คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [..-Real Situation-..] 3
href="file:///C:\DOCUME~1\Administrator\Local%20Settings\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
“เดี๋ยวพอหายงอนเค้าก็กลับมาแหละครับ” คิบอมพูดไปนั้นเพื่อปลอบใจแม่นมตนเอง รวมทั้งปลอบใจตัวเอง
หญิงสาวที่รออยู่บนเตียงในห้องของคอนโดมิเนียมแห่งนี้ดูจะเป็นเพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งสำหรับคิบอมที่เดินออกมาพูดโทรศัพท์ด้านนอกของระเบียงไปแล้ว
“แต่คุณดองเฮไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนนะคะ นมว่าให้เค้าตามอาละวาดดีกว่าออกไปจากบ้านนะคะ”
“ผมก็ว่างั้น...” เขาเผยสิ่งในใจ หลุดลอยออกมาจากปากผ่านไปกับสายลม
“อะไรนะคะคุณหนู”
“เปล่าครับ ผมว่า...เดี๋ยวเค้าก็ต้องกลับมาล่ะครับ คุณนมก็รู้ว่าเค้ารักผมจะตาย เค้าไม่ยอมทิ้งผมหรอกน่า” อีกครั้งที่คิบอมเติมความเชื่อมั่นให้กับตนเอง
“มันก็จริง... ถ้าไม่มีผู้ชายคนนั้น นม...นมหวั่นใจเพราะผู้ชายคนนั้นค่ะ เค้าทัดเทียมคุณหนูทุกอย่าง แถม...ยังดูเจ้าชู้น้อยกว่าด้วยซ้ำ” เธอวิจารณ์ตามตรง เพราะเธอเองก็ชักเห็นใจลูกสะใภ้นอกไส้ คุณหนูของเธอทำให้ดองเฮเจ็บช้ำมากจริงๆ
“แต่... เค้าก็รู้ว่าผมเป็นแบบนี้ เค้าเองด้วยซ้ำที่บอกว่ารับได้”
“ไม่มีใครรับได้หรอกค่ะ นอกเสียจากว่าเขาจะไม่รักกันจริง นมขอพูดในฐานะผู้ใหญ่นะคะคุณหนู” เธอพักเสียงไปครู่หนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาคู่สนทนา เมื่อไม่มีกระทั่งเสียงหายใจรดโทรศัพท์เธอจึงว่าต่อ
“คุณดองเฮเธอรักคุณหนูมากจนยอมทน แต่ยังไงคนเราก็ต้องมีจุดอิ่มตัวนะคะ จะให้คุณดองเฮตามอาละวาด ตามราวีไปจนอายุเท่าไหร่ล่ะคะคุณหนู คนเราต้องมีวันเหนื่อย ท้อ หรือยอมแพ้ นมไม่แน่ใจว่าวันนี้คุณดองเฮแค่เหนื่อย ท้อ หรือว่าตอนนี้เธอยอมแพ้ถอดใจไปแล้ว”
คิบอมสะอึกกับประโยคง่ายแต่ได้ใจความนั้น สะท้อนให้มองมาที่ตัวเอง ...แล้วเขาล่ะ จะคอยเลี้ยงอีหนูเปลี่ยนหน้ากันความจำเจแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน
แต่คำตอบที่ผุดจากความอยากตามธรรมชาติของมนุษย์นั้นยังมีส่วนที่เห็นแก่ตัวมากกว่าจะเป็นผู้เสียสละ วันนี้เขายังหนุ่ม แข็งแรง ร่ำรวย ใครๆ ก็ต้องการเขาอยู่
เขาเคยคิดว่า หากวันหนึ่งถึงวันอิ่มตัวของเขา เขาจะเลิกพฤติกรรมนี้อยู่เหมือนกัน เพียงแค่ไม่เคยนึกว่าคนที่ถอดใจไปก่อนจะเป็นดองเฮ
“คุณหนูก็คิดดูแล้วกันนะคะ นมเชื่อมั่นว่าวันนี้คุณหนูโตพอจะคิดเองได้แล้ว อะไรก็ตามที่คุณหนูคิดแล้วทำนั้น ต้องเผื่อใจไว้รอรับผลที่จะตามมาด้วย นมแค่ไม่อยากให้คุณหนูนึกเสียใจในวันที่สายเกินไปเท่านั้นเอง อ๊ะ... ตายล่ะ รถคุณท่านมา นมขอไปรับท่านก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” แม่นมคนดีลนลานวางสายจนคิบอมไม่ทันจะได้ตอบอะไร
