คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : HBD Lee Dong Hae - by ปักษากวี - EnD
“คุณแม่ครับ หยุดเถอะครับ ทำไมคุณแม่จะไม่ได้อะไรเลยครับ คุณพ่อท่านยกบ้านพักตากอากาศที่อินชองและเงินสด 20 ล้านวอนให้ผมยังไงล่ะครับ ในเมื่อมันเป็นของผมก็เท่ากับว่าเป็นของคุณแม่ด้วย” ซีวอนพยายามกอดปลอบมารดาด้วยน้ำตาไหลพราก เขารู้สึกระแคะระคายบางอย่างมาตั้งนานแล้ว และมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดเสียด้วย คุณพ่อรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว
“ไม่!!! ฉันต้องได้ทุกอย่าง ทรัพย์สินทุกอย่างต้องเป็นของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าคนเพื่ออะไร คฤหาสน์หลังนี้ต้องเป็นของฉัน แกได้ยินไหมตาวอน ทุกอย่างมันต้องเป็นของฉัน”
นางชเวกวาดสายตามองรอบๆ คฤหาสน์ที่ตนพำนักด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมาบรรจบกับสายตาที่มองมาเขม็งของคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม ใบหน้าที่ถูกตบแต่งมาอย่างดีเริ่มบิดเบี้ยว ร่างกายสั่นไหว ดวงตาเบิกกว้าง ยกนิ้วชี้ไปยังฝ่ายตรงข้ามทันที
“แก...ยอนฮี ไม่จริงแกตายไปแล้วนี่ มานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน แกตายตั้งแต่ตอนที่คลอดไอ้เด็กเปรตนั่นแล้ว ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า รู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะที่ได้ลงนรกก่อนเวลาน่ะ ห้ะ...!!!”
“คุณแม่ครับ ยอนฮีไหนครับ นั่นดงแฮนะครับ ไม่มีคนที่ชื่อยอนฮีซะหน่อย คุณแม่ตาฝาดแล้วนะครับ” มินจีรีบเข้าไปกระชากแขนดงแฮทันที ใช้มีดที่ซ่อนไว้จี้คอขาวๆ ของดงแฮ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน
“ว้าย!!! คุณผู้หญิงปล่อยคุณหนูดงแฮนะคะ อันตรายนะคะ วางมีดลงเถอะค่ะ”
“ไม่จริงฉันไม่เชื่อ ทำไมฉันไม่ได้อะไรเลย ทำไม!!!”
“คุณผู้หญิงครับ ปล่อยคุณหนูดงแฮเถอะนะครับ ผมขอร้อง” ยูชอนหายจากตกใจแล้ว เอ่ยวอนให้หญิงที่มีอาการวิกลจริตไปแล้วปล่อยคุณหนูของตนเสีย
คิบอมกำหมัดแน่น เสียใจเมื่อเห็นคนรักโดนมีดจี้ลำคออยู่อย่างนั้น ทั้งที่ตนเองนั่งอยู่ใกล้ๆ ดงแฮมากที่สุด กลับช่วยเหลืออะไร
คนรักไม่ได้เลย ฮีซอลเดินเข้ามาปลอบน้องชาย สบตาบอกความนัยให้รู้ คิบอมพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อยๆ อ้อมไปทางด้านหลังของหญิงคนนั้น
“อย่าเข้ามานะ... แกนะสิตาฝาดซีวอน นี่น่ะมันนังยอนฮีชัดๆ ไม่ใช่ไอ้เด็กเวรนั่นซะหน่อย เพราะแกคนเดียวทำให้ชีวิตฉันต้องอยู่อย่างลำบาก ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดกลับทรยศฉันได้ลงคอ ถ้าไม่มีแกฉันคงมีความสุขกับดงฮยอบไปนานแล้ว...
