คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : HBD Lee Dong Hae - by ปักษากวี - 5
/> />
* - HBD Lee Dong Hae - *
“ดงแฮครับ พี่ซื้อโจ๊กมาให้แล้วครับ อ้าว...สวัสดีอีกครั้งครับคุณคิบอม คุณฮีซอล มากันนานหรือยังครับ ผมขอตัวนำโจ๊กไปใส่ชามให้ดงแฮก่อนนะครับ รอพี่เดี๋ยวนะดงแฮ”
คิบอมมองฮีซอลเดินตามพี่ชายของเด็กน้อยเข้าไปยังห้องด้านหลัง หันหน้าดูดงแฮที่เปลี่ยนท่านั่งเหยียดขาพิงหัวเตียง ดวงตาคู่สวยมองเหม่อไปยังกลุ่มก้อนเมฆนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
“มัมยูชอนครับ ดงแฮเป็นอะไรครับ ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเลยน่ะครับ”
“เอ่อ...คือว่า ไม่มีอะไรหรอกครับ เรื่องปกติของดงแฮน่ะครับ”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“เอ่อ...ป่านนี้ดงแฮคงหิวแล้ว ผมขอตัวนำโจ๊กไปให้ดงแฮทานก่อนนะครับ” ฮีซอลขมวดคิ้วสงสัยในท่าทีของสองพี่น้อง
“พี่น้องสองคนนี้แปลกๆ แฮะ สงสัยจะมีเรื่องอะไรที่ลำบากใจบอกกับเราไม่ได้แน่ๆ เลย”
* - HBD Lee Dong Hae - *
“ดงแฮทานโจ๊กหน่อยนะ จะได้แข็งแรงไวๆ อยากจะออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่าครับคนเก่ง” ยูชอนก้มหน้าลงหอมแก้มขาวใสแล้วกระซิบบอกเบาๆ
“อย่าทำอะไรให้มีพิรุธน่ะครับคุณหนู คุณคิบอมกับคุณฮีซอลกำลังสงสัยคุณหนูอยู่” ดงแฮพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกับคำกล่าวนั้น ค่อยๆ ตักโจ๊กหอมกรุ่นเข้าปากสองสามคำก็วางช้อน
“อิ่มแล้วหรอ ทำไมทานน้อยจังเลยล่ะ ทานอีกนิดนะจะได้ทานยา” ดงแฮส่ายหน้า ยกมือลูบลำคอตัวเองแล้วเบ้ปากใส่
“ฮ่าๆ โอเคๆ ขมคอใช่ไหม กินยาแล้วก็นอนพักซะนะคนเก่ง ถ้าหิวอีกเมื่อไหร่ก็บอกพี่แล้วกัน พี่จะได้ไปอุ่นมาให้ นอนพักนะครับคนเก่ง” ดงแฮรับยามากินอย่างรวดเร็วแล้วล้มตัวลงนอน ห่มผ้า หลับตาหนีสถานการณ์อึดอัดจากสายตาจับผิดสองคู่
* - HBD Lee Dong Hae - *
“คุณพ่อครับ พวกเรามีเรื่องมาปรึกษาครับ เรื่องของดงแฮน่ะครับ”
สองศรีพี่น้องเข้ามายังห้องทำงานของบิดาด้วยอาการรีบร้อน ไม่พูดพล่ามทำเพลงใดๆ ทั้งสิ้น เสียงมาก่อนตัวเสียด้วยซ้ำ
“ทำไม...ดงแฮเป็นอะไร อาการทรุดลงเหรอ รีบไปดูกันเร็ว”
“ใจเย็นๆ ครับ คุณพ่อว้าวุ่น ใจร้อนเป็นหนุ่มน้อยวัยกระเตาะไปได้นะครับ”
“มัมยูชอนของพวกเรานี่เก่งเนอะ เปลี่ยนคนแก่บ้างานให้กลายเป็นวัยรุ่นฝาแง้มโลงอารมณ์ร้อนไปได้ นับถือจริงๆ เก่งมากๆ เลยนะครับมัมยูชอน”
“ขอประทานอภัยนะครับคุณลูกรักบังเกิดเกล้าทั้งสอง กระผมซึ่งเป็นบิดาของพวกคุณยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะครับ กระผมยังฟิตปั๋งแข็งแรงอยู่ จะมีวันไหนไหมครับ ถ้าคุณลูกทั้งสองไม่จิกกัด แดกดันกระผมเนี่ย จะตายกันไหมครับ หรือว่าถ่ายไม่ออกกันครับคุณลูกในไส้ทั้งสอง”
