ขบวนนรก ถล่มมหานคร

ตอนที่ 3 : สถานีรถไฟกลางบางซื่อ

สถานีรถไฟกลางบางซื่อ

เวลา 7.55 น.

พ่อค่ะหนูจะแข่งชนะไหมค่ะ

ชนะสิลูกชนะแน่นอนพ่อมั่นใจ

แต่หนูไม่มั่นใจเลยค่ะ

ทำไมละค่ะ

ก็คุณครูบอกว่ามีโรงเรียนเก่งมากๆมาแข่งด้วย

ลูกต้องมั่นใจสิค่ะ ไม่ใช่แค่มั่นใจในตัวเองเท่านั้นนะ ลูกต้องมั่นใจในเพื่อนๆ มั่นใจในคุณครูด้วย

เหมือนที่พ่อมั่นใจในเพื่อนๆที่ทำงานของคุณพ่อใช่ไหมค่ะ

ใช่แล้ว (คุณพ่อจูงมือลูกสาวเพื่อเดินไปขึ้นรถไฟ)

สวัสดีเบลล์ สวัสดีครับคุณพ่อของเบลล์ ผมชื่อนินจาครับ ให้ผมช่วยถือของไหมครับ (เพื่อนของเบลล์ที่ร่วมแข่งขันดนตรีเข้ามาทักทาย)

ไม่เป็นไรนินจาเราถือเองได้

โอเครงั้นเจอกันบนรถไฟน่ะ (แล้วนินจาก็วิ่งๆไปที่รถไฟอย่างไว)

ทำไมให้เขาช่วยและเป็นกันไม่ใช่หรอ

ไม่ใช่ค่ะพ่อ

ฮ่าๆพ่อล้อเล่น

อ้าวเบลล์มาแล้ว เดียวครูเช็คชื่อก่อนนะ โอเคร

ฝากคุณครูดูแลน้องด้วยนะครับ

แน่นอนค่ะดูแลด้วยชีวิตเลย

คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะค่ะเรามีทีมคุณครูมาดูแลถึง 5 คนและน้องๆ ก็อายุ 9 ขวบแล้ว ไม่ซนแล้วใช่ไหม

ค่ะ (เบลล์ตอบ)

ครับผมก็สบายใจถ้าครูรับปาก

แต่ยังไงลูกก็ไม่เคยโตสำหรับผมสักที

เบลล์มีอะไรวีดีโอคอลหาพ่อหรือแม่ตลอดเวลาเลยนะ

ค่ะ

โอเครขึ้นรถไฟเถอะลูกไกลเวลาแล้ว (เบลล์โบรกมือลาพร้อมเดินขึ้นรถไฟ)

ดูแลอย่างดีค่ะ (คุณครูย้ำ)

ครับขอบคุณครับ

(รถไฟค่อยๆขยับช้าๆ ค่อยๆเลื่อนไป ทรงเดชโบกมือให้ลูกสาว และแล้วรถไฟก็มุ่งหน้าไปสู่จังหวัดหนองคายปลายทาง)

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ (โทรศัพท์ทรงเดชมีคนโทรเข้า)

ฮัลโหล

พี่เดชวันเราร่วมตัวกันจะไปแสดงความยินดีกับพี่ฉัตรชัยพี่ไปไหม เดี่ยวๆมั่นใจขนาดนี้ได้ข่าววงในมาใช่ไหม

ใช่พี่คนเดียวกับคนที่ว่าพี่ได้ตำแหน่ง ผู้บัญชาการกองปราบไง

โอเครเดียวเข้าไป ขอเวะไปซื้อกระเช้าผลไม้ก่อน

ฝากซื้อด้วยสิพี่

โอโฮ้มึงใช่ ผบ. ซื้อของเลยหรอ

เอาน่าพี่ฝากซื้อด้วย

เอ่อ เดียวกูจะเอาอันแพงสุดให้มึงเลย แค่นี้ล่ะ

โถ่พี่ (ทรงเดชว่างสาย)