แค่แกเป็นคู่หมั้นคู่หมายของดงฮยอบและดันท้องขึ้นมา ทำให้ดงฮยอบต้องแต่งงานกับแก แต่แกรู้หรือเปล่าว่าฉันตั้งท้องมีลูกกับดงฮยอบก่อนแกเสียด้วยซ้ำ ตาซีวอนยังไงล่ะ เขาเกิดก่อนไอ้เด็กบ้านั้นตั้งสามสี่ปี เนื่องจากฉันมันฐานะยากจน ไม่มีใครยอมรับ หนำซ้ำยังเอาเงินฟาดหัวฉันอีกต่างหาก ไม่ให้ฉันติดต่อกับดงฮยอบ แล้วฉันจะทำอะไรคนที่มีอำนาจล้นฟ้าแบบคนพวกนั้นได้
ฉันต้องทนเก็บความแค้นไว้ในใจ แกรู้ไหมว่าวันที่ฉันทราบข่าวว่าแกจะมาคลอดที่โรงพยาบาลนั่นด้วยความบังเอิญ ฉันดีใจมากแค่ไหน วันที่ฉันจะได้แก้แค้นมาถึงแล้ว ฉันจะบอกอะไรแกให้เอาบุญอย่างหนึ่งนะ... แกน่ะไม่ได้ตายเพราะเสียเลือดมากจากการคลอดได้เด็กใบ้นั้นหรอก แต่แกตายเพราะช็อคระหว่างพักฟื้นต่างหาก
ทำไมฉันถึงรู้น่ะเหรอ ฮิๆ ฮ่าๆๆ ก็เพราะว่าฉันเป็นคนเร่งความเร็วของน้ำเกลือเองยังไงล่ะ ฉันยืนมองแกนอนดิ้นทรมานก่อนที่แกจะแน่นิ่งไป ฉันจึงปรับระดับความเร็วให้เป็นปกติ เท่านี้เองแกก็ได้ไปเที่ยวในนรกอย่างสบายใจ ฮ่าๆๆ สนุกไหมยอนฮี ฮ่าๆๆๆ”
ดงแฮน้ำตาไหลพราก เมื่อได้รับรู้ต้นเหตุที่แท้จริงของการจากไปของมารดา
“คุณแม่เป็นฆาตกร คุณแม่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็นที่สุดคุณแม่ทำได้ยังไงครับ”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ มันอยากมาแย่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของฉันและแกทำไม สมบัติทุกอย่างมันต้องเป็นของแกที่เป็นทายาทคนโตของดงฮยอบสิ ถ้าไม่เป็นเพราะไอ้แก่อีแก่ทั้งหลายนั่นคอยขัดขวางล่ะก็ ป่านนี้พวกเราสบายกันไปแล้ว ไม่ต้องทนอยู่ในห้องเช่าแคบๆ นั่นด้วย...
ถอยออกไป อย่าเข้ามานะ!!!” มินจีฝังคมมีดกับผิวขาวๆ บริเวณลำคอของดงแฮมากยิ่งขึ้น จนมีเลือดไหลออกมา
“นี่ๆ ยอนฮียังไม่หมดแค่นี้นะ ฉันพยายามมาดักพบดงฮยอบโดยทำให้เป็นเรื่องบังเอิญมากที่สุด ดงฮยอบก็โง่เนอะ ดันเชื่อฉันซะงั้น ตอนแรกฉันก็อยากจะให้ความรัก เอ็นดูไอ้เด็กมารความสุขนั่นหรอก ถ้าไม่เป็นเพราะว่าไอ้แก่อีแก่ทั้งหลายนั่น พวกมันคอยขัดขวางฉันตลอดโดยไม่ให้ดงฮยอบรู้ ฉันก็เลยจัดการซะ...