“คุณท่าน ? แม่หรือพ่อล่ะเนี่ย จิ๊” คิบอมหงุดหงิดนิดหน่อยที่งานเข้าในวันเดียวกัน นานๆ ครั้งบิดาหรือมารดาจะมาเยี่ยมที่เรือนหอ วันนี้กลับไม่มีใครรออยู่ต้อนรับการมาเซอไพร้ส์ของบุพการีแบบนี้ ท่าจะไม่ค่อยดีนัก
“ช่างเหอะ คุณนมคงจัดการแก้ตัวให้เหมือนทุกทีล่ะ” ความงุนงงกับสิ่งแปลกใหม่ในชีวิตของคิบอมทำให้เขานึกอะไรไม่ออกนักตอนนี้ ปกติดองเฮและแม่นมจะอยู่บ้าน หากว่าเขาออกมากกน้องหนูก็จะมีดองเฮและแม่นมรับหน้าและคอยแก้ตัวให้ว่าเขาทำงาน ติดงาน หรืออะไรต่างๆ ที่ดองเฮจะอ้อนพวกท่านให้เขารอดตัวเสมอ
“เฮียขา...” เสียงหวานๆ ของหญิงสาวในชุดล่อแหลมร้องเรียกร้อนรนจากด้านใน เมื่อเห็นว่าเฮียกระเป๋าหนักสุดหล่อทิ้งหล่อนออกมาเนิ่นนานเกินไปแล้ว
“หืม...”
“ทิ้งหนูแล้วเหรอคะ ไม่สนใจกันเลย” เธอเง้องอดทำหน้าตาน่าง้องอน เข้ามาเกาะแขนคิบอมเมื่อเห็นว่าได้วางสายไปแล้ว
“เปล่า เฮียคุยธุระนิดหน่อยเท่านั้นเอง” สิ่งล่อตาล่อใจเบื้องหน้านั้นชวนให้ความกระสันประสาหนุ่มอยากจะลิ้มลองของใหม่นี้มากกว่าจะใส่ใจว่าของเก่านั้นจะไปงอนอยู่แถวใด พร้อมนึกในใจว่า ถึงอย่างไรดองเฮก็ต้องไม่มีวันทิ้งตนเอง
..
..
เสื้อผ้าหลายชิ้นปลิดปลิวอยู่ปลายเตียง การเล้าโลมเป็นไปอย่างสนุกอารมณ์ คิบอมกำลังเพลิดเพลินกับของเล่นชิ้นใหม่ให้ขยี้ขยำ
เสียงโทรศัพท์ดังเนิ่นนานจนเขารำคาญ ตอนแรกคาดว่าเมื่อเขาทำเฉยไม่รับคงไม่โทรมาอีก แต่นี่ดังต่อเนื่องจนกระทั่งเขาฉีกซองถุงยางอนามัยพร้อมจะสอดใส่เข้าไปในตัวของน้องหนูคนนี้แล้ว เสียงโทรศัพท์ยังคงดังไม่หยุดหย่อนจนเสียอารมณ์ ...เสียทั้งเฮียและน้องหนู
คิบอมคว้าโทรศัพท์มาถามกระชากเสียงอย่างดุดัน
“อะไร !!~” ไม่...แม้แต่จะมองหน้าจอด้วยซ้ำว่าเป็นใครที่กล้าขัดจังหวะโทรศัพท์เข้ามา สายตายังจับจ้องกับช่วงขาขาวเนียนของหญิงสาวที่กระหวัดเอวของเขาให้กระเถิบร่างเข้าไปสอดประสานกายเสียที
“แกพูดแบบนี้กับแม่เหรอคิบอม !!~” น้ำเสียงที่คุ้นหูกระทุ้งอารมณ์เมามัวให้กระจ่างทันที
เสียงแบบนี้...แม่ของเขาแน่นอน พร้อมทั้งได้ยินเสียงตามมาเหมือนว่าหญิงปลายสายนั้นถอยโทรศัพท์ออกห่างจากปากไปฟ้องใครบางคน
“คุณคะ คิบอมตวาดฉัน ฟังลูกคุณพูดสิ”
เหงื่อตก คิบอมเห็นสัญญาณอันตรายกับชีวิต ความสนใจใคร่กามารมย์นั้นหมดลงทันที ยิ่งเสียงผู้ที่เข้ามาพูดแทนที่นั้นน้ำเสียงยังดุดันยิ่งกว่าใครทั้งหมด ความเด็ดขาดของน้ำเสียงนั้นคิบอมไม่เคยลืม บุคคลเพียงคนเดียวที่เขากลัว ...พ่อของเขา
“คิม คิ บอม แกกล้าตวาดแม่เหรอ อยู่ที่ไหน รีบกลับมาบ้าน เดี๋ยวนี้ !!~”
ชายหนุ่มตาลืมโพลง เหลียวมองไปยังสาวน้อยที่นอนยั่วอารมณ์อยู่ เตรียมแยกขาให้เขานั้นอย่างทำหน้าบอกอารมณ์ไม่ถูก จากนั้นรีบทิ้งทุกสิ่ง คว้าเสื้อผ้าของตนเท่าที่จะหาได้ ข้าวของที่คว้าได้บนพื้นหรือบนโต๊ะต่างๆ สวมใส่แล้วทิ้งน้องหนูคนล่าสุดให้นอนอารมณ์ค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น
“เฮีย...เฮียคะ เฮียจะปล่อยหนูทิ้งไว้แบบนี้เหรอคะ เฮี้ย...”