“โหย...แรงนะครับพี่น้อง สงสัยต้องคอยเตือนมัมยูชอนไว้บ้างซะแล้ว ให้ระวังคนแก่อารมณ์เปลี่ยวให้ดี”
“ระวังอะไรเจ้าตัวดี”
“ก็ระวังคนแก่ปากจัดยังไงล่ะครับ”
“ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วเป็นอย่างนี้นะ จับขี้เถ้ายัดปากไปตั้งนานแล้ว...จะเข้าเรื่องได้หรือยัง ตกลงว่าดงแฮเป็นอะไร”
“ดงแฮไม่พูด / ไม่ยอมพูด”
“…ไม่เห็นจะแปลกนี่ ดงแฮอาจจะเจ็บปวดร่างกายเนื่องจากอุบัติเหตุจนพูดไม่ไหวก็เป็นได้”
“ไม่ใช่ครับ / ไม่ใช่ครับ”
“ดงแฮไม่ยอมพูด แต่คงไม่ได้เป็นใบ้แน่ๆ ครับ ถามมันยูชอนก็ไม่ยอมบอก ดูเหมือนทั้งสองต้องการปิดบังอะไรบางอย่างน่ะครับ”
“พวกลูกหมายความว่ายังไง”
“บอมสังเกตท่าทางของมัมยูชอนกับดงแฮแล้ว มันไม่ปกติ ทั้งคู่จะต้องมีอะไรปิดบังพวกเราแน่ๆ ครับ”
“ใช่ครับ ตอนซินขอตรวจดูบาดแผลตามร่างกายของดงแฮ ดงแฮจะมีอาการหวาดกลัว ระแวงไม่ยอมให้เข้าใกล้ในระยะประชิดเกินไป พอพวกเราถอยก้าวออกมากลับไม่มีทีท่าแบบนั้น”
“บอมว่าคุณพ่อต้องลองสอบถามอาการอย่างนี้ของดงแฮกับมัมยูชอนแล้วล่ะครับ ถ้าข้อสันนิษฐานของบอมกับพี่ซินเป็นจริงขึ้นมา หากปล่อยทิ้งไว้นานๆ จะรักษาลำบากนะครับ หรือถ้าพวกเราสันนิษฐานอาการของดงแฮไม่ได้ พวกเราจะรักษาไม่ถูกจุดนะครับ”
“อืม...ได้ๆ เดี๋ยวพ่อจะลองสอบถามยูชอนให้ ถ้าเป็นอย่างที่พวกลูกกังวลกันจริงๆ ล่ะก้อ พวกเราจะได้หาวิธีรักษาได้ทันท่วงที ยิ่งดูน่าสงสารอยู่ด้วย อย่าได้เป็นอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้อีกเลย”
“จริงด้วยครับ พวกเราต้องช่วยกันรักษาดงแฮให้ได้”
* - HBD Lee Dong Hae - *
“ยูชอนครับ ผมมีเรื่องปรึกษา รบกวนเชิญทางนี้หน่อยนะครับ...เรื่องของดงแฮนะครับ”
“เอ่อ...ก็ได้ครับ”
“มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับดงแฮหรอครับ อาการของน้องชายผมเป็นยังไงหรือครับ มีอาการแทรกซ้อนหรือเปล่าครับ คุณหมอบอกผมมาสิครับ”
“ชางมิน...”
“หา...? คุณหมอว่าอะไรนะครับ”
“เรียกผมว่าชางมิน แล้วผมก็จะเรียกคุณว่ายูชอน ไม่ต้องมีคำว่าคุณหรืออะไรมานำหน้าด้วย ห้ามปฏิเสธ ตอบตกลงได้อย่างเดียวเท่านั้น เข้าใจไหมครับยูชอน”
“เอ่อ...ก็ได้ครับ ตามใจคุณหมอ เอ๊ย ชางมินก็แล้วกัน”
“ค่อยชื่นใจหน่อย อย่างนี้พูดกันรู้เรื่อง... ผมแค่อยากจะถามว่าดงแฮเป็นอะไรครับ เห็นฮีซอลกับคิบอมบอกว่า ไม่ยอมพูด ผมขอโทษนะครับ ดงแฮพูดไม่ได้หรือเปล่าครับ” ยูชอนยิ้มนิดๆ ส่ายหน้าตอบ
“เปล่าหรอกครับ”
“แล้วทำไม...”
“คือว่า...เอ่อ...ดงแฮ...คือ...”