นี่...ฉันจงใจเลือกวันเกิดของไอ้เด็กนั้นเป็นวันลงมือแหละ เวลามันโตขึ้นมาแทนที่วันเกิดของมันจะเต็มไปด้วยความครึกครื้น มันก็จะมีแต่ความโศกเศร้าเพราะต้องระลึกถึงบุคคลที่จากไป จัดงานสังสรรค์ใดๆ ก็ไม่ได้ เป็นยังไงความคิดของฉันดีหรือเปล่า...
ฉันค่อยๆ ฆ่าพวกที่ต่อต้านฉันช้าๆ ใช้เวลาตั้งเกือบสิบปีกว่าที่ฉันจะกำจัดคนพวกนั้นได้หมด แล้วไหนยังต้องรอเวลาให้ผ่านช่วงเศร้าโศกไปอีก
ฉันเป็นคนมีความอดสูงเนอะ ยอนฮีว่าอย่างนั้นหรือเปล่า...
พอฉันเข้าอยู่ในบ้านหลังนี้แล้วนะ แรกๆ ดงฮยอบก็ดีกับฉันอยู่หรอก แต่อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยสนใจฉันเหมือนเก่า วันๆ เอาแต่อยู่กับไอ้เด็กบ้านั่น ลูกของเธอยังไงล่ะยอนฮี ยิ่งโตน่ะหน้าตามันยิ่งเหมือนเธอ เหมือนมากอย่างกับพิมพ์เดียวกัน นั่นทำให้ฉันยิ่งแค้นเธอมากขึ้นไปอีก...
วันหนึ่งฉันแอบได้ยินดงฮยอบคุยกับทนายว่าเขารู้ความจริงบางอย่าง ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเรื่องอะไร ฉันจึงจำเป็นที่จะต้องฆ่าดงฮยอบเพื่อความปลอดภัยของฉันเอง
ฉันจ้างให้คนไปตัดสายเบรกรถที่ดงฮยอบจะนั่งออกไปหาเธอที่สุสานพร้อมกับไอ้เด็กนั้น แต่ไอ้เด็กนั่นมันดันรอดมาได้แต่มันก็พูดไม่ได้ ฮ่าๆๆ สะใจฉันจริงๆ...
รู้อะไรอีกไหมยอนฮี ฉันเป็นคนไล่ให้มันไปนอนที่ห้องเก็บของ ให้มันทำงานบ้านทุกอย่างแลกกับอาหารและที่ซุกหัวนอน ฉันให้มันมารับใช้ลูกชายของฉัน ซึ่งก็คือพี่ชายแท้ๆ ของมันเอง... นี่ๆ แล้วรู้เรื่องน่าตื่นเต้นอะไรอีกไหมยอนฮี...
ไอ้เด็กใบ้นั่นน่ะ มันโดนพี่ชายที่มันคิดมาตลอดว่าคนละสายเลือดข่มขืน ตอนแรกที่ฉันรู้เรื่องนะ ฉันรู้สึกสะใจสุดๆ ไปเลยล่ะ เพราะว่ามันโดนพี่ชายแท้ๆ ของมันข่มขืน ฮ่าๆๆๆ
และฉันก็ใช้เหตุผลนี้จับมันขายซ่องไปแล้ว ป่านนี้ลูกของเธอก็คงจะมีผัวเยอะแยะ ดีไม่ดีอาจจะติดโรคร้ายตายไปแล้วก็ได้ ป่านนี้มันคงรอเธออยู่ในนรกแน่ๆ เลยยอนฮี รีบตามมันไปดีไหม ฮ่าๆๆๆ”
ดงแฮน้ำตาไหลพราก ไม่แพ้กับบุคคลทั้งหลายที่ได้รับรู้ความจริง เรื่องเลวร้ายต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันเกิดของตนนั้นเป็นฝีมือของผู้หญิงคนนี้ คนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาอย่างเลือดเย็นที่สุด
