คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Son - by อนรรฆรินทร์ - 1
/>
Son
By อนฆรินทร์
ลีดองเฮ นั่งบนโซฟาหลุยส์สีน้ำตาล พนักพิงไม้สีน้ำตาลอ่อนฉลุลายเลอร์นาสซองต์ แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีม่วงอ่อนมีระบายด้านหน้าเหมือนเสื้อตัวในของสูท กางเกงขายาวสีขาว หมุนแก้วเครื่องดื่มในมือช้าๆ
บนโต๊ะไม้ขาสิงห์สีเดียวกันนั้นร่องรอยของการร่วมวงดื่ม เพราะมีแก้วบรั่นดีเจียระไนราคาแพงอยู่อีกสองใบ ขวดบรั่นดีชั้นเลิศจากฝรั่งเศสตั้งอยู่โดยปราศจากฝา แสดงว่าพร้อมที่จะรับใช้ทุกเมื่อ
เจ้าของแก้วร่างโปร่งผมยาวสีทองซอยสไลด์สวยงาม แต่หากตอนนี้ผมม้าลงมาปรกหน้ารุ่ยร่าย เขาเงยหน้าขึ้นจากแก้วยกมือเสยผมสลวยนั้นทำให้เห็นใบหน้าที่ขาวนวล จมูกโด่งตาโตบ่งบอกถึงความหล่อเหลาเข้าขั้นเทพ
ชายหนุ่มเผยยิ้มน้อยๆ ปากกระจับได้รูป ฟันขาวสะอาดเรียวงาม ยิ่งกว่าสตรีเพศซึ่งใครได้ยลแล้วจะชวนให้หลงใหล
...แต่แววตาสวยนั้นแห้งผากไร้แววปรีดา สายตาที่มองไปยังจอคอมพิวเตอร์นั้นเลื่อนลอย หน้าจอยังเปิดค้างข้อความอีเมลล์อยู่
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับ...ป๊ะที่หล่อ รวย และดีที่สุดในโลก ขอให้มีความสุขมากๆ เจอคนที่ป๊ะรักและถูกใจมากที่สุด ขอเบิร์ธเดย์ล่วงหน้านะครับ” รักที่สุด Son |
ซัน หรือ ลี ซันฮยอง
เด็กหนุ่มรุ่นกระเตาะ บุตรชายคนเดียวของดองเฮ ผู้มีหน้าตาละม้ายบิดาแต่สูงและขาวกว่า จึงดูเท่มากขึ้น เป็นที่หมายปองของชะนี เก้ง กวาง และเสือ สิง กระทิง แรด จนบิดากลัวเสียผู้เสียคน กีดกันด้วยความหวงและความรัก จึงส่งไปเรียนที่ออสเตรเลีย ไม่ให้เข้าวงการบันเทิงเหมือนตนเอง ทั้งๆ ที่มีเจ้าของค่ายเพลง ผู้สร้าง และผู้จัดทั้งละคร ภาพยนต์ มาจีบมากมายด้วยค่าตัวที่สูงลิ่ว
เพียงแค่ ‘ซัน’ กลับมาเกาหลีเพื่อเยี่ยมบ้านในช่วงซัมเมอร์ที่ผ่านมา มีมูลนิธิมาขอให้ไปเดินแบบการกุศลเพียงครึ่งชั่วโมง และบริษัทโฆษณาโรลออนสำหรับบุรุษติดต่อให้โฆษณา
ซันขออนุญาตบิดาไปถ่ายแบบชิวๆ ขำขำ ขอค่าขนมซึ่งสูงถึงห้าล้านวอน ก็ทำให้บ้านและครอบครัวอยู่ไม่สุข เพราะมีทั้งนักข่าว แฟนคลับ และชะนี เก้ง กวาง โทรมารบกวนและเฝ้าที่หน้าบ้าน
ลำพังตัวของดองเฮเองก็ไม่เคยมีเวลาเป็นส่วนตัวอยู่แล้ว เพราะเขาเป็นซุปเปอร์สตาร์ค้างฟ้าได้รับการโหวตติดต่อกันถึงห้าปี และเป็นดาราหนุ่มที่มีลูกติดชนิดเหมือนพี่น้อง ไม่ใช่บิดากับบุตร