“ยูชอนครับ ยูชอนไว้ใจผมหรือเปล่าครับ ผมให้สัญญานะครับ ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีทั้งหมดที่ผมมี ว่าทุกอย่างจะไม่มีใครรับรู้แม้แต่ลูกชายทั้งสองของผมก็ตาม”
“ผมไว้ใจชางมินและผมก็ยังให้ความไว้วางใจลูกชายทั้งสองคนของชางมินด้วยว่าคงจะหวังดีกับพวกเราสองพี่น้องจริงๆ และผมก็
“แล้วยูชอนจะสะดวกใจหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่เรื่องความลับอะไรที่ต้องปิดบังกันหรอกครับ เพียงแต่ผมไม่อยากให้ดงแฮต้องมาได้ยินเรื่องที่ทำให้ต้องเป็นแบบนี้น่ะครับ”
* - HBD Lee Dong Hae - *
ในห้องทำงานของคุณหมอใหญ่ที่อยากจะสละโสดอีกครั้ง รับฟังเรื่องราวรันทด สลดใจของดงแฮที่ต้องเผชิญชะตากรรมมาตั้งแต่เล็กจากปากของยูชอน พร้อมฝาแฝดทั้งสองว่าที่คุณหมอ ทั้งหมดอยู่ในอาการเดียวกัน
“ดงแฮเป็นคนอาภัพ คุณแม่เสียตั้งแต่ตอนคลอดดงแฮ แล้วเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆ มักจะเกิดขึ้นในวันคล้ายวันเกิดของดงแฮทุกปี
...ตอนแรกก็ยังไม่มีใครติดใจอะไรนัก แต่พอคุณพ่อมาเสียชีวิตลงในวันเกิดครบสิบปีของดงแฮพอดี ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ บรรดาญาติพี่น้องต่างพากันตั้งแง่รังเกียจ โทษว่าเป็นความผิดของดงแฮ...
คุณพ่อเสียชีวิตตอนกำลังพาดงแฮไปเคารพหลุมศพของคุณแม่และจะพาไปฉลองวันเกิดด้วยเลย แต่ก็เกิดอุบัติเหตุระหว่างทางซะก่อน
เจ้าหน้าที่กู้ภัยเล่าให้ฟังว่า ตอนมาถึงพบชายสามคนได้รับบาดเจ็บอยู่ภายในรถ จึงได้เข้าไปตรวจสอบให้ความช่วยเหลือเบื้องต้น แต่พบว่าผู้ใหญ่ทั้งสองคนได้เสียชีวิตลงแล้ว ยกเว้นแต่เด็กผู้ชายตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยเลือดคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีลมหายใจอยู่ เพราะคุณพ่อกอดดงแฮไว้แนบอกอย่างแนบแน่น ทำให้ดงแฮไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน
หลังจากฟื้นขึ้นมา ดงแฮก็ไม่สามารถเปล่งเสียงพูดได้อีกเลย คุณหมอบอกว่าน่าจะเกิดจากอาการช็อคหรือมีเรื่องอะไรบางอย่างมากระทบกระเทือนจิตใจมากเกินไป
จากอุบัติเหตุครั้งนั้น นี่ก็ผ่านมา 5 – 6 ปีแล้ว ดงแฮก็ยังคงพูดไม่ได้อยู่เช่นเดิม แม้จะพยายามเปล่งเสียงมากแค่ไหน ไปหาคุณหมอเก่งๆ มาก็เยอะ แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดงแฮก็เลยทำใจยอมรับปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ หายเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ไม่หายก็ช่างมัน ผมก็เลยต้องปล่อยตามใจเขาอย่างนั้น”
“ทำไมช่างโชคร้ายอย่างนี้ดงแฮ วันเกิดของตนเองกลับต้องเป็นวันสูญเสียทุกอย่างของครอบครัว น่าเศร้านัก”
ครอบครัวคุณหมอต่างอยู่ในอารมณ์เดียวกัน สงสารเด็กชายตัวขาวที่นอนรักษาตัวอยู่ในห้องพักฟื้นพิเศษอย่างมาก
“ขอโทษนะครับมัมยูชอน วันที่ดงแฮโดนคุณพ่อขับรถชน ทำไมพวกมัมถึงได้ออกมาเดินข้างนอกดึกๆ ดื่นๆ แบบนั้นครับ”
คุณหมอใหญ่ชางมินแทบจะเก็บเสียงตะโกนด้วยความถูกใจในคำถามของบุตรชายคนเล็กไม่ไหว ถูกใจคนเป็นพ่อจริงๆ ลูกรัก เพราะตนก็ต้องการทราบเหมือนกัน
“ดงแฮโดนทำร้ายร่างกายและจิตใจอย่างหนักจากน้ำมือของแม่เลี้ยงใจร้ายและพี่ชายต่างสายเลือด ผมเลยพาดงแฮหนีออกมา ตายเอาดาบหน้าดีกว่าจะต้องทนอยู่อย่างทุกข์ทรมานในบ้านหลังนั้นตลอดไป”
“แม่เลี้ยง...”