ซีวอนทรุดตัวอย่างอ่อนแรง สองขาหมดแรงพยุงกายให้ตั้งตรง ความจริงที่รับรู้มันทำให้เขาแทบจะตกนรกทั้งเป็น เขาทำร้ายน้องชายในสายเลือดคนเดียวได้ยังไง ดงแฮต้องทุกข์ทรมานกับความทรงจำนี้อีกนานแค่ไหน เขามันเลวที่สุด
“อะไรที่มันผิดพลาดไปแล้ว เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้หรอกนะ ทำสิ่งที่เป็นปัจจุบันให้ถูกต้องก็พอแล้ว อย่าท้อถอย ใช้ความดีเข้าสู้ ผมเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรคุณซีวอน”
มือขาวนวลของแฝดคนพี่แตะลงบนไหล่กว้างของคนร่างสูงที่ทรุดตัวร้องไห้สะอึกสะอื้น บีบเบาๆ ให้กำลังใจ เอ่ยคำเตือนสติพี่ชายคนเดียวของน้องสะใภ้ให้กลับคืน เขาต้องการกำลังสำรองคอยช่วยเหลือดงแฮออกมาจากสถานการณ์อันตรายนั่น
“ลุกขึ้นมาเถอะคุณซีวอน มาคอยช่วยเหลือดงแฮกัน อย่าให้เรื่องผิดพลาดในอดีตมาทำร้ายชีวิตของคุณเลย”
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยเตือนสติผม จะให้ผมทำอะไรบอกมาได้เลยครับ”
ฮีซอลกระซิบบอกแผนการที่ได้ตกลงไว้กับคิบอมให้ซีวอนทราบ โดยที่ซีวอนพยักหน้าเข้าใจทุกอย่าง เขาจะแก้ไขเหตุการณ์เลวร้ายนี้ให้จงได้ เขาจะรักษาเสียงหัวเราะอันสดใสของดงแฮให้คงอยู่ต่อไป
* - HBD 
Lee Dong Hae - *
“คุณแม่ครับ ปล่อยดงแฮเถอะครับ คุณแม่ตั้งสติให้ดีๆ นะครับ นั่นไม่ใช่คุณน้ายอนฮี แต่เป็นดงแฮ คุณน้ายอนฮีตายไปแล้วนะครับ คุณแม่อย่าลืมสิครับ”
“ยอนฮีตายแล้ว ตายแล้วเหรอ ใช่ๆ ฉันเป็นคนฆ่ายอนฮีเองนี่นา แล้วนี่ใครล่ะ หน้าเหมือนยอนฮีจัง เอ๊ะ...คุณดงฮยอบ คุณนั่นเอง ฉันคิดถึงคุณที่สุดเลยนะคะ” มินจีเอียงคอซ้าย ขวา พินิจใบหน้าของคนที่โดนตนเองกักขังอยู่ ดวงตาเหม่อลอยไร้สติๆ ลงเรื่อยๆ แล้วจึงเผยรอยยิ้ม ใช้มือข้างที่ว่างลูบไล้ใบหน้าของดงแฮไปมา เมื่อเห็นว่าเป็นใบหน้าของคนรักของตน
“คุณพ่อท่านก็เสียแล้วนะครับ คุณแม่ลืมแล้วหรือครับ ปล่อยดงแฮเถอะครับ น้องเลือดออกมากแล้วนะครับ”
“ดงแฮเหรอ ไม่ใช่ดงฮยอบเหรอ... ใครกันดงแฮ” มินจีทวนคำพูดของบุตรชายเลื่อนลอย
“อ๊า!!!~ ไอ้เด็กเวรนั่นเอง แกยังไม่ตายอีกหรือไง ตายยากจริงนะแก ฉันจะสงเคราะห์ให้เอง แกจะได้รีบตามพ่อกับแม่ของแกไปยังไงล่ะ ฮ่าๆ ตายซะเถอะไอ้เด็กเวร” มินจีเงื้อมีดขึ้น หมายจะปลิดชีวิตในอ้อมแขนให้ตายตกตามบิดาและมารดาของเจ้าตัวไป
“อย่านะครับคุณแม่!!!”
