คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : HBD Lee Dong Hae - by ปักษากวี - 6
/> />
* - HBD Lee Dong Hae - *
บ้านหลังใหญ่มีเนื้อที่กว้างขวาง เรียกอย่างหรูก็คฤหาสน์นี่เอง ต้นไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงรายกันเต็มไปหมด ทำให้ภายในพื้นที่ของคฤหาสน์ร่มรื่น ตรงกลางมีน้ำพุรูปปั้นกามเทพสี่ห้าองค์ตั้งอยู่ มุมขวามีโต๊ะกลมตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงากลางสนามหญ้าหน้าบ้าน
บรรดาเจ้าของบ้านคอยเหลือบสังเกตอาการของสองพี่น้องตัวขาวด้วยรอยยิ้ม ยูชอนพยายามชี้ชวนให้ดงแฮมองทิวทัศน์รอบตัวด้วยรอยยิ้ม พยายามชวนดงแฮคุย แม้จะไม่มีเสียงของอีกคนตอบ
กลับมาให้ได้ยิน แต่ท่าทางอาการที่ดงแฮแสดงออกด้วยรอยยิ้มเต็มแก้มใส พยักหน้าขึ้นลง อ้าปากหัวเราะแบบไม่มีเสียงเมื่อถูกยูชอนและฮีซอลแหย่เล่นอย่างสนุกสนาน
“ดีจังเลยนะครับคุณพ่อ ดงแฮมีรอยยิ้มบ้างแล้ว พวกเรามาร่วมมือกันทำให้ดงแฮมีแต่ความสุขนะครับ”
“ได้เลย...ดงแฮจะต้องมีความสุข ลบล้างเรื่องเลวร้ายต่างๆ ที่เคยประสบมาด้วยกำลังใจและความรักของพวกเรา”
“อ๊ะๆๆ ไอ้ความรักเนี่ย ให้ใครครับคุณพ่อ ระหว่างมัมยูชอนกับดงแฮ ตอบด้วยนะครับ ลูกชายผู้น่ารักต้องการคำตอบ”
“ก็ทั้งสองนั่นแหละ แต่คนละแบบนะ พอใจหรือยังไอ้แสบ”
“ครับผม พอใจมาก ลองมาแย่งของบอมสิ เห็นดีกัน”
“โอ๊ะโอ...หมายความว่ายังไงครับคุณลูกแก้มบวม ใครเป็นของคุณลูกครับ”
“อย่าเสียงดังสิครับ บอมจองแล้วนะตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก คุยกับพี่ซินแล้วด้วย”
“แหมๆ ไอ้เสือใจร้อนจริงนะ เอ้า...ลูกสะใภ้คนนี้ผ่านการอนุมัติจากคุณป๋า แต่ต้องรอให้หนูดงแฮบรรลุนิติภาวะก่อนนะ อย่าทำอะไรเกินเลยเด็ดขาด เข้าใจไหมไอ้แสบ”
“รับทราบครับผม ระหว่างนี้บอมจะค่อยๆ สอนก็แล้วกัน จะได้เป็นงาน คุณพ่อว่าอย่างนี้ดีไหมครับ”
“เดี๋ยวก็โดนลูกเตะพิฆาตหรอกครับ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บรรลุนิติภาวะ เข้าใจหรือเปล่า อย่าโง่”
“ฮ่าๆๆ ทราบแล้วครับคุณพ่อที่เคารพ รอดงแฮบรรลุนิติภาวะก่อนก็ได้”
* - HBD Lee Dong Hae - *
ทางด้านคฤหาสน์ตระกูลลี นายผู้หญิงนั่งหน้าเชิดอยู่บนโซฟาตัวหรู ในมือถือพัดโบกสะบัดไปมา ทั้งที่ในห้องรับแขกนั้นก็เปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นฉ่ำไปทั่วบริเวณ ไอเย็นแทบจะฟุ้งกระจายไปทั่วคฤหาสน์เสียด้วยซ้ำ สร้างความรู้สึกหมั่นไส้ในกับคนงานที่คอยรับใช้ได้เป็นอย่างดี