..
..
“คิดดีแล้วนะครับที่ทำแบบนี้” ซีวอนพาดองเฮมาอยู่ที่บ้านพักกลางกรุงของตนที่ซื้อไว้ ส่วนตัวเขาเองนั้นไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านหลังนี้กับคอนโดมิเนียมที่ติดกับออฟฟิศของตนเอง
“อืม... แล้วเราก็จะเป็นชู้กับซีวอน” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
“เฮ้ย..!” คนอุทานกลับเป็นชายหนุ่มรูปหล่อเสียเอง
“เรารู้น่าว่าซีวอนต้องการอะไร ถึงจะเห็นแบบนี้แต่เราน่ะ...สามารถ....” ดองเฮนึกถึงเมื่อครั้งก่อนที่เขาจะมาจบลงที่สถานะภรรยาของคิบอม
“อย่าฝืนเลยครับ ถ้า...”
“ไม่ ไม่เลย ถ้าซีวอนรู้จักเราก่อนหน้านี้ล่ะก็..”
“รู้สิครับ ผมรู้ อันที่จริงเราเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ผม...ผมเองก็เป็นแฟนคลับของดองเฮ เพียงแต่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง”
“จริงดิ”
“ครับ” ซีวอนตอบรับยิ้มๆ
“งั้นก็รู้สินะ ว่าจริงๆ แล้วเราน่ะ...”
“ครับ ผมเองก็ชอบคุณที่เป็นแบบนั้น แต่ถึงวันนี้มันกลายเป็นว่า อะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่เป็นคุณ แต่ผมก็รู้ดีว่าผมไม่ใช่คนที่ได้ใจคุณอย่างคุณคิบอม”
“ถ้าอย่างงั้น ถ้าเราจะเป็นชู้กัน เราขอเป็นอย่างที่ถนัดได้มั้ย ?”
“ก็...ก็แล้วแต่คุณครับ”
สองคนตกลงปลงใจแล้ว สถานะที่ไม่ใช่คนรัก เป็นเพียงชู้ ชู้ที่สนองความต้องการของอีกฝ่าย คอยปลอบใจ พูดคุย และเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน เพราะบางเรื่องนั้น
...ไม่ใช่แฟน ทำแทนไม่ได้...
..
..