ซีวอนได้รับสัญญาณจากคิบอมเอ่ยรั้งมารดาของตนเสียงดังลั่น ทำให้มินจีชะงักจังหวะเล็กน้อยด้วยความตกใจ คิบอมจึงเข้าชาร์ตแย่งมีดจากมือของมินจีจากทางด้านหลัง ในขณะที่ซีวอนรีบเข้าไปรับตัวดงแฮมาไว้ในอ้อมแขน แล้วพาไปส่งให้ฮีซอลที่เตรียมเครื่องมือไว้สำหรับปฐมพยาบาลอยู่แล้ว ก่อนจะเข้ามาช่วยคิบอมจับมารดาของตนเองให้อยู่เฉย
“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย ได้ยินไหม ฉันจะฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่า ฆ่าทุกคน ทุกคนต้องตาย ฮ่าๆๆๆๆ แล้วฉันจะต้องได้ทุกอย่าง ทรัพย์สมบัติของดงฮยอบต้องเป็นของฉัน ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“พอแล้วครับคุณแม่ พอได้แล้ว ได้โปรดๆๆ” ซีวอนกอดร่างของมารดาที่เข้าขั้นวิกลจริตไปแล้วจริงๆ พร่ำบอกให้มารดากลับคืนสติแต่ก็ไม่ได้ผล มินจียังคงดื้นรนอย่างบ้าคลั่ง ปากก็พร่ำเพ้อแต่คำว่าฆ่า และสมบัติอยู่อย่างนั้น
เสียงหวอรถตำรวจและรถพยาบาลต่างแล่นเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลลีอย่างรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ทุกคนมีอาวุธพร้อมสรรพ ต่างรู้สึกเวทนากับภาพที่เห็น หญิงวัยกลางคนที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในอ้อมกอดของบุตรชายรูปงามเพียงคนเดียว
เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลนำตัวของมินจีไปรักษาอาการทางจิตตามคำวินิจฉัยของคุณหมอใหญ่ชางมิน เจ้าหน้าที่ตำรวจสืบสวนผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดตามหน้าที่ เพื่อทำสำนวนคดีฆาตกรรม
แต่ดงแฮไม่ติดใจเอาความ บอกว่าแค่นี้มินจีได้รับโทษมากพอแล้ว ไม่รู้ว่าจะหายเป็นปกติหรือเปล่า ให้ได้ใช้ชีวิตบั่นปลายในที่ที่ดีกว่าคุกดีกว่า
ซีวอนนั่งซึม น้ำตายังคงไหลรินกับภาพสุดท้ายที่เห็นมารดาโดนจับมัดลากขึ้นรถพยาบาลไป เพื่อรักษาอาการทางประสาท ต่อให้มารดาทำเรื่องเลวร้ายยังไง ตนเองก็ยังรักเสมอ
“พี่ซีวอนครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม”
“ดงแฮ... ไม่เป็นไรหรอก ยังไงดงแฮก็เป็นน้องชายคนเดียวของพี่นี่นา น้องเดือดร้อนพี่ชายก็ต้องช่วยเหลือน่ะสิ” ซีวอนจับหัวน้องชายสายเลือดเดียวกันโยกเบาๆ แต่ก็โดนปัดออกอย่างแรงจากมือหนาของเจ้าของตัวจริงที่ยืนทำหน้าบูดอยู่
“บอม ไม่เอาน่า” ดงแฮพยายามห้ามปรามคนรักให้ทำตัวดีกับพี่ชายของตนเองหน่อย คนแก้มป่องยิ่งหน้าบูดเข้าไปอีก
“ดงแฮ พี่ขอคุยกับคนรักของน้องเป็นการส่วนตัวได้ไหม รับรองว่าพี่สองคนไม่ฆ่ากันแน่นอน”
“ก็ได้ครับ บอมอย่าทำร้ายพี่ซีวอนนะ สัญญากับด๊องมาก่อน นะ บอม นะ ด๊องรักบอมที่สุดนะ”
“ก็ได้ๆ บอมจะไม่ทำอะไรพี่ชายของด๊อง ถ้าเขาไม่กวนอวัยวะเบื้องล่างบอมก่อนนะ”
“บอมอา...”
