปรึไงยะ”
[รู้จักย่ะ...ฉันเองโว้ยยัยบลูโฮป]
เอ๋...นี่มันเสียงยัยเอ็มเบลนี่หว่า O_o โทรมาทำไมเนี่ย ยัยนั่นน่าจะรู้ดีนี่นาว่าตอนนี้เป็นเวลานอนของฉันน่ะ ถ้าเรื่องไม่เป็นเรื่องนะฉันจะเลิกคบทันที (มีอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ -_-*) ยัยนั่นน่ะเป็นลูกคุณหนู หยิ่งยโส อยู่คนเดียวเหมือนฉันน่ะแหละ แต่ว่าฉันกับยัยนั่น แต่ก่อนเคยเป็นศัตรูกัน แต่ตอนนี้กลายมาเป็นซี้กันแล้ว เพราะอะไรก็ไม่รู้สินะ
[ยัยบลูโฮป แกเป็นไรเปล่าวะเห็นเงียบอยู่]
“ไม่มีไร แล้วแกโทรมาทำไม”
[นี่ออกมาที่ลานการ์เด้นไพรซ์หน่อยดิ]
“เรียกไปทำไม”
[มีข่าวดีจะบอกล่ะ ^^]
“แกหยุดยิ้มเหอะ เออๆ เดี๋ยวอีก 13 นาทีออกไป”
[หวัดดีล่ะนะ]
เอ็มเบลวางสายไปแล้ว ต่อไปก็ถึงตาฉันออกโรงบ้างแล้วนะ
ฉันชื่อบลูโฮป...
ฉันชื่อบลูโฮป...
บลูโฮป ลูร์แอลลี่ ไดมอนด์ ลูกสาวของท่านมันนีส ผู้สืบทอดตระกูลไดมอนด์คนล่าสุด ในปารีส ประเทศฝรั่งเศษ มีพี่น้องอยู่สามคน (ไม่รวมฉัน) ทั้งหมดเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่ร้ายกาจถึงขนาดกล้าฆ่าคนได้...ใช่! ฆ่าคน พวกฉันเคยทำมาเป็นร้อยๆ ครั้งแล้วล่ะ -_- ก็ให้ทำไงได้พวกเรานิสัยร้ายเว่อร์อย่างกะอะไรดี...แถมเกิดมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น ถ้าไม่เคยฆ่าคนหรือไม่เคยเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาก็คงไม่ใช่พวกมีอิทธิพลอย่างพวกเราแล้วล่ะ
แล้วก็...ฉันคิดว่าพวกคุณคงสงสัยว่าฉันรู้จักกับเอ็มเบลยังไง แล้วทำไมเอ็มเบลจึงยอมคบฉันเป็นเพื่อน เหตุผลนั่นคือ...ตอนนั้นฉันเดินทางไปทำภารกิจกับพ่อที่อิตาลี อืม...มันก็ไม่เชิงการทำภารกิจหรอกนะ เพราะฉันก็แค่ไปนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่บ้านของเพื่อนพ่อ จนกระทั่งวันหนึ่งฉันแอบหนีออกจากบ้านแล้วเดินเล่นแถวๆ บ้าน ฉันก็ได้เจอกับเอ็มเบลซึ่งพ่อของเธอเป็นนักธุรกิจของบริษัทรถยักษ์ใหญ่ เราไม่ค่อยถูกหน้ากัน แต่พอผ่านไปหลายๆ วันเข้าความสนิทก็เข้ามาแทนที่ความเกลียดชังจนเราได้กลายเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย~
เอาล่ะโว้ย!! รีบๆ ออกไปที่ลานนั่นดีกว่าเห็นว่ามีข่าวดีนี่ ดูท่าน่าจะดีจริงๆ (รึเปล่า?)