“ใช่ครับ...คุณพ่อท่านแต่งงานใหม่ ตอนแรกสองแม่ลูกนั้นก็ให้ความรัก ความเอาใจใส่เป็นอย่างดี แต่พอคุณพ่อสิ้นบุญแล้วก็ออกลาย ตัวตนที่แท้จริงเผยออกมาหมด
จนผมทนไม่ไหวต้องพาดงแฮหนีออกมา แล้วก็มาพบชางมินเข้าน่ะครับ แม้จะเป็นการพบเจอเพราะอุบัติเหตุ แต่ชางมินก็เป็นคนดีมีน้ำใจ ผมซาบซึ้งจริงๆ นะครับ”
ยูชอนกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย เผยรอยยิ้มจริงใจส่งให้กับคุณหมอใหญ่และครอบครัว ชางมินเอื้อมมือมาจับมือขาวไม่ต่างจากของดงแฮนักมั่น ให้กำลังใจส่งผ่านฝ่ามืออันอบอุ่นที่จับมั่นไว้
ว่าที่คุณหมอฝาแฝดมองท่าทางของทั้งสองด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า ชอบใจในการแสดงออกของบิดา ห่วงใย เอื้ออาทร หวังดีกับสองพี่น้องด้วยจิตใจที่แท้จริง
พวกตนยอมรับยูชอนในฐานะคนพิเศษของบิดาได้ไม่ยากเย็นอยู่แล้ว ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งกับเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ไม่ต้องพูดถึง ยิ่งกว่าถูกชะตาซะอีก อยากจะช้อนกลับมาเลี้ยงที่บ้านซะด้วยซ้ำ ถ้าเจ้าตัวยินยอมนะ และยิ่งมาได้ฟังเรื่องราวอันเศร้าสลดของสองพี่น้องแล้ว ยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ อยากจะให้ความช่วยเหลือให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
* - HBD Lee Dong Hae - *
“ยูชอนครับ จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมจะบอกว่าให้ยูชอนและดงแฮไปพักอยู่ที่บ้านของผมก่อน หลังจากที่ดงแฮหายดีแล้ว”
“มันจะไม่เป็นการรบกวนพวกคุณมากเกินไปเหรอครับ ผมเกรงใจนะครับ ไหนจะเรื่องค่ารักษาพยาบาล ความมีน้ำใจของพวกคุณทั้งหมด บุญคุณทั้งหลายมันมากจนผมคงจะชดใช้ไม่หมดในชาตินี้แน่ๆ ครับ”
“ผมบอกแล้วยังไงล่ะครับว่าอย่าได้เกรงใจเลย อีกอย่างตอนนี้ยูชอนกับดงแฮก็ไม่มีที่พักไม่ใช่หรือครับ ข้างนอกอันตรายนะครับ ไหนจะอาการของดงแฮอีก บอกตามตรงนะครับว่าผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องอย่างที่ยูชอนเล่ามา นะครับไปพักที่บ้านของพวกผมก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที”
“เอ่อ...แล้วคุณคิบอมกับคุณฮีซอลจะไม่ว่าอะไรเหรอครับ ที่จะให้คนอื่นอย่างผมและดงแฮเข้าไปอาศัยด้วย”
“มัมยูชอนไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นเลยครับ บอมไม่ลำบากใจอะไรเลย เต็มใจให้มัมยูชอนกับดงแฮไปพักด้วยซ้ำ จะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้นะครับ พวกบอมยินดีต้อนรับอยู่แล้วครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ จะให้ผมกับน้องอาศัยพวกคุณไปตลอดคงไม่ดีแน่ ผมเกรงใจนะครับ”
“ตัดคำว่าเกรงใจทิ้งไปได้เลยครับ ผมบอกแล้วไงครับว่าพวกผมเต็มใจอย่างยิ่ง ไปอยู่กับพวกเรานะครับยูชอน”
“นะครับมัมยูชอน / นะครับมัมยูชอน”
“เฮ้อ...ก็ได้ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ เอาไว้ให้ดงแฮตื่นก่อนนะครับ แล้วผมจะบอกกับน้องให้เข้าใจนะครับ ขอบคุณในความมีน้ำใจของพวกคุณมากๆ นะครับ”
* - HBD Lee Dong Hae - *
ความคิดเห็น