“คุกเข่า” บิดาของคิบอมยืนจังก้า ออกคำสั่งให้บุตรชายที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยเท่าใดนักทำตาม โดยที่คิบอมคุกเข่ากับพื้น ก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าสบตาผู้ใด
“แกตวาดแม่” บิดาแจงความผิด
“ขอโทษครับ” เขารับผิดแต่โดยดี
“ทำไม ?” ถึงอย่างไรข้อดีของบิดาคิบอมยังมีอยู่ เขารับฟังเหตุผลเสมอ หากเหตุผลนั้นฟังขึ้น ก็คุยกันได้
“ผม...ขอโทษครับ”
“ฉันต้องการเหตุผล ไม่ใช่คำขอโทษ เพราะแกทำมันไปแล้ว”
“ผม..ผม..ผมไม่ทราบว่าเป็นคุณแม่” คิบอมยังไม่เงยหน้ามาสบตาบิดามารดา
“แล้วแกทำอะไรอยู่ล่ะ ถึงไม่ดูว่าเป็นใครโทรหา”
“เอ่อ...” ก่อนที่คิบอมจะนึกคำแก้ตัวใดใดออก แม่นมคนดีก็แจ้งกับคุณท่านทั้งสองให้ทราบ
“คุณคิบอมกำลังเครียดค่ะคุณท่าน อย่าเพิ่งกดดันเธอเลยนะคะ” เธอพยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้
“เครียด คนอย่างแกมีอะไรให้เครียด งานก็ดี เมียก็ดี ชีวิตแกมีอะไรให้เครียด” คุณท่านแห่งบ้านเสไปมองแม่นมของบุตรชายนิดหนึ่งก่อนจะเอี้ยวตัวมาพูดกับคิบอมทั้งตัว “บอกฉันมาซิคิบอม แกเครียดเรื่องอะไร”
“เออ ว่าแต่หนูดองเฮของแม่หายไปไหนล่ะวันนี้ ไม่ได้พบตั้งนาน คิดถึ๊ง...คิดถึง วันนี้แม่กะจะมาคุยกับหนูดองเฮเรื่องการรับเลี้ยงเด็กด้วย เคยคุยกันไว้ครั้งนึง ว่าจะค้างนี่คืนนี้ พรุ่งนี้พาหนู
ดองเฮไปที่สถานเด็กกำพร้า ไปดูเด็กๆ กัน เผื่อถูกชะตากับเด็กคนไหนจะได้...”
“เดี๋ยวก่อนคุณ ทีละเรื่อง” สามีทัดทานไว้ก่อน เพราะรู้แล้วว่าพอได้รับคำขอโทษจากบุตรชาย ภรรยาต้องหายเคืองงอนเป็นปลิดทิ้งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“เอ่อ.. ค่ะ ก็ได้ นมจ๊ะ ตามหนูดองเฮมาหาฉันที ส่วนพ่อหนุ่มคนนี้ให้พ่อลูกเค้าคุยกันเอง” เธอยิ้มออกแล้ว เตรียมจะเดินผละออกไป แต่ได้ยินคำตอบที่ผิดหูจากแม่นมกลับมา
“คุณดองเฮ...เธอ...เธอไม่อยู่ค่ะ เอ่อ ออกไปข้างนอก”
“อ้าว เหรอ แย่จริง แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ อุดอู้อยู่แต่บ้าน ออกไปหาเพื่อนก็ดีเหมือนกัน จะให้นั่งจับเจ่ารอสามีกลับจากทำงานอย่างเดียวก็คงน่าเบื่อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันโทรหาเอง” เธอเดินไปหยิบกระเป๋าค้นหาโทรศัพท์มือถือเพื่อจะโทรหาลูกสะใภ้ก็ถูกปรามอย่างหวาดๆ ด้วยว่า
“เอ่อ คุณดองเฮไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปค่ะ เธอทิ้งไว้ที่นี่”
“หืม.. ทิ้ง นมพูดแปลกๆ จะพูดว่าลืมไว้เหรอจ๊ะ”
“เอ่อ ...” แม่นมไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก แต่หลบสายตาก้มหน้าท่าเดียวกับเมื่อสักครู่ คิบอมเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่าทิ้งเช่นเดียวกัน