แต่ว่าตอนนี้ฉันก็มาอยู่ที่ลานการ์เด้นไพรซ์แล้วนะ ยัยเอ็มเบลอยู่ไหนนะ
“อ้าว! บลูโฮปมาพอดีเลย ฉันมีอะไรจะให้แกดูซักหน่อย >-<”
“เฮ้ย! แล้ว... ย้ากกก ไอ้เอ็มเบลแกปล่อยฉันก่อนสิโว้ย ><;”
ฉันร้องตะโกนด้วยความตกใจที่ยัยเอ็มเบลลากฉันไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ให้ตายเหอะ สมมติถ้าฉันลื่นล้มหัวเข่าถลอกต่อหน้าคนพวกนี้ ฉันใปล่อยแกไว้แน่
“นี่ไงๆ ดูซิบลูโฮป แก ‘อาจจะ’ ดีใจก็ได้นะ”
หือ? -*-‘อาจจะ’ อย่างนั้นเหรอ ไหนดูซิมีอะไรที่น่าดใจบ้าง เอ๋...ว่าแต่ที่นี่ เมื่อสองวันก่อน...
ย้อนไปเมื่อสองวันก่อน...
‘นี่เอ็มเบล แกว่าถ้ามีแพลนเที่ยวจากคนคนหนึ่งที่หวังดี แกคิดว่าจะไปเที่ยวไหนดีล่ะ’ ฉันถามเอ็มเบลไป ตอนนี้เราอยู่ที่ลานการ์เด้นท์ไพรซ์ (รางวันจากสวน) ที่ตรงนี้มีการชิงโชคมากมายเลยไง ก็เลยตั้งชื่อแบบนั้น -_-^
‘อยากไปที่ไหนเหรอ...ฉันว่าฉันอยากไปแถวๆ เอเชียนะ รู้สึกว่าสวยดี แล้วแกอ่ะ’
‘ก็...แถวๆ เอเชียเหมือนกันแต่ที่คิดว่าน่าจะดูเวิร์กสุดน่าจะเป็นญี่ปุ่นน่ะ’
‘อ้อ...เออนี่ บลูโฮปเมื่อตอนเช้าก่อนมาฉันเห็นเขาติดประกาศด้วยนะ เกี่ยวกับการชิงรางวัลน่ะ ให้ส่งชื่อชิงโชคไปน่ะ แกลองไปดูสิ’
ว้าว ชิงโชคงั้นเหรอลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหาย แต่ว่ามันจะมีการชิงโชคไปญี่ปุ่นด้วยเหรอฟร่ะ -*- ยังไงก็ลองไปดูก่อนละกัน
และในตอนนี้ฉันก็กำลังยืนดูป้ายติดประกาศบนบอร์ดอยู่ อยากบอกว่าคนนี่ออกันเป็นพืช เชอะ! รู้งี้น่าจะสั่งให้ลูกน้องลากไอ้พวกบ้านี่ออกไป ฉันจะได้มองได้ถนัดตาหน่อย =^=
‘นี่ป้า หลบหน่อยสิคนจะดูน่ะ’
‘เอ๊ะ นี่หล่อนมาจากไหนยะ ไม่เห็นรึไงว่าฉันยืนอยู่ก่อนน่ะ ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย ไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ซะแล้ว แบบนี้ต้องสั่งสอน’
ยัยป้าหน้าแก่นั่นออกตัวมา...คิดจะตบกับฉันเหรอ
เฮอะ! ยัยป้าแก่นี่กล้าดีมาจากไหนวะ
‘ฉันต่างหากที่จะสั่งสอนป้า เป็นใคร? ไม่รู้จักคนใหญ่คนโต ถามจริงเหอะ ป้าแก่เคยรู้จักตระกูลไดมอนด์ป่ะ ถ้างั้นรู้จัก บลูโฮป ไดมอนด์ไหมล่ะ’
‘เอ๋...งั้นหมายความว่า...เธอคือ...’
‘เออ...ฉันชื่อบลูโฮป ลูร์แอลี่ ไดมอนด์ไงล่ะ คุ้นหูยังป้า’
‘=[]=;;’
‘นี่ป้าจะทำหน้าโง่ๆ นั่นอีกนานไหมเนี่ย หลีก!’