“ไปเถอะดงแฮ พี่ไม่หาเรื่องเจ็บตัวหรอกน่า ไม่ต้องกังวลหรอก”
ดงแฮพยักหน้า ยินยอมออกไป แต่ยังคงยืนแถวๆ อยู่บริเวณนั้นไม่ได้ไปไกล เกรงว่าพี่ชายและคนรักจะมีเรื่องกัน ยิ่งคิบอมยังไม่ได้ชำระความเมื่อครั้งเก่าก่อนกับพี่ชายของตนด้วย มันหวั่นใจอย่างไรชอบกล
“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม ก็รีบๆ คุยมาได้แล้ว อย่ามาท่ามากลีลาเยอะ ผมไม่ค่อยชอบเสียเวลากับเรื่องไร้สาระให้มันมากนัก”
“ผมอยากจะทราบว่าคุณรักน้องของผมจริงหรือเปล่า”
“ใช่!!! ผมรักด๊อง รักมากที่สุดในชีวิตของผมแล้ว”
“ถึงแม้ว่าดงแฮจะเคยโดนพี่ชายแท้ๆ ข่มขืนน่ะเหรอ”
“ก็เพราะพี่ชายเลวๆ คนนั้น มันทำให้ชีวิตที่น่าจะสดใสมากๆ ของด๊องต้องหมองมัวยังไงล่ะ ผมถึงต้องคอยเติมความสุขให้กับด๊อง
ผมไม่ถือหรอกว่าด๊องจะเคยผ่านมือใครมาบ้าง แค่ปัจจุบันและอนาคตด๊องจะมีผมเคียงข้าง เหมือนกับปัจจุบันและอนาคตของผมก็ต้องมีด๊องเคียงข้างเช่นกัน”
“พวกคุณเป็นคนดีทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ ผมฝากดงแฮด้วยก็แล้วกัน ดูแลเขาให้ดี ดูแลแทนส่วนของผมด้วย”
“คุณไม่ต้องห่วงหรอก ถึงคุณไม่พูด ผมก็ตั้งใจว่าจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ด๊องจะต้องมีแต่ความสุขเมื่ออยู่กับผม”
“ขอบคุณมากนะครับ... ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณอีกอย่างหนึ่ง เอียงหูมานี่สิครับ”
คิบอมยอมทำตามคำขอร้องของพี่ชายของคนรัก ดวงตาสีนิลเบิกกว้างออกจากกัน อ้าปากค้างกับเรื่องราวที่ได้ยินกับหู หันมามองซีวอนอย่างกับไม่เคยเห็นมาก่อน
ซีวอนหัวเราะจนตัวโยนกับท่าทางของคิบอม แล้วจึงพยักหน้ารับ ย้ำให้คิบอมเข้าใจในสิ่งที่ตนบอกยิ่งขึ้น
* - HBD Lee Dong Hae - *
“บอมคุยอะไรกับพี่ซีวอน แล้วทำไมบอมต้องโค้งให้พี่ซีวอนด้วย บอกด๊องได้ไหม”
“ไม่มีอะไรหรอกด๊อง รู้แค่ว่าบอมกับพี่ชายของด๊อง พวกเราเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรคาใจกันอีกแล้ว แล้วคุณซีวอนก็ฝากฝังด๊องไว้กับบอมก็เท่านั้นเอง ด๊องครับบอมมีอะไรจะบอก”
“อะไรครับ บอมมีเรื่องอะไรหรือครับ ทำหน้าซะเครียดเชียว”
“บอมจะบอกว่า บอมรักด๊องที่สุดในโลกเลยครับ บอมรักด๊องได้ยินไหม” คิบอมจับดงแฮอุ้มขึ้นแล้วตะโกนบอกรักลั่นสนามหน้าบ้านตระกูลลี