“สวัสดีครับคุณนายลี ขอโทษนะครับที่ผมมาสาย... ไม่ทราบคุณหนูดงแฮไปไหนซะล่ะครับ” ทนายประจำตระกูลรีบวิ่งเข้ามาให้รับรองแขกด้วยความกระหืดกระหอบ เลยเวลานัดมาหลายนาทีแล้ว เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทแก่เจ้าของบ้าน
“เด็กนั้นน่ะเหรอคะ หนีออกจากบ้านไปกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่ทราบไปแล้วล่ะค่ะ แย่จังเลยนะคะ ดงแฮดื้อรั้นมาก ดิฉันคอยห้ามปรามยังไงแกก็ไม่ยอมเชื่อฟังเลยล่ะค่ะ” คุณนายลีจีบปากจีบคอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด ส่ายหน้าหนักใจกับพฤติกรรมของลูกเลี้ยงที่ไม่ยอมเชื่อฟังความหวังดีของนางสักนิด
“อย่างนั้นเหรอครับ แต่เท่าที่ผมจำได้คุณหนูดงแฮเป็นเด็กดีนี่ครับ นิสัยก็น่ารัก นอบน้อมผู้หลักผู้ใหญ่ โตขึ้นมาไม่น่าจะกลายเป็นเด็กเกเรไปได้นะครับ”
“แหม...คุณทนายจะไปทราบอะไรล่ะคะ เด็กนั้นน่ะต่อหน้าคนอื่นก็ทำตัวน่ารัก น่าสงสาร แต่ความจริงแล้วเจ้าเล่ห์จะตายไป ขนาดพูดไม่ได้แล้วยังทำตัวแย่ๆ อีก
สงสัยแกต้องการลบปมด้อยของตนเองมั้งคะ ถึงได้ทำแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง ทั้งที่ก็ได้รับความรักจากดิฉันที่คิดว่าแกเป็นเสมือนลูกแท้ๆ อย่างเต็มที่อยู่แล้ว เฮ้อ...”
ยังคงพูดต่อ เพื่อให้ตนเองนั้นดูดีในสายตาของทนายผู้ห่างไกลความสัมพันธ์กับคนในตระกูลมากนัก คงไม่รู้ความจริงที่เกิดขึ้นแน่ๆ นางกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
“ครับ...ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ” คุณทนายลุกขึ้นทันทีที่ได้รับฟังคำพูดจากคุณนายลีคนปัจจุบันจบ สร้างความสงสัยให้คนที่กำลังปั้นหน้าสุดๆ รีบเอ่ยรั้งให้ทนายประจำตระกูลทำตามหน้าที่โดยไว
“ทำไมคะ คุณทนายยังไม่ได้เปิดพินัยกรรมของคุณลีเลยนะคะ จะรีบกลับไปไหนกัน ดิฉันว่าคุณทนายรีบเปิดพินัยกรรมเลยดีกว่าค่ะ เพราะตอนนี้ครบกำหนดที่คุณลีได้ตั้งไว้แล้วนะคะ”
“คงจะไม่ได้หรอกครับคุณนายลี เพราะคุณลีท่านได้ระบุไว้ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตนะครับว่าพินัยกรรมฉบับนี้จะเปิดได้ก็ต่อเมื่อคุณหนูดงแฮมีอายุครบสิบหกปี และคุณหนูดงแฮจะต้องร่วมอยู่ในการเปิดพินัยกรรมด้วย หรือสมมติว่าระหว่างนี้คุณหนูดงแฮเกิดประสบอุบัติเหตุถึงแก่ชีวิต ทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่ครอบครองในนามของตระกูลลี จะถูกยกให้การกุศลและสาธารณะประโยชน์ทั้งหมด”
ทนายความบอกอย่างไม่ยี่หระ หน้าที่คำสั่งเสียที่ได้รับมอบหมายให้ทำก่อนที่คุณลีจะเสียชีวิตนั้นต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด
“ไม่จริง!!! ดิฉันไม่เชื่อเด็ดขาด คุณพี่ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ คุณพี่ต้องไม่มีสติครบถ้วนแน่ๆ คุณทนายโกหก” คุณนายลีแทบกรีดร้องกับคำพูดของคุณทนาย ไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ทุกอย่างเป็นความจริงครับ คุณลีระบุไว้อย่างนี้จริงๆ มีพยานเซ็นชื่อยืนยันพร้อม รอให้คุณหนูดงแฮกลับมาที่คฤหาสน์เมื่อไหร่ คุณนายลีค่อยโทรศัพท์มาบอกผมนะครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ” รีบเร่งเดินออกไปจากห้องรับแขกโดยไว ไม่อยากอยู่เห็นหน้าคนแสร้งปั้นน้ำเป็นตัวได้เก่งสุดๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าบุคคลที่แต่ก่อนดูแล้วน่าจะเป็นคนดีมีเมตตากลับแปรเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้
“ฮึย...ไอ้แก่ ตายไปแล้วยังสร้างความลำบากให้ฉันอีกนะ ไอ้เด็กเฮงซวยนั้นด้วย จะไปตามหาตัวมันได้ที่ไหนกัน ร้ายทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ ทำไมไม่ตายไปทั้งคู่ตั้งแต่ตอนนั้นนะ ถามไอ้สองคนนั้นก็ได้ว่ามันเอาไอ้เด็กตัวซวยนั้นไปขายที่ซ่องไหน”
“ฮัลโหล...ฉันคุณนายลีนะ แกสองคนเอาไอ้เด็กเปรตนั้นไปขายที่ซ่องไหน รีบไปเอาตัวมันกลับมาที่นี่ด่วนเข้าใจไหม... ว่ายังไงนะ!!! มันหนีไปได้อย่างนั้นเหรอ ไอ้โง่เอ๊ย!!!~ แค่เด็กตัวเล็กๆ คนเดียวก็ไม่มีปัญญาจัดการ แกสองคนรีบไปสืบหาเบาะแสของมัน ตามหาตัวมันให้พบโดยเร็วที่สุด เสียเงินเท่าไหร่ไม่ว่า ลากตัวมันมาให้ฉันให้เร็วที่สุดเข้าใจไหม...” วางสายด้วยความไม่พอใจ สบถหยาบคาย แสดงความเป็นตัวตนที่แท้จริง
“ฮึย...ไอ้พวกไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้เรื่องซะอย่าง... มองอะไรกัน สมใจพวกแกแล้วนี่ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้สมบัติของไอ้แก่นั้นสักชิ้น รอให้ฉันหาตัวไอ้เด็กเวรนั่นเจอก่อนเถอะ สมบัติทุกอย่างจะต้องเป็นของฉัน แล้ววันนั้นฉันจะไล่พวกแกออกให้หมด อยากเยาะเย้ยฉันกันดีนัก” คุณนายลีอารมณ์เสีย พาลพาโลไปทั่ว หันไปเจอซูยองและสาวใช้บางส่วนมองตนเองด้วยรอยยิ้มเยาะ ทนไม่ไหว ออกปากไล่ออกทันที
“พวกเราจะรอให้วันนั้นมาถึงนะคะ รอวันที่คุณหนูดงแฮเดินเข้ามาอย่างสง่าเพื่อทวงทุกอย่างที่เป็นของคุณหนูคืนมาจากคนขี้โกงอย่างคุณ”
“แก...นางซูยอง ฉันไล่แกออก ไสหัวออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้นะ” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดมาพร้อมหน้าตาที่บิดเบี้ยวไร้ซึ่งความสวยงามทั้งที่มีเครื่องสำอางราคาแพงฉาบเคลือบอยู่บนใบหน้า แต่ไม่อาจปิดซ่อนความจริงในจิตใจด้านชั่วร้ายได้สักนิด