ยัยป้าหน้าจ๋อยเดินหลีกทางให้ฉัน เชอะ! พอใครรู้สรรพนามที่แท้จริงของฉันแล้ว ชอบทำหน้าตางี่เง่าอย่างงั้นตลอดเลย แต่ช่างเหอะ...ฉันไม่แคร์ย่ะ -^-
อืม...แล้วตกลงเขาติดประกาศอะไรวะเนี่ย
‘เซอร์ไพรซ์ เพียงแค่ส่งชื่อชิงโชคมาในกล่องกระดาษนี้ คุณก็มีสิทธิ์ที่จะได้รางวัลทั้งสามอย่างนี้ไปครับ แบบนี้ขึ้นอยู่กับดวงแล้วนะครับ ใครอยากเล่นเชิญเข้ามาเลยครับ เพียงแค่ 15 ยูโรเท่านั้น!!’
ฉันก้มหน้ามองกล่องกระดาษสี่เหลี่ยมจืดๆ ที่มีช่องใส่กระดาษรูเบ้อเร่อ กับอีกกล่องที่ปิดมิดชิด แต่มีรู้กระติ๋วอยู่บนปากกล่อง เดาได้เลยว่ามันคือกล่อใส่เงิน หึ! ยังไงมันก็แค่ 15 ยูโรเท่านั้นแหละ เรื่องแค่นี้ไม่อยากสำหรับฉันหรอก
‘รางวัลที่ 1:บัตรกำนัลสำหรับทัวร์ยุโรปแบบฮันนีมูนคู่รัก
รางวัลที่ 2: ตั๋วเครื่องบินไป-กลับ ที่ญี่ปุ่นสามเดือน
รางวัลที่ 3: บัตรกินอาการที่ภัตตราคาร Mr. Bees แบบฟรีตลอดชีพ’
อ๋อ...ต้องขอบใจเอ็มเบลมากมายเลยนะเนี่ยที่แนะนำมันให้ เป้าหมายของฉันตอนนี้คือ รางวัลที่ 2 นั่นก็คือ ทัวร์ญี่ปุ่นแบบไม่อั้นสามเดือนไงเล่า ^o^ อยากไปมานานแล้วแหละ แถมคุณอามายามะก็อยู่ที่นั่นด้วย ^^ แบบนี้ก็หวานหมูล่ะสิ ครวนี้ก็ลงมือเขียนชื่อได้เลย...
กลับมาสถานการเดิม...
“เฮ้ย! ยัยเอ็มเบล งั้นแสดงว่าแกเห็นรางวัลแล้วใช่ป่ะ”
ยัยนั่นพยักหน้าหงึกๆ แต่ฉันแอบเห็นเหงื่อเม็ดหนึ่งอยู่ตรงขมับยัยนั่นนะ ฮึ่ม! แบบนี้ต้องไขข้อข้องใจ
ฮือฮาๆๆๆ
เสียงเซ็งแซ่อยู่แถวหน้าบอร์ดชิงโชคอันนั้น ฉันใช้สายตามองพวกนั้นจนหลบหายไปที่ละคนๆ จนฉันเห็นประกาศชื่อผู้โชคดีแล้ว ไหนดูซิๆ o(>-<)o
‘รางวัลที่ 1: คุณบลูโฮป ลูร์แอลี่ ไดมอนด์’
เฮ้ย! เป็นไปได้ไง รางวัลของฉันต้องเป็นที่สองสิ T^T
…
และในที่สุด ฉันก็ได้บัตรฮันนีมูนยุโรปมาครอบครอง ตอนที่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ตั๋วญี่ปุ่น แต่ยัยป้าหน้าแก่เมื่อวันนั้นกลับได้ไปแทน ฉันแทบจะปรี๊ดแตกเลยแหละ แต่ยัยเอ็มเบลดันเข้ามาห้ามซะได้ แทบยังเอามือปิดปากฉัน แล้วเอาไอ้บัตรฮันนีมูนเฮงซวยนี่มาให้ จิตใจตอนนันรู้สึกอยากฆ่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มากมาย -*-