“อะไรนะฮะนม ทิ้งไว้งั้นเหรอ”
“ค่ะ เธอทิ้งไว้ทุกอย่าง ไม่เอาอะไรไปเลยแม้แต่ชิ้นเดียว”
“บ้าไปแล้ว จิ๊ ไม่คิดจะให้ใครติดต่อหรือไง ให้มันทิ้งได้กระทั่งกระเป๋าตังค์เลยนะ ฮึ่ย” คิบอมยันตัวลุกขึ้นยืน พูดประชดตามอารมณ์
“นั่นก็ด้วยค่ะ เธอทิ้งกระทั่งกระเป๋าสตางค์ บัตรเครดิตทุกใบ หยิบไปเพียงแค่บัตรประชาชนและใบขับขี่ที่เพิ่งได้มา” เธอรายงานเสร็จสรรพ
“ใบขับขี่ ? ไปทำมาเมื่อไหร่กัน คิบอม แกซื้อรถให้เมียแกเหรอ รถอะไรล่ะ สมหน้าสมตาแกรึเปล่า อย่าให้เพื่อนๆ ฉันเห็นว่าเมียแกขับรถกระจอกนะ มันกระเทือนชื่อเสียงของฉัน” บิดาถาม
“เปล่าครับ ผม...ผมไม่ได้ซื้อ”
“อ้าว งั้นดีเลย พอดีเพื่อนฉันเพิ่งเปิดโชว์รูมใหม่ พรุ่งนี้พาไปซื้อที่นั่น มีใบขับขี่แต่ไม่มีรถ ไม่รู้จะน่ารักประหยัดช่วยผัวไปถึงไหน ลูกสะใภ้ฉันนี่” เขาออกปากชม ภรรยาก็หน้ายิ้มแย้มด้วยเมื่อถึงนึกลูกสะใภ้แสนอ้อนคนนี้
“อืม...ดีเลยค่ะคุณ นี่ใกล้จะถึงวันเกิดหนูดองเฮแล้ว ซื้อรถให้เป็นของขวัญล่วงหน้าก็ดี วันหลังจะได้ให้ขับไปที่บ้านใหญ่ อยู่เป็นเพื่อนฉันบ้าง กลางวันบางทีก็เหงาๆ เผื่อจะได้มีเพื่อนคุย” เธอเสนอความคิดเห็นกับสามี
“ดีเหมือนกัน ยิ่งถ้าได้หลานมาแล้วคุณจะได้มีอะไรทำ พากันเลี้ยงลูกเลี้ยงหลาน พาไปช้อปปิ้งบ้างก็ดี สงสารหนูดองเฮ อยู่แต่บ้าน”
คิบอมเบ้หน้านิดหนึ่งที่บิดามารดาดูจะรักลูกสะใภ้ออกนอกหน้านอกตา โดยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วลูกสะใภ้นั้นร้ายขนาดไหน นี่ถ้ารู้ว่าไปตามตบตามกระทืบราวีอีหนูของเขาครบทุกคน อยากรู้นักว่าคุณพ่อคุณแม่จะทำหน้ายังไง ยังจะปลื้มอยู่อีกรึเปล่า เขาคิดในใจ
“แล้วบอกรึเปล่าล่ะนม ว่าจะกลับตอนไหน” คุณผู้ชายถามเอากับแม่นมของบุตรชาย
“เอ่อ... ดิฉันว่าคุณท่านกับคุณผู้หญิงคงต้องคุยกับคุณหนูนะคะ ดิฉันขอตัวไปเตรียมเครื่องดื่มให้ก่อนดีกว่าค่ะ” เธอไม่รู้จะสนทนาด้วยอย่างไรอีก จึงปลีกตัวเองออกมาทันที
“อ้าว เอ๊ะ นมนี่ท่าจะเริ่มแก่แล้วนะ หรือจะหมดประจำเดือน มาไวไปไว อารมณ์ไม่คงที่” คุณผู้หญิงเปรียบขำขำ
“เอ่อ...ผมมีเรื่องต้องบอกพ่อกับแม่” เสียงไม่มั่นคงนั้นชวนให้บิดามารดาหันหน้ามาฟัง
“คือ...”
“คืออะไรคิบอม ว่ามาสิจ๊ะ”
“ดองเฮ...เค้า” คิบอมกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“หืม...” สายตาจากทั้งบิดามารดานั้นทำให้คิบอมพูดอะไรไม่ออก ไม่กล้าสารภาพว่าลูกสะใภ้คนดีหนีออกจากบ้านไปแล้ว
“เค้า..เค้าไปหัดขับรถกับเพื่อนน่ะครับ”
“อ๋อ แล้วไป นึกว่าแกทำให้ลูกสะใภ้ฉันเสียใจจนหนีไปแล้ว” การสันนิษฐานของบิดานั้นกระแทกเข้าจุกอกคิบอมดังเปรี้ยง “เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ ล่ะก็...”