ดองเฮไม่เคยปิดบังอดีต เขาเปิดเผย ตรงไปตรงมา อารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส ขี้เล่นและชอบอำ จึงเป็นที่รักใคร่ชื่นชอบของคนทั่วไป การเอนเตอร์เทนอย่างจริงใจและเป็นธรรมชาติทุกครั้งที่เขาออกคอนเสิร์ต จึงได้รับการต้อนรับแบบกรี๊ดสลบเสมอ
เขาผิดพลาด ...ตอนเพิ่งย่างเข้าวัยรุ่นกับเพื่อนนักเรียนชาวแคนาดา แต่เขาเป็นคนรับผิดชอบ จึงนำบุตรชายมาเลี้ยงดู โดยได้รับการประคบประหงมอย่างดีจากบิดา – มารดา ของเขา ดองเฮก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงด้วยมาดพ่อลูกอ่อนวัยสองเดือนจนเป็นที่ฮือฮา
ดองเฮอมยิ้มให้หน้าจอคอมพิวเตอร์ เมื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา
“คุณ ลี ไอจะมีเด็ก” ซูซี่ เพื่อนนักเรียนห้องเดียวกันที่แคนาดาบอกเขาหน้าตาเฉย
ลี ดองเฮ เด็กหนุ่มมัธยมวัยกระเตาะไม่ประสาโลก ออกเดทครั้งแรกกับเพื่อนหญิงและเลยเถิดที่หอพักของเขาเอง โดยมีฝ่ายหญิงเป็นคนเริ่มโลมเลียและรุกเร้า อารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิง ความคะนอง ความขี้เล่นสนุกสนานหายไปเหมือนปลิดทิ้ง เขาอ่อนปวกเปียกเหมือนสตรีบริสุทธิ์ที่บอบบางต้องมือชาย เขาเป็นกุหลาบขาวที่ถูกแม่มดปลิดกลีบดอกขยำขยี้
ซูซี่เหวี่ยงเสื้อผ้าของเขาทิ้งอย่างหื่นกระหาย เขารู้สึกกลัว แต่มีอารมณ์ร่วม เมื่อซูซี่โก้งโค้งเหมือนกวางน้อยก้มลงกินอาหาร แต่มันเป็นไส้กรอกรมควันที่สั่งนำเข้าจากเกาหลีที่ติดอยู่กับกลางตัวของเขานั่นเอง แขนงชายที่เป็นแก่นกลางของหนุ่มน้อยตกใจชูผงาดกระดกฉก เมื่อซูซี่หยอกล้อด้วยปากและบดเคี้ยวเบาๆ จนลืมกลืนลึกเข้าไปในลำคอด้วยความเอร็ดอร่อยเหมือนเป็นออร์เดิร์ฟมื้อเช้าที่แสนอร่อยเสิร์ฟพร้อมไข่ดาวร้อนๆ สองใบ
ดองเฮยอมรับว่ามีความสุขในยามนั้น แต่ก็รู้สึกทั้งเจ็บและกลัว เพราะซูซี่ชอบการละเล่นทั้งร้อนและเย็นเหมือนหยินหยาง คือทั้งน้ำแข็งและน้ำตาเทียน
เขาพบซูซี่เพียงสองครั้ง รู้สึกขยาดและคิดหาทางออก จนวันหนึ่งเขาไปหาเธอที่ห้องพัก ดองเฮจะเคาะประตูแต่ได้ยินเสียงครางฮือๆ และเสียงน้ำจากเชาวเวอร์ดังซ่าๆ เขาเป็นห่วงจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่า
“Susy , Where are you ?” (ซูซี่ เธออยู่ที่ไหน)
เขาตะโกนถาม แต่ก็ต้องตะลึกตาค้าง ทุกส่วนของร่างกายแข็งทื่อเพราะประตูห้องน้ำที่เปิดกว้างนั้น
ร่างของซูซี่นั่งคุกเข่าหน้าจมอยู่กับส่วนล่างของเพื่อนสาวที่ยืนพิงแอ่นติดกับผนังบิดตัวเร่าๆ ครางฮือ..ฮือ แขนทั้งสองข้างเกาะที่ก้านฝักบัวซึ่งมีน้ำไหลซู่ๆ ราดร่างทั้งสอง
“ซูซี่” ดองเฮคราง
ทั้งคู่หันมา สายตาเยิ้มไม่มีทีท่าว่าจะตกใจหรือเหนียมอายแต่อย่างใด ต้องกลับเป็นดองเฮด้วยซ้ำที่เบือนสายตาหนีออกมาก่อน