“ฮึ่ย ไม่เป็นหรอกนะ เชื่อฉันสิบลูโฮป ถึงแกจะไม่ได้บัตรทัวร์ญี่ปุ่นอะไรนั่น แต่ถึงยังไงบ้านแกก็มีตังค์พอจะซื้อตั๋วไม่ใช่รึไง อย่าคิดมากสิ”
“ขอโทษนะเอ็มเบล คือฉันไม่ชอบมองโลกในแง่ดีน่ะ สรุปคือ...ตอนนี้ฉันต้องได้ตั๋วญี่ปุ่นของฉัน นี่ฉันเสียไปตั้ง 15 ยูโรเชียวนะ มันต้องคุ้มสิ...ถอยไป”
ฉันผลักยัยเอ็มเบลออกไป ยัยนั่นพยายามดึงฉันไว้ แต่ไม่ได้ผลแน่ ฉันรีบตรงดิ่งเข้าไปหายัยป้าแก่ที่ทำหน้าระรื่นกับตาลุงหนวดเฟิ้ม (สามีของแก...ละมั้ง) แล้วในมือของยัยป้านั่นก็ถือ...ตั๋วเครื่องบินทัวร์ญี่ปุ่นของฉัน OAo
ฟึ่บ!
ฉันรีบไปฉกตั๋วนั่นจากมือของยัยป้าหน้าแก่มา ป้านั่นหันมาทำหน้าตกใจเว่อร์ใส่ฉัน ลุงหนวดเฟิ้มนั่นก็ด้วย
“อันนี้ของฉัน ป้าเอานี่ไปเหอะ” ฉันพูดพร้อมยื่นบัตรฮันนีมูนไปให้สองผัวเมีย พวกนั้นตกใจมากมายเลยล่ะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัด คงจะรู้ว่าฉันเป็นใครสินะ
แล้วตอนที่ฉันจ้องตาใส่ยัยป้าหน้าแก่อย่างอาฆาต เอ็มเบลก็เข้ามาขวางก่อน
“บลูโฮปแกทำอะไรเนี่ย พวกเขาขวัญอ่อนนะ”
“ช่างสิ...แต่ตอนนี้แกก็มาดูแลพวกเขาแล้ว ยังไงฉันก็ได้ของที่ต้องการแล้ว ดังนั้น...ฉันไม่เขม่นตาใส่พวกนี้แล้วก็ได้”
“เดี๋ยว!!”เอ็มเบลเรียกฉัน หลังจากที่ฉันกำลังหันหลังแล้วเดินออกไปก่อนจะมองมาที่เอ็มเบลด้วยสายตาที่ราบรื่น ? “แกจะไปทำอะไรที่ญี่ปุ่นเหรอ...แกถึงได้ทำอะไรขนาดนี้เนี่ย”
“เที่ยวไง...ตั๋วนี้สำหรับเที่ยวไม่ใช่เหรอ?”
“แล้ว...”
“หยุด! ไม่ต้องมาถามมากฉันแค่อยากไปที่นั่นอย่างเว่อร์ แกไม่ตองรู้หรอก”
เอ็มเบลหยุดไปก่อนฉันรู้ว่ายัยนั่นส่งสายตาแบบนั้นแปลว่ายอมอ่อนให้ฉันแล้ว แต่ช่างเหอะ ยัยนั่นเป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุดไงล่ะ ถึงได้ไม่ทะเลาะกันใหญ่เว่อร์ไงล่ะ
แต่ตอนนี้...
ฉันได้ตั๋วเครื่องบินไปญี่ปุ่นแล้วจ้า (ได้มาอย่างไม่ยุติธรรม -_-^)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น