“เสียใจด้วยนะคะคุณนายลี ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าคุณชเวต่างหาก อย่าลืมสิคะว่าคุณมันก็แค่ภรรยาในนามเท่านั้น คุณไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับคุณท่านเสียหน่อย
อย่าคิดว่าไม่มีใครในคฤหาสน์หลังนี้ทราบนะคะ ทุกคนทราบเรื่องนี้กันดี เพราะคุณท่านเป็นคนแจ้งกับพวกเราทุกคนเอง
ส่วนหลักฐานที่คุณแสดงให้คุณทนายดูก่อนหน้านั้น ตอนคุณท่านเสียน่ะค่ะ มันเป็นของปลอม คุณทนายถึงได้ไม่ยอมเปิดพินัยกรรมให้คุณรับรู้ยังไงล่ะคะ
เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิมาไล่พวกเราออกจากคฤหาสน์หลังนี้ได้ค่ะ อย่าหวังว่าคุณจะได้อะไรจากตระกูลลีไปหน่อยเลยค่ะ สักวันคุณหนูดงแฮต้องกลับมา...
อ้อ...ดิฉันจะบอกอะไรให้รับรู้ไว้อีกอย่างนะคะ ดิฉันและคนงานทุกคนจะยังคงอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ต่อไป ถึงแม้ว่าคุณจะไม่จ่ายเงินเดือนให้ พวกเราก็ไม่เดือดร้อนค่ะ เพราะคุณท่านได้แบ่งสรรให้คุณทนายจ่ายเงินเดือนให้พวกเราทุกเดือนอยู่แล้ว...
ผิดกับคุณที่ไม่ได้รับอะไรเลยแม้แต่วอนเดียว ดิฉันขอตัวไปทำงานให้คุ้มกับเงินที่คุณท่านมีเมตตาจ่ายให้ก่อนนะคะ ขอตัวค่ะ”
ซูยองและสาวใช้ต่างมองนายผู้หญิงด้วยความสะใจ ก่อนที่คุณทนายประจำตระกูลจะเข้ามาหาคุณผู้หญิงตามคำสั่งนั้น พวกตนได้ดักรอพบและบอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปทั้งหมดให้คุณทนายทราบก่อน ซึ่งคุณทนายประจำตระกูลก็บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง คุณท่านได้ระบุไว้ด้วยลายลักษณ์อักษรมีพยานเซ็นชื่อกำกับอย่างชัดเจน ว่าคุณหนูดงแฮจะต้องอยู่ด้วยในตอนเปิดพินัยกรรม ไม่อย่างนั้นก็ไม่สามารถเปิดพินัยกรรมฉบับนี้ได้ พวกนางจึงหายกังวลได้เปราะหนึ่ง
“ฮึย...น่าเจ็บใจนัก ร้ายกันทั้งนายและบ่าวเลยนะ ไอ้เด็กเวร ตัวมารทำลายชีวิตของฉัน อย่าให้เจอตัวนะ ฉันจะเป็นคนฆ่าแกเองกับมือเลยคอยดู”
* - HBD Lee Dong Hae - *
เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่สองพี่น้องกำมะลอได้เข้ามาอาศัยในคฤหาสน์ตระกูลคิม ด้วยความเอื้ออาทรของครอบครัวคุณหมอใหญ่ชางมินและบุตรชายฝาแฝดว่าที่คุณหมอทั้งสองพยายามช่วยกันเปลี่ยนวันหดหู่ของดงแฮให้มีสีสันเต็มไปด้วยความสดใส
ดงแฮยิ้มแย้มมากขึ้น มีการตอบสนองในทางที่ดีขึ้น ไว้วางใจสมาชิกตระกูลคิมมากขึ้น
ตอนนี้ทั้งยูชอน ดงแฮ ชางมิน ฮีซอลและคิบอม ต่างสนิทสนมขยับความสัมพันธ์ขึ้นอีกขั้น ฮีซอลขอให้ดงแฮมาเป็นน้องชายอีกคน ในขณะที่ก็มัดมือชกให้ยูชอนยอมรับตำแหน่งคนพิเศษของบิดาซะอย่างนั้น ขนข้าวของของยูชอนมาไว้ที่ห้องของชางมินทั้งหมด