“ได้ยินแล้วเว้ย... เสียงดังไปถึงข้างใน ใครหน้าไหนมันจะไม่ได้ยินบ้าง หัดมียางอายซะบ้างนะเจ้าบอม”
“แหม...พี่ซินอิจฉาคนมีความรักหรือยังไงครับ โน่นไงครับคุณซีวอนยังว่าง รีบไปปลอบใจสิครับ ถ้ามีพี่เขยอย่างคุณซีวอน บอมเต็มใจอนุมัตินะครับ”
“ญาติดีกันตอนไหนเนี่ย ทำไมผู้ชายเข้าใจยากอย่างนี้หว่า”
“แล้วพี่ซินไม่ใช่ผู้ชายหรือไงครับ พูดซะอย่างกับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงอย่างนั้นแหละ”
“เออ...นั่นสิ ลืมตัวไปหน่อย เข้าบ้านไปกินข้าวกันดีกว่า ..”
“คุณซีวอนอาหารเสร็จแล้ว อย่ามัวแต่นั่งอมทุกข์ บอกแล้วไงอดีตแก้ไขไม่ได้แล้ว ทำปัจจุบันและอนาคตให้ดียิ่งกว่าอดีตดีกว่า มาทานข้าวได้แล้ว” ฮีซอลตะโกนเรียกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกลางสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ ขี้เกียจเดินไปตามให้เมื่อย แค่เสียงก็ดังถึงแล้ว
ซีวอนได้ยินเสียงแปดหลอดพลังเซอร์ราวน์ยอดเยี่ยมรีบเดินมายังสองคู่รักทันที
คิบอมส่งรอยยิ้มจริงใจให้เป็นครั้งแรกที่รู้จักกัน เรื่องราวทั้งหลายคลี่คลายลงแล้ว
“ขอบคุณนะครับพี่ชาย และขอต้อนรับในฐานะว่าที่พี่เขยนะครับ พยายามเอาชนะใจพี่ชายป้ำเป๋อของผมให้ได้นะครับ แล้วพี่จะรู้ว่าความหรรษาเป็นยังไง”
“ขอบใจมากนะไอ้น้องในคำแนะนำและความหวังดี... ดงแฮขอให้มีความสุขในวันเกิดและทุกๆ วัน จากนี้และตลอดไปนะ”
“ขอบคุณครับพี่ชาย”
The End
* - HBD Lee Dong Hae - *
..แถมๆๆๆ..
….Flash Back….
“ขอบคุณมากนะครับ... ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณอีกอย่างหนึ่ง เอียงหูมานี่สิครับ” คิบอมยอมทำตามคำขอร้องของพี่ชายของคนรัก
“ผมกับดงแฮยังไม่เคยมีอะไรกันนะครับ วันนั้นดงแฮสลบไปซะก่อนก็เลยไม่ทราบเรื่องหลังจากนั้น มั่นใจได้เลยนะครับว่าคุณเป็นคนแรกของดงแฮแน่นอนครับ”
ดวงตาสีนิลเบิกกว้างออกจากกัน อ้าปากค้างกับเรื่องราวที่ได้ยิน หันมามองซีวอนอย่างกับไม่เคยเห็นมาก่อน
ซีวอนหัวเราะจนตัวโยนกับท่าทางของคิบอม แล้วจึงพยักหน้ารับ ย้ำให้คิบอมเข้าใจในสิ่งที่ตนบอกยิ่งขึ้น
The End จริงๆ
* - HBD 
Lee Dong Hae - *
ความคิดเห็น