“ลี มาซีคะ มาอาบน้ำด้วยกัน สนุกดี”
“No!” เขาสั่นหน้ามือที่ยกทาบอกเย็นเฉียบ ใจเต้นตึกๆ
“ถ้างั้นก็เชิญนั่งทัศนาก่อนนะ ถ้าอยากอาบก็ค่อยเข้ามา” ซูซี่ไม่สนใจเขา หันไปแสดงบทอัศจรรย์ในสายน้ำต่อ
ดองเฮสุดจะทนกับภาพน่าขยะแขยงนั้น มันเหมือนเปรตที่หิวกระหายกินตะกรามด้วยความกักขฬะ เขากลับทันที และไม่เสวนากับเธออีกเลย
จนผ่านไปสามเดือน
รู้ตัวอีกครั้งก็คือวันที่ซูซี่มาหาเขา และบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกเขา
“คุณ ลี ไอจะมีเด็ก”
ดองเฮอ้าปากค้าง ก่อนจะถามตะกุกตะกัก
“อะไรนะ ซูซี่”
“ไอจะมีเด็ก ลูกของยู”
“ลูกไอ” ดองเฮคราง โลกที่แจ่มใสหมุนคว้าง โลกที่เคยเป็นสีเขียวชมพูและม่วงของเขาค่อยๆ เบลอเป็นสีเทาและดำ ...มืดมิดในที่สุด
ดองเฮลืมตาขึ้นมาเมื่อมีกลิ่นหอมๆ และความเย็นปะทะใบหน้า
...คิบอมนั่นเอง...
เพื่อนรุ่นน้องชาวเกาหลีบรรจงเช็ดใบหน้าและลำคอด้วยผ้าเย็นชุบโคโลญจน์หอมกรุ่น เป็นโคโลญจน์ที่เขาชื่นชอบ เขากระพริบตาถี่ๆ เมื่อคิบอมใช้สมุดโบกพัดให้เขา และบีบนวดแขนขาเบาๆ
“ขอบคุณมาก น้องบอม” เขาเอ่ยชื่อเล่นของคิมคิบอม ฝ่ายนั้นยิ้มตาแป๋วน่ารัก เมื่อเห็นเขาจ้องจึงหลบตา เดินนำผ้าไปเก็บ
“ยูจะเอายังไง ลี ไอจะไปคลินิก”
“อย่านะซูซี่ มันบาป”
“บาปแล้วไง” ซูซี่กอดอกยืนพิงผนัง ปากเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ ซึ่งเป็นกิริยาที่น่าเกลียดสำหรับความรู้สึกของดองเฮ
“ไอจะรับผิดชอบ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ ไอกำลังเรียนอยู่นะ จะให้ไอกระเตงท้อง ไม่เอาด้วยหรอก น่าเกลียดตาย”
ดองเฮลุกขึ้นนั่งบีบขมับก่อนเงยหน้าพูดเศร้าๆ
“ไอขอปรึกษามอม (Mom) ดูก่อน”
“ไอ้ลูกแหง่เอ๊ย ! มิน่าล่ะ บ่มิไก๊ด์เลย ไอ้ไก่อ่อน”
ดองเฮกลืนก้อนทุกข์สีดำก้อนใหญ่ลงในคอ มองซูซี่ด้วยความเจ็บปวด
หล่อนเดินสะบัดก้นออกไป คิบอมเข้ามานั่งโอบไหล่เขา บีบเบาๆ ดองเฮตาพร่าพรายเพราะม่านแห่งน้ำตาเอ่อปริ่มและรินไหล
เขาโผกอดรุ่นน้อง ฝ่ายนั้นโอบกอดตอบ ลูบและตบหลังเขาๆ ดองเฮสะอื้นฮักๆ อย่างไม่อาย คิบอมปล่อยให้เขาระบายจนเสียงสะอื้นซาลง มีแต่ลมหายใจร้อนที่ซอกคอของคิบอม
ดองเฮได้กลิ่นหอมจางๆ จากกายและที่ซอกคอของคิบอมที่ยกขึ้นโอบกอดเขา เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองหน้าของคิบอมเพื่อขอกำลังใจ
...หน้าของเพื่อนต่างวัยห่างกันแค่คืบ
-----------------------------------------------------------------
เรื่องนี้มีทั้งหมด 4 ตอนจบนะจ๊ะ
ฝากติดตามให้กำลังด้วยจ้า
^_^
ความคิดเห็น