ยูชอนเพิ่งจะเข้าใจความหมายของคำว่า มัม ที่ว่าที่คุณหมอฝาแฝดเรียกตนเองก็วันนี้เอง
...มันหมายความว่ามารดา ซึ่งก็คือภรรยาของคุณหมอใหญ่นั่นเอง
ตอนแรกยูชอนต่อต้านเล็กน้อย เพราะความเขินอายที่โดนยัดเยียดตำแหน่งให้ แต่ชางมินก็แสดงให้ยูชอนเห็นถึงความจริงใจที่มีให้ จนยูชอนใจอ่อนยอมย้ายเข้ามานอนในห้องของชางมินด้วยกัน
ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงเดียวกันทุกคืน ชางมินไม่เคยล่วงเกินอะไรยูชอนมากไปกว่านอนกอดยูชอนเฉยๆ เท่านั้น อาจจะมีบ้างที่จะสัมผัสกัน จุมพิตรับอรุณและราตรีสวัสดิ์ หรือกอดกัน แต่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยมากกว่านี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองต่างไว้ใจซึ่งกันและกัน จนถึงขนาดที่ยูชอนยอมบอกความจริงทั้งหมดแก่ชางมินให้รับทราบ โดยที่ได้การยินยอมจากดงแฮก่อนแล้ว
ชางมินไม่มีทีท่าโกรธเคืองทั้งสองที่ปิดบังเรื่องราวทั้งหมดแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขารู้สึกสงสารเด็กตัวน้อยมากๆ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมดงแฮอายุสิบหกแล้ว แต่ตัวเล็กอย่างกับเด็กขาดสารอาหาร
ความเป็นอยู่ที่ผ่านมาก็ทำให้รู้แล้วว่าเด็กคนนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง ตั้งปณิธานในใจไว้แล้วว่า พวกเขาจะทำให้ดงแฮมีความสุขมากที่สุด เท่าที่พวกเขาจะทำได้ ดงแฮจะต้องรู้สึกเป็นสุข ปลอดภัยเมื่ออาศัยอยู่ในความดูแลของพวกเขา
* - HBD Lee Dong Hae - *
เปรี้ยง!!!!
เสียงฟ้าผ่าในค่ำคืนหนึ่ง ลมฝนกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง คนตัวเล็กตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก ดวงตาคู่สวยหันมองไปรอบกายเต็มไปด้วยความมืดสลัว บรรยากาศเริ่มหดหู่ หนาวเย็นทั้งอากาศภายนอกและเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานเต็มประสิทธิภาพ
ดงแฮนั่งชันเข่า สองมือโอบกอดร่างกายที่สั่นเทาของตัวเองแน่น ความหวาดกลัวเข้ามาเยือนในจิตใจอีกครั้ง ดงแฮไม่ชอบเสียง
คราบเลือดมากมายที่ปะทะกับใบหน้ายามที่บิดาโอบกอด รอยยิ้มสุดท้ายที่ถูกส่งมาให้เมื่อเห็นว่าบุตรชายที่รักยิ่งปลอดภัย ก่อนจะหลับตาและแน่นิ่งไปเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว แต่สองมือของบิดายังคงโอบกอดตนเองไว้แน่น ป้องกันภัยให้ถึงที่สุด
เขาจำได้ว่าพยายามเขย่าตัวบิดามากเท่าไหร่ บิดาก็ไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเลย
“ไม่!!!!!”
* - HBD Lee Dong Hae - *
ความคิดเห็น