“ก็.. ก็อะไรครับคุณพ่อ”
“แกไม่ได้ตายดีแน่ สมบัติทั้งหมดฉันยกให้การกุศลแน่ มีลูกไม่เอาไหนแบบนี้ ฉันขอคืนภาษีให้ประเทศจะสบายใจกว่าให้แกเอาไปละเลงเล่น แค่เมียคนเดียวยังไม่มีปัญญารักษาไว้ จะมีปัญญาที่ไหนครองสมบัติของฉัน สู้ให้การกุศลยังอิ่มบุญกว่าเสียอีก”
ทุกคนรู้ดีว่าคุณผู้ชายของบ้านนี้พูดจริงทำจริง ส่วนภรรยานั้นรักการกุศลเป็นชีวิตจิตใจ หากว่าสามีจะให้การกุศลจริง เธอก็ไม่ขัดข้อง
“หา !!~” ตาตั้งหูชันกว่ารู้ว่าเขาเป็นเริมเสียอีก
“งั้นกลับเถอะแม่ หนูดองเฮคงยังไม่มา เราไปรอทำเซอไพร้ส์ลูกสะใภ้กันดีกว่า พ่อจะไปดูแคตตาลอก ไม่สิ ไปดูที่โชว์รูมเลยดีกว่า แม่ไปเลือกรถให้หนูดองเฮด้วยมั้ย ของขวัญวันเกิดลูกสะใภ้”
“อืม...เอางั้นก็ได้ค่ะ”
“อย่าเลยครับ” คิบอมรีบห้าม เพราะถ้าซื้อมาอีกก็คงชนกับรถคันสีขาวที่เขาหมั่นไส้ยามเมียขับโฉบไปจอดเบี้ยวๆ เข้าซองไม่เคยตรงนั่น อย่างไรเสียเขาก็เป็นนักธุรกิจ อะไรที่เกินความจำเป็นก็ไม่อยากฟุ่มเฟือย
...ยกเว้นเงินที่แบ่งไปปรนเปรอน้องหนูที่ไปกกนั่นล่ะ กระเป๋าบ้าง เสื้อผ้าบ้าง หรือข้าวของที่พวกหล่อนอยากได้ นั่นถือว่าคิบอมนำเงินจากรายได้ของตนไปใช้ในการบันเทิงจิต (ซึ่งใครๆ ก็รู้ว่าผิด)
“อะไรของแกอีกล่ะ”
“คือ.. คือผมเองก็จะให้รถพอดี ไม่อยากให้ชนกัน”
“เรื่องของแกสิ แล้วมาดูกันว่าหนูดองเฮจะชอบของใครมากกว่ากัน ถ้าคันไหนไม่ชอบก็ขายไปสิ ยังไงโชว์รูมของเพื่อนฉันก็ให้ราคาเต็มอยู่แล้ว” เขาพูดอย่างไม่ยี่หระ คิบอมไม่มีทางจะโต้แย้งบิดาได้แม้แต่น้อย
คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงกลับไปแล้ว เหลือแต่คิบอมที่เกิดอาการจิตตกอยู่คนเดียว กระทั่งแม่นมที่เร้นกายไปฟังอยู่ไกลๆ อย่างรู้หน้าที่เดินเข้ามาสอบถามกับคุณหนูของตน
“ตามคุณดองเฮกลับมาเถอะค่ะ”
“ผมไม่อยากไปง้อให้ได้ใจ นมก็รู้ว่า...” ยังพูดไม่จบแม่นมก็บอกก่อนว่า
“ทราบค่ะ แต่เรื่องนี้ร้ายแรงนะคะ ถ้าพวกท่านทราบว่าทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นออกจากบ้านไปแบบนี้ คุณหนูต่างหากที่จะเดือดร้อน”
“....” พิจารณาดังคำแม่นมของตนแล้ว คิบอมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แบบหนักใจ
“เชื่อนมนะคะคุณหนู คุณดองเฮเธอรักคุณหนูมาก วันนี้เธออาจจะยังมีใจ ยังพอตามได้ ถ้าหากเนิ่นนานไป เกรงว่าต่อไปคุณหนูก็จะได้เป็นโสดสมใจ เพราะว่าเธอฝากนมบอกคุณหนูด้วยว่า...”
“อะไรครับ เค้าว่ายังไง”
“ว่า...ถ้าคุณหนูมีความสุขกับการเป็นเพลย์บอยจริงๆ เธอจะยอมรับว่าตำแหน่ง ‘ม๊ะของป๊ะ’ มันทำให้คุณหนูอึดอัด นมว่า...เธออาจจะปล่อยคุณหนูไปจริงๆ ก็ได้” เธอพูดเสียงเศร้า
“บ้าน่า บ้าไปแล้ว” คิบอมสะบัดเสียง
..
..
HBD Lee Dong Hae นะจ๊ะ
มีความสุขมากๆ นะจ๊ะ
คอยเติมความสุขให้เราไปเรื่อยๆ นะจ๊ะ
ความคิดเห็น